“Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΑ 1967-1974” ΣΤΟΝ ΟΜ. ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΠΑΝΕΠ. κ. ιων.κονιδαρη ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ (διδακτορικό) ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ή ΤΥΜΒΩΡΥΧΙΑ ;;;

“Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΑ 1967-1974”

ΣΤΟΝ ΟΜ. ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΠΑΝΕΠ. κ. ιων.κονιδαρη

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ (διδακτορικό) ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ ή ΤΥΜΒΩΡΥΧΙΑ ;;;

του ΤΡΙΑΝΤ. ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΥ ΕΚΔΟΤΟΥ – ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΕΦΗΜ. «ΑΓΩΝΑΣ»ΕΡΕΥΝΗΤΟΥ – ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛ. ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ο πραγματικα ΑΓΙΟΣ αρχιεπισκοπος Ιερωνυμος Κοτσωνης με τον Νεοχρυσοστομο ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ.
Δυο ιεραρχες διαμαντια της συγχρονης εκκλησιαστικης μας ιστοριας που σαν αυτους δεν θα ξαναδουμε ουτε στα 100 χρονια.

Οπως σας είχαμε προαναγγείλει στο προηγούμενο φύλλο της εφημεριδας ΑΓΩΝΑΣ Λαρισας «πράγματι θα ’χουμε και συνέχεια, διότι οι άνθρωποι μικροί (ποταποί) προσπαθούν ν’ ανέβουν πατώντας επάνω στο ψέμα, ξεχνώντας ότι: “Ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου”». Δεν περιμέναμε το “περισπούδαστο” αυτό σύγγραμμα, που προσπαθεί να παραποιήσει την ιστορία και όχι απλα να την καταγράψει, ότι θα κυκλοφορούσε τόσο σύντομα, διότι, ο ίδιος είχε δηλώσει ότι η “διατριβή είναι δεσμευμένη στην Γραμματεία του Πανεπιστημίου από τον συγγραφέα (μέχρι και 4/2019)”. Η επιστημονική του διατριβή κυκλοφόρησε δύο χρόνια ενωρίτερα. “Άγνωσται αι βουλαί των ανθρώπων”.

Το “επιστημονικό” έργο δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εκτοξεύει με πείσμα βέλη φαρμακερά εναντίον ενός σιωπηλού, ανύστακτου ιερουργού της υπερτάτης αγάπης, που έδωσε τα πάντα στην εκκλησία. Μπήκε στην εκκλησία φτωχός και έφυγε φτωχότερος. Που είχε “Πνεύμα σοφίας” – “πνεύμα συνέσεως” και βίο διάφανο, τον μακαριστό κυρό Ιερώνυμο Α΄ Κοτσώνη.

Αρχή κάνουμε με τον προλογίσαντα το “επιστημονικό” σύγγραμμα καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ιωάν. Κονιδάρη. Για το όλο έργο του κ. Χ. Ανδρεόπουλου θα δώσουμε απάντηση από τα ίδια του κείμενα που επικαλείται ως ιστορικές πηγές, αργότερα λόγω του μεγάλου όγκου των στοιχείων. 

(Ερώτημα στον ομότιμο καθηγητή του Εκκλ. Δικαίου της Νομικής Σχολής του Παν. Αθηνών κ. Ιωάννη Μ. Κονιδάρη).

Στις αρχές Ιουνίου ε.ε. διάβασα, στην μία και μοναδική εφημερίδα της Λάρισας, κριτική – χωρίς να αναφέρεται ο κριτικός γιατί είναι μάλλον ο ίδιος – για έκδοση ενός διδακτορικού έργου αναφερόμενου σε μία από τις πλέον σκοτεινές και δυσερμήνευτες περιόδους της σύγχρονης εκκλησιαστικής ιστορίας, με τίτλο «Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974». (βλ. φωτ. σελ. 6)

Η κυκλοφορία του συνδύασε ο συγγραφέας να συμπέσει με την συμπλήρωση 50 χρόνων από την εγκαθίδρυση της δικτατορίας το 1967 και με πολύ στόμφο αναφέρει ότι προλογίζεται, και εκθειάζεται μάλιστα, χαρακτηριζόμενο ως «έργο-σταθμό για την εκκλησιαστική ιστορία, αλλά και εφαλτήριο για περαιτέρω αναζητήσεις σε συναφείς κλάδους, όπως το Εκκλησιαστικό Δίκαιο ή/και την Πολιτική ιστορία του τόπου μας».

Κύριε καθηγητά, διαβάζοντας κι εγώ αυτό το “επιστημονικό”, «έργο-σταθμό», που κατά την άποψή σας ο συγγραφέας έχει «εδραία επιστημονική κατάρτιση και αντικειμενική κρίση», προβληματίστηκα διότι είχα διαμορφώσει άλλη γνώμη – όπως και πολλοί άλλοι – σχετικά με τις θέσεις που είχατε εκφράσει κατά καιρούς ως καθηγητής του Εκκλ. Δικαίου με άρθρα σε εφημερίδες ή ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ήταν κάπως διαφορετικές απ’ αυτές που εκφράζετε προλογίζοντας το “επιστημονικό” σύγγραμμα.

Γι’ αυτό απορώ και ζητώ να μάθω αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην ιστορική βιβλιογραφία. Διότι, σύγγραμμα 380 σελίδων για το οποίο χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 350 βοηθήματα, [βιβλία (μελέτες), δεκάδες “ηλεκτρονικές πηγές” (Διαδικτυακός τόπος, Youtube, Διαδίκτυο), 52 Νομοθεσίες, τόμοι ολόκληροι (Αρχεία – πρακτικά, Βουλή των Ελλήνων, Ακαδημίας, διημερίδες…), Συνοδικαί Εγκύκλιοι (1957-1995) χιλιάδων σελίδων, 14 ογκωδέστατοι τόμοι (Στράγκα, Ράλλη, Καραμανλή), αφιερώματα, εφημερίδες, περιοδικά] – καθ’ υπολογισμόν 200 χιλιάδων σελίδων και πλέον – και ο “δόκιμος” – κατά την επιστημονική σας άποψη –, πολυγραφώτατος ερευνητής, που μόχθησε για να φέρει σε αίσιο πέρας την πραγματεία του, δεν βρήκε ΤΙΠΟΤΑ, μα ΤΙΠΟΤΑ το καλό στον “καταραμένο” Ιερώνυμο Κοτσώνη;

Οι ιστορικοί, ακόμη και για τον μεγαλύτερο εγκληματία έχουν γράψει και κάτι, έστω μικρό καλό, γι’ αυτόν. Ακόμα και για τον τρομερό λήσταρχο Γιαγκούλα – με τις 54 φρικιαστικές δολοφονίες που προκαλούν τρόμο – ο βιογράφος του δεν δίστασε να αναφέρει ότι υπήρξε προστάτης των τυραννουμένων, προίκισε με χρήμα δεκάδες πτωχές κοπέλες και γενικά βοήθησε τον φτωχό κόσμο.

Εδώ ο “δόκιμος” συγγραφέας δεν είδε, δεν διάβασε ούτε άκουσε τίποτα καλό για τον Ιερώνυμο; Και το φοβερότερο ήταν, ότι για να υπερπηδήσει διάφορα γεγονότα ή φάσεις που του ήταν “εμπόδιο” στην εργασία του, αφαιρούσε τα επίμαχα σημεία ή – το χειρότερο – επιστράτευε κάποιον με αντίθετη γνώμη κόβοντας και ράβοντας στα μέτρα του, προκαλώντας αμφιβολίες και ερωτηματικά στον αναγνώστη ως προς το ποιο είναι το σωστό.

Κύριε καθηγητά (Ι. Κονιδάρη), έχω μερικές απορίες σαν ένας απλός πολίτης. Σε μια ιστορική έρευνα υπάρχουν οι δικοί μας και οι απέναντι; Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο “δόκιμος” συγγραφέας, όσους έγραψαν εναντίον του αρχιεπ. Ιερωνύμου και την εκκλησιαστική του πορεία, τους ανύψωσε στα ουράνια δίνοντας τίτλους («Σύγχρονες προσωπικότητες της Ορθοδοξίας», «Διακεκριμένοι επιστήμονες», «άνθρωποι σοβαρότητας και εντιμότητας», «κορυφαίοι βιβλικοί Θεολόγοι»…), ενώ τους ασχολούμενους με το έργο και την προσφορά του Ιερωνύμου τους έστειλε στα Τάρταρα χαρακτηρίζοντάς τους υποτιμητικά – και ας είναι επιστήμονες τεράστιας εμβέλειας – (“οργανωσιακούς”, “Ιερωνυμικούς”, “παραεκκλησιαστικούς”, “χουντικούς”…) αφήνοντας υπονοούμενα μάλιστα ότι τα γραφόμενά τους δεν έχουν και κύρος!

Δεύτερη απορία: Ένα βιβλίο εκατοντάδων σελίδων που ασχολείται με την έρευνα μίας περιόδου της Ορθόδοξης Ελληνικής Εκκλησίας, γραμμένο μάλιστα και από θεολόγο, είναι δυνατόν να μην περιλαμβάνει ούτε μία φορά τη λέξη – όχι όνομα – Θεός, Παναγία, Απόστολος, άγιος της Εκκλησίας; Αλλά και το φοβερότερο, από τη μία να επικαλείται δεκάδες φορές τους Ιερούς Κανόνες, τους δε συντάξαντες αυτούς να παραβλέπει σαν τον διάβολο το θυμίαμα;

Μπορεί να αντιλέξετε – και ίσως να έχετε δίκαιο – λέγοντας: Τι δουλειά έχει ένα βιβλίο που ασχολείται με τη δομή της Εκκλησίας να αναφέρει το Χριστό και τους αγίους, αφού ο απώτερος σκοπός του είναι ο “ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ” Ιερώνυμος Κοτσώνης; Γι’ αυτό ό,τι “εποίησε” ο Ιερώνυμος από την γέννηση μέχρι το θάνατό του το στέλνει στο “πυρ το εξώτερον”. Σφίγγεται η καρδιά σου όταν βλέπεις τέτοιο κατάντημα ανδρός, και μάλιστα Θεολόγου να παραποιεί τόσο βάναυσα ιστορικά – ιεροκανονικά γεγονότα!

• Από Αριστίνδην Σύνοδο ο Αθηναγόρας δεν έγινε από διάκονος μητροπολίτης, Αρχιεπίσκοπος, Πατριάρχης; Αυτός όμως έγινε επειδή ήταν μασόνος.

• Ο Μ. Μεταξάκης από αριστίνδην και με πολιτική παρέμβαση δεν έγινε Αθηνών και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, αναστατώνοντας την εκκλησία με την αυθαίρετη αλλαγή του ημερολογίου; Αλλά λόγω της Μασονικής του ιδιότητας ήταν “κανονικός”.

• Ο Χρυσ/μος Παπαδόπουλος έγινε αρχιεπίσκοπος μόνο με τρεις ψήφους από Αριστίνδην Σύνοδο, γιατί έπρεπε να αλλάξουν το ημερολόγιο. Και όμως η εκλογή του δεν αμφισβητήθηκε επειδή ήταν μασόνος.

• Πλήθος μνηστήρων των εκκλησιαστικών θρόνων κατέλαβαν αυτούς με καθαρές διαδικασίες; Ασφαλώς όχι, αλλά κατά τον ειρημένο Θεολόγο ήταν “κανονικοί”.

• Κι ο Χρυσόστομος Β΄ (Χατζησταύρου) κατέλαβε την αρχιεπισκοπή, μετά από απαίτηση του Καραμανλή να παραιτηθεί ο κανονικός Ιάκωβος Βαβανάτσος, και στη συνέχεια έκανε πραξικόπημα – εκβιαζόμενος – με την μισή ιεραρχία να κάνει εκλογές και επανέφερε το ποθούμενο «μεταθετό». Ήταν όλα αυτά “κανονικά” αφού στη περίπτωση εδώ, για όλα έφταιγε η Κυβέρνηση Στεφανόπουλου. Ξέχασε ο συγγραφέας, φαίνεται, ότι ο Χρυσόστομος όρκισε την προηγούμενη δικτατορική Κυβέρνηση και με το πέρας της ορκωμοσίας μοίραζε σε όλους συγχαρητήρια», την δε επομένη (22-7-1967) με ομόφωνη απόφαση η ΔΙΣ έστειλε επείγον συγχαρητήριο τηλεγράφημα για μακροημέρευση της “εθνικής Κυβέρνησης”.

• Ο Σεραφείμ Τίκας αναρριχήθηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο με 19 ψήφους από 65 Ιεράρχες. Υπό κανονικές συνθήκες αν αφαιρέσουμε τους 12 που είναι σιμωνιακοί – “ευλογημένοι του … πνεύματος” – μας μένουν 7 και αν δεν ήταν από πάνω η σπάθη του δικτάτορα Ιωαννίδη δεν ξέρουμε εάν εύρισκε και τη δική του. Κατά τον “δόκιμο” Θεολόγο όμως όλα έγιναν κατά την “κανονική” τάξη της Εκκλησίας!

• Οι Συντακτικές Πράξεις 3 & 7/1974 που ακολούθησαν, οι αποκεφαλισμοί 12 μητροπολιτών, τα Ιεροδικεία Κεφαλληνίας, Κυθήρων, … με την πρόσθετη διάταξη τον Καταστατικό Χάρτη το 1983 και με εφαρμογή του άρθρου 34 παρ. 3 Κ.Χ. 590/1977 (… είναι όχι μόνον αντικανονική, αντιδογματική, αντιεκκλησιαστική και αντισυνταγματική – Ι. Κονιδάρης 8-1-92) ο Σεραφείμ έγινε απόλυτος δικτάτορας. Όλα αυτά κατά την “διδακτορική διατριβή” έγιναν «κατά τάξιν και ευσχημόνως».

Όσα έκανε ο Σεραφείμ τα φόρτωναν στους “τενεκέδες ξεγάνωτους” πολιτικούς, στις “παραεκκλησιαστικές, παραθρησκευτικές” οργανώσεις, στους “ιερωνυμικούς” μητροπολίτες, στα “καθίκια” και σε άλλους. Ο Σεραφείμ “λευκή περιστερά”.

Είναι δυνατόν; Και όμως συμβαίνει. Σε όλη την συγγραφική πραγματεία του ο κ. Χάρης Ανδρεόπουλος – θεολόγος, όλα τα έργα και τις ημέρες της δικτατορίας τα φόρτωσε στον Ιερώνυμο Κοτσώνη.

Τρίτη απορία: Ο “πολυγραφώτατος ερευνητής” με την “οξυδέρκεια και την ευθυκρισία” που τον κατέχει, αναφέρει πάνω από 300 φορές το “κανονικός - αντικανονικός” και τους “Ιερούς Κανόνες”, αλλ’ όμως δεν κατονομάζει κανέναν, λες και είναι κάτι το αόριστο και αφηρημένο.

Ενώ τους επικαλείται, φαίνεται σαν να μην γνωρίζει ότι οι Ιεροί Κανόνες είναι η ιστορία της Εκκλησίας· έχουν ονοματεπώνυμο, που με την πιστή εφαρμογή τους οριοθετούν και χειραγωγούν τους ποιμένες της Εκκλησίας στην πνευματική λεωφόρο, αποτρέποντας το ενδεχόμενο της παρέκκλισης και αποκοπής από την Ιερά φάλαγγα της Εκκλησίας!

Οι Απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες, καθηγητά και κ. Ανδρεόπουλε, συνοδικώς συνέταξαν και ομοφώνως αποφάσιζαν «έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν» πράξ. ιε 88 (φάνηκε ορθό στο Άγιο Πνεύμα και σε μας) γι’ αυτό οι αποφάσεις τους έχουν ευρύτητα και μεγάλη πληρότητα και καλύπτουν όλο το φάσμα των προβλημάτων που μπορεί να προκύψουν στην πορεία της Εκκλησίας μας, γιατί είναι “εν αγίω Πνεύματι”.

Ο “δόκιμος” ερευνητής Θεολόγος με το πρόσχημα του “αντικανονικός” χρησιμοποιεί τους Ιερούς Κανόνες στην “επιστημονική διατριβή του” ως πολεμικά κανόνια για να εξαφανίσει τον Ιερώνυμο και τους 12 “ιερωνυμικούς” αγίους μητροπολίτας που θέλησαν να τα βάλουν με την Μασονία και τόλμησαν να χαλάσουν το “αδελφάτο”, καλύτερα το “ιερό τάγμα” Φωστίνη, Κορίνθου… Έκτοτε όλη η πολεμική μηχανή έπεσε πάνω τους και αφού δεν είχαν τίποτα να τους προσάψουν χρησιμοποιούν ως μόνο επιχείρημα το “αντικανονικός”!

Τέταρτη απορία: Βλέπω με πόνο ψυχής, κ. καθηγητά, τον συγγραφέα του “επιστημονικού” εγχειρήματος να κρατάει στο χέρι του ένα τόξο, και ταμπουρωμένος πίσω από επώνυμους και ανώνυμους (μητροπολίτες, καθηγητές, Πατριάρχες…) να τοξεύει κατά των χριστιανικών οργανώσεων (σε όλο το βιβλίο αναφέρονται πάνω από 100 φορές) λες και είναι εχθρικός στρατός που πάει να καταλάβει το κάστρο που λέγεται Εκκλησία. Φθάνοντας μάλιστα σε τόσο χαμηλό σημείο κατάπτωσης, ισχυρίζεται ότι το ιδεολογικό υπόβαθρο της δικτατορίας στηρίχθηκε στην «πρωτογενή ιδεολογία του “Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού” την οποία είχε καλλιεργήσει από την δεκαετία του ’60 η “χριστιανική κίνηση” που είχε ως βασικό φορέα την Αδελφότητα Θεολόγων “Ζωή”…

«Στην διάρκεια της Επταετίας – γράφει – η δράση των “οργανώσεων” υπήρξε πολύπλευρη και πολυδιάστατη… Σε ρόλο ιδεολογικού καθοδηγητού της Κινήσεως, τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ο πανεπιστημιακός καθηγητής Εμπορικού Δικαίου στην Νομική Σχολή του Ε.Κ.Π.Α. Αλεξ. Τσιριντάνης, ο θεωρηθείς ως ο “Spiritus rectror” της Κινήσεως, διαμόρφωνε, με κύριο άξονα μια φαλκιδευμένη θεώρηση του “ελληνοχριστιανισμού”… και στην οποία στηρίχθηκε, εν πολλοίς, το δικτατορικό καθεστώς της Επταετίας για να επιτύχει την ηθική και κοινωνική του νομιμοποίηση… Την ιδεολογική θέση του Τσιριντάνη συμμερίζονταν και ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος…».

Και όλο αυτό στηρίχθηκε σε μερικές σκέψεις, απόψεις που ακόμα και θέσεις του γράφτηκαν από τον Τσιριντάνη και όχι από την οργάνωση του 1950-1960. Μπορεί μέρος αυτών να εκμεταλλεύτηκε η δικτατορία μετά από δέκα και είκοσι χρόνια. Και αυτό τί σημαίνει; Ενώ γνωρίζει ο εν λόγω κύριος ότι όλοι αυτοί στις αδελφότητες ζουν σαν αγωνιστές και βέβαια ποτέ δεν ζήτησαν το αλάνθαστο.

Η Οργάνωση “Ζωή” στην περίοδο 1950-1960 είχε εκατοντάδες επιστήμονες και χιλιάδες σ’ όλη την Ελλάδα. Εάν ένας ή πέντε είχαν κάποιες άλλες απόψεις, δε σημαίνει ότι όλη η οργάνωση συμφωνούσε;

Αυτούς τους αγωνιστές ανθρώπους τους συκοφαντούν για χρόνια, τους κήρυξαν τον πόλεμο, έναν πόλεμο σκληρό και αδυσώπητο, χωρίς στιγμή ανακωχής. Τους χαρακτήρισαν, για να τους μειώσουν, “παραεκκλησιαστικούς”, “εξωεκκλησιαστικούς”, “προτεσταντίζοντες” και πολλά άλλα επίθετα, και όλα αυτά γιατί κρατούν γερά την πίστη, την παράδοση και τους χαλούν τα σχέδια που θέλουν την Εκκλησία του Χριστού έναν “εντευκτήριον οίκο” που όλα εκεί να επιτρέπονται.

Για το σύγγραμμα αυτό, “έργο-σταθμό”, ο Θεολόγος καθηγητής κ. Χάρης Ανδρεόπουλος βραβεύτηκε με διδακτορικό. Το υπουργείο δε Φίλη-Γιαγκάτζογλου τον προήγαγε σε αναμορφωτή των καθηγητών στα νέα θρησκευτικά του μοντέρνου ΚΑΙΡΟΥ στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, για να διδάξουν στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας τη νέα άθεη πλέον θεολογία!

Κύριε Κονιδάρη, θα αναφερθώ σε δύο (2) ψέματα του συγγραφέα. (Για το σύνολο της “επιστημονικής έρευνας” θα προσπαθήσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται – λόγω του μεγάλου όγκου – να παρουσιάσουμε τα στοιχεία που ο συγγραφέας “ξέχασε” να αναφέρει ώστε να μάθει ο κόσμος και να συγκρίνει). Και για να μην ισχυρισθεί τα του Ισπανού Φιλοσόφου Σανταγιάνα Τζώρτζ ότι: «Η ιστορία είναι σύνολον των ψεμάτων για γεγονότα που ποτέ δεν έγιναν από ανθρώπους που ποτέ δεν ήταν εκεί». Ο Συγγραφέας λόγω της δημοσιογραφικής ιδιότητας γνωρίζει την αλήθεια, αλλά και διότι ο ίδιος στα πολλά ήταν αυτόπτης μάρτυς.

ΠΡΩΤΟ ΨΕΜΑ

Γράφει στο “επιστημονικό” του έργο και στην σελίδα 63: «Σε εγκύκλιό του, – ο αρχιεπ. Σεραφείμ – τον Φεβρουάριο του 1992, μ’ αφορμή σειρά επεισοδιακών συμβάντων στην Λάρισα από υποστηρικτές του Μητροπολίτου Θεολόγου (Πασχαλίδη) εις βάρος του υπό της Δ.Ι.Σ. ορισθέντος ως Τοποτηρητού της Ι.Μ. Λαρίσης Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος Κλέοπα (Θωμοπούλου) και του Μητροπολίτου Σεργίου (Σιγάλα), ο οποίος παρεμποδίσθηκε να διεξαγάγει στη Λάρισα το ανακριτικό έργο που τον ανέθεσε η Δ.Ι.Σ.».

Και ενώ γράφει αυτά αποφεύγει να αναφέρει το δικό του άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα (Ημερήσιος Κήρυκας, 18-1-1992) ώστε να γνωρίσει ο κόσμος εάν έγιναν γεγονότα και ποια ήταν η παρεμπόδιση του ανακριτή μητροπολίτη Γρεβενών Σεργίου!

Αντίθετα για να θολώσει τα νερά, παραπέμπει τον αναγνώστη στις υποσημειώσεις αρ. 87 και γράφει: «“Ημερήσιος Κήρυκας” Λαρίσης, 26.02.1992 (η ιστορία με τον ανακριτή έγινε 18.01.1992) σ.1 και 5, σε ρεπορτάζ υπό τον τίτλο “πόλεμο με τα εκκλησιαστικά σωματεία ανοίγει ο Αρχιεπίσκοπος”. Σύμφωνα με αυτό το ρεπορτάζ την περίοδο εκείνη στη Λάρισα ενεργό δράση είχαν οι εξής χριστιανικές οργανώσεις και σωματεία: (και αναφέρει πέντε “ευσεβιστικά”, “εξωεκκλησιαστικά”… σωματεία). Και συνεχίζει. Εκτιμάται ότι ως ενεργά μέλη συμμετείχαν στις χριστιανικές αυτές οργανώσεις περίπου 2000 Λαρισαίοι». Μήπως αναφέρει πολλά (!).

Για την αλήθεια των γεγονότων σας μεταφέρουμε αυτούσια την ιστορία ως δημοσιεύτηκε τότε: «Αξίζει να σημειωθεί ότι στον περίβολο του Ιερού ναού (Αγ. Τεσσαράκοντα) συγκεντρώθηκαν πάνω από 100 υποστηρικτές του κ. Θεολόγου, που απέφυγαν να προβούν σε διαμαρτυρίες κατά του κ. Σεργίου ή σε επευφημίες του κ. Θεολόγου. Η παραμονή τους διήρκεσε εκεί περί τις τρεις ώρες και διαλύθηκαν όταν αποχώρησε ο κ. Θεολόγος, μετά την υποβολή της ένστασης…» (“ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, 19-1-92).

Για ποια επεισόδια και ποια παρεμπόδιση στον ανακριτή αναφέρεται χωρίς ντροπή; Αλλά ας δούμε το ρεπορτάζ της εφημ. ΒΗΜΑ, της μεγαλύτερης και πιο έγκυρης, στην οποία δεκάδες χρόνια εξέθετε, κ. καθηγητά, τις επιστημονικές σας απόψεις. Γράφει: «ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ του “αγίου” Γρεβενών διεπράχθησαν το πρωί του Σαββάτου, 19 Ιανουαρίου ε.ε., στο Βαπτισθέν από τον ίδιο “Τοποτηρητείο” της μητρόπολης Λάρισας, ήτοι το πνευματικό κέντρο του ναού των Αγίων Σαράντα Μαρτύρων Λάρισας, όπου είχε εγκατασταθεί ο “άγιος” ανακριτής με τον “άγιο” γραμματέα του. Πρόκειται για έναν παχύσαρκο αρχιμανδρίτη, συνταξιούχο φοιτητή της Θεολογίας, μη αξιωθέντος να πάρει μέχρι σήμερα πτυχίο…».

«“Φύγετε! Βγείτε έξω από δω!”, εκραύγαζε ο “άγιος” Γρεβενών μόλις αντίκρισε τους δικηγόρους κ.κ.» (του Θεολόγου).

«Εναντίον αυτού (του Θεολόγου) ο κ. Σεραφείμ και οι συν αυτώ έστησαν τις προκατασκευασμένες από τους ιδίους κατηγορίες για υποκίνηση σε εχθροπάθεια, απείθεια και καταφρόνηση της Ιεράς Συνόδου κ.λ.π.».

«“Φύγετε… Δεν σας δέχομαι”, εκέκραξε και πάλι πολύ οργισμένος ο “άγιος” ανακριτής. Οι τρεις δικηγόροι επέμειναν, εμπρός στον κ. Σέργιο και αυτός, έξαλλος, φώναζε: “Βγείτε έξω…”».

«Κατόπιν μπήκε στη μάχη, για την τιμή των όπλων, ο γραφικός γραμματέας. “Δεν μας αφήνετε να κάνουμε τη δουλειά μας…”, είπε με βαρύ ύφος ο βαρέων βαρών γραμματικός».

«ΕΠΕΙΤΑ προσήλθε ο κ. Θεολόγος, ο οποίος δήλωσε τα εξής: “Είμαι ο νόμιμος, κανονικός και εν ενεργεία μητροπολίτης Λαρίσης και έχω επισκοπείον, εις το οποίον έπρεπε ο σεβασμιώτατος ανακριτής να προσέλθει εφόσον ενεργεί την ανάκρισιν εν Λαρίση και όχι να προσέλθει εις το “γραφείον τοποτηρητείας”… δεδομένου ότι εις την Λάρισαν είμαι εγώ, ο αναγνωρισμένος και εν ενεργεία μητροπολίτης, ο οποίος εμφανίζομαι και δηλώ τα ανωτέρω”».

«Η δήλωση του κ. Θεολόγου… εξόργισε τον ανακριτή κ. Σέργιο, ο οποίος μάζεψε τα χαρτιά του και έφυγε από την “τοποτηρητεία” του λέγοντας: “Διακόπτεται η ανάκριση”» (αρ. πρωτ. 10/18-1-92 διακοπή).

Το αποτέλεσμα!!! Θαυμάστε Έλληνες και Ελληνίδες!!!

Ο κ. ανακριτής συνέταξε την ανακριτική έκθεση-πόρισμα που φέρνει αρ. πρωτ. 12 Αθήνα 21-1-92, “ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ” και λέει:

«Εκείνο όμως όπερ, κατά την ανάκρισιν έχει μείζονα την σημασίαν, είναι ότι το γραφέν αυτό πρακτικόν το φέρον και την υπογραφήν του κατηγορουμένου, ως Λαρίσης, και έχων γραπτάς τας πίστεις και θέσεις αυτού περί το, δια των, εν λόγω ανακρίσεων ερευνώμενων θέμα, είναι ΠΛΗΡΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ περί της ενοχής αυτού και μάλιστα δι’ ΑΠΑΝΤΑ τα εις το κατηγορητήριον διαλαμβανόμενα κανονικά παραπτώματα.

Κατά συρροήν λοιπόν και εξακολουθητικώς, άνευ σταγόνος μεταμελείας και γυμνή τη κεφαλή συνεχίζει ο κατηγορούμενος (Θεολόγος) την πρακτικήν ταύτην…». Διατελώ βαθυσεβάστως… Ο Γρεβενών Σέργιος.

(Το κείμενο αυτό ολόκληρο όταν το διαβάζει κανείς, νοιώθει ρίγος, από την ασυνταξία, την ασυναρτησία, το ψεύδος και την διαστροφή).

Θα μπορούσα να ξεδιπλώσω συμπιεζόμενες ατελείωτες ιστορίες φρίκης στην παρτιτούρα ενός θρηνητικού εμβατηρίου που είναι γνωστές στον τότε δημοσιογράφο, αλλά τώρα για δικούς του λόγους τις έχει εντάξει μέσα στις “κανονικότητες” του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ.

Στις 8 Ιανουαρίου 1992, δέκα μέρες πριν την ανάκριση Σεργίου, ο Σεραφείμ στην Δ.Ι.Σ. “ως ταύρος ωρυόμενος εν υαλοπωλείο” απειλούσε τους πάντες. “Να πάει να κόψει το λαιμό του ο Θεολόγος” και άλλα τινά που δυστυχώς δεν γράφονται. Πήραν την απόφαση με τους υποτακτικούς του να τιμωρήσουν τον Θεολόγο με εξάμηνη διαθεσιμότητα με τον “δημοκρατικό” Νόμο Κακλαμάνη που επιβάλλεται σε εν ενεργεία μητροπολίτες ενώ τον Θεολόγο δεν τον αναγνώριζαν ως εν ενεργεία μητροπολίτη.

Ανατρέχοντας το ιστορικό αρχείο, κ. Κονιδάρη, άκουσα την φωνή σας – μάλλον οργισμένη – που μετέδωσε αυθημερόν, ο Ραδιοφ. Σταθμός της Πειραϊκής Εκκλησίας να παρεμβάλλεται στο “σύντομο δελτίο επικαιροτήτων” και να λέτε: «Πρώτο πράγμα το οποίο θα ήθελα να πω, είναι ότι θλίβεται κανείς για την εξέλιξη στο χώρο της Εκκλησίας… Εφαρμόζεται ένας θεσμός ξένος… Διαθεσιμότης αρχιερέα δεν είναι νοητή κατά το Κανονικόν Δίκαιον… Μήπως θα έπρεπε να καταργηθή αυτή η διάταξη (Κακλαμάνη 1983) η οποία επιβάλλεται κατά παντός Μητροπολίτου, πλην του Αρχιεπισκόπου…; Μιας διατάξεως, η οποία χωρίς αμφιβολία είναι όχι μόνον αντικανονική, αντιδογματική, αντιεκκλησιαστική αλλά και αντισυνταγματική καθώς επιτρέπει εις τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπον Αθηνών… να συντελή στην αλλαγή του δημοκρατικού πολιτεύματος της διοικήσεως της Εκκλησίας».

Με την παράνομη αυτή διάταξη φόρτωσαν στον Θεολόγο μια καταδίκη χωρίς καν να τον δουν και να τον ακούσουν.

Ακολουθεί η πολυθρύλητη ανάκριση Σεργίου που διεκόπη για να πάρει οδηγίες και να ορίσουν νέα ημερομηνία. Η υπόθεση όμως δούλευε υπόγεια. Το Σ.τ.Ε. ακύρωνε τη μία μετά την άλλη όλες τις παράνομες αποφάσεις του Σεραφείμ. Η εξάμηνη διαθεσιμότητα του Θεολόγου είχε τελειώσει. Ο Σεραφείμ στρυμωγμένος ζητούσε χρόνο.

Στις 2 Ιουνίου συγκαλεί Ιεραρχία και αποφασίζει να μεταθέση τον Θεολόγο στην μητρόπολη Ν. Λιοσίων που “κατασκεύασε” συνεργία του υπ. Παιδείας Γ. Σουφλιά - σφόδρα πολέμιου του Θεολόγου- σε άσχετο νομοθέτημα, για τον «εθελοντή πυροσβέστη»!

Την χρονιά αυτή διαδραματίστηκαν τέτοια γεγονότα που προκαλούν τρόμο!

Στις 5 Νοεμβρίου 1992 το “πρωτοβάθμιο δι’ Αρχιερείς Δικαστήριο” καλούσε τον Θεολόγο “ίνα εμφανισθήτε αυτοπροσώπως… την 12 Ιανουαρίου 1993… ίνα δικασθήτε κατηγορούμενος επί … α) …, β) …, γ) …, δ) … κατά συρροήν διαπραχθείσι, σαφώς προβλεπομένοις και ρητώς τηρωμένοις υπό των Θείων και Ιερών Κανόνων…” Οι κατηγορίες ήταν στηριγμένες στο ψεύτικο ανακριτικό πόρισμα του Γρεβενών Σεργίου. «Ο Πρόεδρος του Πρ/θμιου Δικαστηρίου».

Το τι έγινε σ’ αυτό το Δικαστήριο δεν περιγράφεται! Δεν υπάρχει στην ιστορία παρόμοια δίκη ούτε στον Μεσαίωνα.

Το δικαστήριο ήταν στημένο με ένα και μόνο σκοπό, να καταδικάσει τον Θεολόγο. Όλα είχαν σχεδιαστεί. Δεν χρειάστηκαν απολογίες. Δεν προσκλήθηκαν μάρτυρες, και απείλησαν τους συνηγόρους υπεράσπισης. Ο Θεολόγος κατέβηκε στο δικαστήριο με πολύ υψηλό πυρετό που τον βασάνιζε εκείνες τις ημέρες αλλά και η ίωση του είχε προσβάλλει την ακοή και σχεδόν δεν άκουγε.

Μόλις δρασκέλισε την εξωτερική καγκελόπορτα του εκκλ. Δικαστηρίου, τα σίδερα έκλεισαν ερμητικά… Ο Θεολόγος μέσα από τα κάγκελα (φωτογραφίες και ρεπορτάζ του Χάρη Ανδρεόπουλου “Ημερήσιος Κήρυκας” βλ. σελ. 7) μίλησε για λίγο με τους δημοσιογράφους. Στην πόρτα του μεγάρου έγινε μάχη. Με σπρωξιές και με βρισιές προσπάθησαν να εμποδίσουν τους δικηγόρους να μπουν στο εσωτερικό του κτιρίου.

Η δίκη άρχισε. Εδώ φάνηκε ο εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Φάκελος δικαστικός δεν υπήρχε. Οι ανακρίσεις του Γρεβενών Σεργίου είχαν διακοπεί αλλά μπροστά τους ανοίξανε οι δικαστές δεσποτάδες το ψεύτικο πόρισμα για να αποτελέσει τη βάση της δίκης.

Οι μισοί δικαστές έπρεπε να εξαιρεθούν διότι είχαν πεφρασμένη άποψη, αφού είχαν καταλάβει παράνομα μητροπόλεις των 12 εκδιωχθέντων μητροπολιτών. Αυτοί αρνήθηκαν την αντικατάστασή τους από αναπληρωματικούς όπως προβλέπει η νομοθεσία.

Αρνήθηκαν στον κατηγορούμενο να έχει συνηγόρους υπερασπίσεως, παρ’ ότι το προέβλεπε ο Νόμος 1700/1987.

Οι “άγιοι” δικαστές απέρριψαν την ιατρική Νοσοκομειακή βεβαίωση ότι ήταν δύσκολο να παρακολουθήση την δικαστική διαδικασία. Ο Πρόεδρος Σαλαμίνος Βαρθολομαίος είπε και τούτο το αμίμητο: «Δεν είναι ανάγκη να ακούσει ο κατηγορούμενος (Θεολόγος) όσα θα λέγονταν. Αυτοί θα διαβάσουν τα χαρτιά και θα αποφασίσουν…».

Ο Τύπος έγραφε την επόμενη: «… πρωτοφανής ήταν η σκληρότητα της πλειοψηφίας του Δ.Σ. κατά του “αδελφού” τους. Δεν αποφάσισαν αναβολή, παρ’ ότι τον έβλεπαν αδύναμο, άρρωστο και με έντονο πρόβλημα ακοής από ίωση. Το ύφος τους ήταν ψυχρό και οι ίδιοι πελιδνοί και σαν υπνωτισμένοι» (τύπος Κυρ. 17/1/1993).

Οι συνήγοροι δήλωσαν: «Κατά την έναρξη της δίκης καταξετευλίσθηκε κάθε έννοια δικαίου… Τα έκτακτα στρατοδικεία και η Ιερά Εξέταση ωχριούν μπροστά στον τρόπο που το εκκλησιαστικό δικαστήριο μας αντιμετώπισε ως συνηγόρους υπερασπίσεως του κ. Θεολόγου… Προπηλακιστήκαμε, όταν μπήκαμε στο Συνοδικό Μέγαρο. Τέτοια αντιμετώπιση σε δικηγόρους ούτε στα απολυταρχικά καθεστώτα δεν παρουσιάζεται…».

Μετά από τέσσερις ώρες συζητήσεων, η δεσποτοδικαστική πλειοψηφία δεν άκουγε τίποτα. Οι συνήγοροι υπεράσπισης αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν και σε λίγο τους ακολούθησε και ο Θεολόγος. Ο Δημητριάδος Χριστόδουλος (μετά αρχιεπίσκοπος), είς εκ των δικαστών, αγανακτισμένος επειδή όλες οι προτάσεις του που είχε θέσει επί δικονομικών παραβάσεων απερρίφθησαν χωρίς συζήτηση, έκανε την παρακάτω δήλωση: «Επειδή διαπιστώνω ότι αι μετά λόγου τοποθετήσεις μου, επί τιθεμένων συνεχώς κυρίως ζητημάτων επί της ενώπιον του παρόντος Συνοδικού Δικαστηρίου δικαζομένης υποθέσεως, συστηματικώς απορρίπτονται από την εσχημαζομένην πλέον πλειοψηφίαν του Δικαστηρίου τούτου, θεωρώ περιττήν την έκφρασιν οιασδήποτε γνώμης μου και περιορίζομαι εις ακροατήν των εν τη αιθούση ταύτη συντελουμένων».

Ο Θεολόγος ταλαιπωρημένος από το ταξίδι, την πολύωρη παραμονή στην δικαστική αίθουσα και τον υψηλό πυρετό που τον βασάνιζε – αποχωρώντας σταμάτησε στην απάντηση των δημοσιογράφων και δήλωσε, γιατί αποχώρησε:

«Πιστέψαμε ότι μας δίδονταν μία μοναδική ευκαιρία, για να τελειώσει επί τέλους αυτή η υπόθεση, που για τόσα χρόνια τώρα ταλαιπωρούσε και ταλαιπωρεί την Ορθόδοξο Εκκλησία.

Δυστυχώς διαψευστήκαμε από την πρώτη στιγμή όταν είδαμε τις διαθέσεις των υπευθύνων να απομακρύνουν τους συνηγόρους.

Αυτό δεν μπορούσε να το φανταστεί κανείς… Τους δικηγόρους τους άκουσαν ανεπισήμως και τους απομάκρυναν επισήμως λέγοντας ότι δεν έχουν σχέση και θέση στο δικαστήριο. Περάσαμε πραγματικά δύσκολες στιγμές. Υπήρχαν σοβαρές λογομαχίες.

Είδα ευθύς εξαρχής ότι δεν υπήρχε καμία διάθεση και η απόφαση είχε ήδη παρθεί…

Λίγο πριν αποχωρήσω από τη δίκη και απευθυνόμενος στον πρόεδρο του δικαστηρίου μητροπολίτη Μεγάρων κ. Βαρθολομαίο, του εξέφρασε τα πικρά παράπονά μου για την ανάρμοστη συμπεριφορά των αδελφών μου.

Μας φέρθηκαν σαν να ήμασταν κακοποιοί, δημόσιος κίνδυνος, ο πιο επικίνδυνος εχθρός της Εκκλησίας. Προσπάθησα πολλές φορές να πείσω τον εαυτό μου ότι βρισκόμουν στην αίθουσα της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου… Δεν το κατόρθωσα όμως και λυπάμαι γι’ αυτό βαθύτατα… Τους ευχαρίστησα και έφυγα…».

Η δίκη διέκοψε τα μεσάνυχτα ενώ συζητούσαν καβγαδίζοντας μεταξύ τους. Την επομένη συνεχίστηκε, χωρίς την παρουσία του κατηγορουμένου, εξ άλλου δεν τον χρειάζονταν αφού ο Σεραφείμ στη Σύνοδο είχε πει: «Τι θέλεις, άγιε αδελφέ, να καλέσουμε εδώ τον Θεολόγο να μας χε…».

Από την αίθουσα ακούγονταν φωνές και αντάρα. Το μεσημέρι περίπου ένας από τους δικαστές, ο Πειραιώς Καλλίνικος πετάχτηκε ταραγμένος έξω και τόβαλε στα πόδια. Δημοσιογράφοι που τον σταμάτησαν δήλωσε αγανακτισμένος: «Δεν επιθυμώ να συμμετάσχω εις την παρωδίαν δικαστηρίου…». Και ενώ έπρεπε να διακοπεί η διαδικασία για να ’ρθει ο αναπληρωματικός και ν’ αρχίσει από την αρχή η δίκη, συνέβη το αναπάντεχο. Έφεραν, άρον-άρον, τον Περιστερίου Χρυσόστομο το απόγευμα, και χωρίς να το πολυσυζητούν το πράγμα , έβγαλαν την απόφαση: 10 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΙΑ !!!

«Οι δέκα μητροπολίτες, που απετέλεσαν τους “δημίους” του κ. Θεολόγου, κηλίδωσαν τη σύγχρονη εκκλησιαστική ιστορία της χώρας μας. Η άδικη, παράνομη και ανίερη πράξη τους θυμίζει στυγνές κοσμικές εξουσίες σκοτεινών αιώνων που όλη η ανθρωπότητα θέλει να ξεχάσει» (“ΤΥΠΟΣ” Κυριακής 17/1/93).

Σε όλα αυτά ο κ. Ανδρεόπουλος ήταν παρών.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Για την ανακριτική έκθεση – πόρισμα του Γρεβενών Σεργίου το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λάρισας με την υπ’ αρ. 26/1994 απόφασή του παρέπεμψε τον ανακριτή Γρεβενών να δικαστή για α) παράβαση καθήκοντος ανακριτού και β) για «συκοφαντική δυσφήμιση», που έβλαψε την τιμή και την υπόληψη του μητρ. Θεολόγου. Και τον γραμματέα Αρχιμανδρίτη Χριστοφ. Παπαδόπουλο, ηγούμενο της Μονής Πετράκη, τον παρέπεμψε, κατηγορούμενο για «ψευδή αναφορά στην αρχή», πράξη που φέρεται να τέλεσε στις 18-1-1992.

Για την πολύκροτη δίκη (13-14 Ιανουαρίου) που αναφέραμε πιο πάνω. Ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών την επομένη ημέρα της δίκης διέταξε προκαταρκτική έρευνα για τον εντοπισμό παρατυπιών κατά την διεξαγωγή της “δίκης”.

Στις εξετάσεις που διενήργησε ο αντιεισαγγελέας Πρωτοδικών, έκρινε ένοχους τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ μαζί με τους εννέα μητροπολίτες δικαστές, όπως επίσης κρίθηκαν ένοχοι και 24 ακόμη μητροπολίτες, δύο Συνοδικών περιόδων,  επειδή δεν εφάρμοσαν τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, που κατ’ επανάληψη δικαίωναν τους μητροπολίτες Θεολόγο, Νικόδημο και Κωνσταντίνο  για “παράβαση καθήκοντος”, παραπέμποντάς τους όλους σε δίκη. Όμως αυτή ΟΥΔΕΠΟΤΕ έγινε!!! Το γιατί; Απολαύστε το:

Ο τότε Πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης, με εισήγηση της υπουργού Δικαιοσύνης Α. Ψαρούδα-Μπενάκη και του υπουργού Παιδείας Γ. Σουφλιά, συγκάλεσαν – παρακαλώ – την κυβερνητική επιτροπή και ανέστειλαν κάθε ποινική δίωξη των ανωτέρω με το αιτιολογικό – άκουσον-άκουσον – ότι «κινδυνεύουν… οι εξωτερικές σχέσεις της Χώρας» (!!!).

Κύριε καθηγητά, για χρόνια αγωνίστηκαν και εξακολουθούν να αγωνίζονται επώνυμοι και ανώνυμοι, Μ.Μ.Ε., και ο συγγραφέας του “επιστημονικού” συγγράμματος να πείσουν το λαό: 1) Πως η αναρρίχηση του Σεραφείμ Τίκα, τη ενεργεία του εκλεκτού της Χούντας Ιωαννίδη, στην αρχιεπισκοπική καθέδρα ήταν επανεκτροχιασμός στην κανονική τάξη. 2) Πως η σφαγή των 12 μητροπολιτών, ήταν πράξη θεάρεστη, εναρμονισμένη στο γράμμα και στο πνεύμα των Ιερών Κανόνων. 3) Πως η σεραφεμική εγκαθίδρυση της τρομοκρατίας στην Ιερά κοινότητα των επισκόπων είχε προσαρμογή στη θεολογία και την πράξη των θεοφόρων αγίων. 4) Πως οι καταδίκες του αγίου Θεολόγου, χωρίς ποτέ να τον ακούσουν ή να του απαγγείλουν κανονική κατηγορία (τον καταδίκαζαν ερήμην), αποτελούσε γι’ αυτούς κορυφαία πράξη της Νομοκανονικής συνέπειας για την “ειρήνη” στην Εκκλησία.

Και όμως, ενώ τα έζησε και τα γνώριζε από δημοσιογραφική ιδιότητα και ιδίοις όμασι, αλλά έγραφε τότε και άλλα λέει τώρα λανσάροντας ψευδώς στο “επιστημονικό” του εγχειρίδιο ότι «παρεμποδίσθηκε ο ανακριτής να διεξάγει το ανακριτικό του έργο». Κατά της κατάπτυστης αυτής “κανονικής” απόφασης έγινε έφεσης. Το αποτέλεσμα…

Η έφεση ποτέ δεν εκδικάστηκε γιατί μπήκε στο χρονοντούλαπο – ΑΡΧΕΙΟ –, και όταν επανήλθε επί Χριστοδούλου, η απάντηση ήταν: … Τον προσδιορισμόν της εφέσεως ην είχε ούτος ασκήσει ενώπιον του Δευτεροβαθμίου Δικαστηρίου κατά της υπ’ αριθ. 22/1993 αποφάσεως του Πρωτ/ου Δικαστηρίου – διότι δήθεν τελεί ούτος και νυν υπό την κανονικήν ποινήν της δεκαετούς αργίας… – η απάντηση ήταν: … κατά την αψευδή πρόβλεψιν του Δομήτορος της Εκκλησίας Κυρίου «όσα αν δήσητε επί της γης έσται δεδεμένα εν τω ουρανώ και όσο αν λύσητε επί της γης έσται λελυμένα εν τω ουρανώ» (Ματ. ΙΗ΄ 18).

Ο Αρχιγ/ας της Ι.Σ. Αρχ. Δ. Πουρτσουκλής.

Φαίνεται ξέχασε ο κ. Ανδρεόπουλο9ς ότι ορκίσθηκε σαν Θεολόγος και δημοσιογράφος να λέει και να γράφει την αλήθεια.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΨΕΜΑ

Στις 20 Απριλίου 2015 δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” άρθρο, στη θέση “ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ”, με τίτλο, υπότιτλους και πολύ “ενδιαφέρον” θέμα για την μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, που τιτλοφορούνταν “48 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ: «ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ» και αμέσως από κάτω με χονδρά και σκούρα γράμματα: Όταν η νύμφη δεν ήτο «εθνικόφρων»…” και συνέχιζε: Τα «κοινωνικά φρονήματα» και το μυστήριο του γάμου επί επταετίας. Και προχωρούσε με το: «Οι περιπτώσεις των γάμων στρατιωτικών υπό προϋποθέσεις».

Ελκυστικός ο τίτλος και με πολύ ενδιαφέρον τα υπόλοιπα. Διαβάζοντας έπεσα από τα σύννεφα, όταν, ψάχνοντας να βρω τις παραπομπές σε κείμενα που επικαλούνταν, ή δεν υπήρχαν, ή άλλο εννοούσαν, ή ήταν παραποιημένες. Είχε δε τέτοια απήχηση το άρθρο που το είχαν αναρτήσει πρώτο θέμα σε όλο σχεδόν το διαδίκτυο και όχι μόνο. Στο μυαλό μου ήρθε αμέσως η αγγλική παροιμία: “Το ψέμα θα γυρίσει όλη τη γη πριν προφθάσει η αλήθεια να φορέσει τα παπούτσια”. Αναγκάστηκα να επισημάνω μερικές αναλήθειες στέλνοντας σχετική απάντηση στην εφημερίδα που τα δημοσίευσε, καθώς επίσης και σε μερικά ιστολόγια που το είχαν αναπαράγει. Δυστυχώς κανείς, μα κανείς δεν το ανάρτησε. Τότε κατάλαβα τι θα πει δημοκρατική πολυφωνία!!!

Την απάντηση αυτή την δημοσιεύσαμε στην εφημ. “ΑΓΩΝΑΣ” (φύλλο 220 Σεπτ. 2015) αποδεικνύοντας, με τον πιο σαφή τρόπο τα ψέματα που έγραφε στο άρθρο του καθότι για όλα που συνέβησαν στα χρόνια της δικτατορίας έφταιγε ο “καταραμένος” αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α΄ Κοτσώνης. Τι έγραφε ο παλαιός δημοσιογράφος και τώρα Θεο-λόγος και μάλιστα ΔΟΚΤΩΡ Χάρης Ανδρεόπουλος;;; Διαβάστε.

«Υπήρχε περίοδος που στη χώρα μας η διενέργεια του Ιερού μυστηρίου του γάμου (κατά τον Απ. Παύλο “μέγα το μυστήριον” Εφεσ. 5, 25-32) τελούσε, όχι υπό τους δεδομένους για την χριστιανική θρησκεία θεολογικούς όρους και προϋποθέσεις, αλλά πολιτικούς! Γυρνάμε 48 χρόνια πίσω, στη θλιβερή επέτειο της εγκαθιδρύσεως της δικτατορίας της 21^ης Απριλίου 1967…, κατά τη διάρκεια της οποίας για να δημιουργήσει οικογένεια ένας αξιωματικός… θα έπρεπε προηγουμένως να ελέγξει το πολιτικό “ποιόν” της αγαπημένης του, διότι σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις της τότε εποχής… το “Ησαΐα χόρευε” καθίστατο απαγορευτικό καθώς η “Υπηρεσία” ηρνείτο να εγκρίνει την τέλεση γάμου και οι επιμένοντες να νυμφευθούν απειλούντο με απόταξη. Οι παρεμβάσεις της δικτατορίας και στην προκείμενη περίπτωση υπήρξαν κατάφωρα αντίθετες προς το κανονικό δίκαιο και την τάξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας (1)». Και προσέξετε πως συνεχίζει – «Αυτό όμως δεν είναι τόσο περίεργο, το πραγματικά περίεργο ήταν ότι στις αντικανονικές αυτές παρεμβάσεις συνέδραμε και η ίδια η υπό τον τότε Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α΄ (Κοτσώνη) διοίκηση της Εκκλησίας (2)».

Βρισκόμαστε μπροστά σε απερίγραπτες καταστάσεις. Να τι περιγράφει: «Για τις αντιχριστιανικές αυτές συμπεριφορές η τότε, υπό τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α΄ (τον καθηγητή Κανονικού Δικαίου), διοικούσα Εκκλησία, ενώ θα όφειλε, ασφαλώς, να ορθώσει το ανάστημα της και υπερασπίζοντας το Ευαγγέλιο και τους Ιερούς Κανόνες, ν’ αντιδράσει δυναμικά στην συγκεκριμένη ωμή πολιτική παρέμβαση… εν τούτοις αδράνησε αντιμετωπίζοντας την εν λόγω αντιχριστιανική παρέμβαση (όρα υποσημείωση 1) με “στωϊκή απάθεια”. Αλλά και επί της ουσίας, συνέδραμε στο έργο της δικτατορίας καθώς τις αντισυνταγματικές και προδήλως αντιχριστιανικές προϋποθέσεις της “εθνικοφροσύνης” που εθέσπισε (3) το καθεστώς για να παραχωρήσει άδεια γάμου σε μελλονύμφους στρατιωτικούς, η Εκκλησία τις ενσωμάτωσε σε “οδηγίες” και εγκυκλίους της, συνεργώντας στην κατάφωρη παραβίαση της θρησκευτικής ελευθερίας. Ο ίδιος ο Ιερώνυμος Α΄ μάλιστα, ως Αθηνών, συνέδραμε στο έργο της δικτατορίας δίδοντας εντολές (οι οδηγίες εδώ γίνονται εντολές) στους ιερείς της Αρχιεπισκοπής, για τις περιπτώσεις των μελλονύμφων που ήταν στρατιωτικοί να ζητούν την “άδεια της Υπηρεσίας τους που τους επιτρέπει να κάνουν το γάμο τους” [βλ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου, 1829 ημέραι (17 Μαΐου 1967-16 Μαΐου 1972)] εις το πηδάλιον, τ. Α΄ («Το έργον της Αρχιεπισκοπής Αθηνών»), εν Αθήναις, 1972, σ. 195). (4)  

Η παραποίηση της πραγματικότητας είναι ασύλληπτη!!! Γράφει: «Αν και ανεγνώριζε και διακήρυττε, εξ αφορμής της προθέσεως της δικτατορίας το 1968 να καθιερώσει το θεσμό του “αυτομάτου διαζυγίου”, ότι εξ απόψεως θεολογικής “η Εκκλησία, ως φύλαξ των μυστηρίων, έχει χρέος ιερόν και αμετακίνητον να αρνηθή άνευ συζητήσεως και άνευ συμβιβασμών οιανδήποτε κατά του θείου μυστηρίου του γάμου παρέμβασιν” (βλ. αρχιεπ. πρώην Αθηνών Ιερωνύμου, “Το δρόμο ενός Αρχιεπισκόπου”, σσ. 113-119), εν τούτοις για το θέμα της πολιτικοποιήσεως του ιερού μυστηρίου του γάμου εσιώπησε, προφανώς, για να μη τραυματισθούν οι ιδεολογικοπολιτικές σχέσεις της Εκκλησίας με το δικτατορικό καθεστώς».

Δεν γνωρίζω εάν υπήρξε ή θα υπάρξει μεγαλύτερος διαστροφέας ιστορικών γεγονότων από τον Δόκτορα θεολογίας κ. Ανδρεόπουλο. Αφού έκοψε ένα μικρό κομμάτι από την διαμαρτυρία Ιερωνύμου προς την τότε κυβέρνηση και απ’ αυτό αφαίρεσε λέξεις αλλοιώνοντάς το, το παρουσίασε ως ντοκουμέντο να ξευτελίση τον Ιερώνυμο.

Το κείμενο είναι καταπέλτης προς την κυβέρνηση και καταρρίπτει τον ψευδέστατο ισχυρισμό του, ότι ο Ιερώνυμος εσιώπησε για να μη διαταραχθούν οι ιδεολογικοπολιτικές σχέσεις Εκκλησίας με το δικτατορικό καθεστώς».

Το πλήρες κείμενο θα είναι στην μεγάλη και συγκεντρωτική απάντηση που θα κατατεθεί αρμοδίως και θα δημοσιοποιηθεί όσο γίνεται πιο σύντομα. Εδώ σας μεταφέρουμε ένα μικρό αλλά αυτούσιο τμήμα για να το αντιπαραβάλλετε:

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

«… Τοιούτος γάμος όμως, ούτω μονομερώς λυόμενος, δεν είναι γάμος και πάντως δεν είναι το μέγα μυστήριον, το οποίον ευλογεί η Εκκλησία. Και δεν δύναται η Εκκλησία να ανεχθή τοιαύτην λύσιν, χωρίς να εγκαταλείψη την ιεράν και θεόσδυτον αποστολήν αυτής, ως ταγού και φύλακος πάντων με των Ιερών αυτή παραδεδομένων και παρακατατεθημένων θεσμών, εξαιρέτως δε των πανσέπτων μυστηρίων, εν οίς και το, κατά τον Θείον Απόστολον, μέγα μυστήριον του γάμου. Και ως φύλαξ των μυστηρίων η εκκλησία έχει έναντι του θείου αυτής Αρχηγού χρέος ιερόν και αμετακίνητον να αρνηθή άνευ συζητήσεως και άνευ συμβιβασμών οιανδήποτε τοιαύτην κατά του θείου μυστηρίου επέμβασιν. (συγκρίνατε τα δύο κείμενα και τα συμπεράσματα δικά σας). Εμμένει όθεν η Ιερά Σύνοδος της 30/10/1965, καθ’ ήν ομοφώνως απεφάνθη ότι: 

“1) Αποκρούει πάσαν συζήτησιν επί της προτάσεως θεσπίσεως 4^ου γάμου, 2) Επ’ ουδενί λόγω δέχεται το αυτόματον διαζύγιον και 3) Ουδένα έτερον λόγον δέχεται διαζυγίου ως ο αντικειμενικός κλονισμός της συζυγίας» (βγάλτε συμπεράσματα!), (Απόσπασμα από «το δράμα ενός Αρχιεπισκόπου», σσ. 113-119).

Συνεχίζοντας τα ψέματα γράφει: «Επί Αρχιεπισκοπείας Σεραφείμ (Τίκα) και ειδικά για τις Εκκλησιαστικές Σχολές (όχι για τους γάμους στρατιωτικών) τα πράγματα αλλάζουν άμεσα… αντί του πιστοποιητικού “κοινωνικών φρονημάτων” θα ζητείται πιστοποιητικό “χρηστοήθειας” (βλ. την υπ’ αρ. 3180/29-7-1976 προκήρυξη της Ιεράς Συνόδου). α) Το πιστοποιητικό “χρηστοήθειας” υπήρχε και πριν τον Ιερώνυμο (βλ. Ημερολόγιον – Τυπολόγιο 1961 της Εκκλ. της Ελλάδος σελ. 294) αλλά και επί Ιερωνύμου. Και το άμεσα του Σεραφείμ είναι! 12 Ιαν. 1974 ο Σεραφείμ έγινε αρχιεπίσκοπος και στις 29 Ιουλίου 1976 – δυόμισι χρόνια μετά, ήταν η ΑΜΕΣΗ δήθεν αλλαγή!!! Θαυμάστε ψεύδος και ατιμία!

Τέτοια παραληρήματα συνεχίζει με την εκκλησιαστική εκπαίδευση, θεολογικές σχολές, “Σωτηρολογία”, “η Ολυμπιάς”… που θα αντιπαραταχθούν με τα πραγματικά περιστατικά σύντομα όπως ακριβώς είναι καταγεγραμμένα.

Θα σας επισημάνω κ. Κονιδάρη 3 σύντομα και διαφορετικά περιστατικά για να σας υπενθυμίσω πόσο “έγκυρο” και “επιστημονικό” είναι το βιβλίο που προλογήσατε!

Όλο το “επιστημονικό” σύγγραμμα στηρίχτηκε σε μερικούς, αλλά και στον λόγιο μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου, καθηγητή Ανδρέα Νανάκη – με τον οποίο θα ασχοληθούμε προσεχώς – και στον μακαρίτη Κορίνθου Παντελεήμονα Καρανικόλα – θεωρητικός του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ο πιο, τάχατης, “ειδικός” στους Ιερούς Κανόνες, που συνέγραψε και το βιβλίο “Κλείς των Ιερών Κανόνων της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας” – τον οποίο αναφέρει περί τις δέκα επτά φορές.

1) Αυτό ήταν η πιο, ίσως, άτυχη αναφορά του συγγραφέα Ανδρεόπουλου αφού ο Κορίνθου ήταν ο μεγαλύτερος παραβάτης των Ιερών Κανόνων όπως το γνωρίζετε καλύτερα από τον καθένα μας. Διότι:

α) Εξελέγη ως επίσκοπος Αχαΐας το 1958 από την μικρά Σύνοδο, (αφού τακτοποιήθηκε, μετά ισχυρίζονταν, ότι οι εκλογές από την μικρά Σύνοδο είναι αντικανονικές).

β) Διορίστηκε Κορινθίας μετά το πραξικόπημα που έκανε μερίδα μητροπολιτών το 1965 σέρνοντας τον γέροντα αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β΄, σχεδόν με το φορείο, να καταλάβουν τις μητροπόλεις με τα γνωστά τραγελαφικά γεγονότα (θα αναφερθούμε προσεχώς).

γ) Οι Κανόνες ορίζουν ότι ο μοναχός είναι ακτήμων, ενώ αυτός έγινε μοναχός, ιερομόναχος με ένα ράσο και πέθανε μητροπολίτης Κορινθίας με μια αμύθητη περιουσία. Γι’ αυτό το προσωνύμιό του ήταν Κροίσος Β΄.

δ) Οι Ιεροί Κανόνες ρητά απαγορεύουν για τις “συνείσακτες”, ενώ αυτός διατηρούσε την πολύ νεότερή του και κομψή “οικονόμο” κα Λούλα. Μόνο γι’ αυτό θάπρεπε να είχε καθαιρεθεί.

ε) Καταδικάστηκε για απάτη πρωτόδικα από το Τριμελές Εφετείο σε 12 μήνες φυλακή και η “συνείσακτος” οικονόμος σε 8 χρόνια. Η έφεση δεν έγινε ποτέ διότι λόγω των συνεχών αναβολών, εξεδήμησαν εις Κύριον.

στ) Στα τελευταία του αφόρισε όλους τους συνεργάτες (κληρικους και λαϊκούς) που είχε στην μητρόπολή του!

Για τον Κορίνθου, ο ασκητής που δεν έδωσε ίχνος δικαιώματος αμφισβήτησης (Ιερώνυμος Κοτσώνης) ήταν ο “αντικανονικός”.

2) Για να “καταρρίψη” την εκλογή του Ιερωνύμου, ότι δεν έγινε όπως την αφηγήθηκε ο Βασιλικός Επίτροπος καθηγητής Πανεπιστημίου κ. Μάρκος Σιώτης και το επιβεβαίωσαν και οι Συνοδικοί μητροπολίτες, αλλά όπως τα λέει, ο αδελφός του Μεθοδίου Φούγια (Παναγιώτης Φούγιας), που είναι από τους “νεωτέρους ερευνητές”(!) (Θεσ. 2011) που τα εκμυστηρεύτηκε ο αδελφός που τότε ήταν Α΄ Γραμματέας της Ι. Συνόδου.

Και γιατί δεν ρωτούσε ο κ. Ανδρεόπουλος τον ίδιο τον Μ. Φούγια για τα λεγόμενα, τα οποία του Σιώτη, αφηγήθηκε κάποια ημέρα στο επισκοπείο της Λαμίας μπροστά μου, στον μακαριστό Φθιώτιδος Δαμασκηνό και δύο ακόμα ομοτράπεζους μετά την Θεία Λειτουργία;

Εδώ δείχνεται η κακότητα του ανθρώπου.

3) Για να συκοφαντήση τις Χριστιανικές Οργανώσεις και να αναστήσει το “πνευματικό και μορφωτικό” γόητρο του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, επικαλείται γελοία επιχειρήματα παρμένα από τον Γιαν. Χατζηφώτη ο οποίος έγραφε: «Στις προσπάθειες των θρησκευτικών κύκλων να βγάλουν “αγράμματο” τον Σεραφείμ», θα αντιπαραβάλλει εμφαντικά το γεγονός ότι, «Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ είχε πνευματικές σχέσεις και διάλογο με λογίους όπως ο Κώστας Τσιρόπουλος και Χρήστος Γιανναράς· ο τελευταίος μάλιστα τον αποκαλούσε “ο Γέροντας”…» (σ.σ. 280). Να κλαύση ή να γελάση κανείς με αυτό το ανέκδοτο που θεωρείται επιστημονική εργασία!

 Κύριε Κονιδάρη, που προλογίζετε αυτή την “ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση”, ο συγγραφέας κ. Χάρης Ανδρεόπουλος, σε ένα βιβλίο εκατοντάδων σελίδων όλα τα βρήκε “μαύρα κι άραχνα”, τον δε αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο τον έριξε στα Τάρταρα. Και σε μερικά γεγονότα που ήταν αδύνατο να υπερπηδήσει, παρακολουθήστε πώς τα αχρηστεύει, μνημονεύουμε μέρος αυτών.

α) «Κυρίως στα πρώτα χρόνια της επταετίας – υπήρξαν – θετικά αποτελέσματα… Κύρια – και αδιαμφισβήτητη – επιτυχία του υπήρξε η κατόπιν των δικών του ενεργειών ένταξη των κληρικών στο μισθολόγιο του δημοσίου…, οικονομική αναβάθμιση των κληρικών, αύξηση των συντάξεων… βοηθημάτων του Τ.Α.Κ.Ε., μέριμνα για υπερήλικες, “Χριστιανική Αλληλεγγύη”, αναβάθμιση της εκκλ. Εκπαίδευσης, “Εκκλησιαστική Ακαδημία”, κατασκευή του Διορθ. Κέντρου Πεντέλης».

Αλήθεια μόνο αυτά είδε ο κ. Ανδρεόπουλος, ενώ υπάρχουν δεκάδες άλλα, όπως το Νοσοκομείο Κληρικών, τα τεράστια κτίσματα στη Μονή Πετράκη στα οποία μεταφέρθηκε η Σύνοδος της Ιεραρχίας, ο εξοπλισμός της Απ. Διακονίας… (βλ. απάντηση στον Αλκαλοχωρίου “ΑΓΩΝΑΣ”, φ. 241-242, σ. 13).

Και συνεχίζει: «Αποτελούν αναμφιβόλως τον θετικό απολογισμό ενός έργου το οποίο, όμως, σκιάσθηκε από…, επί των ημερών του, επισυμβάντος εκτροχιασμού της Εκκλησίας από την κανονικότητα».

Εδώ πρόκειται για σχιζοφρενική άποψη. Το “υποκριτά” του Χριστού, με το πρόσχημα της “κανονικότητας”, ίσως είναι πολύ λίγο: «Υποκριτά, συ που υπό το πρόσχημα του σεβασμού του Σαββάτου κρύπτεις φθόνον και μοχθηρίαν…» (Λουκ. 13, 15 μεταφ. Π. Τρεμπέλα).

β) Είχαμε το γνωστό αρχιερατικό πραξικόπημα του 1965 – γνωστό ως “σεισμός Αγαδίρ” – στο οποίο μια ομάδα αρχιερέων σχίζοντας διατάγματα και μη υπολογίζοντας Σύνταγμα και Νόμους, σήκωσε το λάβαρο της ανταρσίας.

Η κυβέρνηση μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο με την υπ’ αριθμ. 60277/129 απόφαση απευθύνθηκε σε ομάδα καθηγητών του Πανεπιστημίου να εκφραστούν ελεύθερα και κανονικά στο εάν μπορεί να δώση λύση μια Αριστίνδην Σύνοδος από αρχιερείς που δεν ανήκαν στους πραξικοπηματίες.

Η 8μελής επιτροπή αποτελούνταν από καθηγητές Πανεπιστημίου (3 του Εκκλησιαστικού Δικαίου – συνάδελφοί σας – 2 του Κανονικού Δικαίου και οι υπόλοιποι σε διάφορους τομείς της Θεολογικής επιστήμης).

Η επιτροπή στις 7 Δεκεμβρίου 1965 παρέδωσε την γνωμάτευσή της στον Πρωθυπουργό Στ. Στεφανόπουλο και η οποία έλεγε: «Ουδέν κανονικόν κώλυμα υπάρχει δια την συγκρότησιν νέας διοικούσης διαρκούς Ιεράς Συνόδου, καθόσον οι Ιεροί Κανόνες σιωπούν σχετικώς, η δε πράξις της Εκκλησίας παρουσιάζει Συνόδους διαφερούσας κατά τόπους και χρόνους ως προς την σύνθεσιν και τας αρμοδιότητας αυτών» (Αρχιμ. Θεοκλ. Στράγκας τομ. Ζ΄ σελ. 4654-6).

Εδώ έχουμε μια “ειρηνική” αντίδραση από τον κ. Ανδρεόπουλο διότι λέει: α) Η κυβέρνηση που όρισε την επιτροπή ήταν (των “αποστατών”) και β) Οι προταθέντες οκτώ (8) καθηγητές ήταν αναξιόπιστοι, σύμφωνα με την μετά 30 χρόνια ομολογία του π. Γεωργίου Μεταλληνού, που άλλα έλεγε πρώτα. (Τον “αξιόπιστο” π. Μεταλληνό επικαλείται ο κ. Ανδρεόπουλος, ο οποίος “αγιοποίησε” τον Σεραφείμ Τίκα, στο δε άκουσμα του ονόματος του Ιερωνύμου Κοτσώνη, βγάζει αφρούς).

γ) Η κακότητα του “επιστημονικού” αυτού εγχειρήματος έφθασε στο σημείο ακόμα και τον θάνατο του π. Ιερωνύμου να σκυλεύσει. Αυτό ίσως να μην έχει προηγούμενο.

«Για τον Ιερώνυμο – γράφει ο Αλκαλοχωρίου Ανδρέας (σελ. 269) – η εξιλέωση θα έλθει όχι τόσο με την παραίτηση όσο με τη μαρτυρική διαθήκη, στην οποία ζήτησε η κηδεία του να είναι “απέριττος” και απλή, ως αναξίου μοναχού. Ήτοι “μετά το εκ του Παναγίου Τάφου σάββανόν μου, να περιβληθώ εν απλούν ζωστικόν κα μίαν δερματίνην ζώνην, ως κάλυμμα δε της κεφαλής, έναν σκούφον (…). Να μην εκφωνηθούν ούτε επικήδειοι, ούτε επιτάφιοι λόγοι…”» (η ιδιόχειρος διαθήκη του πρ. Αθηνών κυρού Ιερωνύμου).

Ο κ. Ανδρεόπουλος γράφει (σελίδα 307-308), Β) “Η κοίμηση του Ιερωνύμου (1988) και η διαθήκη του”. Αφού περιγράφει τα της κοίμησης και τι ακολούθησε, μας μεταφέρει στο πρωινό της 16 Νοεμβρίου 1988 όπου η σορός του μεταφέρθηκε από την Αθήνα στην ιδιαίτερη πατρίδα του – την Τήνο – και τον εναπόθεσαν στον ιερό ναό της Παναγίας για προσκύνηση όλη τη νύκτα. “Το πρωί της 17^ης Νοεμβρίου, μετά την θεία λειτουργία η σορός μεταφέρθη στο χωριό Υστέρνια και στον ιερό ναό της Παναγίας της Ευβλεπούσης, όπου κατά την επιθυμία του εψάλη η εξόδιος ακολουθία, παρισταμένων αρχιερέων, ιερέων, μοναχών και πλήθος λαού από το νησί και άλλα μέρη της Ελλάδος. Η ταφή έγινε έξω από το χωριό στον προαύλιο χώρο του οικογενειακού του ναού του Αγ. Αθανασίου…”. Ο κ. Ανδρεόπουλος, για να γνωρίσουμε την “αλήθεια” και να βάλλει αμφιβολίες στις επόμενες γενιές, μας μεταφέρει από κάτω, στην παράγραφο 64 λέγοντας:

Όχι κύριοι, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου κ. Ιωάν. Χατζηφώτης, που γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους σας τα πράγματα, μας περιγράφει: «Σύμφωνα με τη διαφορετική εκδοχή… η κηδεία έγινε στον ιερό ναό της Παναγίας της Μεγαλόχαρης, στην Τήνου, προεξάρχοντος του μητρ. Σύρου Δωροθέου (Στέκα) και ακολούθησε η ταφή στα Υστέρνια» (βλ. Χατζηφώτη, Ιωάννη, “Μαρτυρίες και τεκμήρια”, σ. 440). Είναι κανείς να μην αγανακτεί!!;

Ο αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης (μετέπειτα επίσκοπος Φλώρινας) δημοσίευσε άρθρο στην εφ. “ΣΠΙΘΑ” (Ιούλιος 1960) με τίτλο “Ο ΤΥΜΒΩΡΥΧΟΣ” (έχει σκίτσο με ύαινα να σκάπτη τάφο) και γράφει: «… Ασφαλώς προκαλεί βδελυγμίαν η θέα ύαινας, η οποία ανασκάπτει τάφον… αλλ’ ασυγκρίτως μεγαλυτέραν βδελυγμίαν προκαλεί η θέα ανθρώπου, όστις ανοίγει τάφον νεκρού… όχι για να συλήσει τον νεκρόν αλλά δια να ρίψη επί του νεκρού τον βόρβορον της ακαθάρτου καρδίας του, σπιλώνων δια συκοφαντίας την μνήμη αυτού». Και αναφέρει τον έναν και μόνο λόγο που είπε ο δεσπότης του “Ιερού Τάγματος” Παντελεήμων Φωστίνης για τον κοιμηθέντα πατέρα του, και τον ονόμασε ΤΥΜΒΩΡΥΧΟ.

Τι θάλεγε ο Αυγουστίνος Καντιώτης για τον συγγραφέα του πονήματος «Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974» που έσκαψε πάνω από 200 χιλιάδες σελίδες, για να βρει σημεία επιλήψιμα – ηθικά, οικονομικά, θεολογικά κ.ά. – ώστε ν’ αρχίσει την αποδόμηση με τα προσφιλή ψέματα, και αφού δεν βρήκε ΤΙΠΟΤΑ! Τον έριξε στο βόρβορο… με τα ψυχοφάρμακά του, “χουντικός”, “Συνεργάτης της δικτατορίας”, “άνθρωπος του παλατιού”, των “οργανώσεων”, “αντικανονικός” κ.ά., που πιάνουν στον “δημοκρατικό” κόσμο!

Γι’ αυτό σας ρωτώ κ. καθηγητά του Εκκλησιαστικού δικαίου κ. Ιωάννη Κονιδάρη: Είναι επιστημονικό “διδακτορικό” σύγγραμμα ή Τυμβωρυχία ;;;

Λάρισα, 31/8/2017

ΤΡΙΑΝΤ. ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΔΟΤΗΣ – ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ

ΕΦΗΜ. «ΑΓΩΝΑΣ»

ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ – ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ

ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛ. ΙΣΤΟΡΙΑΣ