Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

Σημερα ειναι η μνημη του Αγιου Φωτιου του Μεγαλου, του καθορισαντος Ιεροκανονικα την Ευλογημενη ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ. Αιρετικος εστι; σαν τον Βαρθολομαιο; «ΦΥΓΕ» λέει ὁ Μ. Φώτιος, και όχι: «ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΦΥΓΕ»! Οι Αγιοι Πατερες μας καθοδηγουν και τους μιμουμαστε. Αλλως δεν ειμαστε μεσα στην Εκκλησια των Πατερων και μαζι με τους Πατερες, αλλα σε μια παραεκκλησια της ...λαμπαδουρας!!!

  Σημερα ειναι η μνημη του Αγιου Φωτιου του Μεγαλου, του καθορισαντος Ιεροκανονικα την Ευλογημενη ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ. 

Αιρετικος εστι; σαν τον Βαρθολομαιο;

«ΦΥΓΕ» λέει ὁ Μ. Φώτιος, και όχι: «ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΦΥΓΕ»!

Οι Αγιοι Πατερες μας καθοδηγουν και τους μιμουμαστε.

Αλλως δεν ειμαστε μεσα στην Εκκλησια των Πατερων και μαζι με τους Πατερες, αλλα σε μια παραεκκλησια της ...λαμπαδουρας!!! 






Θεια λειτουργια θα τελεση σημερα Σαββατο 6 Φεβρουαριου μνημη του Αγιου και Μεγαλου Φωτιου, ο αρχιμανδριτης πατηρ Ευθυμιος Τρικαμηνας στον ιερο ναο του αγιου Μαρκου του Ευγενικου Σουρωτης Θεσσαλονικης. 
Οσοι πιστοι προσελθετε. 

Τηλ. 6972-896024.


ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΟΧΗ. 


Ο π. Ευθύμιος δεν κοινωνεί όσους κοινωνούν εκεί που μνημονεύονται οι αιρετικοί Οικουμενιστές Επίσκοποι, και κυριως εκει που μνημονευεται ο Αρχιοικουμενιστης πατριαρχης Βαρθολομαιος, ο χειροτερος και Λυσσωδεστερος ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣΤΗΣ της Ιστοριας του Πλανητη.

ΜEΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ




ΜEΓΑΣ   ΦΩΤΙΟΣ
ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ







Τυπικὰ ἡ Ἀποτείχιση θεσπίστηκε στὴν Πρωτοδευτέρα Σύνοδο (ΑΒ) ἐπὶ Μεγαλου Φωτίου, τὸ 880, μὲ τὸν ΙΕ΄ Ἱ. Κανόνα της.
Ὁ Μέγας Φώτιος βεβαιώνει ὅτι ἡ λάθος πίστη καὶ στὴν παραμικρὴ λεπτομέρεια εἶναι θανάσιμη ἁμαρτία: 
«Ἐν τοῖς περὶ πίστεως καὶ τὸ παρεκκλίναι μικρόν, ἁμαρτεῖν ἐστιν ἁμαρτίαν τὴν πρὸς θάνατον».[1]
«Ἀπὸ αὐτοὺς πρέπει νὰ πεταγόμαστε μακρυὰ ὅπως πεταγόμαστε ὅταν συναντάμε ἕνα φίδι, καὶ νὰ διακόπτουμε κάθε κοινωνία καὶ νὰ φεύγουμε μὲ ὅλη μας τὴν δύναμη, ἀκόμα κι ἄν μας φαίνονται σεβάσμιοι καὶ πρᾶοι»,  διδάσκει ὁ Μ. Φώτιος. [2]


Πῶς εἶναι «δυνητικός» ὁ 15ος Κανόνας ὅταν  ὁ Μέγας Φώτιος λέει: 
«Ὅταν ὁ ποιμένας εἶναι αἱρετικὸς τότε γίνεται λύκος, καὶ πρέπει νὰ φεύγουμε καὶ νὰ ἀπομακρυνόμαστε, καὶ μὴ μᾶς ξεγελάσει κἂν παρουσιάζεται ὡς ἤρεμος, φῦγε τὴν ἐπικοινωνίαν καὶ τὴν ὁμιλίαν, ὡσὰν τὸ δηλητήριον τοῦ ὄφεως»;

Δέν ὑπάρχει καλύτερος ἑρμηνευτὴς τοῦ ΙΕ΄Κανόνος, ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Πρόεδρο τῆς Συνόδου ποὺ τὸν ἐξέδωσε. Ἂς δοῦμε τὶ λέει ὁ Μ. Φώτιος: 
«Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστί· φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καὶ ἀποπηδᾶν δεήσει, μηδ’ ἀπατηθῆναι προσελθεῖν, κἂν ἥμερον περισαίειν δοκῇ· φῦγε τὴν κοινωνίαν αὐτοῦ καὶ τὴν πρὸς αὐτὸν ὁμιλίαν ὡς ἰὸν ὄφεως  φεύγειν οὖν παντὶ σθένει διὰ ταῦτα προσήκει τοὺς τοιούτους. Ὀρθόδοξός ἐστιν ὁ ποιμήν, εὐσεβείᾳ ἐσφράγισται, οὐδὲν τῆς αἱρετικῆς φατρίας ἐπισύρεται; Ὑποτάγηθι αὐτῷ, ὡς εἰς τύπον προκαθεζομένῳ Χριστοῦ».[3] 

«Φῦγε» λέει ὁ Μ. Φώτιος, και όχι: «ἂν θέλεις φῦγε»!

Ὁ Μέγας Φώτιος λέει: 
«Ὅταν ὁ ποιμένας εἶναι αἱρετικὸς τότε γίνεται λύκος, καὶ πρέπει νὰ φεύγουμε καὶ νὰ ἀπομακρυνόμαστε καὶ μὴ μᾶς ξεγελάσει κἂν παρουσιάζεται ὡς ἤρεμος, φῦγε τὴν ἐπικοινωνίαν καὶ τὴν ὁμιλίαν, ὡσὰν τὸ δηλητήριον τοῦ ὄφεως».[4]


[1] Μ. Φώτιος P.G. 102, 604C
[2] ΕΠΕ 12, 400,31
[3] Μέγας Φώτιος, ΕΠΕ 12, 400,31
[4] ΕΠΕ 12, 400, 31.

απο το αρτι κυκλοφορησαν βιβλιο του Ιωαν. Ριζου.

.Νοσταλγουμε τον Νεοχρυσοστομο της εποχης μας, τον Πατερα και Διδασκαλο της Εκκλησιας, τον Γεροντα και επισκοπο Αυγουστινο, τον ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΜΑΣ.

Νοσταλγουμε τον Νεοχρυσοστομο της εποχης μας, τον Πατερα και Διδασκαλο της Εκκλησιας, τον Γεροντα και επισκοπο Αυγουστινο, τον ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΜΑΣ.


Σεβαστε μας γεροντα, Πατερα  και Διδασκαλε της Αγιας του Χριστου Εκκλησιας, πρεσβευε υπερ ημων των αθλιων και παναθλιων αμαρτωλων, των γυμνων, των πτωχων και των τυφλων, απο εκει ψηλα απο το Υπερπεραν οπου μετωκησες με το τελευταιο Εξπρες και μας αφησες εμας εδω κατω στη γη ορφανους.

Ει τις ου φιλει Ιησουν Χριστον, ητω αναθεμα. Και εαν αγγελος εξ Ουρανου ευαγγελιζητε ημιν παρ' ο ευαγγελισαμεθα ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ ΕΣΤΩ.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ
...ΒΓΗΚΑΝ ΣΤΟ ΣΕΡΓΙΑΝΙ και 
...ΒΑΤΡΑΧΟ-ΚΟΑΖΟΥΝ...



Αυτο το ...μεγαλο νουμερο, ο πολυτιτλος δουλος του Βαρθολομαιου και παρδαλος Χαλκηδονος Αθανασιος ο Οικουμενιστης Φαναριωτης εγραψε τα εξης αμιμητα στο γνωστο Βοθρολογιο:


“Αἱ τρεῖς μεγάλαι ἀβρααμικαὶ θρησκεῖαι, ἔχουσαι ἕνα Θεόν, πολλὰ τὰ κοινὰ καὶ τὸν αὐτὸν σκοπόν, τοῦτ’ ἔστιν τὴν "σωτηρίαν" καὶ εὐημερίαν τοῦ ἀτόμου, ἀνεξαρτήτως θρησκείας, φυλῆς καὶ γλώσσης, ὀφείλουν νὰ συνεργασθοῦν ἐν εἰρήνῃ διὰ τὸ καλὸν τοῦ πλανήτου καὶ τοῦ κόσμου παντός. Ἑτέρα διέξοδος δὲν ὑπάρχει. Τοῦτο ἄλλωστε ἐπιδιώκουν καὶ οἱ διαθρησκειακοὶ διάλογοι.”


Ο ανωτερω εικονιζομενος αποδέχεται την κακοδοξία των τριών αβρααμικών θρησκειών που θεσμοθέτησε η Β΄ Βατικάνεια Σύνοδος των Φραγκολατινων.
Εμεις οι Χριστιανοι τι σχεσι εχουμε με ολα αυτα τα Αντιευαγγελικα αχαρακτηριστα, κακοδοξα και Αιρετικα;
Εμείς πιστεύουμε στο Ιησου Χριστό τον Ναζωραιο. Και οτι αυτος ειναι ο Γιαχβε της Παλαιας Διαθηκης.

Οι Ιουδαίοι τον θεωρούν ψευδομεσσία. Και τον απορριπτουν ως Γιαχβε της Παλαιας και της Καινης Διαθηκης.

Οι μουσουλμάνοι τον θεωρουν και τον υποβιβαζουν σε προφήτη. 

Πώς επομένως πιστεύουμε στον ίδιο Θεό; 
Και οι Ψευδοπροφητες δεσποταδες του Εσβεσμενου Φαναριου κηρυττουν πλεον τον Πανθρησκειακο τους "Θεο".

Θαυμαστε τους. 
Αν θελετε και …παλαμειστε τους!!!
Το δικαιουνται και το αξιζουν.

Ει τις ου φιλει Ιησουν Χριστον, ητω αναθεμα.
Και εαν αγγελος εξ Ουρανου ευαγγελιζητε ημιν παρ' ο ευαγγελισαμεθα ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ ΕΣΤΩ.

ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ …ΦΕΡΕΤΖΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ!

καθηγηταδες
ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Μερικα απο τα σημερινα "προοδευτικα" μπουμπουκια της Οικουμενιστικης και Ισλαμιστικης Θεολογικης σχολης Θεσσαλονικης.

Ενώ σε όλη την Ευρώπη τώρα συνειδητοποιούν την ισλαμική λαίλαπα που σαρώνει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και προκαλεί αμέτρητα άλυτα προβλήματα συχνά αιματηρά, ενώ σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες κλείνουν συνέχεια τζαμιά, εδώ στο… κακόμοιρο Ελλαδιστάν κάποιοι αμετανόητοι ισλαμολάγνοι επιδιώκουν κυριολεκτικά να φορέσουν ισλαμικό φερετζέ και όχι μόνο, στην ιστορική και άλλοτε κραταιά Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.
Ακάθεκτοι λοιπόν προχωρούν οι αξιότιμοι αρμόδιοι, παχυλόμισθοι καθηγητάδες και σια, στην ισλαμοποίηση της Σχολής μετά την ψήφιση της ίδρυση και λειτουργίας από το νέο ακαδημαϊκό έτος Ισλαμικού τμήματος κατά το… παράδειγμα των θεολογικών σχολών των ισλαμικών χωρών που… έχουν γεμίσει από… τμήματα Χριστιανικών σπουδών, (εδώ γελά ο κάθε πικραμένος!)
Πρώτη χαρακτηριστική κίνηση για να γεμίσουν με… φερετζέδες την σχολή, είναι,(ακούστε), να… ξηλώσουν το επί πολλά χρόνια προσκύνημα του Τριαδικού Θεού που βρίσκεται στον πρώτο όροφο της Σχολής και να το μεταφέρουν στον 4ο όροφο για να μην προκαλεί τους μουσουλμάνους που θα έρθουν να σπουδάσουν τον Αλλάχ, στην σχολή που κάποτε δίδαξαν οι Ρωμανίδης, Μαντζαριδης, πατήρ Ζήσης και πολλοί άλλοι!
φοτο
Πολύ ωραία λοιπόν, με την ανοχή όλων αυτών των κυρίων, αύριο θα ακούμε τον Ιμάμη να ουρλιάζει στην Θεσσαλονίκη και από την Θεολογική Σχολή και υπό τις ευλογιές του αξέχαστου τουρκολάγνου δημάρχου, κ Μπουτάρη. Τι άλλο θα δούμε?
Άραγε θα περάσει αυτό???

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

ΠΟΙΟΙ ΚΡΥΠΤΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΠΙΣΩ; ΓΙΑΤΙ ΕΞΑΘΛΙΩΝΟΥΝ ΤΗ ΣΥΡΙΑ;

ΠΟΙΟΙ ΚΡΥΠΤΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΠΙΣΩ; 
ΓΙΑΤΙ ΕΞΑΘΛΙΩΝΟΥΝ ΤΗ ΣΥΡΙΑ; 
του κ. Γεωργ. Ανυφαντη




Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

OMΟΛΟΓΙΑ: Χωρις ντροπη και χωρις τσιπα φωτογραφιζονται μαζι και με τις ευλογιες του Σαχαρωφ και την θλιβερη παρουσια του, αρσενες και θηλεις μοναχοι και μοναχες, συνοικουντες και συνχαριεντιζομενοι, συντρωγοντες και συνπινοντες, κατα παραβασι και υπο τα αναθεματα των Θειων και Ιερων Κανονων. Εαν ο Σαχαρωφ μετανοησε για την Μικτη Μονη του γιατι δεν μετεφερε αλλου τις παρθενευουσες αλλα αφησε να συνεχιζεται αυτη η αηδης ασχημια και μετα τον θανατο του; Για να αποδεικνυει οτι ηταν ενας βερος Οικουμενιστης αρεστος στους Παναιρετικους τους Φαναριωτες, που ετοιμαζουν ηδη την Ψευτοαγιοποιησι του;



Β  κυκλοφορία με αρκετά συμπληρώματα

ΣΕΙΣΜΙΚΑΙ ΑΝΑΤΑΡΑΞΕΙΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΙΝ
ΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ
Θρασύς και οικτρός συκοφάντης
ο π. Θωμάς Βαμβίνης


του Παλαιμαχου Αγωνιστου Θεολογου πατρος Ιωαννη Διωτη




 OMΟΛΟΓΙΑ: Χωρις ντροπη και χωρις τσιπα φωτογραφιζονται μαζι και με τις ευλογιες του Σαχαρωφ και την θλιβερη παρουσια του, αρσενες και θηλεις μοναχοι και μοναχες, συνοικουντες και συνχαριεντιζομενοι, συντρωγοντες και συνπινοντες, κατα παραβασι και υπο τα αναθεματα των Θειων και Ιερων Κανονων.
Εαν ο Σαχαρωφ μετανοησε για την Μικτη Μονη του γιατι δεν μετεφερε αλλου τις παρθενευουσες αλλα αφησε να συνεχιζεται αυτη η αηδης ασχημια και μετα τον θανατο του;
Για να αποδεικνυει οτι ηταν ενας βερος Οικουμενιστης αρεστος στους Παναιρετικους τους Φαναριωτες, που ετοιμαζουν ηδη την Ψευτοαγιοποιησι του;




Συνεχίζονται αι αναταράξεις με πολλούς βαθμούς της κλίμακος Ρίχτερ δια το βιβλίον μου «ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ ΤΥΧΟΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΙΣ ΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ» και με άμεσον εμπλοκήν του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου Βλάχου, ο οποίος είπε και έγραψεν εις το βιβλίον του «ΟΙΔΑ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ» (βιογραφία του Σωφρονίου Σαχάρωφ) ότι: «Εάν ο π. Σωφρόνιος δεν είναι άγιος, τότε δεν υπάρχουν άγιοι». Ο Ναυπάκτου Ιερόθεος παρεξετράπη εις γελοιοποιητικάς υπερβολάς δια να παρουσιάση τον Σωφρόνιον Σαχάρωφ ως την κορυφαίαν και μοναδικήν ιεράν προσωπικότητα του 20ου αιώνος. Έγραψεν ότι ο Σωφρόνιος Σαχάρωφ ήτο θεόπτης όπως ο Μωυσής και ισάξιος όλων των άλλων μεγάλων Προφητών της Π. Διαθήκης. Ήτο δε εφάμιλλος του Γρηγορίου του Παλαμά, Συμεών του Νέου Θεολόγου και του Αποστόλου Παύλου. Είχε και αυτός την εμπειρίαν του Αποστόλου Παύλου να αναβή μέχρι τρίτου ουρανού, να καταβή δε και εις τον Άδην. Εδέχετο συνεχώς θείας αποκαλύψεις και έβλεπε το άκτιστον φως από βρεφικής ηλικίας. Δεν εξηγεί όμως ο κ. Ιερόθεος πως συνέβη ο άνθρωπος αυτός με τα τόσα θεία χαρίσματα να γίνη άθεος, να βιώση τον Βουδισμόν επί οκτώ έτη περίπου και να υποπέση εις πολλάς και σοβαράς θεολογικάς πλάνας, κακοδοξίας και αιρέσεις, τας οποίας υιοθέτησεν ο κ. Ιερόθεος.

Επειδή δι’ όλα αυτά ήλεγξα με βιβλία μου το περίεργον δίδυμον Μητροπολίτης Ιερόθεος Βλάχος και Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ανέλαβε να με αντικρούση ο εκ της Μακεδονίας εισαχθείς εις Ναύπακτον υπό του Ναυπάκτου Ιεροθέου π. Θωμάς Βαμβίνης.

Ο προστάτης αυτός του Επισκόπου Ιεροθέου Βλάχου και του Σωφρονίου Σαχάρωφ, μέσω των Ιστολογίων «Τρελογιάννης» και «Αμέθυστος» και με σαθρά θεολογικά επιχειρήματα, με ειρωνείας, ύβρεις και οικτράς συκοφαντίας εναντίον μου, προσπαθεί με πρωτοφανή θρασύτητα να διασαλεύση τα αδιάσειστα ερείσματα των θεολογικών σκέψεών μου δια να αρέση εις τον προϊστάμενόν του Μητροπολίτην Ναυπάκτου, εκ μέρους του οποίου απαντά εις εμέ δι’ όσα αθεολόγητα του κ. Ιεροθέου και του Σωφρονίου Σαχάρωφ απεκάλυψα.

Διατί, π. Θωμά Βαμβίνη, δεν απήντησεν ο ίδιος ο θιγείς Μητροπολίτης και ανέλαβες συ την θεολογικήν προστασίαν του; Επειδή ο Δεσπότης σου απαντά πάντοτε εις όσους ελέγχουν αυτόν, εδώ φαίνεται ότι δια της σιωπής του παρεδέχθη ως ορθάς τας θέσεις μου.

Ασύστολος ψευδολογία του π. Θωμά Βαμβίνη

Ψεύδεται ασυστόλως και εξαπατά το κοινόν ο π. Θωμάς Βαμβίνης, επειδή πληροφορεί ότι η Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία ανηγόρευσεν εις επίτιμον διδάκτορα τον Μητροπολίτην Ναυπάκτου Ιερόθεον Βλάχον, «είχε μελετήσει με συστηματικό τρόπο το έργο του Σεβ. Ιεροθέου», προ της αναγορεύσεως, ότι απέρριψε την ένστασιν συνειδήσεώς μου να αναβληθή η τελετή αναγορεύσεως, ως και το βιβλίον μου «Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ», το οποίον συνώδευσε την ένστασίν μου. Η αλήθεια εν προκειμένω είναι ότι η Θεολογική Σχολή δεν εμελέτησε τα βιβλία του Ναυπάκτου Ιεροθέου και δεν ανέβαλε την τελετήν της αναγορεύσεως, όχι διότι απέρριψε την ένστασίν μου, αλλά επειδή είχον σταλή προσκλήσεις και προς επισήμους (Πρόεδρον της Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπον κ.α.). Ως προς το βιβλίον μου, ουδέποτε απερρίφθη υπό της Θεολογικής Σχολής. Τας ψευδολογικάς αθλιότητας του π. Θωμά Βαμβίνη είχεν εκστομίσει προηγουμένως και ο ίδιος ο Ναυπάκτου Ιερόθεος, αλλά εξηυτελίσθη με διαψευστικόν έγγραφον προς εμέ της Θεολογικής Σχολής, όπως τώρα εξευτελίζεται και ο ασύνετος επικριτής μου π. Θωμάς Βαμβίνης, δια να ικανοποιήση το αφεντικό του Μητροπολίτην Ιερόθεον Βλάχον.

Όλα αυτά αναλύονται εις το βιβλίον μου «Η απομυθοποίησις ενός Επισκόπου – ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ Ο ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ - Να φύγη ο Δεσπότης της Ναυπάκτου» (σελ. 437-442).

Ψεύδεσαι, π. Θωμά Βαμβίνη !  Ψεύδεσαι, π. Θωμά Βαμβίνη !  Ψεύδεσαι, π. Θωμά Βαμβίνη !  Ασυστόλως ψεύδεσαι, π. Θωμά Βαμβίνη !!!

Η θρασύτης του π. Θωμά Βαμβίνη

Ο π. Θωμάς Βαμβίνης έχει και το θράσος να δίδη εις εμέ και μαθήματα συγγραφικής δεοντολογίας. Όμως, αυτός έχει μεγάλην ανάγκην της τοιαύτης μαθήσεως. Ο έσωθεν διατεταραγμένος τυφλωτικός επικριτής μου π. Θωμάς Βαμβίνης απέσπασεν από το ως άνω βιβλίον μου «Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ» τεσσαράκοντα πέντε (45) φράσεις μου εντελώς αποκεκομμένας από τα ουσιαστικά και άκρως ενημερωτικά συμφραζόμενα δια να αποδείξη ότι στερούμαι «συγγραφικού ήθους» και δι’ αυτό χρησιμοποιώ «ύβρεις, πεζοδρομιακάς εκφράσεις και ταραχώδη λόγια». Καίτοι ουδέν τοιούτον προκύπτει από τα προαναφερθέντα μεμονωμένα αποσπάσματα, ο π. Θωμάς Βαμβίνης δεν παύει να είναι ανέντιμος άνθρωπος δια την ειδεχθή αυτήν ενέργειάν του, η οποία γελοιοποιεί αυτόν ως… διδάσκαλον του συγγραφικού ήθους.

Η ανίερος αυτή συμπεριφορά του ιερέως Θωμά Βαμβίνη υποχρεώνει εμέ να παρουσιάσω από το απαντητικόν προς εμέ βιβλίον του εκ μέρους του προϊσταμένου του Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου υβριστικάς, συκοφαντικάς, ψευδολογικάς, ειρωνικάς και περιφρονητικάς του προσώπου μου φράσεις, αλλά με αυτοτελή νοήματα. Το βιβλίον αυτό «Σχόλια σε μια θεολογική τραγωδία», το οποίον υπογράφει ο π. Θωμάς Βαμβίνης, ουσιαστικώς είναι δημιούργημα του Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου. Προσεχώς θα αποδειχθή η σαθρότης του βιβλίου αυτού με αντιβιβλίον μου και ο έχων επηρμένην την οφρύν π. Θωμάς Βαμβίνης πολύ θα εντραπή τότε. Ιδού παρανοϊκά και διαβολικά δείγματα από το βιβλίον αυτό του συγγραφικού ήθους του ψευδοδιδασκάλου συγγραφικής δεοντολογίας π. Θωμά Βαμβίνη :

«Ο π. Ιωάννης Διώτης διακωμωδεί απόψεις και κείμενα των αγίων Πατέρων. Στέκεται απέναντί τους κριτικός και απορριπτικός» (σελ. 12).

*

«Τα σφάλματα του π. Ιωάννου Διώτη αλλοιώνουν την αλήθεια της Εκκλησίας, παραχαράσσουν την θεολογία της, κακοποιούν την ασκητική της…» (σελ. 13).

*

«Ο π. Ιωάννης Διώτης πολεμά την αποστολική και πατερική Παράδοσή μας» (σελ. 14).

*

«Ο π. Ιωάννης Διώτης οδηγεί έξω από την παράδοση της Εκκλησίας απλούς Χριστιανούς που τον εμπιστεύονται» (σελ. 8).

*

«Κατά τον π. Ιωάννη Διώτη, ο,τι είναι καταγεγραμμένο στην Αγία Γραφή δεν χρειάζεται να γίνη προσωπικό μας βίωμα, προσωπική μας εμπειρία… Κατά τον π. Ιωάννη Διώτη, δεν χρειάζεται να καταγράφωνται και να διαβάζωνται οι βίοι των Αγίων… οπότε, ως περιττά, θα πρέπει να εξαφανίσουμε τα Συναξάρια της Εκκλησίας» (σελ. 121).

*

«Ο π. Ιωάννης Διώτης έπεσε στο μέγιστο αμάρτημα της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος» (σελ. 130).

*

«Ο π. Ιωάννης Διώτης αποκόπτει τον εαυτό του και τους πιθανούς ομόφρονές του από την αιώνιο ζωή» (σελ. 148).

*

«Ο π. Ιωάννης Διώτης δρα αντιπνευματικά, ″φωτοσβεστικά‶, προσπαθώντας με τους διαβρωτικούς σχολιασμούς του να σβήση πηγές έμπνευσης για ορθόδοξη προσευχή και ζωή εν Χριστώ»  (σελ. 189).

Ο κακεντρεχής π. Θωμάς Βαμβίνης, κατά ανέντιμον και πρόστυχον τρόπον και χωρίς ούτε Θεόν να φοβήται και ούτε ανθρώπους να εντρέπεται, παρουσιάζει εμέ, όχι ως σφάλλοντα, κατά την αθεολόγητον αντίληψιν και κρίσιν του, εις ωρισμένα σημεία του βιβλίου μου, αλλ’ ότι έχω θέσει ως στόχον και σκοπόν μου να επιδιώκω και να διαπράττω συνεχώς όλα τα ανωτέρω εξωφρενικά, ψευδολογικά, υβριστικά, παρανοϊκά και άκρως συκοφαντικά, τα οποία ουδέποτε και ουδαμού έγραψα. Ναι, χυδαίε υβριστά και οικτρέ συκοφάντα π. Θωμά Βαμβίνη, ουδέποτε και ουδαμού έγραψα αυτά τα τερατώδη και αποτροπιαστικά, τα οποία αποδίδεις εις εμέ με εξευτελιστικήν του προσώπου σου ελεεινήν, εκδικητικήν και διαβολικήν εμπάθειαν, εχθρότητα, κακότητα και αναίδειαν.

Ο εκδικητικός ρασοφόρος επικριτής μου, με τυφλωτικήν εμπάθειαν, προσάπτει εις εμέ, επί παραδείγματι, την βδελυράν και οικτράν συκοφαντίαν του ότι εγώ δρω δρα», γράφει) συνεχώς «αντιπνευματικά» και «φωτοσβεστικά» και προσπαθώ («προσπαθώντας», γράφει) να σβήσω πηγάς εμπνεύσεως δι’ ορθόδοξον προσευχήν και ζωήν εν Χριστώ.

Εντροπή, π. Θωμά Βαμβίνη ! Αίσχος, π. Θωμά Βαμβίνη !! Αισχύνη και καταισχύνη, π. Θωμά Βαμβίνη !!! Πως τολμάς να λειτουργής με την τοιαύτην ψυχοφθόρον κατάστασίν σου;

Δεν είναι δυνατόν να σχολιάσω εν προς εν τα εκτρωματικά ερεύγματα και αποβράσματα της μισούσης και νοσούσης καρδίας του π. Θωμά Βαμβίνη. Ο σχολιασμός ούτος ισχύει και δια τα προηγούμενα και δια τα ακόλουθα εκδικητικά, ελεεινά και πανάθλια προϊόντα της κοινής, ως συμπεραίνω, γραφίδος του διδύμου Επισκόπου Ιεροθέου Βλάχου και ιερέως Θωμά Βαμβίνη. Εξ άλλου, είναι καταφανής η αντιπνευματική, αντιχριστιανική, κακότροπος και ανίερος συγγραφική συμπεριφορά του ιερέως Θωμά Βαμβίνη, ο οποίος, με περισσήν θρασύτητα, δεν εδίστασε να δώση και μαθήματα συγγραφικής δεοντολογίας εις το εξαμβλωματικόν βιβλίον του (κεφάλαιον 1). Συνεχίζονται τα πανάθλια συκοφαντήματα του ασυνειδήτου και αθεοφόβου π. Θωμά Βαμβίνη:

*

«Κατά τον π. Ιωάννη Διώτη, θεωρείται η Εκκλησία μάλλον σαν μια οργάνωση, με κυριαρχούσα την νομική συγκρότηση και όχι ως ένα Θεανθρώπινο Οργανισμό» (σελ. 283). Ιδού και μία σοβαρά ασυνταξία του π. Θωμά Βαμβίνη: «… ένα θεανθρώπινο οργανισμό» = … ένας θεανθρώπινος οργανισμός.

*

«Ο π. Ιωάννης Διώτης στους Ορθοδόξους Επισκόπους δεν βλέπει την Αρχιερωσύνη του Χριστού, αλλά μια ανθρώπινη πνευματική εξουσία» (σελ. 284).

*

«Αν βρισκόμασταν στον 14ο αιώνα, ο π. Ιωάννης Διώτης θα ήταν μάλλον στον κύκλο η έστω στους συμπαθούντες τον μοναχό Βαρλαάμ, τον αντίπαλον του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά» (σελ. 285).

*

«Οι απόψεις του π. Ιωάννου Διώτη προσεγγίζουν περισσότερο στις συνοδικές καταδικασμένες απόψεις των αντιησυχαστών, οι οποίοι αφορίστηκαν από τις  ″Παλαμικές‶ συνόδους του 14ου αιώνος» (σελ. 286).

*

«Ο π. Ιωάννης Διώτης αδυνατεί να παρακολουθήση – σε στοιχειώδη για κληρικό θεολόγο θέματα – τις ορθόδοξες θεολογικές συγγραφές του Μητροπολίτου Ναυπάκτου».

Ο Μητροπολίτης σου, π. Θωμά Βαμβίνη, έγραψεν, αλλά και υιοθέτησε πολλά παραδοξολογήματα του Σωφρονίου Σαχάρωφ. Πράγματι, αυτά αδυνατώ να τα παρακολουθήσω. Παραδοξολογήματα του Ναυπάκτου Ιεροθέου είχεν επισημάνει και ο αοίδιμος κορυφαίος Ιεράρχης της εν Ελλάδι Εκκλησίας Μητροπολίτης Μεσσηνίας κυρός Χρυσόστομος Θέμελης.

*

 «Ο π. Ιωάννης Διώτης λέγει με φανατισμό και σκληρή γλώσσα για τους αντιφρονούντες, ότι η αποκάλυψη του Θεού στους Προφήτες και τους Αποστόλους δεν είναι για τους άλλους ανθρώπους».

*

«Ο π. Ιωάννης Διώτης ασεβεί απέναντι στην Θεολογία των αγίων Πατέρων, την οποίαν χαρακτηρίζει ″κυκεώνα, τελεία σύγχυση, συσκοτισμό”».

Αδελφέ και συλλειτουργέ π. Θωμά, τι σου συμβαίνει; Διεσαλεύθη ο νους σου η η εκδικητική εχθρότης και η κακότης της αμετανοήτου ψυχής σου έφθασαν εις το ζενίθ και δεν δύνασαι να συγκρατηθής;

Η οικουμενιστική αγάπη ως αναισθητικό ή -γιατί όχι- ως παραισθησιογόνο των ορθοδόξων ταγών!

Η οικουμενιστική αγάπη ως αναισθητικό ή -γιατί όχι- ως παραισθησιογόνο των ορθοδόξων ταγών!

Το πρωτείο του πάπα και η αγαπολογία των οπαδων του οικουμενισμού.

Του κ. Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

α) Ο πρόεδρος του συμβουλίου του οικουμενισμού της παπικής εκκλησίας ελβετός καρδινάλιος Κουρτ Κοχ και αντιπρόσωπος του Βατικανού στην γιορτή του αγίου Ανδρέα στο οικουμενικό πατριαρχείο δήλωσε  στο παγκόσμιο ευχαριστιακό συνέδριο (η μετάφραση του Eucharistische Weltkongress) που έγινε στο Δουβλίνο τον Ιούνιο 2012 ότι (βλέπε ἐδῶ). 
Κατά την αιρετική διδασκαλία των Λατίνων: «Η ορθόδοξη και η προτεσταντική κατανόηση της εκκλησίας, η οποία πηγάζει από την θεία λειτουργία, δεν είναι κατά κανόνα αντίθετη με την καθολική έννοια της εκκλησίας... Η ευχαριστιακή συγκέντρωση όμως δεν είναι όλη η εκκλησία. Κατά την καθολική έννοια πρέπει οι ενορίες που συγκεντρώνονται, για να τελέσουν την θεία ευχαριστία να είναι σε κοινωνία μεταξύ τους, με τον επίσκοπο και με τον πάπα... Το πρωτείο του πάπα δεν είναι ένας νομικός όρος ή μία εξωτερική πρόσθεση σε μία ευχαριστιακή θεώρηση της εκκλησίας, αλλά θεμελίωνεται στην ίδια την διδασκαλία της εκκλησίας.... Ο άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας στην επιστολή του προς Ρωμαίους αποδίδει το πρωτειο της αγάπης στην εκκλησία της Ρώμης (σ.μ. εδώ ο Καρδινάλιος παραποιεί τα λόγια του Αγίου. Ο Άγιος δεν αποδίδει τα πρωτεία στην Ρώμη αλλά στην αγάπη ως αρετή, δηλ. λέει ότι στην χώρα των Ρωμαίων τα πρωτεία τα έχει η αγάπη. Βλέπε P. Christou, in: EΠE (Ellines Pateres tis Ekklisias)-Apostolikoi Pateres Bd. 4). Η αγάπη αποτελούσε από τις ημέρες της πρώτης εκκλησίας την βάση για το μυστήριο της ευχαριστίας».
β) Πάλι ο πρόεδρος του συμβουλίου του οικουμενισμού της παπικής εκκλησίας, ελβετός καρδινάλιος  Κουρτ Κοχ, δήλωσε στο ραδιόφωνο του Βατικανού στις 16.01.2016 (βλέπε ἐδῶ):
«Το 2016 θα είναι το έτος της αγάπης και της ελεημοσύνης... Αυτό το ιερό έτος δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε όχι μόνο για τις διαφορές που μας χωρίζουν, αλλά και για αυτά που μας ενώνουν (σ.μ. δε μας θυμίζουν κάτι αυτά τα λόγια;)... Είμαι σίγουρος ότι η πανορθόδοξος σύνοδος θα ενώσει πιο πολύ τις ορθόδοξες εκκλησίες και αυτό θα είναι μία μεγάλη βοήθεια να ξεπεράσουμε όποιες δυσκολίες στον καθολικό-ορθόδοξο διάλογο. Σε αυτές τις δυσκολίες περιλαμβάνονται η ημερομηνία του Πάσχα η αλληλοαναγνώριση των μυστηρίων και η ερώτηση για το πρωτείο του πάπα (σ.μ. εάν στη πανορθόδοξη σύνοδο αποφασιστούν πραγματικά τα παραπάνω ενάντια στις αποφάσεις των πατέρων και των οικουμενικών συνόδων, τότε ο ορθόδοξος λαός πρέπει να είναι έτοιμος να κατακρίνει αυτήν την σύνοδο ως «ληστρική» και «ψευδοσύνοδο»).
γ) Η «επισκοπή» του Αουγκσμπουργκ στην Γερμανία προτείνει και επιτρέπει στους καθολικούς, πχ. που κάνουν διακοπές στην Ελλάδα, αν δεν έχουν την δυνατότητα να συμμετάσχουν σε λατινική «θεία ευχαριστία», να συμμετάσχουν σε ορθόδοξη και να λάβουν την Θεία Κοινωνία από ορθόδοξο ιερέα, αφού πρώτα τον ρωτήσουν, υπό την μία και μοναδική προυπόθεση ότι (βλέπε ἐδῶ).
«αυτή η ενέργεια δεν αποτελεί πράξη εναντίον του πρωτείου του πάπα».
Το ίδιο ισχύει στην περίπτωση, που ένας ορθόδοξος, π.χ. σε ένα χωριό της Βαυαρίας χωρίς ορθόδοξο ναό, θελήσει να συμμετάσχει σε λατινική «θεία ευχαριστία». Η οδηγία του Βατικανού επιτρέπει στον λατίνο ιερέα εις στο όνομα της αγάπης και της αναγνώρισης των μυστηρίων των ορθοδόξων να επιτρέψει μία τέτοια απόφαση.
Όπως βλέπουμε οι Λατίνοι δεν έχουν αλλάξει καθόλου παρόλες τις τόσες δεκαετίες «οικουμενιστικού διαλόγου και αγάπης» ως προς τις απαιτήσεις τους και τους σκοπούς τους. Αυτό που ήθελαν και θέλουν και τώρα και θα θέλουν πάντα είναι η αναγνώριση του αιρεσιάρχη πάπα και του αντιχρίστου πρωτείου του. Το μόνο που άλλαξε είναι η μεθοδός τους. Αντί για σταυροφορίες και εκβιασμούς τώρα χρησιμοποιούν την λεγόμενη αγάπη ως αναισθητικό ή γιατί όχι ως παραισθησιογόνο. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την κατάσταση αναισθησίας ή παραίσθησης, στην οποία έχουν πέσει οι ορθόδοξοι ταγοί; Ξαφνικά όλοι οι θρησκευτικοί ηγέτες «αγαπιούνται» μεταξύ τους. Μόνο καλά λόγια μπορεί να ακούσει κανείς από τον ένα για τον άλλο. Συναντιούνται, ο ένας φιλάει και ευλογεί τον άλλον, οι διαφορές ξεχνιούνται ή καταργούνται, η συγκίνηση και τα όμορφια λογια υπερπερισσεύουν, η αλήθεια αγνοείται, καταργείται, επαναπροσδιορίζεται κατα το δοκούν.
Για έναν πραγματικό ορθόδοξο είναι τόσο ανυπόφορη και πιεστική αυτή η «αγάπη» που δεν τον αφήνει να ανασάνει. Aν δίπλα στην αγάπη περιλάβει κανείς και την λεγόμενη αγάπη για το περιβάλλον, που εξελίσεται σε μείζων θέμα των εκπροσώπων της εκκλησίας μας, τότε παίρνει η αγαπολογία όλη την διαστρεβλωτική και υπόγεια διαστασή της.
Ένα παράδειγμα: Στην καθολική ιστοσελίδα και με αφορμή τον «οικουμενικό αίνο στον Δημιουργό» (ἐδῶ) αναφέρει σχετικά με την θεολογία της δημιουργίας ο πρωτοπρεσβύτερος π. Κ. της Ι. Μ. Γερμανίας:
«Στην ιστορία της εκκλησίας της Δύσης και της ανατολής υπήρχαν πάντα προσωπικότητες, όπως ο Φραγκίσκος της Ασσίζης (σ.μ. τον οποίο παρακάτω ονομάζει άγιο). Σίγουρα δεν αυτοπροσδιοριζόταν ως θεολόγος της δημιουργίας, αλλά θεολογούσε περί της δημιουργίας. Η θεολογία της δημιουργίας είναι ένα συνεχές θέμα στην ιστορία της Εκκλησίας της Δύσης και της Ανατολής, είχε όμως σε διαφορετικούς καιρούς διαφορετική σημασία. Αυτές είναι κυματοειδείς κινήσεις στην ιστορία... Αλλά και ο πάπας Φραγκίσκος στην νέα του εγκύκλιο αναφέρεται σε ανατολικούς πατέρες, όπως τον Βασίλειο τον Μέγα. Είναι ωραίο το γεγονός, ότι τώρα με τον πάπα Φραγκίσκο και τον πατριάρχη Βαρθολομαίο τα δύο κύματα έχουν τώρα την ίδια μορφή... Φέρνουμε (σ.μ. εμείς οι Ορθόδοξοι) ώθηση, η οποία μπορεί να γονιμοποιήσει την διαχριστιανική οικουμένη. Και εμείς όμως μπορούμε το ίδιο να μάθουμε από τις εδώ εκκλησίες και την κοινωνική τους πραγματεία. Η οικουμένη βεβαίως και δεν είναι δρόμος μίας κατεύθυνσης (σ.μ. εδώ φυσικά εννοεί ο π. Κ. ότι δίνουμε και παίρνουμε)».
Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη περί της διαστρεβλωτικής και υπογείας διάστασης της αγαπολογίας και της λεγόμενης αγάπης στην δημιουργία από αυτά τα λόγια; Σε αυτά εξισώνεται η εκκλησία με τις αιρέσεις, καταργείται η κατοχή της σωτηρίας και της αλήθειας από την Ορθόδοξη Εκκλησία, παρατίθενται ισότιμα ένας μέγας άγιος της εκκλησίας μας, ο Άγιος Μέγας Βασίλειος με τον αιρετικό, και θρησκόληπτο μέχρι ψυχικής διαταράξεως Φραγκίσκο της Ασσίζης, ο οποίος παρακαλούσε τον Χριστό να γίνει, όπως Αυτός. Για αυτό δεν ξενίζει στα αυτιά μας, ότι ένας ορθόδοξος ιερέας χρησιμοποιεί ως προσευχή το «laudato si» από την εγκύκλιο του πάπα και κανείς από τους επισκόπους, που υποτίθεται επισκοπούν, δεν τον εγκαλεί στη τάξη. Και όσον αφορά το πρωτείο βλέπουμε εδώ μία προσπάθεια εξίσωσης του λατίνου πάπα με τον πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Μήπως όλη αυτή η ανορθόδοξη, μετα- και αντιπατερική θεολογία του μητρ. Περγάμου Ιω. Ζηζιούλα, όπως και την χαρακτήρισε ο Ναυπάκτου Ιερόθεος, καθώς και τα νέα θεολογικά ευφυολογήματα άλλων «θεολόγων» συναγωνιστών, οι οποίοι θέλουν να ξαναανακαλύψουν τον τροχό–χωρίς να ξέρουν πως να τον γυρίσουν– όλες αυτές οι εξισώσεις των αγίων, της Αληθείας και των μυστηρίων, όλες αυτές οι αναφορές για «τους δύο πνεύμονες», όλη αυτή η παθολογική αγαπολογία, και όλες αυτές οι συζητήσεις στην Ορθόδοξη Εκκλησία για την αναγκαιότητα πρωτείου του Οικουμενικού Πατριάρχη, έχουν σκοπό την αποδοχή του πρωτείου του πάπα και την δημιουργία άλλου ενός δηλαδή αυτό του του Οικουμενικού Πατριάρχη;
Langenfeld, 02.02.2016

Αδαμάντιος Τσακίρογλου

ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΤΟΥ 1920

ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΣΗ 

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ 

ΤΟΥ 1920

"ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν
μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· 
καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν". 

(Πράξεις των Αποστόλων κ΄ 29-30)


τοῦ θεολόγου Νικόλαου Σαββόπουλου

Η Σύναξη Προκαθημένων τῶν Ορθοδόξων Εκκλησιῶν στη Γενεύη (22-28 Ιανουαρίου 2016) απεκάλυψε το αιρετικό φρόνημα σχεδόν όλων τῶν Προκαθημένων και τον «θρυμματισμένο φωτισμό τῆς Ιεροσύνης» των, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή*.
Με το άρθρο 6 τοῦ κειμένου «Απόφασις σχέσεις τῆς Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον χριστιανικό κόσμο» κατοχυρώνεται η κακοδοξία περί «διηρημένης Εκκλησίας». Αναφέρει:
«Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικῶν Εκκλησιῶν και ομολογιῶν…..».
Το άρθρο 6 ταυτίζεται με την παναιρετική Εγκύκλιο τοῦ 1920 τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως (ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ) που αναφέρει:
«Η παραδοχή ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν υπό πασῶν τῶν Εκκλησιῶν» τῶν μεγάλων χριστιανικῶν εορτῶν» (θέμα α).
Ακυρώνει το άρθρο 7 τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως περί Μίας Αγίας Καθολικῆς και Αποστολικῆς Εκκλησίας.
Στο άρθρο (Ζ) τῆς Εγκυκλίου τοῦ 1920 αλλοιώνεται η αλήθεια τῶν δογμάτων και η Ορθόδοξος Πίστις «διά τῆς απαθούς και επί το ιστορικότερον εξετάσεως τῶν δογματικῶν διαφορῶν από τῆς έδρας και εν ταίς συγγραφαίς».
Τα δύο άρθρα της Εγκυκλίου τοῦ 1920, της οποίας οι αποφάσεις
προκάλεσαν σχίσμα στην Εκκλησία το 1924 (σ.σ.: Γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ πράγματος νὰ σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι -ὡς γνωστόν-  οἱ τοῦ Παλαιοῦ ἔχουν δηλώσει ὅτι τὴν  Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 τὴν ἐγνώρισαν ἀρκετές δεκαετίες ἀργότερα, γι' αὐτὸ καὶ στὰ πρῶτα κείμενά τους δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἀνάλυση τῆς Ἐγκυκλίου, παρὰ ἀναφορὲς στὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου)· ανατρέπουν επιπλέον την θεολογία περί Βαπτίσματος και την Εκκλησιολογία της Θείας Ευχαριστίας.
Η άρνηση τῆς δογματικῆς αληθείας, σχεδόν όλων τῶν Προκαθημένων, εκφράζεται και σε άλλα κείμενα τῆς Συνάξεως όπως π.χ. στο κείμενο «Το μυστήριο τοῦ γάμου και τα κωλύματα», που και αυτό είναι η συνέχεια τῆς Εγκυκλίου τοῦ 1920, ή οποία λέγει:
«διά τοῦ διακανονισμοῦ μεταξύ τῶν διαφόρων ομολογιῶν τοῦ ζητήματος τῶν μικτῶν γάμων». (θέμα ι.)

Ήδη από το 1920 συζητείται η Ορθόδοξη Εκκλησία να δέχεται τους μικτούς γάμους (ορθοδόξων και ετεροδόξων). Οι περισσότερες Ορθόδοξες Εκκλησίες δέχονται εδώ και δεκάδες χρόνια μικτούς γάμους, όλως αντικανονικῶς και χωρίς συνοδική απόφαση.
Το κείμενο τῆς Συνάξεως «Το μυστήριο του γάμου και τα κωλύματα», το οποίο δεν υπεγράφη από τα Πατριαρχεία Γεωργίας και Αντιοχείας, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής:
«Ἀπαραίτητος προϋπόθεσις διά τόν γάμον εἲναι ἡ πίστις εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, μία πίστις, τήν ὁποίαν ὀφείλουν νά ἀποδέχωνται ὁ νυμφίος καί ἡ νύμφη, ὁ ἀνήρ καί ἡ γυνή. …………..
i. ὁ γάμος Ὀρθοδόξων μεθ᾿ ἑτεροδόξων κωλύεται κατά κανονικήν ἀκρίβειαν, μή δυνάμενος νά εὐλογηθῇ (κανών 72 τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ συνόδου) δυνάμενος ὅμως νά εὐλογηθῇ κατά συγκατάβασιν καί διά φιλανθρωπίαν, ὑπό τόν ρητόν ὅρον ὅτι τά ἐκ τοῦ γάμου τούτου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καί ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ…………..
7) Ἡ ἐφαρμογή τῆς ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας σχετικῶς ὀφείλει νά ἀντιμετωπίζηται ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἑκάστης αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συμφώνως πρός τάς ἀρχάς τῶν ἱερῶν κανόνων, ἐν τῷ πνεύματι τῆς ποιμαντικῆς διακρίσεως, ἐπί τῷ σκοπῷ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.»
Εκτός από την διαστρέβλωση τοῦ 72 κανόνος τῆς Πενθέκτης Οικουμενικῆς Συνόδου, πρόκειται για μια εκ βάθους ασέβεια τῶν Προκαθημένων· μία φοβερή βλασφημία κατά όλων τῶν Πατέρων και τῶν Οικουμενικῶν Συνόδων. Στο Πηδάλιο τῆς Εκκλησίας αναφέρονται οι λόγοι για τους οποίους η Εκκλησία σε καμία περίπτωση δεν δέχεται – και δεν μπορεί ποτέ να δέχεται – μικτούς γάμους.
Σύμφωνα με τον 72ον κανόνα τῆς Πενθέκτης Οικουμενικῆς Συνόδου «δεν είναι συγκεχωρημένον να παίρνη ορθόδοξος άνδρας αιρετικήν γυναίκα, ή γυναίκα ορθόδοξος αιρετικόν άνδρα. Ει δε και τοῦτο ήθελε κάμει τινάς, να ήναι ο γάμος άκυρος και το παράνομον αυτό να χωρίζεται συνοικέσιον, διότι δεν πρέπει να ενόνεται ποτέ ο λύκος με το πρόβατον, και ο κλήρος τῶν αμαρτολῶν και αιρετικῶν με την μερίδα τοῦ Χριστοῦ και τῶν ορθοδόξων. Όποιος δε ήθελε παραβῆ τον παρόντα Κανόνα, να αφορίζεται. (1) …. Όρα και τον ιδ’ τῆς δ’.
(1) Άς φοβηθοῦν το επιτίμιον τῆς παρούσης Συνόδου οι Αρχιερεῖς, οποῦ ευρίσκονται εις τας επαρχίας τῶν νησίων, και όλων εκείνων τῶν τόπων, εις τους οποίους ευρίσκονται Λατίνοι, και κατ’ ουδένα τρόπον άς μη συγχωροῦν να παίρνη Λατίνος ορθόδοξον γυναίκα, ή Λατινίς γυνή ορθόδοξον άνδρα. Ποία γαρ κοινωνία ημπορεῖ να γένη τοῦ ορθοδόξου μέρους μετά τοῦ αιρετικοῦ; όχι και καθ’ οιονδήτινα τρόπον φθάσουν άνευ τῆς ειδήσεώς των να συζευχθοῦν τοιοῦτοι γάμοι παράνομοι, ας τους χωρίζουν παρευθύς, κατά τον Κανόνα τούτον, έξω μόνον αν βαπτισθῆ ορθοδόξως το λατινοφρονοῦν πρόσωπον.…». (ερμηνεία και παραπομπή, Πηδάλιον, εκδ. Ρηγοπούλου, σελ. 283)

Στο ίδιο πνεύμα συμβαδίζει και ο 31ος τῆς εν Λαοδικεία Τοπικῆς Συνόδου:
«…δεν πρέπει, λέγω, εις κανένα αιρετικόν να δίδουσιν οι Χριστιανοί τους υιούς και θυγατέρας αυτῶν προς γάμου κοινωνίαν, ίνα μη μεταστρέψουσιν αυτούς από την ορθήν πίστην εις τα κακόδοξα αυτῶν δόγματα, μάλλον δε αυτοί να λαμβάνουσιν εκ τῶν αιρετικῶν, εάν όμως αυτοί υποσχεθοῦν και μετατεθοῦν πρῶτον εκ τῆς αιρέσεως εις την ορθοδοξίαν. Όρα και τον ιδ’ τῆς δ’. (ερμηνεία, Πηδάλιον, σελ. 433)


ΟΙ ΜΙΚΤΟΙ ΓΑΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΥΡΟΙ.

Στῶμεν Καλῶς Άγιοι Επίσκοποι τῆς Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Έχομεν ανάγκη ομολογητῶν επισκόπων στις ημέρες μας.

Aξίζει τέλος να αναφέρομεν τον μακαριστόν Άγιον Παΐσιον, που δεν δέχθηκε να ειπεї μαζί με αιρετικούς παπικούς στο υπαίθριο Αρχονταρίκι του – όχι σε ιερό ναό – ούτε το «Πατερ ημῶν» γιατί, όπως τους εἶπε, «δεν συμφωνοῦμε στο δόγμα», και επίσης «Μεταξύ ημῶν και υμῶν “χάσμα μέγα εστί”». (Γερ. Παїσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε’. Πάθη και Αρετές, εκδ. Ιεροῦ Ησυχαστηρίου «Ευεγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης).



Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος

Θεολόγος

*ΑΓ. ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Σχόλια εἰς τό Περί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραχίας 5, 2.4 PG 4,164Α. Πρβλ. ΑΓ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗΣ, Περί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας 3,2 PG 3, 428A.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου