Βασιλική Οικονόμου

«εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Εἰ ὁ Θεὸς πατὴρ ὑμῶν ἦν, ἠγαπᾶτε ἂν ἐμέ, ἐγὼ γὰρ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐξῆλθον καὶ ἥκω· οὐδὲ γὰρ ἀπ’ ἐμαυτοῦ ἐλήλυθα, ἀλλ’ ἐκεῖνός με ἀπέστειλε. (…)

ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστὲ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. Ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ ἀρχῆς, καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐκ ἔστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ.» Ιω. η’ 42, 44.

.

«οὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱόν. πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν υἱὸν οὐδὲ τὸν πατέρα ἔχει.» Α’ Ιω. β’ 22-23.

.

«Κατηργήθητε ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ οἵτινες ἐν νόμῳ δικαιοῦσθε, τῆς χάριτος ἐξεπέσατε» Γαλ. ε’ 4.

.

«Εἴ τίς χριστιανὸς ἔλαιον ἀπενέγκοι εἰς ἱερὸν ἐθνῶν, ἢ εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων, ἐν ταῖς ἑορταῖς

αὐτῶν, ἢ λύχνους ἅπτοι, ἀφοριζέσθω». Κανόνας ΟΑ’ των Αγίων Αποστόλων

.

«ἐντεῦθεν ἡμῖν καὶ πρὸς Ἰουδαίους ἀποδείξεις περὶ τῆς ἀληθείας εἰσί· πρὸς Ἰουδαίους τοὺς ἀθλίους καὶ ταλαιπώρους, οἳ διὰ τὴν τῶν χρόνων ἄγνοιαν τὸ μέγιστον σφάλμα ἐσφάλησαν. Εἰ γὰρ ἤκουσαν τοῦ πατριάρχου λέγοντος, «οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα, οὐδὲ ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἂν ἔλθῃ ὦ ἀπόκειται», καὶ εἰ παρετήρησαν μετ’ ἀκριβείας τοὺς τῆς παρουσίας καιρούς, οὐκ ἔμελλον, ἐκπεσόντες τοῦ Χριστοῦ, τω Ἀντιχρίστῳ περιπίπτειν· καθάπερ οὖν καὶ αὐτὸς αὐτοῖς ὁ Χριστὸς τοῦτο αἰνιττόμενος εἶπεν, ὅτι «ἐγὼ ἦλθον ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου, καὶ οὐκ ἐδέξασθέ μέ· ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε» Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος


❈

Σε παλαιότερη δημοσίευσή μας [1] είχαμε δείξει ότι η ένωση του Σταυρού με την εβραϊκή επτάφωτη λυχνία – κάτι που, παραδόξως, συναντάται και ως λογότυπο γνωστών μοναστηριακών εκδόσεων – αποτελεί σύμβολο του αιρετικού κινήματος του “Ιουδαιοχριστιανισμού”, το οποίο επιδιώκει την ένωση του Χριστιανισμού με τον Ιουδαϊσμό και εντάσσεται στο γενικότερο παναιρετικό κίνημα του Οικουμενισμού. Ένα αρρωστημένο παράδειγμα “Ιουδαιοχριστιανισμού”, όπου γίνεται λόγος αφ’ ενός περί Χάνουκα (παραδοσιακής ιουδαϊκής γιορτής) και αφ’ετέρου περί “Γιέσουα” (Ιησού) και “Ραβί Σαούλ” (Αποστόλου Παύλου) υπάρχει σε σχετική δημοσίευση [2] . Ποια είναι, όμως, η έννοια που δίνεται από τους Ιουδαίους στην εβραϊκή επτάφωτη λυχνία (μενορά) αλλά και στο λεγόμενο “Άστρο του Δαυΐδ” (“Μαγκέν Νταβίντ”, γνωστό και ως εξάλφα), τα δύο αυτά πασίγνωστα σύμβολα του Ισραήλ; Υπάρχει κάποια σχέση όλων αυτών με την αναμονή του “μεσσία” (μασιάχ) των Ιουδαίων, δηλαδή του Αντιχρίστου;

Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΕΠΤΑΦΩΤΗ ΛΥΧΝΙΑ (ΜΕΝΟΡΑ)

Η πρώτη επτάφωτη λυχνία ήταν χρυσή· δημιουργήθηκε κατόπιν ειδικής εντολής του Θεού στο Μωυσή [3] και αποτελεί προτύπωση της Υπεραγίας Θεοτόκου [4], όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις στην Παλαιά Διαθήκη. Για τον Ιουδαϊσμό, όμως, η λυχνία έχει εντελώς διαφορετική σημασία.

Ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος Φλάβιος αναφέρεται στο συσχετισμό της λυχνίας με τους επτά πλανήτες και την πορεία τους, εννοώντας προφανώς του επτά πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, της γης εξαιρουμένης (δηλαδή τον Ερμή, την Αφροδίτη, τον Άρη, το Δία, τον Κρόνο, τον Ουρανό, τον Ποσειδώνα και τον Πλούτωνα) [5].

Στην ηλεκτρονική έκδοση της αγγλόφωνης Εβραϊκής Εγκυκλοπαίδειας (του έτους 1906) διαβάζουμε μεταξύ άλλων ότι «Συμβολικά η μενορά αντιπροσώπευε τη δημιουργία του σύμπαντος σε επτά ημέρες, με το κεντρικό φως να συμβολίζει το Σάββατο. Οι επτά κλάδοι είναι οι επτά ήπειροι της γης και οι επτά ουρανοί, που οδηγούνται από το φως του Θεού. Το Ζοχάρ λέει “Αυτοί οι λύχνοι, όπως οι πλανήτες επάνω, λαμβάνουν το φως τους από τον ήλιο”» [6]. Σημειωτέον εδώ ότι το Ζοχάρ είναι καμπαλιστικό έργο [7], η δε Καμπαλά είναι ουσιαστικά εβραϊκός αποκρυφισμός, δηλαδή μαγεία, περιλαμβάνουσα και την αστρολογία [8].

Στη ρωσόφωνη Ηλεκτρονική Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια του εβραϊκής προέλευσης και εβραϊκών αρχών “Παγκόσμιου Οργανισμού Αποκατάστασης μέσω Εκπαίδευσης” (“World Organisation for Rehabilitation through Training (ORT)”, η ελληνική μετάφραση του ονόματος δική μας) γίνεται μεταξύ άλλων αναφορά στην εθιμική χρήση της (εικόνας της) λυχνίας από τον 2ο αιώνα μ.Χ. σε διακόσμηση σαρκοφάγων, τάφων κλπ, ενώ φέρεται να χρησιμοποιείται στη “Γη του Ισραήλ” σε διακόσμηση συναγωγών και των σκευών τους. Σε αντίθεση με το Σταυρό που είναι το σύμβολο του Χριστιανισμού, η μενορά γίνεται σύμβολο του Ιουδαϊσμού. Κατά τα γραφόμενα, θεωρείται ότι στη μενορά είχε δοθεί επίσης μια μεσσιανική σημασία και ότι συμβόλιζε την «πίστη στη μελλοντική έλευση του Μεσσία». Αναφέρεται επίσης ότι «οι Καμπαλιστές απέδιδαν μυστικιστική σημασία στη μενορά» [9]. Στο ίδιο λήμμα διαβάζουμε ότι σήμερα «η μενορά (μαζί με τη “Μαγκέν Νταβίντ”) είναι το πιο κοινό εθνικό και θρησκευτικό Εβραϊκό έμβλημα. Χρησιμεύει ως το κύριο στοιχείο του εθνόσημου του Κράτους του Ισραήλ. Μια χάλκινη διακοσμητική μενορά του (σ.σ. εβραϊκής καταγωγής) Άγγλου γλύπτη Benno Elkan, δωρεά του Βρετανικού Κοινοβουλίου, είναι στημένη σε ένα πάρκο απέναντι από την Κνέσετ (σ.σ. το κοινοβούλιο του Ισραήλ) και διακοσμημένη με χυτά ανάγλυφα που απεικονίζουν σκηνές από την εβραϊκή ιστορία» (οι επισημάνσεις σε όλα τα εντός εισαγωγικών χωρία της παρούσας εργασίας δικές μας).

Αναφορά στην αναμονή του μεσσία των Εβραίων – που, ως γνωστόν, δεν είναι άλλος από τον Αντίχριστο [10] – διαφαίνεται ακόμα και σε ανάγλυφο της προαναφερθείσας εμβληματικής μενορά απέναντι από την Κνέσετ. Στην περιγραφή ενός από τους εσωτερικούς κλάδους της, που βρίσκεται δίπλα από το ανάγλυφο του κεντρικού κλάδου με τις Δέκα Εντολές, διαβάζουμε:

«Ο Μεσσιανισμός είναι η πίστη στον ερχομό του μεσσία, ο οποίος θα φέρει τη σωτηρία στις έσχατες μέρες. Απεικονίζεται στο ανάγλυφο της Μενορά με τη μορφή δύο ανθρώπων που υψώνουν τα χέρια τους προς την κτισμένη Ιερουσαλήμ, που φωτίζεται από τις ακτίνες του ήλιου». Λίγο παρακάτω αναφέρεται ότι «Ο Μεσσιανισμός θεωρείται ως η παραδοσιακή και παθητική Εβραϊκή πίστη, που περιμένει τη σωτηρία από τον Θεό, ενώ η Χα’απαλα (σ.σ. η δεύτερη μετανάστευση των Εβραίων της διασποράς προς την περιοχή της Παλαιστίνης κατά τα έτη πριν τη δημιουργία του σημερινού κράτους του Ισραήλ) είναι μια έκφραση του Εβραϊκού ακτιβισμού, που δεν περιμένει πλέον τη θαυματουργική σωτηρία, αλλά δημιουργεί τη δική του σωτηρία» [11].

Με την ευκαιρία της σύνδεσης του μεσσιανισμού των Ιουδαίων με τον ήλιο, θα αναφέρουμε εδώ παρεμπιπτόντως – τελείως παρενθετικά και τελείως πληροφοριακά – ότι ο ήλιος έχει σημαντικότατη θέση στον Τεκτονισμό (Μασονία). Τα ηλιοστάσια αποτελούν εορταστικές ημέρες των Τεκτονικών Στοών [12], και, όπως διαβάζουμε στη Μασονική Εγκυκλοπαίδεια του Mackey, «Σχεδόν κανένα από τα σύμβολα του Τεκτονισμού δεν είναι πιο σημαντικό στην έννοιά του ή πιο εκτεταμένο στην εφαρμογή του από τον ήλιο» [13]. Στην ίδια εγκυκλοπαίδεια διαβάζουμε, μετά από μια σύντομη αναδρομή στην ηλιολατρία αρχαίων λαών, ότι οι Γνωστικοί πήραν πολλά σύμβολα από τις ηλιολατρικές μιθραϊκές μυήσεις και από τους Γνωστικούς επηρεάστηκαν κατόπιν οι ελευθεροτέκτονες του Μεσαίωνα [14].

Ολοκληρώνοντας τη σύντομη αναφορά μας στη λυχνία της Κνέσετ, όπου μεταξύ άλλων εικονίζεται και ο Μωυσής προσευχόμενος κατά τη μάχη εναντίον των Αμαληκιτών, θα αναρωτηθούμε: άραγε οι Ιουδαίοι αγνοούν ή απλώς παραβλέπουν ότι αυτή ακριβώς η σταυροειδής στάση προσευχής τού Μωυσή, η οποία έδωσε στους Εβραίους τη νίκη στην εν λόγω μάχη, αποτελεί στην πραγματικότητα παλαιοδιαθηκική προτύπωση του Τιμίου Σταυρού; [15] Αγνοούν ότι ακόμα και την Ερυθρά Θάλασσα με προτύπωση του Σταυρού τη διέσχισαν οι Εβραίοι φεύγοντας από την Αίγυπτο;[16].

ΤΟ “ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΔΑΥΪΔ” (ΜΑΓΚΕΝ ΝΤΑΒΙΝΤ)

Ανατρέχοντας και πάλι στην αγγλόφωνη Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια (1906), μαθαίνουμε μεταξύ άλλων ότι «η ασπίδα του Δαυΐδ (σ.σ. αυτή είναι η ακριβής μετάφραση της φράσης “Μαγκέν Νταβίντ” στα ελληνικά) δεν αναφέρεται στη ραβινική γραμματεία. Συνεπώς η “Μαγκέν Νταβίντ” πιθανότατα δεν προήλθε μέσα από το ραβινισμό, τον επίσημο και κυρίαρχο Ιουδαϊσμό για περισσότερο από δύο χιλιάδες χρόνια. (…) Πιθανόν να ήταν η Καμπαλά που πήρε το σύμβολο από τους Ναΐτες (…) Πράγματι, η Καμπαλά κάνει χρήση αυτού του συμβόλου, κατατάσσοντας τα Δέκα Σεφιρότ, ή σφαίρες, μέσα σε αυτό, και τοποθετώντας το σε φυλαχτά» [17].

Η ρωσόφωνη Ηλεκτρονική Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια (ORT) μάς πληροφορεί μεταξύ άλλων ότι η χρήση του συμβόλου ήταν αρχικά διακοσμητική, αλλά και ότι «Το παλαιότερο κείμενο που αναφέρει τη θρυλική ασπίδα του Βασιλιά Δαυΐδ είναι μια μετάφραση του μαγικού “αλφαβήτου του αγγέλου Μέτατρον”, που χρονολογείται από την εποχή των Βαβυλωνίων Γκαον (σ.σ. Εβραίων λογίων του μεσαίωνα) και είναι ευρύτατα διαδεδομένο μεταξύ των Ασκενάζι Χασιδίμ (σ.σ. υπερ-ορθόδοξων Ιουδαίων της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης). Ωστόσο, πιστευόταν ότι η ασπίδα αυτή ήταν σκαλισμένη με το όνομα του Θεού, που αποτελείται από εβδομήντα δύο ονόματα, και το όνομα ΜΚΒΙ, το οποίο η Εβραϊκή μαγική παράδοση συσχέτιζε με τον Ιούδα Μακκαβαίο. Αργότερα, ένα από τα ονόματα του Αγγέλου Μέτατρον – Ταφταφια – προστέθηκε στα εβδομήντα δύο ονόματα και το φυλαχτό σε σχήμα εξάγραμμου με αυτό το όνομα γίνεται ένα από τα πλέον κοινά στη μεσαιωνική και ύστερη Εβραϊκή γραμματεία. Προφανώς, έτσι προέκυψε η χρήση του ονόματος “Μαγκέν Νταβίντ” σε σχέση με το εξάγραμμο». (…) Στο τέλος του 17ου αι. η Μαγκέν Νταβίντ απέκτησε νέα έννοια για τους Καμπαλιστές, οι οποίοι την ερμήνευσαν ως την ασπίδα του “υιού του Δαυΐδ”, δηλαδή του Μεσσία. (…) Το 1822 η οικογένεια Ρότσιλντ, έχοντας λάβει έναν τίτλο ευγενείας από τον Αυστριακό αυτοκράτορα, περιέλαβε τη Μαγκέν-Νταβίντ στο οικόσημό της.» (σ.σ. το οικόσημο της εβραϊκής οικογένειας των Ρότσιλντ φαίνεται στην ιστοσελίδα τους [18]).

»(…) όταν η Μαγκέν Νταβίντ υιοθετήθηκε ως σύμβολο του σιωνιστικού κινήματος (το πρώτο τεύχος του σιωνιστικού περιοδικού του Χερτσλ “Die Welt” προέβαλε τη Μαγκέν-Νταβίντ), ήταν ήδη ευρέως διαδεδομένη και αναγνωρισμένη ως εβραϊκό σύμβολο. (…) Το Κράτος του Ισραήλ, αναζητώντας το πλέον αρχαίο και αυθεντικό σύμβολο του Ιουδαϊσμού ως εθνόσημό του, επέλεξε τη μενορά, αλλά τοποθέτησε τη Μαγκέν Νταβίντ στην εθνική (πρώην Σιωνιστική) σημαία» [19]. Σχετικά με το σιωνιστικό κίνημα παραπέμπουμε παρενθετικώς σε ενδιαφέροντα αρχεία του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών των ΗΠΑ (FBI) [20].

Στο ιστολόγιο της Εθνικής Βιβλιοθήκης του Ισραήλ (στο εξής: ΕΒΙ) βρίσκουμε ένα άρθρο με τίτλο “Η ιστορία του Άστρου του Δαυΐδ”. Μετά από μια ολιγόλογη εισαγωγή με αναφορές στη χρήση του συμβόλου από το Βουδισμό και την Αλχημεία, βλέπουμε να προβάλλεται μια εικόνα: σε ένα γαλανόλευκο κυματιστό πλαίσιο που παραπέμπει στη σημαία του Ισραήλ προβάλλει το “Άστρο του Δαυΐδ” με μία κουκίδα στο κέντρο, αλλά όχι μόνο του όπως στη σημαία. Στην κορυφή του βρίσκεται ο ήλιος και στη βάση του η σελήνη. Και όλα αυτά περικυκλώνονται από έναν ουροβόρο όφι, ένα φίδι που δαγκώνει την ουρά του, μέσα σε έναν κύκλο.

Το πού μπορεί να παραπέμπουν ο ήλιος και η σελήνη δε θα το εξετάσουμε εδώ, αφού τα αρχαία αυτά σύμβολα χρησιμοποιούνται σε πολλά συστήματα και οπωσδήποτε στα αποκρυφιστικά, όπως ενδεικτικά αναφέραμε σχετικά με τον ήλιο. Ο ουροβόρος όφις, ωστόσο, και μάλιστα γύρω από το εν λόγω σύμβολο, μας παραπέμπει άμεσα σε μια σχετική αναφορά από τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, τα οποία θεωρήθηκαν μεν συνωμοσιολογικά, αλλά, αν κανείς τα διαβάσει με νηφαλιότητα και αντικειμενικότητα, αντιλαμβάνεται ότι φωτογραφίζουν ήδη από αιώνος και πλέον τη σκαιή πραγματικότητα του σήμερα. Εκεί, λοιπόν, γράφτηκε: «Δύναμαι νὰ σᾶς ἀναγγείλω σήμερον ὅτι εὑρισκόμεθα ἐγγὺς τοῦ τέρματος. Ὀλίγος δρόμος ἀκόμη καὶ ὁ κύκλος τοῦ Συμβολικοῦ ὄφεως, (ὅστις παριστάνει τὸν λαόν μας), θὰ κλείσῃ. Ὅταν ὁ κύκλος αὐτὸς κλείσῃ ὅλα τὰ Εὐρωπαϊκὰ Κράτη θὰ ἐγκλεισθῶσιν ἐν αὐτῷ ὡς ἐντὸς ἰσχυροῦ κλοιοῦ» [21].

Και επιστρέφουμε στο άρθρο του ιστολογίου της ΕΒΙ. Κάτω ακριβώς από αυτήν την εικόνα, όπου ο κύκλος του όφεως παρουσιάζεται κλειστός, αφού το φίδι δαγκώνει την ουρά του, διαβάζουμε μια ρήση του Γκέρσομ Σόλεμ, του Ισραηλινού φιλοσόφου και ιστορικού που θεωρείται ευρέως ως ο ιδρυτής της σύγχρονης ακαδημαϊκής μελέτης της Καμπαλά και υπήρξε ο πρώτος καθηγητής Εβραϊκού μυστικισμού στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Η ρήση (που εδώ ηχεί άκρως ειρωνική) είναι η εξής: «Κάτι από τα μυστικά του ανθρώπου εισέρχεται στα σύμβολά του». Μετά από μια σύντομη αναφορά στη χρήση του συμβόλου από τους πολιτισμούς της Ανατολής, διαβάζουμε στο εν λόγω άρθρο ότι «Στο Εβραϊκό πλαίσιο, το Άστρο του Δαβίδ αναφέρεται στην πραγματικότητα ως η “Ασπίδα του David” (magen David), μια φράση που μνημονεύθηκε για πρώτη φορά στο Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, όχι ως σύμβολο, αλλά ως επίθετο για τον Θεό [Πεσαχίμ 117β]. Μια άλλη σύνδεση με την έννοια της ασπίδας είναι ένας εβραϊκός θρύλος, σύμφωνα με τον οποίο το έμβλημα διακοσμούσε τις ασπίδες του στρατού του βασιλιά Δαυΐδ. (…) Το Άστρο του Δαυΐδ έγινε ένα σαφώς Εβραϊκό σύμβολο μόλις στα μέσα του 14ου αι., όταν ο Άγιος Αυτοκράτορας της Ρώμης Κάρολος Δ’ παραχώρησε στους Εβραίους της Πράγας το δικαίωμα να φέρουν σημαία, και επέλεξαν το εξάκτινο αστέρι. Από την Πράγα, η χρήση του Άστρου του Δαυΐδ ως επίσημου Εβραϊκού συμβόλου εξαπλώθηκε (…). Από την άλλη πλευρά, ο διάσημος μελετητής της Καμπαλά Γκέρσομ Σόλεμ ισχυρίστηκε ότι το Άστρο του Δαβίδ δεν προέρχεται με κανέναν τρόπο από τον Ιουδαϊσμό». Παρακάτω γίνονται αναφορές στη χρήση του συμβόλου από το Βουδισμό, τον Ινδουϊσμό, την Αλχημεία, το Ισλάμ[22].

Είναι ευρύτατα γνωστό ότι το άστρο-εξάλφα δεσπόζει στο έμβλημα της Θεοσοφικής Εταιρείας (σημειωτέον ότι η Θεοσοφία είναι φιλοσοφικό καί θρησκευτικό «γνωστικό» (συγκρητιστικό) ρεύμα [23] που έχει χαρακτηριστεί ως “βαθιά μασονία” [24]). Στο θεοσοφικό έμβλημα, λοιπόν, βλέπουμε την εξάλφα επίσης περικυκλωμένη από τον ουροβόρο όφι. Στην κορυφή του κύκλου του όφεως βλέπουμε τη δεξιόστροφη σβάστικα (παγκόσμιο αρχαίο σύμβολο) και πάνω σε αυτήν το ΟΜ (σανσκριτική ιερή λέξη Ινδουϊστών, Βουδιστών κ.ά.), ενώ στο κέντρο της εξάλφας υπάρχει ένας αιγυπτιακός σταυρός (“ankh”). Και το όλο έμβλημα αγκαλιάζεται από το μόττο «Ουδεμία θρησκεία υπερτέρα της αληθείας»[25]. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα σαφώς οικουμενιστικό σύμβολο.

Ο γνωστός αποκρυφιστής μασόνος Μάνλι Π. Χολ (1901-1990) στο βιβλίο του “Οι μυστικές διδασκαλίες όλων των εποχών” (1928) περιλαμβάνει ένα κεφάλαιο με τίτλο “Δεκαπέντε Ροδοσταυρικά και Καμπαλιστικά Διαγράμματα” (σημειωτέον ότι ο Ροδοσταυρισμός ενυπάρχει στο δέκατο όγδοο βαθμό της Μασονίας Σκωτικού Τύπου). Εκεί παρουσιάζονται κάποια σύμβολα με την αποκρυφιστική σημασία τους. Διαβάζουμε: «Το σχήμα 23 (σ.σ. ο αριθμός παραπέμπει σε πίνακα με σύμβολαπου περιλαμβάνει μεταξύάλλων ένα όρθιο ισοσκελές τρίγωνο του οποίου η βάση εφάπτεται με την πάνω πλευρά ενόςανεστραμμένου ισοσκελούς τριγώνου) είναι ο πλήρης παγκόσμιος χαρακτήρας του φωτός και του σκότους. Το όρθιο τρίγωνο αντιπροσωπεύει τη Σαμαγίμ (σ.σ. ο “τόπος κατοικίας του θεού” στον Ιουδαϊσμό [26])· το ανεστραμμένο τρίγωνο τη σκοτεινή γη που φυλακίζει την υπόγεια φωτιά της κόλασης» [27].Λίγο παρακάτω ερμηνεύεται η εξάλφα περιγεγραμμένη από έναν κύκλο και με ένα μικρότερο κύκλο στο κέντρο της, η οποία υποτίθεται ότι «αντιπροσωπεύει τις έξι ημέρες της δημιουργίας και αποδεικνύει ότι τα στοιχεία είναι μια εκροή του Θεϊκού Πυρός» [28].

Μετά από όσα εκτέθηκαν σχετικά με το “Άστρο του Δαυΐδ”, δίκαια αναρωτιέται κανείς: γιατί επιλέχθηκε ως έμβλημα (και μάλιστα στη σημαία!) του Ισραήλ ένα σύμβολο που δεν προέρχεται από τον ιουδαϊκό χώρο, αλλά, αντιθέτως, φαίνεται να έχει συσχετιστεί ανά τους αιώνες με διάφορες θρησκείες, ενώ συνδέεται επίσης στενότατα με τον αποκρυφισμό;

ΜΝΗΜΕΙΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ

Ο λόγος που ασχοληθήκαμε με αυτά τα δύο σύμβολα, τα οποία, όπως είδαμε, έχουν πλέον καθιερωθεί ως επίσημα εμβλήματα του κράτους του Ισραήλ αλλά και της ιουδαϊκής θρησκείας ειδικότερα, είναι ότι εδώ και αρκετά χρόνια έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται τα εμβλήματα αυτά σε δημόσιους χώρους ανά την πατρίδα μας. Είναι τα γνωστά “Μνημεία Ολοκαυτώματος” των Εβραίων και δεν είναι λίγα. Τα χωρίσαμε σε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με το κύριο έμβλημά τους, και τα εκθέτουμε παρακάτω.

1. Μνημεία με έμβλημα την εβραϊκή επτάφωτη λυχνία (μενορά)

1) Στο Βόλο, στην κεντρική πλατεία Ρήγα Φεραίου (έτος ανέγερσης 1988) [29].

2) Στα Ιωάννινα, στην περιοχή «Λειβαδιώτη» (έ.α. 1994) [30].

3) Στη Θεσσαλονίκη, στην Πλατεία Ελευθερίας (έ.α. 1997) [31]. Για τους σεφαραδίτες Εβραίους, που κατέφυγαν στη Θεσσαλονίκη εκδιωγμένοι από την Ισπανία κατά τον 15ο αιώνα, η πόλη αυτή είναι η “Μάδρε ντε Ισραέλ”, μητέρα του Ισραήλ [32]. Σημειωτέον ότι το 2014 ανεγέρθη στην Πανεπιστημιούπολη από το ΑΠΘ και την Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης και άλλο μνημείο «εις μνήμην του παλιού εβραϊκού νεκροταφείου» αλλά και με μνεία των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Το μνημείο φέρει τη μενορά αλλά και την εξάλφα [33]. Μνημείο ολοκαυτώματος υπάρχει επίσης στο νέο εβραϊκό νεκροταφείο [34].

4) Στο Διδυμότειχο (έ.α. 2002) [35].

5) Στη Ρόδο (έ.α. 2002), στην πλατεία Εβραίων Μαρτύρων της μεσαιωνικής πόλης· το εν λόγω μνημείο συμπεριλαμβάνει και την εξάλφα [36].

6) Στην Κομοτηνή (έ.α. 2004), στο Πάρκο Αγίας Παρασκευής [37]. Δίπλα στην ανάγλυφη μενορά, παρουσιάζεται επάνω στο μνημείο και ένα μυστηριώδες ανάγλυφο, με μια αόριστη έφιππη μορφή πάνω από μια πόλη (της Κομοτηνής;) με χριστιανικούς Ναούς και μιναρέ [38].

7) Στον Αμάραντο Καρδίτσας (έ.α. 2017).Εδώ το μνημείο αφιερώνεται στη μνήμη των κατοίκων του χωριού που κατά τη Γερμανική Κατοχή έδωσαν καταφύγιο σε 62 άτομα διαφόρων εβραϊκών κοινοτήτων [39].

8) Στην Αλεξανδρούπολη (έ.α. 2019), στην Πλατεία του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου (!!!) [40].

9) Στην Ξάνθη (έ.α. 2022), στην πλατεία Ελευθερίας [41].

10) Στη Λευκάδα, στο Δημοτικό Κήπο [42].

11) Στην Άρτα, έξω από την πύλη του Κάστρου [43].

Οφείλουμε εδώ να σημειώσουμε ότι στα αποκαλυπτήρια τέτοιων μνημείων έχει ενίοτε καταγραφεί και προσβολή της ελληνικής Σημαίας, η οποία χρησιμοποιείται δήθεν ως κάλυμμα για τα εν λόγω κατασκευάσματα, αλλά την ώρα των αποκαλυπτηρίων αφήνεται εν πολλοίς να πέσει στο έδαφος ή/και κουβαριάζεται και παραμερίζεται σαν να ήταν κουρέλι, όπως είδαμε να συμβαίνει χαρακτηριστικά στην περίπτωση της Ξάνθης, με την τότε Υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως [44], αλλά και της Αλεξανδρούπολης, με τον τότε Δήμαρχο Ευάγγελο Λαμπάκη [45]. Κατάφωρη περιφρόνηση της Σημαίας μας, η οποία εκτός από σύμβολο Έθνους είναι και σύμβολο Πίστης, αφού φέρει επάνω της, έστω και παραγκωνισμένο πλέον, τον Σταυρό.

H ΣΥΝΕΧΕΙΑ στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση

https://sitostheou.wordpress.com/2024/11/03/%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CF%85%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4/