Ομολογία

Κι άλλο

παπικό παραμύθι

Όλο το δογματικό σύστημα του παπισμού από την αρχή μέχρι σήμερα είναι μια συρραφή από παραμύθια, τα οποία πλάθει κατά καιρούς και λανσάρει στους οπαδούς του, που τα «χάφτουν» αμασητί.

Ο σχολαστικισμός τους, το filioque, το πρωτείο, το παπικό αλάθητο, η εκμηδένιση της συνοδικότητος και του επισκοπικού αξιώματος, το παπικό κράτος, ο παποκαισαρισμός, το καθαρτήριο πυρ, οι αφέσεις (συγχωροχάρτια), η αλλοίωσι των μυστηρίων (βαπτίσματος, θείας ευχαριστίας, κλπ), η μαριολατρία, η εκκοσμικευμένη λατρεία, τα αγάλματά τους, η υποχρεωτική αγαμία του κλήρου, που τους οδήγησε στη γενική διαφθορά της πορνείας και του κιναιδισμού, όλα αυτά είναι ανθρώπινα επινοήματα επιχρυσωμένα με ευαγγελικές αληθοφάνειες ή με μια λέξη είναι παπικά παραμύθια, που καθαιρούν τον Τριαδικό Θεό και στη θέση του εγκαθιστούν το βδέλυγμα της ερημώσεως, το είδωλο του πάπα της Ρώμης, τον υπεύθυνο και για την κατάτμηση του προτεσταντικού κόσμου. Δεν έχουν καμμιά απολύτως σχέση με την ευαγγελική αλήθεια.

Η στάση της μιας αγίας καθολικής και αποστολικής εκκλησίας απέναντι στον παπισμό θα έπρεπε να είναι ρηξικέλευθη. Θα έπρεπε να μην έχει καμμιά σχέση με την παναίρεση αυτή. Όση σχέση μπορεί να έχει η μία εκκλησία του Χριστού με την ποικιλώνυμη ανά τον κόσμο ειδωλολατρία, τόση θα έπρεπε να έχει και με το χριστώνυμο αυτό σύστημα της αμαρτίας της διαστροφής και της αποστασίας.

Κι όταν λέμε σχέση εννοούμε ούτε διαλόγους μαζί τους ούτε συζήτηση σε ζητήματα πίστεως, που είναι αδιαπραγμάτευτα, ούτε τον εωσφορικό αρχηγό τους να τον λέμε πάπα, διότι εμμέσως τον αναγνωρίζουμε ως πατέρα, αφού πάπας θα πει πατέρας, ούτε συναντήσεις, ούτε πολλώ μάλλον παρουσίες τους στη λατρεία. Καμμιά σχέση με το παραμύθι, για να μη γίνουμε κι εμείς παραμύθι. Αν είναι ανάγκη ν’ αναφερθούμε στο σύστημά τους πρέπει να το ονομάζουμε παπισμό, όπως τον ονόμαζαν οι ορθόδοξοι επίσκοποι και πανεπιστημιακοί θεολόγοι και ιστορικοί πριν από λίγα χρόνια, όχι χριστιανισμό ή εκκλησία, όπως τον λένε σήμερα τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια.

Όπως είναι γνωστό ότι ο αντίχριστος πάπας είναι αχόρταγος σε παραμύθια. Γιατί τα παραμύθια στοιβάζουν στο θρόνο του καινούργιες εξουσίες και αυθαιρεσίες. Έτσι κάθε τόσο βγάζει και καινούργια σενάρια, που κάθε επόμενο είναι πιο παραμύθι από το προηγούμενο. Πέρυσι ο παπισμός είχε κυκλοφορήσει το παλιό παραμύθι ότι ο Ιούδας δεν έχει ευθύνη για την προδοσία του Χριστού, ούτε κακός ήταν, ούτε φιλάργυρος, ούτε κλέφτης, ούτε είχε μέσα του το σατανά, ούτε αυτοκτόνησε, αλλά ήταν άγιος όπως και οι άλλοι απόστολοι, κι αυτό που έκανε το έκανε για να ολοκληρωθεί το απολυτρωτικό έργο του Χριστού!

Φέτος έβγαλε άλλα δύο παραμύθια. Το παραμύθι της αγιοποιήσεως του προκατόχου του, που το στηρίζει σε φαντασίωση μιας γυναίκας, και το παραμύθι ότι το Χριστό δεν τον σταύρωσε ο εβραϊκός λαός. Τέτοια χοντρά και ακατέργαστα παραμύθια βγάζει η βιομηχανία των παραμυθιών. Και τα «χάφτουν» οι αφελείς οπαδοί του, θέλει δε ο παπισμός να τα «χάψει» και η εκκλησία του Χριστού. Μπορεί να υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις ορθοδόξων χριστιανών που τα «χάφτουν» ή θέλουν να τα «χάφτουν» ή έχουν πονηρές σκοπιμότητες και σατανοκίνητες προθέσεις και τα «χάφτουν», αλλά ο λαός δεν είναι τόσο αφελής ούτε είναι μεμυημένος σε σατανικά σχέδια κατά της εκκλησίας του Χριστού, για να τα «χάφτει». Ο λαός έχει μια απλή πίστη, όπως τη παρέλαβε από τους προγόνους του.

Είναι ν’ απορεί κανείς πώς τολμά ο αντίχριστος πάπας να λέει τόσο χοντρά και αντιβιβλικά ψέματα. Πως δεν σκέφτεται ότι υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που διαβάζουν τις Γραφές και ξέρουν ποιος λαός που πότε και πως σταύρωσε το Χριστό. Ακόμη και τα νήπια γνωρίζουν ποιος σταύρωσε το Χριστό. Πως λοιπόν ο παπισμός τη χοντροκοπιά θέλει να την εμφανίζει ως υψηλή θεολογία; Δεν υπάρχει άλλη απάντηση, παρά μόνο ότι είναι αντίχριστος και θέλει να λέει τα αντίθετα από όσα λέει ο Χριστός και οι απόστολοι. Είναι σατανοκίνητος.

Θα διερωτηθεί κανείς ίσως και τί όφελος έχει από τα παραμύθια; Και βέβαια έχει όφελος, μέγιστο μάλιστα. Έχει το όφελος ότι εμφανίζεται ως άνθρωπος με θεία εξουσία, ως πρόσωπο που θέλει να προσκυνείται ως θεός. Δηλαδή ως αντίχριστος. Εμφανίζεται ανώτερος από τους αποστόλους. Όταν «καθαρίζει» και «αποκαθιστά» από μώμους και ψεγάδια τον Ιούδα· όταν τολμά να βγαίνει μπροστά από τις Γραφές και να λέει ότι ο εβραϊκός λαός δεν ευθύνεται για τη σταύρωση του Χριστού, δεν είναι ανώτερος από τους αποστόλους και από τους ευαγγελιστές; Ιδού το όφελος. Η εξουσία τον επιβάλλει ευκολώτερα στην υποταγή της ανθρωπότητος στο εωσφορικό θέλημά του. Ας έχουμε το νου μας.