«ΤΑΣ ΘΥΡΑ, ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ, ΕΝ ΣΟΦΙᾼ ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ!»

 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 Οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ δὲν κάνουν διακρίσεις στοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους, ἡ πλειονότητα τῶν ὁποίων διατηρεῖ πολὺ χαλαρὲς σχέσεις μὲ τὴν Ἐκκλησία. Τοὺς δέχονται ὅλους καὶ ὅταν ἀκόμα οἱ ἀπόψεις τους εἶναι μὴ χριστιανικές, ἀλλὰ καὶ ὅταν οἱ ἁμαρτίες τους εἶναι πολλές. Ὡστόσο, ὅταν πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν πολιτικὴ ἐξουσία καὶ δημόσια ἀξιώματα, τὰ πράγματα ἀλλάζουν. Ἰδιαίτερα ὅταν δημοσιοποιοῦν χωρὶς ντροπὴ τὶς ἁμαρτίες τους, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ τοὺς μιμηθεῖ καὶ ὁ λαός, προκειμένου νὰ ξεπεράσει τὴν «αἰχμαλωσία» του ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἰσχυρίζονται ἀνοήτως. Πρέπει νὰ ἀσκεῖται δημόσιος ἔλεγχος γιὰ δύο λόγους. Ὁ πρῶτος εἶναι νὰ συναισθανθοῦν τὴν ἁμαρτωλότητά τους καὶ ὁ δεύτερος γιὰ νὰ προφυλαχθοῦν οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸ ἄθλιο παράδειγμα ποὺ προβάλλεται καὶ εἰδικότερα οἱ ἀνώριμοι καὶ ἄπειροι νέοι.

  Μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε κοινωνικὲς σχέσεις, οὔτε νὰ τοὺς ἀποδίδουμε τιμὲς καὶ νὰ ὑποκλινόμαστε ἀπέναντί τους. Δυστυχῶς, στὶς μέρες αὐτὸ δὲν τηρεῖται. Ἀναφέρουμε ἕνα κραυγαλέο παράδειγμα. Πρὸ μηνῶν ἐμφανίσθηκε ἕνας κομψευόμενος νέος πρόεδρος ἑνὸς κόμματος, ὁ ὁποῖος δήλωσε δημοσίως ὅτι εἶναι ὁμοφυλόφιλος καὶ μᾶς παρουσίασε καὶ τὸ σύντροφό του, περιφρονώντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ ἔχει τὴν παραμικρὴ συναίσθηση τοῦ ἁμαρτήματός του. Ἐπιδιώκει μάλιστα νὰ γίνεται δεκτὸς καὶ στοὺς ναούς, ἀλλὰ καὶ στὰ μητροπολιτικὰ γραφεῖα, ὄχι ὡς ἁμαρτωλός, ἀλλὰ ὡς προοδευτικὸς καὶ εὐσεβὴς καὶ μᾶς κάνει μαθήματα, γιὰ νὰ ξεπεράσουμε τὶς ἱερὲς ἐντολές. Καὶ ἀλίμονο, εἶναι μερικοὶ ποὺ τὸν προσέχουν καὶ τὸν ἀσπάζονται μὲ ἐνθουσιασμὸ στὶς προεκλογικὲς περιοδεῖες ἀνὰ τὴ χώρα!

  Οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας ὑποδέχονται τέτοιους ἀνθρώπους, χωρὶς δυσανασχέτηση καὶ ντροπή. Ἡ στάση τους αὐτὴ πρέπει νὰ χαρακτηρίζεται ὡς προδοσία τῆς πίστεως ἐκ μέρους τους. Ἐνῷ μιλοῦν συνεχῶς γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ προτρέπουν τὸ λαὸ νὰ μετανοήσει, στοὺς συγκεκριμένους ὅμως ἀνθρώπους τηροῦν «εὐγενικὴ» σιωπὴ καὶ τοὺς ὑποδέχονται χωρὶς νὰ τοὺς ὑπενθυμίζουν τὴ μετάνοια ὁ ἁπλὸς λαὸς προβληματίζεται ἄν οἱ ἀρχιερεῖς εἶναι ἀληθινοὶ ποιμένες ποὺ ἐργάζονται μὲ φόβο Θεοῦ ἤ ὑπηρετοῦν τὴν πολτικὴ ἐξουσία καὶ τοὺς προκλητικοὺς ἀξιωματούχους τῆς δημόσιας διοίκησης, προκειμένου νὰ συνεχίσουν νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ προνόμια ποὺ ἔχουν καὶ νὰ βρίσκουν ἀνάπαυση στὴ μικρὴ ἐξουσία ποὺ τοὺς παρέχεται ἀπὸ τὴν πολιτεία. Προφανῶς συμβαίνει τὸ δεύτερο, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ πιστοὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς μητροπολίτες καὶ στρέφονται πρὸς τοὺς ταπεινοὺς κι ἐνάρετους κληρικούς, ὅπου βρίσκουν παρηγοριά.

   Εἶναι ἐξοργιστικὸ νὰ ἐπιτρέπουμε στοὺς ἀνθρώπους τῆς ἁμαρτίας νὰ χρησιμοποιοῦν τὴν Ἐκκλησία, προκειμένου νὰ προβάλλονται στὸ λαὸ καὶ νὰ διευκολύνονται στὶς πολιτικές τους ἐπιδιώξεις. Ἀλίμονο, ἂν τοὺς ἀφήσουμε νὰ χρησιμοποιοῦν τοὺς ναοὺς ὡς βῆμα καὶ ἐξέδρα προεκλογικοῦ ἀγώνα. Πρέπει κάποτε νὰ ἀντιδράσουμε δυναμικὰ καὶ νὰ τηρήσουμε τὴν προτροπὴ «τὰς θύρας, τὰς θύρας ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν», γιὰ νὰ μὴ βεβηλώνονται οἱ ἱεροὶ ναοὶ μὲ τὴν παρουσία τῶν ἀντιχρίστων.

πηγη.ΑΚΤΙΝΕΣ