Αρχιμ. Νεκτάριος Ζιόμπολας: Ὁ Θεολόγος - Φιλόλογος Νικόλαος Σωτηρόπουλος ἀπῆλθε τοῦ κόσμου

ΠΑΤΗΡ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ 

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

Αυτα ειπε στον σημερινο επιμνημοσυνο λογο του ο μητροπολιτης Γορτυνος και Μεγαλοπολεως κ. Ιερεμιας που συμμετειχε μαζι με τον Ακαρνανιας κ. Κοσμα στο τεσσαρακονθημερο μνημοσυνο του αειμνηστου Θεολογου των καρδιων μας Νικολαου Σωτηροπουλου, στην Ιερα Μονη Μυρτιας Ακαρνανιας οπου ανεπαυθη το αγιασμενο λειψανο του.
Ολοκληρη ΛΑΟΘΑΛΑΣΣΑ ηταν οι πολυπληθεις  προσκυνητες του σημερινου 40νθημερου μνημοσυνου του.
Νεωτερα απο το μνημοσυνο θα μεταδωσουμε μολις εχουμε νεωτερες πληροφοριες.

Αποτειχισι: Παρακολουθειστε στον χαρτη δεξια ποσες φορες την ηνερα αναβοσβυνει το φωτακι επανω στην ...Ιστανμπουλ απο τα ....λυκαρια του Λυσσασμενου Αρχιλυκου του Οικουμενισμου Πανθρησκειασμου.....

Αρχιμ. Νεκτάριος Ζιόμπολας: Ὁ Θεολόγος - Φιλόλογος Νικόλαος Σωτηρόπουλος ἀπῆλθε τοῦ κόσμου

ΩΣ ΜΗ ΑΡΘΕΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΟΙΝΗΣ ΤΟΥ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ,

ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΜΕΛΑΝΗ ΣΕΛΙΣ ΕΙΣ ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

Ὡς παρὼν εἰς τὴν ἐξόδιον ἀκολουθίαν εἰς Ἱερὰν Μονὴν τὴν 25^ην Αὐγούστου, γράφω ἅμα τῇ ἐπιστροφῇ μὲ φόρτισιν ψυχῆς καὶ ἀσίγασθη πικρία.

Χωρὶς ἄλλο ὁ θεολογικὸς κόσμος τῆς Ἑλλάδος ἐπτώχευσε. Ἔφυγε ὁ ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖος πέραν τοῦ ἡμίσεως αἰῶνος ἔδωσε ὅλον τὸν ἑαυτόν του διὰ τὴν πίστιν καὶ τὴν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

 

 

Εὔστροφος, ἐμβριθής, ἄκρως φιλομαθής, διεισδυτικὸς σὲ ὑψηλὰ νοήματα καὶ ἀκριβολόγος τῶν θεολογικῶν γνώσεων ἀλλὰ καὶ τῆς κατὰ κόσμον φιλοσοφίας, ὄντως διανοούμενος. Εὐτύχησε ὡς νέος νὰ συνδεθῆ μὲ τὸν κήρυκα καὶ φωστῆρα Αὐγουστῖνον Καντιώτην, ὁπότε καὶ ἀρτίως συγκροτημένος πνευματικὰ ἄρχισε νὰ δρᾶ, ἐνήμερος μάλιστα σὲ θέματα Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ αἱρέσεων.

Ὄντως ὑπῆρξε φαινόμενο τὶς τελευταῖες δεκαετίες, ὅπου μὲ ἱεραποστολικὸ ζῆλο ὡς ταλαντοῦχος καὶ ἔχων τὸ χάρισμα τῆς εὐφραδείας καὶ μεταδόσεως τῶν θείων ἀληθειῶν, ἐλάμπρυνε ὡς κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ τὸν ἱερὸν ἄμβωνα μὲ διάθεσιν ψυχῆς καὶ παροξυσμὸν ἀγάπης.

 

 

Μὲ σύστημα καὶ μεθοδευμένα ἄγγιζε εὐκόλως τὶς ψυχές, μάλιστα καὶ τῶν ἐνόχων ἠθικά, μὲ ἀποτέλεσμα ὅπου ὁμιλοῦσε ἔτρεχε ἕνας κόσμος νὰ τὸν ἀκούση, ὁπότε δημιουργήθηκε ἱερὸ ρεῦμα. Τὸ κήρυγμά του ἐποικοδομητικὸ κυρὶως ἀφυπνιστικό, Γραφικὸ μὲ ἀναφορὰν εἰς τοὺς Πατέρας. Πέραν τῶν αἰθουσῶν καὶ ἱερῶν Ναῶν, ἀκόμη καὶ σὲ οἰκεῖες ὅπου προσεκαλεῖτο, εἶχε κύκλους Γραφῆς καὶ παραδόσεως θεμάτων εἰς κατηχητάς.

 

 

Διὰ «τὸν λόγον Κυρίου» ἡ φήμη του ἔτρεξε καὶ σὲ πιστοὺς τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος, ὅπου ἐκλήθη καὶ μετέβη κατ᾽ ἐπανάληψιν εἰς τὸν Καναδᾶν τὴν Ἀμερικήν, τὴν Αὐστραλίαν, τὴν Κύπρον μὲ θαυμαστὰ ἀποτελέσματα, ὥστε καὶ νέοι ἄνθρωποι ἄσχετοι μὲ τὰ θεῖα νὰ γυρίσουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ὡρισμένοι τὸν ἀκολούθησαν ἐπιστρέφοντας εἰς τὴν Ἑλλάδα ἀφιερώθησαν εἰς τὸ ἔργον τῆς Ἐκκλησίας.

Πέραν αὐτῶν ὁ θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος (Ν.Σ.) διακρίθηκε ὡς καταρτισμένος καὶ σὲ θέματα αἱρέσεων, «ἀναμετρήθηκε» μὲ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ εἰς τρόπον ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν πλανεμένοι εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ἐπίσης ἐπέστρεψε προτεστάντες, ἀθέους, μηδενιστές.

Ὡς ἀφιερωμένος δὲ εἰς τὸ Εὐαγγέλιον ἐργάστηκε ὅλα αὐτὰ τὰ ἔτη ἄνευ ὑλικῶν ἀποδοχῶν, κάτι ἄκρως σπάνιο ἐντὸς Ἑλλάδος. Ἔτσι ἐστερεῖτο συντάξεως καὶ ὑγειονομικῆς περιθάλψεως.

 

 

Παράλληλα ἔδρασε – πρόσφερε καὶ διὰ τῆς γραφίδος. Πέραν πολλῶν καὶ ποικίλων ἄρθρων - δημοσιευμάτων σὲ περιοδικὰ καὶ ἐκκλησιαστικό τύπο - παλαιότερα διὰ τῆς ἐφημερίδος «Ἐκκλησιαστικὸς Ἀγὼν» ὅπου εἶχε ἕνα πρῶτον λόγον, ἀλλὰ καὶ συγγραφέας βιβλίων ὅπου ἐκάλυπτε ὑπάρχοντα κενά. Ἐκεῖ ὅμως ὅπου ὁ Ν.Σ. ἔγραψε ἱστορία καὶ ὄντως πλούτισε τὴν θεολογικὴν γνῶσιν - ἐπιστήμην εἶναι οἱ τόμοι: «Ἑρμηνεία δυσκόλων χωρίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς». Ὄντως πρωτοτύπησε σ᾽ αὐτὸ τὸ μέγεθος προσφέρων ἀνεκτίμητον προσφοράν. Πλέον ὁ Νικόλαος ἔφυγε καὶ αὐτὰ τὰ ἔργα μένουν ὡς πλοῦτος πίστεως ἀδαπάνητος διαχρονικός. Ἐκεῖ θὰ ἔλεγα ὁ Ν.Σ. ἄφησε τὸν διεισδυτικὸν θεολογικόν του κόσμον, τὸν ψυχικόν του παλμόν. Ἐκεῖ ἡ εὐστροφία του εἰς τὴν ὅλην ἀνάπτυξιν - ἀνάλυσιν εἰς βάθος καὶ πλάτος αὐτῶν τῶν ρητῶν σὲ συνδυασμό - συσχέτισιν καὶ μὲ ἄλλα χωρία, ὥστε νὰ ἐξαχθῆ ὁ ὄντως ἑρμηνευτικὸς λόγος. Τὸ ἐπεχείρησε καὶ ἐν πολλοῖς τὸ ἔφερε εἰς πέρας. Θὰ ἔλεγε κανεὶς ὄντως τιτάνιο ἔργο. Ὁ γράφων κάνοντας χρῆσιν αὐτῶν, εἶναι γνώστης τῆς πολύτιμης αὐτῆς ἐργασίας τοῦ ἐκλειπόντος.

 

 

Ὡς ἔχων διάθεσιν - μεράκη μὲ τὶς Γραφές, μετέφρασε καὶ εὐαγγελιστάς, καθέναν σὲ ἐπίτομον ἔργον. Ἕνα βασικὸ χαρακτηριστικὸ τοῦ Ν.Σ. ὅτι ἦταν ἀπόλυτος, ἀσυμβίβαστος σὲ θέματα Ὀρθοδόξου πίστεως, Ἱ. Κανόνων ἀλλὰ καὶ παράλληλα ἐλεγκτὴς παρεκτροπῶν ὡς πρὸς τὴν παραδεδομένην Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν.

Ὑπακούων εἰς τὸν Παύλειον λόγον, «τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐνώπιον πάντων ἔλεγχε ἵνα καὶ οἱ λοιποὶ φόβον ἔχωσι» (Α´ τόμ. ε´ 20). Οὕτω πως ἦλθε σὲ εἶδος συγκρούσεως μὲ κληρικοὺς ὅλων τῶν βαθμῶν ἀλλὰ καὶ μὲ λαϊκοὺς θεολόγους ἀκόμη καὶ πανεπιστημιακούς, ἀλλὰ καὶ πέραν αὐτῶν ἤλεγξε θέματα ἠθικῶν, κοινωνικῶν ἐκτροπῶν. Ἔδωσε δηλαδὴ τὸ Ὀρθόδοξον παρὸν μὲ τόλμην, παρρησίαν καὶ γενναιότητα.

Ὁ ἔλεγχος ὅμως αὐτὸς κυρίως εἰς Ταγοὺς τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου εἰς τὸν καιρόν μας σὲ ποικίλα θέματα ἐξώκειλαν, φαινόμενον τὸ πλέον φοβερόν, μὲ λόγον καὶ γραφίδα, εἶχε δι᾽ αὐτὸν ἄδικον πολὺ ἄδικον κόστος. Ξέσπασε εἰς βάρος του «καταιγίδα» πρωτοφανὴς εἰς τὰ χρονικά μας

Περί τοῦ ἀνυποστάτου ἐκκλησιαστικῶς ἐκείνου «ἀφορισμοῦ» εἰς τὴν δεκαετίαν τοῦ 1990 πολλὰ ἐγράφησαν ὑπὸ πολλῶν, ὥστε τελευταῖα εἶχε ἐπιδεινωθεῖ ἡ ὑγεία τοῦ ἐκλιπόντος. Ἰχθύος ἀφωνότα- τος ὁ πρῶτος τῇ τάξει, ὁ ὁποῖος ὡς ἐπικεφαλῆς ἐκείνης τῆς Συνόδου» ἐπέβαλε τὸ ἔκτρωμα - «ἀφορισμόν».

 

 

Διὰ τὴν ἱστορίαν:

 

 

Ποῖα τὰ ἐλατήρια τοῦ Ν.Σ. ὅπου τότε πῆγε εἰς τὴν Αὐστραλίαν; Πέρα ὡς πέρα πνευματικά - εἰλικρινῆ πρὸς κήρυξιν τοῦ θείου λόγου ὡς προσκληθεὶς ὑπὸ τῶν ἐκεῖ πιστῶν. Ἀπὸ ποῦ ὅμως ἄρχισε ἡ προστριβή, ἀνωμαλία;

Ἀπὸ λεγόμενα καὶ γραφόμενα τοῦ ἐκεῖ Ἀρχιεπισκόπου κ. Στυλιανοῦ. Ἐπὶ παραδείγματι καὶ μόνο, ὅτι τὸ ἱερὸν Πηδάλιον εἶναι κατάλληλον διά… Ὅτι ὁ Χριστὸς «σὺν τῷ χρόνῳ» τάχατες ὁλοκληρώνετο κ.λπ. Φανερὸν ὅτι οἱ τολμηρὲς ἂν ὄχι βλάσφημες αὐτὲς θέσεις προεκάλεσαν σκάνδαλον εἰς τὸ ἐκεῖ ποίμνιον. Ἐρωτᾶται, ἐφόσον εὑρέθηκε ἐκεῖ καὶ ἀπ᾽ ὅ,τι εἶναι γνωστόν, ὅπου πήγαινε ἔδιδε τὸ παρὸν εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἀρχήν, τί ἔπρεπε νὰ κάμη, νὰ μείνη ἀπαθής; Βέβαια στὸ ὅλον θέμα ὡς νὰ φθάσουν εἰς τὸ Φανάριον τὰ καθέκαστα καὶ συγκροτηθῆ ἐκείνη ἡ «Σύνοδος» παρενεβλήθησαν καὶ ἄλλα καὶ ἱερωμένα πρόσωπα, ὅμως παρεμφερῆ αὐτά, πλὴν ἐκεῖνα μέτρησαν διὰ τοὺς «κριτάς» του. Βέβαια ἐδῶ παρεμβάλλεται καὶ ἡ λεγομένη εἰσπήδησις. Ζητούμενον ἐὰν ἰσχύη κἂν διὰ τοὺς λαϊκούς, καὶ ἐφόσον τὰ πράγματα ἐκεῖ ἀγρίεψαν. Πάντως εἰς τὰ θέματα αὐτὰ ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἐξαντλεῖ ὅλα τὰ δικαιώματα τῆς ὑψηλῆς θέσεώς του ἀνὰ τὴν ὑφήλιον, πρὸς δικαίωσίν του.

 

 

«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ» εἶχαν ἀρχίσει σιγά - σιγά τὰ τολμηρὰ ἀνοίγματα τοῦ κ. Βαρθολομαίου μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ ὄχι μόνον. Εἰς τὴν Ἀθήνα διὰ λόγου καὶ γραφίδος ἤλεγχε συνεχῶς καὶ ὁ Ν.Σ. παράλληλα ὡς πρὸς τὰ ἑλληνικὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, ὁ μακαρίτης πλέον Ἀθηνῶν Σεραφεὶμ μὲ τὶς τόσες ἐκτροπές του ἐδέχετο ἔντονα «πυρά» πέραν τοῦ Φλωρίνης Αὐγουστίνου καὶ ἀπὸ τὸν Ν.Σ. Ὁ Σεραφεὶμ τότε ὡσὰν νὰ εὗρε εὐκαιρίαν ἔστειλε ἕνα «πρωτοπαλλήκαρόν» του εἰς τὸ Φανάριον νὰ τὸν ἐκπροσωπίση. «Συμμάχησαν» τρόπον τινὰ κατὰ τοῦ ἀπόντος καὶ ἄνευ ἀπολογίας θύματός των. Εἶχαν ὡς φαίνεται «καὶ τὸ μαχαίρι καὶ τὸ πεπόνι». Ἄγνωστον ἂν εἰς ἐκείνην τὴν «Σύνοδον» εἶχε ἔστω καὶ μίαν ψῆφον ὑπέρ του ὁ «καταδικασθεὶς» Ν.Σ.

 

 

Ἀπεφάσισε λοιπὸν ἐκείνη ἡ «ὁμάδα» νὰ τὸν τιμωρήση ὠμὰ καὶ αὐστηρὰ καὶ νὰ τοῦ ἐπιβάλη τὴν πλέον αὐστηρὰν ἐκκλησιαστικὴν ποινήν, ὅπου εἶναι ὁ ἀφορισμός!

 

 

Ὥστε ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὁ ἔχων φήμην δεινοῦ Θεολόγου, ὁ ἔχων προσφέρει ἀμέτρητες ὑπηρεσίες εἰς τὸν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου, ἦτο δίκαιον νὰ λάβη ἐπάνω εἰς τὴν ὅλην δρᾶσιν του καὶ προσφορά του τοιαύτην ἐπίσημον τιμωρίαν;

Ἂς δεχθῶμεν πρὸς στιγμὴν ὅτι ἔσφαλε τυπικὰ εἰς τὴν ὅλην ἐκείνην ἐκεῖ παρουσίαν του, εἶπε τυχὸν φράσεις τολμηρές, ἔστω δὲν ἔφθανε μία ἐπίπληξις;

Γνωστὸν δὲ ὅτι τὶς τελευταῖες δεκαετίες δὲν συνέβη ἀφορισμός, ἐκτὸς ἐκείνου τῆς μοναχῆς Μαγδαληνῆς.

Ἐξάλλου ἡ Ἐκκλησία ἔχει πρὸς χρῆσιν καὶ τὴν κατ᾽ οἰκονομίαν μεταχείρισιν. Τίποτε, ἐκείνη ἡ «Σύνοδος» ζήτησε «τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ ἐπὶ πίνακι». Τρίς ἔλεος Κύριοι! Τυχαῖον ἆραγε ὅτι ἐτάφη τὴν 29^ην Αὐγούστου; Ὄντως ὅπως τελικὰ ἐξελήχθηκε τὸ ὅλα θέμα, ὑπερέβησαν τὰ ἐσκαμμένα καὶ οἱ ὑπεύθυνοι ἄφησαν τὴν πλέον μελανὴν σελίδα.

 

 

Ἡ ποινὴ ἔλαβε χώραν ζῶντος καὶ δρῶντος τοῦ πνευματικοῦ του Πατρὸς μακαριστοῦ πρώην Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου, ὁ ὁποῖος ἐνήργησε τότε πρὸς ἄρσιν τῆς ντροπῆς, ὅμως οὐδὲν συνέβη.

Οὕτω πως ὁ ἀνεπανάληπτος Καντιώτης ἔφυγε πικραμένος καὶ ὁ ὁποῖος κάλλιον παντὸς ἄλλου γνώριζε τί ἐστί Ν.Σ. Ἐνέργειες πέραν τῶν ἄλλων ἔκανε τότε καὶ ὁ μακαριστὸς Κ. Μουρατίδης.

Ζητοῦσε τὸ Φανάριον, δηλ. ὁ Παναγιώτατος Βαρθολομαῖος νὰ ζητήση συγγνώμη καὶ νὰ λάβη τέλος τὸ ὅλα θέμα. Ἐπιέζετο δηλ. νὰ κάνη αὐτό, ποὺ δὲν πίστευε, ἀφοῦ διὰ μίαν τοιαύτην ποινὴν δὲν ἔπταισε. Τοῦ ἐζητεῖτο νὰ ἀρνηθῆ ἑαυτόν, τὰ πιστεύω του.

Ὥστε τὸ ὅλο θέμα εἶχε σκοπιμότητα, δόλον, ἐμπάθειαν, ἔστω ἀπὸ ὡρισμένους πλὴν ὅλοι οἱ ἐκεῖ ἔπταισαν ἐφόσον ἐδέχθησαν τὴν τιμωρίαν.

Παράλληλα ἡ ὡς ἄνω ποινὴ εἶχε καὶ τὰς προεκτάσεις της εἰς βάρος του. Ἔφυγε δηλ. καὶ μὲ ἄλλη πικρία στερήσεως τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή; Καὶ στὸν γράφοντα εἶχε πεῖ, ὅτι 7-8 Μητροπολῖται ἐπώνυμοι δὲν τοῦ ἐπέτρεψαν –μετὰ τὴν «ποινὴ»– νὰ ὁμιλεῖ εἰς τὰ ὅριά των. Μάλιστα καὶ ὅταν τὸν καλοῦσαν γιὰ κάποιες ἐκδηλώσεις.

Θέλησαν αὐτοὶ ἀλλὰ καὶ ἄλλοι νὰ εἶναι συνεπεῖς μὲ τὸν ἀφέντην τοῦ Φαναρίου. Εἶχαν λάβει εἰς τὰ σοβαρὰ τὸν «ἀφορισμόν». Ἔτσι ἐκή- ρυττε πλέον εἰς αἰθούσας καὶ οἰκείας.

 

 

Μία ἄλλη πτυχὴ τοῦ ὅλου θέματος

 

 

Συζητῶντας μὲ γνῶστες τῶν θεμάτων αὐτῶν, ἔθεσα τὸ ἑξῆς ἐρώτημα. Ἂν τότε ἐκ μέρους τοῦ κ. Βαρθολομαίου διὰ τὰς ὅποιας ἐκκλησιαστικὰς ἐκτροπὰς τοῦ Αὐστραλίας Στυλιανοῦ, ὅπου «ἄναψε» ὁ Ν.Σ., ἐγράφη ἢ εἰπώθηκέ τι εἰς βάρος τοῦ κ. Στυλιανοῦ, ἀφοῦ ἀπὸ ἐκεῖ ἄρχισε ἡ «διαμάχη».

Ἀπάντησις. Ἀστειεύεσθε, τὸν φοβᾶται. Ποῖος ἐρωτῶ ὁ προϊστάμενος φοβᾶται τὸν ὑφιστάμενο; ἐκκλησιαστικῶς ἐννοεῖται. Ναί, εἶναι γνώριμοι ἀπὸ νέοι. Σταμάτησα ἀπότομα τὴν συζήτησιν μὴ θέλοντας νὰ ἀκούσω τίποτε ἄλλο. Ὅμως τὸ ἐρώτημα παραμένει.

Ὥστε αὐτὸς ὅπου σύμφωνα μὲ τὰ γραφέντα ἔσφαλε παρέμεινε ἀνενόχλητος καὶ ὁ ἐλέγξας τιμωρήθηκε μὲ τὴν ἐσχάτην τῶν ποινῶν ἐκκλησιαστικά; Τότε ἀβίαστα προέρχεται τὸ «οὐαὶ ὑμῖν»

 

 

Εἰς τὰ τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας

 

 

Πηγαίνοντας μὲ τὸ πούλμαν ἀπὸ Ἀθήνα εἰς Ἱερὰν Μονὴν τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, ὅπου ὁ ἐκλιπὼν εἶχε ἀποφασίσει νὰ ταφῆ τὸ σκήνωμά του, ὄντως ἐπαινετὴ ἡ προτίμηση τέτοιου ἱεροῦ χώρου, ὅπου διαπαντὸς θὰ μνημονεύεται, γνώριζα ὅτι δὲν εἶχε λάβει τέλος ἐκείνη ἡ ποινή.

Φθάνοντας βρεθήκαμε πρὸ μοναδικοῦ φαινομένου ὡς πρὸς τὴν τέλεσιν τῆς ἐξοδίου. Οἱ τρεῖς παρόντες Μητροπολῖται μόνο μὲ τὰ ἐγκόλπιά τους καὶ τὰ ἐπανωκαλύμαυχά τους, δηλαδὴ πλάϊ στὸ φέρετρο καὶ ὁ τέταρτος εἰς τὸ ἱερὸν τοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς.

Τὴν ἀκολουθία ἐτέλεσε ἕνας μόνο ἱερομόναχος, ὁ π. Δανιὴλ Ἀεράκης, (εἶχε συμπορευθεῖ ἐξ ἀρχῆς μὲ τὸν ἐκλιπόντα). Εἰς τὸ τέλος ὡμίλησε εὔστοχα καὶ μετρημένα τὸ ποῖος ἦτο, τί ἔπραξε, τί ἄφησε.

 

 

 

Δεκάδες οἱ ἱερεῖς, ἐπίσης μοναχοί, μοναχές, πλῆθος κόσμου, κάποιες ἑκατοντάδες ἀπὸ παντοῦ ἔσπευσαν στὸ ὄντως ἀπόμακρο Μοναστήριο. Πῆγαν νὰ τιμήσουν τὸν δικό τους ἄνθρωπο, τὸν ἐργάτη τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου.

 

 

Ἀρκετοὶ οἱ θεολόγοι ὡς καὶ βουλευτές. Νὰ τονισθεῖ ὅτι ἅμα τῇ κοιμήσει του εἰς τὴν Πάτρα, ὅπου ἔμενε εἰς ἀδέλφια του, ὁ τοπικὸς τύπος ἔγραψε γιὰ τὸ συμβάν.

Τελειώνοντας κυριαρχοῦσε κάποια ἀμηχανία, ἀπορία, τὸ γιατὶ οὕτω πως. Ἀφοῦ ἐν πομπῇ ἔγινε ἡ ταφὴ εἰς τὸ κοιμητήριον τῆς ἱερᾶς Μονῆς, ἐρωτῶντας, συζητῶντας συνειδητοποιήθηκε τί εἶχε μεσολαβήσει ὥστε ἔτσι νὰ γίνει ἡ ἐξόδιος.

 

 

Ἡ διαδικασία ἄρχισε ἀπὸ τὸν Σεβ. κ. Κοσμᾶ, ἀφοῦ θὰ ἐθάπτετο σὲ χῶρο τῆς Μητροπόλεώς του. Οὗτος τηλεφώνησε εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ αὐτός -ἄγνωστον ἂν μόνος του ἢ διαμέσου τῆς Ἱ. Συνόδου- ἀπεφασίσθη νὰ τηλεφωνήσουν εἰς τὸ Πατριαρχεῖον. Ἡ κοφτὴ ἀπάντηση ἀπὸ ἐκεῖ νὰ τελέση τὴν ἀκολουθία μόνο ἕνας ἁπλὸς ἱερεὺς καὶ νὰ ταφῆ ἐκτὸς τοῦ κοιμητηρίου! Ὡσὰν νὰ φάνηκε ὅτι καὶ γι᾽ αὐτὸ ἔγινε ὑποχώρηση - χάρι. Ἀφέθηκε νὰ νοηθῆ ὅτι διὰ τυχὸν ἄρσιν πρέπει ἐκ νέου νὰ συνέλθη ἐκείνη ἡ Σύνοδος. Καὶ ὅσοι ἔφυγαν;».

 

 

Ἀφήνεται ἐδῶ νὰ πλανᾶται τὸ γιατὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔλαβε στὸ θέμα ἐγκαίρως θέσι, ἀκόμη καὶ νὰ πιέση τὸ Πατριαρχεῖον; Ἀγνοῶ πόση εὐθύνη τῆς ἀναλογεῖ. Αὕτη πάντως εἶναι ἐκτεθειμένη τελευταῖα, ἀφοῦ προέβη εἰς κανονικὴν κήδευσιν καθηρημένου κληρικοῦ, προηγουμένως δὲ ἀρκετοὶ Ἀρχιερεῖς πάσχισαν νὰ ἐπαναφέρουν τὸν ἐν λόγῳ κληρικὸν εἰς τὴν ἀρχιερωσύνην. Τὸ θέμα αὐτὸ δὲν ἔλαβε τέλος, «βράζει» καὶ ἕπεται συνέχεια.

 

 

Ἐνῶ ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος ὡς ἰδανικὸς κήρυκας - ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπαινεθῆ νὰ τιμηθῆ διὰ τὴν ὅλην προσφοράν του εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἔφυγε τόσο ἀδικημένος ἀπὸ Ταγοὺς τῆς Ἐκκλησίας, ἐνεταφιάσθη «ἀφορισμένος». Ὄντως ἔχουμε κρίσιν ἡγετῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν πρῶτον τῇ τάξει.

 

 

Ἔλεος Κύριοι! Οὗτος μὲ εὐκολία τιμᾶ, βραβεύει, παρασημοφορεῖ ἀθέους αἱρετικούς. Ὑπάρχει φωτογραφία ὅπου δωρίζει σταυρὸν εἰς Οὐνίτην καρδινάλιον μὲ ἐμφάνισιν ὀρθοδόξου ἐνώπιον τοῦ Πάπα. Λέτε νὰ μὴ τιμᾶ καὶ μασόνους;

 

 

Γνωστὸν ὅτι ὁ ἐκλιπὼν Ν.Σ. ἦταν ἐκδότης - Διευθυντὴς Συντάξεως τοῦ μηνιαίου περιοδικοῦ «Ὁ Σταυρός». Εἰς τὸ τελευταῖον τεῦχος Ἰούλιος - Αὔγουστος ἀναφέρεται μεταξὺ ἄλλων εἰς τὴν συμπροσευχὴν εἰς τὸ Βατικανόν. «…Ὁ Πάπας Φραγκίσκος κάλεσε τὸν Ἰσραηλινὸ Πρόεδρο Σιμὸν Πέρες, τὸν Παλαιστίνιο ἡγέτη Μαχμοὺτ Ἀμπὰς καὶ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο στὸ Βατικανὸ γιὰ μιὰ συμπροσευχὴ ὑπὲρ τῆς εἰρήνης στὴν πολύπαθη Μέση Ἀνατολή.Παρών, ἀνάμεσα σὲ Παπικοὺς καρδιναλίους, ἦταν καὶ ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Θεόφιλος.»Φαίνεται ὅμως ὅτι ἡ κοινὴ αὐτὴπροσευχὴ δὲν εἰσακούσθηκε, διότι ὄχι μόνο δὲν ἔσβησαν οἱ ἑστίες ἐμφυλίων πολέμων, ἀλλὰ ἄναψαν καὶ νέες μεταξὺ Ἰσραηλινῶν καὶ Παλαιστινίων, μὲ ἑκατοντάδες νεκρούς…». Καὶ τοῦτο ὁ μακαριστὸς Νικόλαος: «Μήπως τὰ ἴδια ἀποτελέσματα δὲν ἔχουν καὶ οἱ θεατρικὲς οἰκουμενιστικὲς συμπροσ ευχὲς γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ καὶ οἱ διαθρησκειακὲς γιὰ τὴν προσέγγισι τῶν θρησκειῶν»;

 

 

Ὁποία ὄντως κατάπτωσις - ξεπεσμὸς εἰς τὸ ναδίρ. Νὰ εἴπωμενγελοιότητες, παραλογισμός; Ὄντως ἐγγίζουν τὰ ὅρια τοῦ παραλόγου. Πρωτάκουστες ἐνέργειες μετὰ μίαν χιλιετίαν. Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι στὸν αἱρετικὸ Πάπα μὲ ἀλλοθρήσκους σὲ συμπροσευχή;

 

 

Ἰδοὺ ἐκ τῶν πραγμάτων ἡ πορεία πρὸς τὴν πανθρησκεία καὶ πρωτίστως πρὸς ἐπιπολαίαν ἑνότητα Χριστιανῶν. Πατριάρχαι ἐκτὸς τρόπου καὶ χώρου. Ἀβίαστα ἔχουμε φοβερὴν κρίσιν ἡγετῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀσίγαστη γιὰ τὸ ποίμνιο κρίσις. Πλέον θέσιν καιρίαν ὁ λόγος Χριστοῦ: «ἐὰν τὸ ἅλας μωρανθῇ ἐν τίνι ἁλισθήσεται»; (Ματθ. ε´13). Τι πλέον ἐπικίνδυνον διὰ τὴν πίστιν ἀφοῦ ἡγέτες πανηγυρικὰ εὑρίσκονται εἰς τὸ «στόμα τοῦ λύκου»;

Ἂς εἴπω τέλος ὡς πρὸς τὰ γραφόμενα τοῦ ἐκλιπόντος ὡσὰν ἕνα τελευταῖο κέντρισμα διὰ τὰς ἐκτροπὰς τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Δὲν θὰ τὸν ξαναενοχλήση, θέλησε καὶ παρέμεινε εἰς τὸ πεῖσμα του, ἀδυναμία του, νὰ συγχωρήση νὰ δείξη ἀγάπη παρὰ τὰς τόσας παρακλήσεις. Ἂς γνωρίζη - καὶ ὅσοι συνέπραξαν εἰς τὴν πρᾶξιν ἐντροπῆς ὅτι ὁ Ν.Σ. ἔφυγε μὲ τὴν καλὴν φήμην καὶ ἀφοῦ μόνιμο μέλημά του εἶχε τό: «ἁρπᾶσαι κόσμῳ καὶ δοῦναι Θεῷ», ψυχὲς ἀνθρώπων. Ὅσο εὑρίσκονται εἰς τὴν βιολογικήν των ὕπαρξιν, ἔχουν τὰ περιθώρια διὰ τοῦ θαύματος τῆς μετανοίας νὰ ζητήσουν τὸ θεῖον ἔλεος, ἀλλέως ἡ ἀδικία αὐτὴ θὰ ἔχη αἰώνιον δι᾽ αὐτοὺς κόστος.

Ορθόδοξος Τύπος, 19 & 26/09/2014