Ομολογία

Η Υπεραγία Θεοτόκος

Ιερομονάχου Γρηγορίου Αγιορείτου

 Η πηγή της Ζωής μεταφέρεται στην Αληθινή Ζωή περνώντας από τον θάνατο.

«Πως να ονομάσουμε το μυστήριο αυτό;» ρωτά ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. «Θάνατο; Αλλά ενώ κατά φυσική ανάγκη η μακαρία ψυχή της Παναγίας χωρίζεται από το πάναγνο σώμα Της και αυτό ενταφιάζεται, όμως δεν παραμένει στον θάνατο και η φθορά δεν το διαλύει. Διότι Εκείνης που η Παρθενία παρέμεινε άθικτη όταν γέννησε τον Χριστό, Εκείνης το σώμα, και κατά την μετάσταση φυλάσσεται αδιάλυτο και μετατίθεται σε σκηνή ανώτερη
και Θεϊκότερη όπου παραμένει αιώνια στους απεράντους αιώνας των αιώνων».

Ο θάνατος λοιπόν της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι ζωηφόρος αφού την μεταβιβάζει σε Ουράνια και αθάνατη ζωή. Και η μνήμη της Κοιμήσεώς Της είναι εορτή χαρμόσυνος και πανήγυρις παγκόσμιος· ένα γεγονός που επισφραγίζει όλα τα θαυμάσια που συνέβησαν στην Θεομήτορα Παναγία.

Στην Κοίμηση της Παναγίας συνάγονται οι Άγιοι Απόστολοι από κάθε μέρος της γης για να τελέσουν το εξόδιό Της και εγκωμιάζουν το Θεοδόχο εκείνο σώμα, το σωστικό φάρμακο του γένους μας, το σεμνολόγημα όλης της κτίσεως, ενώ ο ίδιος ο Κύριος και Υιός Της είναι αοράτως παρών και αποδίδει στην Μητέρα Του την εξόδιο τιμή. Δέχεται στα χέρια Του την Ιερή ψυχή Της , που τώρα χωρίζεται από το Θεοδόχο σκήνωμα, και τιμά Αυτήν που ενώ έχει φύση δουλική, όμως από ανεξιχνίαστο πέλαγος φιλανθρωπίας είναι και Μητέρα Του.

«Αν οι δωρεές της Θείας Χάριτος», λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς «είναι κατά το μέτρο της αγάπης μας προς τον Θεό, και αυτός που αγαπά τον Υιό του Θεού αγαπάται από Αυτόν, ποιός αγάπησε περισσότερο τον Κύριο από την Μητέρα Του, και ποιός αγαπήθηκε από τον Θεό περισσότερο από Αυτήν;».