Η Ορθόδοξη Εκκλησία
και οι άλλες «εκκλησίες»
(Πρώτη απάντηση
στον ιερομόναχο Νικήτα Παντοκρατορινό)
Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)
Σε video στην ηλεκτρονική διεύθυνση https://www.youtube.com/watch?
ο ιερομόναχος Νικήτας Παντοκρατορινός (π.Ν.Π) σε μια ομιλία του για την αίρεση του Οικουμενισμού και την Σύνοδο της Κρήτης λέει μεταξύ των άλλων και τα εξής εξωφρενικά, ερμηνεύοντας το παρακάτω εδάφιο από κείμενο της Συνόδου της Κρήτης. «..η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν των μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ’ αυτής άλλων ετεροδόξων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών..»( παραγρ.6 «Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον»)
«..ιστορικά υπήρξαν με μας ομόδοξες εκκλησίες με τα ίδια δόγματα αλλά μετά διασπάστηκαν, πράγμα το οποίο είναι ιστορικά αδιαμφισβήτητο και κοινώς αποδεκτό. Γι΄αυτό άλλωστε και η Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκεται σε διάλογο μαζί τους, έτσι ώστε να επιστρέψουν στην αρχαία τάξη και στα δόγματα των επτά Οικουμενικών Συνόδων της πρώτης χιλιετίας. Η ιστορική ονομασία των άλλων εκκλησιών ως Εκκλησίες δεν είναι κάτι καινούργιο. Διότι ανέκαθεν αυτές οι εκκλησίες ονομαζόταν «εκκλησίες» με την συμβατική όμως έννοια της συναθροίσεως, όχι όμως με την έννοια του σώζοντος καθιδρύματος που ίδρυσε ο ίδιος ο Χριστός, της Μιάς Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας….Ο Άγιος Μάρκος λέει : «Η δική μας Εκκλησία προσέδραμε προς την αδελφήν αυτής »…… Ο Άγιος Νεκτάριος κάνει λόγο για την αδελφή κατ΄Ανατολάς Δυτική Εκκλησία. Στην ιστορική μελέτη περί των αιτιών του Σχίσματος γράφει ¨Περί του Σχίσματος του υφισταμένου μεταξύ των αδελφών Εκκλησιών της Ανατολικής και της Δυτικής». Θα τολμήσουμε να χαρακτηρίσουμε ως προδότες της πίστεως, ως αθεολόγητους τους Αγίους αυτούς πατέρες της Εκκλησίας, επειδή ονομάζουν τους Ρωμαιοκαθολικούς Εκκλησία;…»
|
Στην Ορθόδοξη Θεολογία ο όρος «Εκκλησία» είναι αυστηρά μονοσήμαντος. Προσδιορίζεται αποκλειστικά και μόνο το Σώμα του Χριστού, το οποίο έχει ως κεφαλή Του τον ίδιο τον Χριστό· τίποτα λιγότερο, αλλά και τίποτα περισσότερο ! Κάθε τι το οποίο ανήκει σε αυτό το Θεανθρώπινο Σώμα είναι Εκκλησία, ο,τι δεν ανήκει σε Αυτό, δεν είναι Εκκλησία ! Από αυτή τη βασική και θεμελιώδη θεολογική αρχή, ότι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, δηλ. ο ίδιος ο Χριστός, προέρχονται και οι βασικές ιδιότητες της Εκκλησίας : Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική.
Για να αντικρούσουμε τις αθεολόγητες αυτές απόψεις του π.Ν.Π σημειώνουμε τα εξής:
1.Οι Άγιοί μας γίνονται φαινομενικά παραβάτες των κανόνων (στην περίπτωση που αυτό γίνεται θεοπνεύστως), σε σπανιότατες περιπτώσεις, κατά συγκατάβαση, με αποδέκτες συγκεκριμένους ανθρώπους, στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο και για συγκεκριμένους λόγους και σκοπούς, ΠΑΝΤΑ σε ακραίες, σπάνιες, περιπτώσεις. Αυτό σημαίνει, ότι δεν δυνάμεθα αυτές τις ακραίες εξαιρέσεις να τις καταστήσουμε κανόνα της Εκκλησίας μας και αυτό διδάσκει ο Άγιος Νικόδημος: «Η οικονομία, οπού προς καιρόν εμεταχειρίσθησάν τινες πατέρες, ούτε νόμος ούτε παράδειγμα δύναται να νομισθή» (Π, σ. 371). Ο Άγιος είναι σαφέστατος: Ούτε νόμος ούτε παράδειγμα δύναται να νομισθεί!!!
Ας παραθέσομε και μερικά παραδείγματα για να γίνουν πιο κατανοητά τα ανωτέρω. Διαβάζουμε (στο Γεροντικό) για τον άγιο Σισώη ότι, όταν πήγε κάποιος πατέρας με τον υιό του στον Άγιο και του ζήτησε να γίνει μοναχός, ο Άγιος του είπε να πετάξει τον υιό του στο καμίνι. Ο πατέρας έκανε υπακοή και τον πέταξε και ως εκ θαύματος το παιδί δεν βλάφθηκε από την φωτιά. Όπως βλέπουμε, ο Άγιος δίνει σαφέστατα μια αντιευαγγελική και απάνθρωπη εντολή. Όμως, αυτή η εντολή είναι θεόπνευστη! Από πού το καταλαβαίνουμε; Από το αποτέλεσμα! Το παιδί δεν έπαθε το παραμικρό! Αυτή η περίπτωση είναι ακραία, σπανιότατη.
Άλλη σπανιότατη, αντιευαγγελική και αντικανονική περίπτωση, είναι των αγίων Αββάδων (απο το Ευεργετινό), οι οποίοι έμπαιναν στους οίκους ανοχής με σκοπό να νουθετήσουν και να σώσουν τις εργαζόμενες εκεί εκδιδόμενες γυναίκες. Αυτή όμως η ενέργεια ήταν θεόπνευστη. Από που το καταλαβαίνουμε; Από το αποτέλεσμα! Οδηγούσαν σε μετάνοια τις πόρνες και τις έσωζαν! Είναι, ωστόσο, σήμερα επιτρεπτό, οι μοναχοί, επικαλούμενοι αυτήν την κατ' εξαίρεση ενέργεια των Αγίων, να εισέρχονται σε οίκους ανοχής και από εξαίρεση να το καταστήσουν κανόνα; Φυσικά και όχι!
Είναι δυνατόν να την καταστήσουμε σήμερα κανόνα της Εκκλησίας και για όποιους θέλουν να γίνουν μοναχοί, οι Ηγούμενοι να δοκιμάζουν την υπακοή τους με αυτόν τον τρόπο; Φυσικά και όχι! Επομένως, πώς, σήμερα, ο π.Ν.Π.θέλει μια ακραία σπανιότατη ενέργεια (έστω και θεόπνευστη) ενός Αγίου, να την καταστήσουν κανόνα;
2.Η χρήση του όρου «Δυτική Εκκλησία» εκ μέρους του αγίου Νεκταρίου στις θεολογικές μελέτες του, είναι καθαρά επιστημονική. Δεν γίνεται επειδή ο άγιος αναγνωρίζει στους ετεροδόξους χριστιανούς εκκλησιαστική ύπαρξη με την έννοια την αγιοπνευματική και μυστηριακή. Το προνόμιο αυτό της εκκλησιαστικής υπάρξεως, σύμφωνα με τον ίδιο, ανήκει αποκλειστικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία όχι μόνο δεν απέκλινε από το Ορθόδοξο πνεύμα αλλά είναι η μόνη Εκκλησία που, από της ιδρύσεώς της μέχρι και σήμερα, διεφύλαξε πιστώς και απαρεγκλίτως την αποστολή της πρώτα να κατηχεί και έπειτα να βαπτίζει, εφαρμόζοντας με ακρίβεια τις ευαγγελικές εντολές. Η Ορθόδοξη Εκκλησία διά των Οικουμενικών Συνόδων «εν Αγίω Πνεύματι» είναι η μόνη αναμάρτητη και αλάθητη ως συλλογικό όργανο και μόνον αυτήν οφείλουν πάντες να αναγνωρίζουν ως αλάθητη. Για αυτό και η Εκκλησία είναι η μόνη που δύναται να κρίνει και να ανακρίνει τους Πάπες, τους Πατριάρχες και τους απανταχού της γης Αρχιερείς, και να μην ανακρίνεται υπό ενός αλαθήτου προσώπου που προβαίνει σε αντιποίηση αρχής. Σύμφωνα με τον Άγιο τα κανονικά όρια της Εκκλησίας ο Παπισμός, δια των δογμάτων του «πρωτείου εξουσίας» και «αλαθήτου», παραβίασε και εξέπεσε της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Η πολυπόθητη ένωση των δύο Εκκλησιών, κατά τον άγιο, είναι πρακτικώς αδύνατη και ανέφικτη για δύο πολύ σημαντικούς λόγους: α) διότι το πολιτικοθρησκευτικό οικοδόμημα του Βατικανού στηρίζεται στο Πρωτείο εξουσίας, το οποίο για τους Παπικούς είναι μία αρχή αδιαπραγμάτευτη, ακριβώς διότι άνευ αυτού δεν έχει λόγο ύπαρξης το παπικό σύστημα, και β) διότι η Ελληνική Εκκλησία, μη υποτασσόμενη στο παπικό πρόγραμμα του Πρωτείου, επέδειξε αδούλωτο φρόνημα και εισήλθε στην μαύρη λίστα του Παπισμού. Για τον λόγο αυτό, σύμφωνα με την συγκλονιστική αποκάλυψη του αγίου Νεκταρίου, η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να τιμωρηθεί με τον αφανισμό της και μαζί μ’ αυτήν να αφανιστεί και το Ελληνικό Έθνος. Τούτος ο αφανισμός στην εποχή μας, δεν επιχειρείται ασφαλώς διά του ξίφους, αλλά περνά μέσα από τη σταδιακή νόθευση της Ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας, κάτι που επεσήμανε εγκαίρως ο άγιος Νεκτάριος, ο οποίος πρόλαβε και έζησε το προοίμιο της Οικουμενικής Κινήσεως
3.Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός αποκάλεσε «αδελφή εκκλησία» την Ρωμαιοκαθολική για λόγους ευγένειας και τίποτε παραπάνω. Αυτό αποδεικνύεται από την μετέπειτα στάση του Αγίου, όταν τους αποκαλεί αιρετικούς, σχισματικούς, χριστοκάπηλους, χριστέμπορους κτλ. Από αυτές και μόνο τις εκφράσεις φαίνεται ότι ο Άγιος ομιλούσε ευγενώς στην πρώτη περίπτωση και σε καμία περίπτωση δεν εννοούσε πως οι αιρετικοί είναι Εκκλησία και εννοείται ότι οι λόγοι αυτοί ευγενείας, είναι τόσο σπάνιοι, που προσωπικά δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος Άγιος που να τις χρησιμοποίησε, αποτεινόμενος τους Παπικούς. Επίσης, όταν ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός σταμάτησε τους διαλόγους, είπε για τους Λατίνους ότι είναι αιρετικοί, σχισματικοί, χριστοκάπηλοι, χριστέμποροι κτλ.
Και φαντασθείτε ότι, ο Άγιος Μάρκος όχι μόνο τους Λατίνους δεν ήθελε να βλέπει, αλλά και αυτούς τους ίδιους λατινόφρονες «ορθόδοξους»! Μάλιστα έλεγε κατά την κοίμησή του, ότι όσο απομακρύνομαι από αυτούς τόσο πλησιάζω τον Θεό!
Τι σχέση έχουν όλα αυτά τα του Αγίου με τα λεγόμενα από τον π.Ν.Π;;;;;
4.Ο π.Ν.Π λέει, ότι η λέξη αυτή («Εκκλησία») δεν έχει την κυριολεκτική της σημασία. Όμως αυτό είναι αναληθές. Οι Άγιοι Πατέρες μας επισήμαναν, ότι πρέπει να αναζητούμε το νόημα που κρύβουν οι αιρετικοί πίσω από μία διφορούμενη ή επιφανειακώς σωστή ορολογία (π.χ. Μ. Αθανάσιος PG 25, 545c.560ab). Οι υπόλοιπες αποφάσεις του Κολυμπαρίου δείχνουν ότι τα μέλη της Συνόδου του Κολυμπαρίου πιστεύουν, ότι στις αιρέσεις ενεργείται η σωτηρία· συνεπώς δεν τις θεωρούν αιρέσεις, αλλά «Εκκλησία», έστω και «διαφορετική» ή «κάπως ελλιπή».
5. Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος έγραψε τα εξής για το θέμα.
«..η χρήση τού όρου Εκκλησία και για τις ετερόδοξες Χριστιανικές Κοινότητες - Ομολογίες, από παλαιούς και συγχρόνους Πατέρας, Επισκόπους και θεολόγους, δεν σημαίνει ότι μπορεί να θεωρηθεί ως δικαιολογία για την χρησιμοποίηση τού όρου αυτού και στην απόφαση τής Συνόδου τής Κρήτης. Και αυτό γιατί πρέπει να γίνει σαφής διασάφηση-επεξήγηση. Άλλο είναι να χρησιμοποιείται ενδεχομένως η λέξη Εκκλησία καταχρηστικά και συμβατικά για ετερόδοξες ομάδες, αν και δεν πιστεύουμε ότι είναι πραγματικά μέλη τής Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, και άλλο είναι να τεθεί σε κείμενο τής Μεγάλης αυτής Συνόδου, ως δογματική και κανονική απόφασή της. Όπως είπαμε και παραπάνω, η χρήση και η σημασία μιας λέξης προσδιορίζεται ανάλογα με το συμφραστικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται…. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι οι Πατέρες τών Α΄ και Β΄ Οικουμενικών Συνόδων που αποφάσισαν το «Σύμβολο τής Πίστεως» θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν «τεχνικούς όρους», ή οι μετέπειτα Πατέρες τών άλλων Οικουμενικών Συνόδων που αποφάσισαν για χριστολογικά θέματα θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν «τεχνικούς όρους». Τέτοιες απόψεις είναι απαράδεκτες από κάθε πλευράς….. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι, ως γνωστόν, έδωσαν μάχες για την ακριβή χρήση των λέξεων - όρων που αφορούσαν δογματικά ζητήματα. Για κανέναν λόγο δεν μπορεί ένας σοβαρός άνθρωπος να υποστηρίξει ότι η Σύνοδος τής Κρήτης είναι Αγία και Μεγάλη Σύνοδος και όμως ταυτόχρονα με συνείδηση τών Ιεραρχών - θεολόγων να περιλαμβάνει στις αποφάσεις της «τεχνικούς όρους» και μάλιστα σε σοβαρά εκκλησιολογικά θέματα, τα οποία ταυτόχρονα είναι Χριστολογικά θέματα.
Πάντως, η αντίληψη τού όρου «εκκλησία» ως «τεχνικού όρου»(=επιστημονικού όρου) παραπέμπει και στην πολιτική υστεροβουλία των μονοθελητών, οι οποίοι ενώ μιλούσαν για το ένα θέλημα τού Χριστού, βεβαίωναν τον άγιο Μάξιμο ότι δεν εννοούν ένα θέλημα στον Χριστό για αμφότερες τις φύσεις Του, αλλά το γράφουν έτσι για να ηρεμήσει ο κόσμος και να ειρηνεύσει η οικουμένη… Τού λοιπού προωθούσαν το ένα θέλημα με την ελπίδα εγκόλπωσης των μονοφυσιτών στην αυτοκρατορική Εκκλησία. ….. Το ότι και αυτοί που χρησιμοποιούν τον όρο «Εκκλησίες» ως δήθεν «τεχνικό όρο» δεν το πιστεύουν και στην ουσία τις θεωρούν πραγματικές Εκκλησίες, αποδεικνύεται από την πρακτική που επικρατεί στο θέμα αυτό. Στα επίσημα κείμενα που έχουν υπογραφή μεταξύ τού Οικουμενικού Πατριαρχείου και τού Πάπα τής Ρώμης, όπως και σε διάφορες δηλώσεις, σαφέστατα γίνεται λόγος για πραγματικές Εκκλησίες, οπότε στην συνείδησή τους ο όρος Εκκλησίες δεν είναι «τεχνικός», αλλά ουσιαστικός. Θα παραθέσω μερικά πρόχειρα παραδείγματα.
…… το να χρησιμοποιείται σε κείμενο ομολογιακό Μεγάλης Συνόδου ο όρος Εκκλησία από ορθοδόξου θεολογικής πλευράς και να ομολογείται ότι είναι το Σώμα τού Χριστού και η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και ταυτοχρόνως να χρησιμοποιείται και ο όρος Εκκλησίες για τους εκτός αυτής ως «τεχνικός όρος», είναι παράδοξο, αντιφατικό και υπερβολικά προβληματικό από κάθε άποψη, και από ορθόδοξη πλευρά και από γλωσσολογική.
Ακόμη, είναι διγλωσσία και πολυγλωσσία το να υποστηρίζεται άλλοτε μεν ότι η χρησιμοποίηση τού όρου «Εκκλησίες» για τους ετεροδόξους είναι «τεχνικός όρος», άλλοτε δε, σε επίσημες μάλιστα αποφάσεις, να αποδίδεται στον λεγόμενο «τεχνικό όρο» ουσιαστικό νόημα και εκκλησιαστικότητα. Έτσι, άλλοτε γίνεται λόγος για «τεχνικό όρο» και άλλοτε για ουσιαστικό όρο. Αυτό δείχνει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα.
…. Οι Πατέρες όταν ομιλούσαν για δογματικά και εκκλησιαστικά θέματα, χρησιμοποιούσαν ακριβείς όρους μέσα από ορθόδοξες προϋποθέσεις. Και όταν έπρεπε να κάνουν κάποια αλλαγή τών όρων, το έκαναν με ουσιαστικές προϋποθέσεις, με μεγάλη προσοχή, ώστε να οριοθετήσουν την αλήθεια που ζούσαν εμπειρικά και για να διευκολύνουν την ενότητα τής Εκκλησίας και όχι χάριν μιας επικοινωνιακής διπλωματίας.
6.Αν ο π.Ν.Π διαβάσει και το υπόλοιπο κείμενο «Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο » θα διαπιστώσει
Α.Η Σύνοδος στο Κολυμπάρι αποδέχθηκε τήν «Δήλωση τοῦ Τορόντο»
Στη «Δήλωση του Τορόντο», μολονότι γίνονται και κάποιες ορθές εκκλησιολογικές διευκρινίσεις, ωστόσο λέγεται μεταξύ άλλων πλανών, ότι: «Οι Εκκλησίες-μέλη αναγνωρίζουν ότι το να αποτελεί κάποιος μέλος της Εκκλησίας του Χριστού είναι πιο περιεκτικό από το να αποτελεί μέλος της δικής του Εκκλησίας» (κεφ. 4, §3). Συνεπώς, η «Εκκλησία του Χριστού» δήθεν δεν περιορίζεται εντός της Ορθοδοξίας, αλλά υπάρχει Εκκλησία (δηλ. σωτηρία) και εκτός Ορθοδοξίας, στον χώρο της αιρέσεως, σύμφωνα με τη «Δήλωση του Τορόντο».
Β. Επικύρωσε τις αιρέσεις των Συνάξεων Πόρτο Αλέγκρε, Πουσάν, Μπαλαμάντ κ.α.
Γ. Επαινεί τους μέχρι τώρα θεολογικούς διαλόγους Ορθοδόξων και αιρετικών, διότι λ.χ. «εκτιμά θετικώς τα θεολογικά κείμενα που εκδόθηκαν από αυτήν [τη σχετική Επιτροπή του ΠΣΕ…], τα οποία αποτελούν αξιόλογο βήμα στην Οικουμενική Κίνηση για την προσέγγιση των Χριστιανών» (παρ. §21).
Η έμμεση αυτή επικύρωση, ακόμη και αν δεν κατονομάζει τις ειδικότερες θέσεις των κειμένων αυτών, όμως τα επικυρώνει συλλογικώς. Άλλωστε, μη ξεχνάμε ότι οι Οικουμενικές Σύνοδοι Πενθέκτη (β΄ Κανών) και Εβδόμη (α΄ Κανών) έδωσαν οικουμενικό κύρος στους ιερούς Κανόνες των Τοπικών Συνόδων, χωρίς να αναφέρονται λεπτομερώς σε αυτούς.
Μια προσεκτική ματιά δείχνει τι απαράδεκτα και αιρετικά έχουν γραφεί, δυστυχώς, στα σημαντικότερα από τα κείμενα των «Θεολογικών Διαλόγων».
Στο κείμενο της Συμφωνίας του Σαμπεζύ (1990) υπογράψαμε, αναγνωρίσαμε και συνεπώς δηλώσαμε πίστη στο οτι και οι αιρετικοί Μονοφυσίτες διατήρησαν την αυθεντική Χριστολογία.
Στο κείμενο της Συμφωνίας του Πόρτο Αλλέγκρε υπογράψαμε, αναγνωρίσαμε και συνεπώς δηλώσαμε πίστη στο οτι όλες οι αιρέσεις είναι τα διηρημένα μέλη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού. Δογματίσαμε δηλαδή οτι μόνον όταν βρισκόμαστε σε κοινωνία με τους αιρετικούς είμαστε Εκκλησία και Σώμα Χριστού
Το κείμενο του Πόρτο Αλέγκρε (ΠΣΕ, Βραζιλία, 2006) λέγει (παρ. §§6-7) ότι «Κάθε Εκκλησία [είτε η Ορθόδοξη είτε οι προτεσταντικές κ.λπ. του ΠΣΕ] είναι η Καθολική Εκκλησία, αλλά όχι ολόκληρη. Κάθε Εκκλησία εκπληρώνει την Καθολικότητά της, όταν ευρίσκεται σε κοινωνία με τις άλλες Εκκλησίες […] Ο ένας χωρίς τον άλλον είμαστε πτωχευμένοι» και ότι (§5) «ενδέχεται να υπάρχουν νόμιμα διαφορετικές διατυπώσεις της πίστεως της Εκκλησίας», δηλαδή δεν βλάπτει η διαφοροποίηση των δογμάτων !
Το κείμενο του Πουσάν (ΠΣΕ, Νότιος Κορέα, 2013) λέγει μεταξύ πολλών άλλων πλανών, ότι «μετανοούμε για τις διαιρέσεις μεταξύ των εκκλησιών μας και εντός αυτών», οι οποίες υπονομεύουν «τη μαρτυρία μας για το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού» (παρ. §14). Με άλλα λόγια, μετανοούμε που οι άγιοι Πατέρες μας έσωσαν από τις αιρέσεις, αποκόπτοντάς τις από την Εκκλησία !
Στο κείμενο της Συμφωνίας του Balamand μεταξύ πολλών θλιβερών τα οποία αποδεχθήκαμε, υπογράψαμε, αναγνωρίσαμε και συνεπώς δηλώσαμε πίστη στο οτι οι αιρετικοί Παπικοί είναι Εκκλησία και οτι έχουν Βάπτισμα και Μυστήρια.
Η Συμφωνία του Balamand (Λίβανος, 1993) μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών Παπικών, λέει (παρ. §§13-14) ότι:
«Και από τις δύο πλευρές αναγνωρίζεται ότι αυτό που ο Χριστός εμπιστεύθηκε στην Εκκλησία Του […] δεν μπορεί να θεωρείται σαν ιδιοκτησία της μιας μόνον από τις Εκκλησίες μας. Στα πλαίσια αυτά είναι προφανές ότι κάθε είδους αναβαπτισμός αποκλείεται». Επίσης, ότι «η Ορθόδοξη και η Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζονται αμοιβαία ως “αδελφές Εκκλησίες”, υπεύθυνες από κοινού για την διατήρηση της Εκκλησίας του Θεού στην πιστότητα προς το Θείο Σχέδιο, πολύ ιδιαίτερα δε σε ο,τι αφορά στην ενότητα»· αλλού, διακηρύσσεται (παρ. §30) ότι «οι ευθύνες για τον χωρισμό είναι μοιρασμένες» μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών!
Παρά ταύτα, η Σύνοδος του Κολυμπαρίου διακήρυξε παραπλανητικά, ότι «οι διάλογοι που διεξάγονται από την Ορθόδοξη Εκκλησία ουδέποτε σήμαιναν, ούτε σημαίνουν και δεν πρόκειται να σημάνουν ποτέ οποιονδήποτε συμβιβασμό σε ζητήματα πίστεως. Οι διάλογοι αυτοί είναι μαρτυρία περί της Ορθοδοξίας» (Εγκύκλιος, VII, §20).
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου