ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΚΥΡΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ (δεύτερο σημείωμα)

 

Όπως αναφέραμε και σε προηγούμενο σημείωμα το ιστολόγιο ακολούθησε μέχρι τώρα την πρακτική της σιωπής για τα λεχθέντα και πραχθέντα  από τον κεκοιμημένο Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κυρό Αναστάσιο. Εξηγήσαμε τους λόγους, αλλά ορισμένοι δεν θέλουν να καταλάβουν βασικές αρχές του εκκλησιαστικού ήθους και πρακτικής.  Γι΄αυτό αναγκαζόμαστε να επανέλθουμε με νέο σημείωμα για να τους ξανα-εξηγήσουσε τα αυτονόητα.

Α. Το συγκεκριμένο πρόσωπο ήταν ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΝΤΙΛΕΓΟΜΕΝΟ. Το έργο του είναι πολυποίκιλο. Είναι συνδυσμός τεράστιου ιεραποστολικού έργου (Αφρική και Αλβανία) αλλά και οικουμενιστικών πρακτικών. Είναι όμως το πρόσωπο εκείνο που ήρθε σε σύγκρουση με το Φανάρι για το θέμα του Ουκρανικού (να μην το ξεχνάμε αυτό).

Β.Η σιωπή μας δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε σε όλα. Απλά δεν θέλαμε να εφαρμόσουμε τώρα την πρακτική «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται». Αυτή την στιγμή ο κεκοιμημένος Αρχιεπίσκοπος βρίσκεται στη  κρίση του Δικαιοκρίτη Θεού και δεν θέλουμε εμείς, στην φάση αυτή, να γίνουμε οι επίγειοι κριτές του. Αυτό είναι έργο του ιστορικού του μέλλοντος. Εμείς απλά ευχόμαστε να έχει καλή απολογία στο άστεκτο βήμα του Μεγάλου και Δικαίου Κριτή.

Γ.Ο γράφων έζησε από κοντά το 1991 τα αλήστου μνήμης γεγονότα κατά την ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου κυρού Αναστασίου στα Τίρανα, που έγιναν στον ναό Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, που ήταν προηγουμένως αποθήκη .Τότε Αλβανοί εθνικιστές είχαν ρίξει μεγάλη ποσότητα πετρελαίου γύρω από τον ναό και απειλούσαν να βάλουν φωτιά, ώστε να εμποδίσουν τα της ενθρονίσεως και να κάψουν τους πάντες. Η τελετή της ενθρόνισης  έγινε με δρακόντεια αστυνομικά μέτρα και στο τέλος φυγαδευτήκαμε στην ελληνική πρεσβεία γιατί ο φανατισμός των εθνικιστών είχε φθάσει στο ζενίθ και  κινδύνευσε η σωματική μας ακεραιότητα. Τότε ζήσαμε από κοντά αυτό που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Τα δάκρυα των Ορθοδόξων χριστιανών  για την Ανάσταση της Ορθοδόξου Εκκλησίας  της Αλβανίας και των υπέργηρων ιερέων, που φόρεσαν τα ράσα μετά από αρκετά χρόνια διωγμού και είδαν στο πρόσωπο του Αναστάσιου τον ανακαινιστή της Εκκλησίας της Αλβανίας και την Ανάστασή της.

Δ. Παρατηρώντας τα σχετικά videos  βλέπουμε τον πόνο και τα δάκρυα με τα οποία οι Ορθόδοξοι Αλβανοί και Βορειο-ηπειρώτες αποχαιρετούν τον επί 33 χρόνια Αρχιεπίσκοπό τους. Τα δάκρυα αυτά του πονεμένου αυτού λαού δεν μας επιτρέπουν να αρχίσουμε την κριτική του πληκτρολογίου, αλλά μας κάνουν να σιωπούμε.

Ε. Ανώνυμος σχολιαστής , με βάση δικό μου χαρακτηρισμό στο προηγούμενο σημείωμα, έθεσε το ερώτημα «Είναι πραγματικά μακαριστός ο κεκοιμημένος Αναστάσιος;».

Στο ερώτημα αυτό απαντώ ως εξής. Επειδή δεν γνωρίζουμε την πνευματική  κατάσταση (μετανοίας ή αμετανοησίας) της ψυχής του  κάθε ανθρώπου, ακόμα και δευτερόλεπτα πριν παραδώσει την ψυχή του,η Ορθόδοξη Εκκλησία καθιέρωσε τον χαρακτηρισμό  « μακαριστός», ευχόμενη να βρίσκεται  ο μεταστάς σε κατάσταση  μετανοίας . 

Στην νεκρώσιμη ακολουθία ψέλνουμε το «Μακαρία η οδός ή πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος  αναπαύσεως». Αυτός λοιπόν που διανύει αυτή την μακαρία οδό λέγεται μακαρίτης ή μακαριστός. Έτσι χαρακτηρίζεται και ο μεταστάς Αρχιεπίσκοπος.

ΣΤ. Τέλος υπενθυμίζουμε στους ενδιαφερομένους ότι υπάρχουν πολλές δημοσιεύσεις και  κριτικές για τα λεχθέντα και πραχθέντα του Αρχιεπισκόπου κυρού Αναστασίου,όσο ζούσε και μπορούν να ενημερωθούν. Οπότε μπορούν να διαμορφώσουν την δική τους γνώμη για τον μεταστάντα, χωρίς να χρειάζεται να ακολουθήσουμε πρακτικές που δεν ενδείκνυνται στην παρούσα φάση. Σε αυτό θα τους βοηθήσουν οι σχετικές δημοσιεύσεις του ιστολογίου για την χειροτονία του επισκόπου και του έργου του..

Αυτά προς το παρόν. Τα υπόλοιπα εν ευθέτω χρόνω.

Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου