ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ ΤΥΧΟΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ του Παλαιμαχου Αγωνιστου Θεολογου Γεροντα π. Ιωαννη Διωτη.

ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ

ΤΥΧΟΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗΣ

ΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ      


του Παλαιμαχου Αγωνιστου Θεολογου

  Γεροντα π. Ιωαννη Διωτη. 

                                                   11ον

Κοιναὶ κακοδοξίαι Σωφρονίου καὶ Ἱεροθέου

Ὅσα καταγράφει ὁ Ναυπάκτου, κατ’ ἀνεξέλεγκτον ἐλευθέραν ἀπόδοσιν, καὶ προβάλλει μὲ ἀσυγκράτητον ἐνθουσιασμὸν πρὸς διδαχὴν τῶν ἀναγνωστῶν του ἀπὸ συζητήσεις του μὲ τὸν  Σωφρόνιον ἀπηχοῦν κατ’ ἐξοχὴν τὰς προσωπικάς του ἰδέας καὶ ἀπόψεις, διότι ἀνεκήρυξε καὶ ἀνεγνώρισεν ὡς «ἅγιον» τὸν Σωφρόνιον Σαχάρωφ. Κατέγραψεν αὐτὰ ὡς λεχθέντα ὑπὸ τοῦ Ἱερομονάχου Σωφρονίου κατὰ τὰς μετ’ αὐτοῦ συζητήσεις του, κατ’ ἐλευθέραν ἀπόδοσιν μετὰ τὰς συζητήσεις, ἐκ τῶν ὑστέρων, ὡς πληροφορεῖ ὁ ἴδιος. Ἐδημοσίευσε δὲ αὐτὰ εἰς τὸ ἐλεγχόμενον βιβλίον του περὶ τοῦ Σωφρονίου  «ΟΙΔΑ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ» 13 ἔτη μετὰ τὴν ἐκδημίαν τοῦ Σωφρονίου καὶ ἑπομένως εἶχε τὴν δυνατότητα νὰ παρουσιάσῃ τὰ λεχθέντα κατὰ τὰς συζητήσεις ὅπως ἤθελε καὶ νὰ προσθέσῃ οἱαδήποτε ἄλλα, ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχε καὶ δὲν θὰ ὑπάρξῃ ἡ δυνατότης ἐλέγχου τῆς ἀκριβείας αὐτῶν. Πάντως, ὡς ἐγράφη ἀνωτέρω, πάντα τὰ παρουσιαζόμενα ὑπὸ τοῦ Ναυπάκτου ὡς λεχθέντα καὶ γραφέντα ὑπὸ τοῦ Ἱερομονάχου Σωφρονίου Σαχάρωφ εἶναι καὶ ἀπόψεις τοῦ ἱδίου.

Ὁ Ναυπάκτου υἱοθετεῖ τὰ τοῦ «ἁγίου» του Σωφρονίου καὶ προβάλλει αὐτά: «Οἱ Μοναστικὲς Ἀδελφότητες ἂν ἔχουν πάνω ἀπὸ 12 μοναχούς, κατὰ τὸ πρότυπο τῆς Ἀποστολικῆς ὁμάδος, δὲν γίνεται ἀποδοτικὴ ἐργασία» (σελ. 312).

Διατί ἀγνοοῦν καὶ οἱ δύο αὐτοὶ ὅτι ἡ μεγάλη πνευματικὴ ἀκμὴ τοῦ Μοναχισμοῦ, μὲ πλῆθος ἱεραποστολικῶν, φιλανθρωπικῶν καὶ στηρικτικῶν τῆς Ἐκκλησίας ἔργων, ὑπῆρξεν εἰς περιόδους κατὰ τὰς ὁποίας πολλὰ Μοναστήρια εἶχον καὶ χιλιάδας ἀκόμη Μοναχῶν;

 «Μερικοὶ θέλουν νὰ συνδυάσουν τὴν ἔγγαμη ζωὴ μὲ τὴν γλυκύτητα τῆς προσευχῆς, ὅπως τὴν ζοῦν οἱ ἀσκητές. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθῇ. Γι’ αὐτὸ καὶ στενοχωροῦνται καὶ ἀπελπίζονται.  Ἡ νοερὰ προσευχὴ θέλει καθαρότητα ψυχῆς καὶ σώματος (οἱ ἔγγαμοι δὲν ἔχουν καθαρότητα;). Θὰ πρέπει νὰ τοὺς καθοδηγοῦμε διακριτικὰ καὶ νὰ τοὺς λέμε ὅτι εἶναι καλύτερα νὰ σταματήσῃ ἡ προσευχή, παρὰ νὰ διακοπῇ ἡ ἐπικοινωνία μὲ τὸ ἄλλο μέρος τῆς συζυγίας καὶ νὰ διαλυθῇ ἡ οἰκογένεια» (σελ. 314).

Ἄλλη ἀνοησία αὐτὴ τοῦ «ἁγίου» Σωφρονίου Σαχάρωφ καὶ τοῦ Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου. Ἔχομεν πλῆθος ἐγγάμων Ἁγίων, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ζεύγη ἐγγάμων Ἁγίων. Δὲν ὑπάρχουν Ἁγιογραφικὰ καὶ Πατερικὰ ἐρείσματα τῆς πεπλανημένης διδασκαλίας τοῦ Ἱερομονάχου Σωφρονίου ὅτι πρέπει νὰ σταματᾷ ἡ προσευχὴ τῶν ἐγγάμων καὶ ἰδιαιτέρως ἡ «νοερὰ προσευχή», ἡ ὁποία εὐκόλως ἀποκρύπτεται ἀπὸ τὸ ἕτερον μέρος τῆς συζυγίας, ὅταν ἀπαιτοῦν τοῦτο εἰδικαὶ συνθῆκαι συμβιώσεως. Ἡ προσευχὴ εἶναι ἀναπνοὴ τῆς ψυχῆς, Σωφρόνιε καὶ ἅγιε Ναυπάκτου, ὅπως διδάσκει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Διακόπτεται ἡ ἀναπνοή;

Ὁ Σωφρόνιος καὶ ὁ Ναυπάκτου πλαγίως θέτουν ἐν ἀμφιβόλῳ τὴν «καθαρότητα ψυχῆς καὶ σώματος» τῶν ἐγγάμων. «Ἡ νοερὰ προσευχὴ θέλει καθαρότητα ψυχῆς καὶ σώματος», κάτι τὸ ὁποῖον δὲν συνδυάζεται μὲ τὴν «ἔγγαμη ζωή», ὡς ἔχει διατυπωθῆ τὸ ὡς ἄνω κείμενον. Δὲν ἀνέγνωσαν ὁ Δεσπότης καὶ ὁ Σωφρόνιος ὅτι «Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσι καὶ ἡ κοίτη ἀμίαντος» (Ἑβρ. ιγ΄ 4), ὅταν ἡ κοίτη τοῦ γάμου φυλάσσεται καθαρὰ ἀπὸ τὸν μολυσμὸν παντὸς εἴδους ;

Εἶναι ἄκρως πεπλανημένη, ἀδικαιολόγητος καὶ ἀνεξήγητος ἡ υἱοθετηθεῖσα ὑπὸ τοῦ Ναυπάκτου ἄποψις τοῦ Σωφρονίου Σαχάρωφ ὅτι ἡ «γλυκύτης τῆς προσευχῆς» ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν γάμον ἢ τὴν ἀγαμίαν. Οἱ Μοναχοὶ καὶ οἱ ἔγγαμοι δὲν ἔχουν διαφορετικὴν ποιότητα ψυχῆς. Ὁ ἔγγαμος βίος καὶ ἡ ἀγαμία τῶν Μοναχῶν εἶναι δύο δρόμοι, οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν εἰς τὸν αὐτὸν προορισμόν.

Ὁ Ναυπάκτου καὶ ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ φρονοῦν κακοδόξως, ὅτι ἡ πραγματικὴ προσευχὴ εἶναι δυνατὸν νὰ γίνῃ αἰτία διαλύσεως τῆς οἰκογενείας. Τί νὰ εἴπω; Μένω ἄναυδος. Τὸ μεγαλύτερον μέσον διὰ νὰ διατηρηθῇ ἡ οἰκογένεια εἶναι ἡ δύναμις τῆς προσευχῆς, ὅπως καὶ διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν πάσης ἄλλης ἀνάγκης, ὑλικῆς καὶ πνευματικῆς.

*

«Ὅταν ἕνας κληρικὸς ἔχῃ βαθειὰ μετάνοια, δὲν μπορεῖ νὰ ἐργασθῇ πολὺ ποιμαντικὰ στὸν κόσμο. Γιατὶ ἡ ποιμαντικὴ διακονία ἀπαιτεῖ διαρκῆ δραστηριότητα, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχῃ αὐτὸς ποὺ διακρίνεται ἀπὸ βαθειὰ μετάνοια» (σελ. 339).

Διδάσκει καὶ αὐτὰ ὁ μὴ σώφρων Σωφρόνιος καὶ δὲν διστάζει νὰ υἱοθετήσῃ ὁ ἄφρων Ἱερόθεος. Δηλαδή, ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς καὶ πλῆθος ἄλλων ἁγίων, οἱ ὁποῖοι παρουσίασαν ποικίλον ποιμαντικόν, ἐκκλησιαστικόν, κοινωνικόν, φιλανθρωπικόν, συγγραφικόν, πνευματικόν, ἐθνικὸν καὶ ἱεραποστολικὸν ἔργον, ἦσαν πνευματικῶς ῥηχοί, δὲν εἶχον «βαθεῖαν μετάνοιαν»; Ἐὰν εἶχον, δὲν θὰ ἠδύναντο νὰ ἐπιτελέσουν τοιαῦτα ἔργα, ὅπως διδάσκει, ἐπιπολαίως, ἀνευθύνως καὶ ἀθεολογήτως, τὸ περίεργον τοῦτο δίδυμον.

Συμπεραίνω ὅτι τὸ ἐκτρεπόμενον τῆς ὀρθῆς σκέψεως καὶ τῆς λογικῆς δίδυμον τοῦτο Σωφρονίου καὶ Ἱεροθέου ἀμφισβητεῖ ἀκόμη καὶ τὴν «βαθεῖαν μετάνοιαν» τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξεν ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν. Ἐπίσης, ὁ 50ὸς ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ εἶναι ὁ ψαλμὸς τῆς μετανοίας, ὡς καρπὸς τῆς βαθυτάτης μετανοίας τοῦ Δαβὶδ καὶ ὄχι ἁπλῶς τῆς «βαθείας». Δὲν ἐπροβληματίσθησαν ὁ Σεβασμιώτατος καὶ ὁ Σωφρόνιος, πῶς κατώρθωσεν ὁ Δαβὶδ νὰ ἐπιτύχῃ νίκας εἰς τοὺς πολέμους, νὰ ἑτοιμάσῃ τὴν ἀνοικοδόμησιν τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολωμόντος, νὰ ἀντιμετωπίσῃ ὀξύτατα προβλήματα τοῦ λαοῦ καὶ ἐν γένει νὰ ἀνταποκριθῇ εἰς τὰ πολλαπλᾶ, δύσκολα καὶ ἐπικίνδυνα βασιλικὰ καθήκοντά του; Βεβαίως, μὲ τὴν βαθυτάτην μετάνοιάν του ὁ Δαβίδ ἐλάμβανε Χάριν καὶ δημιουργικὴν δύναμιν ἀπὸ τὸν Θεόν.

Μετὰ ἀπὸ αὐτὰς τὰς παρατηρήσεις ὁ Ναυπάκτου πρέπει νὰ ἀποκηρύξῃ δημοσίως τὰς κακοδοξίας τοῦ Ἱερομονάχου Σωφρονίου Σαχάρωφ.

Εἰς τὴν σελίδα 354 γράφει ὁ Ναυπάκτου διὰ τὸ ἴνδαλμά του Ἱερομόναχον Σωφρόνιον Σαχάρωφ: «Κουβαλοῦσα στὴν καρδιά μου τὴν προσωπικότητα καὶ τὴν μορφὴ τοῦ Γέροντος καὶ πρὸ παντὸς τὴν θεολογία του, ποὺ ἦταν ἀπελευθερωτικὴ καὶ ἀναγεννητική». Τὸ δαιμόνιον μετακινεῖται ἀπὸ τὸν ἕνα πρὸς τὸν ἄλλον.

Ἀπὸ ὅσα ἔχουν ἐκτεθῆ μέχρι τώρα, ὡς τραγελαφικὴ παρουσιάζεται αὐτὴ ἡ θεολογία, τὴν ὁποίαν ἐνστερνίζεται καὶ θαυμάζει ὁ Ναυπάκτου.

*

«Ἕνας ἅγιος δὲν μπορεὶ σήμερα νὰ εἶναι Ἐπίσκοπος, διότι οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ ἀντέξουν τὸν λόγον του» (σελ. 371).

Τί μᾶς σερβίρει ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ; Ἔχομεν πλῆθος ἁγίων Ἐπισκόπων, Μητροπολιτῶν καὶ Πατριαρχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐστήριξαν τὴν Ἐκκλησίαν εἰς ὅλους τοὺς πολέμους ἐναντίον της ἀνὰ τοὺς αἰῶνας μὲ τὴν ἑκάστοτε συμπαράστασιν ὁλοκλήρου τοῦ πιστοῦ λαοῦ.

Οἱ Μεγάλοι Πατέρες καὶ Οἰκουμενικοὶ Διδάσκαλοι, ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀπέτυχον ὡς Ἐπίσκοποι, πάτερ Σωφρόνιε καὶ κ. Ἱερόθεε, ἐπειδὴ ἦσαν ἅγιοι; Ἐπίσης, ὁ ἅγιος Σπυρίδων καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος ; Τί συμβαίνει λοιπόν; Πῶς ἐξηγοῦνται αὐταὶ καὶ αἱ τόσαι ἄλλαι θεολογικαί, ἐκκλησιολογικαί, δογματικαὶ καὶ κανονικαὶ πλάναι τοῦ Σωφρονίου Σαχάρωφ μὲ τὴν ἀπόλυτον συμφωνίαν τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου;

 
Ἔπειτα, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, περίεργε Σωφρόνιε, ἕλκεται ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ ἐντρυφᾷ εἰς τὰ Πατερικὰ κείμενα. Τί τὸ διαφορετικὸν ἢ τὸ δυσκολώτερον θὰ διδάξῃ εἷς ἅγιος Ἐπίσκοπος, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νὰ μὴ δύνανται «νὰ ἀντέξουν τὸν λόγον του», ὡς ἰσχυρίζεσαι; Αὐτὸ εἶναι τὸ αἴτημα τοῦ λαοῦ καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ βαθὺς πόθος του, νὰ ἔχῃ ἁγίους Ἐπισκόπους, διότι τότε θὰ ἔχῃ καὶ καλοὺς Ἱερεῖς.

Φαίνεται ὅτι ἀγνοοῦν καὶ ὁ Ἱερομόναχος Σωφρόνιος καὶ ὁ Σεβασμιώτατος Ἱερόθεος, ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει πρὸς τὸν Τίτον ὅτι «δεῖ τὸν Ἐπίσκοπον ὅσιον εἶναι» (Τίτ. α΄ 8). Ὅσιος (= «ἅγιος», «ἱερός», «ὁ εἰς τὸ θεῖον ἀφωσιωμένος», «ὁ κατὰ Χριστὸν βιώσας καὶ καθηγιασμένος ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας»).

Τέλος, ὡς φαίνεται, κατὰ τὸν Σωφρόνιον καὶ τὸν Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεον Βλάχον, οἱ Ἐπίσκοποι πρέπει νὰ διαγράψουν, ὡς πρὸς τὸν ἑαυτόν των, τὸ Ἁγιογραφικὸν χωρίον «Ἔσεσθέ μοι ἅγιοι, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν» (Λτ. κ΄ 26).

*

«Ὁ Κασσιανὸς ὁ Ῥωμαῖος ἔλεγε ὅτι δύο πράγματα πρέπει νὰ φοβᾶται ὁ μοναχός, τοὺς Ἐπισκόπους καὶ τὶς γυναῖκες. Μὲ τὶς γυναῖκες μπορεῖ νὰ γίνῃ ἁμαρτία, ἀλλὰ ὑπάρχει μετάνοια, πρᾶγμα ποὺ δὲν γίνεται μὲ τοὺς Ἐπισκόπους, δηλαδὴ ὅταν πολεμᾷς μὲ Ἐπισκόπους δὲν μπορεῖς νὰ μετανοήσῃς» (σελ. 384).

Ἀνεκάλυψε λοιπὸν ἡ «θεολογία» τοῦ Σωφρονίου Σαχάρωφ καὶ νέον «θανάσιμον ἁμάρτημα», ἄγνωστον μέχρι τώρα, ὅπως ἀποκαλύπτει καὶ ἀποδέχεται ὁ Ναυπάκτου Ἱερόθεος. Αὐτὸ εἶναι ἡ οἱαδήποτε ἀντίθεσις κληρικοῦ ἢ λαϊκοῦ πρὸς Ἐπίσκοπον, διότι ἡ ἀντίθεσις αὐτὴ ὁδηγεῖ εἰς… ἀμετανοησίαν, ὡς διδάσκουν οἱ δύο αὐτοὶ δῆθεν κορυφαῖοι θεολόγοι τῆς ἐποχῆς μας. Ὅμως, ὁ Δεσπότης κ. Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος ὑβρίζει καὶ συκοφαντεῖ, καταφώρως, μίαν ὁλόκληρον πολυμελῆ μοναστικὴν Ἀδελφότητα τῆς ἐν Ναυπάκτῳ Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως καὶ ἀποφαίνεται ὅτι αἱ χιλιάδες τῶν πιστῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπισκέπτονται καὶ συνδέονται μὲ τὴν Μονὴν τῆς Ἀδελφότητος αὐτῆς «εἶναι ἄρρωστοι πνευματικῶς καὶ ἐκκλησιολογικῶς», πότε θὰ μετανοήση;

*

«Συνήθως δὲν πρέπει νὰ μιλᾶμε σὲ ἐγγάμους ἀνθρώπους γιὰ τὴν ἀξία τοῦ Μοναχισμοῦ, γιατὶ τότε μπερδεύονται καὶ δὲν ἐκτιμοῦν τὸν γάμο» (σελ. 414).

Καὶ ἄλλη ἀνοησία τοῦ Ἱερομονάχου Σωφρονίου Σαχάρωφ, τὴν ὁποίαν δημοσιεύει μὲ θαυμασμὸν ὁ Ναυπάκτου Ἱερόθεος. Φῶς τῶν ἐν τῷ κόσμῳ εἶναι οἱ Μοναχοί. Ὅμως, κατὰ τήν… ὑψιπετῆ θεολογίαν τοῦ Σωφρονίου καὶ τοῦ Ἱεροθέου, πρέπει νὰ σταματήσουν αἱ προσκυνηματικαὶ ἐκδρομαὶ εἰς τὰς Ἱερὰς Μονάς. Εἰς δὲ τὴν Οὐρανούπολιν νὰ ὑψωθῇ πινακὶς τεραστίων διαστάσεων μὲ τὴν ἐπιγραφήν: «Μὴ εἰσέρχησθε εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος οἱ ἔγγαμοι, διὰ νὰ μὴ ὑποτιμήσητε τὸν γάμον σας. Σωφρόνιός τις καὶ Ναυπάκτου Ἱερόθεος συμβουλεύουν τοῦτο».

Ἀλλ’ ἰδοὺ καὶ ἄλλη μία ἀκόμη οὐρανομήκης ἀντίφασις τοῦ Δεσπότου κ. Ἱεροθέου Βλάχου μὲ ὅλον τὸ δεσποτικόν της μεγαλεῖον. Ἔγραψεν ὁ Δεσπότης: «Τὸν Μοναχισμὸ νὰ τὸν βάλουμε καὶ μέσα στὴν οἰκογένεια» («Καιρὸς τοῦ ποιῆσαι», σελ. 294).

Σεβασμιώτατε, πῶς ἀντέχεις τὰ τόσα συγγραφικὰ ἀτυχήματά σου, δυστυχήματά σου, ὀλισθήματά σου, ἀτοπήματά σου καὶ παθήματά σου; Τὰ αἰτιολογικὰ κίνητρα ὅλων αὐτῶν, κατὰ βάσιν, εἶναι τὸ ἀπύθμενον μῖσος σου κατὰ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου καὶ ὁ γελοῖος ὑπερθαυμασμός σου διὰ τὸν ἀνεκδιήγητον Σωφρόνιον Σαχάρωφ.