Κυριακή 29 Μαΐου 2011







Η ΠΟΛΙΣ


...ΔΕΝ ΕΑΛΩ


Θρύλος


ή πραγματικότητα;


Ποιός μπορεί


να τα διαψεύση;



Γράφει λένη Κυπραίου,

δημοσιογράφος -συγγραφέας



Καθώς γράφουμε, ξεπηδα ἀπό τά βάθη τῆς μνήμης μας μία ἱστορία, πού ἄν δέν εἶναι ἀληθινή, τουλάχιστον θά μποροῦσε νά ἀποθανατιστῆ σάν θρύλος.


Μᾶς τήν ἀφηγήθηκε, πρίν μερικά χρόνια, προσωπικότητα ἀξιόλογη (τηροῦμε τήν ἀνωνυμία της) καί πάντως οὔτε εὐφάνταστη, οὔτε παραμυθολογα.


Πρίν μερικά χρόνια λοιπόν, λιγότερα ἀπό μία δεκαετία, ὑπηρετοῦσαν, ἄπ΄τή μία κι΄ἀπό τήν ἄλλη πλευρά του Ἐβρου, στά σύνορα, πού διαιροῦν τήν Θράκη μας στά δύο, ἀντίστοιχα, Ἕλλην καί Τοῦρκος στρατηγός.


Οἱ δύο ἄνδρες εἶχαν συνδεθεῖ μέ στενή μεταξύ τους φιλια. Πολύ περισσότερο πού ὁ Τοῦρκος στρατηγός, εἶχε σύζυγο Ἑλληνίδα.


Ὅταν ἔφθασε ὁ καιρός νά μετατεθοῦν γιά ἄλλη ὑπηρεσία, προσκάλεσε ὁ Τοῦρκος τόν Ἕλληνα συνάδελφό του.


"Τόσον καιρό", τοῦ εἶπε, "περάσαμε ἀνέφελα μαζί. Οἱ διαφορές πού ἔχουν οἱ δύο χῶρες μας, μεταξύ τους, δέν ἐπηρέασαν τή φιλια μας. Ἀλλά κι΄ἐμεῖς οἱ Τοῦρκοι θεωροῦμε τή φιλια ἱερή. Θά ἤθελα αὔριο τό βραδυ νά σού τό ἀποδείξω."


Τήν ἑπόμενη, στίς 10 ἀκριβῶς, ὁ Ἕλλην ἐπιβιβαζόταν στό ἰδιωτικό αὐτοκίνητο του Τούρκου. Νύχτα ἀφέγγαρη ἦταν.


Ἐρημικοί οἱ δρόμοι. Ἀνοιχτή κι ἡ λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας πρός τήν Πόλη.


Κοντά μεσάνυχτα πρέπει νά πλησίασαν στίς παρυφές της. Ὕπνος βαθύς εἶχε καθηλώσει στά κρεβάτια τούς κατοίκους της. Ἡσυχία στούς δρόμους.


Γρηγορος, ὁ ὁδηγός Τοῦρκος, μπῆκε βγῆκε ἀπό στενά, ἀπό περιπλεγμένα σάν κουβάρι καλντερίμια.


Νύχτα ἀφέγγαρη. Ἔσβησε τή μηχανή, σταμάτησε μπροστά σέ καγκελόπορτα μέ γραφές στά ἑλληνικά.


Ὁ γοργός ρυθμός, ἡ ἀγωνία, ἡ περιέργεια, δέν ἄφηναν στόν Ἕλληνα περιθώρια νά ψάξει, οὔτε καν νά προβληματισθεῖ.


Ἀκολουθοῦσε τόν Τοῦρκο πειθήνια, σάν αὐτόματο, χωρίς φόβο, μέ περίσσια ἐμπιστοσύνη. Οὔτε καν πού του πέρασε ἀπ' τό μυαλό, πώς μποροῦσαν νάναι καί κακές οἱ προθέσεις του.


Στάθηκαν μπροστά σέ διπλομανταλωμένη σιδερένια στενή θύρα. Ἔβγαλε κλειδί ἀπ' τήν τσέπη του ὁ Τοῦρκος. Ξεκλείδωσε. Ἄνοιξε. Ὑπόγειο ἦταν. Μούχλα ἀνέδιναν οἱ τοῖχοι. Μούχλα καί κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη στά ἔγκατα τῆς γής. Περπάτησαν κι οἱ δύο, σέ διαδρόμους, χωρίς νά σκοντάφτουν. Τούς βάραινε ἡ σιωπή, ἡ ἀναμονή. Ποῦ πήγαιναν, ἔτσι στά τυφλά ; Πού κατευθύνονταν ; Ἀνάστροφα στόν χρόνο. Σέ ποιόν χρόνο ; Τόν ἀνθρώπινο ἤ τόν θεϊκο ;


Ὁ Τοῦρκος ἤξερε. Ἀλλά δέν ἤξερε ἀκόμη ὁ Ἕλληνας. Δέν μποροῦσε νά δικαιολογησει τήν περιπλάνηση.


Μά οὔτε καί πρόφταινε νά προβληματιστεῖ. Ἀκολουθοῦσε. Μέ τήν βεβαιότητα, πώς ἡ στιγμή ἦταν μοναδική. Πῶς δέν θά' χέ τήν εὐκαιρία, ποτε ξανά, νά τήν ξαναζήσει. Ἀκολουθοῦσε. Ὀνειρευόταν ἄραγε ; Ὑπνοβατοῦσε ;


Φτερωμένη ἡ φαντασία του, ἀνάπλαθε μονοπάτια, πού μόνο σέ ἐλαφρύ ὕπνο βαδίζει κανείς.


Ἕνα ἦταν σίγουρο: δέν θά ξανάβρισκε ποτε τόν δρόμο. Δέν θά τόν ξανάβρισκε χωρίς ὁδηγό.


Εἶχαν φθάσει στό τέρμα.


Θύρα καί πάλι ἁρματωμένη μπροστά τους. Βαριά σιωπή. Ἡ σιγή τῆς ὕστατης ὥρας.


Που ἦρθε νά διακόψει μόνο τό τρίξιμο τῆς κλειδαριᾶς. Τό γκρινιασμα τοῦ σκουριασμένου σίδερου. Μισανοιξε ἡ βαριά θύρα.


Ἰσχνό φῶς στό ἐσωτερικό. Ὑπερκόσμιο. Μυστηριακό. Ὑπόγειο. Μπουντρούμι. Κενοτάφιο.


Καί τότε, τότε μόνον μίλησε ὁ Τοῦρκος :


"Ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες, δέν πιστεύετε στόν θρύλο τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιά ; Δέν λέτε καί ξαναλέτε μεταξύ σας, πώς βόλι ἐχθροῦ δέν τόν ἄγγιξε ; Πώς τόν καταπιε τό μανιασμένο πλῆθος τῶν πορθητῶν τῆς Πόλης ; Ἀλλά πώς τόν τράβηξε ἡ Παναγία στήν ἀγκαλιά της, γιά νά τόν κάνει Ἀθάνατο ; Δέν εἶστε βέβαιοι πώς ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ;

Δέν εἶναι θρύλος. Ψεύτικη ἐλπίδα. Ὀνειροφαντασία.

Εἶναι ΑΛΗΘΕΙΑ.

Δές καί μόνος σου."


Στό πάτωμα, μισοανασηκωμενο στόν ἕνα ἀγκώνα ὁ Ἕλληνας εἶδε, εἶδε μέ τά ματιά του, τόν ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ. ΑΝΑΣΗΚΩΜΕΝΟ.


Ρίγος μεταφυσικό τόν διαπέρασε. Θόλωσαν ἀπ' τά δάκρυα τά ματια του. Θαμπώθηκε ἡ ὅρασή του.


Ἔκανε τό σταυρό του. Μπροστά του, ἐκεῖ, σέ ἀπόσταση ἀνάσας, τό ΘΑΥΜΑ.


Κι ἦταν αὐτός, ὁ τυχερός, πού εἶχε ἀξιωθει νά τό ζήσει μέ τίς αἰσθήσεις του. Σέ συγκεκριμένο χῶρο καί χρόνο.


Πηχτή ἡ σιωπή, σχεδόν, κοβόταν μέ τό μαχαίρι.


Μίλησε καί πάλι ὁ Τοῦρκος :


"Πρίν μερικά χρόνια κειτόταν στό ἔδαφος ὁ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ.

Τόν τελευταῖο καιρό ἄρχισε σιγά-σιγά ν' ἀνασηκώνεται. Πᾶμε."


Ξανάκλεισαν τή θύρα. Τήν ξανακλείδωσαν. Ἀντίστροφα βγῆκαν μέχρι τήν αὐλή ἀπ' τά ὑπόγεια.


Ξαναπέρασαν τήν καγκελλενια πόρτα.


Δέν ἄφησαν πίσω ἴχνη ἀπ' τίς πατημασιές τους. Κανείς δέν τούς εἶχε δεῖ. Μπῆκαν στό αὐτοκίνητο, πῆραν τό δρόμο τοῦ γυρισμοῦ.


Σιωπηλοί. Χωρίς νά ἀνταλλάξουν κουβέντα.


Δέν εἶχε ἀκόμη ξημερώσει ὅταν ἔφτασαν στόν Ἐβρο. Προτοῦ ἀποχωρισθοῦν, φιλήθηκαν σταυρωτά. Τό ποτάμι κυλοῦσε ὁρμητικά πρός τό Αἰγαῖο.


"Γυρίζει πίσω τό ποτάμι", μονολόγησε ὁ Ἕλλην στρατηγός. "Γυρίζει ὅταν τό θελήσει ὁ Θεός".


Ὑπηρέτησε ἀργότερα στό Κέντρο.


Προτοῦ ἀποστρατευθεῖ θεώρησε ὑποχρέωση του ν' ἀποκαλύψει τό μεγάλο μυστικό στήν προσωπικότητα πού μᾶς τό ἐμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας καί τόν στρατηγό, κάτω ἀπό τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ καί τῆς Παναγίας. Κάναμε καί μεῖς τόν σταυρό μας μουρμουρίζοντας

"Η ΠΟΛΙΣ ...ΔΕΝ ΕΑΛΩ".


ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΙ


* Λαική παράδοση λέει γιά τόν Κωνσταντνο Παλαιολόγο, στήν πραγματικότητα κανείς γιος καί κανείς προφήτης δέν μιλάει γιά Κωνσταντνο, λοι ο προφτες μιλον γιά ωάννη.


* λληνας στρατηγός πέθανε τόν Φεβρουάριο το 2001 πλήρης ημερων. μες μετά πό πισταμενη ρευνα, ναζητήσαμε καί βρήκαμε τήν δελφή του στρατηγο καί μς πιβεβαίωσε τι μοναδική εκαιρία πού εχε δελφός της ταν πραγματικότητα, εδε μέ τά ματια του τόν Ατοκράτορα ωάννη, γιατί τσι γραφε πιγραφή πάνω πό τό κεφάλι.

2 σχόλια:

  1. Ωραίο το παραμύθι,αλλά μόνο για μικρά παιδιά!
    Είναι δυνατόν με το χάλι,που έχει η Ελλάδα από κάθε άποψη να ονειρεύεται προελάσεις,κατακτήσεις
    και επαναπόκτηση χαμένων εδαφών;Άντε καιτα"πή-
    ρε"με ΤΙ θα τα γεμίσει;
    Εδώ η ίδια έχει καταληφθεί και χωρίς να πέσει ούτε τουφεκια και σε λίγο αυτοί,που την κατέλα-
    βαν θα βρίσκονται στη βουλή κι ακόμη στην κυβέρ-
    νηση και το στρατό,αλλά και σε πολλά άλλα πόστα!Ρε μερικοί-ασεβες αυτό-ΤΙ πίνετε και δε μας δίνε
    τε;!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ξέρω άν είναι παραμύθι ή μπορεί νάναι και αλήθεια.
    Εγώ πάντως συγκλονίστηκα.
    Εμείς πιστεύουμε στο θαύμα.
    Και μπορεί να γίνη και εδώ ένα θαύμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου