Ομολογία

Πανω απο 

την Εκκλησια του Χριστου, 

το ...εργο των Αδελφοτητων τους.

Να είστε σίγουρος, κ. Οδυσσέα, ότι υπάρχουν πολλοί πιστοί, οι οποίοι βλέπουν αυτό το "ξεπούλημα" της Πίστεως από μια φούκτα Οικουμενιστῶν Αρχιερέων και Ακαδημαϊκών θεολόγων. 

Βλέπουν, επίσης, κατώδυνοι την σιωπή των συγχρόνων Επισκόπων, οι οποίοι συμφιλιάζουν με τους Οικουμενιστές και, ουσιαστικά με την απραξία τους, γίνονται συνυπεύθυνοι και προαγωγοί της αιρέσεως.
Αντιδρούν, λοιπόν, οι πιστοί και θλίβονται, αλλά και βρίσκονται σε φοβερό δίλημμα. 

Σε ποιόν να πουν τον πόνο τους; 

Οι πνευματικοί επαναλαμβάνουν: υπακοή στους Επισκόπους!!! 

Έτσι δεν τολμούν να προχωρήσουν μόνοι τους, διότι πού να πάνε;
Κατάφερε το εσβεσμένο Φανάρι (και δια του Βαρθολομαίου), να εισαγάγει ύπουλα επί χρόνια μια στρεβλή "ποιμαντική": εξομολόγηση, μετανοίας και υπακοή ΕΝ ΠΑΣΙ στον γέροντα και ιδίως στον Επίσκοπο, ασχέτως αν βοά το Πανελλήνιο για την ανηθικότητά του ή τα κακόδοξα-αιρετικά κηρύγματά του.
 

Μεγάλη ευθύνη έχουν σ’ αυτό και κάποιες χριστιανικές Αδελφότητες, οι οποίες έβαλαν το "Έργο" τους πάνω από την Αλήθεια του Χριστού, και για να πραγματοποιούν το "Έργο" τους κολάκευαν και προσκύναγαν κάθε Δεσπότη. 

Τους αρκούσε που επέτρεπε στον Αρχιμανδρίτη ή τον θεολόγο της Αδελφότητος, να εργάζεται το “Έργo” της Αδελφότητος στην κάθε Μητρόπολη. 

Και έστω, τότε, βοηθούσαν με τον τρόπο αυτό. 

Δυστυχώς, όμως, το συνεχίζουν και σήμερα, που είναι φανεροί εκ των λόγων και πράξεών τους οι αιρετίζοντες Επίσκοποι. 

Ουδεμία μετάνοια δείχνουν, αυτοί που διδάσκουν μετάνοια για τους άλλους. 

Απόδειξη: Έχουν αρχιμανδρίτες και θεολόγους σε Μητροπόλεις, όπως π.χ. της Μεσσηνίας και της Δημητριάδος, στις οποίες υπάρχουν αιρετίζοντες Επίσκοποι φανερά. 

Και μήπως τολμούν να πάρουν εκεί θέσεις κατά των κακοδοξιῶν του τοπικού Επισκόπου; 

Να κηρύξουν π.χ. ότι ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος κηρύσσει αίρεση, όταν λέγει ότι η Εκκλησία είναι «Μία και διηρημένη»; 

Τόλμησε ποτέ, όχι ιδιωτικά, αλλά σε κήρυγμά του να το πεί αυτό ο αγαπητός κ. Κ. Σαββίδης ή ο π. Γεώργιος Μπίζας; 

Δυστυχώς ΟΧΙ (απ’ όσα έχουμε πληροφορηθεί). 

Τόλμησε ποτέ σε κήρυγμά του ο π. Πάμφιλος να πληροφορήσει το ποίμνιο του Βόλου, ότι αυτά που λέγει και κάνει ο Επίσκοπός του είναι αιρετικά; 

ΟΧΙ. 

Γιατί από τη στιγμή που θα Ομολογούσαν την Αλήθεια της Πίστεως, θα έφευγαν νύκτα για την εν Αθήναις Αδελφότητά τους. 

Και προτιμούν να μη βλαφθεί τό “Έργο” της Αδελφότητος, που όμως έτσι, έρχεται σε αντίθεση με το σωτήριο ΕΡΓΟ του Κυρίου.
Κάποιοι χρόνια τους τα λένε, αλλά δεν ξυπνούν. 

Και το άλλοθί τους είναι οικουμενιστικό: "Εμείς είμαστε εναντίον του Οικουμενισμού. Γράφουμε στο περιοδικό εναντίον του"!
Δυστυχῶς κι αυτοί και οι Επίσκοποι νομίζουν πως με χαρτοπόλεμο θα νικήσουν τον Οικουμενισμό. 

Ωραίος αγώνας! 

Εκεί που οι Άγιοι Ομολογητές έδιναν το αίμα τους, αυτοί βάζουν χαρτιά και άρθρα και Ομολογίες.
Άγια, βέβαια, και αυτά, αφού και οι Άγιοι πολεμούσαν, έχοντας ως "βόλια" τους παπύρους και τα βιβλία, αλλά αφού πρώτα είχαν αποφασίσει το κεφάλι τους, καταγγέλλοντας ονομαστικά τους αιρετικούς και απομακρυνόμενοι από αυτούς.
 

Κ.Ε., εκπαιδευτικός
(Συνεχίζεται)

Επιμένω στους αδελφούς των Αδελφοτήτων, γιατί κάποτε (και τώρα) ελπίζαμε ότι θα μπουν μπροστάρηδες στον αγώνα, αλλά αυτοί κατάντησαν ουραγοί. 
Άλλαξαν κι αυτοί την ποιμαντική των Αγίων Πατέρων ως προς την στάση μας προς τους αιρετικούς. 
Δεν τολμούν να βγουν και να καταγγείλουν τον Μεσογαίας Νικόλαο (αυτάδελφο προϊσταμένου κάποιας Αδελφότητας), γιατί είτε υπερισχύει το αδελφικό συναίσθημα, ή (το δεύτερο νομίζω πιθανότερο) δεν θέλουν να φανεί ότι κάποιος "δικός" τους, κάνει αυτό το τραγικό λάθος, ως προς τις μεταμοσχεύσεις. 
Φτάνουν, λοιπόν, στο τραγικό αποτέλεσμα και να καταγγέλλουν τον εγκεφαλικό θάνατο σε έντυπά τους, και να τάχουν καλά με τον Μεσογαίας που τον ...δέχεται και τον προπαγανδίζει! 
Ώ, τους χλιαρούς!
Παρόλα αυτά, ελπίζουμε, αφού –το κείμενο που σήμερα αναρτήσατε– μας χαροποιεί και μας πληροφορεί ότι υπάρχουν πιστοί, που τα βλέπουν όλα αυτά, και περιμένουν ο Κύριος να αναδείξει κάποιον Επίσκοπο, κα΄ποιον Αρχιμανδρίτη, κάποιον πρωτοπρεσβύτερο, που ακολουθώντας την γραμμή των Πατέρων θα κάνει το αυτονόητο, ώστε να τον ακολουθήσουμε.
 


Ως προς τους Επισκόπους και τις Αδελφότητες: Πατέρες και αδελφοί, δεν είστε αλάθητοι. Ταπεινωθείτε και σεις, και μη νομίζετε πως όλα τα ξέρετε και τα κάνετε καλά. Προσωπικά με έχει συγκλονίσει η απάντηση στην Μητρ. Πειραιώς του π. Ευθύμιου Τρικαμηνά (που δημοσιεύεις σε συνέχειες κ. Οδυσσέα στο ιστολόγιό σου). 
Μάζεψε εκεί όλη την Πατερική ποιμαντική σοφία, ως προς την απομάκρυνση από τους αιρετικούς Επισκόπους. 
Μελετείστε την Πατέρες, και πάρετε θέση.
Μη περιφρονείτε «ένα των μικρών τούτων των ελαχίστων» κατά κόσμον, των δεδιωγμένων και συκοφαντουμένων. 
Τι δηλαδή, μόνο τους Επισκόπους θα ακούτε και όταν κινδυνεύει το “Έργο” σας θα το υπερασπίζεστε;
 

Εύχομαι η νηστεία και η εγκράτεια της Μ. Τεσσαρακοστής να γεννήσει στις καρδιές μας ΜΕΤΑΝΟΙΑ πραγματική κι όχι Φαρισαϊκή. 
Και την άλλη Κυριακή, της Σταυροπροσκυνήσεως, «προσκυνοῦντες εἰς τὸν τόπον οὗ ἔστησαν οἱ πόδες τοῦ Κύριε, καὶ ξύλου σωτηρίας γευόμενοι τῶν ἐξ ἁμαρτίας παθῶν ἐλευθερίας τύχομεν... καὶ καρδίας καὶ ψυχάς, φωτιζόμενοι» ἀκολοθουθήσουμε τὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση, ὁμολογοῦντες τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως, έστω κι αν δυσαρεστήσουμε Πατριάρχες και Επισκόπους που, με τις κακοδιδασκαλίες τους, προκαλούν απώλεια των δικών τους ψυχών, αλλά και προτρέπουν-οδηγούν σε απώλεια και πολλούς άλλους αδελφούς μας. 


Κ.Σ., εκπαιδευτικός