Τρία ἔγγραφα

Τρία ἔγγραφα 

ποὺ ἐκρατοῦντο κεκρυμμένα

Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Kατραμάδος

Προσφάτως διέρρευσεν εἰς τὴν δημοσιότητα τὸ «Ὑπόμνημα περὶ τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας» τῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν ὑπὸ τὸν Σεβ. Δημητριάδος καὶ τὸν Σεβ. Διδυμοτείχου. Ἐκ τῶν ὅσων γίνονται γνωστὰ οὐδὲν προστίθεται ἐπιχείρημα ποὺ νὰ δικαιολογεῖ τὸ ψευδοαυτοκέφαλον. Ἀπεναντίας ὅσα ἀποκαλύπτονται εἶναι εἰς βάρος τῆς ἐργασίας τῶν Ἐπιτρο­πῶν.

Καθίσταται γνωστὸν ὅτι τὸ αὐτὸ τὸ μεῖζον ζήτημα περὶ τῆς «Οὐκρανίας» ἀπησχόλησε τὰς δύο Ἐπιτροπάς ἐλάχιστον, ἀφοῦ ἑκάστη συνῆλθε μόνον δύο φοράς, καὶ ὁμοῦ μίαν, τελικὴν καὶ ὁριστικήν! Ἀντιλαμβάνεται κανεὶς τὸν ἐμπαιγμὸν ἁπλῶς καὶ μόνον, ὅταν ἀπαριθμήση τὰ ἔγγραφα τὰ ὁποῖα εἶχαν νὰ μελετήσουν, τὰ ὁποῖα ἀγγίζουν τὸν ἀριθμὸν δεκατέσσερα. Πότε πρόλαβαν καὶ τὰ ἀνέγνωσαν, συζήτησαν, ἐσκέφθησαν περὶ τόσον πολυπλόκων ζητημάτων; Προφανῶς ποτέ! Ἂν ἀναλογισθῶμεν περαιτέρω ὅτι ὤφειλαν νὰ ἀναγνώσουν καὶ ἕτερα ἐπίσημα ἔγγραφα, τὰ ὁποῖα δὲν περιλαμβάνονται εἰς αὐτὰ τὰ 14, ὅπως π.χ. ὁ ψευδο-Τόμος Αὐτοκεφαλίας κ.λπ., καθίσταται κατανοητὸν ὅτι δὲν ἠσχολήθησαν ἂν ὄχι καθόλου, τουλάχιστον ἐπισταμένως.

Οἱ ἴδιοι τὸ ὁμολογοῦν εἰς αὐτὸ τὸ «Ὑπόμνημα», ὅταν γράφουν ὅτι «ἡ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπεξ­ειργάσθη τὴν ὑποβληθεῖσαν Αὐτῇ Εἰσήγησιν τοῦ Καθηγητοῦ κ. Βλασίου Φειδᾶ καὶ κατέληξεν εἰς Ὑπόμνημα»! Τί χρεία ἔχομεν μαρτύρων; Ὁ «Ο.Τ.» εἶχεν ἤδη γράψει εἰς τὸ πρωτοσέλιδον «Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κατήντησε «Πάπας τῶν Ἀθηνῶν»! Δὲν ἐπιτρέπει εἰς τὴν Ἱεραρχίαν νὰ ψηφίση καὶ μεταφέρει ὅσα ὁ κ. Βλάσιος Φειδᾶς ὑπηγόρευσεν εἰς τὸν Σεβ. Δημητριάδος» (ἀρ. φ. 2278/ 18.10.2019). Ἐπαληθεύθη ὁ «Ο.Τ.» πανηγυρικῶς, ἀλλὰ πρὸς ζημίαν τῆς Ἐκκλησίας. Ἔβαλαν τὸν «λύκον» νὰ φυλάη τὰ πρόβατα! Ὁ κ. Βλ. Φειδᾶς εἶχεν ἐξ ἀρχῆς ταχθῆ μὲ τὸ Φανάρι καὶ ἦτο προδιαγεγραμμένον τὸ ἀποτέλεσμα, καθὼς δὲν ἐμελέτησε τίποτε, ἀλλὰ ἐπανέλαβεν ὅσα ὁ ἴδιος ὑπεστήριζεν. Ἄλλωστε δὲν τὸν ἐνδιέφερε ποτὲ, ἂν ἔχουν Ἀποστολικὴν Διαδοχήν, παρὰ μόνον νὰ δικαιώση τὸ Φανάρι ἀκόμη καὶ ἂν ἔπρεπε ὁ ἥλιος νὰ ἀνατείλη ἀπὸ τὴν δύσιν.

Τὸ «Ὑπόμνημα» συνεχίζει μὲ μίαν ἁπλῆν ἐπιγραμματικὴν ἀναφορὰν ἱστορικῶν γεγονότων καὶ καταλήγει μὲ ὅσα παρέθεσε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κατὰ τὴν ἐνημέρωσιν τῆς Ἱεραρχίας τῆς 12ης Ὀκτωβρίου. Νὰ ὑπενθυμίσωμεν ὅτι αὐτὰ τὰ σημεῖα ἐκονιορτοποιήσαμεν εἰς τὸ ἄρθρον μας «Διάτρητος ἡ εἰσήγησις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου» (ἀρ. φ. 2279/ 25.10.2019), ὅπου κατεδείχθη ἐκεῖνο ποὺ εἶχε ὑποστηρίξει ὁ Κὰρλ Μὰρξ καὶ υἱοθέτησε προφανῶς ἡ παλαιὰ φιλία Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου καὶ κ. Φειδᾶ ὅτι «ὅταν συγκρούεται μία ἰδέα μὲ κάποιο συμφέρον, πάντοτε ντροπιάζεται ἡ ἰδέα». Ἐδῶ κατησχύνθη κάθε ἰδέα περὶ δικαίου καὶ ἀληθείας.

Τὸ Πατριαρχικὸν Γράμμα, ποὺ δὲν ἀναφέρουν

Τὸ «Ὑπόμνημα» ὅπως καὶ οἱ Φαναριώτικοι κύκλοι συνεχῶς ἀσκοῦν παρελκυστικὴν τακτικὴν ἀποφεύγοντες σκοπίμως νὰ ἀναφέρουν σημαντικὰ στοιχεῖα, ἐπειδὴ αὐτὰ εἶναι εἰς βάρος τους. Εἶναι χαρακτηριστικὸν ὅτι τὰ γεγονότα ποὺ ἀναφέρουν σταματοῦν εἰς τὸ 1686, ὅπου ἐξεδόθη «Πρᾶξις» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διὰ τὴν «ἐπιτροπικῶς» ἀνάθεσιν εἰς τὸν Μόσχας τοῦ Κιέβου. Πρόκειται διὰ τὸ ἴδιον ἀκριβῶς «θέατρον τοῦ παραλόγου» ποὺ συμβαίνει μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ὅπου μία «Πρᾶξις» ἀπὸ τὴν ἀρχὴν ὥς τὸ τέλος ἀντικανονικὴ νὰ κατισχύη τῶν Ἱ. Κανόνων καὶ τῆς Ἐκκλησιολογίας!

Σταματοῦν ὅμως τὸ 1686 τὰ ἐκκλησιαστικὰ γεγονότα; Ἀπουσιάζει, λοιπόν, παραδόξως (;) οἱαδήποτε ἀναφορὰ εἰς τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἰερεμία τοῦ Γ΄ τῆς 23ης Σεπτεμβρίου 1721. Τὴν παραθέτομεν ἀκολούθως:

«Ἀπάντησις τοῦ Πατριάρχου Ἰερεμίου

πρὸς τὴν Ἁγιωτάτην Σύνοδον

Ἡ μετριότης ἡμῶν, διὰ τῆς χάριτος καὶ ἐξουσίας τοῦ παναγίου, ζωοποιοῦ καὶ τελεταρχικοῦ Πνεύματος, ἐπικυροῖ, βεβαιοῖ καὶ ἀποφαίνει τὴν παρὰ τοῦ εὐσεβεστάτου καὶ γαληνοτάτου Αὐτοκράτορος ἁγίου Βασιλέως πάσης Μοσχοβίας, Μικρᾶς καὶ Λευκῆς Ρωσσίας καὶ πάντων τῶν Βορείων, Ἀνατολικῶν, Δυτικῶν καὶ ἄλλων πολλῶν μερῶν κατεξουσιαστοῦ κυρίου κυρίου Πέτρου Ἀλεξιάδου Ἰμπεράτορος, τοῦ κατὰ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἀγαπητοῦ καὶ περιποθήτου αὐτῆς, διορισθεῖσαν Σύνοδον ἐν τῇ Ρωσσικῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Βασιλείᾳ εἶναι καὶ λέγεσθαι ἡμετέρα ἐν Χριστῷ ἀδελφὴ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος παρὰ πάντων τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἱερωμένων τε καὶ λαϊκῶν, ἀρχόντων καὶ ἀρχομένων, καὶ ἀπὸ παντὸς προσώπου ἀξιωματικοῦ. Καὶ ἔχει ἄδειαν τελεῖν καὶ ἐπιτελεῖν ὅσα οἱ τέσσαρες Ἀποστολικοὶ ἁγιώτατοι Πατριαρχικοὶ θρόνοι. Νουθετεῖ, παραινεῖ καὶ ἐπιτάττει αὐτὴν, ἵνα διαφυλάττη καὶ κρατῆ ἀπαρασάλευτα ἔθη καὶ κανόνας τῶν ἱερῶν Οἰκουμενικῶν ἁγίων ἑπτὰ Συνόδων, καὶ ἄλλα ὅσα ἡ Ἀνατολικὴ ἁγία Ἐκκλησία διακρατεῖ, καὶ διαμένει εἰς αἰῶνα τὸν ἅπαντα ἀπαρασάλευτος. Ἡ δὲ τοῦ Θεοῦ χάρις καὶ ἡ εὐχὴ καὶ εὐλογία τῆς ἡμῶν μετριότητος εἴη μετ’ αὐτῆς. 23η Σεπτεμβρίου 1721. Ἰερεμίας, ἐλέῳ Θεοῦ κ.λπ.».

Εἶναι ἀπολύτως ἐναργὲς ὅτι αὐτὴ ἡ ἐπιστολὴ ἀποτελεῖ ἀδιάψευστον μάρτυρα τῆς δικαιοδοσίας τῆς Οὐκρανίας. Σημειωτέον ὅτι εἶχον σταλῆ μάλιστα ὅμοιοι ἐπιστολαὶ καὶ ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα Πατριαρχεῖα. Ἡ «Αὐτοῦ Θειοτάτη Παναγιότης ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης» ἀποδέχεται ὅτι ἡ «Μικρὰ Ρωσία», δηλ. ἡ σημερινὴ Οὐκρανία, διοικεῖται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας. Μάλιστα, δὲν ἀναφέρεται τὸ παραμικρόν, οὔτε λέξις, σχετικῶς μὲ κάποιο ἰδιαίτερον καθεστὼς περὶ τὸ Κίεβον. Ἂν ὑπῆρχε, τότε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης θὰ ἀνέφερεν ὅτι θὰ διοικοῦνται ὅλα μὲν ἀπὸ τὴν Σύνοδον τῆς Ρωσίας, πλὴν τοῦ Κιέβου! Ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ ἐξηγεῖ ἐπίσης διατί ἕως καὶ τὸ «Τυπικόν» τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τὸ 2018 τὸ Κίεβον ἀνεφέρετο ὡς Μητρόπολις ποὺ δὲν ἀνήκει εἰς τὸ Φανάρι. Ἂν λοιπὸν τὸ ἐπιμαρτυροῦν οἱ ἴδιοι οἱ Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχαι, πῶς ὁ κ. Φειδᾶς καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος παραπλανοῦν τὴν Ἱεραρχίαν;

Ἔτι μικρόν. Ὀψίμως ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, μετὰ τὴν μνημόνευσιν τοῦ ψευδοκιέβου Ἐπιφανίου, ἐδήλωσε ὅτι «δὲν εἶναι μέτρο νὰ κόβεις τὸ μνημόσυνο σὲ Προκαθημένους καὶ εἰδικὰ Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων», ὡς ἂν ἡ Ὀρθοδοξία ἐξηρτᾶτο ἀπὸ τὰ «Πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα». Ἐπειδὴ ὅμως τὸ πιστεύει, τὸν συμβουλεύομεν μὲ ἀγάπη νὰ ἀναγνώση καὶ αὐτὸς τὴν ἄνωθεν ἐπιστολήν, ὥστε νὰ διαπιστώση ὅτι οἱ προκάτοχοί του ἦσαν ἐκεῖνοι ποὺ ἀπέδωσαν ΤΑ ΙΣΑ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΙΜΗΣ καὶ εἰς τὸ Πατριαρχεῖον τῆς Μόσχας. Ὅπως ἐπίσης καλὸν θὰ ἦτο νὰ θυμᾶται ὅτι τὸ Φανάρι διέκοψε καὶ ἐκεῖνο μὲ ἀσέβειαν τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τὸ 1993.

Τὸ «ἄγνωστον» πόνημα τοῦ Κων/λεως

Ὁ νῦν Πατριάρχης Κων/λεως εἶχε συντάξει διδακτορικὴν διατριβὴν, εἰς τὴν ὁποίαν ἀναφέρει καὶ τὰ ἑξῆς:

«…ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ δὲν εἶναι ἄγνωστος ὁ θεσμὸς καὶ ἡ συνήθεια τῆς ρυθμίσεως μὴ δογματικῶν ζητημάτων διὰ κοινῆς τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν συνεννοήσεως, κυρίως διὰ γραμμάτων… Τὸ Α΄ Συνέδριον τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας ἔθιξε διὰ τοῦ προέδρου αὐτοῦ, ὡς καὶ δι’ ἄλλων ὁμιλητῶν, τὸ θέμα τοῦτο τοῦ τρόπου συνεννοήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὡς πρὸς τὰς ἀποφάσεις αὐτῶν ἐπὶ γενικωτέρων καὶ ἐπειγούσης φύσεως ζητημάτων ἐν περιπτώσει ἀναβολῆς τῆς συγκλήσεως οἰκουμενικῆς συνόδου καὶ ἐνετόπισεν αὐτὴν εἰς τὰ ἑπόμενα τρία στάδια: α) Διαπίστωσις τοῦ γεγονότος, ὅτι ζήτημά τι ἀπασχολεῖ πάσας τὰς κατὰ τόπους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας καὶ ἡ κοινὴ γνώμη τῶν πιστῶν ἀπαιτεῖ νὰ ἐξευρεθῆ λύσις δι’ αὐτό, β) διὰ γραμμάτων καὶ πάλιν, ὡς καὶ ἐν τῷ πρώτῳ σταδίῳ, ἐξεύρεσις κοινῆς λύσεως τοῦ ζητήματος καὶ γ) ἀπαρέγκλιτος καὶ ταυτόχρονος αὐτῆς ἐφαρμογὴ ὑπ’ αὐτῶν, ὑπὸ τὸν ὅρον, ὅτι προηγήθη ἀναμφισβήτητος ἐξακρίβωσις τῆς ὑπὸ πασῶν ἀνεξαιρέτως τῶν Ἐκκλησιῶν υἱοθετήσεως τῆς τοιαύτης ἢ τοιαύτης λύσεως τοῦ ζητήματος (ἥτις ἤδη καθίσταται δυνατὴ ἐν τῷ δευτέρῳ σταδίῳ) καὶ ὑπὸ τὴν αἵρεσιν τῆς τελικῆς καὶ ἐκ τῶν ὑστέρων ἐγκρίσεως αὐτῆς ὑπὸ τῆς μελλούσης οἰκουμενικῆς συνόδου, ἀποκρουομένης πάσης τυχὸν παλινῳδίας μεμονωμένης τινὸς Ἐκκλησίας, διὰ διαφόρους προφάσεις ἀρνουμένης νὰ ἐφαρμόση τὰ ἀποφασισθέντα, πλὴν σπανιωτάτων περιπτώσεων, καθ’ ἅς αἱ πρὸς ἐφαρμογὴν τῆς κοινῆς λύσεως δυσχέρειαι παρουσιάσθησαν ἐκ τῶν ὑστέρων. Ἐφ’ ὅσον, λοιπόν, αἱ διάφοροι Ἐκκλησίαι θὰ ἐδέχοντο ὁμοφώνως τὴν ὕπαρξιν καὶ λύσιν ζητήματός τινος καὶ τὴν ἐφαρμογὴν τῆς λύσεως