Ομολογία

ΙΓ΄ Ματθαίου 21,33-42 (κακών γεωργών)

Σε ποιούς 

δίνουμε την εμπιστοσύνη μας;

του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμακη

Ο Κύριος με την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα έφτασε στο τέλος της κηρυκτικής του δράσεως. Λίγες μέρες είχαν απομείνει μέχρι να συλληφθεί και να σταυρωθεί. Τα καλά αποτελέσματα του κηρύγματος και των σημείων του είχαν κορυφώσει τον ενθουσιασμό του λαού, αλλ’ είχαν ανάψει στο έπακρο και το μίσος της άρχουσας θρησκευτικής τάξεως της ιουδαϊκής κοινωνίας εναντίον του, η οποία, κοχλάζοντας στο καζάνι της ζηλοτυπίας της, κυριολεκτικώς προσπαθούσε  φανερά πια να βρει κάποια αιτία για να τον ξεκάνει από τη μέση.

Για το σκοπό αυτό οι γραμματείς οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού οργάνωσαν εκστρατεία εναντίον του. Του έκαναν εμπαθή ερωτήματα, ώστε από κάποια απάντησή του να πιαστούν και να τον κατηγορήσουν. Αλλ’ ο Ιησούς με τη θεία σοφία του τους αποστόμωνε. Κάποια στιγμή αγανάχτησε και μπήκε στην αντεπίθεση με παραβολές. Μία απ’ αυτές είναι και το ανάγνωσμα του ευαγγελίου της ΙΓ΄ κυριακής του Ματθαίου, στην οποία τους αναγκάζει να βγάλουν απόφαση  οι ίδιοι εναντίον του εαυτού τους, χωρίς να καταλάβουν κατ’ αρχήν ότι καταδικάζουν τον εαυτό τους. Τους λέει·

Ένας νοικοκύρης φύτεψε ένα μεγάλο αμπέλι και έβαλε γύρω γύρω φράχτη, για να μη μπαίνουν μέσα τα θηρία και οι κλέφτες, και έσκαψε σ’ αυτό πατητήρι, και έκτισε (από πάνω)  ψηλό παρατηρητήριο, και το παρέδωσε στους γεωργούς, (για να το καλλιεργούν και το φυλάγουν), και έφυγε σ’ άλλη χώρα.

Ύστερα από τόση φροντίδα περίμενε καρπούς. Κι όταν πλησίασε ο καιρός της καρποφορίας, έστειλε τους δούλους του προς τους γεωργούς, για να παραλάβουν τους καρπούς του. Αλλ’ οι κακοί και τεμπέληδες εκείνοι γεωργοί, μη έχοντας καρπούς προς παράδοση, έπιασαν τους δούλους του αφεντικού και άλλους μεν έδειραν θανάσιμα, άλλους δε σκότωσαν, άλλους δε έθαψαν κάτω από τις πέτρες με λιθοβολισμό. Ο νοικοκύρης, μη βλέποντας να επιστρέφουν οι δούλοι του, έστειλε πάλι άλλους δούλους, περισσότερους αυτή τη φορά, αλλ’ οι κακοί εκείνοι γεωργοί τους έκαναν και αυτούς τα ίδια.

Ύστερα έστειλε σ’ αυτούς το γιό του, λέγοντας· «Θα ντραπούν το γιο μου» (και θα του παραδώσουν τη σοδειά). Εκείνοι, σαν είδαν το γιο του, καταλήφθηκαν από φονική μανία και είπαν μεταξύ τους· Αυτός είναι ο κληρονόμος του αμπελιού. Μπρος, ας τον σκοτώσουμε κι ας πάρουμε την κληρονομία του. Και τον πήραν (σηκωτό) και τον έβγαλαν έξω από το αμπέλι και τον σκότωσαν. Και ερωτάται· όταν έρθει ο κύριος του αμπελιού, τί θα τους κάνει τους γεωργούς εκείνους;

Εκείνοι, χωρίς να καταλάβουν πού το πάει ο Χριστός, του απαντούν· Τους κακούς αυτούς γεωργούς θα τους εξολοθρέψει με κακό τρόπο, και το αμπέλι θα το αναθέσει σ’ άλλους γεωργούς, που θα του δώσουν τους καρπούς στους κατάλληλους καιρούς. Και επιβεβαίωσε ο Ιησούς την απάντησή τους με μια πασίγνωστη προφητεία των Ψαλμών (117,22). Το λιθάρι, που οι οικοδόμοι το έβγαλαν άχρηστο, αυτό τελικά τοποθετήθηκε σε γωνία της οικοδομής και έγινε κεφαλάρι, πάνω στο οποίο στηρίχτηκε όλη η οικοδομή. Η σωστή χρήση αυτού του λιθαριού έγινε από το Θεό, γι’ αυτό και όλοι την είδαν και τη θαύμασαν.

Ποιος δεν καταλαβαίνει το νόημα; Σύμφωνα με την παραβολή, ο άνθρωπος που φύτεψε αμπέλι, είναι ο Θεός. Οι γεωργοί, που έβαλε μέσα να το δουλεύουν, και ιδιοποιήθηκαν τους καρπούς, και κακοποίησαν τους απεσταλμένους του νοικοκύρη, και σκότωσαν το γιό του, το νόμιμο κληρονόμο, για να σφετεριστούν το αμπέλι, είναι οι Ιουδαίοι. Με την παραβολή ο Ιησούς συγκεκαλυμμένα εκπέμπει το μήνυμα ότι ο Θεός αγάπησε τους Ιουδαίους, τους τίμησε, τους έδωσε νόμο, προνόμια, ευεργετήματα, αλλ’ αυτοί, αχάριστοι και κακότροποι, τον απέρριψαν και θέλησαν να τον υποκαταστήσουν.

Μέσα στις λίγες λέξεις της παραβολής ο σοφός Κύριος περιέκλεισε προφητικώς όλη την άδικη περιπέτεια του σταυρικού θανάτου, που επρόκειτο να υποστεί από τους Ιουδαίους, σε λίγες μέρες. Ήξερε πολύ καλά, τί τον περίμενε. Και δεν δειλιάζει, αλλά προχωρεί με θάρρος στο μαρτυρικό θάνατο. Ήξερε γιατί αυτός ο λαός με νόμο με προφήτες με τόση φροντίδα παρέμεινε άκαρπος, και ποιοί ευθύνονται γι’ αυτό. Ήξερε πώς έπρεπε να τιμωρηθούν, αλλ’ υπέμεινε αυτός το θάνατο απ’ αυτούς που έπρεπε να θανατωθούν, για να δώσει αιώνιο παράδειγμα καλωσύνης, και αιώνιο παράδειγμα μοχθηρίας. Αλλά τελικά δεν θα τη γλυτώσουν την τιμωρία. Διότι δεν πρέπει να θριαμβεύσει στον κόσμο το άδικο αλλά το δίκαιο. Θα έρθει ο Κύριος του παλιού και του νέου Ισραήλ και κατά τη δευτέρα παρουσία του θα τους εξολοθρεύσει, όχι από εκδίκηση, αλλά διότι το επιβάλλει η ηθική τάξη, που αυτοί την είχαν ανατρέψει με τις ψευδολογίες τους.

Ακόμη πιο μεγάλη ευθύνη κι απ’ αυτούς έχουν οι άθεοι και τα συστήματα της σημερινής εποχής, που επαναλαμβάνουν το λάθος της άρχουσας θρησκευτικής τάξεως του Ισραήλ, απορρίπτοντας εμμέσως και σιωπηρώς το Σωτήρα Χριστό από τις κοινωνίες των εθνών, και αναλαμβάνοντας αυτοί να δημιουργήσουν παράδεισο γήινο για τους ανθρώπους, δημιουργώντας όμως και μια απέραντη κόλαση, όπως την έχουν καταντήσει τη ζωή σήμερα. Με την τεχνολογία τους δίνουν ένα και καταστρέφουν χίλια. Και ρίχνουν τους ανθρώπους, τα θύματα του γαργαλιούνται από τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, και τώρα στην επίγεια κόλαση και αύριο στην αιώνια τιμωρία. Προσοχή σε ποιους δίνουμε εμπιστοσύνη. Ένας είναι μόνο άξιος όλης της εμπιστοσύνης μας, ο Χριστός. Εμπιστευθείτε τον ανεπιφύλακτα.