Ομολογία

«Ει τέκνα του Αβραάμ ήτε, τα έργα του Αβραάμ εποιείτε»

 (Κατά Ιωάννη – Κεφ. 8,39)

Διάβασα, κάποτε, ένα στοιχείο κοσμικού προσανατολισμού, ως σοφά λόγια: «Αν δεν γνωρίζεις τα δένδρα, μπορεί να χάσεις τον δρόμο σου στο δάσος. Μα, αν δεν γνωρίζεις την ιστορία, μπορεί να χάσεις τον δρόμο σου στη ζωή».

Στην Εκκλησία, όμως, η ποιμαντική καθοδήγηση δεν χρειάζεται μόνο ιστορία. Απαιτεί πνευματικά (ανεπτυγμένα) πρόσωπα, που βίωσαν με αγιότητα την αλήθεια του Χριστού και με θάρρος – ευθύτητα διατύπωσαν την ορθότητά της.

Η παρέμβαση των αγίων αλλάζει συνεχώς τον καθημερινό (βιωτικό) χάρτη της ζωής.

Ο Αγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων, γράφει σχετικά:

«Άλλου φωτίζει (το Άγιο Πνεύμα) την ψυχήν εν προφητεία, άλλου δε δίδωσι δύναμιν απελάσαι δαίμονας, άλλου δε δίδωσιν ερμηνεύσαι τας θείας Γραφάς· άλλου την σωφροσύνην ενισχύει, άλλον διδάσκει τα περί ελεημοσύνης, άλλον διδάσκειν νηστεύειν και ασκείν, άλλον διδάσκει καταφρονείν των του σώματος πραγμάτων, άλλον ετοιμάζει προς μαρτύριον· άλλο εν άλλοις, αυτό δε ουκ άλλο εαυτού» (Ιστ΄ Κατήχησις).

Επίσης ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει (για τους αγίους): «τούτων πάντων αναθεωρούντες την πολιτείαν, ζηλώσωμεν την πίστιν, την αγάπην, την ελπίδα, τον ζήλον, τον βίον, την καρτερίαν των παθημάτων, την υπομονήν μέχρις αίματος, ίνα και των της δόξης στεφάνων αυτοίς κοινωνήσωμεν» (Ε.Π. 94, 1165 – 1168).

Οι βίοι των αγίων, ομολογητών και μαρτύρων της πίστεώς μας, δεν ζεσταίνουν τους σημερινούς Ορθοδόξους έμπρακτα. Επιζητούν, όμως, τα πνευματικά δωρήματα των πρεσβειών τους. Η αφθονία, η καλοπέραση, η ευημερία και ο δυνητισμός, οδήγησαν το εκκλησιαστικό σώμα σε ομολογιακή ατονία, σε νωθρότητα, ώστε να παρακολουθεί ως αδιάφορος θεατής την εξάπλωση της αιρέσεως του οικουμενισμού και την καταστροφή της Ελλάδος.

Ο λόγος του Κυρίου: «Ει τέκνα του Αβραάμ ήτε, τα έργα του Αβραάμ εποιείτε», ελέγχει τους σημερινούς Ορθοδόξους, διότι επιζητούν τις πρεσβείες των αγίων παραμερίζοντες τους αγώνες τους για την Ορθοδοξία. Αρνούμενοι δηλ. στην πράξη την συνέχειά τους.

Είναι και αυτό μια όψη – διάσταση της Καταναλωτικής συνείδησης!

Ο Ι. Χρυσόστομος αναλύοντας τους λόγους του Κυρίου, υπογραμμίζει: «Συνεχώς (ο Κύριος) ανακινεί εδώ την φονικήν των διάθεσιν (των Ιουδαίων) και ενθυμείται τον Αβραάμ. Αυτό το κάμνει, επειδή θέλει να τους απομακρύνει από αυτήν την συγγένειαν, να τους αφαιρέση την περιττήν καυχησιολογίαν και να τους πείση να μην ελπίζουν ότι θα τους σώση εκείνος, ούτε να ελπίζουν εις την φυσικήν συγγένειαν, αλλά εις την συγγένειαν των προθέσεων (προαιρέσεως)» (Ομιλία ΝΔ, Ε.Π.Ε., τόμος 10, Σελ. 496-497).

Αυτή ακριβώς την καυχησιολογία των Ιουδαίων προβάλλουν πολλοί ποιμένες και πιστοί. Επικαλούνται την ευλάβειά τους στους αγίους, χωρίς να έχουν και «συγγένεια των προθέσεων», αφού δεν αντιδρούν στην αίρεση και στις καινοτομίες όπως αντιδρούσαν εκείνοι.

Τα λόγια του Κυρίου: «Ει τέκνα του Αβραάμ ήτε, τα έργα του Αβραάμ εποιείτε», ελέγχουν σφόδρα και τις πράξεις – προθέσεις του οικουμενιστού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Δεν υπάρχει «συγγένεια προθέσεων» του Πατριάρχη με τους προτεινόμενους προς αγιοκατάταξη αγιορείτες.

Οι συγκεκριμένες πνευματικές – αγιορείτικες μορφές έχουν ακολουθήσει την διαχρονική ορθόδοξη παράδοση, ως μία θεολογική, δυναμική και ιστορική συνέχεια.

Το θεολογικό σημείο εκκινήσεώς τους ήταν η Ορθοδοξία και όχι ο οικουμενισμός, η αίρεση. Ουδέποτε υιοθέτησαν οικουμενιστικά δόγματα ή θεωρίες, όπως ο Πατριάρχης.

Στην διαδοχή των φορέων της Πατριαρχικής εξουσίας, εδώ και εκατό (100) χρόνια, ουδέποτε υπήρξε κάποια τομή, που να δικαιολογεί μια αλλαγή πορείας απομάκρυνσης εκ της αιρέσεως.

Οι επιθυμητές στους Ορθοδόξους αγιοκατατάξεις των αγιορειτών πρέπει να τεθούν στην πληρότητά τους, δηλ. με καταδίκη (ταυτόχρονη) του οικουμενισμού.

Να θυμηθούμε, ότι μετά την αγιοκατάταξη των Αγίων Παΐσιου, Πορφυρίου και Ιακώβου, ουδεμία ελπιδοφόρα μεταβολή (έστω και δυσδιάκριτη) παρατηρήσαμε στον θεολογικό προσανατολισμό του Πατριαρχείου Κων/λεως. Αντίθετα, προχώρησε σε φάση σχίσματος εντός της Εκκλησίας!

Σήμερα, στα χρόνια Πατριαρχίας του Βαρθολομαίου, είναι η εποχή της δύσκολης ελπίδας για τους Ορθοδόξους.

Μέσα στην επίμονη και επιδεικτική σιωπή  του πληρώματος έναντι του οικουμενισμού, κάποιες φωνές Ορθοδόξων, που ζουν τον αιχμηρό προβληματισμό του παρόντος, έρχονται να ταράξουν τον εφησυχασμό και να υπενθυμίσουν την ποιότητα και το βάθος της Ορθοδοξίας.

Αυτό σημαίνει την αρχή μιας ποιοτικής αναβάθμισης των Ορθοδόξων, του μικρού ποιμνίου, που δεν ενδίδει στην πίεση της αιρέσεως.

Στην πραγματικότητα, η πίεση που δημιουργεί ο οικουμενισμός, δίνει αφορμές διαμορφωτικών αλλαγών και ανα-στάσεων σε πολλούς Ορθοδόξους. «Ο αδικών αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι, και ο δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ο άγιος αγιασθήτω έτι», μας υπενθυμίζει η Αποκάλυψη (Κεφ. 22, 11-12).

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δίνει αφορμές, μέσα από τις οικουμενιστικές επιδιώξεις του, για μια συνειδησιακή ανύψωση του μικρού ποιμνίου! Ίσως, η δήλωση του Αγίου Παϊσίου, ότι «είναι ο καλύτερος Πατριάρχης», μια δήλωση που λειτούργησε διαταρακτικά στο χώρο των Ορθοδόξων, αποτελεί μια συγκαλυμμένη προφητική ρήση!

Όχι, ότι είναι ο καλύτερος σε στάθμιση αρχής, σεβόμενος δηλ. τα δόγματα της Εκκλησίας και την Πατερική διδασκαλία, αλλά «καλύτερος» σε στάθμιση άρνησης, ως δυναμικό δηλ. δοκιμασίας της σύνολης Ορθοδοξίας και της αντοχής των Ορθοδόξων.

Να θυμηθούμε, το παράλληλο γεγονός της Βαβυλωνίας αιχμαλωσίας των Ιουδαίων.

Ο Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει: «Όταν οι Ισραηλίτες ευρίσκοντο εις την πατρίδα των τα Ιεροσόλυμα, και είχον κάθε ευτυχίαν και ανάπαυσιν και απελάμβανον τον ωραιότατον εκείνον και υπερθαύμαστον του Σολομώντος ναόν, τότε αντί να ευχαριστούν περισσότερον τον Θεόν, αυτοί εδόθησαν εις τρυφάς και εις ειδωλολατρίας. Όθεν παρεχώρησεν ο Θεός και εσκλαβώθηκαν από τους Βαβυλωνίους και έμειναν σκλάβοι χρόνους εβδομήκοντα. Είτα ενθυμηθέντες την προτέραν άνεσιν και ευτυχίαν όπου είχον εν τη πατρίδι των, και την θλίψιν και δυστυχίαν όπου εδοκίμαζον εν τη σκλαβία, παρεκάλεσαν τον φιλάνθρωπον Κύριον με συντρετριμμένην καρδίαν και είπον τον ριθ΄ ψαλμόν του Δαβίδ, όστις είναι ο πρώτος ψαλμός των Αναβαθμών, ήτοι το «Προς Κύριον εν τω θλίβεσθαί με εκέκραξα, και εισήκουσέ με» (ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ, σελ. 31-32).

Ο Ι. Χρυσόστομος διευκρινίζει και διδάσκει:

«Όπως τα ύδατα, όταν ευρίσκωνται εις επιφάνειαν ισοπεδωμένην και ευρύχωρον, δεν ανέρχονται ψηλά, όταν δε τα περιορίσουν και τα πιέσουν από τα κάτω με τα μηχανήματά των χείρες υδραυλικών, εξακοντίζονται ταχύτερον από βέλος λόγω της πιέσεως· Έτσι και η ανθρώπινη διάνοια, εως ότου ευρίσκεται εις άνεσιν, διαχέεται και διαρρέει, όταν δε την στενοχωρήση και την πιέση ισχυρώς κάποια αγωνία, αναπέμπει προς τα ύψη προσευχήν αγίαν και θερμήν» (Περί Ακαταλήπτου, Λόγος ε΄).

Τέλος, να υπογραμμίσουμε ότι η αγιοκατάταξη που επίκειται, των πνευματικών σύγχρονων αγιορειτικών μορφών, δεν σημαίνει και το τέλος ή τη λύση του οικουμενισμού. Αποτελεί στρατηγική κίνηση αμαλγάματος των τάσεων του πληρώματος, το οποίο είναι συμφυές με τους αγιορείτες, δηλ. ορθόδοξο μα αξονικά ασυνεπές ως προς τους Πατέρες, δηλ. αγωνιστικά ευνουχισμένο, οπότε η πορεία (η οντότητα) μεταμορφώσεώς του σε οικουμενιστικό θα είναι πιο εύκολη, χωρίς πατερικές αντιδράσεις.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ