Το αξιόποινο της βλασφημίας πρέπει να επανέλθει το συντομότερο
Τό ριζοσπαστικό ἤ μᾶλλον ριζοτόμο κόμμα πού κυβερνοῦσε τήν πατρίδα μας μέχρι τίς ἐθνικές ἐκλογές τοῦ Ἰουλίου, ἄν καί ἔχασε τήν ἐξουσία, ἄφησε πίσω του τά καταστροφικά ἀποτελέσματα τῆς ἀντιχριστιανικῆς του πολιτικῆς, τά ὁποῖα εἶναι ἰδιαίτερα φανερά καί στό νέο ποινικό κώδικα, πού ὡς γνωστόν, ἀπελευθέρωσε τή βλασφημία τῶν Θείων καί τήν περιύβριση τῶν νεκρῶν.
Ὅσα καί νά πεῖ ἤ νά γράψει κανείς κατά τῆς νομοθετικῆς αὐτῆς πράξης, λίγα θά εἶναι μπροστά στό πνευματικό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν πού ἐπιτρέπει καί μπροστά στό μέγεθος τοῦ ἀντιχρίστου τολμήματος πού ἐπιχειρεῖ, σέ μία χώρα πού ἐξακολουθεῖ νά εἶναι Χριστιανική, παρά τίς λυσσαλέες προσπάθειες τῶν ἐχθρῶν της νά ἀλλάξουν τά ἤθη καί τούς νόμους καί τό ἴδιο τό Σύνταγμα, γιά νά τήν καταστήσουν ἄθεη. Ἐντύπωση, ὅμως, προκαλεῖ τό γεγονός ὅτι ἐλάχιστες δημόσιες ἀντιδράσεις ὑπῆρξαν ἀπό τούς πλέον ἁρμόδιους νά ἐκφραστοῦν γιά τό θέμα αὐτό, τήν ἀποποινικοποίηση δηλαδή τῆς βλασφημίας [1].
Ἡ νέα κυβέρνηση πού προέκυψε ἀπό τίς ἐκλογές τοῦ Ἰουλίου, ὀρθῶς ἔκρινε ἀναγκαῖο καί ἔθεσε ὡς μία ἀπό τίς πρῶτες προτεραιότητες τῆς νέας Βουλῆς, νά ἀσχοληθεῖ μέ τή διόρθωση τῶν πιό προβληματικῶν διατάξεων τοῦ νέου ποινικοῦ κώδικα, πού δέν εἶναι λίγες. Παραδόξως ὅμως, ἀπ᾿ ὅ,τι ἔχει δημοσιευτεῖ μέχρι τώρα [2], μεταξύ τῶν διορθώσεων πού προβλέπεται νά γίνουν καί πού ἔχουν ἤδη δρομολογηθεῖ, δέν περιλαμβάνεται ἡ ἐπαναφορά τῶν ἄρθρων 198, 199 καί 201, πού ἀναφέρονται στήν κακόβουλη βλασφημία καί τήν περιύβριση τῶν νεκρῶν [3]. Ποῦ νά ὀφείλεται ἄραγε αὐτό, ἐάν ἀληθεύει; Σέ ἔλλειψη χριστιανικῆς εὐαισθησίας τῆς νέας Κυβέρνησης; Ἤ μήπως στήν ἔλλειψη ἀντιδράσεων καί ὑποδείξεων ἀπό μέρους τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας καί ἐν γένει τῶν Χριστιανῶν;
Ἀλλά ἡ νέα Κυβέρνηση ἔδειξε ἀπό τήν πρώτη στιγμή ὅτι δέν στερεῖται εὐσεβείας καί καλῆς διαθέσεως ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας, καί ἑπομένως ἄν ὑπῆρχαν οἱ ἀνάλογες καί πρέπουσες ἀντιδράσεις δέν θά εἶχε λόγο νά μήν συμπεριλάβει καί τήν ἐπαναφορά τῶν ἀνωτέρω ἄρθρων στίς ἄλλες ἀναγκαῖες διορθώσεις τοῦ ποινικοῦ κώδικα. Γιατί, βέβαια, δέν εἶναι δευτερεῦον θέμα τό νά βλασφημεῖται ὁ Θεός δημοσίως, οὔτε καί ὁ σκανδαλισμός τοῦ πιστοῦ λαοῦ.
Ἀσφαλῶς, εἶναι χρέος τῆς Πολιτείας κυρίως, νά φροντίζει γιά τήν ἐπικράτηση τῆς κοινωνικῆς εἰρήνης καί δικαιοσύνης, ἀλλά εἶναι καί χρέος τῆς Ἐκκλησίας νά ἀξιολογεῖ τά πνευματικά θέματα πού ἀφοροῦν ὅλο τό ἔθνος, καί ὅταν ἅπτονται συγχρόνως τῶν ἁρμοδιοτήτων τῆς Πολιτείας νά εἰσηγεῖται σέ αὐτή τήν ὀρθή ἀντιμετώπισή τους.
Εἶναι γνωστό καί βεβαιωμένο ἀπό τόν Ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη, ὅτι ἡ βλασφημία τῶν Θείων –ἰδίως ἀπό ἀξιωματικούς τοῦ στρατοῦ– ἦταν ἡ κυριώτερη πνευματική αἰτία τῆς ἀποτυχίας τοῦ Στρατοῦ μας τό 1922 καί τῆς συνακόλουθης Μικρασιατικῆς καταστροφῆς [4]. Τώρα λοιπόν, πού βρισκόμαστε πάλι στά πρόθυρα μιᾶς ἐθνικῆς καταστροφῆς, λόγω τῆς δημογραφικῆς συρρίκνωσης καί τῆς ἀλλοίωσης τοῦ πληθυσμοῦ, τῆς οἰκονομικῆς ὑποδούλωσης καί τῶν ποικίλων ἐχθρῶν μας πού διεκδικοῦν γῆ καί ὕδωρ, ἀντί νά στραφοῦμε στόν Θεό καί νά περιμένουμε ἀπό Αὐτόν τή λύτρωση, κάνοντας βέβαια καί ἐμεῖς τό λίγο πού μποροῦμε, καί κυρίως δείχνοντας μετάνοια, ... νά ἐπιτρέπουμε νά βλασφημεῖται δημοσίως τό Ἅγιο Ὅνομά Του; Δέν εἶναι αὐτό πνευματική αὐτοκτονία;
Ἴσως, λοιπόν, ἔχουν θέση ἐδῶ καί ἀξίζει νά τονιστοῦν κάποιοι λόγοι τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, τούς ὁποίους καί ἀντιγράφω [5]:
« Ἔγραψε ἕνας κάτι βλάσφημα γιὰ τὴν Παναγία καὶ κανεὶς δὲν μίλησε. Λέω σὲ κάποιον: «Δὲν εἶδες τί γράφει ἐκεῖνος;». «Ἔ, τί νὰ τοὺς κάνης, μοῦ λέει. Θὰ λερωθῆς, ἂν ἀσχοληθῆς μαζί τους». Φοβοῦνται νὰ μιλήσουν. (...) Νὰ μὴ γράψουν τίποτε γι᾿ αὐτὸν καὶ ἐκτεθῆ, καὶ ἀνέχεται νὰ βλασφημῆται ἡ Παναγία! Νὰ μὴ θέλουμε νὰ βγάλη ὁ ἄλλος τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα, γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς τὴν ἡσυχία μας. Αὐτὸ εἶναι ἔλλειψη ἀγάπης. Ὕστερα ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νὰ κινῆται ἀπὸ συμφέρον. (...) Σʹ αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια ὁ καθένας μας πρέπει νὰ κάνη ὅ,τι γίνεται ἀνθρωπίνως καὶ ὅ,τι δὲν γίνεται ἀνθρωπίνως νὰ τὸ ἀφήνη στὸν Θεό. Ἔτσι θὰ ἔχουμε ἥσυχη τὴν συνείδησή μας ὅτι κάναμε ἐκεῖνο ποὺ μπορούσαμε. Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε, θὰ σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τοὺς τάφους. Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν τόσα γιὰ τὴν πατρίδα καὶ ἐμεῖς τί κάνουμε γι᾿ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν παράδοσή της, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές της, νὰ πολεμῆται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἕλληνες καὶ ἐμεῖς νὰ μὴ μιλᾶμε! Εἶναι φοβερό! (...) Ἕναν πολιτικὸ τὸν ἔφτυσα. «Πές, τοῦ λέω, ʺδὲν συμφωνῶ μ᾿ αὐτόʺ. Τίμια πράγματα. Θέλεις νὰ ἐξυπηρετηθῆς ἐσὺ καὶ νὰ ρημάξουν ὅλα;» (...) Ἀλλὰ καὶ οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ δὲν εἶναι γιὰ μάχες. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ἦταν γερὰ καρύδια· ἄλλαξαν ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ στὴν βυζαντινὴ ἐποχὴ μιὰ εἰκόνα ἔβγαζαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀντιδροῦσε ὁ κόσμος. Ἐδῶ ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς, καὶ ἐμεῖς νὰ ἀδιαφοροῦμε! Ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν μιλάη, γιὰ νὰ μὴν ἔρθη σὲ ρήξη μὲ τὸ κράτος, ἂν οἱ μητροπολίτες δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους, γιατὶ τοὺς βοηθᾶνε στὰ Ἱδρύματα κ.λπ., οἱ Ἁγιορεῖτες πάλι ἂν δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κόψουν τὰ ἐπιδόματα, (...) Οἱ καθηγητὲς τῆς Θεολογίας κ.λπ. δὲν φωνάζουν, γιατὶ λένε: «Εἴμαστε ὑπάλληλοι· θὰ χάσουμε τὸν μισθό μας, καὶ μετὰ πῶς θὰ ζήσουμε;» (...) τότε ποιός θὰ μιλήση;»
Ἴσως δέν εἶναι ἄσχετο μέ τά παραπάνω καί ἀξίζει νά θυμηθοῦμε ἕνα γεγονός πού συνέβει λίγες μέρες μετά τήν ἀποποινικοποίηση τῆς βλασφημίας καί ἔγινε εὐρέως γνωστό, ἀλλά δέν σχολιάστηκε ἀρκετά. Τό ὅτι δηλαδή, ἐπέτρεψε ἡ Παναγία σέ κάποιον ἱερόσυλο νά κλέψει τά ἀφιερώματά Της ἀπό τήν εἰκόνα Της τήν Πορταΐτισσα τῆς Μονῆς τῶν Ἰβήρων καί νά τά πετάξει –γιά νά ἀποφύγει τή σύλληψη– σέ μία «ὀρεινή περιοχή τοῦ Ἁγίου Ὄρους», ὅπως ἀναφέρθηκε. Ἐπιπλέον, ὁ ἱερόσυλος ἔβγαλε καί τήν εἰκόνα ἀπό τό προσκυνητάρι της καί τήν ἔβαλε σέ ἕνα στασίδι. Δέν θά διακινδυνεύσουμε βέβαια μία πνευματική ἑρμηνεία τοῦ γεγονότος, ἀφοῦ μόνο ἕνας Ἅγιος μπορεῖ νά ἐπιχειρήσει κάτι τέτοιο. Προκαλεῖ ὅμως ἐντύπωση στόν καθένα, τό ὅτι ἐνῶ γιά τή σύλληψη τοῦ ἱερόσυλου κινήθηκε ὁλόκληρος σχεδόν ὁ κρατικός μηχανισμός (ἐπίγειες καί ἐναέριες δυνάμεις, λιμενικό, ἐκπαιδευμένα σκυλιά, κλπ) καί τόν κατεδίωκαν ἐπί πολλές ὧρες, μέχρι τελικῆς συλλήψεως, ἀκόμη καί ἀφοῦ πέταξε τά κλοπιμαῖα ἀφιερώματα, ... γιά ὅσους ἱεροσυλοῦν βλασφημώντας τήν Παναγία δημοσίως καί ἐπί σκηνῆς –ἀφαιρώντας καί καταπατώντας ἔτσι τό σέβας καί τήν τιμή πού τῆς ἀνήκουν– κανένας κρατικός ὑπάλληλος δέν πρόκειται πλέον νά κινηθεῖ ἐναντίον τους, ἀφοῦ ὁ νέος ποινικός κώδικας τούς ἀγνοεῖ (τούς βλασφήμους), ἄν καί ἐξακολουθεῖ νά προστατεύει τόσο τήν περιουσία ὅσο καί τήν τιμή τῶν ἐν ζωῇ φυσικῶν προσώπων [6].
Εἶναι φανερό, βέβαια, ὅτι γιά τόν παράνομο νέο νομοθέτη, πού ἀπελευθέρωσε τή βλασφημία, ἡ Παναγία καί ὅλα τά ἱερά πρόσωπα τῆς Πίστεώς μας εἶναι ἀνύπαρκτα ἤ πρό πολλοῦ νεκρά, καί τά ἀφιερώματά Τους ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία καί μόνο. Γιά ἐμᾶς ὅμως τούς πιστούς, πού ἀποτελοῦμε τήν ὁρατή Ἐκκλησία, τά ἱερά αὐτά πρόσωπα (ἡ Ἁγία Τριάς, ἡ Παναγία καί οἱ Ἅγιοι) εἶναι παραπάνω ἀπό ὑπαρκτά καί ζῶντα. Καί ἀφοῦ ὡς Ἐκκλησία ἀποδεχόμαστε ἔναντι τοῦ νόμου τήν κυριότητα τῶν ἀφιερωμάτων Τους γιά νά τά προστατεύσουμε (ἄν καί θεωροῦμε ὅτι Τούς ἀνήκουν), ἀνάγκη εἶναι νά κάνουμε καί ὅ,τι ἀπαιτεῖται γιά τήν προστασία τῆς τιμῆς τοῦ προσώπου Τους, ὥστε νά μή φανοῦμε κατώτεροι ἀπό τόν παράνομο νομοθέτη, πού προστατεύει ἐξίσου καί τήν περιουσία καί τήν τιμή τῶν ἐν ζωῇ φυσικῶν προσώπων, ὅπως προαναφέρθηκε. Μάλιστα, ὁ νέος ποινικός κώδικας ἐξακολουθεῖ νά προστατεύει καί τήν τιμή τῶν κεκοιμημένων, ὅταν ἔχουν συγγενεῖς πρώτου βαθμοῦ ἐν ζωῇ, γιά νά ἐγκαλέσουν τούς ὑβριστές τους [7]. Ἄς μή φανοῦμε λοιπόν, ἐπιπλέον, ἀλλότριοι καί ὄχι τέκνα καί συγγενεῖς τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων, ἀδιαφορώντας γιά τήν προστασία τῆς τιμῆς Τους.
Καλούμαστε λοιπόν ἐκ τῶν περιστάσεων, ὡς Ἐκκλησία καί ὡς Χριστιανοί, καί μάλιστα ἡ σεβαστή Κυβέρνηση, νά κάνουμε ὅ,τι εἶναι δυνατόν καί ἀναγκαῖο γιά νά ἐπανέλθει τό συντομότερο τό ἀξιόποινο τῆς βλασφημίας τῶν Θείων (καί τῆς περιύβρισης τῶν νεκρῶν), ὥστε νά μήν καταστεῖ ὅλο τό Ἔθνος ὑπεύθυνο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιά τήν μέγιστη αὐτή ἁμαρτία. Γιατί τότε οἱ πνευματικοί νόμοι [8] θά ἐπιφέρουν ἐξ ἀνάγκης καί σέ μᾶς (ὡς ἔθνος) τήν ἀτίμωση, ὅπως ἐπέφεραν καί τή δημογραφική μας κατάρρευση καί τήν ἀλλοίωση τοῦ πληθυσμοῦ, πού ἄρχισαν λίγο μετά τήν ἀπελευθέρωση τῶν ἐκτρώσεων τό 1986.
Ἀξίζει νά σημειωθεῖ τέλος, ὅτι ἀφότου ἡ νέα Κυβέρνηση ἐκδήλωσε τήν πρόθεσή της νά κάνει τίς ἀπαραίτητες ἀλλαγές στόν νέο ποινικό κώδικα, οἱ ὁποῖες ἀναμένεται νά ὁλοκληρωθοῦν μέχρι τήν ἔναρξη τοῦ νέου δικαστικοῦ ἔτους (17 Σεπτεμβρίου), πολλές ἐνδιαφερόμενες ὁμάδες καί φορεῖς (ΕΔΕ, ΟΔΣΕ, ΕΛΑΣ, κ.ἄ.) ἔσπευσαν ἀπευθυνόμενοι στό ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης νά καταθέσουν τίς δικές τους προτεινόμενες ἀλλαγές πού ἀφοροῦν τά κατ᾿ αὐτούς. Ἄς μιμηθοῦμε λοιπόν καί ἐμεῖς τή σπουδή τους, διότι «τοῦ πολέμου οἱ καιροί οὐ μενετοί».
______________________
[1] Μεταξύ τῶν ἐπαινετῶν ἐξαιρέσεων συμπεριλαμβάνεται καί ἀξίζει νά ἀναφερθεῖ ἰδιαιτέρως ὁ σεβασμιότατος μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ πού ἐπανειλημμένως ἔγραψε καί μίλησε γιά τό θέμα, μετά παρρησίας.
[2] Βλ. ellada.press/allages-stous-poinikous-kodikes καί tilegrafimanews.gr/nea/neos-poinikos-kodikas
[3] Τά τρία ἄρθρα πού καταργήθηκαν ἐπιβάλλουν ποινές σέ ὅποιον «δημόσια και κακόβουλα βρίζει με οποιονδήποτε τρόπο το Θεό», ἤ «εκδηλώνει δημόσια με βλασφημία έλλειψη σεβασμού προς τα θεία», ἤ «δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει με οποιονδήποτε τρόπο την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ή άλλη θρησκεία ανεκτή στην Ελλάδα», καί σέ ὅποιον «αφαιρεί αυθαίρετα νεκρό ή μέλη του ή την τέφρα του, από εκείνους που έχουν δικαίωμα να τα φυλάξουν ή ενεργεί πράξεις υβριστικά ανάρμοστες σχετικές με αυτά ή με τάφο» (βλ. Π.Δ. 283/1985).
[4] Βλ. «Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, Μαρτυρίες Προσκυνητῶν», τόμ. Β΄, μαρτυρία ὑποστρατήγου ἐ.ἀ. Τσιαλίκη Χρήστου.
[5] Βλ. «Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι», τόμ. Β΄, ἔκδ. 1999, σελ. 35-37.
[6] Βλ. Ν. 4619/2019 (ΦΕΚ Α 95 - 11.6.2019), Κεφ. 21 - Ἐγκλήματα κατά τῆς τιμῆς, καί Κεφ. 23 - Ἐγκλήματα κατά περιουσιακῶν ἀγαθῶν.
[7] Βλ. ὅ.ἄ. ἄρθρα 365 καί 368
[8] Βλ. π.χ. Παροιμίαι 14,34 («δικαιοσύνη ὑψοῖ ἔθνος, ἐλασσονοῦσι δὲ φυλὰς ἁμαρτίαι»).
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου