Ομολογία

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ,

ΤΙΤΛΟΣ ΤΙΜΗΣ

(Πρξ 11,19—30).


Ο Θεός είχε στο σχέδιό του να βγάλει το χριστιανικό κήρυγμα και έξω από τα όρια της Ιουδαίας.
Πρόθεσή του ήταν να πιστέψουν και να σωθούν όχι μόνο οι Ιουδαίοι αλλά και όλοι οι άνθρωποι.
Για την πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου θα έπρεπε οι απόστολοι να περιοδεύσουν και να κηρύξουν εκτός Ιουδαίας, σύμφωνα με τη νέα και οριστική εντολή του Αναστάντος «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη».

Οι δώδεκα απόστολοι όμως, παρεξηγώντας προφανώς κάποια παλιότερη προτροπή του Χριστού να μην πάνε να κηρύξουν στα έθνη, αλλά μόνο στα χαμένα πρόβατα του Ισραήλ (Μθ 10,5), προτροπή, που την είχε κάνει ο Χριστός τότε δοκιμαστικώς και προσωρινώς, «στρογγυλοκάθησαν» στα Ιεροσόλυμα.
Πώς να τους βγάλει τώρα από εκεί μέσα ο Θεός και να τους σκορπίσει στα έθνη, για να κηρύξουν παντού τη σωτηρία;

Τους έκανε λοιπόν ο Θεός «αναγκαστική έξωση» από τα Ιεροσόλυμα.
Τους έδωσε μια «κλωτσιά» και τους σκόρπισε στα έθνη.
Ως ευεργετική «κλωτσιά» μπορούμε να εκλάβουμε το διωγμό που κηρύχθηκε κατά των πιστών στα Ιεροσόλυμα μετά το λιθοβολισμό του πρωτομάρτυρος Στεφάνου.
Αυτή η «κλωτσιά» τους ανάγκασε να βγουν έξω από το κέντρο και να σκορπιστούν στα διάφορα έθνη, Κύπρο, Συρία, και αλλού.

Κάποιοι απ’ αυτούς τους διωγμένους Ιουδαίους, που όμως είχαν γεννηθεί στην Κύπρο και στη Λιβύη, φτάνοντας στην Αντιόχεια την πρωτεύουσα της Συρίας, που τότε ήταν σε μέγεθος και πληθυσμό τρίτη παγκοσμίως μετά τη Ρώμη και την Αλεξάνδρεια, και όντας εμποτισμένοι από τη σωβινιστική ιουδαϊκή αντίληψη ότι το ευαγγέλιο δεν πρέπει να κηρυχθεί στα άλλα έθνη παρά μόνο στο δικό τους, μιλούσαν για το Χριστό μόνο στους συμπατριώτες τους Ιουδαίους, αυτούς που τους λέγανε Ελληνιστάς, γιατί γεννήθηκαν έξω από την Παλαιστίνη και μιλούσαν σαν μητρική τους γλώσσα την ελληνική.

Εν πάση περιπτώσει, παρόλο το σωβινισμό τους, ο Θεός έδωσε μεγάλη ευλογία στο κήρυγμα των ανωνύμων αυτών κηρύκων.
Τους αξίωσε μάλιστα να κάνουν και πολλά θαύματα.
Παρατηρήθηκε ακόμη και κάτι εξαιρετικά ευχάριστο, ότι πάρα πολλοί Ιουδαίοι ακούγοντας το κήρυγμα των άτυπων αυτών κηρύκων και βλέποντας τα θαύματα που γίνονταν με τη δύναμη του Θεού, πίστεψαν στον Κύριο Ιησού Χριστό, αφήνοντας κατά μέρος την παλιά τους θρησκεία.

Στο μεταξύ η ευχάριστη είδηση ότι οι άνθρωποι στην Αντιόχεια προσέρχονται ομαδόν στην πίστη διαδόθηκε ευρέως και έφτασε μέχρι και τα Ιεροσόλυμα, που θεωρούνταν το κέντρο κάθε αποστολής.
Τότε οι απόστολοι έκριναν καλό να ενισχύσουν την προσπάθεια, που γινόταν στην Αντιόχεια, στέλνοντας κάποιον περιώνυμο και φημισμένο κήρυκα.
Ως τέτοιον δε έστειλαν το Βαρνάβα, που ήταν Κύπριος, με την εντολή να περιοδεύσει στα μέρη εκείνα και να φτάσει μέχρι την Αντιόχεια.

Πράγματι ο Βαρνάβας, σαν έφτασε στην Αντιόχεια και είδε την ευλογία του Θεού, δηλαδή τα πολυάριθμα πλήθη που είχαν πιστέψει στο Χριστό, χάρηκε, και τους στήριξε όλους με το δικό του παρηγορητικό λόγο και τους προέτρεπε να παραμένουν αφοσιωμένοι στον Κύριο με όλη την καλή διάθεση της ψυχής τους.
Και με αυτά που τους έλεγε και έκανε ο Βαρνάβας προστέθηκαν και άλλοι πάρα πολλοί στην πίστη.
Στο σημείο αυτό στο βιβλίο των Πράξεων σημειώνονται και κάποια πολύ επαινετικά λόγια για το Βαρνάβα.
Σημειώνεται λ.χ. ότι σαν χαρακτήρας ήταν καλοκάγαθος και γεμάτος Πνεύμα άγιο και πίστη. Ο Ιωάννης χρυσόστομος εξηγεί ότι ήταν αφελής αθώος απονήρευτος και είχε μεγάλη επιθυμία οι άνθρωποι να γνωρίσουν το Χριστό και να σωθούν.

Απόδειξη ότι ο Βαρνάβας ήταν πράγματι τέτοιος απονήρευτος και ανεπίφθονος άνθρωπος είναι και το γεγονός ότι μοιράστηκε τη χαρά της προόδου των Αντιοχέων μαζί με τον απόστολο Παύλο.
Συγκεκριμένως ο Βαρνάβας, εκτιμώντας ότι το έργο στην Αντιόχεια ήταν μεγάλο και ξεπερνούσε τις δυνάμεις του, πήγε στην Ταρσό, τη γενέτειρα του Παύλου και πρωτεύουσα της Κιλικίας, τον αναζήτησε και τον παρακάλεσε να κηρύξουν μαζί στην Αντιόχεια.
Ούτε καν του πέρασε η ιδέα αν ο Παύλος με τα χαρίσματά του θα τον επισκιάσει.
Ο Βαρνάβας ενδιαφερόταν μόνο για να σωθούν κατά το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι, κι όχι βέβαια για την προβολή του.

Ο Παύλος τότε δεν ήταν ακόμη γνωστός σαν απόστολος.
Ήταν γνωστός μόνο στους αποστόλους.
Και αυτοί τον είχαν γνωρίσει στα Ιεροσόλυμα μέσω του Βαρνάβα, που τον συνόδευσε και τους τον σύστησε.
Οι απόστολοι παραδέχτηκαν την αποστολικότητα του Παύλου και ενέκριναν να κηρύττει το Χριστό.
Ο Βαρνάβας είχε εκτιμήσει τον Παύλο από τότε.
Ο Παύλος μετά τη γνωριμία του με τους αποστόλους αποσύρθηκε στην Ταρσό και εκεί στην αφάνεια προσευχόταν μελετούσε και ετοιμαζόταν, για να βγει στο κήρυγμα.
Την ώρα εκείνη του χτύπησε την πόρτα ο καλοσυνάτος και άκακος Βαρνάβας.
Τον φέρνει στην Αντιόχεια.
Εκεί δούλεψαν οι δυο τους με πολλή αγάπη και ομόνοια και ζήλο ένα ολόκληρο χρόνο. Έπαιρναν μέρος στις συνάξεις και δίδασκαν στα πλήθη των πιστών.
Μάλιστα σημειώνεται στις Πράξεις και η πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία ότι την περίοδο εκείνη οι πιστεύοντες στο Χριστό, που μέχρι τότε λέγονταν μαθηταί, ονομάστηκαν για πρώτη φορά Χριστιανοί, δηλαδή άνθρωποι που αναγνωρίζουν τον Κύριο Ιησού Χριστό ως σωτήρα τους, και η τιμητική αυτή ονομασία έμεινε από τότε για πάντα.

Τη ζωντανή και ενεργό πίστη τους οι Χριστιανοί την απέδειξαν και έμπρακτα με έναν έρανο που έκαναν μεταξύ τους και έστειλαν το προϊόν του εράνου με τους Βαρνάβα και Παύλο στους φτωχούς των Ιεροσολύμων, διότι είχε πέσει μεγάλη πείνα στα χρόνια που Ρωμαίος αυτοκράτωρ ήταν ο Κλαύδιος Καίσαρ, σύμφωνα με την προφητεία του Αγάβου, που είχε κατεβεί και αυτός στην Αντιόχεια από τα Ιεροσόλυμα μαζί με άλλους προφήτες.

Τίτλος τιμής η ονομασία Χριστιανός για τους πιστούς όλων των αιώνων, όσο κι αν τον χλευάζουν και τον πολεμούν μέχρι σήμερα οι αντιφρονούντες.
Με την αδικαιολόγητη πολεμική τους πετυχαίνουν μόνο να περαστούν τα ονόματά τους στους χριστομάχους και χριστιανομάχους.
Ο Χριστός και οι Χριστιανοί θα μένουν στους αιώνες.