Ομολογία

Νεομάρτυρες Σέρβοι

στον 20όν αιώνα

1941-45, 1991-94 (1ο μέρος)

Από το βιβλίο Νεομάρτυρες Σέρβοι στον 20ο αιώνα, δύο γενοκτονίες μέσα σε 50 χρόνια, του ιστορικού Στεφάνου Σωτηρίου των εκδόσεων Αρμός, Αθήναι 1995, δημοσιεύουμε λίγα αποσπάσματα, μέσα από τα οποία διαπιστώνεται το σατανικό μίσος των λεγομένων χριστιανι κών κρατών της Ευρώπης εναντίον ορθοδόξων λαών, δυστυχώς και με τις ευλογίες του παπισμού. Αξίζει να τα προσέξουμε, γιατί και σήμερα οι άσπονδοι εχθροί της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού εργάζονται υπούλως για την καταστροφή μας. Από το αρχείο της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Σερβικής Εκκλησίας 1941-45.


SS Ταξιαρχία-ηγέτης και υποστράτηγος των μονά δων των «SS»
Έρνεστ Φικ
Κούλμπαχ Πλάσενμπουργκ 16.3.44
Προς SS Ραϊχσφίρερ Χάινριχ Χίμλερ
Βερολίνο
Οδός Πρίγκηπος Άλμπρεχτ 8
Ραϊχσφίρερ!

Σύμφωνα με την προφορική γνωστοποίηση του «SS» Μπάγερ, πολιτικού ηγέτη στη διοίκηση V «SS» του ο ρεινού σώματος, η κατάσταση στην Κροατία, περιοχή της χερσονήσου των Βαλκανίων είναι η ακόλουθη:

1. Οι κομματικές ομάδες -Ούστασι- συμπαθούν τον καθολικισμό, είναι απείθαρχοι, με κακή εκπαίδευση ως προς τη μαχητικότητα, μερικώς αναξιόπιστοι. Είναι γνωστό ότι οδήγησαν περίπου 600-700.000 πολιτικώς α ντίθετους, σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και τους «έ σφαξαν» σύμφωνα με το βαλκανικό τρόπο (δηλ. Οθωμανικό τρόπο). Αγωνίζονται εναντίον των Τσέτνικ και των Παρτιζάνων. Θεωρούν τους εαυτούς τους «SS».

2. Η εξοπλισμένη δύναμη του Α.Κ.Κ. Ντόμομπρανι, είναι περίπου 200.000, μερικώς τους εξοπλίσαμε εμείς, αλλά η αγωνιστική τους αξία είναι εντελώς ασήμαντη (...).
Πάντα πιστός, με το χαιρετισμό Ζήτω ο Χίτλερ!
Φικ (Γνήσια υπογραφή)
(Δημοσίευσε ο Α. Miletic, «Στρατόπεδο συγκεντρώ σεως Γιασένοβατς», Βιβλ. III, σελ. 720).
(Από την σελίδα 82-85 του βιβλίου).



Προσωπική μαρτυρία της Γιοβάνκα Τριβούντσιτς από το Γιασένοβατς, για τη μεταφορά των Σερβίδων και των παιδιών τους στα στρατόπεδα Γιασένοβατς και Στάρα Γκράντισκα.

«...Στο στρατόπεδο της Στάρα Γκράντισκα τρώγαμε κοκκινογούλια βρασμένα σε νερό, χωρίς αλάτι και λάδι, τροφή δηλαδή που δεν έκανε ούτε για τους χοίρους. Αυ τό το είδος της τροφής, μάλιστα, μας το έδιναν μία φορά τη μέρα.ψωμί, δεν παίρναμε ποτέ, ούτε εμείς, ούτε τα παιδιά μας... Ήταν γνωστό ότι σχεδόν κάθε πρωί, η καινούργια μέρα ξημέρωνε με 30 νεκρά παιδιά. Οι Εβραίοι συγκρατούμενοί μας μάζευαν κάθε πρωί τα πτώματα και τα μετέφεραν κάπου και τα έθαβαν... Στο διάστημα που έμεινα στη Στάρα Γκράντισκα πέθαναν στο στρατόπεδο 200 περίπου παιδιά από την πείνα.
Μια ομάδα παιδιών που μόλις τα είχαν χωρίσει από τις μητέρες τους, στο στρατόπεδο Στάρα Γκράντισκα.

Δεκατέσσερις μέρες μετά την άφιξη στο στρατόπεδο της Στάρα Γκράντισκα, ξεχώρισαν όλες τις κοπέλες και τις νέες γυναίκες, που ήταν χωρίς παιδιά, με σκοπό, όπως ανέφεραν, να τις στείλουν στη Γερμανία για εργα σία.
Τις ηλικιωμένες γυναίκες, που από την αδυναμία δεν ήταν ικανές για καμιά εργασία, τις φόρτωναν κατά τη διάρκεια της νύχτας σε φορτηγά και τις οδηγούσαν έξω από τη Στάρα Γκράντισκα, όπου τις εκτελούσαν. Με αυ τόν τον τρόπο, δολοφονήθηκαν γύρω στις 500-600 γυναί κες...

Στις 28.6.1942, οι Ούστασι ξεχώρισαν τα παιδιά από εμάς, δηλώνοντας ότι θα τα στείλουν για εκπαίδευση στο Ζάγκρεμπ, ενώ εμάς (τις νεώτερες γυναίκες), για εργασία στη Γερμανία. Αμέσως μεταφέρθηκαν τα παιδιά μας σε άλλη πτέρυγα της φυλακής και από τότε, δεν τα ξαναείδαμε.

Στις 29.6.1942... μας συνόδευσαν σιδηροδρομικώς οι Ούστασι μέχρι το Μάριμπορ (Σλοβενία), αλλά οι εκεί Γερμανικές αρχές δεν ήθελαν να μας δεχτούν, επειδή είμαστε όλες εξαντλημένες από την πείνα και ανίκανες για κάθε εργασία. Τότε οι Ούστασι μας οδήγησαν πίσω και μας εγκατέστησαν σε διάφορα χωριά, για εργα σία......

Τριβούντσιτς Γιοβάνκα (Γνήσια υπογραφή).
Αρχείο Ι. Συνόδου 1941-45
(Από την σελ. 64-65 του βιβλίου).
* * *


Η σφαγή και η πυρπόληση των Σέρβων από τους Ούστα σι, στην εκκλησία του Κορντούν στις 17.4.1942.
Αποσπάσματα της μαρτυρίας του Μίλε Νάκιτς, αυτόπτη μάρτυρα.

«...Το οργισμένο πλήθος των Ούστασι, με τα όπλα στα χέρια, έτρεχε από το Βόινιτς προς το Κόλαριτς. Στο δρόμο, έπιαναν τους πολίτες και φώναζαν: «Άιντε κό σμε, στο βάπτισμα»! Ο κόσμος συγκεντρώνεται και οδη γείται απ' όλους τους δρόμους προς την εκκλησία...
Τρόμος και κιτρίνισμα. Τα λευκά φανελάκια γεμάτα αίμα. Στα μάγουλα μελανιές από χτυπήματα, τα χέρια σπασμένα. Κέρινα πρόσωπα, ακίνητες ματιές, όπως κι ε κείνες των Αγίων στις τοιχογραφίες. Οι οικογένειες κρατιούνται χέρι-χέρι. Μόνο οι γυναίκες και τα παιδιά βογγούν... Ο Κροάτης αντισυνταγματάρχης φωνάζει:
-Ποιος από σας είναι ο μεγαλύτερος στην ηλικία; Να βγει μπροστά αμέσως! Οι άνθρωποι σαλεύουν.
-Μετά το θάνατο του δασονόμου Νίκολα, ο πιο ηλι κιωμένος είμαι εγώ, πετιέμαι ο Στέφαν Ναπίγιαλο.
-Μα, μήπως είσαι από τη γενιά του Στέφανου του πρωτοστεφή*; Μα γιατί σιωπάς, Στέφανε; Αν δεν κατά φερες να γίνεις πρωτοστεφής θα γίνεις δευτεροστεφής σήμερα, εδώ και τώρα... Έπρεπε να γνωρίζετε τη θέση σας και τι σημαίνει η δήλωση του ηγέτη μας, ότι οι Σέρ βοι στην Κροατία πρέπει να φτάσουν στο τίποτα! Στο μηδέν! Και μηδέν, είναι μόνο οι άνθρωποι που βρίσκο νται μέσα στη γη. Εμείς αυτό, δεν το κρατάμε πλέον μυ στικό. Είναι η πολιτική αυτής της χώρας...
Τα μαχαίρια άστραψαν! Η εκκλησία γέμισε αίμα σ' ένα λεπτό. Κραυγές παιδιών προς τους γονείς, τους α δελφούς, τις αδελφές. Ουρλιαχτά και παρακλήσεις για βοήθεια, για έλεος. Κι εκείνοι οι ξένοι, οι εντελώς ά γνωστοι, έσφαζαν, μόνο έσφαζαν. Αίμα και αγκομαχητά και καμιά λέξη καθαρή.... «Μαμά!».... μετά φωτιά....
Στο δρόμο, ο αντισυνταγματάρχης συνάντησε ένα σκύλο. Τον κάλεσε κοντά του και του έδωσε ένα κομμά τι ψωμί. Ύστερα έφερε από την κατοικία του Σέρβου ιε ρέα ένα ράσο και το τύλιξε στο λαιμό του σκύλου λέγο ντας: «Άιντε σκύλε! Κάνε το γύρο του Ορθόδοξου χω ριού. Φέρε και το αγιασμένο νερό! Αγίασε τους αβάπτιστους και τους αντίχριστους».... Το πιστόλι ακούστηκε πέντε φορές, ο σκύλος έπεσε εμπρός σε μια οξυά σπαρ ταρώντας, τυλιγμένος με το ιερό ράσο του παπά Ντούσαν Μαλομπάμπς».
Mile Dakic, «Έγκλημα στο Κόλαριτς», Vojnic, 1983.
* Σέρβος Βασιλιάς 1196-1228, γιος του Στέφανου Νεμάνια, α δελφός του Αγίου Σάββα, ιδρυτή της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας το 1219.

* * *

«Το Βάπτισμα των παιδιών»: Από τις αναμνήσεις ενός αιχμαλώτου, στο στρατόπεδο Γιασένοβατς.

«...Με φρεσκοξυρισμένο πρόσωπο και κοστούμι κυνηγετικό, ο Ρωμαιοκαθολικός ιερέας Μαστόροβιτς πα ρατηρούσε με ευχαρίστηση τα θύματά του. Πλησίασε τα παιδιά, χαϊδεύοντάς τα στο κεφάλι. Στη συντροφιά προ στέθηκε και ο Λιούμπο Μίλος και ο Ίβιτσα Μάτκοβιτς. Ο ιερέας Ούστασι Μαστόροβιτς, είπε στις μητέρες των παιδιών ότι έφτασε εκείνη η στιγμή που θα βαπτιστούν τα παιδιά τους. Άρπαξαν βίαια τα παιδιά από τις μητέρες, ενώ το αθώο χεράκι του παιδιού, που κρατούσε ο Μαστόροβιτς, χάιδευε το πρόσωπο του μελλοντικού φο νιά του. Οι μητέρες τρελλές από την αγωνία, παρακολουθούσαν τη σκηνή και πρόσφεραν τη ζωή τους, ζητώντας έλεος για τα μικρά παιδάκια. Δυο παιδιά έπεσαν α μέσως στο χώμα, ενώ το τρίτο το πέταξε σαν μπάλα ο ιερέας Μαστόροβιτς, κρατώντας στο χέρι το στιλέτο στραμμένο προς τα πάνω. Τρεις φορές αστόχησε, αλλά την τέταρτη, το παιδί βρέθηκε καρφωμένο, με έκδηλη την ικανοποίηση του Ρωμαιοκαθολικού ιερέα Μαστόρο βιτς, που αποτυπωνόταν στα μάτια και στο χαμόγελό του. Οι μητέρες έπεσαν στα γόνατα θρηνώντας......

Έγκον Μπέργκερ («44 μήνες στο Γιασένοβατς» Ζάγκρεμπ, 1966, σελ. 57-58).