«Εές τάξον, εές τάξον» (Ευσεβής λαός –Εκκλησιαστική Ιστορία)

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Ω μεγαλειωδη Πατερα και Διδασκαλε της Εκκλησιας, αειμνηστε ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΕ, ευχου υπερ ημων!!!!

Αναμφίβολα, η φωνή: «Εές τάξον, εές τάξον», έρχεται από το παρελθόν ως βιωματική φωνή, ορθόδοξη φωνή, από το ευσεβές εκκλησιαστικό πλήρωμα.

Τη συστηματική αποσιώπηση της ιστορικής αυτής φωνής, ανατρέπει κυρίως ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης ως ιερομόναχος – ιεροκήρυξ, που έβλεπε στην εκκλησιαστική και εθνική καθημερινότητα την πνευματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης της Εκκλησίας.

Στο βιβλίο του «ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» διατηρεί – αναδεικνύει την σημασία – επικαιρότητα της φωνής «Εές τάξον, εές τάξον», που διαχρονικά δεν χάθηκε ποτέ. Αντίθετα, στο βιβλίο αυτό η φωνή αυτή συμπίπτει με τον αγώνα σημασιοδότησης των εννοιών «ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ».

«Εές τάξον, εές τάξον», δηλ. «τώρα να γραφούν στα δίπτυχα», αυτοί που διεγράφησαν άδικα.

Σχολιάζει ο π. Αυγουστίνος: «Αλλ’ εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν αδικίας εις βάρος πιστού της Εκκλησίας τέκνου, ο ευσεβής λαός, τα μέγιστα ενδιαφερόμενος δια την ζωήν της Εκκλησίας, εξηγείρετο και απήτει την ακύρωσιν της αδίκου αποφάσεως και την εκ νέου εγγραφήν του αδικηθέντος» (Σελ. 159).

Γράφει στη συνέχεια ο π. Αυγουστίνος:

«Ότε ο μέγας ούτος της Ορθοδοξίας πυρσός (Ι. Χρυσόστομος), ένεκεν εμπαθείας των εχθρών του, υπό ληστρικών Συνόδων και εδικάσθη και το όνομά του διεγράφη εκ των διπτύχων της Εκκλησίας, πένθος μέγα ηπλώθη εις όλην την Ορθοδοξίαν και ο ευσεβής λαός δεν ησύχασεν, εώς ότου είδε και πάλιν το όνομα του Αγίου Πατριάρχου αναγραφόμενον εις τα δίπτυχα.

Εές τάξον, εές τάξον!! Εφώναζον και άλλαι μυριάδες στόματα Ορθοδόξων, ίνα και πάλιν εγγραφούν εις τα δίπτυχα τα ονόματα των επισκόπων Ευφημίου, Μακεδονίου και Λέοντος, τους οποίους εις άλλην περίπτωσιν η μανία της αιρέσεως είχε διαγράψει. Τοιαύτη σημασία απεδίδετο εις τα δίπτυχα» (Σελ. 159).

Το θεολογικό – βιωματικό θεμέλιο των Ορθοδόξων, τότε, δεν είχε την αμφισημία του σήμερα, δηλ. αντι-οικουμενιστές και συνύπαρξη με την αίρεση ταυτόχρονα. Έκριναν, χαρακτήριζαν, ταξινομούσαν, διαφωνούσαν και διόρθωναν με παρεμβάσεις τους τα Εκκλησιαστικά σφάλματα – εκτροπές.

Είχαν δυο σημαντικά επικουρήματα, που τους διατηρούσαν σε εκκλησιολογική εγρήγορση και ψυχική γαλήνη: Βαθειά εκκλησιολογική πατερική παιδεία και πνευματικότητα, καρπούς δηλ. που είχαν ωριμάσει στην ψηλότερη κορφή της εν Χριστώ ζωής, που είναι η ομολογία.

Καμμία εκκλησιαστική εκτροπή δεν μπορούσε στο παρελθόν να παρακάμψει ή να καταστρατηγήσει τις άμυνες των Ορθοδόξων. Αντίθετα σήμερα, η αβαθής εκκλησιαστική γνώση, η άγνοια του Ποιμνίου, η έλλειψη επισκόπων ικανών να διαμορφώσουν Πατερική γραμμή άμυνας έναντι της αιρέσεως του οικουμενισμού και η έλλειψη συντονισμού – συνεννόησης των υγιών Ορθοδόξων δυνάμεων, διαμορφώνουν αρνητικό κλίμα στον Ορθόδοξο εκκλησιαστικό χώρο.

Οι επίσκοποι, οι Ι. Μονές, οι Χριστιανικές αδελφότητες και το πλήρωμα της εκκλησίας, Κλήρος και Λαός, δεν αναδείχθηκαν εκκλησιαστικά προπύργια Ορθοδοξίας έναντι της αιρέσεως, πλην εξαιρέσεων. Αρκούνται, μόνο σε περιγραφική – γλωσσική «καταδίκη» του οικουμενισμού, νοθεύοντας ή συκοφαντώντας την εκκλησιαστική Πατερική παράδοση (αποτιχείσεις, διακοπή μνημοσύνου).

Κάθε αναφορά στην κρισιμότητα των σημερινών εκκλησιαστικών περιστάσεων αντιμετωπίζεται με την κινδυνολογία περί σχίσματος. Σημείο των καιρών: Η υπακοή στην διαχρονική Εκκλησία και στους Πατέρες χαρακτηρίζεται ως σχίσμα ή «εκτός εκκλησίας», ενώ η συμμόρφωση προς τους οικουμενιστές – αιρετικούς επισκόπους χαρακτηρίζεται ως «όντως υπακοή» στην εκκλησία! Για παράδειγμα, ένας επώνυμος σχολιαστής άρθρου μου, γράφοντας το ελληνικό όνομά του με Λατινικούς χαρακτήρες, διατύπωσε σχόλιο πλήρες αφελείας, ότι «ρίχνω ύπουλο δηλητήριο» για τις Χριστιανικές Ορθόδοξες αδελφότητες.

Ας αναφέρει ο σχολιογράφος ένα σημερινό ηχηρό – ιστορικό παράδειγμα μιας μεγάλης Ι. Μονής ή Χριστιανικής αδελφότητας, που ύψωσε φωνή (Αποτείχιση, διακοπή μνημοσύνου) στο νόημα και στην δυναμική του «Εές τάξον, εές τάξον» έναντι της «συνόδου» της Κρήτης (Οικουμενισμού). Άξιο παρατηρήσεως, ότι ιεραποστολική οργάνωση θεωρούσε αυτάρεσκα τα μέλη της «τα Λ.Ο.Κ. της Εκκλησίας» (ΖΩΗ, 25-1-1979, σελ. 1).

Η «σύνοδος» της Κρήτης δεν αποτελεί απλή επιφάνεια του οικουμενισμού, του συνολικού ιστορικού οικουμενιστικού γίγνεσθαι.

Δικοί της θεολογικοί στοχασμοί, χωρίς ορθή συνάφεια με την αληθινή διαχρονική Ορθόδοξη πίστη των Πατέρων, αλλοίωσαν τα παραδεδομένα διαχρονικά Συνοδικά Δίπτυχα και εξέβαλλαν από αυτά τις άγιες συνόδους, τις επί Μ. Φωτίου και Γρηγορίου του Παλαμά συγκληθείσας.  

Τι σημαίνει συγκεκριμένα, θεωρητικά και πρακτικά, η μη αναγραφή τους (ως Οικουμενικών) στα Συνοδικά Δίπτυχα; Αναμφίβολα, ότι η νέα «σύνοδος» δεν έχει τον προσανατολισμό των αγίων εκείνων συνόδων. Γι’ αυτό και συμπεριέλαβε στα «Δίπτυχά» της:

- Συνοδική αναγνώριση του οικουμενισμού

- Εκκλησιαστικότητα των αιρέσεων (Παπισμός, Προτεσταντισμός κ.λ.π.)

- Εγκυρότητα των μυστηρίων τους

- Αναγνώριση της Βαπτισματικής θεολογίας

- Έγκριση των μικτών γάμων

- Μετάθεση της Πίστεως

- Άνοιγμα δρόμου προς την πανθρησκεία.

Άξιο προσοχής, ότι ο Απ. Παύλος στις προσφωνήσεις του προς Γαλάτας, δεν τους αποκαλεί «αγίους», «ηγιασμένους» και ως «εκκλησία του Θεού» αλλά απλά τους αποκαλεί «Εκκλησίας της Γαλατείας», λόγω της ανατροπής του Ευαγγελίου που διέπραξαν.

«Ούτω και ο της υγιούς πίστεως και το βραχύτατον ανατρέψας, τω παντί λυμαίνεται, επί τα χείρονα προϊών από της αρχής», παρατηρεί ο Ι. Χρυσόστομος στην ερμηνεία του προς Γαλάτας (Ε.Π.Ε. 20, Σελ. 194).

Ερωτήματα: Ποια σύγχρονη πρακτική επιζητεί τη διόρθωση των Συνοδικών Διπτύχων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που νοθεύτηκαν από τη «σύνοδο της Κρήτης»; Ποιος απαιτεί την ορθή γραφή – ενημέρωση των Διπτύχων, στον διαχρονικό άξονα «Εές τάξον, εές τάξον»; Στ’ αλήθεια, εκείνοι που ακολουθούν την Πατερική ακρίβεια έναντι του οικουμενισμού.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ