Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012


ΚΟΜΒΟΣΧΟΙΝΙ 


ΚΑΚΟΔΟΞΙΩΝ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ





Είναι απορίας άξιο ότι ενώ ο παπισμός έχει εκτραχηλισθεί εντελώς από την ορθή διδασκαλία των Αγίων Γραφών, εν τούτοις οι Ορθόδοξες εκκλησίες, με πρώτη εκείνην της Κωνσταντινουπόλεως, δέχονται διάλογο μαζί τους με την ελπίδα  συμβιβασμού και ενώσεως. Λόγω της χαλαρής αυτής στάσεως, οι μεν παπικοί όλο και πιο πολύ αποθρασύνονται και ούτε λίγο ούτε πολύ ζητούν την υποταγή της Ορθοδοξίας  με το πρόσχημα της αγάπης, οι δε Ορθόδοξοι παρουσιάζονται εφεκτικοί και υποχωρητικοί  σε σημείο που θέτουν σε αγωνία το ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας ότι κάποια στιγμή θα ξεπουλήσουν τα άγια .


Και οι μεν παπικοί έχουν τους κοσμικούς και αμαρτωλούς λόγους για να επιμένουν, η πλευρά όμως των ορθοδόξων εκκλησιών, που συνεχίζει το σωτήριο έργο του Χριστού, μπροστά σε ένα κυκεώνα πλανών και κακοδοξιών του παπισμού, οφείλει πάραυτα να διαχωρίσει τις ευθύνες της ευθυγραμμιζόμενη με την παραγγελία του αποστόλου Παύλου· Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος.


Θα αναφερθούν εδώ επιγραμματικά οι ατέλειωτες αιρετικές δοξασίες και πλάνες του παπισμού, που με την πάροδο του χρόνου όχι μόνο δεν ολιγοστεύουν αλλά και αυξάνονται με νέους παραλογισμούς στηριζόμενους σε παλιότερους παραλογισμούς, κατά το ψαλμικό · Άβυσσος άβυσσον επικαλείται.


1.      Το Filioque. Με τη φράση αυτή πρόσθεσαν αυθαιρέτως στο Σύμβολο της πίστεως, και εννοούν ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται «και εκ του Υιού». Έτσι προσβάλλουν βάναυσα τη στεγανότητα του δόγματος της Αγίας Τριάδος, που στηρίζεται στη θεία μοναρχία, μετατρέποντάς την σε διαρχία, και κατ’ επέκτασιν πολυαρχία, ειδωλολατρία, αναρχία. Μέσα στο κακόδοξο αυτό πνεύμα της φιλευλευθερίας και αναρχίας  εισχωρεί ως σατανικός σπόρος η παπική αλαζονεία, για να βλαστήσει ως πελώριο δέντρο η κακοδοξία του παπικού πρωτείου.
2.      Παπικό πρωτείο. Σατανικό εύρημα του παπισμού, σύμφωνα με το οποίο ο πάπας ως αποκλειστικός διάδοχος του αποστόλου Πέτρου (όχι του Χριστού) είναι πάνω από όλους, επισκόπους, συνόδους, θεία αποκάλυψη, και αυτό το Θεό. Και ως τέτοιος, είναι αλάθητος. Είναι δυνατόν λογικός άνθρωπος να δεχθεί κάτι τέτοιο; Είναι δυνατόν ο Χριστός να κήρυξε τη θεότητα του πάπα;
3.      Η εξέλιξη των δογμάτων. Οι παπικοί θεολόγοι φθάνουν σε σημείο τόσο μεγάλου σκοτασμού και μωρίας, ώστε να πιστεύουν ότι τα δόγματα δεν είναι αιωνίου κύρους ως άπαξ αποκαλυφθέντα, αλλά  με τον καιρό μεταβάλλονται, εξελίσσονται και προοδεύουν. Έτσι τα δόγματα, προσαρμοζόμενα στις εκάστοτε απαιτήσεις του πάπα, να δίνουν δογματικό κύρος στις δογματικές αυθαιρεσίες και ηθικές διαστροφές του πάπα και των παπικών. Κάτι τέτοιο πιστεύουν και εφαρμόζουν και οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις μέρες μας λέγοντας ότι «κατά καιρούς λαμβάνουν περισσότερο φως».
4.      Το καθαρτήριο πυρ. Μια καθαρά πλατωνική θεωρία και ωριγενική κακοδοξία, σύμφωνα με την οποία υπάρχει κατάσταση καθαρισμού των ψυχών μετά θάνατον. Κρατούνται εκεί για κάποιο καιρό, εξαγνίζονται, και στη συνέχεια περνούν στον παράδεισο.
5.      Οι αφέσεις. Αυθαίρετο δόγμα κατά το οποίο το μυστήριο της μετανοίας είναι ανεπαρκές, διότι δεν συγχωρεί όλα τα αμαρτήματα. Τα υπόλοιπα τα συγχωρεί ο πάπας, παρέχοντας συγχωροχάρτια .
6.      Η Μαριολατρία. Οι πάπες έβγαλαν όψιμα δόγματα περί ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου (ότι δεν έφερε το προπατοριό αμάρτημα (όπως ο Χριστός), περί αναλήψεως  ή ενσωμάτου μεταστάσεώς της στους ουρανούς (όπως ο Χριστός), περί μεσιτείας της  ότι σώζει (όπως ο Χριστός), περί συλλυτρώσεως (ότι είναι λυτρώτρια, όπως ο Χριστός). Φαίνεται καθαρά η τάση για θεοποίηση της Θεοτόκου και διάσπαση της τριαδικής θεότητος.
7.      Το βάπτισμα. Οι παπικοί τελούν «βάπτισμα» όχι με τριτή κατάδυση αλλά με ραντισμό.
8.      Το χρίσμα. Δεν δίνουν το χρίσμα ευθύς μετά το βάπτισμα, αλλά το αναβάλλουν μέχρι την ηλικία της συνειδητοποιήσεως του βαπτιζομένου βρέφους.
9.      Άζυμα. Οι παπικοί παρερμηνεύοντας τη Γραφή, τελούν τη «θεία ευχαριστία» με άζυμο άρτο.
10.   Θεία κοινωνία. Οι παπικοί εντελώς αστήρικτα στερούν από τα παιδιά τη θεία κοινωνία μέχρι τα δώδεκά τους χρόνια.
11.   Κλήρος. Επέβαλαν γενική αγαμία στον «κλήρο» τους, με αποτέλεσμα να καταντήσουν όλοι τους πόρνοι μοιχοί ομοφυλόφιλοι και παιδεραστές.
12.   Τα αγάλματα. Αντί για εικόνες έχουν αγάλματα, όπως οι ειδωλολάτρες.
13.   Οι αγιογραφίες τους. Έχουν σαν πρότυπα κοσμικά πρόσωπα, ιδίως για τις άγιες γυναίκες έχουν σαν πρότυπα γυναικεία μοντελάκια. Ως αγγέλους παρουσιάζουν γυμνά παιδιά με φτερά όχι μεγαλύτερα στο μέγεθος από την παλάμη.
14.   Η νηστεία. Οι παπικοί δεν νηστεύουν ποτέ, ή νηστεύουν όπως οι μωαμεθανοί κατά το μήνα Ραμαζάν.
15.   Κανόνες. Έχουν καταργήσει τους ιερούς κανόνες ή αναστείλει την ισχύ τους.
16.   Η Ουνία. Στρατευμένοι παπικοί ενεργούν συστηματική παπική προπαγάνδα για τη διάβρωση και υπονόμευση της ορθόδοξης εκκλησίας, εμφανιζόμενοι ως ορθόδοξοι.
17.   Άλλες εκκεντρικότητες .


Και μόνο μία από αυτές τις κακοδοξίες έφτανε να χαρακτρηριστεί ένα σύνολο ως αιρετικό. Πόσο μάλλον οι τόσες πολλές και τόσο μεγάλες ; Η ευθύνη όσων ιθυνόντων ορθοδόξων πιστεύουν ότι ο διάλογος θα πείσει τους παπικούς είναι μεγάλη. Όταν η αλεπού πεισθεί να μην κατασπαράσσει τα κοτόπουλα, τότε και οι παπικοί θα πεισθούν ότι βρίσκονται στην πλάνη.

2 σχόλια:

  1. Περιεκτικός και ενημερωτικός ο κατάλογος (τόσες πολλές εκτροπές!)
    Ποιος το έγραψε; Μήπως ο κ. Ι.Κ.;

    Λείπει από τον περιεκτικότατο κατάλογο, το "κλου".

    Α1 = Λένε ότι είναι Εκκλησία.

    Να πούμε και μερικά δικά μας.
    - Στο 11. Αν ισχύει ότι οι παρεκτροπές οφείλονται στην υποχρεωτική αγαμία, τότε σε εμάς, που η υποχρεωτική αγαμία αφορά μέρος του κλήρου... θου Κύριε φυλακήν τω στοματί μου.
    - Και εκείνοι κι εμείς έχουμε αυτοκρατορικές στολές, μίτρες, πολυτέλειες, ως μη ωφείλαμε.
    - Εκείνοι έχουν Έναν, αλάθητο, αντιπρόσωπο του Θεού στη γη. Εμείς δεν το λέμε, αλλά στην πράξη παποποιούμε τον Πατριάρχη Κων/λεως, φίλοι και ενιστάμενοι, ενώ η Εκκλησία έχει το συνοδικό σύστημα..
    - Ο Κύριος δίδαξε ο Ίδιος, πώς θα γίνεται η θεία Κοινωνία: να γίνεται χωριστά, το τηρούν οι παπικοί, ενώ εμείς έχουμε, το κοχλιάριο με Σώμα και αίμα μαζί.
    - Εκείνοι δεν δίνουν την μετάληψη στα μικρά παιδιά, μέχρι να κατηχηθούν και να μπορούν να ομολογήσουν τι πιστεύουν και αν πιστεύουν (αν ισχύει), δηλ εθελοντικά κοινωνούν, εμείς τα βρέφη τα βαπτίζουμε και τα κοινωνούμε πριν να μπορέσουν να ομολογήσουν που πιστεύουν. Και όταν μεγαλώσουν, λένε μερικοί. με ρωτήσατε αν θέλω να γίνω Χριστιανός; Αν πιστεύω; Όστις θέλει, δεν είπε ο Χριστός; . Βέβαια, ιστορικά, η εκκλησία δέχθηκε τον νηπιοβαπτισμό με την προϋπόθεση και οι δύο γονείς να είναι ευσεβείς, ο δε πνευματικός πατέρας, ο ανάδοχος ή νονός, θα κατηχήσει το νήπιο όταν μεγαλώσει, θα φροντίσει για την εφηβεία του, θα του απονείμει στέφανον μαζί με τον ιερέα, για τον αγώνα της εγκρατούς ζωής μέχρι τον γάμο, όπως κατά παράδοση συνέβαινε. Στην εποχή μας, ισχύει κάτι τέτοιο, ή η τέλεση πολιτικού γάμου, οι πολλαπλασιαζόμενες "γαμοβαπτίσεις" αλλά και η ομολογία των γονέων ότι εκείνοι μεν είναι άπιστοι ή αλλόθρησκοι, απαιτούν όμως να βαπτίζουν τα παιδιά τους, πρέπει να προβληματίζουν μια σωστή Εκκλησία για τον γενικό νηπιοβαπτισμό;
    - Εκείνοι είναι κράτος, αλλά και η εκκλησία μας βιώνει όχι επ' αρετη τον εναγκαλισμό με το Κράτος που επιβάλλει στην Εκκλησία να παρεκτρέπτεται από τις αρχές της (να ορκίζει, να δίνει διαζύγια κ.λπ.).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο παπισμος οπως σωστα εχει επισημανθει αιωνες οριν το σχισμα του 1054 ειχε εξελιχθει σε αιρεση .Το σχισμα του 1054 ειχε και πολιτικους λογους αλλα οπως και να εχει ο ανατολικη εκκλησια κρατησε την παραδοση της αρχαιας εκκλησιας . Τον 16ο αιωνα ο παπισμος εγινε αφορμη και για τον προτεσταντισμο που εδιωξε απο καθε εννοια χριστιανισμου τους βορειοευρωπαικους λαους και τους απογονους τους βορειοαμερικανους . Αφορμη και οχι αιτια γιατι και κει τα αιτια ηταν πολιτικα καθως οι αγγλοι γερμανοι σκανδιναυοι αφορμη ψαχναν την εδωσε ο μεγαλομανης λουθηρος . Ετσι χριστιανικη στο πνευμα της πρωτης εκκλησιας εμεινε μονο η ανατολη . Αλλα για να λεμε την αληθεια ιχνη παπισμου που ολο και μεγαλωνουν υπαρχουν και σε μας . Τι αλλο ειναι τα τεσσερα περιφημα πρεσβυγενη πατριαρχεια που ιδρυθηκαν μονο για πολιτικους και γεωγραφικους λογους και γιναν σχεδον δογμα πιστης . Ετσι στην ανατολη οι προτεσταντικες τασεις δεν αφορουσαν το δογμα αλλα την δοιηκηση . Την αρχη την καναν οι Ρωσοι που μολις αδυνατισε η Πολη γιναν αυτοκεφαλοι το 1448 και πατριαρχειο το 1589 . Ακολουθησαν οι αυτοκεφαλες εκκλησιες των βαλκανιων που με την εξαρχια φτασαν και σε αιματηρες ρηξεις . Οι βουλγαροι αιτιοι σε αυτες . Ετσι βλεπουμε οτι στην πραξη και στην ορθοδοξια υπαρχει ο παπισμος των ζηλοτυπων αρχαιων εδρων και ο προτεσταντισμος των νεων αυτοκεφαλων εκκλησιων . Απλως πρακτικοτεροι φαινετε οι αρχιερεις μας δεν εγευρισκουν δογματικες διαφορες . Αιτια για αυτα τα θλιβερα κααι του σνομπισμπου του Φαναριου και του νεοπλουτισμου της τριτης ρωμης και του επαρχιωτισμου των αυτοκεφαλων εκκλησιων ειναι η αρχομανια και η εωσφορικη φιλοδοξια . Αλλα ενα δεν μπορουν να χωνεψουν τοσο οι πρκαθημενοι των αρχαιων εδρων οσο και οι νεοι των υπολοιπων . Οτι κανεις νεομαρτυρας επι οθωμανων δεν μαρτυρησε για τον Πατριαρχη αλλα για τον Χριστο και κανεις νεομαρτυρας επι Σταλιν δεν μαρτυρησε για τα ωραια ματια του Ρωσου πατριαρχη αλλα για τον Χριστο . Το καταλαβαινουν αλλα τους θεψρουν κοροιδα . Και δωστου καβγαδες για την μνημονευση και για τα αλλα τα αηδεστατα που ουτε τραγουδιστριες στην παραλιακη δεν κανουν ετσι για το πιας το ονομα θα ειναι πρωτο . Αυτα και ο Θεος ας βαλει το χερι του

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου