Να τι καλείται να υπογράψει ο Τυχικός – Η δήλωση αποκήρυξης και ένα σχόλιο

Ολόκληρη η ομολογία, υπό τον τίτλο «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΗΤΟΙ ΛΙΒΕΛΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΥΧΙΚΟΥ» έχει ως ακολούθως: «Θεία χάριτι, παρέχω, εἰς τήν Ὀρθόδοξον ἤτοι τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, καί τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τόν παρόντα, ἔγγραφον λίβελλον, δι’ οὗ καθομολογῶ καί στέργω ἅπαντα τά παρά τῶν Ἁγίων ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Τοπικῶν Συνόδων, καθώς καί τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκκλησίας (Κρήτη 2016) ἀποφανθέντα. Δηλῶ σεβασμόν, εἰς τάς πανορθοδόξως ἰσχύουσας σχέσεις μετά τῶν ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν καί εἰς τούς ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Διαλόγους μετά τῶν ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἐπί τούτοις δηλώνω ἀπεριφράστως ὑπακοήν εἰς τάς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀποδέχομαι καί θά τηρῶ πάντα τά πανορθοδόξως κρατοῦντα τά ἀφορῶντα εἰς τήν ἱεράν Παράδοσιν, κυρίως δέ ἀποκηρύττω τόν ἀποτειχισμόν καί τούς ἀποτειχιστάς καθώς καί τά καινοτομηθέντα παρ’ αὐτῶν περί τῶν ἱερῶν κανόνων καί τοῦ ἤθους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ δηλών…».

 

Δηλαδή, ο κ. Τυχικός καλείται να αναγνωρίσει όλες τις Οικουμενικές Συνόδους, περιλαμβανομένης της Συνόδου που πραγματοποιήθηκε στο 2016 στο Κολυμπάρι Χανίων της Κρήτης, με την οποία διαφωνούν οι αποτειχιστές, με τους οποίους ο κ. Τυχικός φέρεται να έχει πνευματικές σχέσεις τις οποίες πλήρωσε με έκπτωση του από τον μητροπολιτικό θρόνο της Πάφου.

Και, βεβαίως, ο κ. Τυχικός, αναγνωρίζοντας την Σύνοδο της Κρήτης, αναγνωρίζει (σύμφωνα με την ομολογία πίστεως) και όλα όσα έχουν αποφασιστεί από αυτήν. Αυτό προκύπτει από την αναφορά στο «στέργω άπαντα τα αποφανθέντα» [«τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κρήτη 2016)»].

Διά του λιβέλου ο κ. Τυχικός δηλώνει, επίσης, σεβασμόν στις σχέσεις μεταξύ των ετερόδοξων Εκκλησιών και στους διαλόγους που διεξάγονται με ετερόδοξες Εκκλησίες (π.χ. Καθολική Εκκλησία) υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Περαιτέρω, ο κ. Τυχικός (εάν και εφόσον υπογράψει τον λίβελο) δηλώνει απερίφραστα υπακοή στις αποφάσεις τη Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου. Παράλληλα, αποδέχεται και θα τηρεί όσα ισχύουν πανορθόδοξα και αφορούν την ιερά παράδοση. Τελευταίο αλλά όχι έσχατο, ο κ. Τυχικός αποκηρύττει τον αποτειχισμό και τους αποτειχιστές, καθώς και τις θέσεις που αυτοί εκφράζουν σχετικά με τους ιερούς κανόνες και το ήθος της ορθόδοξης Εκκλησίας.

Υπενθυμίζεται, πως ο κ. Τυχικός εμφανίζεται με βιντεοσκοπημένο  μήνυμα του να δηλώνει ότι αποκηρύττει τον αποτειχισμό. Ωστόσο, η δήλωση έγινε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ενώ ανέμενε την έκδοση τη απόφασης του Φαναρίου το οποίο εξέταζε το έκκλητο, δηλαδή την έφεση που είχε υποβάλει κατά της απόφασης της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου να τον κηρύξει έκπτωτο. Και, βεβαίως, είχε ενώπιον του και την πιο πάνω δήλωση την οποίαν του ζητήθηκε να υπογράψει.

Σημειώνεται πως, όπως ανέφερε στον «Φ» ο θεολόγος Θεόδωρος Κυριακού, οι αποτειχιστές στοχοποιούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη κατηγορώντας τον πως προωθεί την «παναίρεση του οικουμενισμού», όπως την αποκαλούν. Υπέδειξε, επίσης, πως η Οικουμενική Σύνοδος ξεκάθαρα τόνισε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μια Αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία. Ωστόσο, παράλληλα, η Σύνοδος του Κολυμπαρίου αποφάσισε, πως οι άλλες χριστιανικές ομολογίες θα αποκαλούνται με τις ιστορικές τους ονομασίες, π.χ. Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία… Οι αποτειχιστές θεωρούν απαγορευτική τη χρήση του όρου «Εκκλησία» από τους μη Ορθόδοξους.

ΠΗΓΗ:https://www.philenews.com/kipros/koinonia/article/1641470/na-ti-kalite-na-ipograpsi-o-tichikos-i-dilosi-apokirixis-tou-apotichismou-opos-tou-tin-edose-sto-cheri-i-iera-sinodos/

ΣΧΟΛΙΟ

Εάν το κείμενο που κυκλοφόρησε είναι πραγματικό και το υπογράψει ο επίσκοπος μεταξύ των άλλων  αποδέχεται και τις βλασφημίες που υπάρχουν στα παρακάτω κείμενα που επικύρωσε η Σύνοδος της Κρήτης.

Α. «Δήλωση του Τορόντο»

Β.Κείμενα Πόρτο Αλέγκρε, Πουσάν, Μπαλαμάντ. 

Αναλυτικότερα:

Α. Το Κολυμπάρι αποδέχθηκε την «Δήλωση του Τορόντο»

Στο επίμαχο κείμενο του Κολυμπαρίου («Σχέσεις…») αναφέρεται ονομαστικά και επαινετικά η «Δήλωση του Τορόντο», ένα κείμενο που συμφωνήθηκε το 1950 από τους Ορθοδόξους και τα υπόλοιπα μέλη του λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών» (του ΠΣΕ, που ιδρύθηκε το 1948, όπου συμμετέχουν Ορθόδοξοι, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες). Λέγεται στο κείμενο του Κολυμπαρίου (παρ. §19) ότι:

«Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες-μέλη […] έχουν βαθιά την πεποίθηση ότι οι εκκλησιολογικές προϋποθέσεις της Δηλώσεως του Toronto […] είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την Ορθόδοξη συμμετοχή στο Συμβούλιο», δηλ. στο ΠΣΕ. «Οι Εκκλησίες-μέλη αναγνωρίζουν ότι το να αποτελεί κάποιος μέλος της Εκκλησίας του Χριστού είναι πιο περιεκτικό από το να αποτελεί μέλος της δικής του Εκκλησίας» (κεφ. 4, §3).

 

Συνεπώς, η «Εκκλησία του Χριστού» δήθεν δεν περιορίζεται εντός της Ορθοδοξίας, αλλά υπάρχει Εκκλησία (δηλ. σωτηρία) και εκτός Ορθοδοξίας, στον χώρο της αιρέσεως, σύμφωνα με τη «Δήλωση του Τορόντο».

Στην παράγραφο 8 της Δήλωσης του Τορόντο, αναφέρεται ότι

‘’οι εκκλησίες - μέλη (του  Π.Σ.Ε.) εισέρχονται σε πνευματικές σχέσεις για να οικοδομηθεί το Σώμα του Χριστού και να ανακαινισθεί η ζωή των εκκλησιών’’*.

 

 Αυτή η λεγόμενη ‘’εκκλησιολογική’’ προϋπόθεση η οποία αποτελεί μεγάλη βλασφημία.

Υπογράφοντας τις αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης, γίνεται αποδεκτή και η ‘’εκκλησιολογική’’ αυτή προϋπόθεση.    Είναι μεγάλη βλασφημία να πιστεύεται και να διακηρύσσεται, ότι το Σώμα Χριστού οικοδομείται με τις πνευματικές σχέσεις με αιρετικές κοινότητες μέλη του Π.Σ.Ε. 

Ας βρεθεί έστω και ένας από αυτούς που υπεραμύνονται της Συνόδου της Κρήτης, να προβάλει θεολογική ερμηνεία για μια τέτοια στρέβλωση. Είναι επόμενη των Οικουμενικών Συνόδων μια τέτοια  κακόδοξη στρέβλωση;  Άπαγε της βλασφημίας.

Το Σώμα του Χριστού θα οικοδομηθεί από τις ‘’πνευματικές’’ σχέσεις με αιρετικές κοινότητες και ομάδες μέλη του Π.Σ.Ε.;  Γιατί μια τέτοια υποχρέωση αποδοχής τέτοιων αποφάσεων;  Γιατί υποχρεώθηκε ο Επίσκοπος Τυχικός να υπογράψει κάτι τέτοιο;

Τέτοιες προϋποθέσεις σχετικοποιούν την εκκλησιαστική μας αυτοσυνειδησία ως Ορθοδόξων, ότι δηλαδή ‘’η Ορθόδοξος Εκκλησία, είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία’’. Πρόκειται για εκκλησιολογικές στρεβλώσεις και όχι ‘’εκκλησιολογικές’’ προϋποθέσεις.

Αποτελεί μεγάλη βλασφημία να διακηρύσσεται, ότι το Σώμα Χριστού οικοδομείται με τις πνευματικές σχέσεις με αιρετικές κοινότητες μέλη του Π.Σ.Ε. 

Β. Η Ψευτο-Σύνοδος στο  Κολυμπάρι επικύρωσε τις αιρέσεις των Συνάξεων Πόρτο Αλέγκρε, Πουσάν, Μπαλαμάντ κ.α.

Μέσω του ιδίου παραπάνω κειμένου («Σχέσεις…»), επαινεί τους μέχρι τώρα θεολογικούς διαλόγους Ορθοδόξων και αιρετικών, διότι λ.χ.

«εκτιμά θετικώς τα θεολογικά κείμενα που εκδόθηκαν από αυτήν [τη σχετική Επιτροπή του ΠΣΕ…], τα οποία αποτελούν αξιόλογο βήμα στην Οικουμενική Κίνηση για την προσέγγιση των Χριστιανών» (παρ. §21).

 

Η έμμεση αυτή επικύρωση, ακόμη και αν δεν κατονομάζει τις ειδικότερες θέσεις των κειμένων αυτών, όμως τα επικυρώνει συλλογικώς. Άλλωστε, μη ξεχνάμε ότι οι Οικουμενικές Σύνοδοι Πενθέκτη (β΄ Κανών) και Εβδόμη (α΄ Κανών) έδωσαν οικουμενικό κύρος στους ιερούς Κανόνες των Τοπικών Συνόδων, χωρίς να αναφέρονται λεπτομερώς σε αυτούς.

Μια προσεκτική ματιά δείχνει τι απαράδεκτα και αιρετικά έχουν γραφεί, δυστυχώς, στα σημαντικότερα από τα κείμενα των «Θεολογικών Διαλόγων».

Το κείμενο του Πόρτο Αλέγκρε (ΠΣΕ, Βραζιλία, 2006) λέγει (παρ. §§6-7) ότι «Κάθε Εκκλησία [είτε η Ορθόδοξη είτε οι προτεσταντικές κ.λπ. του ΠΣΕ] είναι η Καθολική Εκκλησία, αλλά όχι ολόκληρη. Κάθε Εκκλησία εκπληρώνει την Καθολικότητά της, όταν ευρίσκεται σε κοινωνία με τις άλλες Εκκλησίες […] Ο ένας χωρίς τον άλλον είμαστε πτωχευμένοι» και ότι (§5) «ενδέχεται να υπάρχουν νόμιμα διαφορετικές διατυπώσεις της πίστεως της Εκκλησίας», δηλαδή δεν βλάπτει η διαφοροποίηση των δογμάτων !

Το κείμενο του Πουσάν (ΠΣΕ, Νότιος Κορέα, 2013) λέγει μεταξύ πολλών άλλων πλανών, ότι «μετανοούμε για τις διαιρέσεις μεταξύ των εκκλησιών μας και εντός αυτών», οι οποίες υπονομεύουν «τη μαρτυρία μας για το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού» (παρ. §14). Με άλλα λόγια, μετανοούμε που οι άγιοι Πατέρες μας έσωσαν από τις αιρέσεις, αποκόπτοντάς τις από την Εκκλησία !

Η Συμφωνία του Balamand (Λίβανος, 1993) μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών Παπικών, λέει (παρ. §§13-14) ότι: «Και από τις δύο πλευρές αναγνωρίζεται ότι αυτό που ο Χριστός εμπιστεύθηκε στην Εκκλησία Του […] δεν μπορεί να θεωρείται σαν ιδιοκτησία της μιάς μόνον από τις Εκκλησίες μας. Στα πλαίσια αυτά είναι προφανές ότι κάθε είδους αναβαπτισμός αποκλείεται». Επίσης, ότι «η Ορθόδοξη και η Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζονται αμοιβαία ως “αδελφές Εκκλησίες”, υπεύθυνες από κοινού για την διατήρηση της Εκκλησίας του Θεού στην πιστότητα προς το Θείο Σχέδιο, πολύ ιδιαίτερα δε σε ο,τι αφορά στην ενότητα»· αλλού, διακηρύσσεται (παρ. §30) ότι «οι ευθύνες για τον χωρισμό είναι μοιρασμένες» μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών!

Παρά ταύτα, η Σύνοδος του Κολυμπαρίου  διακήρυξε παραπλανητικώς, ότι «οι διάλογοι που διεξάγονται από την Ορθόδοξη Εκκλησία ουδέποτε σήμαιναν, ούτε σημαίνουν και δεν πρόκειται να σημάνουν ποτέ οποιονδήποτε συμβιβασμό σε ζητήματα πίστεως. Οι διάλογοι αυτοί είναι μαρτυρία περί της Ορθοδοξίας» (Εγκύκλιος, VII, §20).

π.Δ.Α