Η Παραπληροφόρηση της Ιεραρχίας από τον Μεσσηνίας Χρυσόστομο και η Υποβάθμιση της Πανορθοδόξου Συνόδου

Η Παραπληροφόρηση της Ιεραρχίας από τον Μεσσηνίας Χρυσόστομο και η Υποβάθμιση της Πανορθοδόξου Συνόδου

 

 

Ὡς γνωστὸν πρὶν ἕνα μήνα συνῆλθε ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Κατ’ αὐτὴν ἔγιναν καὶ Εἰσηγήσεις γιὰ κρίσιμα θέματα τῆς Πίστεως.

 

 

Ἡ Εἰσήγηση τοῦ μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου στὴν Ἱεραρχία δὲν δημοσιεύτηκε, παρὰ τὶς ἐκκλήσεις νὰ ἐνημερώνεται ὁ Λαός, παρόλο ποὺ δὲν κόστιζε τίποτα νὰ ἀναρτηθεῖ ἡ Εἰσήγηση στὸ ecclesia.gr ἢ στὸ ἀντίστοιχο τῆς Ἱ. Μ. Μεσσηνίας,. Ἀπὸ τὴν Εἰσήγηση τοῦ Μεσσηνίας δημοσιεύτηκαν μόνο κάποια σπαράγματα στὰ ἐκκλησιαστικὰ ἱστολόγια.

 

 

Συνεχίζεται ἔτσι ἡ διεύρυνση τοῦ χάσματος -ποὺ ἔχει ἀνοίξει ἡ δεσποτοκρατία μεταξὺ Λαοῦ καὶ τοῦ ἀνωτέρου, κυρίως, κλήρου- κατὰ τὰ Παπικὰ πρότυπα. Ὁ Λαὸς  μένει χωρὶς ἐνημέρωση, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ἔλλειψη συνοδικότητος (πέρα ἀπὸ τὴν ἐσωτερική –καὶ μεταξὺ τῶν Ἐπισκόπων– ἔλλειψη Συνοδικότητος), ἀφοῦ πλέον ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων δὲν ἀφουγκράζεται τὶς ἀνησυχίες καὶ τὶς ἀντιδράσεις τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, δὲν ἐκφράζει αὐτὸν τὸν Λαό, τὸν ὑποτιμᾶ, καὶ φυσικά, δὲν συνταυτίζεται μὲ τὴν ἁγιοπνευματικὴ Σύνοδο πάντων τῶν Ἁγίων σὲ θέματα Πίστεως καὶ ποιμαντικῆς πρακτικῆς.

 

 

Παρὰ τὴν ἐλλειπῆ ἐνημέρωση, ὅμως, διέρευσαν κάποια στοιχεῖα τῆς εἰσηγήσεως τοῦ μητροπολίτη Μεσσηνίας. Ἕνας πρῶτος σχολιασμὸς ἔγινε στὴν προηγούμενη ἀνάρτησή μας (ἐδῶ).

 

 

Στὴν Εἰσήγησή του ὁ Μεσσηνίας εἶπε ὅτι θὰ ἐξηγήσει στοὺς ἄλλους Ἐπισκόπους, ἐκείνους τοὺς λόγους, οἱ ὁποῖοι προκάλεσαν –καὶ ἀσφαλῶς δικαιολογοῦσαν– τὴν προετοιμασία τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου καὶ ὑπεστήριξε ὅτι ὅλες οἱ διαδικασίες εἶχαν Συνοδικὴ ἔγκριση.

 

 

Ὅσα ἀναφέραμε στὴν προηγούμενη ἀνάρτηση, κατέδειξαν ὅτι ὁ Ἀθηναγόρας πορευόταν μὲ μυστικότητα, παρασκηνιακῶς καὶ ὑπούλως, καὶ ἄρα οἱ «Συνοδικὲς» ἀποφάσεις περὶ τῆς ἐνάρξεως τοῦ Διαλόγου μετὰ τῶν Παπικῶν, ἦσαν ἀποτέλεσμα ἐκβιασμῶν καὶ πραξικοπιματικῶν ἐνεργειῶν, καὶ ἄρα δὲν ἦσαν ἐν ὀρθοδόξῳ ἐννοίᾳ Συνοδικές. Ὡς ἐκ τούτου, ὁ κ. Σαββᾶτος παραπληρόρησε τοὺς συναδέλφους του, ἀποκρύπτων τὸν δόλιο καὶ ἐκβιαστικὸ τρόπο ποὺ ἐξησφάλιζε τὴν Συνοδικὴ ἔγκριση ὁ Ἀθηναγόρας, καὶ ἀποκρύπτων ὅτι κατὰ παρόμοιο καὶ χειρότερο τρόπο συνεχίζονται αὐτοὶ οἱ Διάλογοι,παρὰ πᾶσαν Θεολογικὴ καὶ Κανονικὴ δεοντολογία!

 

 

Τοῦτο ἔχει ἐπιβεβαιώσει ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος διηγήθηκε σὲ Σύναξη κληρικῶν καὶ λαϊκῶν τὴν ἐργώδη προσπάθεια ποὺ ἔκανε (παρακάλεσε ἀκόμα καὶ τὸν Περγάμου κ. Ζηζιούλα) γιὰ νὰ τοῦ δοθοῦν εἰσηγήσεις κάποιων Διαλόγων μὲ τοὺς Παπικούς καὶ κανεὶς δὲν γνώριζε τίποτα!

 

 

Τὸ ἐπιβεβαιώνει καὶ ἡ χθεσινὴ ἐπιστολὴ τοῦ κ. Τσελεγγίδη πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο (ἐδῶ).

 

 

Πληροφορεῖ ὁ κ. Τσελεγγίδης, ὅτι, ἂν καὶ εἰδικὸς καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς, καὶ ἐνῶ τὸ ζητοῦσε, δὲν ὑπῆρχε κανεὶς συνοδικὸς νὰ τὸν ἐνημερώσει γιὰ τὸν πρόσφατο Διμερῆ Θεολογικὸ Διάλογο ποὺ ἔγινε στὸ Ἀμμὰν τῆς Ἰορδανίας (15-19 Σεπτεμβρίου 2014), γιατὶ τὰ ὑπεύθυνα μέλη τῆς Ἱ. Συνόδου δὲν γνώριζαν τίποτα!!! Καὶ κάτι ἀκόμα σοβαρότερο: Κατὰ τὴν συζήτηση αὐτὴ στὸ Ἀμμάν, οὔτε ὁ ἀντιπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶχε λάβει τὸ ἐπίσημο κείμενο περὶ «Συνοδικότητας καὶ Πρωτείου» (ποὺ εἶχε ἑτοιμασθεῖ πρὸς συζήτηση στὸ Παρίσι ἀπὸ τὸ ...2012(!) στὰ μυστικοσυμβούλια τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοῦ Φαναρίου), ὥστε νὰ τὸ θέσει ὑπ’ ὄψιν τῆς Συνόδου, ἀλλὰ καὶ νὰ προετοιμασθεῖ ὀ ἴδιος! Τὸ παρέλαβε μερικὲς μέρες πρὶν πάει στὸ Ἀμμάν!!!

Ὁ κ. Τσελεγγίδης, λοιπόν, καταγγέλλει τὸ ἑξῆς φοβερό:

 

 

«Πο­τέ  ὁ  Ἀν­τι­πρό­σω­πος τῆς Ἑλ­λα­δι­κῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πού με­τεῖ­χε στίς Συ­νε­λεύ­σεις τῆς Μι­κτῆς Δι­ε­θνοῦς Ἐ­πι­τρο­πῆς, δέν εἶ­χε στά χέ­ρια του τήν Συ­νο­δι­κή ἀ­πό­φα­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας του, τήν ὁ­ποί­α ὑ­πο­τί­θε­ται ὅ­τι ὑ­πο­στή­ρι­ζε καί κα­τέ­θε­τε (σ.σ. κατὰ τοὺς Διαλόγους)»!!!

 

 

Καὶ ἐρωτᾶ: Τότε, καὶ ἐφ’ ὅσον «οἱ Ἀρ­χι­ε­ρεῖς μας βρί­σκον­ται σέ ἄ­γνοι­α γιά ὅ­σα ἔ­γι­ναν,  πῶς δι­α­κη­ρύσ­σε­ται ὅ­τι ὁ Θε­ο­λο­γι­κός Δι­ά­λο­γος δι­ε­νερ­γεῖ­ται ὄ­χι μέ τίς ἐ­νέρ­γει­ες ὁ­ρι­σμέ­νων προ­σώ­πων ἤ Ἐκ­κλη­σι­ῶν, ἀλ­λά μέ ἀ­πο­φά­σεις ὅ­λων ἀ­νε­ξαι­ρέ­τως τῶν κα­τά τό­πους αὐ­το­κε­φά­λων καί αὐ­το­νό­μων Ἐκ­κλη­σι­ῶν;»! Μήπως, τελικά, «κάποιος ἐπιδιώκει νά τεθεῖ ἐπάνω ἀπό ὅλους τούς Ἐπισκόπους καί τελικά ἐπάνω ἀπ’ ὅλη τήν Ἐκκλησία;»!

 

 

Εἶπε, λοιπόν, ὁ κ. Σαββᾶτος εἰσηγούμενος τὸ θέμα του στὴν Ἱεραρχία ὅτι, ὅσα ἀποφάσισαν οἱ Προπαρασκευαστικὲς Ἐπιτροπὲς γιὰ τὴν προετοιμασία τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου καὶ οἱ Προσυνοδικὲς Διασκέψεις, εἶχαν ὁμοφωνία;

 

 

Ἄραγε, ὅταν λέει ὁμοφωνία τί ἐννοεῖ; Τὴν οἰκουμενιστικὴ ὁμοφωνία τοῦ Φαναρίου μὲ τὸ Βατικανό; Δηλαδὴ τὴν ἐπιλογὴ Κληρικῶν καὶ λαϊκῶν θεολόγων συνέδρων ἀπὸ τὸν Ἀθηναγόρα (καὶ στὴ συνέχεια ἀπὸ τὸν Βαρθολομαῖο), οἱ ὁποῖοι ὑπακούουν ὁμοφώνως στὰ κελεύσματά τους; Ὴ μήπως, τὸν ἀποκλεισμό (ἢ ἐξαναγκασμὸ σὲ παραίτηση) ὅσων κατάλαβαν καὶ δὲν συνευδοκοῦσαν στὴν προδοσία τῆς Πίστεως; (Νὰ θυμήσουμε τὴν παραίτηση ἢ τὴν διαφοροποίηση μελῶν τῶν Διαλόγων, ὅπως οἱ καθηγητὲς Δογματικῆς Ἰωάννης Καρμίρης, Μέγας Φαράντος καὶ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, οἱ καθηγητὲς Πατρολογίας Στυλιανὸς Παπαδόπουλος καὶ π. Θεόδωρος Ζήσης κ. ἄ.).

 

 

Τέτοια ὁμοφωνία δὲν ἰσχύει καὶ δὲν ὑφίσταται, στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀφοῦ ὅλες οἱ ἐνέργειες καὶ οἱ σκοποὶ τῶν Διαλόγων καὶ τῆς προετοιμαζόμένης Πανορθοδόξου Συνόδου εἶναι ἐξόφθαλμα ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ὅπως π.χ. ἡ τεράστια παράλειψη (ἀκυρωτικὴ τῆς Συνόδου) νὰ μὴν συμπεριληφθεῖ στὰ πρὸς συζήτηση θέματα τὸ κορυφαῖο πρόβλημα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

 

 

Ὁμοφωνία στὴ γλῶσσα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι ἡ διαχρονικὴ συμφωνία τῶν μελῶν τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν ἑκάστης ἐποχῆς, μεθ’ ὅλων τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅλων τῶν δικαίων, ἁγίων καὶ τετελειωμένων πνευμάτων.

 

 

Ὁ Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ὅμως, μὲ οἰκουμενιστικὴ λογική, περισσὴ ἀμετροέπεια καὶ παράλογη (καὶ ἀνόητη) ἐπιχειρηματολογία ξεπέρασε στὴν Εἰσήγησή του τὸ πρόβλημα τῆς μὴ συμπερίληψης στὰ θέματα ποὺ θὰ συζητηθοῦν, τῆς παμέγιστης αἵρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ταλανίζει σήμερα τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὴ ἡ παράλειψη ἀποτελεῖ σατανικὴ ἐπιτυχία πρώτου μεγέθους, ἐσχατολογικῆς ὑφῆς, ἀφοῦ κατόρθωσαν οἱ ἡγέτες τῆς Παναιρέσεως γιὰ ΠΡΩΤΗ φορὰ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, μιὰ αἵρεση ποὺ ἐπεκτείνεται συνεχῶς ἐπὶ πολλὲς δεκαετίες, ποὺ ἀλλοιώνει δραματικὰ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα –καὶ διαβρώνει καὶ διαφθείρει τὶς ὀρθόδοξες συνειδήσεις καὶ τὸ ὀρθόδοξο ἦθος– νὰ ἔχει τόσο κοιμίσει καὶ τιθασσεύει τὶς ὅποιες ἰσχνὲς φωνὲς ἀντιδράσεως, ὥστε

 

 

i. νὰ διστάζουν οἱ Ποιμένες καὶ οἱ πιστοὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς μὲ ἀποτέλεσμα οἱ τελευταῖοι νὰ κερδίζουν χρόνο,

 

 

ii. (αὐτὴ ἡ μὴ ἀπομάκρυνση) νὰ παριστᾶ στὰ μάτια τῶν πιστῶν τοὺς αἱρετικοὺς ὡς ὀρθοδόξους καὶ ἄρα ἡ μετ’ αὐτῶν κοινωνία νὰ ἀλλοιώνει ἔτι περαιτέρω τὶς συνειδήσεις,

 

 

iii. νὰ προσφέρει (ἡ μὴ ἀπομάκρυνση, δηλ. ἡ μὴ ἀποτείχιση) ἕνα δῶρο στοὺς Οἰκουμενιστές· τὸ δῶρο τοῦ νὰ μὴν ἀναγκάζονται νὰ προχωρήσουν σὲ διώξεις ἐναντίον τους, (ἕνας ἐλάχιστος ἀριθμὸς ἀποτειχισμένων πιστῶν δὲν τοὺς ἐνοχλεῖ· τοὺς ἀποκαλοῦν φανατικούς –ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές– καὶ τελειώνουν μαζί τους) μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν ἀποκαλύπτεται ἡ μορφὴ τοῦ λύκου ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς λυκοποιμένες καί, ἔτσι, νὰ ἐπιτείνεται ἡ σύγχυση γιὰ τὸ ποιός εἶναι ποιμὴν καὶ ποιός λυκοποιμήν.

 

 

iv. Τέλος, ἡ μηδαμινὴ πίεση καὶ ἀντίδραση, νὰ ἐπιτρέπει στοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ προχωροῦν στὴν πολυδιαφημισμένη Πανορθόδοξη Σύνοδο, ἔχοντας ἀποκλείσει τὴν συζήτηση τοῦ καίριου σωτηριολογικοῦ πρόβλημα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

 

 

[Πρὸς τοῦτο, ἀσφαλῶς ὑποβοηθεῖ ἀφάνταστα καὶ τὸ γεγονός (καὶ ταυτόχρονα ἡ τραγικὴ πραγματικότητα), πὼς ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς ἀντιδρώντων, ἀντὶ νὰ παραμείνουν ὡς ἀποτειχισμένοι στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ πολεμοῦν τοὺς αἱρετικοὺς λυκοποιμένες, ἐπαναπαύονται ἐκκλησιαζόμενοι, μὲ τὸ ὅποιο κόστος, στὶς «δικές» τους Παρατάξεις–Ἐκκλησίες (ἀφοῦ ἔχουν ἐξασφαλίσει μυστηριακὴ ζωή), καὶ ἀρνούμενοι νὰ ἀποδεχτοῦν ὅτι τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι πρωτίστως τὸ Ἡμερολόγιο, ἀλλὰ ἡ αἵρεση, ὅτι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς αἱρέσεως ἀπαιτεῖ συστράτευση πέρα ἀπὸ Ἡμερολόγια καὶ ὅποιες ἄλλες σύγχρονου εἴδους «περιτομές»· ἀρνούμενοι τὴν πραγματικότητα ὅτι εἶναι ἀδύνατον αὐτούς, οἱ ὁποῖοι δυσκολεύονται νὰ πραγματοποιήσουν τὸ μεῖζον (νὰ ἀποτειχιστοῦν ἀπὸ τοὺς οἰκουμενίζοντες ἢ αἱρετικοὺς ποιμένες τους), νὰ τοὺς προτρέψεις νὰ προχωρήσουν ταυτόχρονα καὶ στὸ ἐλάσσον, νὰ ἀλλάξουν δηλ. καὶ τὸ Ἡμερολόγιο].

 

 

Μεταξὺ ἄλλων, λοιπόν, ὁ Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος μᾶς λέγει ὅτι ἡ Α΄ Προσυνοδικὴ Διάσκεψις (Σαμπεζὺ 1976) ἀποφάσισε ὅτι κανένα ἄλλο θέμα ἀπὸ τὰ δέκα (10) τῆς Ἡμερησίας διατάξεως ποὺ εἶχαν καθορισθεῖ δὲν μπορεῖ νὰ προστεθεῖ στὸν κατάλογο τῶν πρὸς συζήτηση θεμάτων, μὲ τὴν ἐπισήμανση ὅτι, ὅσα ἔχουν ἐπιλεγεῖ εἶναι τὰ κρισιμότερα θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ ποὺ χρήζουν τῆς ἀμέσου ἀντιμετωπίσεως!

 

 

Καὶ προσέξτε, ἡ ἀπόφαση αὐτὴ ἔχει ληφθεῖ πρὶν ἀπὸ 40 χρόνια! Σὲ πόσες δεκαετίες, ἄραγε, προβλέπουν, ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ δρομολογηθεῖ, νὰ προετοιμασθεῖ καὶ νὰ πραγματοποιηθεῖ μιὰ ἄλλη Σύνοδος (Οἰκουμενικὴ αὐτὴ τὴ φορά) γιὰ νὰ ἐξετάσει καὶ τὸ θέμα τῆς Παναιρέσεως;

 

 

Μᾶλλον, τόσα, ὅσα χρειάζονται γιὰ νὰ ἐπικρατήσει πλήρως ἡ Παναίρεση καὶ ἡ Πανθρησκεία! Ὢ τῆς ὑποκρισίας!

 

 

Ἀλλὰ οἱ καλοὶ Οἰκουμενιστές, λησμονοῦν ἐσκεμμένα ὅτι, ὅπως ἔχει ληφθεῖ ἀπόφαση γιὰ τὰ πρὸς συζήτησιν θέματα, εἶχε ληφθεῖ ἀπόφαση ἀπὸ τὴν Πανορθόδοξο Διάσκεψη τῆς Ρόδου καὶ γιὰ τὸ θέμα τῆς Οὐνίας· ἡ ὁποία ἔλεγε: νὰ μὴ ἀρχίσει ὁ Διάλογος, πρὶν λυθεῖ τὸ ἀγκάθι τῆς Οὐνίας. Κι ὅμως αὐτὸ τὸ ξεπέρασαν εὔκολα οἱ Οἰκουμενιστικὲς κεφαλὲς εἰς ...βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας! Καὶ συνέχισαν τὸν Διάλογο ἀναβαθμίζοντας τὴν Οὐνία, ἀντὶ νὰ τὴν καταργήσουν! Ἐνῶ, τὸ θέμα τῆς συζητήσεως τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, λένε οἱ «σοφὲς» κεφαλὲς τῶν Οἰκουμενιστῶν, δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ στὴ συζήτηση, γιατί ἔχει κλείσει ὁ κατάλογος θεμάτων ἀπὸ τὶς Πανορθόδοξες Διασκέψεις!!! Δυὸ μέτρα καὶ δυὸ σταθμὰ αἱρετικο-Οἰκουμενιστικά!

 

 

Καὶ ἐπειδὴ ἔχει ἐπισημανθεῖ ἀπὸ Ἐπισκόπους, καθηγητές, ἱερομονάχους ἡ ἁγιοπατερικὴ θέση ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συγκροτηθεῖ Σύνοδος Οἰκουμενικὴ χωρὶς νὰ συζητηθοῦν σὲ αὐτὴ θέματα Πίστεως, παρακάμπτει αὐτὸ τὸν σκόπελο ὁ κ. Σαββᾶτος, πληροφορῶν τὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας «αὐθεντικῶς», ὡς καθηγητὴς θεολογίας ὁ «ἀθεολόγητος», ὅτι ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος δὲν συγκαλεῖται ὡς Οἰκουμενική, ἀλλὰ τάχα ὡς «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας» πού, ὅμως θὰ ἐκφράζει τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως, κι ἂς ἔχει στοὺς κόλπους της πιστούς, ἀμφιταλαντευόμενους, ἄπιστους καὶ αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές!

 

 

Εἶναι δυνατὸν νὰ ἔρχεται σήμερα ὁ κ. Σαββᾶτος καὶ νὰ μᾶς λέει ὅτι ἡ πολυδιαφημισμένη Πανορθόδοξη Σύνοδος, μετὰ ἀπὸ δεκαετιῶν προετοιμασία καὶ τὴν πλύση ἐγκεφάλου ποὺ ὑπέστησαν οἱ πιστοί, τοὺς ὁποίους διαβεβαίωναν ὅτι πρόκειται νὰ ἀποτελέσει (ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος) συνέχεια τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, μετὰ ἀπὸ ἐπίσημες περὶ τούτου Πατριαρχικὲς δηλώσεις κ.ἄ., νὰ ἔρχεται στὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας ὁ κ. Σαββᾶτος και νὰ λέει ὅτι αὐτὴ τάχα δὲν ἀποτελεῖ συνέχεια τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γιατὶ δὲν πληροῖ τὶς προϋποθέσεις νὰ ὀνομασθεῖ Οἰκουμενική;

 

 

[Μήπως αὐτὸ γίνεται γιὰ κάθε ἐνδεχόμενο (στὴν περίπτωση ποὺ δὲν συμμετάσχουν κάποια Πατριαρχεῖα ἢ Ἐκκλησίες, ὁπότε θὰ ἰσχυριστοῦν ὅτι οἱ ἀποφάσεις της, ὡς ἀπηχοῦσες τὴν πλειοψηφία τῶν Ἐκκλησιῶν, εἶναι ἰσχυρές καὶ ἄρα θὰ ἰσχύουν, μέχρι τὴν σύγκληση κάποιας, κάποτε Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία θὰ ἐπιληφθεῖ τελικὰ περὶ τοῦ θέματος;).

 

 

Ξεχνοῦν, ἄραγε, ὅτι στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, κάθε τοπικὴ Σύνοδος, ὅταν ἀποφασίζει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ «ἑπομένη τοῖς ἁγίους πατράσι», ἀποτελεῖ κανονιστικὴ Σύνοδο, καὶ τὰ θεραπευτικὰ μέτρα ποὺ λαμβάνει, καὶ ἡ διδασκαλία της ἰσχύουν γιὰ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας;

 

 

Ἄρα σὲ μικρὰ παιδιὰ μιλοῦσε ὁ κ. Σαββᾶτος ἢ σὲ ὑπεύθυνους Ἱεράρχες; Κι ἂν μιλοῦσε σὲ ὑπεύθυνους ἀνθρώπους, γιατί δὲν τοῦ εἶπαν ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει ἑνότητα Πίστεως, ὅσες Πανορθόδοξες Συνόδους καὶ νὰ κάνουν, ἂν σὲ αὐτὲς δὲν καταδικαστοῦν οἱ αἱρετικοὶ Ἐπίσκοποι ποὺ συνυπάρχουν μέσα στὴν Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησία;

 

 

Πῶς εἶναι δυνατόν, ἐξάλλου, νὰ ὁμιλεῖ γιὰ ἑνότητα Πίστεως, ὅταν στὸ Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας (ἀλλὰ καὶ τῆς Ἐκκλησίας) ὑπάρχουν Ἱεράρχες ποὺ χαρακτηρίζονται –ὄχι ἀπὸ τοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστές, ἀλλά– ἀπὸ συναδέλφους τους Ἀρχιερεῖς ὡς αἱρετικοί; Θὰ ἐπικαλεσθοῦμε ἐδῶ τὸ λόγο τοῦ μητροπολίτη Καλαβρύτων Ἀμβροσίου, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι ἡ «νεοφανής καί κενοφανής θεολογική κίνηση, η οποία ονομάσθηκε  "Μεταπατερική Θεολογία"» καὶ ἐκπορεύεται «από τήν Θεολογική Ακαδημία Βόλου κατά τά τελευταία ετούτα χρόνια» (ἐδῶ) http://www.mkka.blogspot.gr/2012/03/blog-post_04.html «αποτελεί αίρεση, καθώς ουσιαστικά ακυρώνει τη Παράδοση των Πατέρων της Εκκλησίας» (ἐδῶ) http://aktines.blogspot.gr/2012/05/blog-post_2751.html

 

 

Ὁ ἴδιος ἐπίσης ἐπεσήμανε  ὅτι ὁ μὲν «Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, διοργάνωσεν Ημερίδα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με θέμα τήν Μεταπατερική Θεολογία ως αίρεση», ἐνῶ ἀντίθετα «ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος καί ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος φέρονται ως αποδεχόμενοι την Μεταπατερική Θεολογία καί ως επευλογούντες ταύτην»! (ἐδῶ) http://www.mkka.blogspot.gr/2012/03/blog-post_04.html

 

 

Βέβαια δὲν εἴχαμε ἀνάγκη νὰ μᾶς πεῖ ὁ Καλαβρύτων ὅτι ἡ μεταπατερικὴ θεολογία εἶναι αἵρεση, τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ ἴδιος παρόμοια οἰκουμενιστικὴ νοοτροπία ἔχει (μὴ ἀποδεχόμενος τὸν Παπισμὸ καὶ τὸ filioque ὡς αἵρεση!), ἀλλὰ ἔχει σημασία ἡ μαρτυρία του, ὡς σάρκα ἐκ τῆς σαρκὸς τῆς συγχρόνου Ἱεραρχίας.

 

 

Καὶ γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὸ ἐρώτημα τοῦ Καλαβρύτων, εἶναι δυνατὸν νὰ τίθεται ἐπίσημα θέμα καὶ νὰ καταγγέλλεται ὅτι στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ἔχει εἰσχωρήσει καὶ καλλιεργεῖται αἵρεση (καὶ μάλιστα Παναίρεση) καὶ οἱ συμμετέχοντες στὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας καὶ ἀκροώμενοι τὸν Εἰσηγητή, νὰ ἀποδέχονται τὶς ἐξυπνάδες καὶ τὰ νομοκανονικὰ τερτίπια τοῦ κ. Σαββάτου, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προστεθεῖ καὶ νὰ συζητηθεῖ τὸ θέμα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Καὶ μάλιστα, νὰ μένουν ἀμίλητοι, ἐπειδὴ ὁ κ. καθηγητὴς Πανεπιστημίου Σαββᾶτος, τοὺς πληροφορεῖ ὅτι ἔχει ἑτοιμάσει πολυσέλιδη διατριβὴ γιὰ τὸ θέμα;

 

 

Δὲν γνωρίζουν οἱ κ.κ. Συνοδικοὶ Ἀρχιερεῖς ὅτι ἡ παναίρεση κατατρώγει τὰ σπλάχνα τῆς Ἐκκλησίας; Ὅτι διακινδυνεύεται ἡ σωτηρία ψυχῶν; Καὶ αὐτοί, προκειμένης αἱρέσεως δεκαετιῶν, “κομπλάρουν” στὶς ἐπιστημονικὲς ἐξαγγελίες περὶ τοῦ νέου του συγγράμματος καὶ σιωποῦν; Ὡσὰν ἀναίσθητοι καὶ νεκροί, δὲν διαμαρτυρόνται στὸ ἄκουσμα ὅτι αὐτὸ τὸ καίριο θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν θὰ συζητηθεῖ, ἐνῶ θὰ συζητηθοῦν ἄλλα θέματα ἥσσονος σημασίας, περὶ ἐλαφρύνσεως τῆς νηστείας, καὶ περὶ ἐξουσίας καὶ δεσποτικῶν δικαιοδοσιῶν; Καὶ ἔμειναν στὴν αἴθουσα συνεδριάσεων καὶ δὲν ἔφυγαν διαμαρτυρόμενοι καὶ τινάζοντες τὴν κόνιν τῶν ὑποδημάτων τους;

 

 

 Τί προσδοκᾶ ἢ τί ἐξυπηρετεῖ, λοιπόν, ἡ Ἱ. Μ. Πειραιῶς, ὅταν βγαίνει καὶ ἐπαινεῖ τὸν Μεσσηνίας; Οἱ ζοφερὲς διαπιστώσεις του γιὰ τοὺς Διαλόγους, δὲν τὸν ἀποχαρακτηρίζει, οὔτε τὸν ἀπαλλάσσει γιὰ τὴν πιστότητά του στὸ οἰκουμενιστικὸ ὅραμα. Οὐδέποτε ἀποκήρυξε τὰ περὶ «διηρημένης Ἐκκλησίας». (Οἱ ἀναδιπλώσεις του καὶ ἡ προσπάθεια νὰ «κουκουλωθεῖ» ἡ κακόδοξη διδασκαλία του ἀπὸ τὴν παρέμβαση τοῦ Πειραιῶς, ἀποδεικνύει τὴν ἐμμονή του σ’ αὐτήν). Ἀντίθετα, αὐτὲς οἱ διαπιστώσεις ὑπηρετοῦν σκοπιμότητες. Εἶναι μέσα στὰ πλαίσια τῆς προπαγάνδας καὶ τῆς παραπλανήσεως τοῦ λαοῦ (“στάχτη στὰ μάτια”), γιὰ νὰ ἐφησυχάσει, ἕως ὅτου ἐπιτευχθοῦν οἱ στόχοι τους. Δύσκολο εἶναι νὰ τὸ καταλάβουν οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ Ποιμένες; Μήπως, ἄραγε, αὐτὴ ἡ εἰσήγηση τοῦ κ. Σαββάτου ἐπαινέθηκε (ἀπὸ Ἱ. Μ. Πειραιᾶ καὶ ἀπὸ τὸν «Σωτῆρα») γιατὶ παρέχει “ἄλλοθι” στὴν ἀπραξία τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν; Ἤδη δημοσιογραφικὲς πληροφορίες παρουσιάζουν τὴν ἐπικείμενη ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὸ Φανάρι ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ τελικὰ στάδια τῆς Ἕνωσης; Κατόπιν ἑορτῆς θὰ ἀντιδράσουν δυναμικὰ καὶ ἁγιοπατερικά;

Παναγιώτης Σημάτης

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση