Γιατί ο οίκτος θεωρείται αδυναμία στη νεανική βία (και λίγες σκέψεις)

 

 

Γράφει ο ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

 Με τα τελευταία γεγονότα σκληρής βίας στα σχολεία από ανήλικους και ανήλικες επιβεβαιώνονται οι φόβοι, που από χρόνια κάποιοι από μας έχουν εκφράσει, για την αναβάθμιση της νεανικής παραβατικότητας, που μετατρέπεται πια σε σκληρή εγκληματικότητα. Το φαινόμενο αυτό, τα τελευταία χρόνια, λαμβάνει ολοένα και πιο ανησυχητικές διαστάσεις.

 Συγκρούσεις μεταξύ μαθητών, περιστατικά σχολικού εκφοβισμού, βιντεοσκοπημένες επιθέσεις, που κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι όλα αυτά δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά σημάδια μιας κοινωνίας που αλλάζει, δυστυχώς, όχι προς το καλύτερο. Η βία αναβαθμίστηκε και σε αυτή την αναβάθμιση σημαντικό μερίδιο πλέον λαμβάνουν και τα ανήλικα κορίτσια, τα οποία γίνονται πρωταγωνίστριες ωμής επιθετικότητας και, όπως πρόσφατα σκληρών, εγκληματικών ενεργειών.

 Η ελληνική κοινωνία, όπως δυστυχώς και η Πολιτεία, παρακολουθούν σοκαρισμένες τη ραγδαία αύξηση περιστατικών βίας μεταξύ ανηλίκων, χωρίς να φαίνεται να λαμβάνονται έστω κάποια αρχικά μέτρα, με σκοπό τον περιορισμό μακροπρόθεσμα αυτών των περιστατικών. Συμπλοκές έξω από σχολεία, βιντεοσκοπημένοι ξυλοδαρμοί, ακόμα και μαχαιρώματα για ασήμαντες αφορμές, δείχνουν πως η βία δεν έχει πλέον φύλο, ούτε όρια.

 Η εικόνα των νεαρών κοριτσιών, 14 και 15 ετών, που άλλοτε συνδέονταν με ευαισθησία και συναισθηματική ωριμότητα, έχει αντικατασταθεί από σκηνές ωμής επιθετικότητας: Αφού ξυλοκοπούν συνομήλικές τους, καταγράφουν το περιστατικό με το κινητό και το ανεβάζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν “τρόπαιο”. Η πράξη της βίας έχει πάψει πλέον να είναι ντροπή, αλλά γίνεται μέσο εντυπωσιασμού.

 Κάποτε μιλούσαμε για αυθόρμητους καβγάδες ή λεκτικές αντιπαραθέσεις, σήμερα βλέπουμε σχεδιασμένες επιθέσεις, οργανωμένες ομάδες αγοριών και κοριτσιών, που λειτουργούν με λογική “παρέας” ή “συμμορίας”. Φυσικά υπάρχουν και τα ατομικά περιστατικά, όπως το πρόσφατο στην Κυψέλη, όπου μιλάμε πια όχι για εκφοβισμό ή απειλή, αλλά εγκληματική απόπειρα. Η πιο τρομακτική όμως διαπίστωση δεν είναι η ίδια η βία, αλλά η έλλειψη οίκτου που τη συνοδεύει. Αυτά τα παιδιά φαίνεται να έχουν αποξενωθεί από το συναίσθημα, καθότι δεν υπάρχει δισταγμός, ούτε ενοχή. Το θύμα δεν αντιμετωπίζεται ως άνθρωπος, αλλά ως “εχθρός”.

 

Οι αιτίες της βίας και η αντιμέτωπιση

 Η απουσία ενσυναίσθησης και συμπόνιας, καθιστά τη βία πιο εύκολη, πιο ψυχρή, πιο απάνθρωπη. Όταν ο νέος δεν μπορεί να μπει στη θέση του άλλου, όταν δεν νιώθει τύψεις ή λύπη για τον πόνο που προκαλεί, τότε η κοινωνία έχει αποτύχει να του διδάξει τον σεβασμό και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Η κοινωνία, βυθισμένη σε ένα κλίμα επιφανειακής προβολής και απανθρωπιάς, έχει μεταδώσει στα παιδιά της το μήνυμα, ότι “αν δεν δείξεις δύναμη, θα σε πατήσουν”. Έτσι, ο οίκτος εκλαμβάνεται ως αδυναμία.

 Η οικογένεια, συχνά απούσα, δυσκολεύεται να βάλει όρια. Το σχολείο επικεντρώνεται στη γνώση, παραμελώντας την ηθική και συναισθηματική αγωγή. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λειτουργούν ως θερμοκήπιο βίας, όπου οι νέοι μαθαίνουν ότι “όποιος φαίνεται σκληρός, επιβάλλεται”. Πίσω από κάθε βίαιο ανήλικο, κρύβεται συνήθως ένα παιδί φοβισμένο, ανασφαλές, παραμελημένο, που έχει μάθει πως η επιθετικότητα είναι η μόνη γλώσσα για να ακουστεί.

 Φυσικά η αντιμετώπιση δεν βρίσκεται μόνο στην αυστηροποίηση των ποινών. Βρίσκεται στην ανασυγκρότηση της παιδείας, μέσα και έξω από το σχολείο. Χρειαζόμαστε προγράμματα συναισθηματικής αγωγής, ενίσχυση της ενσυναίσθησης, της διαχείρισης θυμού και του σεβασμού στη διαφορετικότητα.

 Η κοινωνία πρέπει να ξαναδιδάξει στα παιδιά – αγόρια και κορίτσια – τι σημαίνει οίκτος, ευαισθησία και ευθύνη. Μόνο έτσι η βία θα πάψει να είναι αποδεκτή, επίκαιρη ή μέσο επίλυσης διαφορών και θα γίνει απορριπτέα και καταδικαστέα. Χρειαζόμαστε παιδιά που να νιώθουν, όχι μόνο να γνωρίζουν. Νέους που να μπορούν να αναγνωρίσουν το λάθος, να ζητήσουν συγγνώμη, να υπερασπιστούν τον αδύναμο αντί να τον εξευτελίσουν. Αν θέλουμε να μιλάμε για πρόοδο, δεν αρκεί να αναβαθμίζουμε την τεχνολογία, αλλά πρέπει να αναβαθμίσουμε την ανθρωπιά μας, γιατί μια κοινωνία χωρίς οίκτο, όσο σύγχρονη κι αν είναι, παραμένει βάρβαρη.

ΣΧΟΛΙΟ

 Οταν σταματήσεις να διδάσκεις τα παιδιά για Χριστό και Ελλάδα. Οταν υποβαθμίσεις μαθήματα όπως η ιστορία και τα θρησκευτικά, τότε τα αποτελέσματα δεν αργούν να φανούν και είναι καταστροφικά...

 Τα παιδιά μας αντί για τις αρχές του ανθρωπισμού, της αγάπης στον συνάνθρωπο και του πατριωτισμού έχουν μέσα τους την βία. Δεν έχουν ιδανικά, Δεν γνωρίζουν τι είναι η ευλογημένη οικογένεια. Δεν γνωρίζουν τα νάματα της Ορθοδοξίας μας...

 Δυστυχώς παρά το ότι ο αρθρογράφος προσπαθεί να εντοπίσει το πρόβλημα και πολύ σωστά λέει ότι τα παιδιά “δεν μπορούν να μπουν στην θέση του άλλου” και δεν έχουν λύπη, τύψεις ή συναισθήματα, όμως πέφτει κι αυτός στο νεοταξικό χάος χρησιμοποιώντας τους όρους που κατέστρεψαν τα παιδιά μας....

 Μιλάει για “ενσυναίσθηση” έναν όρο πολύ αγαπητό στο νεοταξικό λεξιλόγιο που όμως χρησιμοποιείται υποκριτικά και ανούσια από ολόκληρη την κοινωνία μας....

 Και αυτό αποδεικνύεται διότι οι νεοταξίτες από την μια κόπτονται για ενσυναίσθηση, αλλά είναι υπέρ των εκτρώσεων (δεν μπαίνουν στην θέση του εμβρύου, αλλά στην θέση της φόνισσας μάνας), οι νεοταξίτες φιλόζωοι είναι υπέρ των αντίχριστων στειρώσεων και του τσιπαρίσματος των ζώων συντροφιάς και της εξαφάνισης των αδέσποτων σκύλων και γατιών, αλλά όλες οι φιλοζωικές οργανώσεις έβγαλαν τον σκασμό όταν χιλιάδες πρόβατα σφάζονται στην πατρίδα μας....

 Είναι ανθρωπιστές αλλά θέλουν να οδηγήσουν τους ηλικιωμένους και τους αρρώστους στην ευθανασία....

 Υποκριτικά μιλούν για ελευθερία του ατόμου και ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά βγάζουν τον σκασμό για το τεράστιο ηλεκτρονικό φακέλωμα με ψηφιακές ταυτότητες και προσωπικούς αριθμούς...

 Ο αρθρογράφος μιλάει για διαφορετικότητα (άλλος αγαπημένος όρος της νέας τάξης) αλλά δυστυχώς στα παιδιά μας προωθείται η διεστραμμένη διαφορετικότητα, η οποία πλασάρεται ταυτόχρονα με την πολυπολιτισμικότητα και την απαξίωση της ελληνικότητας....

 Γενικά η υποκρισία αυτή δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορα τα παιδιά μας....

 Αυτή λοιπόν η νεοταξική υποκρισία και απάνθρωπη παράνοια που και καλά είναι “στολισμένη” με ενσυναισθήσεις και διαφορετικότητες, αλλά και η καταστροφική νεοταξική επίσης επέλαση των κοινωνικών διαδικτυακών μέσων, όπως και οι προωθήσεις νεοταξικών κυρίως WOKE ιδεών του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, που βρίθουν από υλισμό και ματαιοδοξία, φεμινισμό κ.α., έχουν τρελάνει τα παιδιά μας....

 Συνεπώς η βία ανηλίκων όχι μόνο θα συνεχιστεί αλλά θα ενταθεί τα προσεχή χρόνια....

 Αν δεν αλλάξει ριζικά όλο το στήσιμο της εκπαίδευσης και αν δεν ξαναγίνει όπως παλιότερα “παιδεία” αληθινή, χριστιανική, πατριωτική και αληθινά ανθρωπιστική δεν πρόκειται να δούμε καλύτερα αποτελέσματα....

 Πολύ σωστά ο εξαιρετικός και πατριώτης φιλόλογος κ. Αντώνης Αντωνάκος είχε πει σε μια ομιλία του για την ελληνική μας γλώσσα ότι τα παιδιά σήμερα δεν έχουν παιδεία αλλά εκπαίδευση... Εκπαίδευση όμως έχουν και τα ζώα.... κι αυτά εκπαιδεύονται....

 Ενώ παιδεία μπορεί να έχει ΜΟΝΟ ο άνθρωπος...

 Η παιδεία λοιπόν τον παιδιών μας έχει υποβιβαστεί σε εκπαίδευση, αλλά ακόμα και αυτή έχει λάθος περιεχόμενο....

 Τα παιδιά τελειώνουν το Λύκειο χωρίς γνώσεις, χωρίς ιδέες, χωρίς αρχές και χωρίς πιστεύω....

 Τα μόνα τους “θέλω” είναι να τα κονομήσουν, να γίνουν γνωστοί και να έχουν πολλά likes και πολλούς “φίλους” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που θα τους θαυμάζουν..... Εστω κι αν για να γίνει αυτό πρέπει να πλακώσουν στο ξύλο μερικούς συμμαθητές τους....

 Μιας και για να αλλάξει η κοινωνία μας είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο, ας ξεκινήσουμε από τις οικογένειές μας, από τα σπίτια μας, από τα δικά μας παιδιά, να τα ξαναμαθαίνουμε για Χριστό και Ελλάδα...

 Οσο ακόμα μπορούμε, διότι ήδη η νεοταξική κοινωνία οργανώνεται με τέτοιο τρόπο εναντίον μας, που οι γονείς που αποφασίζουν να δώσουν τέτοια χριστιανικά και ελληνικά εφόδια στα παιδιά τους, ονομάζονται (ακόμα και από καθηγητές) ακροδεξιοί, φανατικοί, σκοταδιστές, φασίστες κλπ....

 Και το τίμημα ακόμα και για τα ίδια μας τα παιδιά θα είναι δύσκολο και σκληρό...

 Κινδυνεύουν να περιθωριοποιηθούν και να απομονωθούν από συμμαθητές και δασκάλους, αλλά αν είναι αυτός ο λόγος, αξίζει τον κόπο....

 Είναι προτιμότερο να περιθωριοποιηθεί το παιδί μας, παρά να χάσει την ψυχή του...

 Ισως όσο είναι δυνατόν, να πρέπει να ψάξουμε να βρούμε οικογένειες με παιδιά με τις ίδιες αρχές ώστε να αναπτύξουν κι αυτά φιλία με ομοϊδεάτες τους...

 Εύχομαι και ελπίζω ο Θεός να μας βοηθήσει με τρόπο που εκείνος ξέρει, να σώσουμε τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας και την πατρίδα μας....

ΠΗΓΗ.https://koukfamily.blogspot.com/