ΟΥΓΓΑΡΕΖΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ : Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ «ΜΑΣΤΙΓΑ» ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Από την Βουδαπέστη στην…πλατεία Βικτωρίας!

Παρατηρώντας τις ειδήσεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, διαπιστώνεις πως η πλειοψηφία των δημοσιογράφων προβάλλουν συμπόνια για τους λαθρομετανάστες. Παρακολουθήσαμε ρεπορτάζ τα οποία πρόβαλλαν πολλούς ανθρώπους οι οποίοι ήθελαν να προσφέρουν βοήθεια στους μετανάστες αφού είναι φυγάδες πολέμου και έχουν χάσει τα πάντα. Όμως η αλήθεια είναι τόσο απλή ;


Μια Ουγγαρέζα δημοσιογράφος η οποία πρόσφατα ταξίδεψε από τη Βουδαπέστη στην Βιέννη με ένα τραίνο το οποίο ήταν γεμάτο λαθρομετανάστες που επιδίωκαν από την Ουγγαρία να πάνε στην Γερμανία έγινε μάρτυρας αυτής της αλήθειας.

Όλα έγιναν μπροστά στα μάτια της, και επειδή η Aida Bolevar κατέχει σε ικανοποιητικό βαθμό την Αραβική γλώσσα μπόρεσε να περιγράψει την πραγματικότητα και όλα όσα λέγονταν πίσω από την πλάτη της χωρίς αυτοί να ξέρουν ότι τους καταλάβαινε.


Αυτή είναι λοιπόν η μαρτυρία της Aida Bolevar. Ακούστε την :
«Έχω ζήσει σε αραβικές χώρες 5 ολόκληρα χρόνια. Μιλώ απταίστως αραβικά, ξέρω το Κοράνι απ’ έξω, και δεν μπορεί κανείς να με κατηγορήσει για προκαταλήψεις ή ρατσισμό. Έφτασα στην Βουδαπέστη για να συναντήσω κάποιους φίλους. Όταν πήγα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Keleti σοκαρίστηκα με αυτό που αντίκρισα.
Μάζες από ανθρώπους ισλαμικής εμφάνισης, άπλυτοι, βρώμικοι και φωνακλάδες, έκαναν θορύβο, και με εμπόδιζαν να περάσω από την είσοδο. Φώναζαν πολλές βρισιές προς το μέρος μου και προσπάθησαν να μου κλέψουν τις βαλίτσες. Επειδή όπως σας ανέφερα και πριν, μιλώ απταίστως αραβικά, καταλάβαινα όλα όσα έλεγαν. Όσο περίμενα το τρένο παρατηρούσα το τι γινόταν τριγύρω μου στον σταθμό. Άνθρωποι χωρίς ντροπή αφόδευαν εκεί όπου στέκονταν, οι γυναίκες ούρλιαζαν γιατί τις ξυλοκοπούσαν οι δικοί τους, οι αστυνομικούς ούτε καν τις άγγιξαν, παιδιά ούρλιαζαν ανάμεσα σε σορούς από σκουπίδια.

 
Δεν ήξεραν να μιλήσουν ούτε μια ευρωπαϊκή γλώσσα, ήταν θορυβώδεις και το μόνο που ξέρανε να κάνουν ήταν φασαρίες, να κλέβουν τις βαλίτσες από τους περαστικούς και να τους φωνάζουν αισχρολογίες. Το 90% από αυτούς ήταν ανάμεσα 18 με 45 χρονών, εντελώς υγιείς. Άρπαζαν τυχαία μικρά παιδιά και προχωρούσαν μπροστά παλεύοντας και χρησιμοποιώντας τα παιδιά σαν ασπίδες. Πέντε πολίτες με κανονικά εισιτήρια ανέβηκαν στο βαγόνι μου. Καθίσαμε κάτω, το υπόλοιπο κουπέ ήταν άδειο. Τότε μέσα σε λίγα λεπτά συνέβη το χάος.
Μια μάζα ανθρώπων ξαφνικά εισέβαλε με ουρλιαχτά μέσα στο τρένο, σαν ένα μαύρο σύννεφο. Έγιναν συγκρούσεις,συμπλοκές και άλλα θλιβερά πράγματα. Το αποκορύφωμα της ιστορίας ήταν όταν άκουσα κάποια στιγμή μια ομάδα να μιλούν αναμεταξύ τους με πολύ ήρεμη φωνή και να συζητούν αν θα κλέψουν ή όχι τα πράγματα μας, επειδή αυτό θα ευχαριστούσε ιδιαίτερα τον Αλλάχ, γιατί εμείς ήμασταν οι άπιστοι στα μάτια τους. Όσο για έμενα, έλεγαν ότι άξιζα ένα «καλό» βιασμό γιατί δεν ντύνομαι σαν μια σωστή γυναίκα. Δεν φορούσα μαντήλα στο κεφάλι, δεν είμαι Μουσουλμάνα και έτσι είμαι κακιά. Το τρένο σταμάτησε και τα μεγάφωνα ανακοίνωσαν στα γερμανικά και αγγλικά ότι το τρένο δεν θα προχωρήσει άλλο. Τα τέσσερα άτομα μαζί με εμένα που είχαμε εισιτήριο με δυσκολίες σπρώχναμε μέσα στη μάζα των μεταναστών για να βγούμε στην έξοδο.
Στην αρχή δεν θέλησαν να μας αφήσουν να περάσουμε γιατί λέγανε αναμεταξύ τους ότι τους συνέφερε να μας κρατήσουν όμηρους. Το τρένο ήταν ουσιαστικά υπό πολιορκία. Εμφανιστήκαν τότε και άλλοι μετανάστες. Αυτοί είχαν φαγητό, ψωμί, μήλα και διάφορα είδη από μπισκότα τα οποία πετούσαν στο πάτωμα ποδοπατώντας τα και φώναζοντας όλοι μια λέξη συνεχώς: ΛΕΦΤΑ! ΕΜΠΡΟΣ, ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΛΕΦΤΑ! Έπιαναν τους ανθρώπους για να τους κλέψουν, άρπαζαν τις αποσκευές και δεν άφηναν τους κανονικούς επιβάτες να περάσουν, έσπρωχναν και έβριζαν. Το μόνο που ήθελαν είναι να περάσουν καλά στις χώρες που πάνε, χωρίς να έχουν καμία διάθεση να υπακούσουν στους νόμους των χωρών αυτών.
Εκτός από μίσος, εντελώς κακοπροαίρετο, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον τίποτα να προσφέρουν στους Ευρωπαίους.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι τους οποίους δέχτηκε η Ευρώπη στο όνομα της ανεκτικότητας. Θα πρότεινα να μάθουμε την Αραβική γλώσσα έτσι ώστε να μπορούμε να καταλάβουμε ότι όσο μας χαμογελάνε, άλλο τόσο μας μισούν και μας φτύνουν πίσω από την πλάτη μας.
Το είδα με τα ίδια μου τα μάτια!»

ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗ
www.nikosxeiladakis.gr