Ομολογία

ΟΙ  MYΡΟΦΟΡΕΣ 

                                ΓΥΝΑΙΚΕΣ


(Ραδιοφωνικη Ομιλια του 1996)

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ,

στον αδελφο ΙΩΑΝΝΗ.


Σημερα το πρωϊ, Κυριακη των Μυροφορων γυναικων, εζησα μια εκπληξι.
Φιλος κτηνιατρος της Μακεδονιας, χθες το βραδυ ξενυχτησε για να απομαγνητοφωνηση την παραπανω ομιλια του ιστολογου, που εγινε πριν απο 17 χρονια και να μας την στειλη.
Αυτο δεν ξαναγινε.
Ουτε και εγω σκεφτηκα, οτι ηταν δυνατον να απομαγνητοφωνησω καποτε τις ομιλιες αυτες.
Απλα και μονον ανελαβα να τις μεταφερω σε CD, διοτι με πληροφορησαν, οτι υστερα απο τοσα χρονια, αυτες οι κασετες, ειναι δυνατον να καταστραφουν.
Και ευγενικοι φιλοι και αδελφοι, καμνουν αυτες τις μετατροπες, τελειως αφιλοκερδως και ετσι καταφεραμε να τις αναρτησουμε και στην ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ.
Ευχαριστω πολυ απο βαθους καρδιας για την πραγματικη ΕΚΠΛΗΞΙ του αδελφου κτηνιατρου, ο οποιος παρα την κοπιωδεστατη καθημερινη εργασια του για τον αρτο της ημερας (γνωριζω λεπτομερειες της ζωης του), ξενυχτησε για να κανη αυτην την απομαγνητοφωνησι, αλλα και την εκπληξι, για την χαρα που προκαλεσε και στον ιστολογο.
Ειναι για μενα πρωτοφανες, μαλιστα αφου δεν περασε καν απο το μυαλο μου, οτι ηταν δυνατον να προβω σε μια τετοια επιπονο και κοπιωδη εργασια.
Γι αυτο, αξιζει για τον κοπο και για τον μοχθο του αδελφου Ιωαννη, να την ακουσετε, αλλα και να την διαβασετε γραπτα αυτην την ομιλια και αν ωφεληθη εστω και ενας απο σας, θα πιστεψω οτι αξιζε τον κοπο αμφοτερων.



Χριστός Ανέστη φίλοι ακροατές! 
Μύριες, αναρίθμητες φορές : Χριστός Ανέστη! 
Ανέστη πριν από 1996 χρόνια. 
Ανίσταται 1996 χρόνια. 
Ανέστη και το 1996. 
Ανέστη και ανέστησε τον άνθρωπο από το φρικτό πρόσωπο του θανάτου και μαζί και την υπόσχεσή του ότι τα σώματά μας θα αναστηθούν! 
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού! 



 Αλήθεια, υπάρχει μεγαλύτερο , από την ικανοποίησι αυτού του πόθου κι αυτής της λαχτάρας, μήνυμα; Χαρείτε, λοιπόν, Χριστιανοί, το Χριστός Ανέστη με ολόκληρον τον νουν σας, με ολόκληρον την διάνοιάν σας, με ολόκληρον την ψυχήν σας, και με ολόκληρον την καρδιά σας. 
Αν είστε Χριστιανοί, να το χαρείτε. 
Aξίζει να το χαρείτε! 
Αξίζει να το χαίρεστε πάντα! 
Χριστός Ανέστη! 
Μύριες, αναρίθμητες φορές : Χριστός Ανέστη! 
Δεύτε πιστοί με την καρδιά απλή κι αθώα σαν τα παιδιά, την πανδαισία γευθήτε, και ως αναστήθηκε ο Χριστός όμοια κι ο λόγος Του πιστός κι εσείς θ΄αναστηθήτε! 




Φίλοι ακροατές, θα πάμε και πάλι σήμερα στο κλίμα των ημερών εκείνων, σε ορισμένα σημεία και σε ορισμένα περιστατικά. 
Ακόμα θα πούμε και για τα δώρα της Αναστάσεως του Χριστού, τα αποκλειστικά και πρωτότυπα δώρα της Αναστάσεως του Χριστού. 
Θα μου πείτε: - Πάλι για την Ανάστασι θα πούμε; 
Μα, υπάρχει προσφιλέστερο θέμα από το θέμα της Αναστάσεως; 
Πλούτος άφθονος βγαίνει από τον κενόν τάφον του αναστάντος Χριστού. 
Είναι το μεγαλύτερο γεγονός, και το μεγαλύτερο θαύμα της Πίστεώς μας, είναι το χαρμοσυνότερο, το ενδοξότερο, το σπουδαιότερο, το σημαντικότερο γεγονός, αποτελεί το μεγαλύτερο θέμα και το μεγαλύτερο και το θελκτικότερο υπερθέαμα της Ορθοδόξου Πίστεως και της Ορθοδόξου ζωής. 



Η Ανάστασι μου έλυσε το πρόβλημα του θανάτου, άρα μου έλυσε όλα τα προβλήματά μου! 
Δεν υπάρχει πλέον το αίνιγμα! 
Δεν υπάρχει πλέον το άγνωστο! 
Περπατώ και βαδίζω πάνω στα ίχνη του αναστημένου Χριστού. 
Πατώ σε γερό και σε στερεό έδαφος! 
Είπαμε ότι κανένας απ΄τους μαθητάς ή απ΄τις μαθήτριες του Χριστού, δεν πίστευε στην ανάστασι του Χριστού. 
Η έλλειψι κάθε ελπίδας είχε φάει τα σωθικά τους. 
Δεν περίμεναν πλέον τίποτα. 
Δεν ήλπιζαν σε τίποτα. 
Ο φόβος και η δειλία τους βρίσκονταν στο ζενίθ! 
Έτρεμαν σύγκορμοι. 
Έχασαν «τον μπούσουλά τους». 
Έχασαν «τα νερά τους». 
Και κατακλείστηκαν, και κλειδαμπαρώθηκαν στα σπίτια τους, απογοητευμένοι και απελπισμένοι και καταπτοημένοι. 
Ενώ όμως έχουμε μπροστά μας αυτό το θλιβερό φαινόμενο των μαθητών και των μαθητριών, και με το Χριστό νεκρό, το σώμα Του κρύο, ακίνητο, όπως κάθε πτώμα, άτρωτο, άφωνο και ανίκανο να υπερασπίσει τον εαυτό του, σώμα στερούμενο ψυχής, καρδιά σταματημένη και στόμα κλειστό, ξαφνικά βγαίνουν απ΄ το σπίτι τους που είχαν κατακλειστεί από την προηγούμενη μέρα δύο κρυμμένοι μαθηταί: Ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος και τολμήσαντες ζήτησαν από τον Πιλάτο το σώμα του Ιησού. 




Νόμιζαν ότι κατ΄ αυτόν τον τρόπο θα έκλειναν το στόμα της συνειδήσεώς τους, διότι μέχρι τώρα εσιώπησαν στην κραυγαλέα αδικία και στην βοώσα παρανομία. 
Αγνοούσαν ότι η παθητική σιωπή όταν έχουν καθήκον να αντισταθούν, ακόμα και με λόγια, ισοδυναμεί με συγκατάθεσι και με συνενοχή! 
Αυτός ο μεταθανάτιος πόνος τους μειώνει μεν την ευθύνη τους αλλά δεν την καταργεί. 
 Ας τα ακούσουμε αυτά όλοι μας, φίλοι ακροατές. 
Όταν και όπου ιδιαίτερα σε θέματα Πίστεως και δικαιοσύνης, όπως λένε οι Ορθόδοξοι Πατέρες μας στα θεόπνευστα συγγράμματά τους, πρέπει να μιλήσουμε ή να ενεργήσουμε κάτι και δεν το κάμνουμε, τότε συγκατατιθέμεθα στην παρανομία ! 
 Δεν είμαστε ανεύθυνοι της παρανομίας, αλλά μάλλον γινόμεθα και καθιστάμεθα συνυπεύθυνοι της παρανομίας. 
Και άρα, και άξιοι τιμωρίας μιας εμφανούς και βροντώδους παρανομίας ιδιαίτερα σε θέματα πνευματικής φύσεως που δεν υπάρχει προσωπικό συμφέρον αλλά άμυνα και υπεράμυνα των δικαίων Κυρίου Παντοκράτορος, άμυνα και υπεράμυνα των θεσμών και των αρχών της Πίστεως και της ευσεβείας. 



Όταν φίλε μου κλείνεις τα μάτια σου σε μία τραγική πραγματικότητα, όταν βολεύεσαι και αφήνεις τη συνείδησή σου να δικαιολογείται με χίλια δυο ευσεβοφανή τερτίπια, τότε βλασφημείται το Όνομα του Κυρίου εν τοις έθνεσι. 
Όταν εκλαμβάνεις την Πίστι σαν ένα βολικό εφεύρημα σιωπής και αδράνειας, και πλήρους άπνοιας, τότε συμμαχείς και συμπράττεις με το κακό. 
Όταν ανακαλύπτεις ή χρησιμοποιείς σαν προστατευτική ομπρέλα έναν κληρικό, μια οργάνωσι, ένα μοναστήρι, ένα γέροντα, αγκιστρώνεσαι εκεί και μετά μένεις απαθής θεατής, τότε… 
Ώ τότε φίλε μου… 
Γίνεσαι κι εσύ συνένοχος της απλωσιάς των κάθε είδους ερπετών μέχρι και μέσα σ’ αυτά τα άγια και ιερά θυσιαστήρια, και γίνεσαι συνένοχος της ασεβείας και των ασεβών. 
Να είσαι βέβαιος ότι δεν σου προσφέρεται σαν άλλοθι αυτή η απάθειά σου μπροστά την αιμόφυρτη μάνα και τροφό σου, την Εκκλησία. 
Έτσι επαναλαμβάνεις εσύ ο ίδιος την δειλία και την σιωπή, την προδοτική δειλία και την προδοτική σιωπή των κεκρυμμένων μαθητών της Ιερουσαλήμ. 
Κι έτσι αυξάνεις κι εσύ ο ίδιος το μαρτύριο του θανάτου του Ιησού. 




Λέει λοιπόν η σειρά των γεγονότων ότι πήραν οι δύο αυτοί μαθητές αντισηπτικά αρώματα για να αλείψουν το σώμα του Ιησού. 
Κι αυτό τι δείχνει; 
Μα την έλλειψι της πίστης τους σε ανάστασι, δεν πίστευαν ούτε καν διανοούνταν την ανάστασι. 
Αλλά μέσα τους είχαν διατηρήσει την αγάπη τους προς τον Ιησού, γι αυτό και προέβησαν σ΄ αυτή την πράξι τους. 
Αυτή η αγάπη τους χωρίς την πίστι ήταν σπουδαία, και ο Ιησούς την άμειψε και τους έδωσε αργότερα με την εμφάνισί Του την πίστι στην Ανάστασί Του. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι η αγάπη (των μαθητών) είναι μεγαλύτερη από την πίστι.




Συγκινητικότερη είναι και η αγάπη των γυναικών. 
Αυτές αφαίρεσαν από το κεφάλι Του τον εμπαικτικόν ακάνθινον στέφανον. 
Αυτές έβγαλαν τα αγκάθια που έμειναν πάνω στο δέρμα του κεφαλιού Του. 
Αυτές ξέμπλεξαν και έπλεξαν τα μαλλιά της κεφαλής Του που είχαν κολλήσει απ΄το αίμα και τις πληγές του ακάνθινου στεφάνου. 
Αυτές έκλεισαν τα ανοιχτά από τον πόνο μάτια του Ιησού. 
Αυτές έπλυναν το σώμα το πνιγμένο στον ιδρώτα της αγωνίας και στη σκόνη του δρόμου προς το Γολγοθά. 
Ακόμα τρέχει η λύμφη η αιματηρά, το σκοτωμένο αίμα απ΄ τα χέρια Του, απ’ τα πόδια Του, απ’ την πλευρά Του, αυτές το πλένουν και το αλείφουν με μύρο και με δάκρυα χωρίς φειδώ, και αυτές τις μαύρες τρύπες των χεριών Του και των ποδιών Του. 
Αυτές τα περιτύλιξαν με τα μυρωμένα οθόνια και το κεφάλι Του με το σουδάριον.
Aυτές βοήθησαν και έθεσαν το λευκό φορτίον, τον Ιησούν, μέσα στον τάφο, αφού κύλησαν μαζί με τους δυο μαθητές, τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, στην θύρα μία μεγάλη πέτρα. 
Ώ, μακάριες γυναίκες! 
Και υπήρξαν πράγματι ευτυχείς, κυριολεκτικά μακάριες, γιατί απ’ το μυαλό τους δεν έφευγε το πεθαμένο γλυκύτατο πρόσωπο του Ιησού και η γλυκύτατη μορφή του Ιησού μέσα στον τάφο της Γεθσημανή. 
Θα ήταν εκείνες που πρώτες θα αντίκρυζαν τον αναστημένο Ιησού! 
Αλήθεια, πόσο ένδοξο πρωτείο!... 




Και σκοτίας έτι ούσης, μεταβαίνουν στον τάφο του Ιησού. 
Δεν γνώριζαν αυτές ότι τοποθετήθηκε φρουρά στο μνήμα και είχε σφραγισθή, αν το γνώριζαν δεν θα τολμούσαν να πάνε. 
Αυτή η άγνοια όμως ήταν οικονομία Θεού! 
Βλέπετε, στα Θεία Σχέδια η Θεία Πρόνοια πλέκεται σοφώς, ενώ η ανθρώπινη κακία εμπλέκεται μωρώς. 
Κι ενώ σκέφτονταν την μετακύλισι του λίθου που ήθελε τουλάχιστον δύναμι δύο ανδρών, ξαφνικά έγινε σεισμός μέγας που τρομοκράτησε τους φρουρούς του τάφου τόσο, ώστε τους ανάγκασε να φύγουν και ν΄αφήσουν αφύλακτο τον τάφο. 
Αφού φτάνουν στο μνήμα, βλέπουν κάποιον που αστραποβολούσε και έλαμπε. 
Πιθανότατα αυτός να τις είπε να μπουν στον ανοικτό πλέον, τάφο. 
Κι ενώ μπήκαν μέσα στον τάφο, και είδαν ότι το σώμα του Ιησού έλειπε, σκέφτονταν απορημένες πώς κυλήθηκε ο λίθος και τι να έγινε το σώμα του Ιησού! 
Ξαφνικά εμφανίστηκαν μπροστά τους δυο άγγελοι και τις ανακοίνωσαν ότι ο ζων Ιησούς Ανέστη. 
Και ταχύ πορευθείσαι να το πουν στους μαθητές του, ότι ούτως ηγέρθη εκ νεκρών, τις κατέλαβε φόβος, τρόμος, έκστασις, αλλά και χαρά! 
Τρόμος σωματικός, εξωτερικός, έκστασις εσωτερική ψυχική, αλλά και χαρά εσωτερική και εξωτερική. 
Η χαρά είναι το πρώτο δώρο του αναστάντος Χριστού, η χαρά είναι το αναγκαιότερο αλλά και το απατηλότερο πράγμα, είναι τόσο απατηλή η χαρά που, για δέστε: Το καπρίτσιο, η φιλαργυρία, το μίσος, η σαρκική αμαρτία και κάθε πάθος είναι ποτισμένα με χαρά. 
Αλλά η χαρά είναι και τόσο αναγκαία, που αποτελεί την ψυχή της ψυχής μας και την ζωτικότητα της υπάρξεώς μας. 
Επομένως θα πρέπει να την στερεώσουμε αυτή τη χαρά επί ασφαλούς βάσεως και να την πλουτίσουμε αφού είναι τόσο απαραίτητη για την ζωή μας και η στερέωσις κι ο πλουτισμός προέρχονται από την Ανάστασι.




Για να στερεωθεί κάθε πράγμα στερεώνεται με ιδιαίτερο τρόπο: Η σανίδα στερεώνεται με το καρφί, το ύφασμα στερεώνεται με την κλωστή, η χαρά στερεώνεται με την λογική! 
Αν ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών, η χαρά μας θα είναι στερεωμένη κατά τον καλύτερον τρόπον γιατί θα ζούμε και θα πεθαινουμε με την ελπίδα στο Χριστό! 
Υπάρχει καλύτερη απ’ αυτή την Ελπίδα; 




Είπαμε ότι οι μαθητές είναι ευθείς, ξηροί, αντικειμενικοί, αδιάφοροι, τελείως απαθείς, γνήσιοι και ειλικρινείς ιστορικοί περιγραφείς, του γεγονότος της Αναστάσεως του Χριστού. 
Άρα δεν μας απάτησαν για την πραγματικότητα της Αναστάσεως του Χριστού. 
Αλλ’ εκείνο που προσδίδει το μέγιστον βάρος της έλλειψης και της παραμικράς ιδέας περί απάτης μας, είναι η θυσία τους! 
Πέθαναν για το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού! 
Όλοι τους, με φρικτόν θάνατον, πλην του Ιωάννου. 




Ούτε απατήθηκαν όμως! 
Όπως είπαμε, είναι δυνατόν να απατηθής από ιδέες και ιδεολογίες, από κοινωνικά φρονήματα και θρησκευτικές πεποιθήσεις, όπου έχουν τον λόγο ο νους και το συναίσθημα. 
Όμως εδώ οι ιδέες τους ήταν αντίθετες με την Ανάστασι του Χριστού. 
Εδώ έχουμε ένα συμβάν γεγονός, που δεν συνέβη μία φορά, αλλά πολλές φορές και ενώπιον πολλών ανθρώπων.
Και πρωί, και μεσημέρι και απόγευμα! 
Εδώ τον λόγο τον έχουν τα μάτια και τα αυτιά και τα χέρια και η αυτοψία, η αυτηκοϊα, η χειραψία, δηλαδή αυτές οι πέντε αισθήσεις ! 
Και πρώτα πρώτα οι Μυροφόρες τον είδαν, τον άκουσαν, τον ακούμπησαν με τα χέρια τους . 
Μαρτυρούν όχι μια ιδέα αλλά ένα γεγονός! 
Μετά ακολουθούν τα ίδια και οι Μαθητές. 
Πόσο όμως εμπλουτίζεται η χαρά μας με την Ανάστασι του Χριστού! 



Πριν από την Ανάστασι ονόμαζε τους μαθητάς Του φίλους Του. 
Τώρα τους ονομάζει αδελφούς του! 
Και εκείνους και εμάς! 
Έχουμε τα ίδια δικαιώματα, αφού είμεθα αδελφοί Του. 
Το «φίλοι» ή το «σύντροφοι» είναι πολύ μικρό μπροστά στο «αδελφοί». 
Το «αδελφοί» αποκτά μέγεθος αιώνιο, ενώνει Γη και Ουρανό, ενοποιεί το παρόν με το μέλλον! 
Είμαστε αδέλφια, έχομε πλέον τον ίδιο Πατέρα, αποκτούμε πλέον την αιώνια υιοθεσία! 




Τι άλλο παίρνουμε από τον Αναστάντα Χριστό; 
Εδώ προσέξτε, φίλοι μου. 
Μα, αυτός πήρε το ίδιο Του το Σώμα! 
Κι εμείς όταν θα αναστηθούμε θα πάρουμε το ίδιο μας το σώμα. 
Θα πάρουμε τα χέρια με τα οποία ελεήσαμε, τα μάτια με τα οποία κλάψαμε τις αμαρτίες μας, το στόμα με το οποίο μιλούσαμε τα λόγια του Θεού. 
Το ακούσατε καλά; 
Δηλαδή, θα αποδώσει τόση Δικαιοσύνη ο Θεός που θα φθάνει μέχρι και τα υλικά όργανά της, τα χέρια, τα πόδια, τα μάτια! 
 Ποιος δεν χαίρει μπροστά σ’ αυτήν την μεγάλη, την απόλυτη Δικαιοσύνη του Θεού; 
Μα, εκείνοι που δεν χαίρουν είναι οι αμετανόητοι! 
Οι άδικοι και οι υποκριτές! 
Αυτοί θα πρέπει να τρέμουν προ της Δικαιοσύνης του Θεού! 
Γιατί θα τους κρίνουν τα άδικα πόδια, τα αρπακτικά χέρια, τα αδηφάγα μάτια, και το λαίμαργο στόμα τους. 




Τι άλλο εμπλουτίζει την χαρά μας από την Ανάστασι του Χριστού; 
Μην ξεχνάμε ότι θα αφήσουμε το σώμα μας στη γη, αλλά και πάλι θα το ξαναπάρουμε. 
Αυτό σημαίνει ότι σ’ αυτή τη ζωή δεν πρέπει να προσκολλώμεθα στο σώμα μας γιατί κάποτε θα πεθάνει και θα το αποθέσουμε στη γη. 
Όταν πεθάνουμε, να μη απελπιζώμεθα γιατί και πάλι θ΄αναλάβωμε το σώμα μας! 
Όλα αυτά, δεν δημιουργούν μέσα μας χαρά; 




Άλλος εμπλουτισμός της Αναστάσιμης χαράς μας; 
Μα θα αναστηθούμε με σώματα άφθαρτα, ένδοξα, παντοδύναμα, πνευματικά! 
Διαβάστε, φίλοι μου, την πρώτη προς Κορινθίους, 15 κεφάλαιο, για να δείτε το μεγαλείο της μελλοντικής αναστάσεως των σωμάτων μας. 
Τέλος, εμπλουτίζεται η αναστάσιμη χαρά μας και με το ότι αφού ονομαζόμαστε πλέον υιοί του Θεού είμεθα πλέον και συγκληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών! 
Ιδού ο τέλειος κι ο απέραντος πλούτος της χαράς! 



Όμως, φίλοι ακροατές, είπαμε ότι θα ασχοληθούμε και λίγο ιδιαίτερα σήμερα με την αγία Μαρία την Μαγδαληνή που συκοφαντήθηκε όσο καμμία άλλη γυναίκα! 
Μα, γιατί; 
Όλοι καταλαβαίνουμε πολύ καλά το γιατί. 
Χτυπώντας την ηθική υπόστασι της Μαρίας της Μαγδαληνής και πλέκοντας τα ωραία μυθολογήματά τους, χτυπούν την ηθική υπόστασι και το άσπιλο και πανάσπιλο, το ακήρατο και πανακήρατο πρόσωπο του Χριστού μας. 
Είναι λοιπόν όλοι αυτοί οι άρρωστοι και φρενοβλαβείς… άνθρωποι ; 
Είναι άνθρωποι, ή μετασχηματισμένοι δαίμονες και σατανάδες; 


Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του, μας περιγράφει ένα πρωτείο: Μια πρωτιά της Μαρίας της Μαγδαληνής. 
Ας το δούμε: Η Μαρία η Μαγδαληνή, πιστή και αφοσιωμένη μαθήτρια του Ιησού, μεταβαίνει στον τάφο του Ιησού, στέκεται προ του κενού τάφου και κλαίει. 
Ενώ κλαίει, ρίπτει ένα βλέμα εντός του τάφου και βλέπει δυο αγγέλους να κάθονται στα δύο άκρα του τάφου. 
Την ρωτούν οι άγγελοι: 
-Γύναι, τι κλαίεις; 
 -Κλαίω, τους λέει, γιατί ήραν τον Κύριόν μου και οικ οίδα που έθηκαν αυτόν. 
Κι ενώ λέγει αυτό, παρατηρεί μια αιφνίδια έκπληξη στα πρόσωπα των αγγέλων, όπως συμπεραίνει και ο άγιος Χρυσόστομος ∙ και στρέφει πίσω να δει τι βλέπουν οι άγγελοι και εκπλήσσονται; 
Ήταν ο Ιησούς, τον οποίον οι άγγελοι γνώρισαν γιατί τον είδαν με τους άυλους οφθαλμούς τους στη Δόξα του, ενώ η Μαρία δεν τον αναγνώρισε γιατί έπαθε ότι έπαθαν και οι πορευόμενοι στους Εμμαούς: Τον εξέλαβε σαν κηπουρό. 


Την ίδια ερώτησι υποβάλλει και ο Χριστός: 
-Γύναι, τι κλαις; Ποιον ζητάς; 
Η Μαρία που νόμιζε ότι ήταν ο κηπουρός κι ότι ασφαλώς γνωρίζει που είναι ο νεκρός Κύριός της, χωρίςάλλη εξήγηση τον παρακαλεί: 
-Kύριε, πες μου εσύ πήρες τον Κύριό μου από τον τάφο; 
Και πού τον έβαλες; 
Τότε ο Κύριος , σε επιβράβευσι της ευγνώμονος καρδιάς της διανοίγων τα μάτια της ώστε να Τον αναγνωρίση, φωνάζει το όνομά της: 
-Μαρία! 
Αυτόματα ένας κεραυνός χαράς την συγκλονίζει! 
Ορμά αυθόρμητα και πέφτει στα πόδια Του για να τα καταφιλήσει και αναφωνεί: Ραβουνί! Δάσκαλέ μου! 
Εδώ η Μαρία η Μαγδαληνή ενώ έχει πλημμύρα αγάπης, έχει πλήρη απιστία στην Ανάστασί Του. 
Δεν έχει ιδέα της Αναστάσεώς Του. 
 Και πράγματι, μεταβαίνει στο μνήμα από αγάπη προς Αυτόν, αλλά και απιστία στην Ανάστασί Του. 
Από αγάπη μεν γιατί θέλει να δη τον τάφο και να αλείψει τον Ιησού με μύρα. 
Από απιστία δε, γιατί μεταβαίνει προς Αυτόν, ως προς νεκρόν και όχι ως προς αναστάντα. ‘
Όταν κλαίει έξω από το μνήμα δείχνει απιστία και αγάπη. 
Δείχνει απιστία γιατί κλαίει γι΄Αυτόν σαν νεκρό κλαπέντα, δείχνει αγάπη, γιατί από αγάπη κλαίει, για την διπλή αυτή απώλεια: Θάνατο και κλοπή του Κυρίου της. 
Όταν από τον κηπουρό ερωτάται κι απαντά που έχει μετατοπίσει τον Ιησού, είναι και πάλι γεμάτη από αγάπη, και γεμάτη από απιστία, κι είναι γεμάτη από απιστία γιατί δεν μιλάει περί αναστάσεως του Χριστού αλλά περί μετατοπίσεώς του, από τον κηπουρό. 
Είναι δε γεμάτη από αγάπη, γιατί όπως είδαμε, απ’ την πολλή της την αγάπη δεν έχει συναίσθηση των σωματικών της δυνάμεων και νομίζει ότι όλος ο κόσμος γνωρίζει το ψυχικό της περιεχόμενο. 


Βλέπει τέλος Αυτόν, τον Ιησούν! 
Η Μαρία, τόσο ολίγο περίμενε την ανάστασή του, ώστε θεωρεί τον Ιησούν εστώτα και ουκ ήδει ότι ο Ιησούς εστι. 
Όχι μόνο θεωρεί τον Ιησού όρθιον ενώπιόν της και δεν τον γνωρίζει, αλλά ο Κύριος μιλάει «Γύναι τι κλαίεις, τίνα ζητείς;» και η Μαρία δεν τον γνωρίζει, επομένως δεν είχε καμμία ψυχολογική προδιάθεση για την Ανάστασί Του. 
 Και ενώ δεν είχε καμμία ψυχολογική προδιάθεση στην Ανάστασί Του ώστε να πούμε ότι απατήθηκε, βλέπει και μαρτυρεί γεγονότα τελείως διαφορετικά απ΄ ό,τι πίστευε μέσα της. 


Βλέπει και μαρτυρεί τάφο κενόν από το Σώμα του Χριστού, ενώ ο πόθος της ήταν να δη εκεί μέσα τον Χριστό νεκρό. 
Αντί του Χριστού βλέπει τους δυο αγγέλους, αντί τάφου εσφραγισμένου βλέπει τάφον ανοιχτόν, αντί να δη τον Χριστό νεκρό στο μνημείο, τον βρίσκει ζωντανό, όρθιο μπροστά της, πράγματα τα οποία ουδέποτε περίμενε. 
Έπρεπε να μιλήσει ο Ιησούς με το ιδιαίτερο όνομά της, το Μαρία, για να Τον αναγνωρίση. 
Απ’ όλα αυτά φαίνεται πολύ φωτεινά ότι η Ανάστασι του Χριστού είναι αληθινή διότι είναι γεγονός μαρτυρούμενο από τα μάτια και τα αυτιά της Μαρίας της Μαγδαληνής για το οποίο καμμία πίστι, καμμία ψυχική διάθεσι δεν είχε, αν και είχε τόση αγάπη σ’ Αυτόν. 
Αλήθεια! 
Ο Θεός δεν πλέκει και δεν συνυφαίνει θαυμάσια την πλήρη απιστία της με την πλήμμυρα της αγάπης της ώστε να αποδειχτεί δια τούτου ότι καμμία ιδέα δεν είχε για την Ανάστασι του Χριστού, καμμία ψυχολογική επομένως προδιάθεσι και κατά συνέπεια δεν ήταν δυνατό να απατηθή! 




Όμως, φίλοι ακροατές, όπως είπαμε, το πρόσωπο της Μαρίας της Μαγδαληνής συκοφαντήθηκε αγρίως. 
Μόλις, αυτές τις μέρες των Εορτών, Κυριακάτικη εφημερίδα των Αθηνών μεγάλης κυκλοφορίας έγραψε τα εξής, για να δήτε τι μπορεί να παραγάγη η φαντασία των ανθρώπων.

Σημειωσι : Στη συνέχεια της εκπομπής του ο κ. Οδυσσέας Τσολογιάννης, αναφέρει και παρουσιάζει τις συκοφαντίες και βδελυρές φανταστικές περιγραφές, εναντίον του Ιησού και της Μαρίας της Μαγδαληνής, μια Αυστραλέζας συγγραφέως, της Μπάρμπαρας Θρίνγκ, και του Καζαντζάκη. 
Δεν τις απομαγνητοφωνούμε γιατί θα κοκκινίσει και η άψυχη οθόνη των υπολογιστών από την ντροπή. 
Και ο κ.Οδυσσέας Τσολογιάννης συνεχίζει: 




Φίλοι ακροατές, δεν θα σας διαβάσω άλλα, για να μην ΑΝΑΓΟΥΛΙΑΣΕΤΕ περισσότερο! 
Αυτός είναι ο Καζαντζάκης και αυτά γέννησε η φαντασία του Καζαντζάκη. 


Όμως εμείς θα δούμε μέσα από τα ιστορικά κείμενα, απ΄ τα αντικειμενικά ντοκουμέντα, ποια ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή! 
Η πραγματική Μαρία Μαγδαληνή, κι όχι αυτή η Μαγδαληνή που δημιούργησε η αρρωστημένη φαντασία όλων αυτών. 
Που τα βρήκαν όλα αυτά και τα γράψαν, φίλοι ακροατές; 
Ασφαλώς τα γέννησε η φαντασία τους. 
Η Μαρία η Μαγδαληνή καταλαμβάνει περιφανή θέσι μέσα στον γυναικείο όμιλο των μαθητριών του Χριστού. 
Είναι κατά κάποιον χαρακτηρισμόν «θαυμασία γυναίκα» , ένα υπέροχο πρόσωπο της Βίβλου, και τούτο διότι στη ζωή της υπάρχουν πολλά θαυμαστά πράγματα.
 Όπως, ο θαυμαστός τρόπος της απαλλαγής της από τα εφτά δαιμόνια, η θαυμαστή προσήλωσι και διακονία της στον Ιησού, η θαυμαστή αγάπη και τόλμη της κατά τη Σταύρωσι και η θαυμαστή επίσκεψί της εις το μνημείο του Ιησού, η θαυμαστή ανακοίνωσι της Αναστάσεως του Χριστού. 
Το πρόσωπο της Μαγδαληνής κατέλαβε σπουδαία θέσι στις σελίδες της Εκκλησιαστικής γραμματείας, και της υμνογραφίας και της Ανατολής και της Δύσεως. 
Πέρασε ακόμα και στον θρύλο. 
Θαυμάστηκε και εξυμνήθηκε πολύ και από πολλούς αλλά επίσης παρεξηγήθηκε και σπιλώθηκε. 
Θα λέγαμε ότι υπήρξε για πολλούς πέτρα σκανδάλου. Αυτό κάνουν η διεφθαρμένη ζωή και τα διεφθαρμένα μυαλά των ανθρώπων. 
Αυτά γεννά η αρρωστημένη φαντασία τους, όπως είπαμε. 
Και λέω «αρρωστημένη φαντασία τους» φίλοι ακροατές, γιατί όσα ισχυρίζονται αυτοί οι βρώμικοι κονδυλοφόροι, μόνο από τη φαντασία τους είναι δυνατόν να προέλθουν κι από καμμία άλλη ιστορική αντικειμενική πηγή. 

 Απ΄τη μία λοιπόν τα κακόβουλα μυθεύματα, της ραββινικής φιλολογίας, από την άλλη, ποιοι άλλοι, φίλοι μου; 

Οι παπικοί, ναι, οι αιρετικοί παπικοί δυσφήμισαν την αγία Μαρία τη Μαγδαληνή: την θεωρούν αμαρτωλή γυναίκα ταυτίζοντάς την μ’ εκείνη την πόρνη. 

Κι από την άλλη τα μυθιστορήματα της εποχής μας και τα κινηματογραφικά έργα βλαμμένων και αισχρόβιων σημερινών σκηνοθετών. 


Αλλά ακόμα και η προσωνυμία κακωνύμων γυναικών με το όνομα της Μαρίας της Μαγδαληνής, εκκόλαψαν και γέννησαν, διατήρησαν και συντήρησαν και συντηρούν και σήμερα ακόμα, ιδιαίτερα σήμερα μάλιστα, που ζούμε σε μία διεφθαρμένη και όζουσα εποχή, την πλανημένη γνώμη για την αγία και ισαπόστολο Μαρία την Μαγδαληνή. 
Όντως το σλόγκαν των ατόμων της γνωστής κατευθύνσεως «συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, κάτι θα μείνει στο τέλος» πιάνει, θα λέγαμε, τόπο ακόμα και σε αυτά τα πρόσωπα αγίων ανθρώπων. 
Η δυσφημία κι όταν είναι ψευδής, δυσκόλως εξαλείφεται και παρ΄αυτοίς τοις αγίοις, έλεγε κάποιος σοφός διδάσκαλος. 
Όμως εμάς δεν μας ενδιαφέρει το τι λένε οι διάφοροι άσχετοι, ή και αστοιχείωτοι για το άγιο πρόσωπο της αγίας Μαγδαληνής εφόσον αποτελούν αστήρικτα και ανιστόρητα και αυθαίρετα συμπεράσματα. 
Εμάς μας ενδιαφέρει πως διαζωγραφείται το πρόσωπό της μέσα στην Αγία Γραφή και ποια εικόνα μας δίνουν οι ιστορικές Ευαγγελικές πληροφορίες. 



Θέλω για μια ακόμα φορά φίλοι μου, να σας πω, και να σας διαβεβαιώσω για τα παρακάτω: Και προκαλώ όποιον διαφωνεί να με διαψεύση, αν θέλει ακόμα και να με εμπτύση, να έρθη εδώ και να με εμπτύση, σαν διασπορέα και διαρροέα αναληθειών, ή ψευδών ειδήσεων και διδασκαλιών. 
Δεν υπάρχει, επαναλαμβάνω : Δεν υπάρχει! 
Και πάλι επαναλαμβάνω: Δεν υπάρχει ιστορικό βιβλίο πιο αναλλοίωτο, πιο έγκριτο, πιο αξιόπιστο και πιο αυθεντικό απ΄την Αγία Γραφή. 
Προκαλώ αδίστακτα, προκαλώ τον οιονδήποτε διαφωνεί πάνω σε αυτό να μας φέρει τα αντίθετα επιχειρήματά του. 
Η Γραφή είναι ασυγκρίτου υπεροχής και σαν πρώτου και μόνου και μοναδικού μεγέθους αυθεντικότητας και αξιοπιστίας βιβλίο και υπερτερεί σε βαθμό όντως ασύγκριτο απ΄όλα τα σωζόμενα στον κόσμο όλο, ναι στον κόσμο όλο αρχαία βιβλία και από πλευράς ποσοτικής και από πλευράς ποιοτικής, δηλαδή και από πλευράς αριθμού χειρογράφων και κωδίκων και από πλευράς αρχαιότητος των κωδίκων! 


Θέλετε κάποια ελάχιστα παραδείγματα; 
Τα συγγράμματα των κλασσικών Ελλήνων σώζονται σε ένα ή σε δύο ή σε πέντε ή σε είκοσι χειρόγραφα. 
Η Αγία Γραφή έχει πάνω από πέντε χιλιάδες χειρόγραφα μόνον του πρωτοτύπου, κι άλλα τόσα περίπου των μεταφράσεων! 
Τα αρχαιότερα χειρόγραφα των κλασσικών, απέχουν απ΄τον συγγραφέα τους 1.400 ή 1.500 χρόνια, το ακούτε; 1.400 ή 1.500 χρόνια από τον συγγραφέα τους! 


Και της Καινής Διαθήκης; 
Της Καινής Διαθήκης, ώ φίλοι ακροατές, Ορθόδοξοι Χριστιανοί, καμαρώστε! 
Καμαρώστε! 
Και σεις ηλίθιοι άπιστοι, υποκλιθήτε, αν έχετε πάνω σας έστω και στοιχειώδη ανθρώπινη τιμιότητα και ειλικρίνεια. 
Τα αρχαιότερα λοιπόν σπαράγματα της Γραφής, απέχουν από τους συγγραφείς τους 40 ή και 50 χρόνια, τελευταία δε σημερινοί παπυρολόγοι, και περγαμηνολόγοι, όπως ο Γερμανός ερευνητής της παπυρολογίας Καστερ Θίντε το αρχαιότερο χειρόγραφο για το οποίο πρόσφατα αποφάνθηκε είναι το 26ο κεφάλαιο του Ματθαίου, που βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του Κολλεγίου της Οξφόρδης που το ανάγουν στο 70 μ.Χ. δηλαδή γράφτηκε αμέσως μετά την Ανάληψη του Χριστού. 
Μέχρι σήμερα ο αρχαιότερος κώδικας χρονολογούνταν το 100 – 120 μ.Χ. 


Τώρα ειδικοί επιστήμονες έκαμαν άλμα 70 χρόνων και τον τοποθετούν σε άμεσο καταγραφέα των γεγονότων της ζωής του Χριστού, δηλαδή σε αυτόπτη μάρτυρα. 
Ο 42 ετών Γερμανός Θίντε που είναι σήμερα διευθυντής του Ινστιτούτου για τη βασική επιστημονική έρευνα στο Πάτερμποργκ της Γερμανίας δήλωσε στους Τάιμς ότι δεν υπάρχει πλέον καμμία αμφιβολία ότι οι πάπυροι ανήκουν περίπου στο 70 μ.Χ. Αυτοί οι πάπυροι και οι περγαμηνές ονομάζονται «της Νεκράς Θάλασσας», και είχαν αγοραστεί το 1901 στο Λούξορ της Αιγύπτου από κάποιον πάστορα που τις δώρησε στη Βιβλιοθήκη της Οξφόρδης κι ο οποίος πέθανε το 1948.