Ομολογία

Αν το Πατριαρχείο κινδυνεύει από τον ίδιο τον Πατριάρχη του, ποιος θα σώσει το λαό;

• Γράφει ο Mandatoras

Η θέση αυτή του Πατριάρχη είναι προβληματική και άκρως επικίνδυνη, γιατί απλώνει ένα διάτρητο πέπλο, για να σκεπάσει τη θεολογική γύμνια της άυλης μεταπατερικής του νεωτερικότητας

\Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, το Σάββατο, 11 Νοεμβρίου 2023, τέλεσε τα θυρανοίξια του ανακαινισμένου Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βαλίνου δίπλα στον Κεράτιο κόλπο.

Μεταξύ άλλων μεταπατερικών απόψεων του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, εκφράστηκε και μια εξαιρετικά επικίνδυνη θέση η οποία δεν θα πρέπει να περάσει ασχολίαστη: “.. Τέκνα ἀγαπητά ἐν Κυρίῳ, νά ἀπορρίπτετε καί νά ἀποκρούετε τά κατά καιρούς ἀκουόμενα ἐκ διαφόρων κατευθύνσεων, ἐξ ἀπερισκεψίας ἤ, ὅπερ χεῖρον, μετά ποικίλων σκοπιμοτήτων συνδεόμενα, φληναφήματα περί ἐπαπειλουμένων καί ἐπερχομένων κινδύνων διά τήν συνέχισιν τῆς ἐδῶ παρουσίας μας. Τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο δέν κινδυνεύει ἀπό τίποτε καί ἀπό κανένα, διότι ὁ Θεός ἦταν πάντοτε καί εἶναι καί σήμερα καί θά συνεχίσῃ νά εἶναι προστάτης του ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος! Ἔχετε ἐμπιστοσύνη εἰς τήν Μητέρα σας Ἐκκλησίαν καί εἰς τήν διορατικότητά της, καί ἀκολουθῆτε ἐν παντί τά κελεύσματά της!”. (Ὁμιλία Πατριάρχου Βαρθολομαίου κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Βαλίνου – 11 Νοεμβρίου 2023)

Η θέση αυτή του Πατριάρχη είναι προβληματική και άκρως επικίνδυνη, γιατί ενώ από τη μία απλώνει ένα διάτρητο ημιδιαφανές πέπλο, για να σκεπάσει τη θεολογική γύμνια της άυλης μεταπατερικής του νεωτερικότητας, από την άλλη χειραγωγεί τον πιστό λαό στον εφησυχασμό και την απροϋπόθετη υπακοή προς το πρόσωπό του. Κατηχεί το λαό στην αδιαφορία για την Ορθόδοξη πίστη σε καιρό μάλιστα ενδημούσης της χειρότερης αίρεσης όλων των αιώνων, της παναίρεσης του οικουμενισμού.

Για να μη θεωρηθεί πως τα βάζουμε συνέχεια μαζί του και νομίσει κανείς πως έχουμε προσωπική αντιπαράθεση με τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε το πρόβλημα σε ένα άλλο επίπεδο.

Ο ελληνικός λαός επαναλαμβάνει κάθε φορά για να τιμήσει τις ιστορικές επετείους:
“Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει
δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά”.
Αν απαριθμήσουμε όμως μόνο τα εγκλήματα που συντελούνται εν καιρώ ειρήνης στη χώρα εναντίον των Ελλήνων, πώς να εκλάβει άραγε το νόημα του εμβατηρίου;

“Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…”, αλλά προδίδεται και μικραίνει. Μετά την προδοτική ”συμφωνία των Πρεσπών”, σειρά παίρνουν η Θράκη και το Αιγαίο. Δίχως ούτε μία τουφεκιά η χώρα κομματιάζεται σαν να επρόκειτο για λεία στα δόντια αδίστακτων οικοπεδοφάγων.

“Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…”, αλλά ο Έλληνας αυτοκτονεί. Τα στοιχεία για τις αυτοκτονίες στη χώρα σε καιρό ειρήνης και πάλι είναι σοκαριστικά…

“Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…” αλλά ο λαός τρελαίνεται. Τα στοιχεία για την αύξηση της κατανάλωσης ηρεμιστικών και ψυχοφαρμάκων στη χώρα είναι τραγικά.

“Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…”, αλλά γερνάει. Τα στοιχεία για την υπογεννητικότητα και το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας είναι συγκλονιστικά…

Δεν πεθαίνει… αλλά φτωχοποιείται. Με ακαταλαβίστικους και επαχθείς μνημονιακούς όρους, έχει βρεθεί ο ελληνικός λαός χρεωμένος, διεφθαρμένος και ταπεινωμένος, να δέχεται αδιαμαρτύρητα το επίπεδο διαβίωσής του κάτω από τα όρια της φτώχειας. Να τα φέρνει βόλτα με κουπόνια και κρατικά ψίχουλα που προϋποθέτουν υπακοή και συμμόρφωση. Όλα ετούτα είναι βιωμένα στο πετσί της μεγάλης πλειοψηφίας των νεοελλήνων.

Έτσι παρακολουθώντας την Ελλάδα προδομένη να συρρικνώνεται, τους Έλληνες να γερνάνε, να αυτοκτονούν, να τρελαίνονται, να φτωχαίνουν, πώς ακριβώς περιμένουμε από τον λαό να κατανοήσει το “η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”;

Ακόμη χειρότερα, ποιος Πρωθυπουργός τολμά να “ενισχύσει το φρόνημά τους” με αυτά τα λόγια, όταν φέρει ο ίδιος ακέραια την ευθύνη της κατάντιας της χώρας, βάσει οργανωμένου σχεδίου;   
Συνιστά ύψιστη προσβολή της ιστορικής μας μνήμης η αναφορά (υποθετική έστω) των στίχων του εμβατηρίου αυτού. Γιατί το τραγουδούσαν χείλη Ελληνόψυχων που πήγαιναν στο μέτωπο για να θυσιαστούν για την πατρίδα και όχι απάτριδα και αντίχριστα περιφερόμενα πολιτικά ράκη, τα οποία απεργάζονται τον αργό θάνατο των Ελλήνων.

“Τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο δέν κινδυνεύει ἀπό τίποτε καί ἀπό κανένα, διότι ὁ Θεός ἦταν πάντοτε καί εἶναι καί σήμερα καί θά συνεχίσῃ νά εἶναι προστάτης του ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος!”.

Όταν όμως ένα Πατριαρχείο κινδυνεύει από τον Πατριάρχη του, ποιος θα οδηγήσει τον πιστό λαό στη σωτηρία; “… ἄφετε αὐτούς· ὁδηγοί εἰσι τυφλοὶ τυφλῶν· τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται.” Ματθ. 15-14.