Είναι ο παπισμός Εκκλησία,

Είναι ο παπισμός Εκκλησία, 

Ν. Πανταζή

Απαντώ απερίφραστα και μονολεκτικά:

ΟΧΙ!

Τα Απολυτίκια της Ορθοδόξου μας Υμνολογίας δεν είναι καθόλου τυχαία. Δεν γράφονται απλά για να ταιριαστούν οι λέξεις στη μελωδία, αλλ’ αποτελούν Κειμήλια Δογματικά, Διδάγματα Πατερικά και Επιφωνήματα Επουράνια, Ομολογιακά που περιέχουν Ανεκτίμητο Θησαυρό και Πλουτισμό Ορθοδόξου Θεολογίας.

Στο Απολυτίκιο της Εορτής των Θεοφανείων, βλέπουμε, ολοκάθαρα, τρανότατα και Επιφανέστατα το Κεντρικό νόημα της Εορτής: «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις!».

Όπου λοιπόν δεν υπάρχει αληθινή προσκύνηση της Αγίας Τριάδος αλλά διεφθαρμένο δόγμα, τότε η Αγία Τριάς ο Θεός ημών, δεν καταδέχεται «δοξασθήναι υπό χειλέων ακαθάρτων τω δόγματι» (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος).

Ο Παπισμός ΔΕΝ είναι «Εκκλησία» αλλά ΑΙΡΕΣΗ. Στον Παπισμό ΔΕΝ υπάρχει αληθινή προσκύνηση της Αγίας Τριάδος, όθεν δεν υπάρχει πλέον Αποστολική Διαδοχή, δεν υπάρχουν Μυστήρια.

Ο Παπισμός, διά της φρικτής αιρέσεως του Φιλιόκβε, (ότι δηλαδή το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται «και εκ του Υιού» και έτσι έχουμε πλήρη σύγχυση και ανατροπή των σχέσεων των Τριών Προσώπων) έχει χάσει κάθε σχέση αγιαστική με το Πανάγιον Πνεύμα, έχει απωλέσει παντοτινά κάθε Αποστολική Διαδοχή και κατέστη κοινότητα κατά τον τύπο «Χριστιανική», στην πράξη και λατρεία Παποκεντρική και στην ουσία Εωσορική.

Οι Μνημονεύοντες τον Αιρεσιάρχη και Τρισκατάρατο Πάπα, επισήμως από Άμβωνος γυμνή τη κεφαλή, εν πλήρη μάλιστα καταστολή, Αυτοκαταριώνται! Καταδικάζουν εις κόλασιν τον εαυτό τους και γίνονται Αυτοκατάκριτοι! (Τιτ. 3, 11). Έτσι, αποδεχόμενοι άνευ ορίων την αίρεση αυτή, δέχονται αξίως την κατάρα του Θεού διότι συνευδοκούν με τη Βλασφημία του Φιλιόκβε, κοινωνούν με τους εφευρέτες της αιρέσεως χωρίς ποτέ να έχει αυτή (και τόσες αναρίθμητες άλλες) αναιρεθεί, απαρνηθεί και αρθεί!

ΨΕΥΔΕΤΑΙ ασύστολα και δια-βολικά ο Οικουμενικός Παν-δαιμόνιος Πατριάρχης όταν ΠΑΡΑΠΛΑΝΑ και ΕΞΑΠΑΤΕΙ τον Πιστό Λαό του Θεού λέγοντας δημοσίως από τηλεοράσεως σε δημοσιογράφο, πως «με τον Διάλογο της αγάπης έχουν όλα πια τα εμπόδια ξεπεραστεί!»

Οχι, Πιστοί, Ορθόδοξοι Χριστιανοί!  ΤΙΠΟΤΕ δεν έχει ποτέ ξεπεραστεί, ΚΑΝΕΝΑ εμπόδιο δεν καταργήθηκε! Το χειρότερο εμπόδιο είναι η αίρεση. Καμία αίρεση, ο Πάπας δεν έχει απαρνηθεί, ιδίως τα καταραμένα δύο: το «Αλάθητο» και το «Πρωτείο».

Η Κοινωνία με την Παναίρεση συνεπάγεται και κοινή αποδοχή της κατάρας. Όσοι έψαλλαν το Θεοκρατικό, Δογματικό και Χριστοκεντρικό «Ευλογημένος ο ερχόμενος» προς τον κατηραμένο Πάπα, όχι μόνο ενώθηκαν με το βδέλυγμα της ερημώσεως αλλά κατέστησαν τους εαυτούς τους σιχαμένους, βδελυρούς και μετόχους της κατάρας αυτής. Δεν είναι αποδέκτες πλέον του «δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός Μου», αλλά «απέλθετε απ’ Εμού οι κατηραμένοι και επευλογούντες τον Πάπα» εις το πυρ το εξώτερον!»

Εμείς δεν αναγνωρίζουμε Μυστήρια σε Κατηραμένους Αιρετικούς και δεν κοινωνούμε με αυτούς οι οποίοι τους αναγνωρίζουν ως διηρημένο "σώμα Χριστού". Η Αλήθεια δεν συνυπάρχει με το ψεύδος και δεν επιδέχεται καθαρμό από αυτό. «Ο πάσης επέκεινα καθαρότητος» αρνείται να «καθαρισθεί» από δυσώδεις και λοιμώδεις αιρετικούς.

Οι Επίσκοποι που μνημονεύουν αιρετικούς, γίνονται αυτομάτως ακοινώνητοι. Δεν πίνουν πλέον από το "Ύδωρ το Ζων" και δεν παρέχουν ύδωρ Αληθείας «ψυχών καθάρσιον» αλλά μεμολυσμένην πίστιν εκ της παναιρέσως του Οικουμενισμού.

Το Πανάγιον Πνεύμα δεν κατοικεί σε αρχιερείς που προσκυνούν το Πάπα ως «ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟ!» Το Πανάγιον Πνεύμα δεν συγκαταβαίνει στον «Παναγιώτατο» Πάπα και σε αυτούς τους «Παναγιωτάτους» και «Σεβασμιωτάτους» που τον ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝ.

Η αίρεση δεν αγιάζει, κολάζει. Οι αιρετικοί δεν έχουν χάρι ούτε μυστήρια και όσοι ενώνονται και κοινωνούν μαζί τους, ΧΑΝΟΥΝ αυτή τη χάρι. Το Πανάγιον Πνεύμα δεν συγκατοικεί με αυτούς που συν-κοινωνούν με ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΥΣ! Δεν πορεύεται με όσους ΣΥΜ-πορεύονται και συμβιβάζονται με την Παναίρεση και τους φορείς της!

Δεν έχουμε λοιπόν επιφοίτηση του Παναγίου Πνεύματος αλλά ξεφύτευση, ξερίζωση και πλήρη εξευτελισμό! Δεν διενεργείται Θεού Γεώργιον αλλά Διαβόλου Οικοδομή στις Διαθρησκειακές Περιπτύξεις και ήξεις αφίξεις του αρχεκάκου όφεος. Δεν έχουμε σπορά της Αληθείας αλλά διασπορά και παραφθορά της χάριτος. Έχουμε εμφύτευση του χαράγματος του Αντιχρίστου.

Δεν έχουμε διάλογο της Αγάπης αλλά παράλογο της υποκρισίας και αντίλογο της πλάνης. Διαλέχθηκε ο Χριστός με την Σαμαρείτιδα αλλά αυτή αμέσως ζήτησε ενθέρμως και ενθέως: "Δος μοι Κυριε, αδιψίας και αθανασίας ύδωρ!"

Τούτοι οι μεμολυσμένοι και βεβαρημένοι του βεβήλου εβδελύγματος που λέγεται: "Π.Σ."ε" δεν ζητούν τίποτε από την Ορθοδοξία, την Αλήθεια του Θεού, αλλά επιχειρούν να μας ποτίσουν ψευδενώσεως ύδωρ, διαβασμένο από αδιάβαστους Αγιοπατερικά και ξεβαφτισμένους θνητούς δύο φορές.

Ο Ιορδάνης πλέον εστρέφεται εις τα οπίσω, όχι από Θεία Συστολή, Θεόν ορώμενος και Θεόν δεχόμενος, αλλά από πλήρη απέχθεια και αποστροφή προς αυτούς τους καταφρονητές του Θεού, που συναναμιγνύονται πόρνοις οικουμενισταίς και μοιχοίς αιρεσιάρχαις, δεχόμενοι τον Πάπα.

Για αυτό και το Πανάγιον Πνεύμα, μέσω του ΙΕ΄ Κανόνος της Αγίας Πρωτοδευτέρας Αποστολικής Συνόδου τους ΚΑΤ’ονομάζει «ΨΕΥΔΟεπισκόπους και ΛΥΚΟποιμένας!» Πως λοιπόν εμείς, να πάμε κόντρα στο Πνεύμα το Άγιο και να τους ονομάσουμε "ποιμένες" και "ηγουμένους ημών" που αγρυπνούν για τις ψυχές μας; Αφού είναι ΛΥΚΟΙ με ένδυμα προβάτου!

Πόσα χαρακτηριστικά το τονίζει και το πόσο τέλεια το ζωγραφίζει ο Μέγας Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Δεν μας έστειλε μόνο προς τους λύκους, αλλ’ εν μέσω λύκων, λέγει, ώστε να ζούν αυτοί ανάμεσά μας». Εξ’ αιτίας λοιπόν του Οικουμενισμού, η οικουμένη γέμισε από λύκους! Γεμίσαμε από ΛΥΚΟΥΣ ΒΑΡΕΙΣ, «της οικουμένης των λύκων εμπεπλησμένης!» (Εις το Κατά Ματθαίον Ομιλία 33, Παρ. Β, Σελ. 427).

 

 

Ο Χριστός που θυσιάστηκε για την Εκκλησία Του και έχυσε το Αίμα Του για Αυτήν, δεν επιτρέπει να συγκροτούν αυτόν τον Θεϊκό Θεσμό της Εκκλησίας,  Λύκοι Παναιρετικοί. Δεν είναι ο «Ποιμήν των Λύκων» αλλ’ ο Ποιμήν των προβάτων! «Ου γαρ λύκους, αλλά πρόβατα ποιμένει, και καταλιμπάνει σε και αναχωρεί! (Εις το Κατά Ματθαίον Ομιλία 33, Παρ. Β, Σελ. 427).

Αναχωρεί, ο Αχώρητος παντί, και σε «καταλιμπάνει» που σημαίνει σε εγκαταλείπει οριστικά, σε παρατάει για παντοτινά, Παπόφιλε Οικουμενικέ Πατριάρχα! Και σεις πάντες ομού, Οικουμενιστές και Σιγονταρο-Οικουμενιστές Αρχιερείς που τον Μνημονεύετε, "Έχετέ Μοι παρητημένον από του κατηραμένου τούτου θεατρινισμού. Δεν δέχομαι να επευλογούμαι και να «αγιάζομαι» από Παναγιωτάτους που Παναγιάζουν τον Παμμίαρον Πάπα!"

Κατά την τελετή των Θεοφανείων, μετά από την Ευχή καθαγιασμού του Αγίου Σωφρονίου, Πατριάρχου Ιεροσολύμων: «Τριάς υπερούσιε, υπεράγαθε και υπέρθεε…» ακολουθεί η Επίκεντρη Ευχή, όπου εις τύπον και προσκύνησιν της Αγίας Τριάδος, επαναλαμβάνεται τρεις φορές το: «Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου, και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων σου!»

Στο τέλος αυτής της Ευχής, γίνεται η βαρυτάτη και ουσιαστικοτάτη, Δογματική, Λειτουργική και Ενωτική Μνημόνευση του Ιεράρχου (όπως και στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας): «Μνήσθητι, Κύριε, του Αρχιεπισκόπου ημών………

Αυτό δεν γίνεται τυχαία. Για αυτό και στο τέλος της Μνημονεύσεως, υπάρχει ένα άκρως περίεργο αιτιολογικό και επεξηγηματικό «ίνα» (ώστε δι’ αυτής της Μνημονεύσεως) «ίνα και διά στοιχείων, και διά Αγγέλων, και διά ανθρώπων, και διά ορωμένων, και διά αοράτων, δοξάζηταί Σου το Πανάγιον Όνομα, συν τω Πατρί, και τω Αγίω Πνεύματι…

Ιδού πάλι η προσκύνησις της Αγίας Τριάδος. «Ίνα δοξάζηται». Όμως ΔΕΝ δοξάζεται το Όνομα του Θεού διά της Μνημονεύσεως Αιρετικού και μάλιστα… όχι οποιουδήποτε αλλά του Αντιχρίστου Πάπα! ΔΕΝ φανερώνεται σε Αντίχριστο η της Αγίας Τριάδος προσκύνησις!

Ο κάθε λοιπόν ιερέας που Μνημονεύει όνομα Ιεράρχου ο οποίος ΔΕΝ διέκοψε την κοινωνία με την αιρετίζουσα και παναιρετική του Κεφαλή, μαγαρίζεται και μαγαρίζει φανερά, μολύνεται και μολύνει τα νερά: "ότι μολυσμόν έχουσι τα μυστήρια!" αποφαίνονται οι Πατέρες.

Εσείς, Μεταπατέρες, τι Επιφάνεια επιτελείτε; Τί κοινωνίαν τελείτε μετά ακοινωνήτων; Διατί ου γρηγορείτε, μη διακόπτοντες την Μνημόνευσιν; Ενώ υποχρεούσθε για λόγους Πίστεως και συνειδήσεως να το κάνετε!

ΔΕΝ το κάνετε όμως. ΦΟΒΕΙΣΘΕ τις συνέπειες. Να μη χωρίσετε από τον Χρυσό. Και χωρίζεσθε από τον Χριστό. Ο Απόστολος Παύλος δεν φοβήθηκε τίποτε και δεν θα μπορέσει τίποτε, είπε, να μας χωρήσει από της αγάπης του Χριστού! Ούτε διωγμός, ούτε κίνδυνος σωστός.

Εσείς, άσωστοι και άσωτοι, κινδυνεύει μονάχα η θεσούλα σας. Τρίζει η αυτοκρατορική, δεσποτοκρατική σας καρέκλα. «Καρεκλάδες» του Οικουμενισμού! Μια απλή μόνο απειλητική επιστολή του Βαρθολομαίου, στάθηκε ικανή και εφιμώθη οριστικά και τραγικά η λεόντιος γλώσσα του Πειραιώς προς σύγχρονη κατ' ιδίαν άρση των Αναθεμάτων.

Και έχουμε αιώνιο πρότυπο και αλάνθαστα ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ τους Πατέρες. Και μας σφαλιαρίζει κατακούτελα με κροταφιαίο βρόντο στο «δόξα Πατρί» ο υιός και πατέρας της Βροντής Χρυσόστομος: «Τίνος ουν αν είημεν άξιοι, τοσαύτα έχοντες ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ (τους Αγίους και Πατέρες) και εν ειρήνη μαλακιζόμενοι (ομόνοια με αιρετικούς που χωρίζει από το Θεό) και καταπίπτοντες;» (Εις το Κατά Ματθαίον Ομιλία 33, Παρ. E, Σελ. 434).

Και τώρα εμείς, που κατ’ εντολήν των Πατέρων αλλά και Κυρίου Παντοκράτορος, χωριζόμαστε από εσάς, μας αποκαλείτε «σχισματικούς και εκτός της Κιβωτού!» Προσέξετε καλά όμως, μήπως είσαστε σε λάθος κιβωτό; Μήπως εμείς ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ στην Διαχρονική και Αβύθιστη Κιβωτό του Χριστού και σεις βυθίζεστε και καταποντίζεσθε στον Μέγα και άπατο Βυθό του Οικουμενισμού;

Εχετε τέτοια εξασθένιση Πίστεως που διαστρέφετε επί τούτου την Πατερική Οδό και αντί να απομακρύνεστε από τους Αιρεσιάρχες-Λύκους, τους αποδέχεστε ως κανονικούς Ποιμένες, και ενώ είναι όντως ΛΥΚΟΙ, τελείτε καταραμένη κοινωνία μαζί τους, αποκαλούντες αυτούς «Παναγιωτάτους». Και γίνεσθε πάντων αθλιότεροι και των Ιερών Προγόνων ανάξιοι.

- Και ποιος είσαι συ, που θα μας πεις εμάς αναξίους; Απαντά πάλιν ο Χρυσόστομος: «Εί δε και ανάξιοι, από του φιλείν, άξιοι εσόμεθα» (Εις το Κατά Ματθαίον Ομιλία 32, Παρ. C, Σελ. 424).

- Ναι, είμαστε ανάξιοι και αμαρτωλοί. Αλλά από την αγάπη μας αυτή για την Ορθοδοξία, που δεν θέλουμε να την εξευτελίσουμε και να την ξεπουλήσουμε στους αιρετικούς, παραδίδοντες «τα άγια τοις κυσί» (Ματθ. 7, 6), γινόμαστε άξιοι χάριτι Εκείνου τον Οποίον σεις βλασφημείτε!

Και αφού μας προκαλείτε, θα σας πω ευθέως γιατί δεν κόβετε τη Μνημόνευση του Πατριάρχου: ΔΙΑ ΤΗΝ ΦΙΛΤΑΤΗΝ ΥΜΩΝ ΑΓΑΠΗΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΑΜΩΝΑΝ! Είστε ΔΕΙΛΟΙ και ΝΟΣΗΡΟΙ. Νοσείτε ϕιλοχρηματίας.

«Την γαρ οικουμένην κατέλαβεν άπασαν τουτί το νόσημα, και τας πάντων κατέχει ψυχάς, και πολλή του μαμωνά η τυρρανίς. Υπό Χριστού ελυτρώθημεν και τω χρυσίω δουλεύομεν. Ετέρου την δεσποτείαν ανακηρύττομεν, και ετέρω πειθόμεθα. Και όπερ αν επιτάξη, μετά προθυμίας υπακούομεν, και γένος, και φιλίαν, και φύσιν, και νόμους, και πάντα ηγνοήσαμεν δι' εκείνον (τον μαμωνάν). Ουδείς αναβλέπει εις τον ουρανόν, ουδείς εννοεί τα μέλλοντα (Εις τους Μακαρισμούς, Ομιλία ΟΕ', D 11).

Εξ’ αιτίας αυτού του Μαμωνά με Μυστήριο ουδέποτε επαναλαμβανόμενο, αναβαπτίζετε τον Χριστό και ξαναρίχνετε το Σταυρό, και την Κυριακή, να σας πέσει «η καλή συγκομιδή». Η δήλωσή μας ειν’ αυτή. ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ και ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ ΔΙΑΚΟΠΗ! Μόνον ΑΥΤΗ "διαθλάττει τας προσκυνημένας κεφαλάς των εμφωλευόντων δρακόντων" Οικουμενιστών απάντων.

Ο Δράκος του Βοσπόρου ξαναχτύπησε, και σεις δράκοι, δρακόντια θέσατε μέτρα ασφαλείας, όχι της Πίστεως αλλά της θεσούλας σας. Η καρδιά σας ειν' αυτή. Κι' ο θησαυρός σας εκεί. Το οικουμενιστικό σας καρδιοχτύπι Θεομηνίες αντιλαλεί, τιμωρίες και κατάρες. Σας αξίζει να σας παρατήσουν ανά την οικουμένην άπαντες οι πιστοί. Να ερημωθούν εκκοφαντικά και απελπιστικά όλοι σας οι Ναοί.

«Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος…» (Ματθ. 23, 39).