Ομολογία

 Παραλειπόμενα

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΣ

Ομολογητές - Γ΄ μέρος

“Ει μη καθήσει, μη πράξης·

ει μη αληθές έστι, μη είπης”.

(Μάρκος Αυρήλιος – Ρωμαίος Αυτοκράτορας 121-180 μ.Χ.)

Ένας ειδωλολάτρης Αυτοκράτορας το έλεγε πριν από δέκα εννέα αιώνες στους δικούς του. Αυτό πρέπει να είναι σημείο αναφοράς, για τους χριστιανούς από τους πιο απλούς μέχρι πανεπιστημιακούς, θεολόγους, μητροπολίτες, Αρχιεπισκόπους, Πατριάρχες, ότι “Αν δεν είναι σωστό, μην το κάνεις· αν δεν είναι αλήθεια, μην το πεις”.

Ο Κύριός μας Χριστός παραγγέλλει: «Εγώ είμι η οδός, η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάν. 14, 6). Ακόμα και ο ειδωλολάτρης Πιλάτος με αγωνία ρώτησε το Χριστό στο Πρατώριο «Τι έστιν αλήθεια;» (Ιωάν. 18, 38), απάντηση δεν έδωσε ο Χριστός, διότι η αλήθεια ήταν φανερή και ζωντανή μπροστά του.

Αυτή την Αλήθεια είχα ως σκοπό να προσπαθήσω, για να δώσω σαν απάντηση: «Ήταν μασόνος ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος» μέσα από το βιβλίο “Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΑΠΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ” του μοναχού Αβέρκιου, που το διαφημίζουν, για να πωλήσουν αντίτυπα και αγωνίζονται να πείσουν τους ακροατές και μελετητές ότι ο μακαριστός Αναστάσιος ήταν εκτός από Οικουμενιστής… και μασόνος! Όμως προέκυψε από κάποιους περί των “Ομολογητών” Ζήσηδων, δια τούτο επανήλθα πάλι πίσω, να συνεχίσω για λίγο και αμέσως θα ακολουθήσει “Ήταν μασόνος…;”).

---

Στο προηγούμενο φύλλο 333/4-2025 απάντησα με πολυσέλιδο άρθρο (αφιέρωμα) σχετικά με τον Οικουμενισμό στην εφημ. «ΑΓΩΝΑΣ». Έλαβα όμως εκατοντάδες μηνύματα από ανθρώπους που ξαφνιάστηκαν με τη ζωή, την πορεία, το τεράστιο έργο του Αρχιεπ. π. Αναστασίου, αλλά και για τις χιλιάδες άθεους, αλλόθρησκους και αιρετικούς που τους μετέστρεψε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Υπήρξαν και κάποιοι – ελάχιστοι ευτυχώς – που θέλησαν να υπερασπισθούν τους π. Θεόδωρο Ζήση, π. Γεώργιο Μεταλληνό (θα ασχοληθούμε αργότερα) και κάποιους άλλους πως είναι Ομολογητές!.

Γι’ αυτό επανήλθα στο ίδιο θέμα ώστε να απαντήσω εν συντομία στους αντιλέγοντες. Ήταν ομολογητές; Αυτό θα προσπαθήσω να δούμε μαζί, τι είναι ομολογητής; Και που, πότε και τι, αυτοί “ομολόγησαν;”.

Θα αναφερθώ σε δύο (από αμέτρητους) Ορθοδόξους Ομολογητές:

α) Ο άγιος Μάξιμος που ονομάστηκε και ομολογητής, ήταν ένας απλός μοναχός, αλλά μια φωτισμένη θεολογική προσωπικότητα που κατόρθωσε να μεταστοιχειώσει το νοσηρό μυστικισμό του νεοπλατωνισμού που ήταν το καρκίνωμα της εποχής, όπως με τα περίφημα “Αρεοπαγητικά Συγγράμματα” που εισχώρησαν στην Ορθόδοξη Θεολογία.

Με τα συγγράμματα και τους λόγους του ο άγιος Μάξιμος καταδίκασε την αίρεση του μονοθελητισμού. Αυτό θεωρήθηκε από τον Αυτοκράτορα Κώνστα Β΄ στάση κατά του κράτους και έστειλε απόσπασμα στη Ρώμη, όπου τον συνέλαβαν μαζί με τους τρεις μαθητές και τους έφεραν δέσμιους στην Κωνσταντινούπολη. Προσπάθησαν να τον πείσουν, για να αλλάξει και αφού δεν το κατόρθωσαν, άρχισαν τις απάνθρωπες και σκληρές τιμωρίες, που αυτό ήταν και απαίτηση των αρχόντων, σοφών και των αρχιερέων της εποχής. 

Η αρχή έγινε με τριήμερη μαστίγωση, το σώμα του και των μαθητών του έγιναν κομμάτια και άρχισαν να αναδίδουν δυσοσμία, δε σεβάστηκαν ούτε την 80 η κονταετή ηλικία του.

Αφού δεν εκάμφθησαν από τα βασανιστήρια, το επόμενο βήμα ήταν να τους κόψουν τη γλώσσα από το βάθος του φάρυγγα, ώστε να μην ακούγονται οι φωνές τους και να ελέγχουν τις αιρετικές κακοδοξίες, παρ’ όλ’ αυτά κατά θαυμαστό τρόπο αυτοί μιλούσαν και συνέχιζαν να τους ελέγχουν.

Το επόμενο βήμα ήταν να τους κόψουν το δεξί τους χέρι, για να μην μπορούν να γράφουν τους ελεγκτικούς λόγους και εδώ όμως γελάστηκαν!

Ακολούθησε η διαπόμπευσή τους στην αγορά, εμπαίζοντάς τους ως ληστές και κακούργους και μετά ταύτα, τους εξόρισαν στη Λαζική (είναι μια ιστορική περιοχή της Καυκασίας στη Μ. Ασία), σε διαφορετικά και απομακρυσμένα μέρη για να μην έχουν μεταξύ τους καμία επικοινωνία.

β) Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης υπήρξε ένας μεγάλος ομολογητής που δεν έκανε συμβιβασμούς σε θέματα Ορθοδόξου Πίστεως.

Εξορίστηκε το 796 μ.Χ. από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΣΤ΄ στη Θεσσαλονίκη, αφού πρώτα βασανίστηκε ραβδιζόμενος από τους στρατιώτες, διότι αντιτάχτηκε στο δεύτερο παράνομο γάμο με την ξαδέλφη του π. Θεοδώρου, Θεοδότη και σταμάτησε τη μνημόνευση του Πατριάρχη Ταράσιου που ανέχτηκε το γάμο, αφού πρώτα φυλάκισαν τη νόμιμη γυναίκα του αυτοκράτορα σε μοναστήρι.

Η δεύτερη εξορία του έγινε στο Νησί Χάλκη το 809 μ.Χ. από τον Αυτοκράτορα Νικηφόρο Α΄ που ως πύρινη ρομφαία τον στηλίτευσε για την σκανδαλώδη εκλογή Πατριάρχου κάποιου Νικηφόρου που ήταν μυστικός σύμβουλός του και ο οποίος αμέσως μετά την “εκλογή” του δικαίωσε τον ιερέα Ιωσήφ που στεφάνωσε τα μεσάνυχτα το παράνομο ζευγάρι, τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΣΤ΄ με τη Θεοδότη…

Η τρίτη εξορία ήταν η πιο σκληρή και απάνθρωπη που την υπέβαλε ο εικονομάχος Αυτοκράτορας Λεόντιος Ε΄ ο Αρμένιος το 814 μ.Χ. για τοναγώνα υπέρ των ιερών εικόνων του Θεοδώρου.

Η εξορία του έγινε στη Σμύρνη, αφού τον φυλάκισαν στο υπόγειο τουμητροπολιτικού μεγάρου, με τις βάρδιες τον μαστίγωναν αλύπητα. Το δε μοναστήρι με τους χίλιους περίπου μοναχούς το διέλυσαν, μπήκε μέσα ο στρατός και έδιωξε βίαια τους μοναχούς, απ’ αυτούς πολλοί πέθαναν στην εξορία, άλλοι βασανίστηκαν και υπέστησαν διάφορες κακώσεις, αφαιρώντας μέλη του σώματος και ακόμα την εξόρυξη ματιών επιχειρούσαν οι εντολοδόχοι στρατιώτες και μετά τον παρέδωσαν σε “μοναχούς” εικονομάχους να τον “περιποιηθούν!...”.

Η τελευταία εξορία του αγίου Θεοδώρου έγινε το 825 μ.Χ. από τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Β΄ τον Τραυλό, τον οποίον ήλεγξε με σφοδρότητα για την παράνομη πράξη που έκανε, ώστε να “αρπάξει” τη μοναχή Ευφροσύνη από το μοναστήρι, την κόρη του πρώην αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΣΤ΄ και να την παντρευτεί με δεύτερο γάμο.

Για χρόνια από εξορία σε εξορία και μακριά από το Στούδιο μοναστήρι που δεν το ξαναείδε ποτέ μετά την κατάληψη από εικονομάχους καλόγηρους, θλιβόμενος για το εκκλησιαστικό κατάντημα και προσευχόμενος κυλούσαν οι τελευταίες ημέρες, ώσπου την 9 η Νοεμβρίου 826 προαισθάνθηκε το τέλος του.

Κάλεσε τα πνευματικά του παιδιά και τα έδωσε τις τελευταίες συμβουλές:

«Παιδιά μου, φυλάξατε ορθόδοξον την πίστιν και βίον ακηλίδωτον, και οΘεός μαζί σας» και μετά δύο ημέρες (11 η Νοεμβρίου, Κυριακή) παρέδωσε το πνεύμα του στον ουράνιο πατέρα.

 

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ

(Θα αναφερθώ σε ένα πρόμαχο της “ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ” ομολογητή, όπως κάποιοι τον αποκαλούσαν και για κάποια περιστατικά λόγω και αυτά χώρου και χρόνου).

Ο πατήρ Θεόδωρος Ζήσης είχε δηλώσει το 1975 ότι “από Θεία παρέμβαση και από Θείο φωτισμό”, διεπίστωσε ότι ήταν σε λάθος δρόμο (οικουμενιστικό) και μετανιωμένος πλέον είπε: 

«Θα προτιμήσω να είμαι με τους αγίους Πατέρες, παρά με τους ισχυρούς τους σημερινούς, τους Οικουμενιστάς», ίσως γι’ αυτό και το βιβλίο του “εκτός της Εκκλησίας δράσις του Αγίου Πνεύματος” είχε αφαιρεθεί από τα “ΕΚΤΕΝΗ ΕΡΓΑ ΤΟΥ”!  Ως και άλλα τινά…

Πρέπει να είχε δίκαιο ο αρθρογράφος στο δημοσίευμα 31/7/2015 με τίτλο “Η έξοδος του π. Θεοδώρου Ζήση από το Οικουμενιστικό περιβάλλον του Φαναρίου”.(πρόκειται για τον π. Άγγελο Αγγελακόπουλο και στην απάντηση που έδωσε στο Μεγάλο Πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού θρόνου)

 Όταν έγραφε ότι, «τα πρώτα έτη της ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας του ο π. Θεόδωρος ασχολούνταν με θέματα άσχετα με τον Οικουμενισμό…». Ο ίδιος πιο πάνω έγραφε: 

«Στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, όπου φοίτησε την περίοδο 1961-65, όλοι οι καθηγητές του ήταν οικουμενιστές. Δεν υπήρχε ούτε έναςαντιοικουμενιστής καθηγητής. Και μάλιστα περιέργως στη ΘεολογικήΣχολή είχε εισαχθεί το μάθημα της Οικουμενικής Κινήσεως, “Ιστορία δογμάτων και Οικουμενική Κίνησις”, το οποίο διδάσκονταν ενθουσιωδώς από τον αρμόδιο καθηγητή (ποιο το όνομα του καθηγητή;), και όλοι οι καθηγητές με ενθουσιασμό προέβαλαν την «μεγάλη προφητική μορφή» του Πατριάρχου Αθηναγόρου και όλους τους μεγάλους οικουμενιστές. Ο π. Θεόδωρος, λοιπόν, ανατράφηκε μέσα σ’ αυτό το πατριαρχικό κλίμα και το οικουμενιστικό περιβάλλον…».

Και συνεχίζει:

1. ο αρθρογράφος – επειδή θα αναφερθούμε αρκετές φορές – πρόκειται για τον π. Άγγελο Αγγελακόπουλο και στην απάντηση που έδωσε στο Μεγάλο Πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού θρόνου

«… Υπάρχουν πατριαρχικά επαινετικά έγγραφα, τα οποία καθιστούν φανερό και γνωστό ότι ο π. Θεόδωρος ήταν του Πατριαρχείου και ανατράφηκε μέσα στο κλίμα αυτό. Ο καθηγητής Παναγιώτης Χρήστου, διευθυντής του Πατριαρχικού Ιδρύματος Πατερικών Μελετών και διδάσκαλος του π. Θεοδώρου, του οποίου ο π. Θεόδωρος υπήρξε στενός συνεργάτης στο πανεπιστήμιο…» (Απάντηση σε σχόλιο του Πατριαρχικού Πρωτ/τέρου π. Γεωρ. Τσέτση, 31/7/2015).

2 . Ήταν μόνο στο Πανεπιστήμιο, ή μήπως ξέχασε ο αρθρογράφος ότι ήταν και στο υπουργείο Παιδείας, όταν έδιωξαν (δολοφόνησαν) τους 12 αγίους μητροπολίτες το 1974, επειδή ήταν αντιμασόνοι, αντιοικουμενιστές και Ζωικοί;

Μετά ενάμισι χρόνο (1/2/2017) στέλνει επιστολή στο μητροπολίτη

Θεσσαλονίκης Άνθιμο και του λέει: «… Είναι όμως σε όλους γνωστό και βεβαιωμένο από αψευδείς πηγές, και απορώ πώς δεν το γνωρίζετε, ότι η απόλυσή μου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο με αφοσίωση και αγάπη υπηρέτησα επί πολλά έτη, και διαθέτω επ’ αυτού πλήθος ευχαριστηρίων επιστολών, οφείλεται στην αυστηρή κριτική που ήσκησα στο επαίσχυντο και προδοτικό κείμενο του Balamand του Λιβάνου (1993), ως εκπρόσωπος της τότε παραδοσιακής Εκκλησίας της Ελλάδος στον Θεολογικό Διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς. 

Στο κείμενο αυτό όχι μόνο αθωώνεται και αναγνωρίζεται η Ουνία, την οποία προηγουμένως και με δική μου σημαντική συμβολή καταδικάσαμε στο Freising του Μονάχου εν Ολομελεία Ορθόδοξοι και Ρωμαιοκαθολικοί (1991), αλλά επί πλέον για πρώτη φορά “Ορθόδοξοι” ιεράρχες αναγνώρισαν έγκυρα μυστήρια και συνυπεύθυνο μαζί με την Ορθόδοξη Εκκλησία για την σωτηρία των ανθρώπων…». Και συνεχίζει:

» Η οργή του οικουμενικού πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου εναντίον μου, που τελικά τον οδήγησε στην απόλυσή μου, κορυφώθηκε, όταν οργανώσαμε, το “Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας” και την “Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών”, από 20-24 Σεπτεμβρίου του 2004, το “Διορθόδοξο Θεολογικό Συνέδριο”…».

Εδώ έχουμε μεγάλες αποκαλύψεις:

 

 Απάντηση σε σχόλιο του Πατριαρχικού Πρωτ/τέρου π. Γεωρ. Τσέτση, 31/7/2015.

 

α) Ομολογεί ο ίδιος ο “ομολογητής” πατήρ ότι 

 “Το Οικουμενικό Πατριαρχείο το υπηρέτησε με αφοσίωση και αγάπη επί πολλά έτη…”. ΠΟΣΗ; Μας το ομολογεί πάλι ο ίδιος, δηλαδή από το 1975 έως που τελικά τον οδήγησε στην απόλυσή του – Σεπτέμβριος του 2004!,- δεν ήταν ένα τίποτα, μόνο, περί τα 30 χρόνια! Άλλοτε σε πολλή ενεργή δράση, ως μέλος στα Συμβούλια του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Άλλοτε, ως γραμματικός, συμβουλάτορας, συνοδός… «δεν ήταν μόνο εκλεκτό στέλεχος, ήταν και εργάτης πιστός και ακάματος του Οικουμενικού θρόνου… Όπου πήγαινε ο Πατριάρχης διάβαζε κείμενα που είχαν γραφεί από τον π. Θεόδωρο ορθοδόξοτατα και πατερικότατα… Ζώντας, λοιπόν, μέσα σ’ αυτό το κλίμα των διαλόγων και του οικουμενισμού, άρχισε να ωριμάζει μέσα του η άποψη ότι πρέπει τελικώς να πάρει αποστάσεις από το Οικουμενικό Πατριαρχείο…» (Από: Έξοδος του π. Θεόδωρου Ζήση από το Οικουμενιστικό περιβάλλον του Φαναρίου).

Είναι γεγονός ότι πήρε αποστάσεις και αυτό το βλέπουμε ιστορικά, δηλαδή: 

Μέχρι το 1975 – όπως ομολογεί – δε γνώριζε τίποτα περί Οικουμενισμού – Παπισμού [1971 διδάκτωρ, 1973 υφηγητής Πανεπιστημίου (!)].

Τα γνώρισε όμως από 1975-1980 που ασχολήθηκε με τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό και τότε “κατενόησε την πραγματική εικόνα του Παπισμού, την οποία του απέκρυπταν στο Πανεπιστήμιο…” και “αποκήρυξε” τους ισχυρούς και τους Οικουμενιστές. Με το χρόνο όμως πρέπει να λασκάρισα κάπως – Όπως συμβαίνει με το χρόνο και το λάστιχο – και έτσι το 1985 λασκαρισμένος αναλαμβάνει ως μέλος στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών Π.Σ.Ε. για το διάλογο με τους Παπικούς και τώρα πάλι ξανάρχισε “να καταλαβαίνει τί σημαίνει Οικουμενισμός, τί σημαίνει Διάλογος και τί σημαίνει Παπισμός, γιατί τα ζούσε πλέον από μέσα…”. Ενώ το κατάλαβε, συνέχιζε όμως να είναι εκλεκτό στέλεχος του Πατριαρχείου και μάλιστα ως ο γραμματικός των ομιλιών του Πατριάρχου: «Υπάρχουν εκατοντάδες πατριαρχικών λόγων και εκατοντάδες πατριαρχικά και συνοδικά κείμενα, που διάβαζε, όπου πήγαινε ο Πατριάρχης…» και αφού όλα τα είχε καταλάβει το Μάρτιο 1991, είχε τη μεγάλη τιμή ο κ. Βαρθολομαίος να τον χειροτονήσει ιερέα.

 Ένα χρόνο νωρίτερα -Ιανουάριος του 1990 – ορίζεται στο Π.Σ.Ε. ως μέλος του Θεολογικού διαλόγου με τους Παπικούς και ως τέτοιος λαμβάνει μέρος στη Βιέννη και στη συνέχεια τον Ιούνιο στο Freising του Μονάχου. Εδώ εκτός της “καταδίκης” της Ουνίας, ομολόγησε ότι από το 1993 αποφασίστηκε: «… για πρώτη φορά “Ορθόδοξοι” Ιεράρχες και Θεολόγοι να αναγνωρίζουν τον Παπισμό ως Εκκλησία με αποστολική διαδοχή έγκυρα μυστήρια και συνυπεύθυνο μαζί με την Ορθόδοξη Εκκλησία για την σωτηρία των ανθρώπων» (επιστολή του προς το Θεσ/νίκης κ. Άνθιμο 1/2/2017). Η απόφαση οι αιρέσεις να γίνουν εκκλησίες, είχε παρθεί – μας λέγει – από το 1993 και όχι από το Κολυμπάρι που μας το σερβίραν το 2016 και ο Ομολογητης πατήρ Θεόδωρος το κρατούσε μυστικό και την αποκάλυψη την έκανε (Και αυτή εν μέρει αφού δεν φανέρωσε ούτε τα ονόματά τους),αφού επισημοποιήθηκε στο Κολυμπάρι και αφού πέρασαν ακόμα και άλλοι οκτώ μήνες! 

 

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΗΝ ΟΛΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Συνοπτικά και σύντομα θα εξιστορήσουμε με ημερομηνίες και τα συμβαίνοντα με βάση τα δικά του ομολογούμενα (το αρχείο μας θα το ανοίξουμε αν χρειαστεί).

Οι Θεολογικοί Διάλογοι με τους Παπικούς είχαν ξεκινήσει από χρόνια πριν. Το 1990 είχαμε τρεις συναντήσεις, όπως αναφερθήκαμε πιό πάνω:

 α) Στη Βιέννη από 26-31 Ιανουαρίου 1990, β) Στο Freising του Μονάχου από 6- 15 Ιουνίου 1990 και γ) Στην Κωνσταντινούπολη από 11-12 Δεκεμβρίου 1990.

Στη συνάντηση του Ιουνίου έγινε προσπάθεια από την Ελληνική αντιπροσωπία να αναβληθεί το Συνέδριο στο Μόναχο της Γερμανίας, διότι λείπανε αρκετά μέλη Ορθοδόξων Εκκλησιών και ελλόχευε ο κίνδυνος να ανατραπεί η απόφαση που είχε παρθεί για καταδίκη της “Ουνίας”.

Ο αρθρογράφος μας πληροφορεί: «Το Βατικανό έγινε άνω-κάτω … και ο αντιπρόεδρος του Διαλόγου Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός πήγε στο σπίτι του π. Θεοδώρου και τον παρακάλεσε να αποσύρουν και να κρύψουν το υπογραφέν κείμενο – επειδή το Βατικανό δεν δέχεται αυτό τοκείμενο – και η απάντηση του π. Θεοδώρου ήταν:

 “Και τι είμαστε ημείς. Υπάλληλοι του Βατικανού;… δεν μπορώ να συμφωνήσω και να συμμαχήσω σε μια τέτοια πράξη…”».

Και αυτή εν μέρει αφού δεν φανέρωσε ούτε τα ονόματά τους.

Μετά ταύτα, (αρχάς του 1991) αντί άλλου είχαμε την έκπληξη. 

Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος του ανακοίνωσε: «Πρέπει να σας πω – π. Θεόδωρε – ότι του χρόνου, το 1992, υπάρχει ένα ταξίδι μου πατριαρχικό στη Δυτική Γερμανία και για να σας τιμήσω για όσα προσφέρατε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο θα σας κάνω μέλος της Πατριαρχικής μου συνοδείας».

Όπως και έγινε μέλος της Πατριαρχικής συνοδείας. Την επόμενη όμως χρονιά (1993) στην Ολομέλεια συνεδρία του Π.Σ.Ε. στο Balamand του Λιβάνου, κάτι δεν πήγε και απουσίαζαν έξι εκκλησίες Ορθόδοξες, διαμαρτυρόμενες, “δεν πήγαν εκεί,-είπαν- όπου αθώωσαν την Ουνία” (πώς γνώριζαν από πριν για την αθώωση;).

Ο πατήρ Θεόδωρος για την αθωωτική αυτή απόφαση της Ουνίας,“έγραψε άρθρο, με το οποίο έκρινε αρνητικά το κείμενο του Balamand”.

Ψάχνοντας για σχετικό δημοσίευμα στα αρχεία των εφημερίδων εκείνων των χρόνων τέτοιο άρθρο δε βρήκα. Βρήκα όμως στην εφημερίδα “Ορθόδοξος τύπος” 23 Απριλίου 1994 πρωτοσέλιδο άρθρο του καθηγητή Δογματικής π. Ιωάν. Ρωμανίδη που καταγγέλλει τη συμφωνία “ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ” – προς πλήρη μυστηριακήν κοινωνίαν με τους Παπικούς;».

 Βρήκα το περιοδικό “Εποπτεία”, Μάιος 1994 τη δήλωση του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο προς τον αρχισυντάκτη κ. Γ. Παπαθανασόπουλο. και επίσης στον “Ορθόδοξο Τύπο” 29 Ιουλίου 1974 “Η Ουνία πρωταρχικόν θέμα συναντήσεων μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού” κ.ά.

Απορημένος και προβληματισμένος προσπαθούσα να ανακαλύψω πού γράφτηκε το άρθρο αυτό του πατήρ Θεόδωρου! Προχωρώντας γράφει οαρθρογράφος: «Τα κείμενα αυτά όλα, και για την πρώτη καταδίκη και για την αθώωση της Ουνίας, υπάρχουν στο βιβλίο του π. Θεοδώρου “Ουνία ή καταδίκη και η αθώωση” εκδ. Βρυέννιος, σειρά “φίλη Ορθοδοξίας 4΄, Θεσ/νίκη 2002”. Δηλαδή μας λέει, ότι αν θέλετε να μάθετε για την επιστολή και τι έγραφε, αυτά όλα τα κείμενα υπάρχουν στο ως άνω βιβλίο, πληρώστε να το αγοράσετε, για να μάθετε… και μάλιστα “άμεσα”, αφού τα γεγονότα εξελίχθηκαν το έτος 1993 στο Balamand το βιβλίο κυκλοφόρησε τον  Ιανουάριο του 2002, τόσο άμεσα! Και πάλι αγοράζοντας το βιβλίο ψάχνεις, για να βρεις ημερομηνία της επιστολή του πότε γράφτηκε, όπως συμβαίνει με άλλες που δημοσιεύτηκαν στον τότε Τύπο, δυστυχώς δεν υπάρχει. Και για να μας προλάβει μην ψάχνουμε άσκοπα, συνεχίζει: «το όποιο – βιβλίο δηλαδή – κι αυτό είναι καταδικασμένο σε αφάνεια από τους οικουμενιστές…».

Όταν λοιπόν δημοσιεύθηκε η κριτική αυτή – που δημοσιεύτηκε; – του π. Θεοδώρου… και επειδή προηγουμένως -όπως ομολογεί ο ίδιος- είχε αρνηθεί κάθε συνεργασία μαζί τους, ήρθε η πρώτη τιμωρία. “Του λοιπού ούκ επιτρέπομεν εις τον εμέτερον κληρικόν πρωτοπρεσβύτερον π. Θεόδωρον Ζήσην να χρησιμοποιείται εις τον διάλογον με τους Ρωμαιοκαθολικούς”. (τέτοιο έγγραφο δε βρήκαμε)

Έχουμε παρέμβαση αρχιεπ. Σεραφείμ υπέρ του π. Θεοδώρου ότι “είναι απαραίτητος και πολύτιμος”, το Πατριαρχείο επιμένει: “Δεν επιτρέπω να χρησιμοποιείτε τον π. Θεόδωρον Ζήσην”. (Ούτε τέτοιο πάλι βρέθηκε.)

«Σε λίγο ήρθε κι άλλη τιμωρία», το Πατριαρχείο με επιστολή του ανακοίνωσε την εκδίωξή του και ότι δεν είναι πλέον κληρικός της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως και συνεχίζει:

«Πού θέλετε να στείλουμε το απολυτήριό σας και να μας απαντήσετε γρήγορα». Όλα αυτά εξελίσσοντας το 1992-1994. Ο αρθρογράφος για να μη μείνει κάποια σκιά, διευκρινίζει: “Την περίοδο εκείνη που εστάλη το έγγραφο αυτό στον π. Θεόδωρο, εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων Χρυσαφάκης. Ο π. Θεόδωρος απάντησε, επειδή μεσολάβησε ο θάνατος του Θεσ/νίκης (9 Ιουλίου 2003), πρέπει να περιμένει την εκλογή του νέου Μητροπολίτη Θεσ/νίκης… Ως γνωστόν Μητροπολίτης εξελέγη ο απόΑλεξανδρουπόλεως Άνθιμος Ρούσας.

 Στη συνέχεια μεσολάβησαν κι άλλα γεγονότα, όπως η σύγκρουση του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου με το Φανάρι και ξεχάστηκε το θέμα” ( Πατριαρχικό έγγραφο πότε στάλθηκε δεν έχουμε ημερομηνία-πρέπει να είναι το 1993) ο θάνατος του Θεσ/νίκης Παντελεήμονα επήλθε στις 9/7/2003, ο κ. Άνθιμος ενθρονίστηκε ως Θεσ/νίκης στις 18 Ιουνίου 2004. Η σύγκρουση μεταξύ Χριστοδούλου και  Βαρθολομαίου ξεκίνησε ένα χρόνο νωρίτερα (Στα μέσα του 2003 και τελείωσε τέλος Μαΐου 2004). Τόσες αλήθειες (!).

Στο βιβλίο «ΟΥΝΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΘΩΩΣΗ», στη σελίδα 188 υπάρχει έγγραφο του Πατριαρχείου προς τον ίδιο τον π. Θεόδωρο, όπου ‘’γνωρίζω τη υμετέρα αγαπητή Αιδεσιμολογιότητι ότι αίρεται η έν καιρώ παρασχεθείσα συγκατάθεσις του Οικουμενικού Πατριαρχείου όπως εκπροσωπή την Αγιωτάτην Εκκλησίαν της Ελλάδος έν τη Διορθοδόξω Επιτροπή…’’ (αριθ. Πρωτ. 425/ 27η Μαίου 1994)

Η εκκλησία της Ελλάδος -και όχι ο Αρχιεπ. Σεραφείμ, όπως γράφουν- με έγγραφό της απάντησε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ( οι ημερομηνίες λένε πολλά -έγγραφο του Πατριαρχείου 27/5/1994 και απάντηση 1/3/1995-μετά δέκα μήνες). Το φερόμενο αυτό ως έγγραφο ( φωτ Α΄) δε φέρνει τα εχέγγυα ενός επίσημου εγγράφου,( είναι ωσάν ένα μπακαλόχαρτο) Διότι δεν υπάρχουν τίποτα απ΄όλα αυτά:

 Στην προμετωπίδα δεν υπάρχει ο επίσημος φορέας που το στέλνει. Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ ή Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ & ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ούτε από κάτω ο Αριθ. Πρωτ…; Διεκπ.στη συνέχεια την ημερομηνία αποστολής, η οποία είναι κάτω- κάτω και ακολουθεί το Θέμα που αναφέρεται και αφού τελειώσει το αναπτυσσόμενο θέμα, πρέπει να υπάρχουν τα ονόματα των Συνοδικών με τις Μητροπόλεις τους και να τελειώνει με την υπογραφή του Αρχιεπισκόπου και του Αρχιγραμματέα της Ι. Συνόδου.

Το υποτιθέμενο αυτό έγγραφο δεν έχει σχεδόν τίποτα απ΄όλα αυτά, έχει μόνο εννέα μονογραφές από τα δέκα τρία Συνοδικά μέλη, του δε Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ συγκρίνατε την υπογραφή του.( φωτ Β΄ ) και το έγγραφο (ντοκουμέντο (!)) αναφέρει προς το τέλος: 

‘’Οθεν ομοφώνωΣυνοδική διαγνώμη και αποφάσει υποβάλλομεν την παράκλησιν όπως αγαθομένη η Υμετέρα Θειοτάτη φίλη ημίν Παναγιότης, επανέλθη επί του θέματος της συμμετοχής του εξονομασθέντος ΑιδεσιμολογιωτάτουΠρωτ/τέρου κ. Θεοδώρου Ζήση ως εκπροσώπου της καθ΄ημάς Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, εις τον περί ού ο λόγος θεολογικόν διάλογον.’’(σελ. βιβλίου 191)

Τι αποτέλεσμα έφερε, μηδεν Ο΄

Πως τα ομολογεί ο ίδιος.

Ο πατήρ Θεόδωρος Ζήσης στην επιστολή του (1 ης Φεβρουαρίου 2017) προς το Μητροπολίτη Θεσ/νίκης κ. Άνθιμο, έγραφε:

«Η οργή του οικουμενικού πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου εναντίον μου, που τελικά τον οδήγησε στην απόλυσή μου, κορυφώθηκε, όταν οργανώσαμε, το “Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας” και την “Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών”, από 20-24 Σεπτεμβρίου του 2004, το “Διορθόδοξο Θεολογικό Συνέδριο” με τίτλο “Οικουμενισμός. Γένεση- προσδοκίες-Διαψεύσεις”». Στο ιστορικό αυτό συνέδριο έλαβαν μέρος με εισηγήσεις περί τους πενήντα (50) εισηγητές… Και συνέχιζε:

"Το θυσιαστήριο του Αγίου Αντωνίου δε μου το παραχωρήσατε σεις, Παναγιώτατε, το 2008. Μου το παραχώρησε από το 1993, ένδεκα έτη πριν να έλθετε στην Θεσσαλονίκη με μετάθεση από την Αλεξανδρούπολη, ο μακαριστός και ορθοδοξότατος 5 προκάτοχός σας κυρός Παντελεήμων Β΄…., “με ειδική τελετή μου απένειμε το οφίκιο του Μεγάλου Πρωτοπρεσβυτέρου της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης”.»

(Όλα τούτα τα αναφέρω, για να συγκρίνετε γεγονότα και ημερομηνίες και να βγάλετε συμπεράσματα για την “αλήθεια”).

Εννέα μήνες μετά – Ιούνιος 2005 – μαθαίνουμε από τον Τύπο ότι ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος προσέφυγε στο Εκκλησιαστικό Δικαστήριο εναντίον του “Ομολογητού” Θεοδώρου Ζήση για δημοσίευμά του σε εφημερίδα (16 ης Μαΐου 2005) με τίτλο: «Οι Αγιοταφίτες υποδεικνύουν το δρόμο στους Ελλαδίτες αρχιερείς», βάσει του οποίου ο Αρχιεπίσκοπος τον κατηγορεί για εξύβριση και συκοφαντική δυσφήμιση στο πρόσωπό του, καταφρόνησή του ως προέδρου της Ιεράς Συνόδου, ενώ του καταλογίζει, “υποκίνηση, εχθροπάθεια και απόπειρα διασάλευσης της εκκλησιαστικής τάξης, καθώς και για δεινότητα σκανδαλισμό των συνειδήσεων των πιστών”».

Συνεχίζει η εφημερίδα: «Υπόμνημα προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, στην αρμόδια εκκλησιαστική αρχή, όπου ανήκει (αφού το Πατριαρχείο τον έχει διώξει, όπως ο ίδιος δήλωσε παραπάνω), υπέβαλε την Τρίτη ο καθηγητής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας, πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, μετά την “άδικη και αντικανονική,” όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος απόφαση του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, να τον παραπέμψει στο Εκκλησιαστικό Δικαστήριο… ωστόσο, θα αναφερθεί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ενώ ταυτόχρονα θα υποβάλει υπόμνημα στο μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, Άνθιμο, ο οποίος επικύρωσε την απόφαση του Αρχιεπισκόπου, όπως επίσης και ένσταση αναρμοδιότητος προς τον Αρχιεπίσκοπο» (εφ. “ΕΓΝΑΤΙΑ”, 15/6/2005).

Εσείς ένας πανεπιστημιακός θεολόγος καθηγητής να αποκαλείτε ορθοδοξότατον έναν μοιχεπιβάτη που σιμωνιακά άρπαξε τη μητρόπολη!

Διαβάζοντας τα παραπάνω, ακόμα και άσχετος πέφτει από τα σύννεφα.

Όταν σε μία παράγραφο της επιστολής του προς το  Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο τρεις φορές επικαλείται ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος τον απόλυσε – έδιωξε – από την εκλεκτή χορεία του Πατριαρχείου (για τον ιστορικό του μέλλοντος τις αναφέρω): Ιδού τι έγραφε:

α) «Είναι όμως σε όλους γνωστό και βεβαιωμένο από αψευδείς πηγές, και απορώ πως δεν το γνωρίζετε, ότι η απόλυσή μου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο με αφοσίωση και αγάπη υπηρέτησα επί πολλά έτη, και διαθέτω επ’ αυτού πλήθος ευχαριστηρίων επιστολών».

β) «… Η απόφαση του πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου για την απόλυσή μου ενισχύθηκε και από άλλους λόγους· εν πρώτοις, διότι διεμήνυσα ότι στο εξής δεν θα συντάσσω πατριαρχικούς λόγους», και

γ) Αυτό αναφέρθηκα παραπάνω: «Η οργή του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου εναντίον μου, που τελικά τον οδήγησε στην απόλυσή μου, κορυφώθηκε».

Και όταν ο ίδιος μιλούσε για τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο (όπως μαςπεριγράφει ο αρθρογράφος του), από το 1992, προς αγγελιαφόρο του Πατριάρχου

 α) «Εγώ δεν έρχομαι εκεί που πάτε εσείς. Και στο εξής μη μ’ενοχλήσεις να ’ρθω σε συμπροσευχές», β) «Εγώ δεν μπορώ να είμαιεργάτης και στέλεχος σε μία Εκκλησία, η οποία δεν τηρεί τους Ιερούς Κανόνες και συμπροσεύχεται μ’ αιρετικούς και κάνει τα ανοίγματα αυτά»,

γ) «Έληξε η συνεργασία μας. Από το 1992 του π. Θεοδώρου με το Οικουμενικό Πατριαρχείο», 

δ) «Άγιε Αυστραλίας, δεν μπορώ να συμφωνήσω και να συμμαχήσω σε μια τέτοια πράξη…».

Και μετά τι έγινε, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τον κάλεσε σε απολογία (πιθανόν να φαντάστηκε ότι του είχαν ετοιμάσει και κάποιο μηχανισμό βασανιστηρίων (!)) γι’ αυτά που είχε δημοσιεύσει στον Τύπο και τότε βγήκε και είπε: Κάνω ένσταση αναρμοδιότητας, κ. Χριστόδουλε, διότι αρμόδια εκκλησιαστική αρχή που ανήκω, είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο !!! Αυτό όντως είναι Ομολογια! Τι ωραία! Τι θαυμάσια Θεέ μου!. Τέτοιες κωλοτούμπες φαίνεται τις έκαναν και οι μυριάδες ομολογητές της πίστεως μέσα στους αιώνες!

 

Και κλείνω με τούτα ομολογητά πατήρ Θεόδωρε:

Ο ιερός Ιάκωβος Αδελφόθεος από 50 μ.Χ. φωνάζει: «γινωσκέτω ότι ο επιστρέψας αμαρτωλόν εκ πλάνης οδού αυτού σώσαι ψυχήν εκ θανάτου και καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Ιακώβου 5, 20) (ας γνωρίζει ότι εκείνος, που επιστρέψει αμαρτωλό από την πλάνην στον ίσιο δρόμο, αυτός γλυτώνει τον θάνατο και ξοφλά πλήθος αμαρτιών).

Πατήρ Θεόδωρε Ζήση δεν μπορώ και ούτε δύναμαι να γνωρίζω, πόσους αμαρτωλούς και πλανημένους επέστρεψες στον ίσιο δρόμο, μπορώ όμως – με βάσει τα μηνύματα – πόσους σκανδάλισες το να βάζεις στο στόχαστρο έναν τεραστίων διαστάσεων Ιεραπόστολο που δεν αναπαύθηκε σε πανεπιστημιακά έδρα, ούτε διευθυντικά υπουργείου, ούτε σε βερμπαλιστικές ομολογίες, αυτός αφιέρωσε όλη τη ζωή του, εκτελώντας ακέραια την προσταγή του Χριστού «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς… διδάσκοντες αυτούς…» την διδασκαλία του Χριστού και την Ορθόδοξο πίστη πάνω από 500.οοο χιλ. άθεους, αιρετικούς, ισλαμιστές, βουδιστές, βραχμανιστές, ινδουιστές… Έκτισε εκατοντάδες Εκκλησίες, χιλιάδες έργα κοινωνικής πρόνοιας για την ανακούφιση συνανθρώπων φυλής, γλώσσας και θρησκείας, έτσι μπόρεσε και πλησίασε τον κάθε ‘’καχύποπτο’’.

Η ‘’Βασιλειάδα’’ του Μεγάλου Βασιλείου ωχριά μπροστά στην ‘’ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΑ ‘’ του Αναστασίου Γιαννουλάτου, Αυτά θα τα καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος όσο και αν προσπαθείτε να τον συκοφαντήσετε!

Τρομάζω μόνο με την ιδέα μην ακούσετε – όχι ως προτροπή – αλλά αυστηρή τη φωνή του: «Ζήσηδες, Ζήσηδες, τι με διώκεται, σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν».

Εφημερίδα «ΑΓΩΝΑΣ» Τριαντ. Ι Τασιόπουλος

Ακολουθεί: Ηταν Μασόνος ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος