Ομολογία

ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΟΧΗ 

Aδελφοι Χριστιανοι, 

οσοι αισθανεσθε και ζειτε μεσα στον κοσμο, σαν μελη της Εκκλησιας του Χριστου.

Χρειαζεστε ενημερωσι και εγκυρη και θετικη πληροφορισι για την Παναιρεσι του Οικουμενισμου που εχει εγκατασταθει μονιμα ΜΕΣΑ στο ΣΩΜΑ της Εκκλησιας.

Οσοι δεν αποτειχισθηκατε απο τους Οικουμενιστες συμπλεετε μαζι τους και συμπνευματιζεσθε μαζι τους. Και δεν το καταλαβαινετε, και δεν το συναισθανεσθε.

Κανενας, ουτε και οι κληρικοι σας, δεν σας λενε τιποτα απολυτως γι αυτην την υπουλη, θεοκαταρατη και καταχθονια Παναιρεσι που κατεκλισε ολους τους χωρους της Εκκλησιας.

Αιτια ειναι ο σκοτισμος και ο μολυσμος που σας διοχετευει η Παναιρεσι με την οποια συμφυρεστε.

Σας καλουμε να μελετατε τα αξιοπροσεκτα κειμενα του πατρος Δημ. Αθανασιου για την ενημερωσι σας και την καταρτισι σας.

Ειναι απαραιτητη η σωστη και η ορθοδοξη διαφωτισι σας.

Ο πατηρ Δημ. Αθανασιου παρακολουθει πολλα χρονια τις κινησεις των Οικουμενιστων και περιγραφει εγκυρα και θαυμασια την διαδρομη της Παναιρεσης του Οικουμενισμου που αυτη τη στιγμη πηδαλιουχειται απο  το ποτε ενδοξο Φαναρι στο οποιο ειναι εγκατεστημενη η Μεγαλυτερη Σφηκοφωλια των Οικουμενιστων που κατευθυνει ολες τις κινησεις και τα συνεδρια και τις συζητησεις των Ορθοδοξων Οικουμενιστων αλλα και των AΛΛΩΝ Οικουμενιστων Φραγκολατινων και Διαμαρτυρομενων.

Βοηθειστε τον εαυτο σας, βοηθειστε την Πιστι σας και την Ψυχη σας που κινδυνευει τον εσχατον κινδυνον.

Ξυπνειστε επιτελους, σκεφτειτε την σωτηρια σας, ο χρονος της ζωης μας είναι πολυς, λιγος ή ελαχιστος, ουδεις το γνωριζει, μην παιζετε με την φωτια της Φρικαλεας Παναιρεσης που είναι διπλα σας, κοντα σας, μεσα στους ναους σας, μεσα στα σπιτια σας.

-------------------------------------------

ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ  

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ 

ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ 

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ.

(σχέδιο προβληματισμού και 

διαλόγου)

Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου (χημικός-βιοχημικός)

«Δεύτε διαλεχθώμεν» (Ησ. 1, 18)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ

Περιεχόμενα

-Κανόνες Πίστεως

-Οι ιστορικές και νεοφανείς αιρέσεις

-Θεολογικοί διάλογοι

-Συμπροσευχές

-Παράρτημα (Κανόνες για τις συμπροσευχές-Τα οικτρά αποτελέσματα των συμπροσευχών με αιρετικούς).

 

Κανόνες πίστεως

Πιστεύω ότι μόνον στην Ορθοδοξία υπάρχει Αποστολική Διαδοχή, Χάρη, Μυστήρια, Βάπτισμα, Εκκλησία, σώμα Χριστού και σωτηρία. Εκτός της Εκκλησίας υπάρχουν μόνο Χριστοφανείς αιρέσεις, θρησκείες και λατρείες, όλα εμπνεύσεις του Εωσφόρου. Τέτοιες είναι ο Μονοφυσιτισμός, ο Παπισμός, η Ουνία, ο Προτεσταντισμός, ο Χιλιασμός, ο Ιουδαϊσμός, το Ισλάμ, ο Βουδισμός, ο Ινδουϊσμός, η Καμπάλα, η Μασονία, η Σαϊεντολογία, ο Παγανισμός, η Μαγεία, κλ.π.

Δεν αποδέχομαι τις αιρετικές θεωρίες «των κλάδων», «των δυο πνευμόνων», «της διηρημένης Εκκλησίας», «της διευρυμένης Εκκλησίας», «της αοράτου ενότητος», της «Βαπτισματικής θεολογίας», του δήθεν παρωχημένου των Αγίων Πατέρων, της ιεράς Παραδόσεως και των ιερών Κανόνων, κλ.π.

Δεν αποδέχομαι τη Δήλωση του Τορόντο και τις πλάνες του ΠΣΕ και διαφωνώ με τη συμμετοχή της Εκκλησίας σε αυτό το εκτελεστικό όργανο του Οικουμενισμού (όπως κατήντησε) και μάλιστα υπό τους βλασφήμους για την Εκκλησία όρους του.

Δεν αποδέχομαι τις αιρετικές και βλάσφημες αποφάσεις των Συμφωνιών του Σαμπεζύ (1990), του Μπαλαμάντ (1993), του Πόρτο Αλέγκρε (2006), του Πουσάν (2013) και όλων των συμφωνιών που προδίδουν τη θεόσδοτη Αγιοπατερική Ορθοδοξία.

 

Ο Παπισμός ως αίρεση

1. Διακηρύσσω ότι ο Παπισμός είναι μήτρα αιρέσεων και πλανών· η διδασκαλία του Filioque, της εκπορεύσεως δηλαδή του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, είναι αντίθετη προς όσα ο ίδιος ο Χριστός εδίδαξε περί του Αγίου Πνεύματος. Σύνολος ο χορός των Πατέρων και σε συνόδους και ξεχωριστά θεωρούν τον Παπισμό αίρεση, διότι εκτός του Filioque παρήγαγε πλήθος άλλων πλανών, όπως το πρωτείο και το αλάθητο του πάπα, τα άζυμα, το καθαρτήριο πυρ, την άσπιλο σύλληψη της Θεοτόκου, την κτιστή Χάρη, την εξαγορά των αφέσεων (indulgentiae)· άλλαξε όλη σχεδόν τη διδασκαλία και πράξη για το Βάπτισμα, το Χρίσμα, τη Θεία Ευχαριστία και τα άλλα μυστήρια και μετέτρεψε την Εκκλησία σε κοσμικό κράτος.

Ο σημερινός Παπισμός παρεξέκλινε πολύ περισσότερο του μεσαιωνικού Παπισμού από τη διδασκαλία της Εκκλησίας, ώστε δεν αποτελεί πλέον συνέχεια της αρχαίας Δυτικής Εκκλησίας. Εισήγαγε πλήθος νέων υπερβολών στη «Μαριολογία», όπως τη διδασκαλία περί της Θεοτόκου ως «συλλυτρώτριας» (corredemptrix) του ανθρωπίνου γένους. Ενίσχυσε την «Χαρισματική Κίνηση» πεντηκοστιανικών ομάδων, δήθεν πνευματοκεντρικών. Υιοθέτησε ανατολικές πνευματικές μεθόδους προσευχής και διαλογισμού. Εισήγαγε νέες καινοτομίες στη Θεία Λατρεία, όπως τους χορούς και τα μουσικά όργανα. Στον χώρο του Οικουμενισμού έθεσε τις βάσεις για την Πανθρησκεία με την Β’ Βατικάνειο Σύνοδο, αναγνωρίζοντας την «πνευματική ζωή» των αλλοθρήσκων. Ο δογματικός μινιμαλισμός οδήγησε και σε μείωση των ηθικών απαιτήσεων λόγω του δεσμού δόγματος και ήθους, με συνέπεια τις ηθικές πτώσεις κορυφαίων κληρικών και την αύξηση μεταξύ των κληρικών των ηθικών εκτροπών της ομοφυλοφιλίας και της παιδοφιλίας. Εξακολουθώντας να στηρίζει την «Ουνία», αυτήν την καρικατούρα της Ορθοδοξίας, με την οποία ως δούρειο ίππο εξαπατά και προσηλυτίζει πιστούς, τορπιλίζει τον διάλογο και διαψεύδει τις δήθεν ειλικρινείς προθέσεις για την ένωση.

Γενικώς υπάρχει ριζική αλλαγή του Παπισμού και στροφή προς τον Προτεσταντισμό μετά την Β’ Βατικάνειο Σύνοδο, ως και υιοθέτηση διαφόρων “πνευματικών” κινημάτων της «Νέας Εποχής».

Ο Παπισμός ως κατεγνωσμένη και 

καταδικασμένη αίρεση

 Οι αιρετικές διδασκαλίες του Ππαισμού είναι καταδικασμένες από Ορθοδόξους Συνόδους. Ο μακαριστός Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως κυρός Αμβρόσιος έγραψε:

«…Είναι λοιπόν “κατεγνωσμέναι” παρά Συνόδων ή Πατέρων αι αιρετικαί διδασκαλίαι της Δύσεως; Ας ίδωμεν: Η μεγάλη Σύνοδος του 879 εν Κωνσταντινουπόλει, η υπό πολλών θεωρουμένη ως Ογδόη Οικουμενική, δεχθείσα το Σύμβολον άνευ της προσθήκης του Φιλιόκβε, εδογμάτισε: “Πάντες ούτω φρονούμεν, ούτω πιστεύομεν. Τους ετέρως παρά ταύτα φρονούντας ή έτερον όρον αντί τούτου προβαλέσθαι τολμώντας, τω αναθέματι καθυποβάλλομεν. Ει τις παρά τούτο το ιερονΣύμβολον τολμήσειεν έτερον αναγράψασθαι ή προσθείναι ή αφελείν και όρον ονομάσαι αποθρασυνθείη, κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος. Εί τις τοίνυν, εις τούτο απονοίαςελάσας, τολμήσειεν έτερον εκθέσθαι Σύμβολον και όρονονομάσαι ή προσθήκην ή αφαίρεσιν εν τω παραδεδομένω ημίν παρά της αγίας και οικουμενικής εν Νικαία το πρώτον μεγάλης Συνόδου ποιήσαι, ανάθεμα έστω!” . Ιδού, λοιπόν, βαρυτάτη, επισημοτάτη, πανηγυρικωτάτη και σχεδόν Οικουμενικού χαρακτήρος καταδίκη του αιρετικού και βλασφήμου Φιλιόκβε!

 Ότε ο Πάπας Ρώμης Σέργιος ο Δ΄ εχρησιμοποίησε το Σύμβολον μετά της προσθήκης του Φιλιόκβε (1009), ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος, μετ’ απόφασιν Συνόδου, διέγραψε το όνομα του μνημονευθέντος Ρώμης Σεργίου εκ των διπτύχων της Ανατολικής Εκκλησίας, έκτοτε δε μέχρι σήμερον ουδέν παπικόν όνομα ετέθη εν αυτοίς» (Βασ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία, εκδ. α΄, σελ. 344). Τα ονόματα των Προκαθημένων Εκκλησιών δεν διαγράφονται βεβαίως δια “τοπικά έθιμα”, αλλά δι’ αιρέσεις!

Τις  Λατινικές κακοδοξίες κατεδίκασε και η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1054, οπότε εγένετο και το οριστικόν Σχίσμα, αποκαλέσασα ειδικώς το “Φιλιόκβε”, όχι “τοπικόν έθιμον”, αλλά “βλάσφημον δόγμα” .

Τας Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασαν και αι με τον Ησυχασμόν ασχοληθείσαι Σύνοδοι του 1341, του 1347 και του 1351.

Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1440, Σύνοδος εν Ρωσία κατά το 1441, Σύνοδος εν Ιεροσολύμοις κατά το 1443, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1450, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1484, κατεδίκασαν και απεκήρυξαν τη ψευδοσύνοδον της Φλωρεντίας, η οποία είχε δεχθή την “ένωσιν” επί ψευδούς και ασυστάτου βάσεως, ήτοι μη θεωρήσασα ως αιρέσεις τας καινοτομίας της Δύσεως.

 Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1722 καταδικάζει “της Λατινικής κακοδοξίας και κακοφροσύνης τα δόγματα” και αποφαίνεται ότι οι Λατίνοι δι’ αυτών “εξαπατώσι τους απλουστέρους, ευγάνοντές τους από τα ευσεβή Δόγματα της του Χριστού Εκκλησίας και σύροντές τους αθλίως εις τον βυθόν της απωλείας” .

 Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1727 αποκηρύσσει τας ετεροδιδασκαλίας των Λατίνων, παλαιάς τε και νέας και χαρακτηρίζει ταύτας “λήρον μακρόν και Κολακείας ψυχοβλαβούς εφευρέματα και ηπατημένης διανοίας γεννήματα”.

 Σύνοδος εν Κωσταντινουπόλει κατά το 1838 καταδικάζει δριμύτατα τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως “βλασφημίας κατά της Ευαγγελικής αληθείας”, ως “εωσφορικήνπλάνην”, ως “απομάκρυνσιν από του Θεού και της αμώμου και αδόλου Πίστεως του Ιησού Χριστού” κ.λ.π.

Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1848 καταδικάζει τον Παπισμόν ως αίρεσιν! “Τούτων των πλατυνθεισών, κρίμασιν οις οίδε Κύριος, επί μέγα μέρος της Οικουμένης αιρέσεων, ήν ποτε ο Αρειανισμός, έστι δε την σήμερον και ο Παπισμός”, ον χαρακτηρίζει ως ανατρέποντα πάσας τας Οικουμενικάς Συνόδους δια των πλανών του!.

 Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1895 καταδικάζει τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως “φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας”, ως “καινοτομίας αθέσμους και αντιευαγγελικάς”, ως “ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς αναγομένας εις τα θεοπαράδοτα της Πίστεως Δόγματα”, ως “αντιευαγγελικάς και παναθέσμους”, ως “σπουδαίας και ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς”, της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των Εκκλησιαστικών Πατέρων και της παρερμηνείας της τε Αγίας Γραφής και των Όρων των Αγίων Συνόδων”, και επάγεται: “Διό και δικαίως απεκηρύχθη και αποκηρύσσεται, εφ όσον αν εμμένη εν τη πλάνη αυτού””

Αποδέχομαι τις πατριαρχικές και συνοδικές εγκυκλίους

1.Του έτους 1836 κατά του προτεσταντισμού

2.του έτους 1838 κατά της Ουνίας.

3.Του έτους 1848 κατά του Παπικού Πρωτείου και του filioque

4.Tου έτους 1895 κατά των παπικών κακοδοξιών

Άλλες αιρέσεις

2. Μετά των Αγίων Πατέρων και των Συνόδων απορρίπτω όλες τις αιρέσεις που παρουσιάσθηκαν κατά την ιστορική διαδρομή της Εκκλησίας. Από τις παλαιές αιρέσεις που επιβιώνουν μέχρι σήμερα καταδικάζουμε τον Μονοφυσιτισμό, τον ακραίο του Ευτυχούς και τον μετριοπαθή του Σεβήρου και Διοσκόρου, σύμφωνα με τις αποφάσεις της Δ’ εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου και τη χριστολογική διδασκαλία μεγάλων Αγίων Πατέρων και Διδασκάλων, όπως του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, του Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, του Μεγάλου Φωτίου και των ύμνων της λατρείας.

Οι προτεσταντικές απόψεις καταδικάστηκαν από την Γ και την Ζ Οικουμενική Σύνοδο.

3. Δεν αποδέχομαι τη Μεταπατερική θεολογία σύμφωνα με την οποία  οι διδασκαλίες του Ευαγγελίου, των Αποστόλων, των ιερών Κανόνων, των Οικουμενικών Συνόδων και των Αγίων Πατέρων είναι πλέον είτε παρωχημένες, είτε και λανθασμένες, και συνεπώς πρέπει να επικαιροποιήσουμε και να εκσυγχρονίσουμε την Ορθόδοξη διδασκαλία στο σήμερα. Οι Οικουμενιστές οι οποίοι έχουν υιοθετήσει αυτή την κακοδοξία, αρνούνται την εως τώρα δισχιλιετή Ορθόδοξη αλήθεια ότι οι Πηγές της Πίστεως είναι αποκάλυψη Θεού και ως τέτοιες είναι αλάνθαστες μέχρι κεραίας και με ακέραιη ισχύ μέχρι τη συντέλεια του κόσμου. (βαρλααμισμός).

Επίσης δεν αποδέχομαι  την αίρεση του ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΥ με όλες τις σύγχρονες εκφράσεις (μασκοφορία εντός των ιερών ναών-νεοεικονομαχία κ.α).Πιστεύω ότι είναι μεγάλη ασέβεια η χρήση υγειονομικών μέτρων εντός του Οίκου του Θεού, μέτρων όπως η χρήση μάσκας, η τήρηση αποστάσεων, η απολύμανση χεριών, η εικονομαχική απαγόρευση προσκύνησης των ιερών εικόνων, η συνεχής απολύμανση των ιερών εικόνων, η προσκύνηση εικόνων και Σταυρών με μάσκα, η μη προσκύνηση της χείρας του λειτουργού ιερέως, η μη απόδοση αντιδώρου και ευλογίας από το χέρι του ιερέα, κ.λ.π. Πιστεύω ότι όλα αυτά αποτελούν αιρετική, ολιγόπιστη και ασεβή αμφισβήτηση της αγιότητας του χώρου και αμφισβήτηση της αγαθότητος, της αγάπης και της Πρόνοιας του Θεού.

Πιστεύω ότι σε κάθε Ορθόδοξο Ιερό Ναό ανά τον κόσμο βρίσκεται διαρκώς ο πανταχού παρών Ιησούς Χριστός και ο Άγιος Άγγελος του Ναού, και στις λειτουργίες ανοίγουν οι Ουρανοί και κατεβαίνουν Άγγελοι και Άγιοι και καθαγιάζουν με την παρουσία τους τον ιερό χώρο. Πιστεύω ότι ακόμη και η σκόνη από το πάτωμα των Ιερών είναι καθαγιασμένη. Πιστεύω ότι κάθε εικόνα –ακόμη και οι χάρτινες– φέρει τη Χάρη του Θεού, όχι με την εικονολατρική έννοια, αλλά “χάριτι” του αγίου προσώπου το οποίο απεικονίζει. Γι’ αυτό και κανένα υγειονομικό μέτρο δεν μας προστατεύει από την οποιαδήποτε νόσο, εάν προσερχόμαστε μέσα στον Οίκου του Θεού χωρίς ταπείνωση, μετάνοια και με ολιγοπιστία.

Πιστεύω ότι αποτελεί φοβερή βλασφημία ο λογισμός ότι μπορεί να μεταδώσει νοσήματα το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αλλά και ό,τι Αυτό αγγίζει, όπως το Άγιο Ποτήριο, την Αγία Λαβίδα, το Μάκτρο ή το στόμα του κάθε πιστού.

 Απορρίπτω την αίρεση του Σεργιανισμού (υποταγή της Εκκλησίας στο ΑΘΕΟ ΚΡΑΤΟΣ). Επιθυμώ, η κάθε τοπική εκκλησία να είναι ελεύθερη και αποδεσμευμένη από το ΑΘΕΟ ΨΕΥΔΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ.

 Επίσης απορρίπτω τις πρακτικές του ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΣΜΟΥ(θεοκρατία) και ΚΑΙΣΑΡΟΠΑΠΙΣΜΟΥ (υποταγή της Εκκλησίας στο άθεο κράτος)..

Καταδικάζω την αίρεση του εθνοφυλετισμού .Το «φυλετικό» κριτήριο όπως αποφάσισε ρητά η Μεγάλη Σύνοδος (1872) αντιβαίνει στο πολίτευμα της Εκκλησίας, επειδή δογματικά και διοικητικά προσβάλλει την ενότητα της τοπικής Εκκλησίας. Δεδομένου ότι η τοπική Εκκλησία προσδιορίζεται με εδαφικά-γεωγραφικά κριτήρια, το «φυλετικό» κριτήριο δεν ευνοεί την παρουσία της διαφορετικότητας, ως εκκλησιαστικού πλούτου, αλλά ως στοιχείου διχασμού, αντίθετου, επίσης, στο εκκλησιαστικό γεγονός και στη μετοχή του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας υπό του ενός Επισκόπου της κάθε Επαρχίας.

Πιστεύω ότι οεθνοφυλετισμός επιδιώκει μέσω της θρησκευτικής παρουσίας του να πετύχει τη διάσπαση της ενότητας της Εκκλησίας. Και μάλιστα στρέφεται εναντίον των πανανθρώπινων αξιών – όπως η αγάπη για την πατρίδα, η αλληλεγγύη προς τον πάσχοντα κ.λπ. – μετασχηματίζοντάς τες σε εθνικιστικό πάθος το οποίο βάλλει κατά της συνοχής και της συνύπαρξης των κοινωνικών υποκειμένων. Η ιδέα της αποκλειστικότητας της πίστης, κατά το παράδειγμα του ιουδαϊσμού, ξεπεράστηκε με το σθεναρό αγώνα της πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας να συμπεριλάβει στο Σώμα της κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα της καταγωγής του (εθνικοί), εφόσον ο ίδιος ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης . Άλλωστε η ημέρα της Πεντηκοστής αποτελεί ασφαλές θεολογικό τεκμήριο για την πορεία της Εκκλησίας μέσα στο χρόνο, όπου με τη συνεχή διακονία του λαού προσβλέπει στην ενότητα πίστεως και στην κοινωνική ειρήνη.

Απορρίπτω την αίρεση της Αγαπολογίας, που είναι το ισχυρότερο όπλο των Οικουμενιστών για να πείσουν τους εν πολλοίς ακατήχητους Ορθοδόξους, κυρίως, ότι τάχα η αγάπη είναι αδιακρίτως πάνω από όλα, και ότι ο Θεός είναι μια τυφλή, αφελής και αγνώμων αγάπη. Κατά την πλάνη αυτή, οι Οικουμενιστές λένε για παράδειγμα ότι αγάπη είναι να δέχεσαι τον αμετανόητο αμαρτωλό με την αμαρτία την οποία του «έδωσε» ο Θεός και να μην τον ελέγχεις. Δηλ.να δέχεσαι τον αμετανόητο αιρετικό με την πλάνη του και να μην τον ελέγχεις, να έχεις κοινό Ποτήριο, κοκ. Εάν μιλάς για αμαρτίες, για αιρέσεις, για κολασμό και για μετάνοια, τότε, κατά τους αγαπολόγους, δεν έχεις αγάπη. Δηλαδή ό,τι δεν χαϊδεύει τα αυτιά, ό,τι δεν απενοχοποιεί τα πάθη και τις πλάνες, ό,τι αφυπνίζει τη συνείδηση και εγείρει ενοχλητικούς λογισμούς, ό,τι ελέγχει και μιλά για ορθοτόμηση του λόγου του Θεού, κατά τους αγαπολόγους, δεν είναι αγάπη, δεν είναι Χριστιανικό. Άρα, κατά τους αγαπολόγους πάντα, δεν είναι Χριστιανικό να λες ότι η ομοφυλοφιλία είναι το πιο Θεομίσητο πάθος και ότι ο αμετανόητος ομοφυλόφιλος δεν έχει σωτηρία. Δεν είναι Χριστιανικό να λες ότι κατά τη δογματική ακρίβεια, οι αιρετικές οργανώσεις δεν είναι «Εκκλησίες». Δεν είναι Χριστιανικό να λες ότι κατά τη δογματική ακρίβεια, οι αιρετικοί δεν είναι «Χριστιανοί» και ότι δεν έχουν σωτηρία, εάν παραμείνουν στην αίρεση, κοκ. Προσωπικά, πιστεύω ότι δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ ευφυέστερη πλάνη του Πονηρού από την αγαπολογία.

 

Καταδικάζω την αίρεση της εκκοσμίκευσης

Εκκοσμίκευση είναι η οποιαδήποτε καινοτομία η οποία αφαιρεί από την παραδοσιακή αντίληψη ότι ο Θεός είναι το κέντρο της ζωής και της σκέψης του Ορθοδόξου. Ένα παράδειγμα είναι, η προσπάθεια να αποϊεροποιηθεί ο Ορθόδοξος Ιερός Ναός, ώστε να περάσει στο υποσυνείδητο του κόσμου ότι ο Ιερός Ναός είναι απλώς ένας Προτεσταντικού τύπου πολιτιστικός χώρος εκδηλώσεων. Έτσι, ξεκίνησαν εδώ και μερικά χρόνια να διοργανώνονται μέσα στους Ιερούς μας Ναούς, οι οποίοι είναι αποκλειστικά χώροι προσευχής και λατρείας, κοσμικές εκδηλώσεις όπως ομιλίες, ημερίδες, παρουσιάσεις βιβλίων, θεατρικές παραστάσεις, μουσικές συναυλίες, προβολές ταινιών, κ.λπ. Άλλο παράδειγμα είναι η σχετικοποίηση της σημασίας της νηστείας, των ιερών Κανόνων, των πνευματικών νόμων, των Πατερικών διδασκαλιών, κ.λ.π.

 

Θεολογικοί Διάλογοι

Δεν δέχομαι τους λεγόμενους θεολογικούς διαλόγους, επειδή  διεξάγονται με βάση τις αρχές της διευρυμένης Εκκλησίας και του δογματικού μινιμαλισμού. 

Τα κυριότερα σημεία της παθολογίας των σημερινών διαλόγων είναι τα εξής:

• Έλλειψη ορθόδοξης ομολογίας.

• Έλλειψη ειλικρίνειας.(Κύρια έκφραση της ανειλικρίνειας των Παπικών απο¬ τελεί η διατήρηση και η ενίσχυση της Ουνίας.

• Υπερτονισμός της αγάπης.

• Άμβλυνση ορθοδόξων κριτηρίων.

• Συμπροσευχές.

• Διακοινωνία (Intercommunio). Η Β' Βατικανή Σύνοδος, μέσα στα πλαίσια του οικουμενιστικού "ανοίγματος"  που έκανε, πρότεινε τη Διακοινωνία με τους Ορθοδόξους:Παπικοί θα  μπορούν να κοινωνούν σε ορθοδόξους ναούς και Ορθόδοξοι σε παπικούς. Με τον τρόπο αυτό τόσο οι Παπικοί, όσο και οι ορθόδοξοι οικουμενιστές πιστεύουν ότι σταδιακά θα επέλθει de facto η ένωση  Παπισμού και Ορθοδοξίας, παρόλες τις δογματικές τους διαφορές.

Οι οικουμενιστικοί διάλογοι επίσης ευνοούνται κυρίως από κύκλους της ακαδημαϊκής θεολογίας και από άλλα εκκλησιαστικά ή μη θεσμικά όργανα, που αποβλέπουν σε συγκεκριμένα οφέλη πολιτικά, οικονομικά, διεθνών σχέσεων και προβολής. Δεν αποτελούν αίτημα του εκκλησιαστικού σώματος, αλλά επιβάλλονται "έξωθεν" και "άνωθεν". Το γεγονός αυτό αναδεικνύει ένα νοσηρό φαινόμενο: την αυτονόμηση των διοικητικών θεσμών των Ορθοδόξων Εκκλησιών σήμερα. Η εκκλησιαστική διοίκηση δηλαδή είναι χωρισμένη από τη θεολογική σκέψη, αλλά και από τις απόψεις, τις ανησυχίες και την εμπειρία του εκκλησιαστικού πληρώματος. Έτσι συμβαίνει ο λαός του Θεού να μη συμμετέχει ενεργά, ούτε να ενημερώνεται υπεύθυνα και αντικειμενικά για τους διάλογους. Άλλωστε, οι αποφάσεις δεν φέρουν πάντα τη σφραγίδα της αυθεντικής συνοδικότητος, αλλά λαμβάνονται συνήθως από ειδικούς «επαγγελματίες» του Οικουμενισμού.

Αρνούμαι και δεν αποδέχομαι τις λεγόμενες Πανορθοδόξους διασκέψεις  (1961 κ.ε.), που  προετοίμασαν την κατακριτέα, άκυρο και ανυπόστατο «άρσιν των Αναθεμάτων Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας» το έτος 1965, εισάγοντας στην πράξη την  άρση της ακοινωνησίας στην προσευχή και στα μυστήρια μεταξύ των πολυειδών Οικουμενιστών. Από τότε δε αυτές καλλιεργούσαν στην  οικουμενιστική προοπτική τη Σύγκληση της Κολυμπάριας Συνόδου 2016.

Σύντομα ιστορικά στοιχεία  Όπως γράψαμε, η πορεία του Οικουμενισμού ακολουθεί δυο παράλληλους δρόμους. Ο ένας δρόμος είναι η αφομοίωση της Εκκλησίας από τους Παπικούς. Προς αυτή την κατεύθυνση, από πλευράς Παπικών, ας αναφέρουμε ενδεικτικά την εν Τολέδω Παπική Σύνοδο του 589, την Δ΄ Σταυροφορία (1204), την Παπική Σύνοδο της Λυών του 1274 και τις διώξεις του «δικού μας» Βέκκου, την Παπική Σύνοδο της Φλωρεντίας του 1439-1442, τις πρακτικές της Λατινοκρατίας (Φραγκοκρατία) και Ενετοκρατίας, τις πρακτικές του Όθωνα, την Ουνία στην Ελλάδα από το 1903, κ.λ.π. Στη σύγχρονη εποχή, το εργαλείο δια του οποίου εισήχθη ο Οικουμενισμός στην Εκκλησία ήταν και είναι η Μασονία. Έτσι, από πλευράς Εκκλησίας, η προσπάθεια ένωσης με τους Παπικούς αναζωπυρώνεται από τον Μασόνο Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα και την Α΄Πανορθόδοξο Διάσκεψη της Ρόδου το 1961. Έκτοτε, οι επαφές του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχη με τον εκάστοτε Πάπα αυξάνουν σε εκθετική μορφή. Στα πλαίσια της προσπάθειας αυτής συνεστήθη και η Διεθνής Μικτή Επιτροπή Θεολογικού Διαλόγου η οποία συνεδριάζει από το 1980 μέχρι σήμερα. Σήμερα, όχι μόνο βγαίνουν δημόσια αμφότεροι Προκαθήμενοι και μιλούν περί υπέρβασης των διαφορών και περί εμπράκτου ενώσεως, αλλά ανακοίνωσαν ότι θα έχουν και επίσημα πλέον κοινό Ποτήριο, το Πάσχα του 2025! Ας ελπίσουμε ότι ο Πανοικτίρμων Θεός δεν θα μας αφήσει να πιούμε τέτοιο πικρό «ποτήριο», αν και το αξίζουμε. Ο άλλος παράλληλος δρόμος του Οικουμενισμού είναι οι λεγόμενοι δια-Χριστιανικοί ή δια-θρησκειακοί διάλογοι στα πλαίσια του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ). Πρόκειται για τους ενωτικούς διαλόγους της Εκκλησίας με όλες τις υπόλοιπες αιρέσεις των Προτεσταντών και όχι μόνο. Ας αναλογιστούμε εδώ το γιατί ο Πάπας κράτησε την «Εκκλησία» του εκτός ΠΣΕ, υπεράνω ΠΣΕ, ενώ η Ιεραρχία μας καταδέχτηκε να εξομοιώσει επί ίσοις όροις την Εκκλησία του Χριστού με τις αιρετικές οργανώσεις («Εκκλησίες») του ΠΣΕ. Η πορεία λοιπόν αυτή ξεκινά το 1902 με την «Πατριαρχική και Συνοδική Εγκύκλιο» του Μασόνου Οικουμενικού Πατριάρχου Ιωακείμ Γ. Το 1920 ο Τοποτηρητής του Οικουμενικού Θρόνου Μητροπολίτης Προύσης Δωρόθεος θέτει τον «χάρτη» για την ίδρυση του ΠΣΕ και των Οικουμενιστικών του στόχων με το Διάγγελμα «Προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού» και το 1948 η Εκκλησία της Ελλάδος γίνεται από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΣΕ. Έκτοτε, οι δογματικές εκπτώσεις οι οποίες υπεγράφησαν από την Ιεραρχία μας στα πλαίσια αυτών των διαλόγων ξεπερνούν κάθε φρικτή φαντασία. Παραβλέποντας τα όσα θλιβερά αναφέρονται μέσα στα δυο κείμενα του 1902 και του 1920 τα οποία προαναφέρθησαν, καθώς και την απαράδεκτη και άκυρη αναγνώριση των Αγγλικανικών χειροτονιών (οι οποίοι χειροτονούν και γυναίκες «ιερείς») το 1922 από τον Μασόνο Οικουμενικό Πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη, ας αναφέρουμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα με απλά λόγια, του τι υπογράφει τόσα χρόνια η Ιεραρχία της Εκκλησίας μας εκ μέρους μας σε επίσημα έγγραφα στους διάφορους «δια-Χριστιανικούς» διαλόγους, για να πάρουμε μια μικρή, φρικτή εικόνα. • Το 1950 υπέγραψαν στην Δήλωση του Τορόντο ότι η Εκκλησία του Χριστού, ο Χριστός δηλαδή, είναι ελλιπής, όταν δεν έχει κοινωνία με τις αιρέσεις.   Το 1990 υπέγραψαν στη Συμφωνία του Σαμπεζύ ότι και οι αιρετικοί Μονοφυσίτες κατέχουν τη Χριστολογική αλήθεια! Συνεπώς, κατά την Ιεραρχία μας, ήσαν σε πλάνη όσοι Άγιοι Πατέρες συνεκάλεσαν Συνόδους και καταδίκασαν τις κακοδοξίες των Μονοφυσιτών ως αιρετικές!   Το 1993 υπέγραψαν στη Συμφωνία του Μπαλαμάντ ότι αναγνωρίζουμε τα Μυστήρια και το Βάπτισμα των αιρετικών Παπικών! Άρα, και εδώ κατά την Ιεραρχία μας ήσαν πλανεμένοι οι Άγιοι Πατέρες!   Το 2006 υπέγραψαν στη Συμφωνία του Πόρτο Αλέγκρε ότι όλες οι αιρέσεις είναι «Εκκλησίες» και εμείς είμαστε ένα μέρισμα της μιας «Εκκλησίας» την οποία απαρτίζουμε μόνον όταν έλθουμε όλοι μαζί σε κοινωνία! Άρα, πάει και το Σύμβολο της Πίστεως!   Το 2013 υπέγραψαν στη Συμφωνία του Πουσάν ότι μετανοούμε εμείς οι Ορθόδοξοι ως συνυπεύθυνοι για τα σχίσματα και τις διαιρέσεις της Εκκλησίας σε κομμάτια, και ότι γι’ αυτό πρέπει να επανέλθουμε σε κοινωνία όλα τα διηρημένα μέλη της «Εκκλησίας», δηλαδή Ορθόδοξοι και αιρετικοί!   Το 2016 συνεκλήθη υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου η Οικουμενιστική ψευδο-σύνοδος του Κολυμπαρίου, για την οποία έχουν ήδη γραφεί ποταμοί καταδικαστικών άρθρων και μελετών τόσο από τους Αγιορείτες Πατέρες, όσο και από Πατέρες και πανεπιστημιακούς θεολόγους, ακόμη και εκτός Ελλάδος.

 

Συμπροσευχές.

Θεωρώ απαράδεκτη και βλάσφημη την Οικουμενιστική πρακτική των συμπροσευχών εφόσον οι αιρετικοί εξακολουθούν να παραμένουν στην πλάνη. Οι ιεροί κανόνες στο σύνολό τους απαγορεύουν όχι μόνο τα συλλείτουργα και τις εντός των ναών συμπροσευχές, αλλά και τις απλές συμπροσευχές σε ιδιωτικούς χώρους. «ου δει αιρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι».

Επεξήγηση Έχουμε συμπροσευχή όταν : Υπάρχει σύμπτωση τόπου και χρόνου στην προσευχή  (αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη). Ασφαλώς μόνο η ταυτόχρονη παρουσία στον ίδιο τόπο, χωρίς να συντρέχουν και άλλες προϋποθέσεις, δεν είναι ικανή για να συντελεσθεί συμπροσευχή π.χ. ο προφήτης Ηλίας  στο Καρμήλιο όρος με τους ιερείς του Βάαλ (Γ΄ Βασιλ. ιη΄ 36), ο προφήτης Ιωνάς στο καράβι προς Θαρσείς  (Ιωνά α΄ 5), ο  Απ.  Παύλος στη φυλακή παρουσία των άλλων δεσμίων (Πραξ. ιστ΄25), η Ρωσική αντιπροσωπεία στον Ι. Ν. Αγ. Σοφίας  Κωνσταντινουπόλεως, πριν εκχριστιανισθούν οι Ρώσοι. 2. Υπάρχει κοινή βούληση για τον ίδιο σκοπό, για την τέλεση προσευχής (ικανή και αναγκαία συνθήκη). 3. Συμμετέχουμε στην εξέλιξη της προσευχής, με τη χρήση κοινού προγράμματος λατρείας (π.χ. κοινό το περιεχόμενο των ευχών ή ύμνων, ανταπόκριση στις κελεύσεις του λειτουργού, ένδυση λειτουργικών αμφίων για τους  κληρικούς) (ικανή, αλλά όχι αναγκαία συνθήκη)

 

Θεωρώ βλάσφημη την καθιέρωση στο πλαίσιο των συμπροσευχών τηςλεγόμενης «Παγκόσμιας Εβδομάδας Προσευχής για την Ενότητα των Χριστιανών». Πρόκειται για μια παγκόσμια διοργάνωση, την οποία έχει καθιερώσει ο Παπισμός, εδώ και πολλές δεκαετίες, και πραγματοποιείται κάθε χρόνο από τις 18 έως τις 25 Ιανουαρίου. Η διοργάνωση αυτή, η οποία περιλαμβάνει συμπροσευχές Πατριαρχών, Προκαθημένων και άλλων «εκκλησιαστικών» ηγετών από διάφορες ομολογίες, σταδιακά και προοδευτικά επεκτάθηκε και στο χώρο του Προτεσταντισμού. Με την ίδρυση του Π.Σ.Ε. το 1948, οι συμπροσευχές για την ενότητα των χριστιανών καθιερώθηκαν πλέον και έγιναν θεσμός μέσα στο χώρο του Προτεσταντισμού.

Υπάρχει και μια άλλη σοβαρή παράμετρος, σχετικά με τις «Προσευχές για την ενότητα των χριστιανών». Εμμέσως πλην σαφώς μετατίθεται η ευθύνη για την ενότητα στο ίδιο τον Θεό, τον Οποίο παρακαλούν οι προσευχόμενοι να κάμει την «πολυπόθητη» ένωση! Οι αιρετικοί αποποιούνται των ευθυνών τους για τη διαίρεση του χριστιανικού κόσμου και επιζητούν από το Θεό να κάμει, μαγικώ τω τρόπω, την ένωση! Μελετώντας όλες τις μέχρι τώρα συμπροσευχές, δεν συναντήσαμε πουθενά τη λέξη «μετάνοια», ούτε ως έννοια! Αντίθετα κάνουν λόγο για μια αόριστη και σκιώδη «συνολική ευθύνη» των χριστιανών, η οποία προκλήθηκε από «προκαταλήψεις του παρελθόντος»! Ο θεολόγος κ. Ι.Μπουγάς έγραψε το εξής απίστευτο: «Μετά την οικουμενική προσευχή των Χριστιανών η Χάρις του Αγίου Πνεύματος θα οδηγήσει και στο κοινό Ποτήριο κατά το ευλογημένο Συλλείτουργο όλων των χριστιανικών ομολογιών» (https://arxon.gr /2023/01/i-koini-proseychi-olon-ton-christianon-18-25-ianoyarioy-2023-odigei-stin-enotita/)!

Πιστεύω ότι οι συμμετέχοντες προσεύχονται σ’ έναν ανύπαρκτο Θεό, αφού σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, η αίρεση είναι ένα δεύτερο είδος αθεΐας: «Δεύτερον δε γένος αθεΐας εστίν η πολυσχιδής και πολύμορφος απάτη των αιρετικών». Επίσης  αυτοί που συμμετέχουν σ’ αυτές επιζητούν να επιτύχουν μια ενότητα, που δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Επιζητούν την ενότητα όχι εν τη αληθεία της Ορθοδόξου πίστεως και μέσα στους κόλπους της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, αλλά μέσα στην «ποικιλομορφία» μιας σωρείας διαφορετικών δογματικών πεποιθήσεων, πολλές φορές εκ διαμέτρου αντιθέτων μεταξύ τους.

Απορρίπτω την ερμηνεία που δίνουν οι Οικουμενιστές στη φράση της Αρχιερατικής προσευχής του Κυρίου «ίνα πάντες εν ώσιν», (Ιω. 17,21), για να δικαιολογήσουν τις συμπροσευχές, όσο και τις πάσης φύσεως ενέργειές του.

Όπως έχουμε τονίσει, η φράση αυτή έχει κακοποιηθεί βάναυσα και έχει παρερμηνευτεί όσο κανένα άλλο χωρίο της Καινής Διαθήκης. Οι οικουμενιστές ισχυρίζονται ότι ο Χριστός με τη φράση αυτή προανήγγειλε ότι όλες οι χριστιανικές ομολογίες θα αποκτήσουν κάποτε στο μέλλον τη μεταξύ τους πολυπόθητη ενότητα και θα αποτελέσουν τη «Μία» Εκκλησία, υπονοώντας, ότι η Εκκλησία τώρα είναι διεσπασμένη. Όμως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν συμφωνεί μαζί τους. Ερμηνεύοντας το χωρίο αυτό παρατηρεί: «Ίνα ώσιν εν,καθώς συ,Πάτερ,εν εμοί,καγώ εν σοι […] Τι είναι, λοιπόν,το ‘Εν ημίν’; Στην πίστη προς εμάς.Επειδή βέβαια τίποτε δεν σκανδαλίζει όλους,όσο η διάσπαση,αυτό κατασκευάζει,ώστε να γίνουν ένα.Τι, λοιπόν; Το κατόρθωσε αυτό, λέγουν; Και πάρα πολύ το κατόρθωσε. Διότι, όλοι όσοι πίστευσαν μέσω των Αποστόλων είναι ένα, μολονότι κάποιοι από αυτούς αποσπάστηκαν…..»

Παράρτημα

Απαραίτητα στοιχεία για τις συμπροσευχές Όλοι  οι έγκριτοι σχολιαστές των Ι. Κανόνων χρησιμοποιούν το «συνεύχεσθαι» ή «προσεύξασθαι μετά τινός» πρωτίστως με την έννοια της απλής συμπροσευχής και σπανιότερα με την έννοια του συλλειτουργείν. ------------------------------------------------------------------- Ενδεικτικά: 1. Βαλσαμών «ο αφωρισμένω συνευξάμενος οπουδήποτε αφορισθήσεται, καν επίσκοπος εστι, καν λαϊκός … ει τις ούν μετ’ αυτού συμψάλλη εν οίκω, ή εν αγρώ, ουκ αιτιαθήσεται . ταυτόν γαρ εστι το εν εκκλησία ή έξωθεν ταύτης συνεύξασθαι μετά του αφωρισμένου. συνομιλείν δε μετά του αφορισμένου ου κωλυώμεθα» (ερμηνεία στον Ι΄ Αποστολικό, Ρ-Π., β, 14). Ο Βαλσαμών, είναι απολύτως σαφής : το αντικανονικώς «συνεύξασθαι» διαπράττεται «οπουδήποτε», και από επίσκοπο και από λαίκό. Συνεπώς δεν πρόκειται περί συλλειτουργίας. Και απλή συμψαλμωδία ως συμπροσευχή μπορεί να τελεσθεί ή στο σπίτι, ή στην ύπαιθρο. Δεν έχει σημασία, αν τελείται ενώπιον της εκκλησιαστικής κοινότητος «εν εκκλησία», ή κατ’ ιδίαν «έξωθεν αυτής». Είναι προφανές ότι ο Βαλσαμών δεν αναφέρεται αποκλειστικά σε Θ. Λειτουργία και συλλειτουργία, αλλά σε οποιαδήποτε προσευχή. «Ἐνταῦθα (στόν ΜΕ΄ Κανόνα) μη εἴπης ἐν ναῷ τον ἐπίσκοπον καί τούς λοιπούς συνεύξασθαι μετά αἱρετικῶν. οἱ τοιοῦτοι γάρ καθαιρεθήσονται κατά τον ΜΣτ΄κανόνα, καθώς και ὁ ἐπιτρέψας αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τί . ἀλλ’ ἐκλαβοῦ το συνεύξασθαι εἰς το ἁπλῶς κοινωνῆσαι, και ἡμερώτερον διατεθῆναι ἐπί τῇ εὐχῇ τοῦ αἱρετικοῦ (Ρ-Π, β, 60). Με ἁπλά λόγια λέει ὁ Βαλσαμών : ὁ ΜΕ΄Κανόνας δεν ἀφορᾶ στή περίπτωση πού ἔχουμε συμπροσευχή στό Ναό ἐπισκόπου με αἱρετικούς. Αὐτή ἡ περίπτωση, δηλαδή ἡ ἐν τῷ ναῶσ υμπροσευχή ἐπισκόπου και αἱρετικῶν καί μάλιστα ἄν δοθεῖ ἄδεια στους αἱρετικούς να συμπεριφερθοῦν ὡς κληρικοί ἀντιμετωπίζεται ἀπό τον ἑπόμενοΜΣΤ΄Κανόνα πιο αὐστηρά μέ καθαίρεση. Ἐδῶ, στόν ΜΕ΄ Κανόνα, να ἐκλάβειςτό «συνεύξασθαι» ὡς ἁπλή λατρευτική ἐπικοινωνία και ἁπλή προσευχή, χωρίς να ἔχουμε ἱεροπραξία ἀπό κληρικό. γι’ αὐτό ἐδῶ ἔχουμε μόνο ἀφορισμό. Συνεπῶς, κατά το Βαλσαμῶνα, «συνεύξασθαι» σημαίνει την ἁπλή προσευχή ἀκόμα και ἐκτός Ναοῦ, χωρίς ἱεροπραξία κληρικῶν, χωρίς τέλεση Θ. Λειτουργίας.   2. Ἅγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης: «μέγα ἁμάρτημα λογιάζει ὁ παρών Κανών (ΞΕ΄ Ἀποστολικός) το να ἔμβη τινάς Χριστιανός μέσα εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν διά να προσευχηθῇ …πόσῳ μᾶλλον παρανομεῖ ὁ Χριστιανός ἐκεῖνος ὅπου συμπροσεύχεται μέ τούς σταυρωτάς τοῦΧριστοῦ;» (ἑρμηνεία στόν ΞΕ΄ Ἀποστολικό, Πηδάλιον, σ. 84-85). Προφανῶς ἀναφέρεται σέ ἁπλή συμπροσευχή, διότι δε νοεῖται Θ. Λειτουργία καί συλλείτουργο σέ … ἑβραϊκή συναγωγή !   «όποιος ήθελε συμπροσευχηθεί με εκείνον όπου αφορίσθη από την ομήγυριν, και την προσευχήν των πιστών, καν και δεν ήθελεν συμπροσευχηθή μέσα εις την εκκλησίαν, αλλά μέσα εις τον οίκον ο τοιούτος ή ιερωμένος είναι ή λαϊκός ας αφορίζεται» (ερμηνεία στον Ι΄ Αποστολικό, Πηδάλιον, σ. 13). Αυτός που αποκόπτεται από την κοινή λατρεία, δεν είναι αποδεκτός ούτε σε κατ’ ιδίαν συμπροσευχή. Και εδώ δεν πρόκειται για Θ. Λειτουργία και συλλείτουργο διότι ο λαϊκός δεν συλλειτουργεί.   «ο παρών Κανών (ΜΕ΄ Αποστολικός) διορίζει ότι όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος ήθελε συμπροσευχηθή μονάχα, αλλ’ όχι και να συλλειτουργήση με αιρετικούς, ας αφορίζεται … ει δε και εσυγχώρησεν εις τους αιρετικούς να ενεργήσουν κανένα λειτούργημα ωσάν κληρικοί, ας καθαιρήται» (ερμηνεία στον ΜΕ΄ Αποστολικό, Πηδάλιον, σ. 50-51). Και εδώ αντιδιαστέλλεται σαφέστατα η συμπροσευχή από τη συλλειτουργία και ως προς την πράξη του παραβάτου και ως προς τις συνέπειες.   Στην ερμηνεία του ΙΑ΄ Αποστολικού δέχεται ο Αγ. Νικόδημος ως δυνατές και τις δύο έννοιες : ή ότι το «συνεύξηται λαμβάνεται αντί του συλλειτουργήση» ή «δηλοί κατά την κυριολεξία του, το να συμπροσευχηθή» (ερμηνεία στον ΙΑ΄ Αποστολικό, Πηδάλιον, σ. 14). 3. Αριστινός: «ο εισελθών εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών και προσευξάμενος μετ’ αυτών … ο δε εν οίκω συνευξάμενος μόνον αιρετικοίς επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος αφορίζεται» (ερμηνεία στον ΞΔ΄ Αποστολικό, Ρ-Π., β, 83). Και εδώ δε νοείται το συλλειτουργείν Ιουδαίοις, ή συλλειτουργείν εν οίκω, προφανώς αφορά σε απλή συμπροσευχή !   «ο συνευχόμενοςαιρετικοίς εν εκκλησία, ή εν οίκω, ακοινώνητος ωσαύτως έστω και αυτός» (ερμηνεία στον Ι΄ Αποστολικό, Ρ-Π., β, 14). Η «εν οίκω» συμπροσευχή δεν μπορεί να είναι συλλειτουργία.   «ο δε τον εις εκκλησίαν μη συναγόμενον τοις πιστοίς παραδεξάμενος, και κατ’ οίκους αυτώ συνευξάμενος ή και εν ετέρα εκκλησία τοις Κανόσιν υπεύθυνος έσται» (ερμηνεία στον Β΄ Αντιοχείας, Ρ-Π., γ, 129).   «ο συνευξάμενος μόνον αιρετικοίς, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, αφορίζεται . ο δε επιτρέψας αυτοίς ενεργήσαι τι, ως ιερωμένοις και κληρικοίς, καθαιρείται» (ερμηνεία στον ΜΕ΄ Αποστολικό, Ρ-Π., β, 60-61). Αντιδιαστέλλεται το «συνευξάμενος μόνον» από το «επιτρέψας ενεργήσαι τι ως ιερωμένοις ή κληρικοίς». Κατά συνέπεια με το «συνευξάμενος μόνον» ο Κανόνας υπονοεί την απλή συμπροσευχή χωρίς ιερατική πράξη και επιβάλλει αφορισμό. Αν υποννοείτο συλλείτουργο, τότε θα είχαμε καθαίρεση, διότι θα ενέπιπτε στην περίπτωση «επιτρέψας ενεργήσαι τι ως ιερωμένοις ή κληρικοίς».   4. Βλάσταρης: «αιρετικώ ή σχισματικώ όλως ημάς ουκ επιτρέπει συνεύχεσθαι» (Ρ-Π., στ, 73). Το «όλως», που δεν υπάρχει στο κείμενο του Κανόνος, τοποθετήθηκε από τον ερμηνευτή για να καλύψει κάθε έννοια του «συνεύχεσθαι» και για να επιτείνει την έννοια της απαγορεύσεως.   5. Ζωναράς: «Μέγα αμάρτημα ο κανών (ΞΔ΄ Αποστολικός) τον Χριστιανόν εις Ιουδαίων συναγωγήν, ή αιρετικών χάριν προσευχής εισιέναι … Χριστιανός τοις του Χριστού αναιρέταις συνευχόμενος κριθείη παρανομών» (ερμηνεία στον ΞΔ΄ Αποστολικό, Ρ-Π., β, 82). Ασφαλώς δε νοείται κοινή Θ. Λειτουργία με Ιουδαίους !   «ει τις ούν ακοινωνήτω … συνεύξηται, καν μη εν εκκλησία, αλλ’ εν οίκω, κακείνος αφορισθήσεται» (ερμηνεία στον Ι΄ Αποστολικό, Ρ-Π., β, 14).   «μήτε εν οίκω τινάς συνεύχεσθαι, μήτε εν ετέρα εκκλησία αυτούς (τους ακοινωνήτους) υποδέχεσθαι. Τους δε τοις τοιούτοις συνευχομένους, ή υποδεχομένους αυτούς εις εκκλησίας, ακοινωνήτους κακείνους είναι … τα αυτά δε και ο Ι΄ και ο ΙΑ΄ των Αγ. Αποστόλων έφη και ο ΛΓ΄ Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου φησίν, ότι ου δει αιρετικώ ή σχισματικώ συνεύχεσθαι» (ερμηνεία στο Β΄ Αντιοχείας, Ρ-Π., γ, 127). Εδώ ο Ζωναράς αντιδιαστέλλει το «εν οίκω συνεύχεσθαι» από το «εν εκκλησία υποδέχεσθαι» το μεν ως κατ’ ιδίαν απλή συμπροσευχή, το δε ως έκφραση της προσευχής της εκκλησιαστικής κοινότητος, της Θ. Ευχαριστίας. Όσοι λοιπόν «συνεύχονται ή υποδέχονται» ακοινωνήτους ή αιρετικούς ή σχισματικούς «ακοινωνήτους κακείνους είναι».   Όλη η εκκλησιαστική παράδοση μέχρι σήμερα θεωρεί ότι στους εν λόγω Κανόνες περί απαγορεύσεως της συμπροσευχής υπάγεται και η απλή συμπροσευχή σε οποιαδήποτε ακολουθία ή τελετή και όχι μόνο η τέλεση Θ. Λειτουργίας και το συλλείτουργο.

 

ΤΑ ΟΙΚΤΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕ  ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ… Οι απεσταλμένοι του Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά την επίσκεψή τους στο Άγιο Όρος με σκοπό να εντάξουν τις Ιερές Μονές στο σχέδιό τους και να συλλειτουργήσουν με τους Παπικούς, προσπάθησαν με διπλωματία να τους φέρουν σε συλλείτουργο. Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τα περισσότερα Μοναστήρια με αποτέλεσμα να προχωρήσουν σε εγκληματικές ενέργειες που ούτε οι βάρβαροι αχρίστιανοι πειρατές δεν είχαν κάνει... Και αφού έκαψαν τους ανθενωτικούς μοναχούς στον Πύργο της Μονής Ζωγράφου, προχώρησαν και στη Μονή του Βατοπαιδίου, και επειδή εκεί τους έλεγξαν ως Αιρετικούς, διά τούτο τον μεν Ηγούμενον, αφού τον έδεσαν με αλυσίδες, τον κατεπόντισαν εις την θάλασσα, τους δε άλλους δώδεκα Μοναχούς, τους απηγχόνησαν εις τόπον λεγόμενον σήμερα Φουρκόβουνον. Τα ίδια περίπου συνέβησαν και εις την Ιεράν Μονήν τωνΙβήρων, όπου άλλους μεν καταπόντισαν βυθίζοντας το πλοίο μεταφοράς τους ανοικτά του Ιβηρητικού πελάγους, άλλους δε, τους πήραν μαζί τους αιχμάλωτους… Εις την Μεγίστη Λαύρα όμως, όπου τους υποδέχθηκαν επισήμως και μάλιστα με κωδωνοκρουσίες, επακολούθησε η οργή του Θεού… Κι έτσι, ο μεν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης που συλλειτούργησε έλιωσε, όπως το κερί  στη φωτιά από σύντομη αρρώστια και πέθανε, οι δε άλλοι επτά συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι ( και κατ΄ άλλους 11 ), βρέθηκαν μετά θάνατον άλιωτοι, τυμπανισμένοι, και αφωρισμένοι, και των οποίων τα κατάμαυρα λείψανα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνος υπήρχαν στον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου των Αγίων Αποστόλων σε κοινή θέα προς διδασκαλία και σωφρονισμό εκ των γεγονότων, αλλά και προς παρότρυνση για προσευχές των ανθρώπων που τους έβλεπαν, ώστε να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει ο Πανάγαθος Θεός διαλύοντας τα σώματά τους…   ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ... «Εις αδελφός ήκουε διά τους αφορισμένους όπου είναι εις την Λαύραν του Άθωνος, και οι όποιοι Εδέχθησαν και συλλειτούργησαν με τον Ιωάννην Βέκκον, τον τότε Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Είχε αμφιβολίαν όμως, αν είναι πράγματι αληθινά όλα αυτά, και πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε, αν ευρίσκεται κανείς να τους είδεν, ιδίοις όμμασιν ως αυτόπτης μάρτυς δια να πεισθεί από την αμφιβολίαν οπού είχε… Και από τους πολλούς οπού ερώτησε του είπαν ότι ό Πνευματικός τους έχει ιδεί, και ήρθε και με έρώτησε, έάν γνωρίζω και εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, και τον επληροφόρησα ότι τους είδα και είναι βεβαιότατα, επειδή εγώ ήρθα εις το Αγιον Ορος, εις τα 1885, ετών είκοσι… Μετά δύο έτη, επειδή έτυχε να πάρουμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες, πηγαίναμε διά θαλάσσης με τη βάρκα την ιδικήν μας να το περιλάβομε, όπου ήμουν 22 ετών και ήτο τον Σεπτέμβριον μήνα δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού. Επήγαμε το εσπέρας και εμείναμε εις τον αρσανάν της Μεγ. Λαύρας, όπως το πρωΐ εξακολουθήσωμε το ταξίδιόν μας, καθώς και έγινε. Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα, από την Λαύραν, ακούω και μου λέγει ό Γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός, «παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι αφωρισμένοι, οι οποίοι εδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν, και συλλειτούργησαν με τον Ιωάννην Βέκκον και τους μετ' αύτού, τους οποίους εγώ τους έχω ιδεί και άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος και ίσως να γίνει κάποτε λόγος καινα λέγουν μερικοί ότι ψέματα είναι όλα αυτά, και ότι δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε  αφωρισμένοι, αλλά τα λέγουν διά φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι αυτό να πάμε, να τους ίδης ιδίοις όμμασι, να μη πιστεύεις ό,τι και αν σου λέγουν μετά, διότι και η Αγία Γραφή λέει, ο οφθαλμός είναι πιστότερος της ακοής… Και λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, φθάσαμε εις ένα απότομον γκρεμνόν, όπου μόνον να τον ιδεί ο άνθρωπος τρομάζει, και μου λέγει, «εδώ είναι »    Εγώ δε περιεργαζόμουν να τους ιδώ και τον λέγω «με κοροϊδεύεις;» Λοιπόν γέλασε και μου λέγει,  « τι νομίζεις, μήπως είναι κανένας Σταυρός, ή τίποτα Εικόνες για να τους βλέπουν οι άνθρωποι και να κάμνουν τον Σταυρόν τους; ενώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θα ίδης και τότε θα πιστέψεις...» Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την απότομον εκείνην χαράδρανκαί μετά κόπου πολλού, βγήκαμε έξω, και μετά είκοσι νύχια που λέει ο λόγος, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα και έπειτα είδα ένα σπήλαιον και εισήλθαμε, και βλέπω εκεί μέσα ένα ελεεινόν θέαμα: Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τον βράχον, όρθιοι, με τα ρούχα, ράσα και ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, τα μαλλιά  και το γένειον και των τριών μακρύ και κατάλευκον, τα πρόσωπα των όπως είναι το χρώμα της φούμας (μαύρο ), ομοίως και αι χείρες προς τα κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον εστραμμένοι προς τα μέσα, οι όνυχες των χειρών εως 2-4 πόντους μεγάλοι, των δε ποδών δεν εφαίνοντο, επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια… Μάλιστα θέλησα να τους ψηλαφήσω να ιδώ, αν πραγματικά το σώμα ήτο μαλακό, ή μόνον ξηρό δέρμα και οστά, αλλά δεν μου άφησε ο Γέρων και μου λέγει, «μη βάλεις εσύ χέρι επί την οργήν του Θεού…» Είς όλα όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν, μόνον χέρι δεν έβαλα. Και τότε διόλου δεν εδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ, ταράττεται η ψυχή μου και δεν ημπορώ ούτε να κοιμηθώ ημερόνυκτα ολόκληρα, ούτε να φάγω δύο και τρεις ημέρας, ενώ τότε όπου τους είδα ούτε έβαλα τίποτε εις τον νουν μου… Γράφω το παρόν, ιδία χειρί εις τας 2 Μαρτίου 1964 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος, Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός, από το Ιβηριτικό Κελί «Γεννέσιον του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου», του επιλεγομένου «Μαλάκι». (Άγιορειτικόν Εγκόλπιον - Ημερολόγιον του έτους 2004) ------------------------------------------------------------------------- Γι΄ αυτά τα τυμπανιαία και άλιωτα σώματα έχει διασωθεί το παρακάτω τραγικό περιστατικό: « Κάποτε, μερικοί ημιονηγοί ( μουλαράδες ) ευρισκόμενοι σε ευθυμία και μεθυσμένοι, έβαλαν μεταξύ τους στοίχημα για το ποιος απ΄όλους τους, ήταν πραγματικά γενναίος… Το στοίχημα ήταν, ότι όποιος έχει το θάρρος και καταφέρει να πάρει ένα από τα πτώματα αυτά και το φέρει στο μέρος που πίνανε κρασί και διασκέδαζαν, θα κέρδιζε και ένα ανάλογο ποσόν ! Και πράγματι, βρέθηκε ένας τολμηρός και με το πιστόλι στο χέρι μετέφερε το απαίσιο και ταλαιπωρημένο εκείνο λείψανο κερδίζοντας το στοίχημα… Η παράδοση αναφέρει ακόμη, ότι ένας προσκυνητής ευαίσθητος προφανώς, πλησιάζοντας και βλέποντας τα κατάμαυρα εκείνα και φουσκωμένα πτώματα, με τα ανακατεμένα μαλλιά, τα γαμψά νύχια, και με τα στόματα ανοικτά, όπου μπαινόβγαιναν ποντικοί, τόσο φοβήθηκε που έπαθε σοκ και ανακοπή της καρδιάς και πέθανε… Το παραπάνω περιστατικό υπήρξε και η αιτία να απομακρύνουν τους αφωρισμένους από τον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου και να τους πάνε σε μια σπηλιά κάτω, στην παραλία της Ρουμανικής Σκήτης, κτίζοντας με λιθάρια την πόρτα και κάνοντας αγνώριστο το μέρος όπου και παραμένουν ακόμη… Αυτά, δυστυχώς, υπήρξαν τα τραγικά αποτελέσματα συλλειτουργίας και συμπροσευχών Ορθοδόξων και Καθολικών στο Άγιο Όρος…