Μανώλης Κοττάκης:

Μανώλης Κοττάκης:

Τιμή στούς

Μακεδονομάχους 

ὄχι στούς Μπολσεβίκους

Aγαπητοί φίλοι

Ὁ Παῦλος Μελᾶς εἶναι ἡ ἀφορμή. Ὄχι ἡ αἰτία. Κάθε φορά πού τιμοῦμε τόν Παῦλο Μελᾶ τιμοῦμε τούς ἀρχηγούς τοῦ Ἔθνους.

Ἄλλοι ἔχουν γιά ἀρχηγό τόν Ἀκρῖτα Διγενῆ. Ἄλλοι τόν Εὐαγόρα Παλληκαρίδη. Ἄλλοι τόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο. Ἄλλοι τόν Κολοκοτρώνη. Καί ἄλλοι τόν Παῦλο Μελᾶ.

Στήν πραγματικότητα ὅμως –τά πρόσωπα μόνο ἀλλάζουν στό διάβα τῶν αἰώνων– ὅλοι ἔχουμε τόν ἴδιο ἀρχηγό. Τόν ἀδούλωτο Ἑλληνισμό. Τόν ἀνυπότακτο Ἕλληνα.

Κοινό γνώρισμα ὅλων τῶν μεγάλων αὐτῶν προσωπικοτήτων, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ Παῦλος Μελᾶς τήν μνήμη τοῦ ὁποίου τιμοῦμε σήμερα, εἶναι πώς δέν ἐρώτησαν γιά νά δράσουν. Πῆραν τήν πατρίδα στήν πλάτη τους μόνοι. Μπῆκαν στήν πρώτη γραμμή τῆς μάχης ἀκούγοντας τήν φωνή τῆς συνείδησής τους.

Μά τό κυριώτερο ἀπό ὅλα! Μᾶς παρέδωσαν ἕνα σπουδαῖο μάθημα ἡγεσίας:

Νά ἔχεις τήν θέληση νά πέσεις στόν ἀγῶνα γιά νά ξυπνήσεις καί ἄλλες συνειδήσεις.

Νά ἔχεις τήν θέληση νά πέσεις στόν ἀγῶνα γιά νά οἰκοδομήσουν τήν πατρίδα, πάνω στήν δική σου ἀπώλεια, οἱ ἑπόμενες γενεές. Δέν ἔζησε γιά νά δεῖ τήν Μακεδονία ἐλεύθερη ὁ Παῦλος Μελᾶς.

Τό 1904 δολοφονήθηκε, τό 1912 ἀπελευθερώθηκε ἡ Θεσσαλονίκη.Ἔκανε ὅμως κάτι σπουδαῖο. Πολύ σπουδαῖο. Ἔθεσε σέ κίνηση τήν ἱστορία. Ὁ ἀδόκητος θάνατός του ξεσήκωσε τούς φοβισμένους πληθυσμούς. Πυρπόλησε τίς ψυχές τους.

Ἡ Ἀθήνα ἀγαπώντας τήν βολή της θεωροῦσε ὅπως πάντοτε ὅτι δέν εἶναι ὥριμες οἱ συνθῆκες νά ζητήσουμε πίσω τήν Μακεδονία.

Ἡ ὀργάνωση τοῦ Μελᾶ ἀλλά καί τοῦ Ἴωνος Δραγούμη ἐθεωρεῖτο τρομοκρατική γιά τό ἐθνικό κέντρο. Καί τοῦτο διότι δέν ἐρώτησε! Πῶς τόλμησε!

Νομίζετε πώς στήν μακραίωνη ἱστορία μας ὁ Μελᾶς ἦταν ὁ μόνος πού ἔτυχε αὐτῆς τῆς ἀντιμετωπίσεως; Οἱ ἀντικειμενικοί Ἕλληνες –ἔτσι τούς ὀνομάζω ἐγώ– εἶναι πάντα ἐδῶ, ἀκόμη καί στίς μέρες μας γιά νά μᾶς ὁρμηνεύουν ὅτι πρέπει νά καθόμαστε φρόνιμοι. Νά συμβιβαζόμαστε. Νά ἐρωτοῦμε προηγουμένως τούς δυνάστες μας. «Ἐπιτρέπεται;»

Ἀλλά ὅπως γράφει καί ὁ Ἴων Δραγούμης στό «Μαρτύρων καί Ἡρώων Αἷμα», σέ τί χρησιμεύει ἕνα κράτος ἑλληνικό «πού διορίζει προξένους στήν Ἀνατολή καί πρέσβεις στήν Δύση μέ τήν μονάκριβη εὐχή καί ὁδηγία, προσοχή, μή γεννᾶτε ζητήματα;».

Ὁ Μελᾶς δέν εἶναι ὁ μόνος πού ἔθεσε τήν ἱστορία σέ κίνηση χωρίς νά ζεῖ γιά νά ἀπολαύσει τά ἀποτελέσματα τῆς ἐνέργειάς του. Οἱ Μοναχοί στό Ἀρκάδι ἀνήκουν στήν ἴδια κατηγορία. Ὅπως ὁ Μελᾶς μέ τήν θυσία του ἔβαλε στήν ἀτζέντα τήν ἐπανένωση τῆς Μακεδονίας μέ τήν Ἑλλάδα, ἔτσι καί οἱ Μοναχοί ἔβαλαν στήν ἀτζέντα τήν ἀπελευθέρωση τῆς Κρήτης ἀπό τούς Ὀθωμανούς.

Ἡ θυσία τους συγκίνησε τήν διεθνῆ κοινότητα. Τό ἴδιο ἔκανε καί ὁ Εὐαγόρας Παλληκαρίδης. Ὁ ἀπαγχονισμός του κινητοποίησε δυνάμεις ὑπέρ τῆς Ἕνωσης τῆς Κύπρου μέ τήν μητέρα πατρίδα ἀσχέτως ἄν αὐτό δέν ἔγινε γι’ ἄλλους λόγους.

Ἐάν δέν εἴχαμε ὅλους αὐτούς τούς «τρελλούς» καί ἀκούγαμε τούς λογικούς, ποῦ θά ἤμασταν σήμερα ἄραγε; Διερωτῶμαι.

Ἄν δέν εἴχαμε αὐτούς τούς «τρελλούς» γιά νά θυμόμαστε ὅτι ὅρκιζαν τά παλληκάρια τους στούς παππάδες ὅπως ὁ Μελᾶς, πῶς θά θυμόμασταν ἀπό ποῦ ἐρχόμαστε, ἀπό ποιούς παραλαμβάνουμε τήν σκυτάλη, σέ ποιούς καί πῶς πρέπει νά τήν παραδώσουμε; Τό ἔγραψα στόν δήμαρχο Θεσσαλονίκης πού τόλμησε νά ἀποκαλέσει τά Σκόπια «Μακεδονία» ἀπευθυνόμενος στόν κ. Ζάεφ, ὁ δήμαρχος Θεσσαλονίκης, παρακαλῶ! Τοῦ ἔγραψα πώς ἄν σοῦ βαστάει πήγαινε στάσου μπρός στόν ἀνδριάντα τοῦ Παύλου Μελᾶ καί πές του «χάσαμε»! Στόν Μελᾶ πού σᾶς χάρισε τήν Μακεδονία καί τό ὄνομά της, πές «χάσαμε»!

Δέν χάσαμε οὔτε θά χάσουμε, εὐτυχῶς. Προνοεῖ ὁ καλός Θεός τῆς Ἑλλάδος, ὅπως μοῦ ἔλεγε πρσφάτως κορυφαῖος θεσμικός παράγων.

Μά ἡ δική μας σκέψη κάθε χρόνο τέτοια ἐποχή –ἑορτάζονται καί τά 100 χρόνια ἀπό τήν Ὀκτωβριανή Ἐπανάσταση σήμερα– πρέπει νά εἶναι στό Ἔθνος. Ὄχι στούς διεθνιστές.

Στούς Μακεδονομάχους. Ὄχι στούς Μπολσεβίκους. Μέσα, ὄχι ἔξω.

Ἡ Θεσσαλονίκη μας ἀπελευθερώθηκε πρίν ἑκατόν ἕξι χρόνια μόλις, μία στιγμή στόν ἱστορικό χρόνο εἶναι αὐτή. Χθές! Δέν δικαιούμαστε νά λησμονοῦμε.

Καί μέ τήν εὐκαιρία νά πῶ κάτι ἐδῶ γιά τούς ἐκπροσώπους τῆς ἀστικῆς μας τάξης. Πέρυσι, τέτοια ἐποχή, προβλήθηκε στούς κινηματογράφους μιά ταινία τοῦ Παντελῆ Βούλγαρη γιά τήν ἐκτέλεση 200 ἀγωνιστῶν τῆς Ἀριστερᾶς ἀπό τούς Γερμανούς τόν Μάιο τοῦ 1944 στήν Καισαριανή.

Ἡ παραγωγή τῆς ταινίας χρηματοδοτήθηκε ἀπό γνωστή ἐφοπλιστική οἰκογένεια τῆς Ἄνδρου. Καλῶς ἔγινε. Σέ λίγες μέρες θά ἀρχίσει νά προβάλλεται στούς κινηματογράφους ἕνα ντοκυμαντέρ γιά τήν ζωή τοῦ Μανώλη Γλέζου, ὁ ὁποῖος μαζί μέ τόν Λάκη Σάντα κατέβασαν τήν σημαία τῶν ναζί ἀπό τήν Ἀκρόπολη. Τό σκηνοθετεῖ ταλαντοῦχος νεαρός Ἕλλην τοῦ Λονδίνου, γόνος διάσημης ἐφοπλιστικῆς οἰκογένειας. Καλῶς γίνεται καί αὐτό.

Γνωρίζω προσωπικά τόν Γλέζο καί τόν ἐκτιμῶ πολύ γι’ αὐτό πού ἔκανε. Εἶμαι ὅμως ὑποχρεωμένος νά διερωτηθῶ: ἡ ἀστική μας τάξη κεφάλαια γιά νά διασωθεῖ ἡ οἰκία τοῦ Παύλου Μελᾶ δέν ἔχει; Γιά νά γυριστεῖ μιά ταινία τῆς προκοπῆς γι’ αὐτόν τόν σπουδαῖο Ἕλληνα πού ἄφησε τήν βολή τῆς Κηφισιᾶς ὥστε νά μείνει ἡ ταινία κληρονομιά στίς ἑπόμενες γενιές, δέν ἔχει;

Πρίν ἀπαντήσει κανείς ἄς κοιτάξει προσεκτικά τόν χάρτη. Καί ἄς φανταστεῖ τί θά ἦταν ἡ Ἑλλάδα χωρίς τήν Μακεδονία. Ὁ Ἑλληνικός Βορρᾶς δέν κεῖται μακράν.