Ο Σύρου Δωρόθεος απολογούμενος αυτο-κατηγορείται! υπό του Θεολογου κ. Δημ. Κάτσουρα

Τόν περασμένο Ἰούλιο (τρ. ἔτους) ὁ γνωστός ἀνά τό πανελλήνιον Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος Πολυκανδριώτης παρέστη στήν ἐν Σύρῳ γενομένη «χειροτονία» τοῦ νέου παπικοῦ «ἐπισκόπου» τῆς περιοχῆς. Τότε, μέ σχετική ἀνάρτηση στό ἱστολόγιό μας (epistrofi-sotiria.blogspot.com) ἀναφερθήκαμε στό νέο αὐτό σκάνδαλο τοῦ φερομένου καί ὡς μνηστῆρος τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ Θρόνου τῶν Ἀθηνῶν κ. Δωροθέου. Ὑπῆρξε μάλιστα ἰδιαιτέρως προκλητικός, διότι ἐκεῖ ἐμφανίσθηκε ἐκπροσωπῶν τήν τοπική ὀρθόδοξο ἐκκλησία καί προσέφερε στόν νέο-«χειροτονηθέντα», ὡς ἀδελφικό δῶρο, ἀρχιερατική μίτρα (!) εὐχόμενος σ’ αὐτόν καλή ποιμαντορία καί ἀναφωνῶν τό «ἄξιος»!

Τό ἐν λόγῳ γεγονός, τό ὁποῖο χαρακτηρίσαμε ἤδη ἀνωτέρω ὡς σκάνδαλο, ὑπό τήν οὐσιαστική ἐκκλησιαστική ἔννοια τοῦ ὅρου (βλέπε σχετική διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου στό «Περί σκανδάλων καί περί διορθώσεως τοῦ ἀδελφοῦ», ἐκδ. Ὀρθ. Κυψέλη, Θεσσ/κη 1991), ὑπῆρξε ἀφορμή ὥστε ἕνας Κληρικός τῆς Μητροπόλεως Σύρου, Τήνου, Ἄνδρου καί Μυκόνου, ὁ ἱερομόναχος Εὐθύμιος Χαραλαμπίδης, ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Ἄνδρου, νά προβῆ σέ ἀποτείχιση ἐκ τῆς κοινωνίας μετά τοῦ ἐπισκόπου του, διά λόγους πίστεως.

Ὁ ἀποτειχισθείς, βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων, Κληρικός, μέ ἐπιστολή του πού εἶδε τό φῶς τῆς δημοσιότητος τελευταίως (ἐφ. «Ο.Τ.» ἀρ. φύλ. 2038, 26.9.2014), παρουσίασε συγκεκριμένως καί λεπτομερῶς τά τεκμήρια ἐκεῖνα πού στοιχειοθετοῦν τόν διά τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἐξουνιτισμό τῆς ὑπό τόν κ. Δωρόθεο Μητροπόλεως Σύρου.

Αὐτό φαίνεται ὅτι ἐξόργισε τόν αὐτοσυστηνόμενο ὡς διάκονο τῆς ἀγάπης Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωρόθεο, ὁ ὁποῖος μετά τίς ἀρχικῶς ἐκτοξευθεῖσες ἀπειλές, προκειμένου νά ἀρθῆ ἀμέσως ἡ ἀποτείχιση καί ἐπανέλθη ὁ τολμήσας ἱερομόναχος στήν «ὑπακοή» του, ἐπεχείρησε κατ’ αὐτάς νά ἀνασκευάση τίς κατ’ αὐτοῦ κατηγορίες ἐπί θεμάτων Πίστεως.

Συνέβη, ὅμως, αὐτό πού θεωρεῖται ὡς ἀρχή τῆς ψυχολογίας τοῦ ἐνόχου, ὅτι δηλαδή αὐτός (ὁ ἔνοχος) ἀπολογούμενος αὐτο-κατηγορεῖται! Συγκεκριμένως ὁ κ. Δωρόθεος μέ ἐπιστολή του πρός τόν Διευθυντή τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» (ὅπου δημοσιεύθηκαν τά προαναφερθέντα κείμενα τοῦ ἀποτειχισθέντος Ἱερομονάχου) ἐπιχειρεῖ μέ τά συνήθη ὅπλα τῶν Φιλοοικουμενιστῶν νά διασκεδάση τίς ἀλγεινές γι’ αὐτόν ἐντυπώσεις καί τόν προβληματισμό πού ὀρθῶς ἐκτιμᾶ ὅτι, ἐδημιούργησαν τά γραφόμενα τοῦ Κληρικοῦ του.

    Παρά τή φιλότιμη προσπάθειά του νά ἐμφανισθῆ ἀθῶος καί μάλιστα συκοφαντούμενος, τελικῶς δέν κατορθώνη παρά νά καταδείξη τόν πανικό του (μᾶλλον) γιά τήν τρωθεῖσα δημοσίως εἰκόνα του ὡς ὀρθοδόξου Μητροπολίτου καί τήν αὐτο-ἀποκαλυπτική γιά τά ὄχι καί τόσο ὀρθόδοξα κριτήριά του στάση καί θεωρία του. Βεβαίως, δέν παραλείπει νά διανθίση τήν ἐπιστολή του μέ ὕβρεις, εἰρωνεῖες καί τίς ἀπαραίτητες (πάντοτε κατά τοῦ «κατηγόρου» του ἱερομονάχου) ….ἀπειλές!

Ὁ  ἀποτειχιζόμενος παραμένει στήν Ἐκκλησία! Ἐξέρχεται αὐτῆς ὁ κηρύσσων αἵρεσι ἐπίσκοπος.

Ἔτσι ἐκ τοῦ προοιμίου τῆς ἐπιστολῆς ὁ κατά τήν πρόβλεψη τοῦ ιε΄ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἀποτειχισθείς τῆς κοινωνίας μέ τόν κηρύττοντα αἵρεσι ἐπίσκοπον, χαρακτηρίζεται τεχνηέντως ὑπό τοῦ κ. Δωροθέου ὡς «ἐκ τῆς Ἐκκλησίας ἀποτειχισθείς»! Πρόκειται γιά τήν γνωστή ἀθεολόγητη θέση τῶν αἱρετιζόντων, κατά τήν ὁποία ὁ κανονικῶς ἀποτειχισθείς Κληρικός δῆθεν ἐξέρχεται τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ προφανῶς αὐτός πού ὄντως ἐξέρχεται Αὐτῆς εἶναι ὁ κηρύσσων γυμνῆ τῆ κεφαλῆ αἵρεσι καί διά τοῦτο ἀποδεικνυόμενος ψευδο-ἐπίσκοπος, ἐκ τοῦ ὁποίου (τῆς κοινωνίας τοῦ ὁποίου) ὁ Κληρικός ἀποτειχίζεται.

Ὁ Μητροπολίτης δέν διστάζει νά ἐπικαλεσθῆ πρός ἐπίρρωσι τῆς ὀρθότητος τῶν ποιμαντορικῶν του στόχων πού, ὅπως ὁ ἴδιος διευκρινίζει (στήν ὑπ’ ἀρ. Πρωτ. 2654 ἐπιστολή του πρός τόν Ο.Τ.), εἶναι (μεταξύ ἄλλων) «ἡ ἐν εἰρήνῃ, ἁρμονίᾳ καί συνεργασίᾳ συμβίωσις τῶν ὀρθοδόξων καί τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν συνοίκων τῆς Μητροπόλεώς του», τόν  Ἅγιο Νεκτάριο! Παρερμηνεύων προδήλως ἀπόσπασμα ἐργασίας τοῦ μεγάλου Ἁγίου περί τῆς ὀφειλομένης καί πρός τούς αἱρετικούς ἀγάπης ὡς συνανθρώπων μας, ἀποσιωπᾶ τήν καίρια ἐπισήμανση τοῦ Ἁγίου ὅτι «ἡ ἐξωτερική ἀκοινωνησία διασώζει τήν ἐσωτερικήν ἀλλοτριότητα» (δηλαδή, ἐν ἄλλοις λόγοις, ὅτι ὅταν ὑπάρχη διαφορά στήν Πίστι πού πρέπει νά διαφυλάξωμε, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἀποφυγή καί τῆς ἐξωτερικῆς κοινωνίας μέ τούς ἀλλοδόξους), τήν ὁποία εὐστόχως κάνει περί θεμάτων Πίστεως καί ἀληθείας! («Περί ἀνεξιθρησκείας», σελ. 19).

Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι ποιμήν τῆς κοινωνίας τῶν πιστῶν και ὄχι τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν.

Ἐκ τοῦ περιεχομένου τῆς ἐπιστολῆς του εἶναι προφανές ὅτι ὁ κ. Δωρόθεος ἐκλαμβάνει, ἴσως λόγῳ καί τῆς κοσμοπολίτικης διαβιώσεώς του καί τῆς ἐκκοσμικευμένης ἀντιλήψεως του περί ποιμαντορικοῦ ἔργου, τήν διακονία του ὡς ἀνθρωπιστικό καί κοινωνικό ἔργο. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ διατύπωσή του «Ἔχοντες τήν ποιμαντικήν εὐθύνην μιᾶς κοινωνίας, εἰς τήν ὁποίαν διά λόγους ἱστορικούς, ἀπό αἰῶνες συμβιώνουν….ὀρθόδοξοι καί Ρωμαιοκαθολικοί… καλούμεθα ἐν πλήρει συναισθήσει τῆς ἡμετέρας εὐθύνης νά συμβάλλωμεν εἰς τήν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ συμβίωσιν καί πρόοδόν της»!

Ἄραγε, εἰλικρινῶς ἀγνοεῖ ὁ κ. Δωρόθεος ὅτι ὁ ἑκασταχοῦ ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος δέν εἶναι ποιμήν τῆς τοπικῆς κοινωνίας ἀλλά ποιμήν τῶν πιστῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος-κοινωνίας τῆς ὁποίας προΐσταται; Δηλαδή, ὁ κ. Δωρόθεος θά ἔπρεπε νά γνωρίζη ὅτι, ἐφ’ ὅσον θέλει νά εἶναι ὁ ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Σύρου, ἔχει ἐπωμισθῆ τήν ποιμαντορία μόνον τῶν ὀρθοδόξων καί ὄχι συλλήβδην ὅλων τῶν Συριανῶν, Τηνιακῶν ἤ Μυκονιατῶν κλπ. κατοίκων ἀσχέτως τῆς Πίστεώς των!

Ἑπομένως, ἄς ἀφήση τήν πρόοδο τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν στούς ἁρμοδίους Δημάρχους καί τούς Περιφερειάρχες καί ἄς ἐνδιαφέρεται γιά τήν πνευματική, κυρίως, πρόοδο τῶν πιστῶν πού τοῦ ἐνεπιστεύθη ἡ Ἐκκλησία. Ἐάν θέλει δέ, διακαῶς, νά ἀσκῆ ποιμαντορία καί ἐπί τῶν ὑπολοίπων κατοίκων τῶν νήσων τῆς Μητροπόλεώς του, ἄς φροντίση μέ τό παράδειγμα, τή διδασκαλία καί τήν πνευματική ἐν γένει ἐργασία του νά ἐπαναφέρη στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας καί τούς ἐν αἱρέσει παγιδευμένους συμπολίτες του.

Ὁ κ. Δωρόθεος διακηρύττει μέ παρρησία ὅτι, «οὐδέ κατά κεραίαν ἐκκλίνοντες τῶν ὁρίων, ἅ οἱ Πατέρες ἡμῶν διά τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἔθεντο», ἐμμένει εἰς τούς δοθέντας φρικτούς, κατά τήν ὥραν τῆς εἰς ἐπίσκοπον χειροτονίας του, ὅρκους! Ἀνάλογα διατείνεται εὐκαίρως–ἀκαίρως καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Προφανῶς ἀμφότεροι ἀπευθύνονται σέ εὐήθεις ἤ σέ ἄτομα πού ἀγνοοῦν ὅτι ἡ εὐσέβεια δέν δηλώνεται μονον, ἀλλά φανερώνεται, κυρίως και ἐν τοῖς πράγμασιν.

Ἐνῶ, ὅμως, δηλώνει πιστός τηρητής τῶν Ἱ. Κανόνων ὁ κ. Δωρόθεος αὐτοπαγιδευόμενος ἀπολογεῖται γιά ὅσα τοῦ καταμαρτυροῦν καί διαπράττει τό λάθος νά ἐπικαλεσθῆ ὄχι ἀποδείξεις ἀλλά δικαιολογίες περί τῶν ὑπ’ αὐτοῦ πραττομένων. Ἔτσι καταφεύγει και στόν πολυχρησιμοποιούμενο τελευταίως ὐπό τῶν οἰκουμενιστῶν Γεννάδιο Σχολάριο.

Ὁ Γεννάδιος Σχολάριος καί οἱ οἰκουμενιστές.

Ὁ κ. Δωρόθεος καί οἱ ὁμόφρονές του οὐχί πρός ἀπόδειξιν τῆς ὀρθοδοξίας καί ὀρθοπραξίας των ἀλλά πρός δικαιολόγησιν τῶν παραστρατημάτων τους φέρουν εἰς τό μέσον τόν πολύ Γεννάδιο Σχολάριο. Τόν μεγάλο αὐτό διπλωμάτη Πατριάρχη, τόν ὁποῖον οὔτε ὁ ἱστορικός τίτλος τοῦ πρώτου μετά τήν Ἅλωσι Πατριάρχου, οὔτε ὅμως καί ἡ ἰδιότητά του ὡς διατελέσαντος μαθητοῦ τοῦ ἄτλαντος τῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, μποροῦν νά τόν καταστήσουν ἀπλανῆ διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀφοῦ ὁ κ. Δωρόθεος ὅπως καί ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀλλά καί ὁ κάθε φιλοοικουμενιστής ἐπίσκοπος δηλώνουν πιστοί τηρητές τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί θεματοφύλακες τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας, γιατί δέν ἐπικαλοῦνται συγκεκριμένως, ποῖοι Ἱ. Κανόνες δικαιολογοῦν τίς ἐνέργειές των καί ποῖοι Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συνηγοροῦν στήν ὀρθότητα τῶν ἐπιλογῶν τους;

Ἡ ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωροθέου σέ δημόσια ἐπιστολή του, πρός ἀντίκρουσι τῶν κατ’ αὐτοῦ κατηγοριῶν περί θεμάτων Πίστεως καί ἀμέσως μετά τήν ἀναφορά – δήλωσί του ὅτι τηρεῖ μέχρι κεραίας τά ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων προβλεπόμενα, ἐπίκλησι τοῦ Γενναδίου Σχολαρίου καί δή τῆς συγκεκριμένης ἐπιστολῆς αὐτοῦ («Πρός τόν ἡγούμενον τῆς Μονῆς Σινᾶ Μάξιμον Σοφιανόν») πρός ἐνίσχυσίν του, μαρτυρεῖ ἀδυναμία καί σύγχυσι.

Τί σχέσι μπορεῖ νά ἔχη ἡ ἐπιβαλλόμενη δι’ ἕναν ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο πιστή τήρησι τῶν Ἱερῶν Κανόνων μέ τά λεγόμενα ἐν προκειμένω τοῦ γνωστοῦ γιά τίς παλινωδίες του, καίτοι σπουδαίου Πατριάρχου, Γενναδίου  Σχολαρίου, ὁ ὁποῖος, ἀτυχῶς καί κανονικῶς ἀβασίμως, προτείνει καί προτρέπει νά παραμένουν στή Θεία Λειτουργία οἱ αἱρετικοί Ἀρμένιοι καί Λατίνοι καί μάλιστα νά τούς δίδεται καί ἀντίδωρο!

Αὐτά κ. Δωρόθεε πού ἐπικαλεῖσθε καί σπεύσατε ματαίως μέσα στόν πανικό σας νά ἐκλάβετε καί προβάλλετε ὡς στηρίγματα τῶν ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν σας, σᾶς ἐκθέτουν ἔτι περαιτέρω. «Ἐκθέτουν» καί τόν ἴδιο τόν ὑφ’ ὑμῶν ἐπικαλούμενο διασώστη σας Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο, ὁ ὁποῖος ἐν προκειμένῳ ὄχι μόνον δέν καταξιώνεται ὡς μαθητής τοῦ Θείου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ ἀλλά μᾶλλον προδίδει ἐκείνη τήν πλευράν καί στάσιν του σέ θέματα Πίστεως πού ὡδήγησαν τόν  Ἅγιο Διδάσκαλό του, περί τά τέλη τοῦ βίου του, νά τόν καλῆ νά δηλώση εὐθέως ὅτι θά ἐπιστρέψη στήν ὀρθή Πίστη καί θά ἐργασθῆ γι’ αὐτήν!

[Σημείωση: Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος εἶχε ἀφήσει ἐντολή νά μή παρευρεθοῦν οὔτε στήν κηδεία του ὅσοι, ὅπως καί ὁ Γεννάδιος, δέν εἶχαν σταθερή καί ἀσυμβίβαστη στάσι στά θέματα τῆς Πίστεως! Βλ. σχετικά P.G. 160, σελ. 538-540, ΚΕΠΕ, Α΄ ἔκδοσι, Ἀθῆναι 2007].

Τά κύρια μέσα τῶν φιλοοἰκουμενιστῶν:

Ἡ διαστροφή, τό ψεῦδος καί ἡ ὑποκρισία!

Ἀπό τοῦ σημείου αὐτοῦ καί κατωτέρω ὁ κ. Δωρόθεος στήν ἐπιστολή του παλινωδεῖ μεταξύ ἀπολογίας καί ἀπέλπιδος προσπαθείας δικαιολογήσεως τῶν ἀδικαιολογήτων. Εἶναι θλιβερό ἕνα τέτοιο προβεβλημένο στέλεχος τοῦ πρακτικοῦ Φιλοοικουμενισμοῦ νά ἀποδεικνύεται τόσο ἀδύναμο νά ἀντικρούση, ἔστω βάσει τῶν πελανημένων φρονημάτων του, τίς ἐνέργειές του. Εἶναι ὅμως καί ἀναμενόμενο να συμβαίνη, ὅταν ἐπιλέγεται ἡ ὑποκριτική τακτική τῆς ταυτοχρόνου ὑποστηρίξεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς δῆθεν ὑπερασπίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Δυοῖν θἄττερον!

Εἶναι ἐξευτελιστικό, ἐξάλλου, γιά ἕναν ὑποτίθεται ὀρθόδοξο Μητροπολίτη νά διαρρηγνύη τά ἱμάτιά του ὅτι «οὐδέποτε συνευχήθημεν μετά Ρωμαιοκαθολικῶν… ἤ ἔτι χεῖρον, (ὅτι συμμετείχαμε σέ) συμπροσευχή», ὅταν δεκάδες περιπτώσεις μετά τεκμηρίων (φωτογραφιῶν καί βίντεο) τό ἐπιβεβαιώνουν! Ὅλοι, βεβαίως, κατανοοῦμε ποῦ τό πάει ὁ κ. Δωρόθεος παίζων «ἐν οὐ παικτοῖς», ἀλλά δέν θά τοῦ κάνουμε τήν χάρι νά παίξωμε μέ τίς λέξεις. Ὅταν ἕνας ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος στέκεται καί παρακολουθεῖ δίπλα στήν «Ἁγία Τράπεζα» (μετά) τῶν Παπικῶν τίς τελετές καί ἀκολουθίες των, ὅταν ἀνεβαίνη στόν ἄμβωνά των, ὅταν «συνευλογεῖ» τό παρευρισκόμενο πλήρωμα, ὅταν ἀναφωνῆ ἄξιος στίς ψευδοχειροτονίες των, τί κάνει; Δέν συνεύχεται; Δέν συμπροσεύχεται; Ἁπλῶς παίζει θέατρο;

Ὁ κ. Δωρόθεος, ὅμως, δέν σταματᾶ ἐδῶ. Ὑπεραμύνεται, ἐπί τῆς οὐσίας, τῶν μικτῶν γάμων, ἐπικαλούμενος τό μακροχρόνιον καί διαδεδομένον αὐτῆς τῆς παρανομίας, ἐνῶ ἐλέγχει τόν ἀποτειχισθέντα Ἱερομόναχον (γιά τήν ἀναφορά του στήν ἐν τῇ Μητροπόλει Σύρου κατάργηση τῆς κανονικῆς διά Βαπτίσματος ἀποδοχῆς ἐπιστρεφόντων παπικῶν) διότι, ὡς ἀναφέρει, θά ἔπρεπε νά γνωρίζη ὅτι «πάντοτε ὑπῆρχε προβληματισμός σχετικῶς μέ τό ἐάν οἱ ἐπανερχόμενοι εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν Ρωμαιοκαθολικοί θά ἔπρεπε νά ἀναβαπτίζωνται ἤ μόνον νά χρίωνται…»!

Δηλαδή, τί θέλει νά πῆ ὁ κ. Δωρόθεος μέ αὐτή τήν προβληματική διατύπωσί σου; Ὅτι σήμερα ὑπῆρχε περίπτωσι κάποιος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, νά δεχόταν στήν Ἐκκλησία παπικό χωρίς νά τόν βαπτίση; Τί θέλει νά πῆ καί δέν ἐξέρχεται τοῦ ἕρκους τῶν ὀδόντων τοῦ κ. Δωροθέου; Μήπως ὅτι οἱ παπικοί δέν εἶναι αἱρετικοί;

Οἱ λεγόμενοι Ρωμαιοκαθολικοί προκειμένου νά γίνουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά βαπτίζωνται καί νά χρίωνται. Θέμα ἀνα-βαπτισμοῦ δέν τίθεται, ἐφ’ ὅσον βάπτισμα (οὔτε κἄν τύπος αὐτοῦ) στόν Παπισμό δέν ὑφίσταται, οὔτε ἄλλα μυστήρια, βεβαίως. Ἀλήθεια, ὅμως, ἐσεῖς κ. Δωρόθεε, πού διερωτᾶσθε στήν ἐν λόγῳ ἐπιστολή σας «ἐάν (ὁ ἀποτειχισθείς ἱερομόναχος) γνωρίζει πόσοι ἑτερόδοξοι, ἐπί τῆς Ἀρχιερατείας ἡμῶν προσῆλθον εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν», πόσους παπικούς ἔχετε βαπτίσει;

Τέλος, ἀντιπαρερχόμενοι τίς ὕβρεις καί τίς ἀπειλές, τίς ὁποῖες, ἐλλείψει ἐπιχειρημάτων, ἀπευθύνει πρός τόν ἀποτειχισθέντα ἱερομόναχον –τόν ὁποῖον, φέρεται νά ἀγνοῆ ὅτι πλέον δέν μπορεῖ νά δικάση αὐτός, ἀφοῦ ἀπετειχίσθη γιά θέματα Πίστεως πού ἀφοροῦν αὐτόν τόν ἴδιο, τοῦ ἀντιστρέφουμε τό «ἔξεστι τοῖς ἀποτετειχισμένοις ψευδολογεῖν», τό ὁποῖο δέν κατορθώνει νά ἀποδείξη, μέ τό «ἔξεστι τοῖς φιλο-οἰκουμενισταῖς σκανδαλίζειν καί προκαλεῖν»!

Ὁ Σύρου κ. Δωρόθεος ἐνῶ ἀπολογεῖται, ἀποφεύγει,  νά ὁμολογήση τήν Ἀλήθεια!

Εἶναι ἰδιαιτέρως σημαντικό ὅτι ὁ Σύρου κ. Δωρόθεος καίτοι ἀναγκάζεται γιά νά περισώση τό κῦρος του νά ἀπολογηθῆ γιά τίς σέ βάρος του βάσιμες κατηγορίες σέ θέματα Πίστεως, ἐντούτοις συστηματικῶς ἀποφεύγει, ἀκόμη καί ἀπό αὐτή τήν θέσι, νά ὁμολογήση καθαρῶς τήν Ἀλήθεια!

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι, οἱ διατυπώσεις του εἶναι ἔτσι διαμορφωμένες ὥστε τίποτε οὐσιαστικό ἔστω σέ ἐπίπεδο λόγων νά μή συνεισφέρουν στή διασαφήνησι τοῦ (ζητουμένου) ὀρθοδόξου φρονήματός του. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρουμε ὅτι στήν ἐν λόγῳ ἐπιστολή συστηματικῶς ἀποφεύγει νά κατονομάση τούς, ὡς τούς ἀποκαλεῖ, Ρωμαιοκαθολικούς ὡς αἱρετικούς, ἀλλά καί αὐτή τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία ὡς τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία.

[Σημείωση: Συγκεκριμένα στην ἐν λόγῳ ἐπιστολή του καί πιστεύομε ὄχι τυχαίως ἀναφέρει ὅτι «…ὅλοι ἀναγνωρίζομεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν Πατέρων….»! Αὐτό ὅμως μποροῦν ἀκόμη καί οἱ παπικοί νά τό λέγουν].

Ἐάν θεωρεῖ ὅτι τόν ἀδικοῦμε περί αὐτοῦ ἄς ἐπανέλθη δηλώνων ρητῶς καί κατηγορηματικῶς ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία πού ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, οἱ δέ λεγόμενοι Ρωμαιοκαθολικοί, δηλαδή οἱ παπικοί, εἶναι αἱρετικοί, ὅπως οἱ δύο γίγαντες τῆς Πίστεως Ἅγιοι και Θεοφόροι Πατέρες Γρηγόριος Παλαμᾶς καί Μᾶρκος Εὐγενικός ἔχουν διακηρύξει.

Κατακλείει τήν ἀπολογητική ἐπιστολή του μέ ἀναφορά στά πρόσωπα μεγάλων Ἁγίων καί συγχρόνων Γερόντων. Φαίνεται ὅτι δέν συναισθάνεται ὅτι ἡ ἐπίκλησι αὐτή εἶναι δίστομος ρομφαία καί δέν μπορεῖ νά καλύψη τήν ἀσχημοσύνη τῆς Φιλοοικουμενιστικῆς του  (πνευματικῆς) διαστροφῆς;

Ἀλήθεια κύριε Δωρόθεε, ὑπάρχει πιστός ἤ ἁπλῶς λογικός ἄνθρωπος πού θά πίστευε καί θά δεχόταν ὅτι οἱ ὑφ’ ὑμῶν ἀναφερόμενοι Ἅγιος Νεκτάριος, Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Φιλόθεος Ζερβᾶκος, Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Παΐσιος Ἁγιορείτης καί ἄλλοι πολλοί θά ἐπικροτοῦσαν τά σαφῶς οἰκουμενιστικά σας φρονήματα καί τίς προκλητικές ἀντορθόδοξες καί ἀντικανονικές ἐνέργειές σας; Οὔτε κατά διάνοιαν!

Εἶναι πράγματι χαρακτηριστικό τό γεγονός ὅτι οἱ Φιλο-οικουμενιστές ἐλεγχόμενοι συνήθως ἀναδιπλώνονται καί ἀπολογοῦνται. Μόνον πού ἡ ἀπολογία των ἀντί νά τούς δικαιώνη, μᾶλλον τούς ἐπιβαρύνει περισσότερο, διότι ἀποκαλύπτει τήν πλάνη καί, δυστυχῶς, καί τήν ὑποκρισία των, τά ὁποῖα δέν ἀντέχουν οὔτε στόν ἔλεγχο, οὔτε στό φῶς!

Ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει ἀνάγκη τήν ἀπολογία, ὅπως ἀκριβῶς ἡ κάθε ἁμαρτία ἔχει ἀνάγκη τή δικαιολογία, ἐν ὅσῳ δέν ἐπιλέγεται ἡ διόρθωσι διά τῆς μετανοίας. Ἀντιθέτως, ἡ Ὀρθοδοξία ἀπαιτεῖ τήν καθαρή  Ὁμολογία ἀπό ὅλους ὅσοι ἐνωτίζονται τούς λόγους τοῦ Κυρίου στό Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας, λέγοντος: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῶ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ι΄, 32).

Αἰδώς, λοιπόν, κύριοι Φιλο-οικουμενιστές γιά ὅσα πράττετε καί καλή μετάνοια στά διανοήματά σας! Γιά νά μή χρειάζεται ἐδῶ (ἐντεῦθεν τοῦ τάφου) νά ὑποκρίνεσθε.  Ἐκεῖ δέ (πέραν τοῦ τάφου) νά ἔχετε, αὐτό πού ὅλοι χρειαζόμαστε, τήν ἐπί τοῦ φοβεροῦ Βήματος τοῦ Χριστοῦ καλήν ἀπολογία!