Θεοσημείαι επί θεοσημειών!

Τὸ κείμενο αὐτὸ τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» ξυπνάει μνῆμες, μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ κάνουμε κάποιες σκέψεις.

 

1. Ἂν εἴχαμε τόσες «θεοσημεῖες» σὲ μία μόνο Ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα, πόσες θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε στὶς τόσες ἐπισκέψεις ποὺ ἔχει κάνει ὁ Πάπας στὸ Φανάρι, στὴν Κύπρο καὶ σὲ ἄλλες Ὀρθόδοξες χῶρες;

 

Καὶ πόσες ἐπίσης, κατὰ τὶς ἐπισκέψεις τοῦ Πατριάρχη καὶ τῆς περὶ αὐτὸν φατρίας τῶν Οἰκουμενιστῶν στὶς ἑτερόδοξες σφηκοφωλιές; Ἂς μᾶς ἐνημερώσει καὶ γι’ αὐτὲς ἡ καλὴ ἐφημερίδα.

 

2. Στὴν ἐπίσκεψη τοῦ τότε Πάπα Παύλου στὴν Ἀθήνα, ὑπῆρξε ἀντίδραση σθεναρή. Διότι πρωτοστάτησαν ἄνθρωποι μὲ φρόνημα θυσιαστικὸ καὶ ἀψήφησαν τὶς ἐπιπτώσεις. Βέβαια, δὲν κατάφεραν νὰ ματαιώσουν τὴν ἐπίσκεψη, ἀλλὰ «φάνηκε» πρὸς στιγμὴν ὅτι πρόλαβαν τὰ χειρότερα. 

 

Δυστυχῶς, στὴ συνέχεια ἀποδείχτηκε ὅτι δὲν τὰ πρόλαβαν ἀκριβῶς, ἢ φρέναραν μέν, ἀλλὰ «πρὸς καιρὸν» τὸν καλπασμὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι τὸ Βατικανὸ μὲ τὴ βοήθειαβοήθεια τοῦ Φαναρίου, γνώριζε πότε, ποῦ καὶ πῶς νὰ χτυπήσει! Ἡ σήψη ἔχει προχωρήσει τόσο πολύ, ὥστε νὰ μὴν μποροῦν ἀκόμα καὶ σήμερασήμερα νὰ ἐκτιμήσουν τὸ μέγεθός της οἱ ἐναντίον της ἀγωνιζόμενοι!

 

Ἄραγε, στὴν ἐπικείμενη νέα ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Φραγκίσκου (ἐὰν γίνει), ποιοί θὰ κατέβουν νὰ διαμαρτυρηθοῦν; Ὑπάρχει σήμερασήμερα Ἱεραρχία ποὺ θὰ ἔλεγε ΟΧΙ στὸν Πάπα; Θὰ τολμήσουν ἄραγε, καὶ πάλι, οἱ ἡγέτες τοῦ ἀντι-Οἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνος νὰ προσκαλέσουν καὶ νὰ κινητοποιήσουν τὸν λαόν, ὥστε νὰ κατέβει σὲ διαμαρτυρία κατὰ τῆς Ἱεραρχίας ποὺ ἀνέχεται τὴν ἔλευση τοῦ Πάπα; Τώρα, μάλιστα, ποὺ ἀσφαλῶς τὰ πράγματα εἶναι σοβαρότερα, ποὺ ἔστω ἀργά, κατανόησαν ἤδη πολλοὶ δύσπιστοι, ὅτι ὁ λόγος τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση πὼς «ὁ Πάπας ἦλθε, ἀλλὰ δὲν ἔφυγε» ἀπεδείχθη προφητικός, τώρα οἱ λεγόμενοι ἀντι-Οἰκουμενιστές, θὰ ἀντιδράσουν

δυναμικότερα;

 

Γιατὶ τώρα, ὅλοι ἔχουν πεισθεῖ πώς, μετὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα, ὁ Οἰκουμενισμὸς γιγαντώθηκε καὶ στὴν Ἑλλάδα (τὴν ἕως πρότινος καρδιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας)· τώρα ποὺ ὅλοι, λοιπόν, γνωρίζουν πώς, στὴ συμμαχία “ἀνατολικῶν” καὶ “δυτικῶν” Οἰκουμενιστῶν, προστέθηκε ἐπίσημα καὶ ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, καὶ οἱ πικροὶ καρποὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ αὐξήθηκαν, τώρα, θὰ προχωρήσουν στὸ ἑπόμενο βῆμα, τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου τῶν «κοινωνούντων τοῖς αἱρετικοῖς»; Δυστυχῶς, ἀνθρωπίνως δὲν προβλέπεται κάτι τέτοιο! Ἔχουν κολλήσει στὸ δόγμα τοῦ «ἄχρι καιροῦ», κατ’ οἰκονομίαν ἀνεκτὸ τὴ δεκαετία τοῦ ’70 ποὺ διατυπώθηκε, ἐγκληματικὸ ὅμως στὴ σημερινὴ ἐπέλαση καὶ κατάλυση τῶν πάντων ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό.

 

3. Τοῦτο συμπεραίνεται καὶ ἀπὸ τὸ παραπάνω σχόλιο τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου». Ὁ συντάκτης τοῦ παραπάνω σχολίου τῆς καλῆς ἐφημερίδος, δὲν μπόρεσε νὰ ἀντιληφθεῖ πώς, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἀληθινὲς ἢ φανταστικὲς θεοσημεῖες ποὺ ἀναφέρει, ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη θεοσημεία ποὺ τὴν ἀφορᾶ, αὐτὴν καὶ τοὺς συντάκτες της, θεοσημεία τραγική:

 

Οἱ ἄλλοτε ἀγωνιστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας, πρωτοπρεσβύτεροι καὶ μοναχοὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀντὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμὸ ποὺ διατείνονται ὅτι πολεμοῦν, τὸν ...σιγοντάρουν καὶ τοῦ δίνουν τὴν ἄνεση νὰ ἐπεκτείνεται! Καὶ παρόλο ποὺ τὸν σιγοντάρουν,  νομίζουν πὼς τὸν πολεμοῦν!

 

Τοῦτο, ἀσφαλῶς, ἰσοῦται μὲ ὑποστολὴ τοῦ ἀγῶνα ἀπὸ ἐκείνους ἀκριβῶς πού, στὴν πρώτη ἔλευση τοῦ Πάπα ἦσαν οἱ πρωταγωνιστές. Αὐτοὺς ποὺ μὲ πύρινα καὶ ἐμπεριστατωμένα ἄρθρα στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» καὶ συλλαλητήρια, ἀκολουθοῦντες τὴν Πατερικὴ διδασκαλία, «εἶδαν» ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Πάπα θὰ κραταιωθεῖ περισσότερο, ἡ ἔλευσή του θὰ ἀποτελέσει ἀφορμὴ  περαιτέρω ἐπεκτάσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀφετηρία ἁλώσεως τοῦ –ἀπόρθητου ἕως τότε– κάστρου τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας· ὅτι μπορεῖ νὰ δημιουργήσει ἀκόμα καὶ σχίσμα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Αὐτὰ τὰ εἶπαν καὶ τὰ δημοσίευσαν τότε. Καὶ τὰ γραπτὰ μένουν («scripta manent»).

 

Οἱ προβλέψεις τους ἦσαν ὀρθές, γιατὶ στηρίζονταν στὴν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀκριβῆ διάγνωση-ἀκτινογραφία τῶν διαθέσεων, κυρίως, πολλῶν συλλειτουργῶν τους: εἶχαν διαγνώσει ὅτι μεγάλο μέρος τῶν ἱερωμένων εἶχαν ἤδη προσβληθεῖ ἀπὸ τὸ μικρόβιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γνώριζαν καλῶς ὅτι οἱ Πατέρες ὁμοφώνως δίδασκαν ὅτι ἡ ἀδιαφορία τῶν ποιμένων στὴν ἐμφάνιση τῆς αἵρεσης καὶ ἡ ἀδιάκριτη ἐπαφὴ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς μολύνει τοὺς κοινωνοῦντας ὀρθοδόξους ποιμένες, πόσο μᾶλλον τοὺς πιστούς· ὅτι οἱ συμπροσευχές, ἡ ἄρση τῶν διαχωριστικῶν ὁρίων καὶ τῶν φραγμῶν καταντᾶ τὴν Ἐκκλησία ξέφραγο ἀμπέλι.

 

Καὶ στὴν προκειμένη περίσταση τὰ πράγματα ἦταν φανερὰ καὶ χειρότερα τῶν προβλέψεων· ὄχι μόνο πολλοὶ Ποιμένες (Ἐπίσκοποι καὶ πνευματικοί), ἀλλὰ στὴν πλειοψηφία τους οἱ Ποιμένες ἀδράνησαν, ἀδιαφόρησαν, δείλιασαν, φοβήθηκαν τὸν παντοδύναμο Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο καὶ ἐξαφανίστηκαν μέσα στὸ καβοῦκι τους· καλύτερα ἔκρυψαν τὶς κεφαλές τους, ὡς στρουθοκάμηλοι, στὴν ἄμμο τῆς ἀνεκτικότητος καὶ τῆς κακόδοξης συνταγῆς περὶ ὑποταγῆς στὴν σοβοῦσα αἵρεση τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ. 

Δὲν διανοήθηκαν νὰ τὰ βάλουν μὲ τὸ καπετανᾶτο τῆς «Χρυσοπηγῆς», δὲν ἀντιστάθηκαν στὶς πονηρὲς μεθοδεύσεις τοῦ Ἀρχιεπίσκοπου, δὲν τόλμησαν νὰ καταγγείλουν τὰ ψεύδη τους, ὑπέστειλαν τὴν σημαία τῆς Ὁμολογίας!

 

Καὶ ἐνῶ αὐτὰ περίπου ἐγράφαν τότε καὶ στὰ πρῶτα χρόνια μετὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές· ἐνῶ μὲ πύρινους λόγους διεμήνυαν πρὸς κάθε κατεύθυνση ὅτι θὰ ἀποτειχιστοῦν ἀπὸ τοὺς «κοινωνοῦντας τοῖς ἀκοινωνήτοις», ὅτι θὰ διακόψουν τὸ Μνημόσυνό τους· ἐνῶ ὅρισαν καὶ ἡμερομηνία αὐτῆς τῆς Διακοπῆς, στὴν συνέχεια οἱ ἀντοχές τους ὑποχώρησαν. Τὸ φάσμα τῆς ἀπομόνωσης ἀπὸ τὰ δρώμενα στὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία τοὺς τρόμαξε. Λησμόνησαν τὴν βασικὴ ἁγιογραφικὴ διδασκαλία ὅτι «ἐν τῷ Θεῷ ποιήσωμεν δύναμιν» καὶ ὅτι «εἰ ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν, τίς καθ’ ἡμῶν;», καὶ ὅτι «οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα». Καὶ περιόρισαν τὸν ἀγῶνα σὲ –ἀνώδυνες γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστές– χαρτοπολεμικὲς διακηρύξεις, σὲ λεονταρισμοὺς καὶ ἀναθέματα τύπου Πειραιῶς, τὰ ὁποῖα μὲ τὴ στάση τους τὰ ἀναιροῦσαν!

 

Νά, λοιπόν, ἡ δική σας «θεοσημεία», ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου». Ἐγκαταλείψατε τὸν ἀγῶνα ποὺ ξεκινήσατε σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ προχωρήσατε σὲ μιά, δικῆς σας ἐμπνεύσεως, ἀναποτελεσματικὴ καὶ ἀντι-πατερικὴ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως. Ἐγκλωβιστήκατε στὸν «ἀχρικαιρισμό», ἐκτεθήκατε στὸ ποίμνιο σας, καὶ ὑποσκάψατε τὸ κῦρος σας· γιατί, πῶς θὰ ἐμπνεύσετε τώρα τοὺς πιστούς, γιὰ ἀντίσταση ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, ποὺ συνεχῶς κερδίζει ἔδαφος; Ποιά πειστικὴ δικαιολογία θὰ προβάλλετε τώρα, ἱκανὴ γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσει σὲ νέους ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Πίστεως; σὲ ἀγῶνες θυσιαστικοὺς γιὰ τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους ποὺ ἐμφανῶς «Παπίζουν» καὶ «Προτεσταντίζουν»; Μιὰ νέα ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα καὶ οἱ καθ’ ἡμᾶς «θεοσημεῖαι» της, ποιούς θὰ συγκινήσουν καὶ θὰ ἐξεγείρουν; Τὶς ἔχει συνηθίσει πλέον ὁ κόσμος καὶ δὲν τοὺς  προκαλεῖ καμμία αἴσθηση. Εἶναι τραγικό, ἀλλὰ ἡ συνεχὴς ἐνημέρωση καὶ προβολὴ ὅλων αὐτῶν τῶν «θεοσημειῶν» χωρὶς τὴν ἀναμενόμενη ἀντιμετώπιση καὶ θεραπεία των, τὸ μόνο ποὺ ἐπιφέρει εἶναι ἡ συνήθεια καὶ ἡ παθητικὴ ἀποδοχή.

 

Δὲν ἐπιχαίρουμε. Φοβόμαστε δι’ ἑαυτούς. Ἐνθυμούμεθα μὲ τρόμο τὴν συμβουλὴ τοῦ ἀπ. Παύλου: «ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μὴ πέσῃ». Γιατί καὶ οἱ δικές μας ἀντοχὲς εἶναι μικρές. Πιστεύουμε, βέβαια, στὴ δύναμη καὶ τὴν ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν ἐμπιστευόμαστε τὶς δυνάμεις μας. Παρακαλοῦμε καὶ ἐλπίζουμε σὲ μιὰ ἀλλαγὴ πλεύσεως τῶν φυσικῶν ἡγετῶν τοῦ ἀγῶνος, Ἐπισκόπων, Ἡγουμένων, Πρωτοπρεσβυτέρων, μοναχῶν καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ἀδελφῶν. Δὲν ἔχουμε νὰ προσφέρουμε δικές μας συμβουλές. Ἐπικαλούμαστε τὶς ἐπὶ χρόνια δικές σας διδασκαλίες καὶ νουθεσίες, ποὺ εἶναι διδασκαλίες καὶ νουθεσίες τῶν Ἁγίων Πατέρων. Γιὰ μετάνοια καὶ ταπείνωση ὅλων. Αὐτὲς ὁδηγοῦν τοὺς μεγάλους πνευματικοὺς ἡγέτες σὲ νίκες. Ἐπαναφέρουν τὴν ἐμπιστοσύνη στὶς κλονισμένες μας συνειδήσεις καὶ σβήνουν τὶς πικρίες.

 

 Εἴθε οἱ θλιβερὲς «θεοσημεῖες» ποὺ ἐπισημάνατε καὶ ἡ «θεοσημεία» ποὺ σημειώσαμε, νὰ ὁδηγήσουν σὲ θετικὲς καὶ εὐχάριστες, πραγματικὲς θεοσημεῖες.

ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»

καὶ  ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ  ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «AΓ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ»