O Ἀντιοικουμενιστής προφήτης Ἠλίας διέπραξε ἀποτροπιαστική πράξη;

 

π.Θ.Ζήση (απόσπασμα απο άρθρο του)

Γιά δύο βασικῶς λόγους ὅσοι ἀκολουθοῦν τόν Οἰκουμενισμό – Συγκρητι­σμό τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου δέν τά πᾶνε καλά μέ τόν ἔνδοξο καί πυρφόρο προφήτη Ἠλία. Ἐν πρώτοις, διότι καταπολέμησε ἀποφασιστικά καί ἔμπρακτα, περισσότερο ἀπό τούς ἄλλους προφῆτες, τόν θρησκευτικό Συγκρητισμό – Οἰκουμενισμό τῆς ἐποχῆς του, ὑποστάς γι᾽ αὐτό διωγμούς καί ταλαιπωρίες, «ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς»  ἀπό τόν βασιλιᾶ τοῦ Ἰσραήλ Ἀχαάβ καί τήν εἰδωλολάτρισσα σύζυγό του Ἰεζάβελ, ἡ ὁποία ἐπέβαλε στούς Ἰσραηλίτες τήν προσκύνηση τοῦ εἰδωλολατρικοῦ θεοῦ Βάαλ, ἀντίστοιχου πρός τόν ἑλληνικό θεό Δία. Ὁ δεύτερος λόγος τῆς ἐχθρότητος τῶν Οἰκουμενιστῶν πρός τόν ἀντιοικουμενιστή προφήτη εἶναι ὁ πύρινος ζῆλος του γιά τήν Πίστη πρός τόν ἀληθινό Θεό, ὁ ὁποῖος ζῆλος τοῦ ἐχάρισε τόν ἐπίζηλο τίτλο τοῦ ζηλωτῆ, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τό ἀπολυτίκιο τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, τόν ὁποῖο ἐπαινεῖ ὁ ὑμνογράφος γιά τό ὅτι μιμήθηκε τόν ζηλωτή Ἠλία· «Τόν ζηλωτήν Ἠλίαν τοῖς τρόποις μιμού­μενος». Μέ τούς ζηλωτές δέν τά πᾶνε καλά οἱ Συγκρητιστές – Οἰκουμενι­στές, διότι τούς εἶναι ἐμπόδιο στό κατεδαφιστικό καταστροφικό τους ἔργο, στήν ἀποστασία ἀπό τήν Ἀλήθεια, ἀπό τήν Ὀρθοδοξία. Γι᾽ αὐτό καί, ὅταν μποροῦν καί βροῦν εὐνοϊκό καιρό γι᾽ αὐτούς καί κλῖμα, προσπαθοῦν νά τούς δυσφημήσουν, νά συκοφαντήσουν κάποιες πράξεις τους, νά μειώσουν τήν διαχρονική τιμή καί δόξα τους μέ τήν ἐλπίδα σιγά-σιγά νά παρασύρουν κάποιους ἀμύητους, ἀφελεῖς καί ἀπληροφόρητους ἤ καί ἐπιπόλαιους καί ἀβαθεῖς, στήν προφητοκτόνο καί ἁγιοκτόνο γραμμή τους.

...........................................................

Ὁ προφήτης Ἠλίας διέπραξε ἀποτροπιαστική πράξη;

Ἦταν λοιπόν φυσικό ἐπακόλουθο μέσα σ᾽ αὐτό τό οἰκουμενιστικό – συγ­κρητιστικό κλῖμα πού δημιουργήθηκε στόν συνοδικό καί ἀρχιεπισκοπικό χῶρο, μέ τόν ἔλεγχο ὅλων τῶν μέσων ἐπικοινωνίας, ἠλεκτρονικῶν καί ἐντύ­πων, ἀπό τήν θεολογική παρασυναγωγή τοῦ «Καιροῦ» καί τήν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου νά γράψει ὁ καθηγητής Μ. Κωνσταντίνου ἕνα προβληματικό, ἀντιεκκλησιαστικό, ἀντιποιμαντικό, ἀντιβιβλικό, ἀκόμη καί ἀντιεπιστημονικό, ἄρθρο γιά τόν προφήτη Ἠλία, ὥστε νά μάθουν οἱ ἱερεῖς παραλῆπτες τοῦ «Ἐφημερίου» νά μήν εἶναι ἐγκωμιαστικοί καί ἐνθου­σιώδεις στά κηρύγματά τους γιά τόν ἔνδοξο ζηλωτή προφήτη Ἠλία, διότι διέπραξε ἀποτροπιαστική πράξη πού τήν ἀποδοκίμασε ἔμμεσα ὁ ἴδιος ὁ Θεός. 

Εἶναι βέβαια σωστό ὅτι μερικές φορές ὁ ζῆλος, ὅταν δέν στηρίζεται στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ὁδηγεῖ σέ ἀκρότητες. Δέν ἰσχύει πάντως αὐτό γιά τόν προφήτη Ἠλία. Ἰσχύει περισσότερο γιά τόν συγγραφέα τοῦ ἄρθρου, ὁ ὁ­ποῖος, ζηλωτής τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν ἀποφεύγει τήν ἄσκηση βίας ἐναν­τίον Ὀρθοδόξων πιστῶν ἀκόμη καί ρασοφόρων, εἴτε σωματικῆς εἴτε ψυχολογικῆς.

Συνέγραψε λοιπόν ὁ καθηγητής Μιλτ. Κωνσταντίνου ἄρθρο, τό ὁποῖο ἐδημοσίευσε μετά χαρᾶς ὁ ὁμόφρων θεολόγος Ἀλ. Κατσιάρας στό περιοδικό τῆς Ἐκκλησίας, «Ἐφημέριος» μέ τίτλο: «20 Ἰουλίου: Μνήμη προφήτη Ἠλία. Σχόλιο στό Β´ Ἀνάγνωσμα τοῦ Ἑπερινοῦ: Γ´ Βα ιη´ 1 – ιθ´ 16. Ἡ εἰδωλολατρία στόν βιβλικό Ἰσραήλ»9. Γιά νά μή ξεχάσουμε μάλιστα ποιός εἶναι ὁ συντονιστής στόν Ὀρθόδοξο χῶρο τοῦ Συγκρητισμοῦ – Οἰκουμενισμοῦ καί ποιός ἐνθαρρύνει ὅλους αὐτούς τούς πατρομάχους καί ἁγιομάχους, τιμώντας τους μέ ὀφφίκια καί ἄλλα καλούδια, σημειώνει ὁ συγγραφεύς ὅτι, ἐκτός ἀπό καθηγητής, εἶναι καί «Ἄρχων Διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ΜτΧ Ἐκκλησίας»10. Πόσο φθηνοί καί ψεύτικοι εἶναι πιά οἱ μεγάλοι τίτλοι, κούφιοι καί ἄδειοι· κάποτε εἶχαν οὐσιαστικό καί ἀληθινό περιεχόμενο. Μόνον διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ὁ ἐν λόγῳ σύνδουλος καί, ἐάν χρειασθεῖ, θά ἐπανέλθουμε.

Τό ἀνάγνωσμα, λοιπόν, αὐτό τοῦ Ἑσπερινοῦ πού σχολιάζει ὁ καθηγητής τῆς Π. Διαθήκης, ὁ ὁποῖος οὔτε τήν παραπομπή στό βιβλικό κείμενο μᾶς δίνει σωστά11, διηγεῖται ὅσα θαυματουργικά συνέβησαν ἐπάνω στό Καρμήλιο ὄρος. Ἐκεῖ μέ πρόταση τοῦ προφήτη Ἠλία καί ἐντολή τοῦ βασιλιᾶ Ἀχαάβ συγκεντρώθηκαν ἀπό ὅλο τό βασίλειο συνολικά 850 ἱερεῖς – προφῆτες τοῦ Βάαλ (450+400) καί ἀπέναντί τους μόνος ὁ ἕνας προφήτης τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ Ἠλίας. Ἐπρόκειτο οἱ μέν ψευδοπροφῆτες νά θυσιάσουν ἕνα μοσχάρι τεμαχισμένο ἐπάνω σέ ξύλα στόν δικό τους ψευδοθεό, ὁ δέ προφήτης Ἠλίας ἕνα μοσχάρι ἐπίσης στόν ἀληθινό Θεό σέ ξεχωριστό βωμό. Ἀμφότερες οἱ πλευρές θά παρακαλοῦσαν μέ προσευχές ἡ κάθε μία στόν θεό της νά στείλει πῦρ στόν βωμό γιά νά ψηθεῖ τό σφάγιο. Ὅποιος θεός ἄκουγε τίς προσευχές καί ἔστελνε πῦρ, αὐτός θά ἐθεωρεῖτο ὡς ὁ ἀληθινός Θεός. Ὁ συγκεντρωμένος λαός μέ ἐνθουσιασμό δέχθηκε τήν πρόταση αὐτή τοῦ προφήτη, πού φανερώνει τήν βαθιά, τήν στέρεη, τήν ἀσκίαστη πίστη του στόν παντοδύναμο Θεό. Ἀπό τό πρωΐ μέχρι τό μεσημέρι προσεύχονταν οἱ ψευδοπροφῆτες στόν Βάαλ, χωρίς ἀποτέλεσμα· «καί οὐκ ἦν φωνή, καί οὐκ ἦν ἀκρόασις»12. Καί ὅταν τό ἀπόγευμα ἦλθε ἡ σειρά τοῦ προφήτη Ἠλία, ὁ ὁποῖος γιά νά γίνει μεγαλύτερο τό θαῦμα εἶχε καταβρέξει μέ νερό ἐπανειλημμένως τά ξύλα τοῦ βωμοῦ, γιά νά μήν ἀνάβουν εὔκολα, μόλις ὁ προφήτης εἶπε δύο σύντομα λόγια προσευχῆς ἔπεσε πῦρ ἀπό τόν οὐρανό, κατέφαγε τό σφάγιο καί τά ξύλα, τίς πέτρες τοῦ βωμοῦ, καί ἔγλυψε καί τό χῶμα. Ἐντυπωσιασμένος ὁ λαός ἀπό τό θαῦμα ἔπεσαν μέ τά πρόσωπα στήν γῆ καί εἶπαν: «Ἀληθῶς Κύριος ὁ Θεός, αὐτός ἐστιν ὁ Θεός». Καί τότε ὁ προφήτης Ἠλίας ἔδωσε ἐντολή νά συλληφθοῦν ὅλοι οἱ ψευδοπροφῆτες· νά μή σωθεῖ κανένας. Τούς συνέλαβαν λοιπόν ὅλους «καί κατήγαγεν αὐτούς Ἠλιού εἰς τόν χειμάρρουν Κισσῶν, καί ἐκεῖ αὐτούς ἀπέκτεινεν»13.

Στή συνέχεια τό ἀνάγνωσμα διηγεῖται ὅτι ὀργισμένη ἠ Ἱεζάβελ γιά τήν θανάτωση τῶν ψευδοπροφητῶν της ἔστειλε μήνυμα στόν προφήτη ὅτι τήν ἑπομένη ἡμέρα θά τόν συλλάβει καί θά τόν θανατώσει. Καί ἐκεῖνος, δειλιάσας πρός στιγμήν, ἔφυγε μακρυά μέσῳ Ἰουδαίας πρός τό ὄρος Σινά, ἀφοῦ καθ᾽ ὁδόν δύο φορές στήν ἀρχή τῆς τεσσαρακονθήμερης πορείας του στήν ἔρημο, καί ἐνῶ κοιμόταν κουρασμένος, δέχθηκε τήν ἐπίσκεψη ἀγγέλου ὁ ὁποῖος τόν ἐξύπνησε καί τοῦ εἶπε: «Ἀνάστηθι, φάγε καί πίε, ὅτι πολλή ἀπό σοῦ ἡ ὁδός». Καί ὅταν ξύπνησε, εἶδε κοντά στό κεφάλι του ὁλόφρεσκια κριθαρένια λαγάνα καί πήλινη στάμνα μέ νερό. Ἦταν τόση ἡ θρεπτική δύναμη αὐτῶν τῶν δύο θεϊκῶν γευμάτων, ὥστε ἄντεξε τήν πορεία τῶν σαράντα ἡμερῶν μέχρι νά φτάσει στό ὄρος Χωρήβ, ὅπως ὀνομάζεται ἡ μία ἀπό τίς δύο κορυφές τοῦ ὄρους Σινά14.

Πρίν ἀπό τόν διαγωνισμό τῆς θυσίας ἐπάνω στό Καρμήλιο ὄρος τό βιβλικό ἀνάγνωσμα διηγεῖται προσωπική συνάντηση τοῦ προφήτη Ἠλία μέ τόν βασιλιᾶ Ἀχαάβ, ὁ ὁποῖος ἦταν ὀργισμένος μέ τόν προφήτη, διότι μέ τήν δυνατή προσευχή του εἶχε προκαλέσει ἀνομβρία ἐπί τρία συνεχῆ χρόνια, ὥστε νά συνέλθει ὁ λαός μέ αὐτήν τήν θεϊκή παιδαγωγία καί νά παύσει νά κλίνει γόνυ στόν Βάαλ. Ὅταν λοιπόν μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ πρός τόν προφήτη ὁρίσθηκε συνάντηση μέ τόν βασιλιᾶ, πού ὁδήγησε τελικά στήν παύση τῆς ἀνομβρίας μετά τό θαῦμα στό Καρμήλιο ὄρος καί τήν μετάνοια τοῦ λαοῦ, μόλις ὁ Ἀχαάβ εἶδε τόν Ἠλία τοῦ εἶπε μέ τήν ἐξουσιαστική θρασύτητα τοῦ παντοδύναμου μονάρχη: «Σύ εἶ αὐτός ὁ διαστρέφων τόν Ἰσραήλ;». Γιά νά λάβει τήν ἀποστομωτική ἀπάντηση τοῦ θαρραλέου προφήτη, πού ἐνεργοῦσε κατ᾽ ἐντολήν τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ: «Οὐ διαστρέφω ἐγώ τόν Ἰσραήλ, ἀλλ᾽ ἤ σύ, καί ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου, ἐν τῷ καταλιμπάνειν ὑμᾶς Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν, καί ἐπορεύθητε ὀπίσω τοῦ Βάαλ»15.

Ὁποιοσδήποτε ἀνελάμβανε νά σχολιάσει τό βιβλικό αὐτό ἀνάγνωσμα μποροῦσε νά βρεῖ πλῆθος θεμάτων, ἰδιαίτερα ὁ ἱεροκήρυκας, γιά νά οἰκοδο­μήσει τό ἐκκλησίασμα ἤ ὁ πανεπιστημιακός δάσκαλος γιά νά συστήσει στούς ἱερεῖς καί θεολόγους κάποια θέματα, συμβάλλοντας θετικά στήν πνευματική οἰκοδομή τῶν πιστῶν. Νά προβάλει τήν δύναμη τῆς προσευχῆς τοῦ προφήτη, πού ἐπί τρία ἔτη ἔκλεισε τούς οὐρανούς καί προκάλεσε τήν παιδαγωγική ἀνομβρία καί ξηρασία. Τό ἀπαράμιλλο θάρρος του μπροστά σέ ἕνα παντοδύναμο κοσμικό ἄρχοντα πού τόν ἐλέγχει ὡς διαστροφέα τοῦ λαοῦ. Τήν φοβερή ἐξάπλωση τοῦ συγκρητισμοῦ μεταξύ τῶν Ἰσραηλιτῶν μέ τήν στήριξη τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας μέ συνέπεια νά ὑπάρχουν ἑκατοντάδες ἱερέων τοῦ Βάαλ, κάτι ἀντίστοιχο μέ τήν σημερινή ἐξάπλωση τοῦ διαθρη­σκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τήν ἀπέραντη καί ἀσκίαστη, τήν ἀνεπιφύλακτη πίστη του ὅτι ὁ παντοδύναμος Θεός θά κάνει τό θαῦμα, θά ἀκούσει τήν προσευχή του καί θά ντροπιάσει «τούς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης». Τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί τήν στήριξη τοῦ προφήτη στίς δύσκολες στιγμές τῆς κατ᾽ ἄν­θρωπον ἀδυναμίας καί δειλίας του ἀπέναντι στήν Ἰεζάβελ καί τόσα ἄλλα.

Ἀπό ὅλα αὐτά τί ἐσχολίασε ὁ καθηγητής τῆς Π. Διαθήκης στό περισπού­δαστο ἄρθρο του; Ἀναφέρεται ἐν πρώτοις στό ὅτι, ὅταν οἱ Ἰσραηλίτες λόγῳ ἱστορικῶν συγκυριῶν καί δυσμενῶν γι᾽ αὐτούς καταστάσεων ἦλθαν σέ συν­επαφή μέ ντόπιους εἰδωλολατρικούς λαούς, ὅπου βρῆκαν ἕνα πολυπολιτι­σμικό περιβάλλον, ἀναγκάσθηκαν καί αὐτοί νομοτελειακά νά προσαρμο­σθοῦν καί νά υἱοθετήσουν ἀκόμη καί εἰδωλολα­τρικά στοιχεῖα στήν δική τους θρησκευτική πίστη. Αὐτό δέν φαίνεται νά ἐνοχλεῖ πολύ τόν σχολιαστή, καί ὅλοι θυμόμαστε τί προσπάθειες κατέβα­λαν καί καταβάλλουν μέχρι σήμερα οἱ νεωτεριστές Οἰκουμενιστές Νεοεπο­χίτες νά μᾶς πείσουν ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι πλέον μία πολυπολιτισμική χώρα, γι᾽ αὐτό πρέπει νομοτελειακά, ἀναγκαστικά, νά προσαρμοσθοῦμε, δέν εἴμαστε πλέον μία Ὀρθόδοξη χώρα, γι᾽ αὐτό καί τό μάθημα τῶν Θρησκευ­τικῶν δέν πρέπει νά εἶναι ὁμολογιακό, ὀρθόδοξο, ἀλλά θρησκειολογικό, πολυπολιτισμικό.

Καί μετά ἀπό αὐτήν τήν ἱστορική ἐκτίμηση τῆς ὁποίας τό συμπέρασμα εἶναι ὅτι «Ὁ συγκρητισμός τῆς λαϊκῆς θρησκείας τοῦ Ἰσραήλ δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἀναπόφευκτη συνέπεια προσαρμογῆς του στίς κοινωνικές δομές τῆς Χαναάν»,καί ὄχι ἡ ἀποστασία ἀπό τήν Πίστη στόν ἀληθινό Θεό, ὅπως διαπιστώνουν ὅλοι οἱ προφῆτες τῆς Π. Διαθήκης, στό τέλος ρίχνει τήν ρετσινιά του ἐναντίον τοῦ προφήτη Ἠλία γιά βιαιότητα στήν ἀντίδρασή του πού εἶναι χωρίς δικαιολογίες καί ἀποτροπιαστική. Ἀναλαμβά­νει μάλιστα νά ἀπαντήσει στόν σύγχρονο ἀναγνώστη, ἄν μία τέτοια βίαιη ἐνέργεια, ὅπως ἡ θανάτωση τῶν ψευδοπροφητῶν, εἶναι ἀνεκτή ἀπό τόν Θεό. Καί ἡ ἀπάντησή του εἶναι ἀληθινά γιά κλάματα, ἀφοῦ στηρίζεται σέ ἕνα νόθο κείμενο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου καί σέ ἀπίστευτη ἄγνοια τῆς διδασκαλίας τῆς Π. Διαθήκης, πού δέν δικαιολογεῖται γιά καθηγητή τῆς Π. Διαθήκης. Πρόκειται μᾶλλον γιά σκόπιμη ἐνέργεια, ὥστε νά ἐπικριθεῖ ὁ πολέμιος τοῦ Συγκρητισμοῦ – Οἰκουμενισμοῦ ζηλωτής προφήτης Ἠλίας καί νά διδαχθεῖ ἡ ἀνεκτικότητα στήν πολυθρησκεία καί στήν πολυπολιτισμικό­τητα. Γράφει ἐπί λέξει:

«Σύμφωνα μέ τά παραπάνω, ὁ Ἰσραήλ βρέθηκε κατά κάποιο τρόπο ἐγκλωβισμένος στό νέο του περιβάλλον καί σχεδόν νομοτελειακά ὁδηγήθηκε στήν εἰδωλολατρία, ὁδηγώντας ἔτσι τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο καί πάλι σέ κρίση καί στόν κίνδυνο τῆς ματαίωσής του. Ὁ κίνδυνος αὐτός φαίνεται νά δικαιολογεῖ ὡς ἕνα βαθμό τή βιαιότητα τῆς ἀντίδρασης τοῦ προφήτη Ἠλία, πού παραμένει παρ᾽ ὅλα αὐτά ἀποτροπιαστική. Τό ἐρώτημα πού γεννᾶται στόν σύγχρονο ἀναγνώστη εἶναι ἄν μία τέτοια βίαιη ἐνέργεια, γίνεται ἀνεκτή ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό.

Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό προκύπτει ἀπό τή συνέχεια τῆς ἱστορίας τοῦ προφήτη Ἠλία. Στό σημεῖο αὐτό ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον παρουσιάζει μία ὁμιλία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου (βλ. PG 56: 583-586), ὅπου ἀναλύεται ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὁ Θεός παιδαγωγεῖ τόν ζηλωτή προφήτη του, ὥστε νά γίνει περισσότερο ἀνεκτικός ἀπέναντι στούς ἀρνητές τῆς πίστης καί ἠπιότερος στίς ἀντιδράσεις του, καθώς ἡ βία δέν ἐπιδοκιμάζεται ἀπό τόν Θεό. Φθάνοντας στό ὄρος Χωρήβ ὁ προφήτης καταφεύγει σέ ἕνα σπήλαιο καί ἀναμένει τήν ἐμφάνιση τοῦ Θεοῦ. Τό ξέσπασμα μιᾶς τρομερῆς θύελλας δίνει στόν Ἠλία τήν ἐντύπωση ὅτι πλησιάζει ὁ Θεός, ἀλλά γρήγορα ἀπογοητεύεται, διαπιστώνοντας ὅτι ὁ Θεός δέν βρισκόταν στή θύελλα. Ἀκολουθεῖ φοβερός σεισμός καί στήν συνέχεια καταστρεπτική φωτιά, ὅμως ἡ ἴδια ἀπογοήτευση ἀναμένει τόν προφήτη, καθώς οὔτε μέσα ἀπό αὐτά τά βίαια ἀλλά τόσο ἐντυπωσιακά φαινόμενα ἐκφράζεται ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου, τήν ὁποία νιώθει τελικά ὁ Ἠλίας ὡς ἦχο ἀπό ἐλαφρό ἀεράκι. Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ προφήτης διδάσκεται ὅτι, σέ ἀντίθεση μέ τίς ἀντιλήψεις τῆς ἐποχῆς, ἡ βία καί ἡ ἀπειλή δέν ἀποτελοῦν χαρακτηριστικά του Θεοῦ καί ἑπομένως ἡ πίστη σ᾽ αὐτόν δέν μπορεῖ νά ἐπιβάλλεται μέ βίαιες πρακτικές. Ταυτόχρονα ὅμως, μέσα ἀπό τήν ἀποστολή πού τοῦ ἀνατίθεται, νά χρίσει τόν Ἀζαήλ βασιλιά τῶν Ἀραμαίων, τόν Ἰού βασιλιᾶ τοῦ Ἰσραήλ καί τόν Ἐλισσαῖο ὡς προφήτη, θά διαπιστώσει (βλ. Δ´ Βα κεφ. ι´ καί ια´) ὅτι ἡ τιμωρία ὅσων ἀρνοῦνται τή διαθήκη εἶναι ἔργο τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος κατευθύνει τήν Ἱστορία, καί ὄχι τῶν πιστῶν του»17.

4. Σύντομη ἀναίρεση τοῦ ἀντορθοδόξου καί ἀντιεπιστημονικοῦ σχολίου. Μοναδική ἡ δόξα τοῦ προφήτη Ἠλία καί ἀπρόσβλητη

Ἡ ἀντίδραση τοῦ προφήτη Ἠλία καί ἡ σφαγή τῶν ψευδοπροφητῶν τοῦ Βάαλ εἶναι ἀπόλυτα δικαιολογημένη, ἑκατό τοῖς ἑκατό, καί ὄχι «ὡς ἕνα βαθμό», ὅπως θέλει ὁ σχολιαστής. Ὑπάρχουν ἐν πρώτοις παρόμοιες ἐνέρ­γειες τοῦ Θεοῦ, παιδαγωγικοῦ καί ὄχι ἐκδικητικοῦ χαρακτῆρος, πού ἀπο­βλέπουν στό νά παρεμποδίσουν τήν παράδοση τῶν ἀνθρώπων στήν τυραννία καί στίς βιαιότητες τοῦ Διαβόλου καί στήν αἰώνια κόλαση. Ἡ ἀγαπητική αὐτή παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ δέν περιλαμβάνει μόνον τούς ἀνθρώπους τῆς γενιᾶς πού ζοῦν, ὅταν ὁ Θεός ἐπεμβαίνει τιμωρητικά, ἀλλά καί τῶν ἑπομένων γενεῶν. Τιμωροῦνται παιδαγωγικά ὀλίγοι γιά νά σωθοῦν οἱ πολλοί κατά τό παρόν καί τό μέλλον. Ὁ ἄπειρος καί αἰώνιος Θεός βλέπει τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν ὡς παιδιά του· εἶναι παντεπόπτης καί παντεπίσκοπος· ὄχι κοντόφθαλμος, πού βλέπει καί μάλιστα στραβά, μέχρι τήν μύτη του. Ὅταν λοιπόν μέ τόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε κατέπνιξε τό σύνολο τῶν ἀνθρώπων, πλήν τοῦ Νῶε καί τῶν συγγενῶν του, διέπραττε ἆραγε κάτι ἀποτροπιαστικό; Ὅταν στά Σόδομα καί Γόμορα ἔρριξε φωτιά καί θειάφι καί κατέκαψε τούς διεστραμμένους ὁμοφυλόφιλους τῆς περιο­χῆς, ἐνεργοῦσε βίαια καί ἀποτροπιαστικά; Ἡ ἴδια ἡ Βίβλος πού διαβάζει καί διδάσκει ὁ σχολιαστής βλέπει θετικά αὐτές τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, καί μόνον οἱ αἱρετικοί Μανιχαῖοι καί ἄλλοι Γνωστικοί ἀπορρίπτουν τήν Π. Δια­θήκη, γιατί προβάλλει καί δικαιολογεῖ ἕναν δῆθεν κακό καί ἐκδικητικό Θεό.

Ἀκόμη καί στήν φιλάνθρωπη, εἰρηνική, ἀνεκτική, μακρόθυμη Καινή Διαθήκη πού ἄλλαξε καί ἐβελτίωσε τήν νομοθεσία τῆς Π. Διαθήκης, πού γιά τήν ἐποχή της ἦταν τέλεια, θεϊκή, ἀφοῦ ἕνας εἶναι ὁ νομοθέτης ἀμφοτέ­ρων, ἔχομε ἐξαιρέσεις τῆς μή βίας, ὅταν αὐτό ἐπιβάλλει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, χωρίς οἱ σχετικές ἐνέργειες νά θεω­ροῦνται βίαιες καί ἀποτροπιαστικές. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος προκάλεσε τόν θάνατο τοῦ Ἀνανία καί τῆς γυναίκας του Σαπφείρας, διότι ἀπέκρυψαν γιά τόν ἑαυτό τους τμῆμα τῶν χρημάτων ἀπό πώληση κτήματος πού εἶχαν δω­ρήσει στήν Ἐκκλησία. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Πάφο τῆς Κύπρου ἐτύ­φλωσε μέ τήν προσευχή του τόν Ἰουδαῖο ψευδοπροφήτη καί μάγο Ἐλύμα, διότι παρεμπόδιζε τήν προσέλευση τοῦ Ρωμαίου ἀνθυπάτου Σεργίου Παύ­λου στήν χριστιανική πίστη. Μήπως δέν θά ἐκατηγορεῖτο καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἀπό τούς σημερινούς οἰκολόγους καί ζωοφίλους, γιατί ἐξήρανε τήν ἄκαρπη συκιά καί γιατί ἐπέτρεψε κατά τήν θεραπεία τῶν δαιμονιζομένων τῶν Γεργεσηνῶν νά εἰσέλθουν οἱ δαίμονες στήν ἀγέλη τῶν χοίρων καί νά τούς πνίξουν στά νερά τῆς λίμνης; Τελικῶς γιά ὅλους αὐτούς τούς ἀγαπούληδες, πού παρεξηγοῦν τήν ἔννοια τῆς ἀγάπης καί τήν περιορίζουν ὑποκριτικά στά ἀνθρώπινα καί στά παρόντα, καί ἡ αἰώνια κόλαση τῶν ἁμαρτωλῶν, χειρότερη καί ἀπό τόν θάνατο, εἶναι κάτι ἀπα­ράδεκτο καί ἀποτροπιαστικό, γι᾽ αὐτό καί τήν ἀρνοῦνται μαζί μέ τόν Ὠρι­γένη, ὥστε χωρίς φόβο Θεοῦ νά διαπράττουν ὅλες τίς ἀσέβειες καί ὅλες τίς ἁμαρτίες.

Δέν προφήτευσε καί δέν προκάλεσε ὁ Χριστός τήν φρικτή καταστροφή τῶν Ἱεροσολύμων μέ χιλιάδες σκοτωμένους καί αἰχμαλώτους ἀπό τά ρωμαϊκά στρατεύματα; Μετά τά φοβερά «οὐαί» ἐναντίον τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων, πού θά τά χαρακτήριζαν πολλοί σήμερα ὡς ζηλωτικά καί ἀκραῖα, προφητεύει ὅτι θά ὑπάρξει ἀνταπόδοση γιά τούς φόνους τῶν προφητῶν καί τό ἐκχυθέν αἷμα τῶν δικαίων. Θρηνεῖ γιά τήν ἁγία πόλη Ἱερουσαλήμ, πού ἐφόνευσε τούς προφῆτες καί ἐλιθοβόλησε τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, πού δέν θέλησε νά προστατεύσει τά παιδιά της κάτω ἀπό τίς πτέρυγες τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτό καί θά ἐρημωθεῖ δέν θά μείνει «λίθος ἐπί λίθον, ὅς οὐ καταλυθήσεται». Τά ἴδια διδάσκει καί στήν παραβολή τῶν κακῶν γεωργῶν τοῦ ἀμπελῶνος, οἱ ὁποῖοι ἰδιοποιήθηκαν τόν ἀμπελῶνα πού τούς παρέδωσε ὁ οἰκοδεσπότης (Θεός), κακοποίησαν καί ἐφόνευσαν τούς ἐργάτες καί ἀπεσταλμένους τοῦ οἰκοδεσπότη καί τελικῶς ἐφόνευσαν τόν Υἱό καί κληρονόμο (τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό). Πῶς λοιπόν πρέπει νά ἀντιμετωπίσει ὁ Κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, δηλαδή ὁ Θεός, τούς κακούς αὐτούς γεωργούς; Τήν λογική ἀπάντηση τήν ἔδωσαν οἱ ἴδιοι οἱ Φαρισαῖο: «Κακούς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς καί τόν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσι αὐτῷ τούς καρπούς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν». Τήν καταστροφή τῶν Ἱεροσολύμων μέ τίς χιλιάδες τῶν θανάτων, οἱ ἴδιοι οἱ Φαρισαῖοι ἐνώπιον τοῦ δικαιοκρίτη Χριστοῦ τήν δέχθηκαν ὡς δίκαιη καί λογική, ὄχι ὡς ἀποτροπιαστική, ὅπως θά ἤθελε ὁ ἐμβριθής καθηγητής τῆς Π. Διαθήκης.

Πρόκειται ἀκριβῶς γιά τό ἴδιο πλαίσιο, γιά τό ἴδιο σκηνικό· περιγράφει ὁ Χριστός αὐτό πού συνέβαινε τήν ἐποχή τῶν προφητῶν, τούς ὁποίους ἐφόνευαν καί λιθοβολοῦσαν οἱ ἀσεβεῖς ἡγέτες τοῦ Ἰσραήλ. Ἔπνεαν μένεα ἐναντίον τοῦ προφήτη Ἠλία ὁ Ἀχαάβ καί ἡ Ἰεζάβελ, διότι ἤλεγχε τήν διαθρησκειακή ἀνάμειξη τῆς λατρείας τοῦ Βάαλ μέ τήν λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἰεζάβελ μάλιστα ἐνωρίτερα εἶχε φονεύσει πολλούς ἀληθινούς προφῆτες, καί ἀλλοι ἑκατό ἐκρύβονταν ἀπό τόν φόβο τους, μήπως πάθουν τά ἴδια. Ὁ φόνος τῶν ἑκατό ἀληθινῶν προφητῶν καί οὐσιαστικά ἡ ἀπουσία τῶν ἄλλων, τῶν φοβισμένων, εἶχαν ὡς συνέπεια νά κινδυνεύει ἡ θεοσέβεια, νά κυριαρχήσει ὁ πολυθρησκειακός συγκρητισμός, ὅπως συμβαίνει σήμερα μέ τόν διαθρησκειακό καί διαχριστιανικό Οἰκουμενισμό. Γιά νά μή συμβεῖ αὐτό, ὁ Θεός ἀναθέτει στόν θαρραλέο, στόν ἀσυμβίβαστο, στόν ζηλωτή προφήτη Ἠλία νά ἀνατρέψει αὐτήν τήν κατάσταση. Ὅ,τι πράττει ὁ προφήτης Ἠλίας τό πράττει κατ᾽ ἐντολήν τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τόν καθοδηγεῖ σέ κάθε του ἐνέργεια, τόν προστατεύει σέ ὅλες τίς δύσκολες στιγμές, καί οὐδέποτε τόν μειώνει, οὔτε τόν ἐπιτιμᾶ, ὅπως ὁ καθηγητής τῆς Π. Διαθήκης, πού ἔβαλε τήν κρίση του πάνω καί ἀπό τήν κρίση τοῦ Θεοῦ, πάνω καί ἀπό τήν κρίση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία στούς ὕμνους της ἐγκωμιάζει τόν ἔνδοξο προφήτη, ἐπαινεῖ ἀκόμη καί τήν σφαγή τῶν ψευδοπροφητῶν τοῦ Βάαλ, «τῶν ἱερέων τῆς αἰσχύνης».

Δέν γνωρίζει ὁ σχολιαστής ὅτι ἐκτός ἀπό τήν ἐντολή «Οὐ φονεύσεις» τοῦ Δεκαλόγου πού ἔδωσε ὁ Θεός στόν Μωϋσῆ, πού ἔχει γενικό χαρακτήρα καί ἀφορᾶ στήν ἀπαγόρευση τῶν φόνων γιά προσωπικές διαφορές καί ἐνέργειες, ὑπάρχουν συμπληρωματικές διατάξεις στό «Δευτερονόμιο» πού ἐπιτρέπουν τόν φόνο σέ ἐξαιρετικές περιπτώσεις; Μόνον τήν «Ἔξοδο» διάβασε; Διαβάζουμε λοιπόν ἐκεῖ ὅτι ὁ ψευδοπροφήτης πού θά παραπλανήσει τόν λαό καί θά τόν ὁδηγήσει σέ ἄλλες θρησκεῖες πρέπει νά πεθάνει: «Καί ὁ προφήτης ἐκεῖνος ἤ ὁ τό ἐνύπνιον ἐνυπνιαζόμενος ἐκεῖνος ἀποθανεῖται. Ἐλάλησε γάρ πλανῆσαί σε ἀπό Κυρίου τοῦ Θεοῦ τοῦ ἐξαγαγόντος σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, τοῦ λυτρωσαμένου σε ἐκ τῆς δουλείας, ἐξῶσαί σε ἀπό τῆς ὁδοῦ, ἧς ἐνετείλατο σοι Κύριος ὁ Θεός σου πορεύεσθαι ἐν αὐτῇ· καί ἀφανιεῖς τό πονηρόν ἐξ ὑμῶν αὐτῶν». Στή συνέχεια μάλιστα γίνεται αὐστηρότερος ὁ Θεός, δίνοντας ἐντολή ἀκόμη καί συγγενικά σου πρόσωπα νά μή λυπηθεῖς, ἀλλά μέ τά ἴδια σου τά χέρια νά τά ἀποκτείνεις ἤ νά προκαλέσεις τόν λιθοβολισμό τους ἀπό τόν λαό, ὄχι γιατί τά μισεῖς, ἀλλά γιά νά διασωθεῖ ἡ πίστη στόν ἀληθινό Θεό: «Καί πᾶς Ἰσραήλ ἀκούσας φοβηθήσεται καί οὐ προσθήσωσι ποιῆσαι ἔτι κατά τό ρῆμα τό πονηρόν τοῦτο ἐν ὑμῖν». Ἀκόμη καί ὅταν σέ μία πόλη πού κατοικοῦν Ἰσραηλίτες παρουσιασθοῦν πρόσωπα πού κηρύσσουν τήν πίστη σέ ἄλλους θεούς καί ὁδηγοῦν τούς πολίτες στήν ἄρνηση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί στήν ἀποστασία, τότε «ἀναιρῶν ἀνελεῖς πάντας τούς κατοικοῦντας ἐν τῇ γῇ ἐκείνῃ ἐν φόνῳ μαχαίρας, ἀναθέματι ἀναθεματιεῖτε αὐτήν καί πάντα τά ἐν αὐτῇ»24.

Ἑπομένως, ἀκόμη καί ἄν ὁ προφήτης Ἠλίας δέν εἶχε συγκεκριμένη ἐντολή νά σφάξει τούς ψευδοπροφῆτες τοῦ Βάαλ, τούς «ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης», καί μέ δική του πρωτοβουλία τό ἔπραξε, ἐφήρμοσε ἐντολή τοῦ Θεοῦ στήν συγκεκριμένη περίπτωση. Γι᾽ αὐτό καί εἶναι ἀξιέπαινος καί τιμᾶται ἀπό τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία, ὅπως ἐπαινοῦνται ὅλοι ὅσοι τηροῦν καί ἐφαρμόζουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δέν ἔπραξε κάτι ἀποτροπιαστικό, ἀλλά κάτι θεάρεστο.

Ἀξίζει ἐδῶ νά σημειώσουμε, ὅτι στήν ὀρθόδοξη βιβλιογραφία, ἀλλά καί στίς πηγές τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι ἡ πρώτη φορά πού «ὀρθόδοξος» πιστός καί μάλιστα «διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου» ἐνσπείρει ἀμφιβολίες καί ἐπιφυλάξεις γιά τήν πράξη αὐτή τοῦ προφήτη Ἠλία. Στήν γνωστή πολύτομη σειρά «Ἡ Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας» τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» ὁ σχολιαστής τῶν σχετικῶν χωρίων τῆς σφαγῆς τῶν ψευδοπροφητῶν γράφει: «Μετά ἀπό αὐτά οἱ προφῆται τοῦ Βάαλ συλλαμβάνονται κατ᾽ ἐντολήν τοῦ Ἠλία καί ἐκτελοῦνται. Αὐτοί παρέσυραν τόν λαόν καί τόν μετέπειθαν νά λατρεύη τόν βδελυκτόν Βάαλ. Εἶχαν παραβῆ ρητήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, καί σύμφωνα μέ τόν Νόμον ἔπρεπε νά θανατωθοῦν. Ὁ Ἠλίας ἐνεργεῖ ἐν προκειμένῳ ὡς ὄργανον τοῦ Θεοῦ»25. Στήν γνωστή «Θρησκευτική καί Ἠθική Ἐγκυκλοπαιδεία» στό λῆμμα Ἠλίας ὁ συγγραφεύς, τοῦ ὁποίου δέν δίδεται τό ὄνομα, μετά τήν ἀναφορά στήν θανάτωση τῶν ψευδοπροφητῶν τοῦ Βάαλ, χωρίς ἄλλο σχολιασμό, θετικό ἤ ἀρνητικό, παραθέτει μέσα σέ παρένθεση τήν ἐντολή πού δίδεται ἀπό τόν Θεό στό «Δευτερονόμιο» γιά θανάτωση τῶν ψευδοπροφητῶν (πρβλ. Δευτερ. ιγ´ 2-6), ἐννοώντας προφανῶς ὅτι ὁ προφήτης Ἠλίας ἐκτελοῦσε ἐντολή τοῦ Θεοῦ.

Ὅλη αὐτή ἡ προβληματική γιά τό μεγάλο ὄντως ἁμάρτημα τοῦ φόνου ἐπιλύεται ἄριστα ἀπό τόν μεγάλο μας δογματικό θεολόγο Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνό, ὁ ὁποῖος λέγει: «Ὁ φόνος κακόν· μόνον γάρ Θεοῦ τό χωρίζειν τήν ψυχήν ἐκ τοῦ σώματος, τοῦ καί συνδήσαντος. Εἰ δέ φονεύσω ὑπό Θεοῦ κελευόμενος, καλόν· πᾶν γάρ τό ἐκ τοῦ Ἀγαθοῦ, ἀγαθόν». Ὑπάρχει καλύτερη ἀπάντηση στόν καθηγητή Μ. Κωνσταντίνου, ὁ ὁποῖος οὔτε τό εἰδικό γνωστικό του ἀντικείμενο τῆς Π. Διαθήκης γνωρίζει καλά οὔτε πολύ περισσότερο τήν διδασκαλία τῶν Ἀγίων Πατέρων.

Δέν θά περιμέναμε βέβαια νά γνωρίζει κανείς ὅλα ὅσα διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἰδιαίτερα αὐτό τό ἐκπληκτικό ξεκαθάρισμα πού κάνει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός γιά τόν κακό καί καλό φόνο. Ὑπάρχει ὅμως κάτι ἄλλο πολύ πιό σημαντικό πού δείχνει ἔλλειψη ἐπιστημοσύνης, ἀντιεπιστημονικότητα στό συζητούμενο σχόλιο – ἄρθρο τοῦ ἐν λόγῳ «θεολόγου». Μή μπορώντας νά βρεῖ ἐπιχειρήματα στίς πηγές, στήν Βίβλο καί στούς Πατέρες, γιά νά θεμελιώσει τήν γνώμη του ὅτι ἡ σφαγή τῶν ψευδοπροφητῶν ἀπό τόν προφήτη Ἠλία ἦταν κάτι ἀποτροπιαστικό, καταφεύγει στόν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, ὥστε κάπου νά στηριχθεῖ, νά ἀκουμπήσει, ἀλλά ἀποτυγχάνει παταγωδῶς, διότι χρησιμοποιεῖ νόθο, ψεύτικο, ψευδεπίγραφο ἔργο τοῦ Χρυσοστόμου, μή γνήσιο, πού δέν ἐπιτρέπεται νά τό πράξει οὔτε πρωτοετής φοιτητής τῆς Θεολογίας. Ὅλοι οἱ φοιτητές διδάσκονται γιά τό ποιά εἶναι τά γνήσια, ποιά τά ἀμφιβαλλόμενα καί ποιά τά νόθα ἔργα τῶν Ἁγίων Πατέρων, καί πῶς μέ ποιά ἐπιστημονικά ἐργαλεῖα τά διακρίνουμε. Τό ἴδιο βέβαια συμβαίνει καί μέ τά νόθα, ἀπόκρυφα καί ψευδεπίγραφα τῆς Βίβλου, τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Κ. Διαθήκης. Δέν τά ἐπικαλούμαστε ὡς ἐκφράζοντα γνῶμες τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, διότι θά λέγαμε ψέμματα, ὅπως ἔλεγε ψέμματα καί παραπλανοῦσε πρόσφατα τούς πολίτες ὁ γνωστός πολιτικός πού παρουσίαζε ὡς γνήσια, γραμμένη μάλιστα ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό, τήν «Ἁγία Ἐπιστολή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ὁ καθηγητής λοιπόν πού διδάσκει γιά τά γνήσια καί νόθα ἔργα τῆς Π. Διαθήκης, δέν γνώριζε ὅτι ὑπάρχουν καί νόθα ἔργα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νά ἀποφύγει τήν χρήση τοῦ συγκεκριμένου ἔργου ἤ ἄν τοῦ ἄρεσαν οἱ γνῶμες του νά δηλώσει ὅτι εἶναι νόθο, ὥστε οὔτε τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο νά φορτώσει μέ περίεργες ἰδέες, νά τόν νοθεύσει καί νά τόν κακοποιήσει, στρέφοντάς τον μάλιστα ἐναντίον κορυφαίου προφήτη τῆς Π. Διαθήκης, οὔτε τόν προφήτη Ἠλία νά παρουσιάσει ἀποδοκιμαζόμενο ἔμμεσα ἀπό τόν Θεό γιά μία δῆθεν ἀποτροπιαστική πράξη. Καί τά δύο ἀποτελοῦν ἁγιομαχικές καί πατρομαχι­κές ἐνέργειες, ἀντιεπιστημονικές καί ἀντορθόδοξες.

Ὁ προφήτης Ἠλίας βέβαια δέν ἔχει ἀνάγκη τῆς ἰδικῆς μας συνηγορίας. Ἰσχύει γι᾽ αὐτόν ὅ,τι καί γιά τόν Ἅγιο Ἰωάννη Πρόδρομο, γιά τόν ὁποῖο λέγει τό ἀπολυτίκιό του ὅτι τῶν δικαίων τήν μνήμη τήν τιμοῦμε μέ ἐγκώμια, γιά τόν Πρόδρομο ὅμως καί Βαπτιστή ἀρκοῦν τά ἐγκώμια πού τοῦ ἔπλεξε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, τόν ὁποῖο ἀξιώθηκε νά βαπτίσει στά νερά τοῦ Ἰορδάνη. Δέν θά παραθέσουμε τίς πάμπολες ἐπαινετικές μαρτυρίες τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλά καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, γιά τόν πυρφόρο, ζηλωτή καί ἔνδοξο προφήτη, πού ἴσως ἀξίζει νά γίνει αὐτό σέ ἄλλη μελέτη, γιά νά φραγοῦν τά στόματα τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἠλιομάχων, πού ἐνοχλοῦνται ἀπό τόν καλό καί ἅγιο ζῆλο του. Ἐνδεικτικά θά ὑπενθυμίσουμε μόνον ὅτι ἀξιώθηκε νά συνομιλεῖ μέ τόν Θεό καί νά παίρνει ἐντολές ἀπό τόν ἴδιο, νά τόν διατρέφει καί νά τόν προστατεύει ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὑποδεικνύοντας ἀκόμη καί τούς δρόμους διαφυγῆς του, νά τοῦ δίδει τό χάρισμα τῶν θαυμάτων μέ τό ὁποῖο ἐπλήθυνε τά λιγοστά τρόφιμα τῆς χήρας στά Σαρεπτά, ἀνέστησε τό παιδί της, προκάλεσε τριετῆ ἀνομβρία μέ τήν προσευχή του, τήν ὁποία πάλι προσευχητικά ἔλυσε, ἀξιώθηκε νά δεῖ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ ὡς αὔρα λεπτή στό ὄρος Χωρήβ, καί τελικά ἀνελήφθη στούς οὐρανούς χωρίς νά γνωρίσει τόν θάνατο. Στήν Καινή Διαθήκη ὁ ἀπεσταλμένος ἀπό τόν Θεό ἄγγελος γιά νά εὐαγγελισθεῖ στόν Ζαχαρία, τόν πατέρα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου, τήν γέννησή του, τοῦ λέγει ὅτι ὁ Πρόδρομος θά ἔχει τά χαρίσματα τοῦ προφήτη Ἠλία, τό πνεῦμα καί τήν δύναμή του, ὅτι θά ἐπιστρέψει πολλούς στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, πρᾶγμα πού δείχνει πόσο ἐκτιμοῦσε ὁ Θεός τό ἔργο καί τήν προσφορά του, ἀλλά καί πόσο σεβαστός ἦταν στούς εὐσεβεῖς Ἰσραηλίτες. Κατά τήν Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ στό ὄρος Θαβώρ ἐμφανίζονται οἱ δύο πιό ἐπιφανεῖς μορφές τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης νά τόν πλαισιώνουν, ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἠλίας, ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ Νόμου καί τῶν Προφητῶν, καί τέλος, γιά νά παραλείψουμε ἄλλες ἀναφορές, θά ἐμφανισθεῖ αὐτός ὁ τολμηρός ὁμολογητής καί ζηλωτής τοῦ Θεοῦ ἔνδοξος προφήτης Ἠλίας πρίν ἀπό τήν δευτέρα παρουσία τοῦ Χριστοῦ, γιά νά ἀντιμετωπίσει τόν Ἀντίχριστο. Αὐτό ἐννοεῖ τό ἀπολυτίκιό του, ὅταν τόν χαρακτηρίζει ὡς «δεύτερο Πρόδρομο τῆς παρουσίας Χριστοῦ», δεύτερο μέ πρῶτο Πρόδρομο τόν Ἅγιο Ἰωάννη στήν πρώτη παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ ὅτι «Ἠλίας μέν ἔρχεται πρῶτον καί ἀποκαταστήσει πάντα».

Ἀπό τήν ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς του περιοριζόμαστε νά ἀναφέρουμε ἀναφορές ἐπαινετικές πράξεών του, μεταξύ αὐτῶν καί τῆς σφαγῆς τῶν ἱερέων: «Σύ παρανομήσαντα ἤλεγξας ἄνακτα, καί ἱερεῖς ἐθανάτωσας τῆς ἀνομίας». «Ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης, ὡς δυσμενεῖς, ἔκτεινας ἔνδοξε Προφῆτα, ζήλῳ Θεοῦ πυρπολούμενος». «Λόγῳ τῆς χάριτος ἱερατεύων Ἠλιού, τέθυκας τούς ἱερεῖς τῶν προσοχθισμάτων, ἀθώαις σου χερσί, καθάπερ ποδήρει τῷ ζήλῳ κοσμούμενος». «Χωρητικόν δοχεῖον σε θείου Πνεύματος ἔγνωμεν· ἄγγελον ἐν γῇ πῦρ ζήλου θείου πνέοντα, δυσσέβειαν τρέποντα καί βασιλεῖς ἐλέγχοντα, χρίοντα προφήτας, Ἠλιού, καί αἰσχύνης συγκόπτοντα μαχαίρᾳ ἱερεῖς». «Ζήλῳ τοῦ Κυρίου πυρούμενος, παρανόμους βασιλεῖς σύ διεξήλεγξας σφοδρῶς, τῆς αἰσχύνης ἱερεῖς σύ ἐθανάτωσας θερμῶς».

Δέν ἀμφιβάλλουμε ὅτι, ἄν παγιωθεῖ καί στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὁ Οἰκουμενισμός τῆς πολυθρησκείας τοῦ νέου Βάαλ, θά ἀπαλειφθοῦν ὅλες αὐτές οἱ ἀναφορές ἀπό τά λειτουργικά μας βιβλία, ὅπως ἤδη ἔχει προγραμ­ματισθῆ καί ἐν μέρει ἔχει πραγματοποιηθῆ, μέ ἐπιστημονική ἀρθρογραφία σάν αὐτή τοῦ «θεολόγου» Μ. Κωνσταντίνου πού παρουσιάσαμε, ἐφ᾽ ὅσον τά περιοδικά «Θεολογία» καί «Ἐφημέριος» ἐξακολουθήσουν νά βρίσκονται στά χέρια Οἰκουμενιστῶν-Συγκρητιστῶν. Ἡ συγγραφή τοῦ παρόντος ἄρ­θρου ὀφείλεται στήν ἐπιθυμία μας νά μή παρασυρθοῦν οἱ ἱερεῖς-ἐφημέριοι, ἀλλά καί ἄλλοι πιστοί, καί μειώσουν τήν τιμή καί τήν ἀγάπη τους πρός τόν ἔνδοξο ζηλωτή προφήτη Ἠλία. Ὁ καθηγητής Μ. Κωνσταντίνου εἶναι μαχητικός καί ζηλωτής Οἰκουμενιστής, συνδιοργανωτής ἀπό πολλῶν ἐτῶν τῶν συμπροσευχῶν μέ τούς Παπικούς στήν Ἐκκλησία τους, ἐπί τῆς ὁδοῦ Φράγκων, καί ἄλλων Οἰκουμενιστικῶν ἐκδηλώσεων, ὅπως τῆς δημι­ουργίας Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλο­νίκης καί τῆς μετατροπῆς τοῦ Ὀρθοδόξου μαθήματος τῶν Θρσκευτικῶν σέ πολυθρησκειακό καί πολλῶν ἄλλων. Ἐνῶ δέ κατακρίνει τόν προφήτη Ἠλία γιά βίαιες καί ἀποτροπιαστικές ἐνέργειες, ὁ ἴδιος ἄσκησε ἀπαράδεκτη οἰ­κουμενιστική βία ἐναντίον ρασοφόρων καί τούς ἐξεδίωξε πύξ-λάξ ἀπό τόν παπικό ναό τῶν Φράγκων, ὅταν ἐπῆγαν νά διαμαρτυρηθοῦν γιά τίς συμ­προσ­ευχές. Αὐτό δέν εἶναι ἀποτροπιαστική πράξη καί μάλιστα κατά τήν ἐποχή τῆς Κ. Διαθήκης τοῦ πράου, ἀνεξικάκου καί μακροθύμου Ἰησοῦ;