Ομολογία

Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ

περί του ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

Πρός

Τόν Ἐλλογιμώτατον Κύριον

Γεώργιον Ζερβόν

Διευθυντήν Συντάξεως

Ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος»

Πανελλήνιος Ὀρθόδοξος Ἕνωσις

Κάνιγγος 10

106 77 ΑΘΗΝΑΙ

Ἐλλογιμώτατε Κύριε Διευθυντά,

Εἰς τό Ὑμέτερον φῦλλον τῆς ἐγκρίτου ἐκδόσεως τῆς Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως «Ὀρθόδοξος Τύπος» τῆς 19.11. 2010 καί ἐν σελίδι 8, ὑπῆρξε καταχώρησις ὑπό τόν τίτλον: «Περί τῆς συμμετοχῆς τοῦ Σεβ. Πειραιῶς εἰς τά Ὀνομαστήρια τοῦ Μεσσηνίας» γιά νά διατυπωθῇ τό ἐρώτημα: «Μήπως ὁ Πειραιῶς ‘‘ὑψώνει’’ ὀρθόδοξον καί ἀντιμασωνικόν φρόνημα διά νά κερδίσῃ πιστούς καί Ἱεράρχας μέ σκοπόν νά ἐκλεγῇ μελλοντικός Ἀρχιεπίσκοπος καί ἐν συνεχείᾳ νά λησμονήσῃ τά πάντα ὡς ἔπραξεν ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρός Χριστόδουλος μετά τήν ἐκλογήν του;» καί ἐν συνεχεί-ᾳ προσκαλοῦμαι διά νά ἀπαντήσω καί διά τήν συμμετοχήν μου εἰς τά ὀνομαστήρια τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου. Ὑπείκων εἰς τήν Πέτρειον προτροπήν: «ἕτοιμοι δέ ἀεί πρός ἀπολο-γίαν παντί τῷ αἰτούντι ἡμᾶς λόγον» (Α΄ Πετρ. 3,15) ἀδελφικῶς προ-άγομαι ὅπως ἀναφέρω Ὑμῖν τά κάτωθι:

1. Ἡ Ἁγιωτάτη ἡμῶν Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποσοτολικήν Ἐκκλησίαν τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως Νικαίας–Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία κατά τόν μεγαλειώδη λόγον τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν θείου Παύλου εἰς Ἐφεσ. 1, 22/4, 15/5, 23 κεφαλήν Αὐτῆς ἔχει τόν ἐνσαρκωθέντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ διότι «θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Α΄ Κορ. 3, 11). Κατά δέ τόν ἀψευδῆ λόγον τοῦ Δομήτορος Αὐτῆς καί Σωτῆρος ταυτοποιεῖται πρός τήν ἄμπελον «ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωαν. 15, 5) καί τά μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ταυτοποιοῦνται πρός τά κλήματα πού ἐλευθέρως καί ἀβιάστως δύνανται νά μετέχουν τῆς ἀμπέλου ἀλληλοπεριχωρούμενα μετ’ Αὐτῆς κατά τάς ἀκτίστους θείας ἐνεργείας διότι κατά τόν ἀψευδῆ ὡσαύτως λόγον τοῦ Σωτῆρος «ἐὰν μή τις μένῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται» (Ἰωαν. 15, 4). Κατά ταῦτα ἡ Ἐκκλησία, ἥν ἔπηξεν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, πορεύεται ἐν χώρῳ καί χρόνῳ ὡς τό ἕν καί μοναδικόν σῶμα τοῦ ἐνσαρκωθέντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ μέ κεφαλήν Αὐτόν ὅστις κατά τήν ὑπερτάτην Αὐτοῦ ὑπόσχεσιν «μένει» ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Αὐτοῦ πάσας τάς ἡμέρας «καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28, 20) καί διακυβερνᾶ Αὐτήν διά τοῦ Παναγίου Πνεύματος «ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν·» (Ἰωαν. 16, 13). Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ κατά τήν ἀποκαλυπτικήν λειτουργικήν ἀναφοράν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου μετέχουν οἱ ἐν «πίστει προαναπαυσάμενοι» Προπάτορες, Πατέρες, Πατριάρχαι Προφήται, Ἀπόστολοι, Κηρύκες, Εὐαγγελισταί, Μάρτυρες, Ὁμολογηταί, Ἐγκρατευταί ἐξαιρέτως δέ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καί Ἀειπάρθενος Μαρία καί πᾶν πνεῦμα δίκαιον ἐν πίστει τελειωθέν καί ἀσφαλῶς οἱ βεβαπτισμένοι εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ζῶντες καί ἀγωνιζόμενοι πιστοί. Κατά ταῦτα ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολική, Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος καί Ἀδιαίρετος, ἐκφραζομένη διά τῶν Ἁγίων ἑπτά οἰκουμενικῶν συνόδων καί τῶν τοπικῶν, ἅς ἐκεῖναι ἐκύρωσαν ὡς καί διά τῶν μή ἀνακεκηρυγμένων εἰσέτι ὡς οἰκουμενικῶν ἀλλ’ οὐσίᾳ ἐχουσῶν τήν αὐτήν ἰσχύν καί δύναμιν Ἁγίων Συνόδων ἐπί Μ. Φωτίου τό ἔτος 879-880 καί ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ τό ἔτος 1351 καί ἑπομένως δέν δύναται νά ὑπάρξῃ ἕτερος Ὀργανισμός διεκδικῶν τήν θέσιν τῆς Ἐκκλησίας.

Τά κατά καιρούς «κλίματα» πού αὐτονομήθησαν ἐκ τῆς «ἀμπέλου» δι’ αἵρεσιν, σχίσμα ἤ ἑωσφορικήν οἴησιν καί εἰδικώτερον οἱ Ἀρειανοί, οἱ Πνευματομάχοι, οἱ Νεστοριανοί, οἱ Μονοφυσίται Ἀντιχαλκηδόνιοι, τό ἡμέτερον Δυτικόν Πατριαρχεῖον τῆς παλαιᾶς Ῥώμης καί οἱ ἐκ τούτου αὐτονομηθέντες ὁπαδοί τῆς Μεταρρυθμίσεως ἤ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ὡς καί οἱ ἐσχάτως ἀποκοπέντες διά τόν οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλον αὐτῶν αὐτοτιτλοφορούμενοι ὡς Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τυγχάνουν θρησκευτικές κοινότητες ἐστερημένες τῆς θείας χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησιαστικές κοινωνίες καί ὑπόκεινται εἰς τόν ἐν τοῖς ὕπερθεν ἀναφερόμενον τρομερόν λόγον τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου «ἐὰν μή τις μένῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται» (Ἰωαν. 15, 5).

2. Ἡ ἀποδιδομένη ὑπό τινων ἔννοια τοῦ σχίσματος διά τήν ὑπαίτιον ἀποκοπήν τοῦ Πατριαρχείου τῆς παλαιᾶς Ρώμης ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας προδήλως τυγχάνει ἐσφαλμένη διότι ἡ Ἐκκλησία ὡς τό ἕν καί μοναδικόν σῶμα τοῦ Δομήτορος Αὐτῆς Κυρίου ὀντολογικῶς καί ἱστορικῶς εἶναι Μία, Ἀκαινοτόμητος καί Ἀδιαίρετος καί συνεπῶς ὁ ὀρθός θεολογικός ὅρος διά τήν ἐπισυμβάσα δραματικήν ἀποκοπήν τοῦ Πατριαρχείου τῆς παλαιᾶς Ρώμης εἶναι ὁ ὅρος «σχᾶσις» πού σημαίνει ἀποκοπήν καί ἔκπτωσιν.

3. Ἐν τῇ Διαρκῇ Ἱ. Συνόδῳ τοῦ μηνός Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ. ὁ Μακαριώτα-τος Πρόεδρος Αὐτῆς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμος μετά τῶν 2 πρεσβυτέρων καί τῶν 2 νεωτέρων μελῶν τῆς ΔΙΣ ἐδέχθη εἰς ἀκρόασιν τούς Σεβ. Μητροπολίτας Κυθήρων κ. Σερα-φείμ καί Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομον καί ἐν συνεχείᾳ ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ σώματος τῆς Δ.Ι.Σ. ἐδήλωσαν ἀμφότεροι ὅτι τό ἀναφυέν θέμα ἔληξεν θετικῶς τοῦ μέν Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστό-μου δηλώσαντος τήν κατά πάντα ὀρθόδοξον πίστιν αὐτοῦ διά τήν ἀδιαίρετον ὀντολογίαν τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ δέ Μητροπολίτου Κυθή-ρων κ. Σεραφείμ, ἐγνωσμένου διά τήν εὐαίσθητον ποιμαντικήν αὐ-τοῦ σύνεσιν καί φροντίδα, δηλώσαντος ὅτι ἐπεδίωξεν τήν διασάφη-σιν τοῦ ἀνωτέρω θέματος διά τήν ἀκρίβειαν τοῦ ὀρθοδόξου φρονή-ματος τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Εἰς ἐπίρρωσιν δέ τῶν ἀνωτέρω ἐπικαλοῦ-μαι τήν δημοσιοποιηθεῖαν εἰς τό διαδίκτυον ὑπ’ἀριθμ. 1049/10.11.2010 ἐπιστολήν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κυθήρων κ. Σεραφείμ πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅπου ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «Ὁ Σεβ. Μεσσηνίας ἀπαντῶν εἰς ἐρωτήσεις Συνοδικῶν Μητροπο-λιτῶν προσεπεβεβαίωσε τήν πίστιν του εἰς τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἀπέρριψε τήν προτεσταντικῆς προελεύ-σεως «θεωρίαν τῶν κλάδων» ὡς κατασκεύασμα παρῳχημένων ἐποχῶν καί ἐδήλωσε ὅτι τά περί διῃρημένης Ἐκκλησίας γραφέντα ὀφείλονται εἰς ἀτυχῆ φραστικήν διατύπωσιν καί ἀφεώρων εἰς τήν ἱστορικήν, μᾶλ-λον, θεώρησιν τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καί ὄχι εἰς τήν ἐκκλησιολογι-κήν, τήν ἀληθῆ ὑπόστασιν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας.

Μετά ταῦτα Ὑμεῖς, ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος, συνοψίζοντες τά προηγούμενα ἐπεσημάνατε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἐκ τῆς ὁποίας ἀπεσχίσθησαν οἱ ἑτερόδοξοι, χωρίς ὅμως νά διαιρεθῇ ἡ Μία Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, διά τό ὁποῖον δέν διεφώνησεν ὁ Σεβ. Μεσσηνίας. Ἰδιαιτέραν αἴσθησιν προεκάλεσε εἰς τόν ὑπογράφοντα ἡ ἐπίμονος θέσις τοῦ Σεβασμιωτάτου ὅτι δέν θά δυνηθῇ νά ἐπιστρέψῃ εἰς τήν Θεόσωστον Ἐπαρχίαν του, ἐάν δέν ἀποκατασταθῇ πλήρως ὑπό τῆς ΔΙΣ ὡς πρός τό Ὀρθόδοξον περί Ἐκκλησίας φρόνημά του. (Αὐτό καί εἰς τήν ἀπό 17/6/2010 ἀπαντητικήν ἐπιστολήν του ἐμφαίνεται καί εἰς τακτικήν Συνεδρίασιν τῆς παρελθούσης ΙΣΙ ἐτονίσθη, εἰς ἥν καί ἀπεποιήθη τήν κατηγορίαν τοῦ αἱρετικοῦ, τήν ὁποίαν, ὅμως, ὁ ὑποφαινόμενος οὐδέποτε ἀπέδωσε ὑπό τήν κανονικήν τοῦ ὅρου ἔννοιαν, ὡς ἐδήλωσεν εἰς τήν Συνεδρίαν ἐκείνην τῆς Ἱεραρχίας.

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν, ἀφοῦ εἰσήλθομεν εἰς τήν Αἴθουσαν τῶν Συνεδριάσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί ἀνεκοινώθησαν συνοπτικῶς τά γενόμενα, ἐξερχόμενος τῆς Αἰθούσης καί συναντήσας εἰς τό ἰδιαίτερον Γραφεῖον τοῦ Μακαριωτάτου τόν Σεβ. Μεσσηνίας κ.Χρυσόστομον ἔδωκα ὡς ἀρχαιότερος κατά τήν Ἀρχιερωσύνην καί τήν ἡλικίαν τόν λειτουργικόν ἀσπασμόν λέγων: «ὁ Χριστός ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν», τόν ὁποῖον καί ἀνταπέδωκε ὁ Σεβασμιώτατος εἰπών : «Καί ἔστι καί ἔσται εἰς αἰῶνα αἰῶνος». Προηγουμένως ἐζήτησα συγγνώμην, συμφώνως πρός τήν λειτουργικήν πρᾶξιν, ἐάν ἐν τῇ διεξαγωγῇ αὐτοῦ τοῦ θεολογικοῦ ἀγῶνος ὡς ἄνθρωπος τόν ἐλύπησα, τοῦθ' ὅπερ καί ἐκεῖνος ἔπραξε».

4. Ἐνταῦθα ὀφείλω διά λόγους ἀληθείας καί δικαιοσύνης νά καταθέσω εἰς πάντας ὅτι ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος ἐν Συνόδῳ τῆς Ἱεραρχίας ἔχει διακηρύξει ὡς Ἱεράρχης καί Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ὅτι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός εἶναι αἵρεσις καί ἐκκλησιολογική ἐκτροπή.

5. Πέραν τῶν ἀνωτέρω πολυσημάντων χρεωστῶ νά εἴπω ὅτι συνδέομαι ἀπό τριακονταετίας μετά τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου συνυπηρετήσας μετ’ αὐτοῦ ἐν τοῖς Γραφείοις τῆς Ἱ. Συνόδου καί ὅτι ἀνταπέδωκα καθηκόντως καί ἀδελφικῶς τήν ἰδικήν του εἰς τά ἡμέτερα ταπεινά ὀνομαστήρια εὐχαριστιακήν μετοχήν.

6. Πολλάκις παρουσιάζεται εἰς τόν ἱερόν ἀγῶνα τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως ἡ κατ’ ὄψιν κρίσις πού δέν συνάδει μέ τήν ἀκεραιότητα αὐτῆς καί δέν ἐπευλογεῖται ὑπό τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον ὑπό τοῦ Τρισαγίου Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου καθωρίσθη εἰδική δικονομική διάταξις διά τήν κατάγνωσιν κανονικοῦ τινός ἀδικήματος παρεκτρεπομένου ἀδελφοῦ (Ματθ. 18, 17), πού ἐάν δέν τηρεῖται ἐπακριβῶς ὁδηγεῖ ἀναποδράστως εἰς τήν ἐσφαλμένην καί ἀνθρωποπαθῆ κρίσιν. Γνωρίζω ἐξ ἰδίας ἀντιλήψεως τόν κραταιόν ἀγῶνα πού ἔδωκε πρό ὀλίγων ἡμερῶν φερόμενος ὡς «οἰκουμενιστής καί φιλοπαπικός» Ἱεράρχης διά νά ἀποτραπῇ ἡ ἐκλογή ἑτεροδόξου προσώπου εἰς ὑψίστην θέσιν τῆς ἐπαρχίας του, δι’ ὅ καί ἀδελφικῶς εἰσηγοῦμαι ὅπως ὡς γνώμονα τῶν ἡμετέρων ἐνεργειῶν ἔχωμεν πάντοτε τήν βασιλίδα τῶν ἀρετῶν, τήν διάκρισιν.

7. Ἀπαντῶν εἰς τό τεθέν διά τοῦ δημοσιεύματος δίλλημα ἐάν ἐκ σκοπιμότητος καί ἐξ ἰδιοτελείας ὁμιλῶ ἐπί διαφόρων θεμάτων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους καί μάλιστα διά νά ὑποκλέψω δῆθεν τήν ἀναγνώρισιν τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ καί τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας προκειμένου ὅπως ἐκπληρωθῇ μελλοντικῶς ἡ μεθοδευμένη προσπάθειά μου διά τήν ἀνάρρησίν μου εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν θρόνον, θεωρῶ ὅτι μόνον πρόσωπα μέ ἀδόκιμον νοῦν καί ἐστερημένα τῆς θείας χάριτος καί τῆς μετοχῆς εἰς τήν ἁγιοπνευματικήν ἐμπειρίαν τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας μποροῦν νά φθάσουν εἰς τοιαύτην ἐμπαθεστάτην κρίσιν. Δυστυχῶς ἐν προκειμένῳ γνωρίζω τά ἐλατήρια των ἀλλά urbi et orbi τούς λέγω ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὅλον καί δέν μπορεῖ νά μεταβληθῇ εἰς κομματίδιον. Συνέτρεξα μέ ὅλας μου τάς δυνάμεις τήν προσπάθειαν των κηδόμενος ὅμως τοῦ κύρους τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας. Τό μέγεθος τῆς ἐναντίον μου ἐμπαθείας ἀποδεικνύεται ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ὄχι μόνον μέ «ἐξέλεξαν» Ἀρχιεπίσκοπον ἀλλά προέβλεψαν καί τήν μετέπειτα δολίαν καί προδοτικήν στάσιν μου.

Τό πόσον φαιδρόν ἔωλον, ἀβάσιμον καί ἀνεπέρειστον εἶναι τό θέμα αὐτό παρέλκει νά ἀναφέρω διότι τά ἐκλογάς Ἀρχιερέων καί Ἀρχιεπισκόπου κατ’ ἐπιταγήν τῶν θείων καί ἱερῶν κανόνων τάς κάμνει ἡ Σεπτή Ἱεραρχία, ἥτις ὡς τυγχάνει τοῖς πᾶσιν γνωστόν δέν διάκειται εὐμενῶς πρός ἐμφαινομένους ὡς «ἀμύντορας τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων» ἤ προβαλομένους ὑπό «εὐσεβῶν» κύκλων. Ὡσαύτως παρέλκει νά ἀναφέρω τό μένος τοῦ διεθνιστικοῦ καί σιωνιστικοῦ λόμπυ καί τῶν ἐνταῦθα διατακτῶν του εἰς τά μέσα ἐνημερώσεως, πού συνεχῶς λοιδωροῦν εὐτελίζουν καί διαβάλλουν οἱονδήτινα ἀντιστρατεύεται εἰς τούς σχεδιασμούς των.

Εὐχαριστῶν διά τήν εὐκαιρίαν τῆς καλῆς «ἀπολογίας», εὔχομαι Ὑμῖν πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν καί δύναμιν ἐν τῷ Ὑμετέρῳ ἔργῳ

ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+Ο Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ