Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012



ΙΓ΄ Ματθαίου 21,33-42 (κακών γεωργών)
Σε ποιούς 

δίνουμε την εμπιστοσύνη μας;




του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμακη





Ο Κύριος με την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα έφτασε στο τέλος της κηρυκτικής του δράσεως. Λίγες μέρες είχαν απομείνει μέχρι να συλληφθεί και να σταυρωθεί. Τα καλά αποτελέσματα του κηρύγματος και των σημείων του είχαν κορυφώσει τον ενθουσιασμό του λαού, αλλ’ είχαν ανάψει στο έπακρο και το μίσος της άρχουσας θρησκευτικής τάξεως της ιουδαϊκής κοινωνίας εναντίον του, η οποία, κοχλάζοντας στο καζάνι της ζηλοτυπίας της, κυριολεκτικώς προσπαθούσε  φανερά πια να βρει κάποια αιτία για να τον ξεκάνει από τη μέση.


Για το σκοπό αυτό οι γραμματείς οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού οργάνωσαν εκστρατεία εναντίον του. Του έκαναν εμπαθή ερωτήματα, ώστε από κάποια απάντησή του να πιαστούν και να τον κατηγορήσουν. Αλλ’ ο Ιησούς με τη θεία σοφία του τους αποστόμωνε. Κάποια στιγμή αγανάχτησε και μπήκε στην αντεπίθεση με παραβολές. Μία απ’ αυτές είναι και το ανάγνωσμα του ευαγγελίου της ΙΓ΄ κυριακής του Ματθαίου, στην οποία τους αναγκάζει να βγάλουν απόφαση  οι ίδιοι εναντίον του εαυτού τους, χωρίς να καταλάβουν κατ’ αρχήν ότι καταδικάζουν τον εαυτό τους. Τους λέει·


Ένας νοικοκύρης φύτεψε ένα μεγάλο αμπέλι και έβαλε γύρω γύρω φράχτη, για να μη μπαίνουν μέσα τα θηρία και οι κλέφτες, και έσκαψε σ’ αυτό πατητήρι, και έκτισε (από πάνω)  ψηλό παρατηρητήριο, και το παρέδωσε στους γεωργούς, (για να το καλλιεργούν και το φυλάγουν), και έφυγε σ’ άλλη χώρα.
Ύστερα από τόση φροντίδα περίμενε καρπούς. Κι όταν πλησίασε ο καιρός της καρποφορίας, έστειλε τους δούλους του προς τους γεωργούς, για να παραλάβουν τους καρπούς του. Αλλ’ οι κακοί και τεμπέληδες εκείνοι γεωργοί, μη έχοντας καρπούς προς παράδοση, έπιασαν τους δούλους του αφεντικού και άλλους μεν έδειραν θανάσιμα, άλλους δε σκότωσαν, άλλους δε έθαψαν κάτω από τις πέτρες με λιθοβολισμό. Ο νοικοκύρης, μη βλέποντας να επιστρέφουν οι δούλοι του, έστειλε πάλι άλλους δούλους, περισσότερους αυτή τη φορά, αλλ’ οι κακοί εκείνοι γεωργοί τους έκαναν και αυτούς τα ίδια.


Ύστερα έστειλε σ’ αυτούς το γιό του, λέγοντας· «Θα ντραπούν το γιο μου» (και θα του παραδώσουν τη σοδειά). Εκείνοι, σαν είδαν το γιο του, καταλήφθηκαν από φονική μανία και είπαν μεταξύ τους· Αυτός είναι ο κληρονόμος του αμπελιού. Μπρος, ας τον σκοτώσουμε κι ας πάρουμε την κληρονομία του. Και τον πήραν (σηκωτό) και τον έβγαλαν έξω από το αμπέλι και τον σκότωσαν. Και ερωτάται· όταν έρθει ο κύριος του αμπελιού, τί θα τους κάνει τους γεωργούς εκείνους;




Εκείνοι, χωρίς να καταλάβουν πού το πάει ο Χριστός, του απαντούν· Τους κακούς αυτούς γεωργούς θα τους εξολοθρέψει με κακό τρόπο, και το αμπέλι θα το αναθέσει σ’ άλλους γεωργούς, που θα του δώσουν τους καρπούς στους κατάλληλους καιρούς. Και επιβεβαίωσε ο Ιησούς την απάντησή τους με μια πασίγνωστη προφητεία των Ψαλμών (117,22). Το λιθάρι, που οι οικοδόμοι το έβγαλαν άχρηστο, αυτό τελικά τοποθετήθηκε σε γωνία της οικοδομής και έγινε κεφαλάρι, πάνω στο οποίο στηρίχτηκε όλη η οικοδομή. Η σωστή χρήση αυτού του λιθαριού έγινε από το Θεό, γι’ αυτό και όλοι την είδαν και τη θαύμασαν.


Ποιος δεν καταλαβαίνει το νόημα; Σύμφωνα με την παραβολή, ο άνθρωπος που φύτεψε αμπέλι, είναι ο Θεός. Οι γεωργοί, που έβαλε μέσα να το δουλεύουν, και ιδιοποιήθηκαν τους καρπούς, και κακοποίησαν τους απεσταλμένους του νοικοκύρη, και σκότωσαν το γιό του, το νόμιμο κληρονόμο, για να σφετεριστούν το αμπέλι, είναι οι Ιουδαίοι. Με την παραβολή ο Ιησούς συγκεκαλυμμένα εκπέμπει το μήνυμα ότι ο Θεός αγάπησε τους Ιουδαίους, τους τίμησε, τους έδωσε νόμο, προνόμια, ευεργετήματα, αλλ’ αυτοί, αχάριστοι και κακότροποι, τον απέρριψαν και θέλησαν να τον υποκαταστήσουν.


Μέσα στις λίγες λέξεις της παραβολής ο σοφός Κύριος περιέκλεισε προφητικώς όλη την άδικη περιπέτεια του σταυρικού θανάτου, που επρόκειτο να υποστεί από τους Ιουδαίους, σε λίγες μέρες. Ήξερε πολύ καλά, τί τον περίμενε. Και δεν δειλιάζει, αλλά προχωρεί με θάρρος στο μαρτυρικό θάνατο. Ήξερε γιατί αυτός ο λαός με νόμο με προφήτες με τόση φροντίδα παρέμεινε άκαρπος, και ποιοί ευθύνονται γι’ αυτό. Ήξερε πώς έπρεπε να τιμωρηθούν, αλλ’ υπέμεινε αυτός το θάνατο απ’ αυτούς που έπρεπε να θανατωθούν, για να δώσει αιώνιο παράδειγμα καλωσύνης, και αιώνιο παράδειγμα μοχθηρίας. Αλλά τελικά δεν θα τη γλυτώσουν την τιμωρία. Διότι δεν πρέπει να θριαμβεύσει στον κόσμο το άδικο αλλά το δίκαιο. Θα έρθει ο Κύριος του παλιού και του νέου Ισραήλ και κατά τη δευτέρα παρουσία του θα τους εξολοθρεύσει, όχι από εκδίκηση, αλλά διότι το επιβάλλει η ηθική τάξη, που αυτοί την είχαν ανατρέψει με τις ψευδολογίες τους.


Ακόμη πιο μεγάλη ευθύνη κι απ’ αυτούς έχουν οι άθεοι και τα συστήματα της σημερινής εποχής, που επαναλαμβάνουν το λάθος της άρχουσας θρησκευτικής τάξεως του Ισραήλ, απορρίπτοντας εμμέσως και σιωπηρώς το Σωτήρα Χριστό από τις κοινωνίες των εθνών, και αναλαμβάνοντας αυτοί να δημιουργήσουν παράδεισο γήινο για τους ανθρώπους, δημιουργώντας όμως και μια απέραντη κόλαση, όπως την έχουν καταντήσει τη ζωή σήμερα. Με την τεχνολογία τους δίνουν ένα και καταστρέφουν χίλια. Και ρίχνουν τους ανθρώπους, τα θύματα του γαργαλιούνται από τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, και τώρα στην επίγεια κόλαση και αύριο στην αιώνια τιμωρία. Προσοχή σε ποιους δίνουμε εμπιστοσύνη. Ένας είναι μόνο άξιος όλης της εμπιστοσύνης μας, ο Χριστός. Εμπιστευθείτε τον ανεπιφύλακτα.
ΙΕΡΩΝΥΜΕ,

ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ,

ΘΑ ΠΡΟΔΙΔΗΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;



Ενω θα επρεπε να αποφασισει η Εκκλησια να κλεισει τις πορτες των ναων και να μην ξαναδεχθει μεσα στους ναους, αυτους τους σημερινους διεφθαρμενους πολιτικους.
Ενω η Εκκλησια θα επρεπε να τους κανει ψυχρο, σκληρο  και φανερο πολεμο, αφου εφθασαν στο σημειο να φανε και αυτον τον αρτον τον επιουσιον του λαου.
Ενω η Εκκλησια θα επρεπε να κηρυξη συναγερμο και επαναστασι για τη διασωσι της Πατριδος, που καθημερινα την κατακρημνιζουν.
Ο Ιερωνυμος Λιαπης συναγελαζεται μαζι τους, τους συνανταει και συζητουν συζητησεις που δεν βγαζουν πουθενα και ετσι εκθετει και γελοιοποιει την Εκκλησια.
Χαριεντιζεται μαζι με αυτους τους ψευτες, τους κλεφτες, τους λωποδυτες και τους προσκυνημενους τυχοδιωκτες της πολιτικης.
Μηπως αποτελουν και οι σημερινοι αρχιερεις την αλλη οψι του αυτου νομισματος;
Μηπως ειναι ιδιοι στην οψι και στην κοψι και γι αυτο δεν κατανοουν την διαφορα;
Μας αναγκαζουν οι ιδιοι να μην το αμφισβητησουμε αυτο.
Δυστυχως.
O παραμορφωμενος ψευτης με τα ωμα και απροκαληπτα ψεμματα του.

Ποιοι ειναι αυτοι οι πανηλιθιοι που τον χειροκροτουν;


Κατά Χριστόν μεταμόρφωση
 
ή κατά κόσμον παραμορφώσεις;
 
 
 
 
Αναμφίβολα ο Αύγουστος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το πρόσωπο της Παναγίας. Η Κοίμηση της Θεοτόκου γίνεται αιτία χαράς για τους πιστούς, γιατί αποτελεί την έναρξη της ακοίμητης πρεσβείας της προς τον Υιό και Θεό της. Γιορτάζουν οι πιστοί και εντείνουν τις παρακλήσεις τους για τη συνεχή προστασία της και απομάκρυνση κάθε κινδύνου και εχθρού από τη ζωή τους. Σ’ αυτό όμως το 15νθήμερο οδοιπορικό του Αυγούστου προς τη Γεθσημανή, η Εκκλησία παρεμβάλλει μια ανάβαση προς το όρος Θαβώρ, το όρος της Μεταμορφώσεως. Κι έτσι δίνεται η δυνατότητα σε όλους να κατανοήσουν ότι ο μόνος πραγματικός εχθρός του ανθρώπου είναι ό,τι τον χωρίζει ή θα τον χωρίσει αιώνια από τον Χριστό και από την θέα του ακτίστου φωτός Του.
 
 
 
Ήδη όμως βρισκόμαστε στον Σεπτέμβριο, τον πρώτο μήνα του εκκλη­σιαστικού έτους. «Μεταμορφωμένοι» σωματικά μετά τις καλοκαι­ρινές μας διακοπές και ανανεωμένοι ψυχικά –όσο μας το επιτρέπουν οι συνθήκες– ας στρέψουμε λίγο τη σκέψη μας σ’ αυτή τη Δεσποτική εορτή, την εορτή του «μέλλοντος αιώνος» κατά τον Άγ. Ιωάννη τον Χρυ­σόστομο, για να εξετάσουμε πως την βιώσαμε εμείς, οι σύγχρονοι μαθητές του Χριστού.
Εμείς ταιριάζουμε απόλυτα στο ψαλμικό χωρίο: «και ηγάπησαν αυτον εν τω στοματι αυτών και τη γλώσση αυτών εψεύσαντο αυτώ». 

 
 Ελάχιστο το ενδιαφέρον μας για τις ανάγκες των άλλων, καμιά συγκα­τάβαση στις αδυναμίες τους, καμιά προσπάθεια περιστολής της δύναμής μας, ούτε καν της ασχήμιας του χαρακτήρα μας. Καμία προσπάθεια μεταμόρφωσής του. Απαιτούμε ωστόσο συμπεριφορές και αισθήματα από τους γύρω μας, τέτοια που οι ίδιοι αδιαφορούμε ή αδυνατούμε να εκδηλώσουμε.
 
 
 
Εφ’ όσον λοιπόν δεν αφήνουμε τους εαυτούς μας στα χέρια του Δημιουργού μας προς ανάπλαση και μεταμόρφωση, είναι σίγουρο ότι θα πέσουμε στα χέρια εκείνων που μας μοιάζουν. Και αυτοί που μας μοιάζουν δεν αιτούν διακριτικά –όπως ο Χριστός– αλλά απαιτούν επιτακτικά. Έτσι, από ακόρεστοι καταναλωτές μέχρι χθες, καλούμαστε να γίνουμε σήμερα μετρημένοι και ολιγαρκείς, αδιάφοροι στις σειρήνες των καταναλωτικών αγαθών. Από αδιάλλακτοι διεκδικητές των δικαιωμάτων μας μέχρι χθές, υποχρεούμαστε να μεταμορφωθούμε σε ενθουσιώδεις υποστηρικτές όλων των διατάξεων που επιβάλλουν την κατάργησή τους… Τι τραγική ειρωνεία αλήθεια! Να είμαστε πλασμένοι για τη θέα του ακτίστου φωτός και να δηλώνουμε απόλυτα ευτυχείς αν διακρίνουμε λίγο αχνό φως στο βάθος κάποιου τούνελ…!
 
 
Όμως όλοι μας κατά βάθος γνωρίζουμε ότι το φως έρχεται μόνο από ψηλά. Και προς τα εκεί πρέπει να ατενίσουμε αν θέλουμε να ανορθωθούμε και ως άτομα και ως λαός. Αρκεί να μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε ανάμεσα στις τόσες φωνές και κραυγές τριγύρω μας τη φωνή του Θεού, που έρχεται από τα βάθη των αιώνων με το στομα του προφήτη Ησαΐα: «Ισχύσατε, χείρες ανειμέναι (εξησθενημέναι) και γόνατα παραλελυμένα… Ισχύσατε, μη φοβείσθε». Στο εγερτήριο αυτό κάλεσμα οι άνθρωποι της Π. Διαθήκης ανταποκρίνονταν και τα κατάφερναν, όταν πραγματικά το ήθελαν. Εμείς βρισκόμαστε κάτω από την σκέπη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, της «απαραμόρφωτης μορφής» της Εκκλησίας, κατά τον Φ. Κόντογλου. Έχουμε βοηθούς όλους τους αγίους. Και πολύ περισσότερο έχουμε την ακοίμητη πρεσβεία της Παναγίας, που σίγουρα φέτος το καλοκαίρι την επικαλεστήκαμε εντονότερα στις αυγουστιάτικες Παρακλήσεις, για μας και για την πατρί­δα μας. Θά Zταν κρίμα να επιβεβαιωθεί σε εμάς ακριβώς ο λόγος του προφήτη: «και ο λαός ουκ απεστράφη, έως επλήγη, και τον Κύριον ουκ εξεζήτησαν». Μπορούμε κι εμείς να τα καταφέρουμε αν πραγματικά το θέλουμε!
 
 
Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στην εκκλησιαστική μας πρωτο­χρονιά. Ας αφήσουμε τους ύμνους της Μεταμορφώσεως, της τελευταίας Δεσποτικής εορτής της εκκλησιαστικής χρονιάς, να μας δείξουν την πορεία και τον τελικό στοχο: «Δεύτε οrν εαυτούς εκκαθάρωμεν … και καλώς ευτρεπίσωμεν … Χριστώ συμμορ­φούμενοι, όπως επόπται της αυτού μεγαλειότητος εποφθείημεν».
 
                                    Ευανθία Κωλέττη
                                                    Θεολόγος
   

«ΠΡΟΦΗΤΟΛΟΓΙΟ»

του αρχιμ. Αθανασιου Σιαμακη



Το Προφητολόγιο, που εκδόθηκε σχετικά πρόσφατα (2008), είναι μια γελοιογραφία του αληθινού Προφητολογίου. 
Δεν βασίζεται στο εκκλησιαστικό βιβλίο Προφητολόγιο, που χρησιμοποιούσε η εκκλησία μέχρι το 1204, και ύστερα μας το κατήργησαν οι σταυροφόροι Φράγκοι, αλλά στα Εξαπλά του αιρεσιάρχου Ωριγένους, που χρησιμοποιούν οι Προτεστάντες ως κείμενό τους.

Σκοπός της εκδόσεως, εν αγνοία της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, είναι να παραμεριστεί από τη χρήση της εκκλησίας το σωστό κείμενο της Π. Διαθήκης, που είναι η Μετάφραση των Εβδομήκοντα, και που τη χρησιμοποιούν και ο Χριστός και οι απόστολοι, και να εισαχθεί στην ορθόδοξη Ελλάδα το αιρετικό και ευνουχισμένο κείμενο του Ωριγένους, γιατί αυτό βολεύει τους ιθύνοντες της εμπορικής εταιρίας του Λόγου του Θεού, αυτό τους βολεύει, και σ’ αυτό είναι εθισμένοι. 

Η εισαγωγή το κείμενο και οι «σημειώσεις» των ένδεκα βιβλικών πανεπιστημιακών «επιστημόνων», που το εκπόνησαν, δείχνουν την απελπιστική ασχετοσύνη τους με τα βιβλικά κείμενα και το συγκεκριμένο Προφητολόγιο, καθώς και την επιμελώς σιωπηρή απόρριψή τους ενός βιβλίου της εκκλησίας, και, βεβαίως, και την πρόκρισή τους υπέρ των προτεσταντικών βιβλικών απόψεων. 

Είναι άσχετοι με την αρχαία ελληνική γλώσσα και την κοινή ελληνική, στην οποία είναι γραμμένη η Βίβλος, και προσεγγίζουν το κείμενο της Π. Διαθήκης μέσω των αγγλικών προτεσταντικών εκδόσεων.

Είναι άξιο δακρύων επίσης, ότι το «Προφητολόγιο» αυτό είναι έκδοση συνεργασίας της Αποστολικής Διακονίας της εκκλησίας της Ελλάδος και της προτεσταντικής εμπορικής εταιρίας του Λόγου του Θεού, της αυτοονομαζομένης Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας, της οποίας προΐσταται επίσκοπος της ιεραρχίας της εκκλησίας της Ελλάδος.

Από ειδικό βιβλικό ερευνητή έχουν επισημανθεί σ’ αυτό μερικές εκατοντάδες λάθη, αθέλητα και θελητά, εκ των οποίων πάνω από 140 είναι σοβαρά και αλλοιώνουν και τραυματίζουν βάναυσα το θεόπνευστο κείμενο. 
Πείρα του μεγέθους και της σοβαρότητος των λαθών μπορεί να λάβει κανείς διαβάζοντας την κριτική του ανωτέρου βιβλικού σε άρθρο του όπου ελέγχονται 11 από αυτά. 
Για περισσότερα βλ. Κ. Σιαμάκη, Μελέτες, 8,266-288.
Για την περίληψη του άρθρου
Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης



 
Τό «Δόγμα» τῶν ἰδιωτικοποιήσεων καί ἡ πορεία στό χάος
 
άρθρο του προέδρου της παράταξης «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»κ. Μιχάλη Ηλιάδη
 
Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ παγκόσμια οἰκονομία σήμερα βασίζεται στόν Νεοφιλελευθερισμό, βασικό δόγμα τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ ἐλάχιστη κρατική παρέμβαση, συνεπῶς ἡ προώθηση τῶν ἰδιωτικοποιήσεων.
Κοινωνικό ὀφέλος προκύπτει ἀπό τίς ἰδιωτικοποιήσεις, μόνο ὅταν οἱ Δημόσιες καί Δημοτικές ἐπιχειρήσεις δέν λειτουργοῦν οὔτε διοικοῦνται μέ τόν σωστό τρόπο. Καί τό κοινωνικό ὄφελος αὐτό πρέπει νά ἐννοηθεῖ μόνο ὡς περιορισμός τῆς κρατικῆς ζημιᾶς καί ὄχι ὡς πηγή ἐσόδων.
Στήν Ἑλλάδα εἶναι λανθασμένος ὁ τρόπος διοίκησης καί λειτουργίας αὐτῶν τῶν ἐπιχειρήσεων καί αὐτό ὀφείλεται σέ πολύμορφες στρεβλώσεις οἱ ὁποῖες ἔχουν βασικές αἰτίες τήν κομματοκρατία καί τον «ἀρρωστημένο» συνδικαλισμό. Ἡ πρώτη, δημιουργεῖ μεταξύ ἄλλων,ἀναξιοκρατία,διαφθορά, κακοδιαχείριση καί ἀτιμωρησία. Ὁ δεύτερος σύρεται συνήθως, στό ἅρμαστενῶν κομματικῶν ἀλλά καί συντεχνιακῶν συμφερόντων και προσωπικῶν φιλοδοξιῶν. Οἱ δέ ἐκπρόσωποί του, σέ πάμπολλες περιπτώσεις, λειτουργοῦν ὡς«κράτος ἐν κράτει»,ἔχοντας ἀποκτήσει μία κακῶς ἐννοουμένη ἰδιοκτησιακή ἀντίληψη για τήν ἐπιχείρηση.
Τό γεγονός τῆς μή εὔρυθμης λειτουργίας τῶν Δημόσιων καί Δημοτικῶν ἐπιχειρήσεων καί ἰδιαιτέρως ἡ ἀνάγκη, αὐτήν τήν περίοδο, νά συμμαζευτεῖ τό οἰκονομικό τους, «ξεχαρβάλωμα» καί νά γίνουν αὐτές ἀποδοτικές, ἀναπόφευκτα ὁδηγεῖ τον ἁπλό πολίτη σέ σκέψεις γιά τήν ἰδιωτικοποίησή τους. Σκέψεις πού ἐνισχύονται, γιά εὐνόητους λόγους, ἀπό τήν ἐσκεμμένη ἐπιχειρηματολογία πολιτικῶν προσώπων, ἀλλά καί ἄλλων τάχα εἰδικῶν των ΜΜΕ.
Εἶναι ἄκρως ἀπαραίτητες ἄμεσες παρεμβάσεις, διοικητικές και νομοθετικές, ὥστε νά ἐπέλθει ἐξορθολογισμός στήν λειτουργία τους, ἀπεξάρτηση ἀπό τήν κομματοκρατία καί τόν καταστρεπτικό συνδικαλισμό. Αὐτά καί ὅσα ἀκόμη ἀπαιτοῦνται, εἶναι προφανές, ὅτι δέν μπορεῖ νά τά ἐπιτύχει τό ἀνίκανο καί διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα τῆς Χώρας, πού στηρίζεται στή διαπλοκή καί εἶναι αὐτό πού δημιούργησε καί ἀνέχθηκε τίς ἀνωτέρω στρεβλώσεις.
Μονάχα ὑγιεῖς πολιτικές δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἑδράζουν τίς ἀρχές τους σέ αἰώνιες καί ἀναλλοίωτες ἀξίες –ὅπως ἡ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»– καί ἀδιαφοροῦν γιά τό ὅποιο πολιτικό κόστος, μπροστά στο ὄφελος τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου, μποροῦν νά δρομολογήσουν εὐεργετικές ἐξελίξεις.
Ἀπεναντίας, τό ὑπάρχον πολιτικό κατεστημένο καί ἰδιαιτέρως ὁ κυβερνητικός σχηματισμός, ἀγκυλωμένος στίς ἰδεοληψίες του, ἀλλά καί πειθαρχῶντας στίς ἐντολές τῆς Τρόικας, ἑτοιμάζεται να ἰδιωτικοποιήσει ἕνα πλῆθος Δημοσίων ἐπιχειρήσεων, μέ στόχο τή μείωση τοῦ Δημοσίου χρέους. Προβάλλει δέ σάν μονόδρομο τήν ἐπιλογή αὐτή μέσω τῶν ΜΜΕ.
Ὅμως οἱ ἰδιωτικοποιήσεις σέ περίοδο ὕφεσης, ὅπου ἔχει καταρρεύσει ἡ ἀξία τῶν ἐπιχειρήσεων, εἶναι ἀσύμφορη. Ἐπίσης, ἡ ἰδιωτικοποίηση μιᾶς κερδοφόρου ἐπιχειρήσεως σέ ξένους φορεῖς, ἀποφέρει ἕνα τίμημα στό Δημόσιο –ἰδιαίτερα χαμηλό σήμερα– το στερεῖ ὅμως ἀπό τά κέρδη τῶν ἑπομένων ἐτῶν. Δηλαδή ἔχουμε ἁπλᾶ προσωρινή μείωση τοῦ Δημοσίου χρέους. Μιά ἀπεγνωσμένη προσπάθεια σάν τοῦ ἀνθρώπου πού ξεπουλάει τά πολύτιμα τιμαλφή του γιά να ἀντιμετωπίσει ἔξοδα λίγων ἡμερῶν! Εἶναί, λοιπόν, εὐνόητο, πώς ὅταν σταματοῦν νά εἰσρέουν τά κέρδη τῶν ἐπιχειρήσεων αὐτῶν στό Δημόσιο Ταμεῖο, αὐξάνεται τό ἔλλειμμα καί ἡ αὔξηση αὐτή τοῦ ἐλλείμματος ὁδηγεῖ σέ νέα χρέη!
Ἐπίσης, πρέπει νά μᾶς ἀπασχολήσει τόσο ὁ κοινωνικός, ὅσο καί ὁ στρατηγικός χαρακτήρας κάποιων ἐπιχειρήσεων Ἡ ἐπιμονή λοιπόν τῆς κυβέρνησης στίς ἰδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων ἐπιχειρήσεων, δέν ὀφείλεται στήν ἐπιδίωξη καλυτέρου Ἐθνικοῦ συμφέροντος ἀλλά στήν πίεση πού ἀσκοῦν οἱ δανειστές στούς ἡμέτερους ἐντολοδόχους, ἀφοῦ αὐτή εἶναι ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση τῆς Νεοφιλελεύθερης οἰκονομικῆς πολιτικῆς, τῆς ὁποίας οἱ ἰδιωτικοποιήσεις ἀποτελοῦν «πιστεύω» και δόγμα. Σχεδιάζεται ἡ πώληση τῶν ὑποδομῶν γιά ἀποπληρωμή χρέους, θυσιάζεται δηλαδή μέρος τῆς μελλοντικῆς παραγωγικῆς βάσης τῆς Χώρας γιά νά πληρωθοῦν οἱ τόκοι στούς “εὐεργέτες” μας! Ὁδηγούμεθα, τελικά, ἔτσι, στήν ἐκχώρηση Ἐθνικοῦ πλούτου, με καταστρεπτικές συνέπειες γιά τό μέλλον τῆς Χώρας γιά νά ἀποκομίσουν τεράστια ὀφέλη οἱ ἰδιῶτες ἐπενδυτές. Ἡ ἀπερίγραπτη δυσλειτουργία τῶν Δημόσιων καί Δημοτικῶν ἐπιχειρήσεων δέν εἶναι συστατικό στοιχεῖο τοῦ δημόσιου χαρακτήρα τους, ὅπως δείχνει ἡ διεθνής ἐμπειρία. Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ποικιλότροπης διαφθορᾶς τοῦ ἤθους τῆς πολιτικῆς διακυβέρνησης τῆς Πατρίδος μας καί αὐτό εἶναι πού χρειάζεται «ὁλική» ἐπαναφορά μέσω ἄλλων προσώπων καί πολιτικῶν στή Δημόσια ζωή.
Θά ἤθελα νά επιμείνω λίγο στό θέμα τῆς ἰδιωτικοποιήσεως τοῦ νεροῦ. Σύμφωνα μέ τήν ὁδηγία πλαίσιο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου (2000/60), ἡ ὕδρευση συνιστᾶ ὑπηρεσία κοινῆς ὠφελείας καί τό νερό δέν ἀποτελεῖ ἐμπορικό προϊόν, ἀλλά κληρονομιά πού πρέπει νά προστατεύεται. Στήν δεκαετία τοῦ 1990, ἡ οἰκονομική κρίση σέ χῶρες τῆς πρώην Ἀνατολικῆς Εὐρώπης ἀλλά καί τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς, ὑπῆρξε μιά πρώτης τάξεως εὐκαιρία γιά ἄσκηση πίεσης ἀπό τήν πλευρά τῶν δανειστῶν, μέ στόχο τήν πώληση κρατικῆς περιουσίας. Πολλές φορές ὁ δανεισμός τῶν χωρῶν, ἔχει ὡς ἀντάλλαγμα τήν ἰδιωτικοποίηση τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν καί τῶν φυσικῶν πόρων τους, μεταξύ των ὁποίων καί τό νερό.
Ποιά ὅμως εἶναι τά ἀποτελέσματα ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς ἰδιωτικοποίησης τοῦ νεροῦ σέ Εὐρώπη καί Λατινική Ἀμερική: Σημαντική αὔξηση τῆς τιμῆς τοῦ νεροῦ, καθώς καί ἐλλιπής συντήρηση τῶν ὑποδομῶν καί ἀνύπαρκτες ἐπενδύσεις στήν κατασκευή καί ἐπέκταση τῶν δικτύων. Εἶναι πολλοί οἱ κίνδυνοι γιά τή Δημόσια Ὑγεία, πού προέκυψαν μετά τήν ἰδιωτικοποίηση τοῦ νεροῦ, σέ χῶρες ὄχι μόνο της Ἀφρικῆς, τῆς Ἀσίας καί τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς ἀλλά καί τῆς Εὐρώπης. Ἀποτέλεσμα τῶν ἀνωτέρω, εἶναι νά ἔχει παγιωθεῖ σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, ἡ τάση τῆς ἐπιστροφῆς τῶν δικτύων ὕδρευσης καί ἀποχέτευσης στόν ἔλεγχο τοῦ Δημοσίου ἢ τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης.
Αὐτό πού ὁδήγησε στήν τάση αὐτή δέν εἶναι μονάχα τά ἀνωτέρω φαινόμενα, οὔτε ἁπλᾶ ἡ λογική ὅτι ἕνα δημόσιο ἀγαθό το διαχειρίζεται μία Δημόσια ἤ Δημοτική Ἀρχή, ἀλλά τό ἐπιπλέον γεγονός, ὅτι μιά τέτοια διαχείριση, συμφέρει τούς πολίτες για κοινωνικούς, γιά περιβαλλοντικούς, ἀλλά καί γιά καθαρά οἰκονομικούς λόγους. Ἡ ἀξιολόγηση αὐτή, μιᾶς δηλαδή ἀποδοτικῆς ἐπένδυσης, ἦταν αὐτή πού ὁδήγησε τόν Δῆμο τοῦ Παρισιοῦ νά ἀναλάβει καί πάλι τό δίκτυο ὕδρευσης, τό ὁποῖο εἶχε ἰδιωτικοποιηθεῖ ἀπό το 1985. Τό οἰκονομικό ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ μείωση τῶν τιμολογίων καί ἡ ἐξοικονόμηση 35 ἐκ. € το χρόνο, χωρίς καθόλου νά παραγνωρίζεται ἡ ἐφαρμοζόμενη πολιτική τῆς προστασίας τῶν ὑδάτινων πόρων καί τῆς ἀντίστοιχης εὐαισθητοποίησης τῶν πολιτῶν. Τό παράδειγμα τοῦ Παρισιοῦ ἔχουν ἀκολουθήσει πάνω ἀπό 40 πόλεις μόνο στή Γαλλία!
Στή Χώρα μας, παρά τήν ριζικά ἀντίθετη τάση, πού παγκοσμίως παρατηρεῖται, προγραμματίζεται ἡ πώληση τῆς ΕΥΔΑΠ καί τῆς ΕΥΑΘ, οἱ ὁποῖες εἶναι καί οἱ δύο κερδοφόρες ἐπιχειρήσεις. Το Δημόσιο κατέχει τό 61% τῆς πρώτης καί τό 74% τῆς δεύτερης. Στή Θεσσαλονίκη τόν Αὔγουστο τοῦ 2011 ἱδρύθηκε ἀπό πολίτες ἡ «κίνηση 136» μέ στόχο νά πάρει τό 40% καί τή διαχείριση τῆς ΕΥΑΘ μέ σκοπό τόν κοινωνικό ἔλεγχο καί τήν προστασία τοῦ περιβάλλοντος.
Ὁ Ἑλληνικός λαός πρέπει νά ἀγρυπνεῖ καί να ἀγωνισθεῖ γιά νά περισώσει, ὄχι τά ὅποια ὑλικά ἀγαθά του ἔμαθαν νά βλέπει σάν ἀναγκαῖα, ἀλλά αὐτά πού πράγματι τοῦ ἀνήκουν. Κι αὐτά εἶναι τόσο ὁ πνευματικός πλοῦτος τῆς Ρωμιοσύνης, ὅσο καί ὁ φυσικός πλοῦτος τῆς Χώρας μας, οἱ ὑποδομές της καί τά ἀπαραίτητα ὑλικά ἀγαθά γιά μιά ζωή με ἀξιοπρέπεια.
Τίς πνευματικές του Παραδόσεις πρέπει ὁ λαός μας νά τίς περισώσει καί νά τίς καλλιεργήσει, γιατί εἶναι αὐτές πού τοῦ διδάσκουν τό ἀπαράμιλλο Ὀρθόδοξο ἦθος, τήν ἀλληλεγγύη, τή λιτότητα καί τήν ὀλιγάρκεια, σέ ἀντίθεση μέ τόν ἀτομισμό, τόν καταναλωτισμό καί τήν ἀπληστία, τά “ἰδανικά”, δηλαδή, τῆς “πολιτισμένης” Δύσης πού ἔχουν “εἰσβάλλει” ἐδῶ καί χρόνια στήν Πατρίδα μας.
Ἡ ἐφαρμογή τῶν δογμάτων τοῦ Νεοφιλελευθερισμοῦ ἀπό τούς «Ἕλληνες»πολιτικούς ὁδηγεῖ στήν οἰκονομική ἐξάρτηση τῆς Χώρας, στήν ἀπώλεια τῆς Ἐθνικῆς κυριαρχίας καί στήν ἐξαθλίωση τῶν Ἑλλήνων, ἀφοῦ, σύν τοῖς ἄλλοις, δίνει προτεραιότητα στήν ἀμοιβή τῶν ξένων δανειστῶν.
Ἡ ἐφαρμογή αὐτῶν τῶν δογμάτων σηματοδότησε καί τίς πρόσφατες ἐξελίξεις στήν Ἀγροτική Τράπεζα. Εἶναι προφανές ὅτι ὑπῆρξαν ἀδιαφανεῖς μεθοδεύσεις γιά νά ὁδηγηθοῦμε στήν «λύση» πού δόθηκε. «Λύση» πού πιθανόν νά ἀποτελέσει μοχλό ἀποδόμησης τῆς ἀγροτικῆς μας οἰκονομίας. Συγχρόνως, εἶναι ἡ ἀρχή τῶν συγχωνεύσεων στόν τραπεζικό κλάδο, μέ στόχο τή δημιουργία πολύ λίγων ἰσχυρῶν τραπεζικῶν ὁμίλων. Οἱ ὅμιλοι αὐτοί, παρότι ἀμιγῶς ἰδιωτικές ἑταιρεῖες, θά ἔχουν σωσίβιο τόν Ἑλληνικό λαό γιά νά πληρώνει τίς ζημιές τους. Δημιουργεῖται ἔτσι μονοπωλιακός ἀνταγωνισμός στόν τραπεζικό χῶρο, πού θά λειτουργήσει εἰς βάρος τῶν πολιτῶν, ἐνῶ προμηνύει χιλιάδες ἀπολύσεις ἐργαζομένων. Στή δεινή οἰκονομική θέση πού βρίσκεται ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἀπαραίτητο νά γίνει κατανοητό ἀπό τόν Ἑλληνικό λαό, ὅτι βρισκόμαστε σέ μία παράλογα λανθασμένη πορεία, γιατί εἶναι μαθηματικῶς ἀδύνατο νά πληρωθεῖ τό συσσωρευμένο χρέος. Ἡ σημερινή κυβέρνηση ἀδυνατεῖ νά καταλάβει ὅτι ἐφαρμόζοντας τίς ὁδηγίες τῶν δανειστῶν, θυσιάζει ἄκριτα τόν Ἑλληνικό λαό, τίς ἐλπίδες καί τά ὄνειρά του. Ἕλληνες καί ξένοι οἰκονομολόγοι καί ἀναλυτές, κυρίως μακριά ἀπό τά φῶτα τῆς δημοσιότητας, τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐξαπάτησης, τονίζουν τήν ἀναγκαιότητα μιᾶς ἄλλης πολιτικῆς: ἡ Χώρα πρέπει οἰκειοθελῶς νά ἐξέλθει ἀπό την Εὐρωζώνη, μετά ἀπό διαπραγματεύσεις μέ τόν τρόπο πού ἔχει ἀναλυτικά περιγράψει ἡ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», νά ἐπιστρέψει στό Ἐθνικό νόμισμα, νά ἀκολουθήσει ἐξωτερική ὑποτίμηση καί νά ἐπιδιώξει ριζικές διαρθρωτικές ἀλλαγές καί μεταρρυθμίσεις στή δομή τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας. «Ἡ κίνηση αὐτή ἴσως εἶναι ἐπώδυνη γιά τήν Ἑλλάδα βραχυπρόθεσμα, ἀλλά εἶναι ἀπίθανο ὅτι τά κόστη αὐτά θά εἶναι συγκριτικά μεγαλύτερα μέ τά πολλά χρόνια βαθιᾶς ὕφεσης, στασιμότητας, καί μεγάλης ἀνεργίας πού προσφέρουν οἱ Εὐρωπαϊκές Ἀρχές...» ἔγραφαν ἀπό τίς 5-10-2010 οἱ New York Times, καί δυστυχῶς ἐπαληθεύονται μέ τραγικές συνέπειες γιά τούς Ἕλληνες.
Ἡ κυβέρνηση πρέπει, παρά τίς ἰδεολογικές της ἀγκυλώσεις, παρά τίς ὅποιες πιέσεις τῶν «ἑταίρων»μας καί παρά τό γεγονός ὅτι ἔχει «δαιμονοποιήσει» αὐτό τό σενάριο, νά ἐπεξεργαστεῖ ἄμεσα ἕνα τέτοιο σχέδιο οἰκειοθελούς ἐξόδου ἀπό τήν Εὐρωζώνη. Ἡ προετοιμασία καί ὁ προσεκτικός σχεδιασμός ἑνός τέτοιου ἐνδεχόμενου, πρᾶγμα ἀναπόφευκτο γιά νά διατηρηθεῖ ἡ φυσιογνωμία μιᾶς ἀνεξάρτητης Ἑλλάδος, θά ὁδηγήσει σέ ἐλαχιστοποίηση τῶν ἀρνητικῶν συνεπειῶν.
Ἀπεναντίας ἡ ἄρνηση νά «δοῦν» καί νά προετοιμάσουν τή Χώρα γιά ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο –μιά πραγματικότητα δηλαδή πού πιθανότατα καί ἀναπόφευκτα ἔρχεται ἂν δέν ὑπάρξουν ἄμεσες ἀνατροπές στή λειτουργία τῆς Εὐρωζώνης– αὐξάνουν τίς τεράστιες εὐθύνες τούς ἀπέναντι στον Ἑλληνικό λαό, γιά τό χάος πού θά ἐπακολουθήσει.
 
Μιχαήλ Ε. Ἠλιάδης, Πρόεδρος τῆς «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, Αρ φύλλου 16, ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Ξεσηκωθείτε Ελληνες

Επαναστατείστε Ελληνες

Συντρίψτε τους ψεύτες 

και τους διεφθαρμένους πολιτικούς

Στείλτε τους στον Αγύριστο

=======================

Μας δουλεύουν κατ’ εξακολούθηση και ασύστολα και ακόμα δεν έχουμε πάρει τις πέτρες…


Τέτοιο συνωστισμό δωσίλογων ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ δεν συναντάς σε καμία άλλη χώρα και σε καμία ιστορική περίοδο.
Στα πρόσωπα των Ελλήνων πολιτικών καταγράφεται, λόγω της ΣΥΝΘΕΤΗΣ αποικιοκρατικής μας εξάρτησης με την ΕΕ, το Ευρώ και το 4ο Ράιχ (Αμερικανικό ιμπεριαλισμό), όλη η ΦΡΙΚΗ της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και όλα τα νοσήματά της: ΣΗΨΗ, ΑΠΑΤΗ, ΔΩΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ και ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ ανδρεικέλων…
Ένα μικρό δείγμα είναι τούτο:

ΟΛΟΙ, εδώ, οι πολιτικοί απατεώνες, τραγουδούν, με σπαραγμούς παράκρουσης, το ίδιο ρεφραίν: «το νέο πακέτο μέτρων θα είναι το τελευταίο"

ένα εύστοχο σχόλιο του Νίκου Μπογιόπουλου

Δέσμευση (1)


Προσέξτε αυτή τη φράση:
Το νέο πακέτο μέτρων θα είναι το «τελευταίο»...
*
Δεδομένου ότι αυτή την «υπόσχεση» ο ελληνικός λαός την άκουσε να συνοδεύει τα μέτρα του πρώτου μνημονίου, την ξανάκουσε για τα μέτρα του μεσοπρόθεσμου, την ξανάκουσε για τα μέτρα των εφαρμοστικών, την ξανάκουσε για τα μέτρα των προϋπολογισμών, την ξανάκουσε για τα μέτρα του δεύτερου μνημονίου, την ξανάκουσε για τα μέτρα με αφορμή το «κούρεμα», την ξανάκουσε με αφορμή κάθε χαράτσι και κάθε φοροληστεία που έχει επιβληθεί,
τι νομίζετε πως θα σκεφτόταν ένας χιλιοεπαναξαπατημένος άνθρωπος του μόχθου για κάποιον πολιτικό ταγό, ο οποίος θα ισχυριζόταν - και πάλι - ότι η νέα επερχόμενη σφαγή θα είναι και η «τελευταία»;
*
Πιθανολογούμε ότι εκείνο που θα περνούσε από το μυαλό του είναι ότι πρόκειται
για «πολιτικό ψεύτη»,
για «πολιτικό απατεώνα» και
για «πολιτικό σαλτιμπάγκο».

*
Παρακαλούμε, λοιπόν, τον άνθρωπο του μόχθου, πριν προβεί σε τέτοιες ακραίες εκτιμήσεις, να το ξανασκεφτεί. Πιο ψύχραιμα. Και τούτο διότι η παραπάνω δήλωση ναι μεν έγινε ξανά, αλλά αυτή τη φορά δεν αποτελεί μια απλή δήλωση.

Αποτελεί... δέσμευση!

Η εγγύηση, δε, περί τούτου
- ότι, δηλαδή, πρόκειται περί δέσμευσης -
είναι τρανή και συνίσταται στο εξής γεγονός:
Αυτή τη φορά, την ίδια αυτή δήλωση, που μέχρι τώρα έχει ειπωθεί εκατό φορές και έχει διαψευστεί εκατόν μία φορές
(σ.σ.: αλλά που, όμως, τώρα δεν είναι δήλωση, είναι δέσμευση)
δεν την έκαναν οι συνήθεις αφερέγγυοι.


Αυτή τη φορά - ιδού η απόδειξη της φερεγγυότητας - την έκανε ο κ. Σαμαράς.

Και ως γνωστόν ο κ. Σαμαράς ούτε «πολιτικός ψεύτης», ούτε «πολιτικός απατεώνας», ούτε «πολιτικός σαλτιμπάγκος» είναι.

Δέσμευση (2)
«Αυτό είναι το πρόγραμμά μας:
Οχι άλλες μειώσεις μισθών.
Οχι άλλες μειώσεις συντάξεων.
Οχι άλλοι φόροι.
Πρόκειται να επαναδιαπραγματευτούμε την αποκατάσταση των αδικιών.
Την επιστροφή των πολύ χαμηλών συντάξεων στα επίπεδα του 2009.
Την αποκατάσταση των πολυτεκνικών επιδομάτων (...).
Την αποκατάσταση των περικοπών στα ειδικά μισθολόγια.
Κοντά στο μισό εκατομμύριο συμπολιτών μας θα δουν άμεση ανακούφιση».

*
(Αντώνης Σαμαράς, 26/5/2012,
από την προεκλογική του ομιλία στην εθνική συνδιάσκεψη της ΝΔ).


ΠΗΓΗ:
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=31/8/2012&columnId=1821
οι κληρονόμοι του σατανά...


Καυτή και αποπνικτική, στις παραμονές της σύλληψης και της σταύρωσής του, ένιωθε ο Χριστός τη δολοφονική ανάσα των γραμματέων και των φαρισαίων.

Και, για ν’ αναπνεύσει τη δροσιά της θεϊκής του ελευθερίας, είπε την παραβολή, που θ’ ακούσουμε την Κυριακή (2-9-12):


Ένας οικοδεσπότης, είπε, φύτεψε αμπέλι. Και το νοίκιασε σε κάποιους γεωργούς.


Και έστειλε, την εποχή του τρυγητού, τους ανθρώπους του να πάρουν τα δικαιώματά του. Όμως……

Οι γεωργοί, όχι μόνο δεν έδωσαν τα οφειλόμενα, αλλά και κακομεταχειρίστηκαν τους απεσταλμένους. Και μάλιστα μερικούς μέχρι θανάτου. Για να στείλει κι άλλους, που και αυτοί συνάντησαν την ίδια «υποδοχή»….

Και τελικά να στείλει τον ίδιο του το γιο. Με την ελπίδα ότι, τουλάχιστο, αυτόν θα τον ντρέπονταν.


Αλλά, μόλις τον είδαν, είπαν:


-Νάτος ο κληρονόμος! Άντε να τον σκοτώσουμε κι αυτόν, για να μείνει το αμπέλι δικό μας!…


Και ασφαλώς δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη…


Βέβαια οικοδεσπότης είναι ο Θεός. Αμπέλι η ανθρωπότητα. Γεωργοί οι εκάστοτε, χωρίς αρχές, άρχοντες… 


Απεσταλμένοι; Οι άγιοι και οι σοφοί. Οι «φωνές των βοώντων εν τη ερήμω».


Και γιος;

 
Ο Χριστός και, διαχρονικά, ο λαός! Που εσαεί σταυρώνεται και ξανασταυρώνεται…

Κι από ποιους;


Από τα παιδιά του Σατανά, που θέλουν διαχρονικά να είναι οι αποκλειστικοί κληρονόμοι του Μαμωνά.


Και των οποίων την δολοφονική και αποπνικτική ανάσα νιώθει τα τελευταία χρόνια-και ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό- ο λαός και η χώρα μας.


Και μιλούν οι κανίβαλοι αυτοί-ντόπιοι και ξένοι- εξ ονόματος του λαού.


Τον οποίο παρουσιάζουν άθλιο μαζοχιστή, αφού οι διεστραμμένοι διαστροφείς λένε ότι αποδέχεται τις ανθρωποθυσίες, που του επιβάλλουν.



Και, ενώ δεν άφησαν «ούτε σάλιο στη γλώσσα» του λαού και έκαμαν το βίο του αβίωτο, απαιτούν από πάνω οι λήσταρχοι να πληρώσει και πολλαπλάσιους φόρους.


Και να πάρουν και νέα επαχθέστερα και ειδεχθέστερα οι απεχθέστατοι μέτρα!…


Έτσι ώστε, εκτός απ’ τη χώρα, να εγκλωβίσουν και αυτόν στο κρεματόριο της χρεοκρατίας και της χρεοκοπίας…


Και φθάνουν σε τέτοιο βαθμό αναίδειας και προστυχιάς, ώστε να μιλούν και για καλύτερες και δικαιότερες λύσεις.


Και, για μια ακόμη φορά, απειλούν με «το λόμπυ της δραχμής» οι εκπρόσωποι του λόμπυ της ατέρμονης αγυρτείας και καλπάζουσας αλητείας.

Δεδομένου ότι δεν ενεργούν ως εκπρόσωποι και εντολοδόχοι του λαού. Αλλά ως εντολοδόχοι και πληρωμένοι δολοφόνοι των σιωνιστών τοκογλύφων.

Ρώτησε, λοιπόν, ο Χριστός, στο τέλος της παραβολής, τους γραμματείς και τους φαρισαίους: 


-
Όταν επιστρέψει ο οικοδεσπότης του αμπελιού, πώς νομίζετε ότι θα αντιμετωπίσει τους δολοφόνους γεωργούς;

Κι εκείνοι αποκρίθηκαν:
-Τέτοια καθάρματα,, που είναι; Θα τα εξοντώσει με το χειρότερο τρόπο! Και το αμπέλι θα το εμπιστευθεί σε άλλους γεωργούς!…
-Η ίδια απόφαση ισχύει και για σας!
τους είπε.

Και επειδή η ιστορία, όπως λέμε, επαναλαμβάνεται, η διαχρονική αυτή απόφαση ισχύει-και με το παραπάνω μάλιστα-και για τους τωρινούς αρχισυνωμότες και δολοφόνους: 


Νομίζουν τα καθάρματα ότι δολοφονώντας το λαό, αυτοί θα μείνουν αθάνατοι. Και ότι θα πίνουν αιωνίως το αίμα και θα νέμονται τον ιδρώτα του.


Αλλά λογαριάζουν χωρίς το Νοικοκύρη.

Ο οποίος στους κληρονόμους του μαμωνά και του σατανά παραχωρεί τη μοναδική κληρονομιά, που προβλέπουν τα αφεντικά τους:


Τον όλεθρο και την καταστροφή, που σχεδιάζουν και ετοιμάζουν για τους άλλους.…

παπα-Ηλίας


http://papailiasyfantis.wordpress.com

ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ


Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ
ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ
ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ Ο ΜΗΤΡ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ;


Σχόλιο σὲ ἱστολόγιο: «Έκανα μια βόλτα στο διαδίκτυο και είδα ότι το κείμενο του Καλαβρύτων αναδημοσιεύουν αντιβαρθολο-μαιϊκα ιστολόγια, άκρως συντηρητικά. Και σκέφτομαι γιατί τσακώθηκε ο Καλαβρύτων με τον Σημάτη αφού τα ίδια πρεσβεύουν!!!» 
                     (4 Αυγούστου 2012 1:54 π.μ.)

  του Θεολόγου κ. Παναγιώτου ΣΗΜΑΤΗ
 
 
Εἶναι ἀνάγκη, εἰσαγωγικά, νὰ ἐξηγήσω, γιατὶ καὶ πάλι ἀσχολοῦμαι μὲ τὸν μητροπολίτη Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιο, παρότι θὰ κατηγορηθῶ ἐκ νέου ὅτι, ἡ ἀναφορά μου σ’ αὐτόν, προέρχεται ἀπὸ τὴν πικρία, ἐπειδὴ ὁ κ. Ἀμβρόσιος μὲ ἀφόρισε.
Ἐξηγῶ, λοιπόν, ὅτι ἡ ἀντιπαράθεσή μου μαζί του (ἡ ὁποία προκάλεσε καὶ τὸν ἀφορισμό μου) δὲν ἔχει τὴν ἀφετηρία της σὲ κάποιες προσωπικὲς διαφορές, ἀλλὰ καθαρὰ σὲ θέματα πίστεως, ἐπειδὴ δηλ. οἱ ἐνέργειες καὶ οἱ διδασκαλίες τοῦ Καλαβρύτων ἐντάσσονται καὶ συμβαδίζουν μὲ τὴν ἰδεολογία τῶν ἡγετῶν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διὸ καὶ ἔχω διακόψει ἐκκλησιαστικὰ τὶς σχέσεις μου μαζί του (ἀποτείχιση).
Τὸν τελευταῖο καιρό, ὅμως, ὁ Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος, δημοσιεύει κείμενα ποὺ δείχνουν ἕνα ἄλλο πρόσωπο, μιὰ ἀλλαγὴ πλεύσεως· καὶ πολλοὶ ἀναρωτιοῦνται: Μήπως ἄλλαξε γραμμή; Κι ἂν ναί, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ διαφωνεῖς ἀκόμα μαζί του, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ Καλαβρύτων ἐκφράζεται κατὰ Οἰκουμενιστικῶν ἐνεργειῶν καὶ προσώπων; (Μὲ αὐτὸ τὸ σκεπτικὸ κατετέθη καὶ τὸ ἐν ἀρχῇ σχόλιο στὸ διαδίκτυο). Δὲν σὲ χαροποιεῖ (λέγουν ἄλλοι) ἡ διαπίστωση πὼς εἶναι δυνατὸν ἡ μεταμέλεια τοῦ Καλαβρύτων νὰ ὀφείλεται καὶ στὶς δικές σου διαμαρτυρίες;
Πράγματι, τὸ τελευταῖο διάστημα ὁ κ. Ἀμβρόσιος καταφέρεται κατὰ συνεπισκόπων του γιὰ ἐνέργειες καὶ δραστηριότητες ποὺ ἐντάσσονται στὸ πλαίσιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως γιὰ τὴν προώθηση τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας, τὴν μεταγλώττιση τῶν λειτουργικῶν κειμένων καὶ γιὰ τὸ φαινόμενο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι ὅμως,  ἀμφίσημες οἱ τοποθετήσεις του· δὲν παίρνει ξεκάθαρη θέση, γιὰ τὸ ἄν, οἱ παραπάνω κακόδοξες τοποθετήσεις, ἀποτελοῦν αἵρεση.
Οἱ «ἀντι-οικουμενιστικὲς» διατυπώσεις τοῦ κ. Ἀμβρόσιου φαίνεται ὅτι ἐξυπηρετοῦν ἀλλότριους σκοπούς, ἢ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ὁμολογία τῆς Πίστεως. Πιστεύω δέ, ὅτι δὲν θὰ δίσταζε νὰ καταδικάσει προηγούμενες οἰκουμενιστικὲς θέσεις του (ὅπως ὅτι τὸ Filioque δὲν εἶναι αἵρεση), ἂν δὲν ἐσκέπτετο ὅτι ἔτσι θὰ ἐκτίθετο ὁλοφάνερα ὡς ἀνακόλουθος. Διότι μιὰ τέτοια Ὁμολογία, ἀναιρετικὴ προηγουμένων θέσεων, θέλει γενναιότητα (τῆς ὁποίας, πρέπει νὰ ὁμολογήσω, μᾶς ἔχει δώσει παλαιότερα δείγματα ὁ Σεβασμιώτατος), ποὺ προκαλεῖται μόνο ἀπὸ τὴν μετάνοια. Μακάρι ὅμως, νὰ προχωροῦσε σὲ αὐτὴ τὴν ὀρθόδοξη Ὁμολογία, καὶ ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα, ἡ εἰλικρίνεια ἢ μὴ τῆς μετάνοιάς του, εἶναι στὰ χέρια τοῦ ἐτάζοντος νεφροὺς καὶ καρδίας Θεοῦ.
Ἕως τότε, ἐφ’ ὅσον δημοσίως περιέπεσε σὲ λάθη ὡς πρὸς θέματα Πίστεως καὶ δὲν τὰ διόρθωσε, ὀφείλουμε ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, καὶ διὰ νὰ μὴ συμμετέχουμε στὶς κακόδοξες θέσεις του, καὶ διὰ νὰ προφυλάξουμε κι ἄλλους ἀδελφούς μας, νὰ καταδεικνύουμε τὴν ἐμμονή του σὲ Οἰκουμενιστικὲς πρακτικές.
Στὴν προσπάθειά του, λοιπόν, νὰ παρουσιάσει ἕνα ὀρθόδοξο προφὶλ ὁ κ. Ἀμβρόσιος, καταφέρεται ἐναντίον συγκεκριμένων κακοδαιμονιῶν στὴν Ἐκκλησία, π.χ. γιὰ τὴν “Μεταπατερικὴ θεολογία” καὶ τὸν Οἰκουμενισμό:
Γιὰ τὸν κ. Ἀμβρόσιο, ὅμως, οὔτε ἡ “Μεταπατερικὴ θεολογία” οὔτε ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελοῦν αἵρεση. Τὰ ἀντιμετωπίζει ὡς ἕνα κάποιο πρόβλημα, ἕνα ρεῦμα, ἕνα φαινόμενο. (Οἱ ὑπογραμμίσεις ὅλων τῶν κειμένων ποὺ παραθέτω εἶναι δικές μου).
Γράφει γιὰ τὴν πρώτη, πὼς ἀποτελεῖ «...ἕνα θεολογικὸ πρόβλημα, ποὺ ἀπασχολεῖ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Κοινότητα. Πρόκειται γιὰ ἕνα νέο ρεῦμα, ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα "Μεταπατερικὴ Θεολογία"... Μία νεοφανὴς καὶ κενοφανὴς θεολογικὴ κίνηση, ἡ ὁποία ὀνομάσθηκε "Μεταπατερικὴ Θεολογία"». «Ἐνδεχομένως νὰ εἶναι ὀρθὴ ἥ τε κίνησις καὶ ἡ ὁρολογία αὕτη». Ὑπάρχει βέβαια, συνεχίζει, καὶ μιὰ ὁμάδα κληρικῶν, πανεπιστημιακῶν καὶ λαϊκῶν ποὺ «χαρακτηρίζουν τὴν Μεταπατερικὴ Θεολογία ὡς"αἵρεση”».
Καὶ γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ γράφει:
«Εἰς τὴν ἐκκλησιαστικήν μας ζωὴν κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη ἐμφανίζεται συνεχῶς ὀγκούμενον τὸ φαινόμενον «Οἰκουμενισμός», ἕνεκα τοῦ ὁποίου οἱ πιστοὶ διαχωρίζονται εἰς δύο παρατάξεις: τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν, ἢ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν Ὑπερ-ορθοδόξων!», μὲ ἀποτέλεσμά τὶς «ἑκατέρωθεν σημειούμενες ὑπερβολές». «Δὲν πρέπει, ὑπαιτιότητι ἡμῶν (σ.σ. τῶν Ἐπισκόπων), νὰ μονοπωλῆται ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ ἐκκεντρικά τινα στοιχεῖα-Μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ὁποῖα κατέφυγον ἤδη καὶ εἰς τὴν διαδικασίαν τῆς “Ἀποτειχίσεως”» (4 καὶ  7 Μαρτίου 2012).
Στὰ παραπάνω ἀποσπάσματα φαίνεται καθαρὰ ὅτι, στὴ σκέψη τοῦ Καλαβρύτων, καὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ ἀντι-οικουμενιστὲς εἶναι ὀρθόδοξοι ποὺ συνυπάρχουν, ἔστω κι ἂν διαφοροποιοῦνται σὲ κάποια θέματα. Καὶ ἐνῶ ἡ πρώτη ἐντύπωση, ποὺ ἀποκομίζει κανείς, εἶναι ὅτι κατηγορεῖ τοὺς οἰκουμενιστές ὡς «κενοφανῆ θεολογικὴ κίνηση», ὅμως, διαβάζοντας τὴν συνέχεια τῶν κειμένων του, διαπιστώνει ὅτι τὰ πυρά του ἑστιάζονται κυρίως ἐναντίον αὐτῶν ποὺ κατονομάζει ὡς «ἀντι-οικουμενιστές», τοποθετώντας τους σὲ κάποια κατηγορία ἐκκεντρικῶν καὶ ἀκραίων (ὀρθοδόξων ὅμως) πιστῶν, ποὺ εἰρωνικὰ μάλιστα ἀποκαλεῖ «Ὑπερ-ορθόδοξους!».
Σὲ καμιὰ ἀνάρτηση τοῦ ἱστολογίου του δὲν ὀνομάζει τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὶς παρεπόμενές του θεωρίες ὡς αἵρεση ὁ κ. Ἀμβρόσιος ἢ καλύτερα, οὐδόλως ἀντιμετωπίζει τοὺς ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (καὶ ὅσους τοὺς ἀκολουθοῦν) ὡς αἱρετικούς. Ἴσως σκοπίμως, διότι σὲ παλαιότερη συνέντευξή του, δὲν ὀνομάζει αἵρεση οὔτε κἂν αὐτὸν τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Προτεσταντισμό, μὲ τὴν ἀθεολόγητη δικαιολογία ὅτι δὲν ὑπάρχει Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ποὺ νὰ κατεδίκασε αὐτὲς τὶς αἱρέσεις. Δικαιολογία πού, ἀκριβῶς τὴν ἴδια, χρησιμοποιοῦν οἱ Οἰκουμενιστές. Κι ἂν δὲν θεωρεῖ αἵρεση τὸν Παπισμό, πόσο μᾶλλον δὲν θεωρεῖ ὡς αἵρεση τὸν Οἰκουμενισμό.
Ποτέ του, ὅμως, δὲν διάβασε, τί  ἀπὸ συμφώνου δίδασκαν νὰ κάνουμε οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἀντιμετωπίζουμε ὅσους προΐστανται σὲ «κενοφανῆ θεολογικὴ κίνηση» καὶ διδάσκουν αἱρετικὲς διδαχές; Αὐτοὺς (μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι) καὶ πρὶν ἀκόμα τοὺς καταδικάσει μιὰ Σύνοδος, πρέπει νὰ τοὺς ἀποφεύγουμε ἐκκλησιαστικὰ καὶ νὰ μὴν τοὺς μνημονεύουμε. Αὐτὸ δὲν ἔπραξε ἡ Ἐκκλησία μὲ τὸν Νεστόριο καὶ τὸν Νεστοριανισμό, μὲ τὸν Μονοθελητισμό, μὲ τοὺς Εἰκονομάχους, μὲ ἐκείνους τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ συμφώνησαν τὴν μετὰ τῶν Παπικῶν Ἕνωση ἐν Λυῷν καὶ Φερράρᾳ, ἀλλὰ καὶ σὲ τόσες ἄλλες περιπτώσεις αἱρετικῶν, χωρὶς νὰ περιμένει τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση κάποιας Συνόδου;
Πάντως, γεγονὸς εἶναι ὅτι ὁ κ. Ἀμβρόσιος δὲν διέψευσε τὰ ἱστολόγια «Aktines» καὶ «Romfea» ποὺ ἑρμηνεύοντας τὶς φράσεις του, τὸν παρουσιάζουν νὰ θεωρεῖ αἵρεση τὴν «μεταπατερικὴ θεολογία»: «...ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε σὲ μία νέα μορφὴ θεολογίας ποὺ ἐμφανίζεται τὸ τελευταῖο διάστημα, τὴν ὀνομαζομένη “μεταπατερική”, ἡ ὁποία προωθεῖται ἀπὸ ὁρισμένους θεολογικοὺς κύκλους. Ἡ κίνηση αὐτή, σύμφωνα μὲ τὸν Σεβασμιώτατο, ἀποτελεῖ αἵρεση, καθὼς οὐσιαστικὰ ἀκυρώνει τὴ Παράδοση τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας» (aktines.blogspot.com/2012/05/blog-post_2751.html).
Νὰ ἐλπίσουμε ὅτι συμφωνεῖ, πὼς εἶναι αἵρεση, ἀλλὰ δὲν ἀποφασίζει πρὸς τὸ παρὸν νὰ τὸ ὁμολογήσει;
Τὸ ἴδιο πράττει καταγγέλλοντας καὶ διάφορες ἐνέργειες τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου. Δὲν τὸν καταγγέλλει ὡς ἡγέτη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· ἁπλῶς τὸν κατηγορεῖ ὅτι περιπίπτει σὲ κάποια λάθη λεκτικὰ ἢ προβαίνει σὲ λανθασμένες ἐνέργειες ποὺ προέρχονται κυρίως ἀπὸ τὴν φιλοδοξία του.
Συγκεκριμένα ὁ Καλαβρύτων κατηγορεῖ τὸν Πατριάρχη γιὰ τὴν παράνομη, χωρίς δίκη, καθαίρεση τοῦ Ἱεροσολύμων Εἰρηναίου· γιὰ τὴν «ἀνάμιξη» τοῦ κ. Βαρθολομαίου στὴν «ἐκλογὴ Ἀρχιεπισκόπου» Ἀθηνῶν καὶ σὲ ἄλλα «θέματα ἀλλότριας διοικητικῆς ἁρμοδιότητος». Καλεῖ δὲ τοὺς «Συνοδικοὺς Μητροπολίτες νὰ μὴν ὑποχωρήσουν» στὶς πιέσεις τοῦ Φαναρίου «τὸ ὁποῖο δὲν ὀρρωδεῖ πρὸ οὐδενὸς καὶ δὲν ὑπολογίζει καμία φιλία, ὅταν νομίσει ὅτι θίγονται τὰ “κυριαρχικά του δικαιώματα”!»· τοὺς ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ ἀκόμη γιὰ τὰ σχέδια τοῦ κ. Βαρθολομαίου: «ἐπιβουλεύεται» καὶ θέλει νὰ καταργήσει τὴν «αὐτοκεφαλία  καὶ τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Ἐκκλησίας μας!» προειδοποιεῖ.
Ἐπίσης, κατηγορεῖ τὸν Πατριάρχη, ὅτι σκανδαλίζει τὶς «συνειδήσεις τῶν πιστῶν μὲ τὰς ἑκασταχοῦ διωργανουμένας  πολυδαπάνους καὶ χλιδῆς οὐ τῆς τυχούσης, προκλητικὰς τελετὰς ὑποδοχῆς τοῦ σεπτοῦ Προσώπου Του», τοῦ «ζηλώσαντος τὸ μεγαλεῖον τοῦ Πάπα». «Μιὰ χούφτα ἀνθρώπων στὸ Φανάρι συμπεριφέρονται σὰν ἀγάδες, ζοῦν πολυτελῶς καὶ κοιτᾶνε μόνο τὸν ἑαυτούλη τους...· θέτουν εἰς κίνδυνον τὴν ἑνότητα τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, οἵτινες αὐτομάτως, ὡς μὴ ὤφειλε, διαχωρίζονται εἰς Πατριαρχικοὺς καὶ Ἀντιπατριαρχικοὺς Μητροπολίτας!».
Κι ἐδῶ, οὐδεμία νύξη γιὰ τὶς αἱρετικὲς πλάνες τοῦ Πατριάρχη. Καὶ πῶς νὰ τὸν κατηγορήσει, ἀφοῦ (παρὰ κάποιες διαφοροποιήσεις) τὴν ἴδια Οἰκουμενιστικὴ γραμμὴ ἀκολουθεῖ μὲ συνέπεια;
Κατηγορεῖ, ἀκόμη, τὸν Πατριάρχη ἐπειδὴ «περιέπεσε σὲ ἕνα μεγάλο ὀλίσθημα γλώσσης. Προσφέροντας ὡς δῶρο τὸ ΚΟΡΑΝΙΟ στὸν Μουσουλμάνο Γενικὸ Διευθυντῆ τῆς Coca-Cola, τοῦ εἶπε: "Σᾶς προσφέρω ὡς δῶρο ΤΟ ΑΓΙΟ Κοράνιο!"».
                                                                 ***
Θεωρῶ ἀναγκαῖο νὰ κάνω τὶς ἑξῆς παρατηρήσεις:
Ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ –δηλαδὴ αὐτῶν ποὺ τὸν ἀνέχονται, τὸν ὑπηρετοῦν καὶ τὸν ἐκφράζουν– εἶναι ὅτι προωθοῦν ἢ ἐκφέρουν αἱρετικὲς διδασκαλίες, ἐμφανίζουν ἀντικρουόμενες θέσεις, αὐτοαναιροῦνται καὶ παρουσιάζουν πολλά, «ἀσυμβίβαστα μεταξύ τους, ὁμολογιακὰ πρόσωπα», σύμφωνα μὲ τὴν ἔκφραση τοῦ καθηγητὴ Θεολογίας κ. Ἰωάννη Κορναράκη.
Δηλαδή: Ἀνάμεσα στὸ ὀρθόδοξο ποίμνιό τους, μπορεῖ νὰ διδάσκουν ὀρθόδοξα τὶς περισσότερες φορές, ἄλλοτε ὅμως, μὲ μεγάλη ἄνεση (καὶ λόγῳ θεολογικῆς ἀγνωσίας), μπορεῖ νὰ ἐκφράζουν κακόδοξες θέσεις. Ἤ, μπορεῖ νὰ καλοῦν στὴν μητρόπολή τους πρόσωπα μὲ ὀρθόδοξο προσανατολισμό, ταυτόχρονα ὅμως, νὰ καλοῦν ἢ νὰ ἐπιτρέπουν νὰ ὁμιλοῦν στὴν Μητρόπολή τους οἰκουμενιστές, ἢ νὰ ἐπιτρέπουν νὰ ἐργάζονται στὶς ἐνορίες πρόσωπα μὲ οἰκουμενιστικὸ προσανατολισμό, ἀδιαφορώντας ἢ καὶ προσδοκώντας τὰ συγκεκριμένα αἱρετίζοντα πρόσωπα νὰ ἐπηρεάσουν τοὺς χριστιανοὺς τῆς Μητροπόλεώς τους (ὁμιλώντας κάτω ἀπὸ τὶς δεσποτικὲς εὐλογίες) καὶ νὰ ἀλλοιώσουν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημά τους, ἀφοῦ θεωροῦν τὴν ἐμμονὴ στὴν ἀκραιφνῆ Ὀρθόδοξη Παράδοση ὡς συντηρητισμό.
Ὅταν αὐτοί, πάλι, εὑρεθοῦν ἀνάμεσα σὲ ἑτερόδοξους (π.χ. στὸ Σαμπεζὺ τῆς Ἑλβετίας, στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, στὸ Bose κ.λπ.) μπορεῖ νὰ συνυπάρχουν καὶ νὰ συμπροσεύχονται ἄνετα μὲ ἑτερόδοξους, ἀφοῦ ἀθετοῦν τοὺς Ἱ. Κανόνες καὶ διδάσκουν ἀλλοιωμένη περὶ συμπροσευχῆς διδασκαλία. Συνήθως σὲ τέτοιες συνάξεις σιωποῦν, ἂν καὶ ἀκούουν νὰ ἀναπτύσσονται αἱρετικὲς θέσεις καὶ ἀρνοῦνται νὰ ὑποστηρίξουν δυναμικὰ καὶ νὰ ὁμολογήσουν τὸ ὀρθόδοξο Δόγμα· νὰ διαμαρτυρηθοῦν γιὰ τοὺς τερατώδεις συμβιβασμοὺς σὲ θέματα Πίστεως· ἀντίθετα, οἱ ἴδιοι, γιὰ ἄλλα θέματα πολιτικῆς, ἐθνικῆς ἢ καὶ οἰκονομικῆς χροιᾶς (ποὺ δὲν ἀποτελοῦν κύρια ἁρμοδιότητά τους ὡς ποιμένων) εὐκαίρως-ἀκαίρως ἐκφέρουν δημόσια γνώμη καὶ οἱ δηλώσεις τους γίνονται πρωτοσέλιδα σὲ ἐφημερίδες καὶ ἱστολόγια!
Ἡ ἐντύπωση ποὺ τελικὰ δίνουν στοὺς πιστοὺς εἶναι ὅτι, ἕνας ἐπίσκοπος σήμερα, πρέπει νὰ ἐνδιαφέρεται πρωτίστως γιὰ τὰ σύγχρονα θέματα καὶ τὶς διοικητικὲς ἁρμοδιότητες τῆς Μητροπόλεώς του, καὶ νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ θέματα Πίστεως καὶ κυρίως γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ γκρεμίζει συθέμελα τὸ Δογματικὸ οἰκοδόμημα καὶ τὰ θεολογικὰ θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχουν δηλαδὴ ἀφήσει ἐν λευκῷ στὰ χέρια τῶν ἡγετῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (ἑτερόδοξων καὶ «ὁμόδοξων») τὴν διακίνηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν ἐμπέδωση τῶν κακοδοξιῶν του στὶς συνειδήσεις τοῦ λαοῦ. Ἔτσι, ἢ ρίχνουν ἄσφαιρες καὶ ἀναποτελεσματικὲς ντουφεκιὲς κατὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν γιὰ τὴν «τιμὴ τῶν ὅπλων», ἢ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἐπέκταση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἢ συμφωνοῦν μὲ τὰ οἰκουμενιστικὰ περιβάλλοντα, ἐκφράζονται καὶ οἱ ἴδιοι οἰκουμενιστικά, συνυπογράφουν τὶς προδοτικὲς οἰκουμενιστικὲς ἀποφάσεις τῶν διαφόρων Συνεδρίων, ἢ καὶ συμπροσεύχονται μὲ αἱρετικούς.
Οἱ συμβιβασθέντες μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ Ἐπίσκοποι, σήμερα ὑποστηρίζουν μιὰ ὀρθόδοξη θέση· αὔριο ἰσχυρίζονται μιὰ διαφοροποιημένη θέση ἢ καὶ ἀντίθετη· καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο, ἐπανέρχονται στὴν πρώτη, ἀποδεικνύοντας ὅτι οἱ ἐνέργειές τους διέπονται ἀπὸ σύγχυση ἢ ὑποκρισία, ἢ ἀκόμη ὅτι –ἂν καὶ ἔπρεπε νὰ εἶναι διδάσκαλοι τῆς Ἀλήθειας– δὲν ἔχουν οἱ ἴδιοι κατασταλαγμένη, ἀποκρυσταλλωμένη θέση περὶ τῶν διαφόρων θεμάτων τῆς Πίστεως.
Ποιό –ἀπ’ ὅσα λένε– εἶναι σωστό; Τί ἀπ’ ὅλα πιστεύουν; Κανεὶς δὲν γνωρίζει, ἀφοῦ δὲν ἔχουν ἀποκηρύξει τὰ προηγούμενα, ὅταν λέγουν τὰ ἑπόμενα· ἀφοῦ δὲν ἔχουν δηλώσει δημόσια τὴν μετάνοιά τους γιὰ ὅ,τι στραβὸ ἢ κακόδοξο «εἶπαν, ξεῖπαν» καὶ διαφοροποιημένα θὰ ξαναποῦν.
Καὶ ἐπειδὴ περὶ τοῦ «ἀντι-οικουμενιστικοῦ» προφὶλ τοῦ Καλαβρύτων ὁ λόγος, θὰ ἀφήσω νὰ μιλήσουν τὰ γεγονότα καὶ μερικὰ ἀπὸ τὰ ὑπ’ αὐτοῦ πραχθέντα καὶ λεχθέντα (ἀποσπάσματα λόγων του).

Α1.  Ὁ κ. Ἀμβρόσιος ἐναντίον τοῦ Πάπα!
(Ι) Ἔγραφε παλαιότερα ὁ κ. Ἀμβρόσιος: «Σήμερα ὁ κίνδυνος διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους προέρχονται ἀπὸ τὸν Χριστιανό(;) Πάπα τῆς Ρώμης!» ποὺ θέλει νὰ καθυποτάξει μὲ «ὕπουλο τρόπο τοὺς Ὀρθοδόξους! Ὁ Πάπας εἶναι ἐγκληματίας Πολέμου! Ὁ Πάπας μισεῖ θανασίμως τοὺς Ὀρθοδόξους, ὑπονομεύει κάθε τι τὸ Ὀρθόδοξον» (Μπουγάτσου Ἰω., Εἴκοσι ἔτη Ἀρχιερατείας τοῦ κ. Ἀμβρόσιου, 1978-1998, ἐκδ. Ἱ. Μ. Μεγ. Σπηλαίου, σελ. 185-187).
(ΙΙ) Σὲ Εἰσήγηση του πρὸς τὴν Δ. Ἱ. Σύνοδο ὁ κ. Ἀμβρόσιος (4/3/2001) «ἐναντιώθηκε σθεναρῶς» στὴν ἐπικείμενη ἔλευση τοῦ Πάπα· ἔλεγε:
«Ἕνα ΝΑΙ (σ.σ. στὴν ἔλευση τοῦ Πάπα), ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, θὰ ἐπαυξήση τὴν σύγχυση στὴν Οἰκογένεια τῶν Ὀρθοδόξων, θὰ ἐξασφαλίση στὸν Πάπα πιστοποιητικὸ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, γιὰ τὰ ὅποια ἐγκλήματα τῆς Παπικῆς πολιτικῆς σὲ βάρος τῶν Ὀρθοδόξων... Ἕνα ΟΧΙ, θὰ ἀνασχέση τὰ ἐπεκτατικὰ σχέδια τοῦ Πάπα!».

Α2.  Ὁ κ. Ἀμβρόσιος ὑπὲρ τοῦ Πάπα!
Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ ὁ κ. Ἀμβρόσιος ἄλλαξε γραμμὴ καὶ γνώμη γιὰ τὸν Πάπα. Δὲν τὸν ἐνοχλεῖ, τώρα πλέον, ἡ ἐπίσκεψη ἑνὸς ἀνθρώπου, ποὺ συνεχίζει μιὰ ἐχθρικὴ κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων πολιτική, ἐκείνη δηλ. ποὺ ἀνάγκασε τὸν κ. Ἀμβρόσιο νὰ χαρακτηρίσει τὸν Πάπα ὡς ἐγκληματία Πολέμου! Ὡσὰν τώρα ὁ Πάπας, νὰ ἔπαψε ὡς αἱρετικὸς νὰ «μισεῖ θανασίμως τοὺς Ὀρθοδόξους, καὶ νὰ ὑπονομεύει κάθε τι τὸ Ὀρθόδοξο»! Ἡ ἔλευση τοῦ Πάπα ὡς διὰ μαγείας δὲν πρόκειται νὰ «ἐπαυξήση τὴν σύγχυση στὴν Οἰκογένεια τῶν Ὀρθοδόξων»!! Ὁ Παπισμὸς (ἐντὸς τριῶν μηνῶν) ἔπαυσε νὰ ἔχει «ἐπεκτατικὰ σχέδια»!!! Τώρα ὁ κ. Ἄμβρόσιος δηλώνει καὶ διδάσκει: «Καλῶς ἐγένετο ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα!!!  Ὁ Πάπας δὲν εἶναι αἱρετικός! Οἱ Παπικοὶ ἔχουν βάπτισμα καὶ μυστήρια» (Συνέντευξη Στὸ «ΑΞΙΟΝ TV», 15/6/2001).
Καὶ ἐρωτηθεὶς ἀπὸ τὸν δημοσιογράφο, ὁ κ. Ἀμβρόσιος, ἀπάντησε: «Μὲ εἴχατε ρωτήσει… ἂν ὁ Πάπας εἶναι αἱρετικός. Καὶ σᾶς ἀπάντησα: δὲν εἶναι αἱρετικὸς ἀλλὰ σχισματικός. Τὰ θέματα περὶ τοῦ ἂν εἶναι αἵρεση ὁ παπισμὸς εἶναι τὰ λεγόμενα “θεολογούμενα”, εἶναι ἀπὸ τὰ θέματα τὰ ὁποῖα κουβεντιάζονται. Κάποια στιγμὴ ἡ Ἐκκλησία θὰ ἀποφασίσει. Δὲ θὰ σᾶς διδάξω ποτὲ  ὅτι ὁ Πάπας εἶναι αἱρετικός.  Εἶναι σχισματικός. Τὸ Filioque δὲν εἶναι αἵρεση»! (Ἀποσπάσματα Συνέντευξης  Καλαβρύτων Ἀμβροσίου στὸ ΑΞΙΟΝ TV» (15/6/2001), Εἰς περιοδικὸ «Θεοδρομία», τ. 4ον, 2001, (Ὀκτ-Δεκ.).
Δημοσιογράφος: «Συμμερίζεσθε τὴν ἄποψη ὅτι ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Ἑλλάδα, ἀποτελεῖ ἀρχὴ δεινῶν καὶ ὠδίνων;».
Ἀμβρόσιος: «Δὲν θὰ ἔλεγα ἀρχὴ ὠδίνων, ἀλλὰ εἶναι ἕνα σημαντικὸ γεγονός, διότι ὁ Πάπας εἶναι ἕνας εἰς τὴν οἰκουμένη. Στὴ Σύνοδο ἀποφασίσαμε νὰ ἔρθει ὁ Πάπας καὶ εἴμαστε σύμψηφοι ὅλοι, μὲ μόνη τὴν διαφορὰ ὅτι ὑπῆρξαν διάφορες τοποθετήσεις στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐπισημότητος. Κι ἐγώ, ὁ Σπάρτης πέρασε στὰ Μ.Μ.Ε. ὅτι ἀντιδρούσαμε. Δὲν ἦταν ἀκριβῶς ὅτι ἀντιδρούσαμε, ἀλλὰ τὸ διαφορετικὸ ἐπίπεδο τῆς ὑποδοχῆς ἦταν αὐτὸ τὸ ὁποῖο συζητούσαμε κι ὄχι ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἂν θὰ πρέπει νὰ ἔλθει ἢ ὄχι... Τὸ δὲ κῦρος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἂς τὸ πῶ, ηὐξήθη μὲ αὐτὴν τὴν μετρημένη καὶ λογικὴ κίνηση (σ.σ. ὑποδοχῆς τοῦ Πάπα!). Ἔτσι νομίζω  ὅτι  καλῶς  ἐγένετο    επίσκεψις  καὶ  δὲν  θὰ  πρέπει  νὰ  μείνουμε  σὲ  μιὰ  στεῖρα  ἄρνηση,  ἡ ὁποία  μόνο  κακὸ  κάνει  στὴν  Ἐκκλησία» (Συνέντευξη Στὸ «ΑΞΙΟΝ TV», στὸ DVD 16:30). [Ἡ ἀντίδραση, λοιπόν, στὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Ἀθήνα, κατὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ λογική, εἶναι «στεῖρα ἄρνηση», ἐνῶ ἡ ὑποδοχὴ τοῦ Πάπα εἶναι ὀρθόδοξη πράξη!!!].
Μὲ ἐπιστολή του δὲ στὴν ἐφημ. «Ἔρευνα» Αἰγίου (27/6/2001) ὑπὸ τὸν τίτλο: «Ἦταν ἀναπόφευκτη ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα» ὁ κ. Ἀμβρόσιος γράφει: «Βεβαιωθῆτε, ὅτι κι ἐμεῖς προσωπικὰ θὰ θέλαμε (ὁ Πάπας) νὰ μὴν ἐρχόταν! Ἀφοῦ ὅμως ἦλθε, ἂς ἀποδεχθοῦμε τὴν πραγματικότητα. Ἡ Ὀρθοδοξία μας δὲν κινδυνεύει τώρα περισσότερο. Εἴμαστε ὅλοι ἕτοιμοι νὰ θυσιάσουμε γι’ αὐτή, ἀκόμη καὶ τὴ ζωή μας (σ.σ. μεγάλες κουβέντες!). Ἡ Ἱστορία θὰ κρίνει τὶς ἀποφάσεις μας. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος (Χριστόδουλος) κατόρθωσε τὸ ἀκατόρθωτο! Ἐλάμπρυνε (σ.σ. μὲ ἀπόφαση νὰ ἔλθει καὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὑποδέχτηκε τὸν Πάπα) καὶ τὴ χώρα μας καὶ τὴν Ἐκκλησία μας»!!!
Αὐτὲς εἶναι οἱ συνειδητὲς διακυμάνσεις τοῦ κ. Ἀμβρόσιου: (Ι) «Ὁ Πάπας εἶναι ἐγκληματίας Πολέμου!». Νὰ μὴν ἔρθει, γιατὶ θὰ «ἐπαυξήση τὴν σύγχυση στὴν Οἰκογένεια τῶν Ὀρθοδόξων». (ΙΙ) «Καλῶς ἐγένετο ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα!!!», (σ.σ. ἔστω κι ἂν προκαλέσει σύγχυση καὶ ἴσως σχίσμα;). (ΙΙΙ) Στὴ Σύνοδο εἴμαστε σύμψηφοι ὅλοι  νὰ ἔρθει ὁ Πάπας. (IV) «Δὲν ἦταν ἀκριβῶς ὅτι ἀντιδρούσαμε...». (V) «Βεβαιωθῆτε, ὅτι κι ἐμεῖς προσωπικὰ θὰ θέλαμε νὰ μὴν ἐρχόταν»!!!

Β1. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος (στὴν ἴδια συνέντευξη): Δὲν πρέπει νὰ στέλνουμε ἐκπροσώπους μας στοὺς Διαλόγους ποὺ εἶναι ἕτοιμοι νὰ πωλήσουν τὰ πάντα.
Δημοσιογράφος: «Πόσο ἀπομακρυνόμαστε διὰ τῶν Διαλόγων ἀπὸ τὴ δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας;»
Ἀμβρόσιος: «Ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ στέλνουμε ὡς ἐκπροσώπους στοὺς Διαλόγους. Ἐὰν στέλνουμε ἀνθρώπους αὐστηροτέρων ἀρχῶν, καλὰ πᾶμε ἀπὸ πλευρᾶς δικῆς μας. Διότι αὐτοὶ θὰ παρασύρουν καὶ τοὺς ἄλλους, θὰ ἔχουν ἕνα βέτο κ.λπ. Ἐὰν στέλνουμε χαλαρωτέρων πεποιθήσεων, ἀλλάζει τὸ πρᾶγμα. Δὲν ἔχει ἀναφερθεῖ (ὅμως) μέχρι τώρα, δὲν ἔχουμε τέτοια μαρτυρία, ὅτι στέλνουμε ἀνθρώπους μὲ χαλαρὰ συνείδηση, ποὺ εἶναι ἕτοιμοι νὰ τὰ πουλήσουν ὅλα. Κι ἐφόσον ὅλα τὰ Πατριαρχεῖα τροφοδοτοῦνται ἀπὸ Ἕλληνες θεολόγους, στὰ χέρια μας εἶναι οἱ Διάλογοι»! (Ἀποσπάσματα Συνέντευξης  κ. Ἀμβροσίου στὸ ΑΞΙΟΝ TV» (15/6/2001), περιοδικὸ «Θεοδρομία», τ. 4ον, 2001, (Ὀκτ-Δεκ.).

Β2. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος παρὼν καὶ ἄφωνος στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, ὅπου οἱ ἐκπρόσωποί μας «πούλησαν τὰ πάντα»!!!
Τὰ παραπάνω, λοιπόν, τὰ εἶπε ὁ κ. Ἀμβρόσιος τὸ 2001. Ἂς δοῦμε, ὅμως, μὲ δυὸ λόγια, τί ἔγινε τὸ 2006. Τότε δύο Ἕλληνες ἐπίσκοποι, ὁ Καλαβρύτων μὲ τὸν Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο (καὶ μαζί τους ἀρκετοὶ λαϊκοί), μετέβησαν στὴν 9η Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε. Ἐκεῖ ἀποδέχτηκαν ἄνευ οὐδεμίας ἀντιδράσεως τὶς ἑξῆς προδοτικὲς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἀποφάσεις  τῆς Συνελεύσεως:
1) Ὅτι τὴν Ἐκκλησία τὴν ἀποτελοῦν ὅλες μαζί, οἱ 350 αἱρετικὲς “ἐκκλησίες” τοῦ Π.Σ.Ε.! 2) Ὅτι ἤδη εἴμαστε «ἑνωμένοι» (ἀοράτως!) μ’ αὐτὸ τὸ συνονθύλευμα τῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων, ἀλλὰ ἀποβλέπουμε στὴν ἐπίτευξη «πλήρους ὁρατῆς ἑνότητας»! 3) Ὅτι ἡ πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν τῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ Π.Σ.Ε., εἶναι «διαφορετικοὶ τρόποι διατυπώσεως τῆς ἰδίας Πίστης καὶ ποικιλία Χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνευματος»! 4) Ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ κοινὴ ὀρθὴ Πίστη, ἡ Παράδοση καὶ ἡ Ἀποστολικὴ διαδοχή, ἀλλὰ τὸ “βάπτισμα”!
(Ἡ “Μεταπατερικὴ θεολογία” ἡ ὁποία τάχα προβληματίζει τὸν κ. Ἀμβρόσιο, εἶναι ...ὀδοντογλυφίδα, μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸ δοκάρι ποὺ ἀποδέχτηκαν ἀδιαμαρτύρητα στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε).
Ὁ κ. Ἀμβρόσιος, λοιπόν, ὡς ἕνας ἐκ τῶν ἐκπροσώπων μας στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, ἐπὶ δύο περίπου χρόνια ἐσιώπησε, δὲν ἐξήσκησε καμιὰ κριτικὴ ἐναντίον τῶν ἀποφάσεων τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος γιὰ τοὺς ἄλλους εἶναι αὐστηρός, στὸν ἑαυτό του τὰ ἐπιτρέπει ὅλα· γι’ αὐτὸ στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε (κι ἂν δὲν εἶχε -ὅπως ἰσχυρίζεται- δικαίωμα ψήφου, εἶχε ὅμως δικαίωμα λόγου) «δὲν παρέσυρε καὶ τοὺς ἄλλους» νὰ ἀντιδράσουν, δὲν προέβαλε “βέτο”, δὲν διαμαρτυρήθηκε, τοὺς ἀφησε (αὐτὸς ὁ «αὐστηροτέρων ἀρχῶν») νὰ τὰ πουλήσουν ὅλα!
Καὶ καλὰ ἐκεῖ δὲν μπόρεσε (ὅπως ἰσχυρίζεται). Δὲν τὸ ἔκανε, ὅμως, οὔτε ὅταν γύρισε στὴν Ἑλλάδα! Αὐτός, ποὺ ἔχει εὔκολη πρόσβαση στὰ Μ.Μ.Ε. καὶ οἱ δηλώσεις του (ποὺ κατὰ καιροὺς κάνει), γίνονται πρωτοσέλιδα. Αὐτὸς ποὺ διαμαρτύρεται ἀκαριαίως καὶ γιὰ τὰ πιὸ ἀσήμαντα θέματα (ἀκόμα καὶ γιὰ τὸ μπλουζάκι ποὺ ζήτησε ὁ Πατριάρχης ὡς δῶρο ἀπὸ τὸν τραγουδιστὴ Σάκη Ρουβᾶ!), δὲν βρῆκε δυὸ λέξεις νὰ πεῖ γι’ αὐτὸ τὸ ξεπούλημα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, παρὰ τὶς προκλήσεις ποὺ δέχθηκε. Καὶ ὅταν (μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια) διαμαρτυρηθήκαμε διὰ δημοσιεύματος σὲ τοπικὴ ἐφημερίδα, γιὰ τὴ σιωπή του στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, μᾶς πληροφόρησε ὅτι παρέστη ἐκεῖ ὡς παρατηρητής, καὶ ὅτι δὲν διαμαρτυρήθηκε, γιατὶ δὲν εἶχε πάρει ἐπίσημα (μετὰ δυὸ χρόνια) τὶς ἀποφάσεις τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε! Λές, καὶ γιὰ νὰ κάνει τὶς ἑκατοντάδες δηλώσεις του, περίμενε πρῶτα νὰ πάρει ἐπίσημα ἔγγραφα στὰ χέρια του!
Καὶ ἐπειδὴ στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε ἔγιναν συμπροσευχές, ποὺ ἀπαγορεύουν οἱ Ἱ. Κανόνες (καὶ τί ὑποκρισία! Ὄχι μόνο οἱ ἱ. Κανόνες, ἀλλὰ ἐναντίον τῶν συμπροσευχῶν ἔχει τεθεῖ καὶ αὐτὸς ποὺ ἔχει τὴν πρωτοκαθεδρία σήμερα στὶς συμπροσευχές, ὁ κ. Βαρθολομαῖος!), νά ποιά εἶναι καὶ ἡ θέση τοῦ κ. Ἀμβρόσιου γιὰ τὶς συμπροσευχές.
Ἐρωτήθηκε ἀπὸ ἐπισκέπτη στὸ προσωπικό του ἱστολόγιο περὶ συμπροσευχῶν καὶ ὁ κ. Ἀμβρόσιος μὲ ὕφος ἀποστολικοῦ διδασκάλου ἀπάντησε τὰ ἑξῆς: «Πρέπει, ἔπειτα ἀπὸ διεξοδικὴ ἔρευνα καὶ συζήτηση, νὰ διευκρινήσουμε τί ἀκριβῶς σημαίνει "ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ". Ἐὰν π.χ. βρεθοῦμε σὲ ἕνα δεῖπνο καὶ στὸ τραπέζι παρακάθηνται ἕνας ἢ περισσότεροι Ρωμαιοκαθολικοί, θὰ κάνουμε προσευχὴ πρὸ τοῦ φαγητοῦ; Ναί, θὰ ἀπαντήσω. Αὐτὸ ὅμως λογίζεται "ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ" μὲ τὴν ἔννοια τῶν ἱερῶν κανόνων; Θὰ ἔλεγα: εἶναι συμπροσευχή, ἀλλὰ δὲν λογίζεται ὡς συμπροσευχὴ μὲ τὴν ἔννοια τῶν Ἁγίων Πατέρων. Συμπροσευχὴ λοιπὸν εἶναι καὶ λογίζεται ἡ συμμετοχή μας στὴν τέλεση τῆς θείας λειτουργίας τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ ἡ συμμετοχή μας στὸ Μυστήριο τῆς ζωῆς, δηλ. τὴν θεία Εὐχαριστία»!!! (mkka.blogspot.gr, 22/11/2008). Πλήρης ταύτιση μὲ τὴν Οἰκουμενιστικὴ ἰδεολογία-αἵρεση.
[Νὰ σημειώσω ἐδῶ, ὅτι σὲ προηγούμενη ἀνάρτησή του ὁ κ. Ἀμβρόσιος μᾶς κατηγόρησε ὅτι τὸν ἔχουμε φακελώσει, ἐπειδὴ παραθέτουμε ἀκριβεῖς παραπομπὲς τῶν λόγων του. Ἀσφαλῶς, θὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ γράφαμε πρόχειρα, χωρὶς ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα, γιὰ νὰ μᾶς κατηγορήσει μετὰ ὅτι στερούμεθα στοιχείων! Στὴν προσπάθειά μας, ὅμως, νὰ παρουσιάσουμε μὲ σοβαρότητα τὶς ὀρθόδοξες θέσεις, ποὺ ἀναιροῦν τὶς Οἰκουμενιστικές του τοποθετήσεις, χρειάζεται αὐτὴ ἡ ἐπίπονη προσπάθεια: νὰ βρίσκουμε στὸ Internet καὶ νὰ παραθέτουμε, ὅσο γίνεται μὲ περισσότερη ἀκρίβεια, τὰ πραχθέντα καὶ τὰ γραφέντα ἀπὸ αὐτόν].

Γ. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος φιλοξενεῖ καὶ συμπορεύεται μὲ ἐκεῖνον ποὺ χαρακτήριζε ὡς «ἀκατάλληλον» γιὰ Ἐπίσκοπο.
Ὁ κ. Ἀμβρόσιος φιλοξενεῖ, καὶ ἔχει ἀναθέσει ἄτυπα χρέη «βοηθοῦ» ἐπισκόπου, χωρὶς ἡ Ἱ. Σύνοδος νὰ τὸν ἔχει διορίσει, στὸν πρ. Θεσσαλιώτιδος κ. Θεόκλητο Κουμαριανό, πρόσωπο ποὺ εἶχε ὁ ἴδιος καταγγείλει ὡς «ἀκατάλληλο γιὰ τὴν ἀρχιερωσύνη» τὴ δεκαετία τοῦ 1990 (καὶ γνωρίζουμε ποιά εἶναι τὰ κωλύματα πού, κατὰ τοὺς Ἱ. Κανόνες, ἀπαγορεύεται κάποιος νὰ χειροτονηθεῖ εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Ἐπισκόπου). Τὸ 2005 εἶχε, μάλιστα, ἀποδεχθεῖ καὶ κάποιες συγκεκριμένες κατηγορίες, ὅπως «περὶ τῆς ἀναμείξεως τοῦ Σεβ. κ. Θεοκλήτου εἰς τὸ ἐπικληθὲν “παραδικαστικὸν κύκλωμα”». Ἀλλὰ τὸ 2011 (μετὰ ἀπὸ 6 χρόνια καὶ ἀφοῦ πρῶτα δέχθηκε ὡς ἄτυπο «βοηθό» του τὸν κ. Κουμαριανό) δήλωνε (μόνο ὡς πρὸς τὰ γεγονότα τοῦ 2005 καὶ ὄχι ὡς πρὸς τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ προσώπου τοῦ κ. Θ. Κ.): «διεπιστώσαμεν ὅτι εἴχομεν πλανηθῆ... “Mea culpa”!»!!!
Τὴν ἐπάνοδο εἰς τὸ προσκήνιο τοῦ κ. Θ. Κουμαριανοῦ ἐπέκρινε καὶ ὁ ἴδιος ὁ «Ὀρθ. Τύπος» μὲ σχόλιο.

Δ. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος φιλοξένησε ἐπὶ χρόνια καὶ ταυτίστηκε μὲ τὸν Οἰκουμενιστὴ Σηλυβρίας Αἰμιλιανό, «ὠφελήθηκε» ἡ Μητρόπολη ἀπὸ τὰ οἰκουμενιστικὰ χρήματά του, τὸν ἀνακήρυξε Ἅγιο καὶ μᾶς τὸν προέβαλε ὡς πρότυπο μίμησης!
Ἂς δοῦμε –πρῶτα– τὴν Οἰκουμενιστικὴ «ταυτότητα» τοῦ Σηλυβρίας Αἰμιλιανοῦ.
i) Ὑπηρετοῦσε ἐξ ἀρχῆς τὰ οἰκουμενιστικὰ σχέδια τοῦ Ἀθηναγόρα· ὑπῆρξε μάλιστα (κατὰ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς) τὸ πρωτοπαλλήκαρο τοῦ αἱρετικοῦ Ἀθηναγόρα.
ii) Ἦταν μέλος τοῦ Ἀμερικανικοῦ Ἱδρύματος μὲ τὸ ὄνομα «Διεθνὴς Ἐπιτροπὴ τοῦ Ναοῦ κατανόησης, Ιnc»· ἕνα εἶδος Συνδέσμου τῶν ἑνωμένων θρησκειῶν ποὺ συστήθηκε τὸ 1960 στὶς ΗΠΑ, καὶ ἀνέλαβε διαθρησκειακὴ δράση στὰ πλαίσια τῶν στόχων τοῦ ἐν λόγῳ ἱδρύματος. Ἤδη στὴ Γενεύη τὸ 1970, τὸ ἐν λόγῳ Ἵδρυμα, σὲ διάσκεψη ἡγετῶν διαφόρων θρησκειῶν ἐτέλεσε ὑπερομολογιακὴ λειτουργία καὶ προσευχή, κατὰ τὴν ὁποία ἦσαν παρόντες καὶ ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι. (Δὲς ἄρθρο γιὰ τὸν Σηλυβρίας τοῦ καθηγητὴ Ἰω. Κορναράκη, «Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος–Στρατευμένος Οἰκουμενιστής!».
iii) Μὲ πρωτοβουλία τοῦ ἀρχι-οικουμενιστὴ Σηλυβρίας Αἰμιλιανοῦ Τιμιάδη, ἱδρύθηκε τὸ 1970 ὁ «Διεθνὴς Σύνδεσμος Μοναχῶν καὶ Μοναζουσῶν». Ἡ φετινή συνάντηση τῶν μελῶν τοῦ Συνδέσμου αὐτοῦ, πραγματοποιήθηκε στὴν περιοχὴ Tarascon στὴ νότια Γαλλία καὶ συμμετεῖχαν ἐκπρόσωποι ἐκ τῶν τριῶν χριστιανικῶν δογμάτων (δηλ. τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ τῶν αἱρετικῶν) μὲ πρόεδρο τὸν Ἐπίσκοπο Σινώπης Ἀθηναγόρα! (http://aktines.blogspot.gr).
Ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» (ὁ ὁποῖος –κρίμα!– ἐνῶ ἀγωνίζεται κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀμνηστεύει τὴν Οἰκουμενιστικὴ δράση τοῦ κ. Ἀμβρόσιου καὶ τὸν προβάλλει ὡς ὀρθόδοξο ἀγωνιστὴ ἐπίσκοπο, δημοσιεύοντας τακτικότατα ἄρθρα του) δημοσίευσε σχόλιο περὶ αὐτοῦ τοῦ Συνδέσμου: «Μένουμε πραγματικὰ ἄναυδοι μὲ τὸ θράσος τῶν ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν. Πρῶτον τί θὰ πεῖ: “Διεθνὴς Σύνδεσμος Μοναχῶν καὶ Μοναζουσῶν”; Οὔτε κἄν, ἡ λέξη “Χριστιανικὸς” δὲν ἀναφέρεται. Τυχαῖα; Μᾶλλον ὄχι! Διότι “μοναχισμὸ” ἔχει καὶ ὁ Ἰνδουϊσμός, ὁ Βουδισμός...! Διερωτώμεθα: μήπως εἶναι ἀνοικτὸς ὁ διεθνὴς αὐτὸς σύνδεσμος καὶ γιὰ δαύτους;» (φ. 1939, 10/8/2012).
iv) Ὅμως, ὁ Οἰκουμενισμὸς τοῦ Αἰμιλιανοῦ συνεχίζεται. Ἦταν ταυτόχρονα «ὀρθόδοξος» Ἐπίσκοπος καὶ μοναχὸς τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Μονῆς τοῦ Bose στὴν Ἰταλία· ἡ Μονὴ τοῦ Bose εἶναι ἕνα μοναστήρι ποὺ ἀποτελεῖ ἔμπρακτη ἐφαρμογή τῆς οἰκουμενιστικῆς συνύπαρξης ὀρθοδόξων καὶ ἑτερόδοξων, ἀφοῦ σ’ αὐτὴ συνυπάρχουν ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοί, συμπροσεύχονται, συμμετέχουν σὲ «Θεία Λειτουργία», κοινωνοῦν δὲ ὀρθόδοξοι τὴν παπικὴ «ὅστια»! Τελευταῖο περιστατικό: ἱερέας τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν κοινώνησε μὲ ΟΣΤΙΑ τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 2010 καὶ τέθηκε σὲ ἐπ’ ἀόριστον σὲ ἀργία μὲ ἐντολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου (ἔπειτα ἀπὸ καταγγελία τοῦ μητροπ. Γλυφάδας Παύλου). Ἐπίσης ἡ Μονὴ αὐτὴ εἶναι μεικτὴ (μοναστήρι ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν).
Καὶ ὅλα αὐτὰ γίνονται «ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ παπικοῦ Enzo Bianchi. Δὲν πρόκειται παρὰ γιὰ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ ὄχι μόνο στὴ θεολογία, ἀλλὰ καὶ στὴ λειτουργικὴ πράξη καὶ τὴ μοναχικὴ ζωή» (Τάτση Ἰω., Ὀρθ. Τύπος, 25/6/2010).
Σ’ αὐτὴ τὴ Μονὴ λοιπόν, ἔχουν παρελάσει, (ὅπως βλέπει κανεὶς σὲ δημοσιευμένες φωτογραφίες) ἐκτὸς τοῦ Δημητριάδος Ἰγνάτιου, τοῦ πρ. Θεσσαλιώτιδος Θεόκλητου, τοῦ Μεσσηνίας Χρυσόστομου καὶ ὁ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος.
Μετὰ ἀπ’ αὐτά, εἶναι εὔκολο νὰ συνειδητοποιήσει κανεὶς τὴν ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος τῶν πιστῶν, ἰδίως τοῦ Αἰγίου, μὲ τὴν ἄδεια καὶ τὴν εὐλογία τῶν Ἐπισκόπων, ἀφοῦ ὁ κ. Ἀμβρόσιος εἶχε «φροντίσει» νὰ τοὺς νουθετεῖ καὶ νὰ τοὺς «λειτουργεῖ» ὁ Σηλυβρίας, τὸν ὁποῖον εἶχε χαρακτηρίσει ὁ κ. Ἀμβρόσιος ὡς «Ἀστέρα τῆς Ἐκκλησίας πολύφωτον», καὶ «κόσμημα τῆς Ὀρθοδοξίας», καὶ «Φάρον τηλαυγῆ τοῦ ποιμνίου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως»! Μπορεῖ κανεὶς νὰ φαντασθεῖ, ὅτι ἦταν ποτὲ δυνατόν, ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἢ ὁ ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς νὰ συνεδρίαζαν καὶ νὰ συμπροσεύχονταν μὲ αἱρετικούς, ἢ νὰ ἐπέτρεπαν σὲ αἱρετικοὺς λύκους νὰ διδάξουν τὸ ποίμνιό τους;
v) Ὑπάρχει καὶ συνέχεια γιὰ τὸν φιλοξενούμενο τοῦ κ. Ἀμβρόσιου. Στὴν ἐφημ. «Ἔρευνα» τοῦ Αἰγίου (24/8/2005) δὲν ντράπηκε ὁ κ. Ἀμβρόσιος νὰ δημοσιεύσει Ἀνακοίνωση τῆς Ἱ Μ. Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας, ἡ ὁποία μᾶς πληροφορεῖ ὅτι: στὴ γυναικεία παπικὴ Μονὴ τῶν Καρμελιτῶν διοργανώθηκε διήμερη πανηγυρικὴ Σύναξη πρὸς τιμὴν τοῦ Σηλυβρίας κ. Αἰμιλιανοῦ. Κατ’ αὐτήν «ἐτελέσθη καὶ ὁλονύκτιος ἀγρυπνία καὶ τὴν ἑπομένη 20η Ἰουλίου Θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου» στὴν ὁποία συμμετεῖχε –ἐκτὸς τῶν ἄλλων– καὶ ὁ κ. Αἰμιλιανός! (Καὶ ἔρχονται, μετὰ ἀπὸ αὐτά, μερικοὶ Ἕλληνες ἐπίσκοποι νὰ ποῦν, πὼς ὅταν ὑπάρξει «διακοινωνία» (intercommunio), τότε θὰ λάβουν μέτρα κατὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν· λὲς καὶ ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα συμβάντα, δὲν ἀποτελοῦν intercommunio!).
vi) Γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς Οἰκουμενιστικές του δραστηριότητες βραβεύτηκε ὁ Σηλυβρίας Αἰμιλιανός. Παρὼν στὴν βράβευση καὶ ὁ κ. Ἀμβρόσιος, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἔβγαλε καὶ ἀνακοίνωση γιὰ τὸ «χαρμόσυνο» αὐτὸ γεγονός. Διαβάζουμε στὴν ἀνακοίνωση τῆς Μητροπόλεως ποὺ δημοσίευσε ἡ «Ἔρευνα» Αἰγίου  (24/8/2005): Στὶς 17 Ἰανουαρίου 2004 ἐβραβεύθησαν ἀπὸ τὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία στὸ Μπάρι τῆς Ἰταλίας, ἕνας Δομικανὸς θεολόγος καὶ ὁ Σηλυβρίας Αἰμιλιανὸς διὰ τὴν Οἰκουμενιστική τους δράση! «Στὴν ἐπίσημη τελετὴ ἦσαν παρόντες ἀνώτεροι Κληρικοί, Καθηγηταὶ καὶ ὁ Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος μὲ ὁμάδα κληρικῶν ἀπὸ τὸ Αἴγιον»!!!
Καὶ ὅταν ἐτελείωσε τὸν βίον του, κατά την κηδεία τοῦ Μητροπολίτη Σηλυβρίας Αἰμιλιανοῦ ποὺ ἔγινε στὸ Αἴγιο (ὅπως ἀναφέρει ὁ ἴδιος ὁ Καλαβρύτων): ὁ καθολικὸς «πατήρ Lino ἔτρεξε στὸ Αἴγιο ἀπὸ τὴν Ἰταλία, ἀπὸ τὴν Μονὴ Bose τὴν ὁποία ὁ μακαριστὸς Ἱεράρχης ἐπισκεπτόταν συχνά... Ἡ τελευταία του, πρόσφατη δέ, ἐπίσκεψη ἐκεῖ ἦταν τὸν παρελθόντα Ἰανουάριο. Μετέβη στὸ Bose γιὰ νὰ ἀποχαιρετήσει τοὺς πατέρες τῆς Μονῆς καὶ γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὶς τελευταῖες νουθεσίες, ἐπέστρεψε δὲ (στὸ Αἴγιο) στὶς 30 Ἰανουαρίου 2008».
Αὐτὴ ἦταν ἡ ἰδεολογία τοῦ Αἰμιλιανοῦ. Ἕνας ξεκάθαρος διαθρησκειακὸς οἰκουμενισμὸς ποὺ δίδασκε «λόγοις καὶ ἔργοις» ὁ Σηλυβρίας. Καθαρὴ εἰδωλολατρεία.
Σ’ αὐτὸν ἀφιέρωσε ἡ Ἱ. Μητροπόλη Καλαβρύτων τὸ «Ἐγκόλπιον Ἑορτολόγιον» τοῦ 2005. Καὶ στὸ Ἑορτολόγιο αὐτὸ (ὅπως ἔγραψε ὁ καθηγητὴς Κορναράκης) ὁ κ. Αμβρόσιος «κατακοσμεῖ μὲ οὐρανομήκεις τιμητικὲς προσαγορεύσεις τὸν Σηλυβρίας Αἰμιλιανό, ποὺ ἀνυψώνουν τὸ πρόσωπό του ὑπεράνω τοῦ ὕψους μεγάλων ἁγίων Ἱεραρχῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Ἔτσι ὁ Σεβ. κ. Αἰμιλιανός, κατὰ τὸν κ. Ἀμβρόσιο, εἶναι: Καύχημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, Ὑψηλὸν Πνευματικὸν Ἀνάστημα καὶ Ἅγιος Γέροντας, Ἀστὴρ τῆς Ἐκκλησίας πολύφωτος,  κόσμημα τῆς Ὀρθοδοξίας, Φάρος τηλαυγὴς τοῦ ποιμνίου τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς του, Ἄσβεστος κανδήλα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀληθείας!!!» (“Ὀρθόδ. Τύπος”, φ. 1579, 7/1/2005).
Καὶ ποιός εἶναι “καύχημα Ὀρθοδοξίας”; Συνεχίζει ὁ κ. Κορναράκης: Ἐκεῖνος ποὺ «ἀπεδείχθη περιφρονητὴς καὶ πολέμιος δύο βασικῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων· τοῦ ΜΕ΄· “Ἐπίσκοπος ...αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω” καὶ τοῦ ΞΕ΄· “Εἴ τις κληρικὸς ἢ λαϊκὸς εἰσέλθει εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων... καὶ καθαιρείσθω καὶ ἀφοριζέσθω”. Ἐπειδή, ὅπως φρονεῖ, δὲν συμβιβάζονται οἱ κανόνες αὐτοὶ μὲ τὴν ἐποχήν μας, χρήζουν κάποιας μεταρρυθμίσεως, ἐφόσον περιορίζουν τοὺς πιστοὺς “εἰς ἐπιφυλακτικότητα μετὰ ἄλλων μὴ χριστιανῶν καὶ μὴ ὀρθοδόξων”!». Ἐπίσης ὁ Σηλυβρίας «ἀποδίδει τὴν ἀποτυχία τῆς ἑνωτικῆς προσπαθείας μὲ τοὺς ἀντιχαλκηδονίους στὸ Ἅγιον Ὄρος». Καὶ γράφει: «Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ μεμονωμένοι Ἁγιορεῖτες ἀγνοώντας ὅλους τοὺς ἀγῶνας (σ.σ. περὶ ἑνώσεως μὲ τοὺς αἱρετικούς), ἔρχονται καὶ τὰ γκρεμίζουν ὅλα!» (Ἑορτολόγιο Ἱ. Μ. Καλαβρύτων, σ. 47)!!!».
Καὶ καταλήγει ὁ καθηγητὴς Κορναράκης: «Ἀποροῦμε, ἐκπληττόμεθα ἀλλὰ καὶ θλιβόμεθα γιὰ τὴ χαλαρὴ ἐπισκοπικὴ συνείδηση τοῦ κ. Ἀμβροσίου! Μήπως καὶ ὁ ἴδιος ἔχει ἤδη “ὠφεληθεῖ” ἀπὸ τὴν “ἀκένωτον πηγὴν διδαγμάτων” (σ. 6), οἰκουμενιστικῆς καὶ διαθρησκειακῆς λογικῆς, τοῦ φιλοξενουμένου τοῦ Ἁγίου Γέροντος; Κύριος οἶδε!» («Ὀρθ. Τύπος», ὅπ. παρ).
vii) Τελευταῖα, μίλησε καὶ ἐναντίον τῆς Μασονίας ὁ κ. Ἀμβρόσιος, καὶ ζητᾶ νὰ ἀποκαλύψουμε τοὺς Μασόνους:
«...εἰσάγεται ὑπογείως ὁ "ἔξω ἀπὸ δῶ" ὡς νέος "θεὸς" μέσῳ τῶν μασωνικῶν στοῶν!!! Καὶ μὴ χειρότερα... Κι ὄχι μόνο αὐτό, ἐδῶ βλέπουμε ὅτι οἱ Μπαρόζο, καὶ λοιποὶ ἡγέτες τῆς ΕΕ συσκέπτονται ἀπὸ κοινοῦ μὲ τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν μασωνικῶν στοῶν, "γιὰ τὸ καλό μας". ...ΑΠΟΚΑΛΥΨΤΕ ΤΟΥΣ ΜΑΣΩΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΟΠΟΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ Ή ΘΕΣΕΙΣ ΕΧΟΥΝ» (mkka.blogspot.gr/2012/02/blog-post_11.html).
Μᾶς ζητᾶ ὁ κ. Ἀμβρόσιος νὰ «ἀποκαλύψουμε» τοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας «Μασώνους τῆς Ἑλλάδος». Μήπως, ὅμως, οἱ ἀποκαλύψεις πρέπει νὰ ἀρχίσουν ἀπὸ τὸν κῆπο του καὶ μέσα ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία; Μήπως πρέπει νὰ κάνει τὸν κόπο νὰ ἐρευνήσει κι αὐτός, ἂν ὑπῆρξαν φιλομασόνοι φιλοξενούμενοί του, ἂν ὑπάρχουν ἐντὸς Ἐκκλησίας (Ἱεραρχίας) Μασόνοι Ἐπίσκοποι, τοὺς ὁποίους οἱ συνεπίσκοποί του καλύπτουν; Ὅταν πρὸ δεκαπενταετίας ὁ  «Μεγάλος Διδάσκαλος» τῆς μασονικῆς στοᾶς Ἀθηνῶν, Χρ. Μανέας, κατήγγειλε τὴν ὕπαρξη μασόνων Ἱεραρχῶν, ἡ Ἱεραρχία δὲν θέλησε ἢ δὲν τόλμησε νὰ ἐλέγξει τὴν κατηγορία ἢ νὰ τὸν μηνύσει ὡς συκοφάντη, ὅπως πολλάκις πιστοὶ χριστιανοὶ ζήτησαν καὶ ἀπαίτησαν, ὥστε νὰ μὴν αἰωρεῖται περὶ τὰς κεφαλὰς Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας αὐτὴ ἡ φρικτὴ ὑποψία.
Πρόσφατα πληροφορηθήκαμε ἀπὸ ἱστολόγια τὴν φιλομασονικὴ στάση κάποιων παλαιότερων καὶ νεώτερων Ἐπισκόπων. Ἐπειδὴ ἔχουν σχέση μὲ τὸν Σηλυβρίας, θὰ ἀναφέρουμε 2-3 δηλώσεις τους: Ὁ Ἰωακείμ Ἀποστολίδης «τὸ 1931 σὲ συνεδρίαση τῆς Ἱεραρχίας ...ὑπεραμύνθηκε τῆς μασονίας, ὡς θεσμοῦ κοινωνικοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπιδιώκει τὴν ἐξύψωση τῆς κοινωνίας(ἐφημ. "ΑΛΗΘΕΙΑ", ἀρ. φυλ. 20, Ὀκτώβριος 1933). Ὁ Ἀθηναγόρας Κοκκινάκης (Μητροπ. Θυατείρων) σὲ δηλώσεις του ὑποστήριξε ὅτι «θρησκέμποροι τινές, ἤρχισαν πόλεμον ἐναντίον χιλιάδων καλῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν..., ἐπειδὴ ἀνήκουν εἰς τὴν Ὀργάνωσιν τῶν Μασόνων. Τί κακὸ ἔκαμαν εἰς τὴν Ἑλλάδα οἱ Μασόνοι;».
Καὶ τί σύμπτωση! Παρόμοιες θέσεις, παρόμοιο ἐξωραϊσμὸ τῆς Μασονίας ἐπεχείρησε καὶ ὁ περὶ οὗ ὁ λόγος Αἰμιλιανός. Συγκεκριμένα ὁ «Αἰμιλιανὸς Τιμιάδης» (μητροπολίτης Καλαβρίας τότε καὶ μετέπειτα Σηλυβρίας) «σὲ συνέντευξή του στὴν Ἑλβετικὴ ἐφημερίδα "La Suisse" ποὺ ἀναδημοσιεύει ἀπόσπασμα ἡ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" (1-12-1972) καταθέτει τὴν ἄποψή του γιὰ τὸν τεκτονισμὸ σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος, μὲ μπροστάρη τὸν Φλωρίνης Αὐγουστῖνο Καντιώτη, εἶχε ξεσηκωθεῖ γιὰ τὴν κάθαρση τοῦ κλήρου ἀπὸ τοὺς μασόνους» [Τοῦτο ποτὲ δὲν ἐπετεύχθη, ἀντίθετα ἡ περὶ Ἀρχιεπ. Χριστόδουλον Σύνοδος ἁγιοποίησε τὸν Ἐπίσκοπον Χρυσόστομον Σμύρνης, παρὰ τὶς ἐνστάσεις χριστιανῶν ποὺ κατήγγειλαν τὴν Μασονικήν του ἰδιότητα καὶ παρά τὶς ἐπιφυλάξεις καὶ αὐτῶν ἀκόμα τῶν ἰδίων(!) Ἐπισκόπων ποὺ τὸν ἁγιοποίησαν!!!].
Καὶ ὡς νὰ ἦτο ὁ Σηλυβρίας συνήγορος τῶν Μασόνων καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν, ψέγει τὴν Ἱεραρχία, διότι μὲ τὴν παρότρυνση μιᾶς ὁμάδας φανατικῶν, κακῶς θεωρεῖ τὸν Μασονισμὸ (τεκτονισμὸ) ὡς ἐχθρὸ τῆς Ἐκκλησίας! Διαβεβαιώνει δέ, ὅτι ἡ Μασονία «οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μὲ τὸν οἰκουμενισμόν»! Στὴν συνέντευξή του, τὸ περιεχόμενο τῆς ὁποίας εἶναι ἐσκεμμένως ἀντιφατικὸ καὶ ἀποπροσανατολιστικό, διαβάζουμε καὶ τὰ ἑξῆς:
«Δὲν πρέπει νὰ ὑπερβάλλωμεν τὴν σημασίαν τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας ἐπὶ τοῦ θέματος τοῦ τεκτονισμοῦ... Πρόκειται περὶ μέτρου ἐντελῶς τυπικοῦ..., πρόκειται περὶ κατισχύσεως εἰς τοὺς κόλπους τῆς ἱεραρχίας μιᾶς μικρᾶς μειοψηφίας φανατικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐκδηλώνουν ἀντιοικουμενικὸν πνεῦμα, ἔστω κι ἂν ὁ τεκτονισμὸς οὐδεμίαν ἔχει σχέσιν κατ’ ἀρχὴν μὲ τὸν οἰκουμενισμόν. Ἡ ἀπόφασις αὐτὴ δὲν δύναται νὰ θεωρηθῆ ὡς ἐκπροσωποῦσα τὴν γνώμην τοῦ συνόλου τῆς Ἱεραρχίας καὶ ἀκόμα ὀλιγώτερον τῆς Ἐκκλησίας..., δεδομένου ἄλλωστε ὅτι ἀπὸ δεκαετίας ἤδη θεωρεῖται ὅτι ὁ τεκτονισμὸς εἶναι ἀσυμβίβαστος πρὸς τὴν ὀρθόδοξον ἐκκλησίαν. Ὁ λαὸς γνωρίζει ὅτι ὁ τεκτονισμὸς δὲν ἀποτελεῖ εἰς τὴν Ἑλλάδα πραγματικὸν κίνδυνον, ὁπωσδήποτε δὲ δὲν εἶναι ἐχθρὸς τῆς ἐκκλησίας. Δὲν ἐμάθομεν νὰ λέγωμεν, ὅτι ὁ τεκτονισμὸς συμβιβάζεται πρὸς τὴν θρησκείαν, ἀλλὰ τὸ νὰ λέγωμεν, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ κύριος ἐχθρός, ἀσφαλῶς δὲν ἀνταποκρίνεται εἰς τὴν γνώμην τῆς πλειοψηφίας τῆς ἱεραρχίας»! http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2012/08/2_14.html
Ὁ εὐφυὴς κ. Ἀμβρόσιος, λοιπόν, δὲν κατάλαβε τίποτα ἀπ’ ὅλες τὶς παραπάνω ἰδιότητες  τοῦ Αἰμιλιανοῦ, δὲν γνώριζε τὴν ταυτότητά του;
Μᾶς δίδαξε ὁ κ. Ἀμβρόσιος ὅτι καὶ μόνο νὰ δεχθεῖς στὸ γραφεῖο σου κάποιον, εἶναι σὰ νὰ ἀποδέχεσαι τὴν ἰδεολογία του καὶ νὰ τὴν ἐπευλογεῖς! Ἔγραψε συγκεκριμένα: Ὁ κ. Βαρθολομαῖος καὶ ὁ κ. Ἱερώνυμος «φέρονται ὡς ἀποδεχόμενοι τὴν Μεταπατερικὴ Θεολογία καὶ ὡς ἐπευλογοῦντες ταύτην, καθ' ὅσον ἐδέχθησαν στὸ Γραφεῖο του ἕκαστος τὰ Μέλη τοῦ Προεδρείου τῆς ἐν λόγῳ κινήσεως»! (aktines.blogspot.gr/2012/03/blog-post_1762.html).
Ὥστε, λοιπόν, κατὰ τὴν διδασκαλίαν του, καὶ μόνο νὰ δεχθεῖς στὸ Γραφεῖο σου κάποιον, εἶναι σὰ νὰ ἀποδέχεσαι τὴν ἰδεολογία του! Τόσο αὐστηρὸς εἶναι γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἂν ὅμως ἰσχύει αὐτό, τί σημαίνει γιὰ τὸν ἴδιο τὸ γεγονός, ὅτι ὄχι ἁπλῶς ἐδέχθη στὸ Γραφεῖο του, ἀλλὰ φιλοξένησε καὶ φιλοξενεῖ ἐπὶ χρόνια στὴν Μητρόπολη Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας Ἐπισκόπους πού, τὸν ἕνα ἔχει χαρακτηρίσει ὁ ἴδιος ὡς «ἀκατάλληλο πρόσωπο» γιὰ νὰ γίνει ἐπίσκοπος, ὁ δὲ ἄλλος, ὁ Σηλυβρίας, ἦταν ἐν ἔργοις καὶ λόγοις ἡγετικὸ στέλεχος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ φιλικὰ προσκείμενος πρὸς τὴν Μασονία; Πῶς σ’ αὐτὸν εἶχε ἐμπιστευθεῖ τὴν διδαχὴ τοῦ ποιμνίου του, συλλειτουργοῦσε μαζί του, καὶ ἀποδέχθηκε τὸν καρπὸ τοῦ ἐν Εὐρώπῃ οἰκουμενιστικοῦ του κόπου, ἑκατομμύρια εὐρώ, γιὰ νὰ χτίσει οἰκήματα, «Μετόχια» καὶ «Σήμαντρα», καὶ παρευρέθη στὴν βράβευσή του ἀπὸ παπικούς; Ἄραγε, δὲν ταυτίστηκε μὲ αὐτόν, δὲν ἐπευλόγησε στὸ πρόσωπό του τὸν Οἰκουμενισμό του, δὲν καθίστασαι ὅμοιός του;

Ε. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος τὸ 2003, καθὼς μεγάλωναν τὰ ἀνοίγματα τοῦ Ἀρχιεπ. Χριστόδουλου πρὸς τὸ Βατικανό, ἂν καὶ διέβλεπε ἐπερχόμενο σχίσμα, ἀδιαφοροῦσε. Σήμερα καταφέρεται ἐναντίον τῶν συνεπισκόπων του, ποὺ δὲν βλέπουν τὸν κίνδυνο σχίσματος Οἰκουμενιστῶν καὶ ἀντι-οικουμενιστῶν!
Ὅταν ὁ κ. Ἀμβρόσιος (ἐπὶ Χριστοδούλου) ἦταν «ὑπουργὸς τῶν ἐξωτερικῶν» τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ἀντέδρασε στοὺς Οἰκουμενιστικοὺς σχεδιασμοὺς τοῦ Ἀρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου (ποὺ τότε πλειοδοτοῦσε σὲ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα, ξεπερνώντας καὶ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο), ἀλλὰ συνεργάστηκε μαζί του γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῶν οἰκουμενιστικῶν του σχεδιασμῶν. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ προσφώνηση τοῦ κ. Ἀμβρόσιου πρὸς τὸν καρδινάλιο Κάσπερ (11/2/2003), πρὸς τὸν ὁποῖο δήλωνε κυνικὰ πώς, παρὰ τὸν διαβλεπόμενο κίνδυνο σχίσματος ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, λόγῳ τῶν ἀνοιγμάτων πρὸς τὸ Βατικανό, ἡ προσπάθεια προσεγγίσεως μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν(!) θὰ συνεχισθεῖ: «Διανοίγοντες τὰς ἀγκάλας μας πρὸς τὴν Ρωμαιοκαθολικὴν Ἐκκλησίαν», εἶπε ὁ κ. Ἀμβρόσιος, «ἀντιμετωπίζομεν τὸν κίνδυνον ἑνὸς νέου ἐσωτερικοῦ σχίσματος»! (π. «Ἐκκλησία» Μάρτιος 2003). Καὶ συνεχίζων, ἐπρότεινε τὴν «περαιτέρω ἀνάπτυξιν Διμερῶν Σχέσεων μεταξὺ  τῆς προκαθημένης(!) Ἐκκλησίας(!) τῆς Ρώμης καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος».
Σήμερα, ὁ μὴ συνειδητοποιῶν τὴν βαρύτητα τῶν ὅσων ἑκάστοτε λέγει, κ. Ἀμβρόσιος, κατηγορεῖ τοὺς ἄλλους συνεπισκόπους του, ὅτι τοὺς ἐξέφυγε ἡ κατάσταση ἀπὸ τὰ χέρια τους, καὶ ὡς ἐκ τούτου ὑπάρχει κίνδυνος σχίσματος καὶ σχισμάτων. «Δὲν πρέπει (γράφει), ὑπαιτιότητι ἡμῶν, νὰ μονοπωλῆται ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ ἐκκεντρικά τινα στοιχεῖα-Μέλη τῆς Ἐκκλησίας... Ἐπικρέμαται, φρονῶ ταπεινῶς, ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς ἡμῶν ἡ ἀπειλὴ οὐχὶ ἁπλῶς ἑνὸς σχίσματος, ἀλλὰ περισσοτέρων τοιούτων, καθ’ ὅσον ἄλλοι μὲν θεωροῦν ὡς αἵρεσιν τὴν λεγομένην οἰκουμενικὴν κίνησιν, ἕτεροι δὲ τὴν θεωρίαν τῆς μεταπατερικῆς Θεολογίας, καὶ ἄλλοι τὴν μεταρρύθμισιν εἰς τὰ τῆς Ὀρθοδόξου λατρείας» (Φεβρ. καὶ Μάρτ. 2012). Τόσο γρήγορα ξέχασε ὅτι εἶναι συνδημιουργὸς τῆς καταστάσεως αὐτῆς· ἡ στάση του, τότε, ἔναντι τοῦ Πάπα, ἡ ἀδιαφορία του, τότε, γιὰ ἕνα «νέο ἐσωτερικὸ σχίσμα», μαζὶ μὲ ἄλλους παράγοντες, ὁδήγησαν σ’ αὐτὰ καὶ εἶναι οἱ πικροὶ καρποὶ αὐτῶν ποὺ τώρα κατηγορεῖ.
Ἂν πράγματι, ἐννοεῖ αὐτὰ ποὺ λέγει, πρέπει νὰ κάνει τὴν αὐτοκριτική του, νὰ ζητήσει συγγνώμη ἀπὸ τοὺς συλλειτουργούς του, ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ ἀπὸ ὅσους ἐδίωξε, ἐπειδὴ τοῦ ὑπενθύμιζαν τὰ αὐτονόητα, καὶ τότε θὰ θεωρηθεῖ εἰλικρινὴς (κατὰ ἄνθρωπον) ἡ σημερινή του «ἀγωνία»!

ΣΤ. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος κατηγορεῖ τὸν Πατριάρχη γιὰ παράνομη καθαίρεση, ξεχνώντας ὅτι κι αὐτὸς ἔχει προβεῖ σὲ παράνομους καὶ ἄδικους ἀφορισμούς!
Θὰ προσθέσω κι ἕνα τελευταῖο, τὸ ὁποῖο, ἂν καὶ μὲ ἀφορᾶ προσωπικά, δὲν πρέπει νὰ παρασιωπήσω, γιατὶ δὲν τὸ ἀντιμετώπισα ἐξ ἀρχῆς καὶ (τώρα περισσότερο) δὲν τὸ ἀντιμετωπίζω ὡς προσωπικό, ἀλλὰ ὡς ἐκκλησιαστικὸ θέμα. Ὁ κ. Ἀμβρόσιος καταφέρεται κατὰ τῆς παράνομης (πράγματι) καρατόμησης τοῦ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Εἰρηναίου καὶ ἐπανέρχεται στὸ θέμα πολλὲς φορές. Γράφει: Ὁ «Πατριάρχης Εἰρηναῖος κηρύχθηκε ἔκπτωτος χωρὶς δικαστικὲς διατυπώσεις! ΔΕΝ ἀπαγγέλθηκε κατηγορία κατ’ Αὐτοῦ! ΔΕΝ διενεργήθησαν ἀνακρίσεις! ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΔΟΘΗ ἡ δυνατότης νὰ ἀπολογηθῆ! ΔΕΝ ΔΙΚΑΣΘΗΚΕ λοιπὸν καθὼς οἱ Ἱεροὶ Κανόνες διακελεύουν!... Καὶ ὅλα αὐτὰ ἔγιναν …μὲ τὴν σύμπραξη τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου, δηλ. τοῦ θεματοφύλακος τῶν Ἱ. Κανόνων!».
Πῶς, ὅμως, «ξέχασε» ἐνσυνείδητα ὁ κ. Ἀμβρόσιος τὴν παροιμία, πὼς «στὸ σπίτι τοῦ κρεμασμένου δὲν μιλᾶνε γιὰ σκοινί»; Πῶς τοῦ διέφυγε ὅτι καταδικάζοντας τὶς ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχη, καταδικάζει τὸν ἑαυτόν του, ἀφοῦ παρόμοια ἔκανε κι αὐτός, παρέβη δηλαδὴ ὅσα «οἱ Ἱεροὶ Κανόνες διακελεύουν»; Αὐτός, βέβαια, δὲν κατεδίκασε Πατριάρχη, ἀλλὰ λαϊκό. Τὸ 2006 παράνομα, ἀντικανονικά, ἐκδικητικὰ –καὶ χωρὶς ἴχνος μεταμελείας– καταδίκασε καὶ ἀφόρισε λαϊκὸ θεολόγο τῆς Μητροπόλεώς του, χωρὶς κατηγορία, ἀνάκριση, ἀπολογία, χωρὶς «δίκη». Τὴν αἰτία καὶ ἀστεία «κατηγορία», ποὺ ἐφηῦρε γιὰ νὰ τὸν καταδικάσει αὐθαίρετα, τὴν ἔγραψε στὴν (διὰ τοῦ Τύπου) Ἀνακοίνωση τοῦ ἀφορισμοῦ:
Ὁ θεολόγος ἔπραξε τὸ ἑξῆς ἀδίκημα: κληθεὶς «δὲν προσῆλθε στὸ γραφεῖο τοῦ Μητροπολίτη γιὰ νὰ συζητήσουν θεολογικὰ θέματα»!!! (αὐτὴ κατὰ λέξη ἦταν ἡ αἰτιολόγηση στὸ δημοσιευθὲν «Ἔγγραφο» τοῦ ἀφορισμοῦ. Ἀκολούθησε, βέβαια, καὶ μιὰ «Ἐγκύκλιος» μὲ διαφορετικὸ σκεπτικό, ποὺ ἀναιροῦσε τὴν πρώτη αἰτιολόγηση τοῦ «ἐπίσημου» ἀφορισμοῦ, δηλαδὴ τὸν ἑαυτόν του!). Μάλιστα, στὴ συνέχεια, ὑπερασπιζόμενος αὐτήν του τὴν ἐμπαθῆ ἐνέργεια ὑπέπεσε καὶ σὲ ἄλλα ἀδικήματα, γιὰ τὰ ὁποῖα παραπέμπεται ἀπὸ τὸν Εἰσαγγελέα νὰ δικασθεῖ στὸ Ἐφετεῖο Πατρῶν τὴν 1 Ὀκτωβρίου 2012!
* * *
Αὐτὰ εἶναι τὰ δικά μου συμπεράσματα γιὰ τὴν φαινομενικὴ ἀλλαγὴ πλεύσεως τοῦ Μητροπολίτη Καλαβρύτων κ. Ἀμβροσίου, τὸν ὁποῖο γνωρίζω «ἀπὸ τὴν ὄψη καὶ τὴν κόψη». Ἂν ὅμως, παρὰ τὰ συγκεκριμένα, πραγματικὰ γεγονότα καὶ κείμενα ποὺ παρουσίασα, ἔχει ἀλλάξει πραγματικὰ γνώμη καὶ δέχεται ὅ,τι καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πιστεύει, δηλαδή:
(α) ἂν δέχεται ὅτι ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμὸς καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἱρέσεις· ἂν ἔπαψε πλέον νὰ θεωρεῖ ὅτι οἱ Παπικοὶ ἔχουν μυστήρια· ἂν ἔπαψε νὰ θεωρεῖ ὅτι τὸ Βατικανὸ εἶναι «Ἐκκλησία» καὶ μάλιστα «προκαθημένη»(!)·
(β) ἂν ἔπαψε νὰ θεωρεῖ ὅτι τὸ Filioque εἶναι θεολογούμενο, καὶ δέχεται τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἑκατοντάδων Συνόδων, ὅτι εἶναι αἵρεση καὶ φοβερὴ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος·
(γ) ἂν ἄλλαξε γνώμη γιὰ τὴν ἐν ζωῇ ταυτότητα τοῦ Σηλυβρίας Αἰμιλιανοῦ μὲ τὸν ὁποῖο ταυτίστηκε (μακάρι ὁ –προσηνὴς ὡς ἄνθρωπος– Σηλυβρίας Αἰμιλιανὸς νὰ ἔφυγε μετανοημένος, πρᾶγμα ποὺ ἐμεῖς δὲν γνωρίζουμε, ἀλλὰ τὸ εὐχόμαστε)·
(δ) ἂν συνειδητοποίησε τὰ ἄλλα δημόσια ἐκκλησιαστικὰ λάθη του·
τότε, πράγματι μιὰ τέτοια ἀλλαγή, ἀποτελεῖ μεγάλη χαρὰ γιὰ κάθε ὀρθόδοξο καὶ παράδειγμα γιὰ μίμηση, ἰδιαίτερα γιὰ ἐμὲ προσωπικά.
Τότε μποροῦμε, ὁ καθένας στὸν τομέα του νὰ πολεμᾶ τὸν κοινὸ καὶ κυρίως ἐχθρὸ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Οἰκουμενισμό, ποὺ ἔχει βραχυκυκλώσει τὰ πάντα, ἔχει καταντήσει τὴν Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας θεραπαινίδα τῆς Πολιτείας καὶ τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων, ἀνίκανη νὰ συμπαρασταθεῖ οὐσιαστικὰ στὸ σύγχρονο πιστό, καὶ ἐπὶ πλέον στέκεται ἐμπόδιο στὸ ἔργο ὅσων φωτισμένων ποιμένων ἀγωνίζονται θυσιαστικὰ καὶ ἔμπονα γιὰ τὸ ποίμνιό τους, πιστοὶ στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, σ’ αὐτοὺς τοὺς ἔσχατους  καιροὺς τῆς συγχύσεως καὶ τῆς ἀπελπισίας.

Σημάτης Παναγιώτης

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου