Ομολογία

 ΜΙΑ ΕΞΑΜΒΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

«ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ “12”» Σφαγιασθεντων Mητροπολιτων.

Συνέχεια από το φύλλο 305/11-2022.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΗΣΥΧOYΝΤEΣ.

Μετά από µικρή διακοπή που προέκυψε µε τον ερευνητή κ. Μπούρδαλα που προσπάθησε να παρουσιάσει ιστορικές Μπούρδαλες θεωρίες. Επανερχόµαστε (να µην ανησυχούν οι εκατοντάδες χιλιάδες που θορυβήθηκαν µη σταµατήσουµε) και θα συνεχίσουµε να

παρουσιάσουµε τα πραγµατικά εκκλησιαστικά ιστορικά γεγονότα της τελευταία πεντηκονταετίας µέσα από ντοκουµέντα αδιάσειστα.

Οι διαστρεβλωτές, συκοφάντες, ψεύτες, µπαλωµατήδες, ανιστόρητους… που είναι… ελάχιστοι και τους κρατούν µε κάποιο αξίωµα ή µε κάποιο χαρτί ως φιλοδώρηµα.

Σ΄ όλους αυτούς θα απαντούµε και θα τους καταγγέλλουµε συγχρόνως)

ΑΝΑΡΡΗΣΗ – ΑΝΑΡΙΧΗΣΗ – ΚΑΤΑΛΗΞΗ

Ψέµα: Και αφού γράφει µια πτώση Ιερωνύµου και την ανάρρηση στην Αρχιεπισκοπή του από Ιωαννίνων Μητροπολίτου, Σεραφείµ Τίκα. Ανάρρηση! Με έκανε εντύπωση η λέξη και έτρεξα στα λεξικά, να µάθω τι σηµαίνει ανάρρηση! Και έµαθα ότι είναι

η αναγόρευση, η άνοδος σε υψηλό αξίωµα: ή – στο θρόνο, στο επισκοπικό αξίωµα (ΠΑΠΥΡΟΣ LAROUSSE, τόµος 1, σελ. 102).

Μήπως κάνω λάθος εγώ και δεν είναι έτσι κ. Ανδρεόπουλε; Διότι, όπως γνωρίζεις, ο Ιωαννίδης τακτικότατα µε στρατιωτικό αεροπλάνο βρίσκονταν στα Γιάννενα και συνέτρωγαν µαζί µε το Σεραφείµ. Για το θέµα αυτό η εφηµερίδα “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”

έγραφε:

«Επί δικτατορίας, ο Ιωαννίδης επισκέπτονταν κάθε τόσο το πατρικό του χωριό. Επήγαινε µε αεροπλάνο και στο

αεροδρόµιο των Ιωαννίνων τον περίµενε τζιπ της Ε.Σ.Α. Με το τζιπ αυτό πήγαινε στο χωριό (στα Ζαγόρια), καθόταν µια

περίπου ώρα στο καφενείο της πλατείας, κοίταζε προς το σπίτι όπου γεννήθηκε, δεν µιλούσε σε κανέναν και έφευγε. Το

µεσηµέρι έτρωγε συνήθως στη Μητρόπολη Ιωαννίνων (Μητροπολίτης ο Σεραφείµ) και επέστρεφε στην Αθήνα µε το

απογευµατινό αεροπλάνο».

Η δε εφηµερίδα «ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ» της 17-1-1975 συµπληρώνει: «Κατά θετικάς πληροφορίας, ο κ. Σεραφείµ είχεν ειδοποιηθεί εµπιστευτικώς υπό του Ιωαννίδη δυο ηµέρας προ της 25 Νοεµβρίου, περί της επικειµένης ανατροπής του Παπαδοπούλου, ώστε να ευρίσκεται εις Αθήνας δια την ορκωµοσίαν της νέας Κυβερνήσεως και δια την ανακήρυξίν του ως Μητροπολίτου Αθηνών».

(Από το βιβλίο “Ο ΣΕΡΑΦΕΙΜ… ΚΙ ΕΓΩ” του Ιερέως Κώστα Μπαλωµένου από τα Ιωάννινα, σελ. 130).

Έχουµε αρκετές περιγραφές στις εφηµερίδες µε την ορκωµοσία από το Σεραφείµ στη δικτατορία Ιωαννίδη, θα περιοριστούµε

µόνο σε δύο, το ένα που το περιγράφει ο «Ορθόδοξος Τύπος» στις 12 Ιανουαρίου 1990 επικαλούµενος έναν Ταξίαρχο αυτόπτη

µάρτυρα στο γεγονός και αφηγείται: «Την νύχτα της 24 ης προς 25 ην Νοεµβρίου 1973 (ηµέρα του κινήµατος Ιωαννίδη), ο κ.

Σεραφείµ διανυκτέρευσε – Μητροπολίτης τότε Ιωαννίνων – στο Πεντάγωνο, τρίβοντας τα χέρια του από χαρά και

χαριτολογώντας µε τους αναµένοντας υποψηφίους Υπουργούς και Πρόεδρο, έλεγε: “Πάµε, πάµε να σας ορκίσω”. Ο

ίδιος Ταξίαρχος ήταν που τον συνόδευσε στο ασανσέρ και τον επιβίβασε στο τζιπ και πήγε για την ορκωµοσία».

Και το δεύτερο είναι η οµολογία του ίδιου του Σεραφείµ στην τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε στο δηµοσιογράφο Γ. Τράγκα

στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ το 1993, στην εκποµπή “χωρίς αναισθητικό”, που παραδέχθηκε ότι εισήλθε “πραξικοπηµατικά” στην αρχιεπισκοπική καθέδρα.

Αν ήταν ανάρρηση και όχι αντικανονική παρανοµία, κ. Ανδρεόπουλε, δε θα παρακαλούσε τον Ιερώνυµο, µόλις πληροφορήθηκε

την καταγγελία του στην Ιερά Σύνοδο για την αντικανονική ενέργειά του αυτή ο Σεραφείµ, έσπευσε αµέσως να τηλεφωνήσει στον

Ιερώνυµο, για να τον ικετεύσει ότι είναι πρόθυµος να τον επισκεφθεί και να του φιλήσει τα πόδια (!), ότι είναι καλός άνθρωπος και ότι εξαναγκάσθηκε να το πράξει: επειδή ασφαλώς γνώριζε την παραβίαση των Ιερών Κανόνων ότι: «εισπήδησιν εις ξένην

δικαιοδοσίαν και αντιποίησιν Αρχής…» και είναι αδίκηµα που δεκάδες Ιεροί Κανόνες επιβάλουν την ποινή της καθαίρεσης.

Αν ήταν ανάρρηση, δε θα παρακαλούσε τον πρώην Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο Βαβανάτσο να τον βοηθήσει, να καταλάβει την

αρχιεπισκοπή, όπως µας το µεταφέρει ο φίλος σας π. Γεωρ. Πυρουνάκης από την επίσκεψη Σεραφείµ και το διάλογο που είχαν

στο σπίτι του Αρχιεπ. Ιακώβου: «Ήµουν παρών σε µια τροµερή σκηνή – λέει – που µε ξεγέλασε και µένα.

Π. Πυρουνάκης: «Ο Σεραφείµ πήρε το πράσινο φως µόνο από τον Ιωαννίδη. Διαδόθηκε πως η εκλογή του θα γινόταν έστω και

µε πέντε αρχιερείς… Χαρακτηριστικά λέγαν και µε τρεις ακόµα…

» Ήταν άρρωστος ο Ιάκωβος και ο Σεραφείµ σηκώθηκε, έπεσε γονυπετής, αγκάλιασε τον Ιάκωβο και του είπε: “Συ µε έκανες

παπά, εσύ Μητροπολίτη Άρτης, συ Ιωαννίνων και τώρα εσύ, αν θέλεις, θα γίνω αρχιεπίσκοπος…”. Ο Ιάκωβος του είπε:

“Τι είναι αυτά που λες Σεραφείµ; Ο Θεός τάκανε όλα…!”. Και συνέχισε ο Σεραφείµ: “Μακαριώτατε, εσύ θα είσαι η µεγάλη κρισάρα της Εκκλησίας. Εσύ ο πιο µυαλωµένος και σοφός απ’ όλους…!” (εφηµ. “ΤΑ ΝΕΑ”, 16/9/1977).

Αυτό, κ. πολυ… γράµµατε, δεν είναι ανάρρηση, είναι αναρρίχηση (σκαρφάλωµα – απόκτηση αξιώµατος µε όχι θεµιτό τρόπο – λεξικό Τριανταφυλλίδη, σελ. 104), είναι κατάληψη (απόκτηση… µε βίαιο τρόπο – λεξικό Γ. Μπαµπινιώτη, τόµος 3, σελ. 592).

Είναι, είναι…!

ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ – ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ

Και συνεχίζει τον πρόλογο ο πολύ… γράµµατος κ. Ανδρεόπουλος: «Παράλληλα µε την ιστορικά παράθεση των γεγονότων

εξετάζονται υπό το πρίσµα των Ιερών Κανόνων και των νόµων οι πράξεις της κεντρικής (Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας)

εκκλησιαστικής διοίκησης της επίµαχης περιόδου».

Ο κύριος συγγραφέας µας µετακυλά από έκπληξη σε έκπληξη ή ακριβέστερα µας καταβαραθρώνει ολοένα και βαθύτερα στα

ενδότερα της παραπληροφόρησης και µας παραπλανά µε δηµαγωγικό και καµουφλαρισµένο τρόπο σε περιστατικά και γεγονότα

ανύπαρκτα. Εδώ µας λέει ότι τα γεγονότα θα εξεταστούν υπό το πρίσµα των Ιερών Κανόνων, ψάχνεις να βρεις έναν Ιερό Κανόνα

σε ένα βιβλίο 193 σελίδων και δε βρίσκεις ούτε έναν. Αναφέρει µόνο την επιστολή του Ιακώβου Διαµαντοπούλου που τις πρωινές

ώρες, που επικράτησε η δικτατορία, τον συνέλαβαν και καταλογίζει ευθύνες στον Ιερώνυµο (ο Ιερώνυµος έγινε αρχιεπίσκοπος

µετά από 23 ηµέρες – 13/5/1967) και τον καθιστά υπόδικο έναντι των Ιερών Κανόνων, ξέχασε ο πολυ… γράµµατος για τους

“αποστάτες” τι έγραψε στο “ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 1967-1974” στη σελίδα 86 ότι η Γνωµοδότηση της “Ειδικής

Επιτροπής που είχε συστηθεί από 8 κορυφαίους καθηγητάς θεολόγους των δύο Πανεπιστηµίων µε την υπ’ αριθ. 60277/129/1965

απόφαση του Προέδρου της Κυβερνήσεως (των λεγοµένων “αποστατών”) Στ. Στεφανόπουλο, όµως κατά την “επιστηµονική

άποψη” του κ. Ανδρεόπουλου: «µόνο η επιτροπή αυτή µόνο κατ’ ευφηµισµόν ήτο “ειδική” (απάντησή σας 16/9/2017, στη σελ. 6

σειρά 5).

Και έτσι βρήκε το “Δηµοκράτη” Ιάκ. Διαµαντόπουλο που αναφέρει κάποιους Κανόνες – ανεξάρτητα ερµηνευόµενους και

παράλληλα συγκρινόµενα είναι υπέρ του Ιερωνύµου – να µας τους παρουσιάσει, αφού πρώτα µας είπε ότι απεχθάνεται τους

“αποστάτες” της κυβέρνησης Στ. Στεφανόπουλου!

Ποιος ήταν ο Ιακ. Διαµαντόπουλος! Μας το λέει το ιστολόγιο Wikipedia που το διαχειρίζεται ο πολύ… γράµµατος: “Πολιτική

σταδιοδροµία”: «Ο Ιάκωβος Διαµαντόπουλος… διαγράφηκε µε συνοπτική διαδικασία από βουλευτής της Ένωσης Κέντρου τον

Ιούνιο του 1965, γιατί µεταπήδησε στις “Δηµοκρατικές” κυβερνήσεις των “Αποστατών”, σηµειώστε: «Χρηµάτισε υπουργός

Υγιεινής, στη συνέχεια Υπουργός Παιδείας και Θρησκευµάτων στην κυβέρνηση “Αποστατών” Αθανασιάδη-Νόβα, χρηµάτισε

υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Στ. Στεφανόπουλου και µετά, µέχρι τη διάλυση της Βουλής από τη δικτατορία

διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής. Γι’ αυτό η επιστολή Διαµαντόπουλου που ήταν εναντίον του Ιερωνύµου, έχει κύρος και

υπόσταση, αφού προέρχεται από κορυφαίο “Αποστάτη”, ενώ η “ειδική επιτροπή” των 8 πανεπιστηµιακών καθηγητών δεν έχει

κύρος και υπόσταση, αλλά “κατ’ ευφηµισµόν” ήταν, επειδή προτάθηκε και έγινε από την κυβέρνηση Στ. Στεφανόπουλου. Η κρίση

για το συγγραφέα δική σας.

Ο πολυβραβευµένος κ. Ανδρεόπουλος στη σελίδα 101 του βιβλίου του “ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ 12”, για να πατάξει τους

Αγωνιζόµενους και όσοι υπερασπίζονται τους 12 διωχθέντες αγίους µητροπολίτες, µεταφέρει µέρος από το ανακοινωθέν της

Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (11/8/1993), το οποίο λέει: «… εις δε τους λαϊκούς, οι οποίοι προπηλάκισαν αρχιερείς και

εδηµιούργησαν εις βάρος αυτών επεισόδια επιβάλλονται τα υπό του Γ΄ κανόνος της εν Αγία Σοφία Συνόδου

προβλεπόµενα επιτίµια». Επειδή πολύ θα νοµίσουν ότι είναι καταδικασµένοι, αναφέρω ακριβώς τον Ιερό Κανόνα: «Ει τις των

λαϊκών αυθεντήσας…, τολµήσοι Επίσκοπον τίνα τύψαι ή φυλακίσαι χωρίς αιτίας, ή συµπλησάµενος αιτίαν ο τοιούτος,

ανάθεµα έσω» (9 ος Ι. Καν. Αγ. Σοφίας. Ι. Πηδάλιο, σελ. 3653).

Ερµηνεία: «Δι’ ο και ο παρών Κανών διατάσσεται, ότι, ανίσως κανένας λαϊκός τολµήση να κτυπήσει Επίσκοπόν τινα… ή να βάλη αυτόν εις φυλακήν, ή χωρίς καµµίαν αιτίαν, ή πλάσας αυτός από λόγου του αιτίαν ψευδή, ο τοιούτος ας αναθεµατίζεται». Κύριε Ανδρεόπουλε, κάποιοι λένε ότι είστε αγράµµατος, εγώ όµως ο αγράµµατος, αυτό δεν το δέχοµαι, ένας

καθηγητής της δικής σας βραβευµένης εµβελείας να περάσει αυτή την άποψη, εδώ όµως σας βρίσκω αδιάβαστο, διότι πέστε µου ή δείξτε µου µία περίπτωση χτυπηµένου Επίσκοπου; Εγώ όµως έχω να σας παρουσιάσω δεκάδες χτυπηµένους, δεκάδες

φυλακισµένους και εκατοντάδες συρόµενους στα δικαστήρια από επισκόπους µε ψευδείς µαρτυρίες και καταθέσεις!

Και εδώ συµβαίνει το αντίθετο, διότι υπάρχουν Ιεροί Κανόνες που διατάσσουν σε καθαίρεση τον Επίσκοπο ή Πρεσβύτερο, ή Διάκονο που κτυπά ο ίδιος ή βάζει άλλους να κτυπήσουν: «Επίσκοπον, ή Πρεσβύτερον, ή Διάκονον τύπτοντα πιστούς αµαρτάνοντας ή απίστους αδικήσαντας, και δια των τοιούτων φοβείν εθέλοντα, καθαιρείσθαι προστάσσοµεν. Ουδαµού γαρ ο Κύριος τούτο ηµάς εδίδαξε. Τουναντίον δε αυτός τυπτόµενος, ουκ αντέτυπτε, λοιδορούµενος, ουκ αντελοιδόρει,

πασχων, ουκ ηπείλει» (27 ος Ι. Καν. των αγίων Αποστόλων, Ιερό Πηδάλιο, σελ. 26).

Ερµηνεία: (Όποιος Επίσκοπος… κτυπά τους χριστιανούς εκείνους, όσους σφάλουν εις αυτόν, ή τους απίστους… και θέλει, ότι µε τα τοιαύτα κτυπήµατα, να κάµη να τον φοβούνται οι λοιποί, προστάζοµεν να καθαίρηται ο τοιούτος. Διότι ο Κύριος εις κανένα µέρος του Ευαγγελίου δε µας εδίδαξε µε το παράδειγµά του. Επειδή δερνόµενος από τους στρατιώτες, δε σήκωσε χέρι να τους δείρη και αυτός. Κατηγορούµενος και υβριζόµενος, δεν ύβριζεν, ούτε εκατηγόρει. Και πάσχων επάνω εις τον σταυρόν, δεν εφοβέριζε να τους παιδεύση, αλλά παρεκάλει τον Πατέρα του να τους συγχωρήση. Του οποίου Κυρίου µιµηταί πρέπει να είναι και οι ιερωµένοι… όχι µόνον καθαιρούνται οι ιερωµένοι εκείνοι, όπου χτυπήσουν οι ίδιοι µε το χέρι τους, αλλά και εκείνοι, όπου βάλλουν άλλους να χτυπήσουν).

Λένε και αµέσως παρακάτω πάλι οι Ιεροί Κανόνες των Αγ. Αποστόλων: «Επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, αµελών του κλήρου,

ή του λαού, και µη παιδεύων αυτούς εις ευσέβειαν, αφοριζέσθω, επιµένων δε τη αµελεία και ραθυµία, καθαιρείσθω» (59 ος

Ι. Καν. των Αγίων Αποστόλων – Ιερό Πηδάλιο, σελ. 73).

Ερµηνεία: (Όποιος Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος αµελεί τους κληρικούς του και όλον τον επίλοιπον λαόν, και δε διδάσκει αυτούς,

τα της ευσεβείας δόγµατα και έργα, ας αφορίζηται, έως ου να διορθωθή. Ει δε επιµένοι εις την αµέλειαν και ραθυµίαν του, ας

καθαίρεται ολότερα ως της επισκοπής και του πρεσβυτερίου ανάξιος). Εδώ βλέπουµε οι άγιοι Απόστολοι να διατάσουν τα αντίθετα

από την απόφαση της 10 ης Αυγούστου 1993, που πήραν οι “άγιοι” Συνοδικοί.

Επίσης είναι δεκάδες οι Ιεροί Κανόνες που απαγορεύουν στους Επισκόπους ή Πρεσβυτέρους να διώκουν στα κοσµικά

δικαστήρια τους πιστούς για όλα τα θέµατα, αλλά προπάντων για δόγµατα πίστεως, ιεροκανονικά και προβλέπονται γι’ αυτούς

βαρύτατες τιµωρίες, µέχρι και καθαίρεση, και εδώ έχουµε όχι δεκάδες, αλλά εκατοντάδες που αποδείχθηκαν ότι ήταν ψεύτικες και

τεχνητές, γι’ αυτό όλες µα όλες ήταν αθωωτικές!

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΟΥ ΜΕ ΠΑΓΩΣΕ ΤΟ ΑΙΜΑ

Προχωρώντας στην επόµενη σελίδα (4) και διαβάζοντας το διάστηµα α) «από το 1967 – έτος κατά το οποίο δηµιουργήθηκε το

πρόβληµα µε την ανάρρηση σε επισκοπικούς θρόνους υποψηφίων, όχι από κανονική ιεραρχία, αλλά από τη λεγοµένη

“Αριστίνδην” Ιερά Σύνοδο – µέχρι και το 1974, οπότε οι ούτω πως εκλεγέντες αρχιερείς (οι δέκα τον αριθµό “ιερωνυµικοί”,

αποτελέσαντες µαζί µε τους δύο, επίσης, κηρυχθέντες εκπτώτους προϊερωνυµικούς Μητροπολίτες, της λεγόµενη οµάδα των “12”)

κηρύχθηκαν έκπτωτοι».

Κύριε Ανδρεόπουλε, σε εξοµολογούµαι, µου κόπηκε η ανάσα, πάγωσε το αίµα µου, σκοτείνιασε ο λογισµός, µου φάνηκε ότι

έπεσε πάνω µου αστροπελέκι. Δύο ηµέρες στριφογύριζα, σε κοιτούσα Μπάµπη και µονολογούσα πως σε κυρίευσε το πάθος – να

µην πω το ψεύδος – της ανειλικρίνειας. Έστησες στον τοίχο την αλήθεια και τη σκότωσες και τώρα τη βλέπω µπροστά σου

σωριασµένη, νεκρή, ένα πτώµα που σκορπά αηδιαστική µυρουδιά, προσπάθησα να ανοίξω διάλογο µαζί σου από το Σεπτέµβριο

του 2015 µε εκείνο το κατάπτυστο δηµοσίευµά σου «Όταν η νύµφη δεν ήτο “εθνικόφρων”», που δε συνάντησα ούτε µια αλήθεια

και ενώ το ψέµα το είχαν ως πρώτο θέµα ως “εν ριπή οφθαλµού” σε όλα τα µέσα ηλεκτρονικής δικτύωσης και όχι µόνο, την

απάντησή µου στα ψέµατά σας δεν την ανάρτησε σχεδόν κανείς, λες και είχατε όλοι συνεννοηθεί. Συνέχισα να προσπαθώ τα έτη

2017-2018 για το περισπούδαστο “συγγραφικό” σου έργο «Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974», για να σου µεταφέρω ότι

αγκοµαχείς, να πείσεις κάποιους ευκολόπιστους, αλλά ο κόσµος έχει διαίσθηση. Και τώρα λυπάµαι, διότι από το Μάιο του 2017

που κυκλοφόρησε το βιβλίο σου σε 800 αντίτυπα µε την αρχική τιµή των 30 ευρώ, κατατέθηκε στα 23 ευρώ, τώρα πωλείται στα 16

ευρώ, και αν δεν είχαν µοιραστεί ως “τιµής ένεκεν” (δωρεά) σε µητροπόλεις, µοναστήρια, φίλους γνωστούς περίπου τα µισά,

σήµερα µετά από πέντε (5) και πλέον χρόνια βρίσκονται στοιβαγµένα στα ράφια του εκδότου και σε βιβλιοπωλεία παρά τη µεγάλη

διαφήµιση και την παρουσίαση που έγινε σε µεγάλες πόλεις.

Προσπαθήσατε να περάσετε (εσείς µε το βιβλίο σας και ο δεσπότης Αρκαλοχωρίου, µέσω της εφ. “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ”, όπως και

ο καθ. Ι. Κονιδάρης µε άρθρα κ.ά.) ότι πριν τη δικτατορία η Εκκλησία (διοικούσα) ήταν ένας “Κήπος της Εδέµ”, αυτό όµως ήταν ένα

ψεύτικο µυθιστόρηµα, ο Αρχιµανδρίτης τότε Αυγουστίνος Καντιώτης να τι έγραφε στον Πρωθυπουργό και Εισαγγελέα του Αρείου

Πάγου Κων. Κόλλια:

«Εξοχώτατε, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. … Η εκκλησιαστική κατάσταση είναι πανάθλια. Η Εκκλησία κινδυνεύει να γίνη

Εκκλησία Βοργίων. Σκάνδαλα πρωτάκουστα συνετάραξαν και συνταράσσουν την Ελληνικήν κοινωνίαν. Το δε

φοβερώτερον, ότι τα σκάνδαλα αυτά καλύπτονται µε αρχιερατικούς µανδύας. Η διαµαρτυρία τιµίων κληρικών πνίγεται εν

µέσω των φωνών των προστατών των σκανδάλων. Αρχιερατικαί φατρίαι αναβιβάζουν εις τους θρόνους φαύλα και ανίκανα στοιχεία. Ο Νεπωτισµός ήρχισε να εισδύη εις τας τάξεις της Ιεραρχίας. Επισκοπαί και ενορίαι, ως να είναι φέουδα, διανέµονται εις φίλους και συγγενείς. Ασυδοσία εκ του πλούτου της Εκκλησίας. Κλέπται και λησταί µε ράσα και εγκόλπια κατατρώγουν τον µοναστηριακόν πλούτον. Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη ανύπαρκτος. Ιερείς κατήντησαν µουζίκοι… Χρειάζονται ριζικά µέτρα. Η Ιεραρχία εχρεωκόπησεν εν τη συνειδήσει του έθνους. Μία ολιγοµελής Σύνοδος εξ

επιλέκτων κληρικών, επισκόπων, ει δυνατόν, πλαισιουµένη υπό εκλεκτόν αντιπρόσωπον της Κυβερνήσεως, δύναται να κάµη την κάθαρσιν εκ κορυφής µέχρι ποδών. Αποστράτευσις φαύλων και ανίκανων. Επιστράτευσις παντός τιµίου και ικανού… Και εγκλεισµός, ως εις Γυάρον, εις τινα Μονήν του Αγίου Όρους όλων των σκανδαλοποιών αρχιερέων και λοιπών κληρικών πλέον επικινδύνων ή των αντεθνικώς δρώντων…

Εστέ βέβαιος, Εξοχώτατε, ότι σύµπας ο ευσεβής Ελληνικός λαός θα είναι παρά το πλευρόν σας εις πάσαν τοιαύτην προσπάθειαν…» (περ. “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ”, Πάσχα 1967).

Αυτή ήταν η εκκλησιαστική κατάσταση, κ. Ανδρεόπουλε και δε δηµιουργήθηκε το 1967 µε την Αριστίνδην Σύνοδον, η οποία

υπήρξε η αγιότερη και δε θα αργήσει, που σε µερικά χρόνια (ήδη έχουν αρχίσει) να βλέπουµε να κατατάσσονται στο αγιολόγιο της

Εκκλησίας δεκάδες Άγιοι Αρχιερείς της “Ιερωνυµικής” περιόδου. Αυτό τρόµαξε και το διάολο και φαίνεται πως είναι και ο λόγος,

που τα τελευταία χρόνια γίνεται µάχη στο παρασκήνιο, σαν να άνοιξε τον Άδη και µαινόµενος προσπαθεί να τα ανατρέψει!

ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΑΡΙΣΤΙΝΔΗΝ

ΣΥΝΟΔΩΝ ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ!

Κύριε Ανδρεόπουλε, επειδή όλο το συγγραφικό σου έργο (και των δύο βιβλίων) στηρίχθηκαν στο µύθο της Αριστίνδην Συνόδου

της δικτατορίας και εξαιτίας αυτού καταστρατηγήθηκε ο Πατριαρχικός και Συνοδικός Τόµος του 1850. Δεν µπορώ να δεχθώ σε

ουδεµία περίπτωση αυτό το αγράµµατος, µπορώ να πιστέψω ότι είστε ή αδιάβαστος παρά τον τεράστιο όγκο στοιχείων (κοµµένα

και ραµµένα) που παραθέτετε, ή κρύβετε στην αλήθεια, ή έτσι σας τα έδωσαν, διότι δεν µπορεί να µην σκόνταψες σε κάποια

στροφή την απόφαση του “δηµοκράτη” αλλά και πάµπλουτου Αρχιεπισκόπου – Αντιβασιλέα Δαµασκηνού που ο “δηµοκράτης”

αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ του έστησε ένα τεράστιο άγαλµα – παρόµοιο δεν υπάρχει σε όλη την Ελληνική Επικράτεια – απέναντι

από την είσοδο του καθεδρικού ναού των Αθηνών, για να θυµίζει τον αρχιεπίσκοπο που έψαλε δοξολογικούς ύµνους στη πρώτη

κυβέρνηση των δοσίλογων και στους κατακτητές.

Αυτός ο Αρχιεπίσκοπος διοικούσε την Εκκλησία µε Αριστίνδην το καλοκαίρι του 1946, η Αριστίνδην αυτή Σύνοδος συγκάλεσε

την Ιεραρχία και κάποιος πολίτης θεώρησε τη σύγκληση της Ιεραρχίας ως παράνοµη και αντικανονική και προσέφυγε στο

Συµβούλιο της Επικρατείας. Η Αριστίνδην Σύνοδος µε υπόµνηµα και υπογραφή αρχιεπ. Δαµασκηνού απάντησε στην προσφυγή

του ΣτΕ και δικαιώθηκε (δηµοσιεύουµε απόσπασµα λόγω του µεγάλου όγκου).

3) «… αφού το Πατριαρχείο τότε εξέδιδε τον συνοδικόν τόµον (1850), δεν είχε αυτό δι’ εαυτό καθιερώσει τον

καταρτισµόν της συνόδου του κατά τα πρεσβεία, διό και αυτή αύτη η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου, η εκδούσα τον

Τόµον του 1850, ήτο αριστίνδην συγκεκροτηµένη. Και ότε µόνον κατά το 1862 ήρχισεν η εφαρµογή των Πρεσβείων

δυνάµει των Εθνικών Κανονισµών δεν έπαυσε ποιούµενον χρήσιν και του αριστίνδην, η δε του Οικουµενικού

Πατριαρχείου ενδηµούσα ούτω πως συνεκροτείτο πάντοτε.

5) Σηµειούµενη εν τέλει, ότι αριστίνδην Ι. Σύνοδο πολλάκις από της Ελληνικής ανεξαρτησίας συνεκροτήθησαν, χωρίς

ποτέ να εγερθή αµφισβήτησις περί του κανονικού και διοικητικού κύρους αυτών. Ούτω κατά την πρώτην από της

απελευθερώσεως εικοσαετίαν περίπου επεκράτησε το σύστηµα του διορισµού των µελών της Ι. Συνόδου απ’ ευθείας

παρά του Βασιλέως, χωρίς να τάσσεται περιορισµός τις εν τω τοιούτω διορισµώ των µελών. Κατά τον χρόνον τούτον τα

µέλη της Ι. Συνόδου εκαλούντο ανεξαρτήτως πρεσβειών, δι’ απλής επιλογής παρά της Εκτελεστικής Εξουσίας των κατά

την κρίσιν αυτής προτιµητέων. (Συµειούµεν ενδεικτικώς Δ/τα τοιαύτης αριστίνδην συγκροτήσεως Ι. Συνόδου τα από 26

Αυγούστου 1834, 19 Οκτωβρίου 1835, 22 Ιουλίου 1837 κλπ.). Ο επακολουθήσας ΣΑ Νόµος του 1852 ώρισεν, ότι οι

σύνεδροι καλούνται αλληλοδιαδόχως κατά την τάξιν των πρεσβείων της Αρχιερωσύνης, ο αυτός όµως νόµος

επεφύλαξεν εις την Κυβέρνησιν το δικαίωµα, όπως διατηρή εις την εποµένην Συνοδικήν περίοδον δύο Αρχιερείς εξ

εκείνων, ών έληγεν η περίοδος (ανεξαρτήτως πρεσβειών), καθιερωθέντος ούτω µικτού συστήµατος. Μεταγενεστέρως δια

του από 11.7.1917 Νοµοθετικού Διατάγµατος καθιερώθη και πάλιν το σύστηµα της αριστίνδην συγκροτήσεως των Ι.

Συνόδων, όπερ και διετηρήθη µέχρι τέλους του 1920, ίνα και πάλιν καθιερωθή από του Δεκεµβρίου 1922 µέχρι του

Δεκεµβρίου του εποµένου έτους. Κατά το έτος 1940 δια του Νόµου 2567 της 27 Σεπτεµβρίου εισήχθη και πάλιν µικτόν

σύστηµα, επιτραπείσης της παρατάσεως της θητείας ενός ή δύο συνοδικών της ληξάσης περιόδου (ουχί κατά τα

πρεσβεία της χειροτονίας) και δια το επόµενον συνοδικόν έτος. Μεταγενεστέρως δια των νόµων 1625/1944 και 365/1945

καθιερώθη δια το µέχρι του τέλους Σεπτεµβρίου 1946 χρονικόν διάστηµα το σύστηµα της αριστίνδην συγκροτήσεως της

Ι. Συνόδου.

Εκ πάντων των ανωτέρω δήλον γίνεται, ότι εν τη πράξει διάφορα αλληλοδιαδόχως παρά της Νοµοθετικής εξουσίας

συστήµατος συγκροτήσεως της Ι. Συνόδου καθιερώθησαν, άτινα πάντα από απόψεως κανονικού και πολιτειακού

δικαίου αναµφισβήτητον κέκτηνται κύρος».

Μήπως κάνω λάθος, κύριε Ιστορικέ, τα πηδηµατάκια έγιναν, επειδή όλοι αυτοί (Αριστίνδην Σύνοδοι) ήταν µασονικά αδελφάτα;

Για όλα τα ανωτέρω και πολλά ακόµη στο φύλλο “ΑΓΩΝΑΣ” Σεπτ. 2017, σελ. 15 στο τέλος, σας παρακάλεσα να αναθεωρήσεις

τις λαθεµένες (ψεύτικες) θέσεις και απόψεις, “όσο είναι ακόµα νωρίς!!!” γράφοντας:

Ο χρόνος κυλάει γρήγορα, δεν πιάνεται. Οι γενεές θα αλλάξουν. Οι ήρωες των διαφόρων γεγονότων και εκτροπών θα

βρίσκονται µέσα στο σκοτάδι των µνηµάτων και θα έχουν λησµονηθεί. Τα γεγονότα θα περάσουν στην αρχειοθήκη του

παρελθόντος. Μην ξεχνάτε όµως ότι τα ψεύτικα κείµενα θα µείνουν στα ράφια των βιβλιοθηκών, σκονισµένα και ίσως

ξεθωριασµένα, αλλά πάντως µε αναλλοίωτες τις γραφές και µε ζωηρές τις προκλήσεις.

Οι αυριανοί επιστήµονες του θεολογικού λόγου και όχι µόνο, που θα ανασύρουν τα βιβλία και θα θελήσουν να αναδιφήσουν την

επίµαχη περίοδο, θα βρεθούν µπροστά σε τεράστιο όγκο ψεύδους, διαστροφικής επιχειρηµατολογίας, παράτολµης

πλαστογραφίας και µιας ανέντιµης γραφίδας υποδουλωµένης στη σκοπιµότητα. Τότε έντροµοι θα πετάξουν όλο αυτό το υλικό

στον κάλαθο των αχρήστων.

Και τότε πλέον θα είναι αργά, διότι θα έχουν ψάλλει το Τροπάριο, αλλά τα λόγια του Προφήτου Αβραάµ (Γεν. Η 1, 8) που

φώναξε, «ότι είναι χώµα και στάχτη και είδε στα µνήµατα τα άσαρκα οστά και είπε. Άρα ποιος είναι ο νεκρός Βασιλιάς ή

στρατιώτης; Πλούσιος ή πτωχός; Δίκαιος ή αµαρτωλός;… “πάντα µαταιότης τα ανθρώπινα… ο θάνατος ταύτα πάντα

εξηφάνισται”» (από την εξόδιο ακολουθία).

Όσο και αν προσπαθήσετε (όλη η οµάδα) να αφήσετε πίσω παραπλανητικές µνήµες ή να στήσετε για την προ και µετά

Ιερωνύµου εποχή προτοµές µε δάφνες στεφανωµένες, ξεχνάτε όµως τη νοµοτέλεια, ότι το ψέµα δε θεµελιώνει µνηµείο δόξης, οι

µύθοι δε γράφουν ιστορία και ούτε µπορούν να στηρίξουν σχήµατα παράνοµα, παραπλανούν και εντυπωσιάζουν πρόσκαιρα,

δηµιουργούν ίσως κάποια φαντασµαγορική λάµψη πυροτεχνήµατος αλλά σύντοµα όλα σβήνουν και γυρίζει στο σκοτάδι, στο κενό,

στην απογοήτευση, εκείνο που σοκάρει είναι το τράβηγµα και το ξέσκισµα της µάσκας της απάτης από τον ιστορικό που θα

αποκαλύψει την τραγική ιστορική σκευωρία και ο µυθοποιός ή ψεύτης θα γελοιοποιηθεί, είτε βρίσκεται ακόµα στη ζωή, είτε είναι

στον τάφο, θα τον στιγµατίσει και θα τον παραδώσει στην ιστορική χλεύη.

Εφημεριδα ΑΓΩΝΑΣ Λαρισας

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΠΌΜΕΝΟ ΦΥΛΛΟ