Ομολογία

η χαρά και η αρά...

Αρά σημαίνει κατάρα. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα από τη σκλαβιά.

Η σκλαβιά, που δεν διαδραματίζεται μόνο στο εθνικό, αλλά ποικιλοτρόπως διαπλέκεται και με πάμπολλα άλλα επίπεδα: Το νομικό, το οικονομικό, το κοινωνικό, το θρησκευτικό, το ηθικό, το πνευματικό, κλπ

Κοινός παρονομαστής, ωστόσο, όλων των δουλοκτητικών αποχρώσεων είναι ο νόμος. Η Κατάρα του νόμου, όπως λέει ο Παύλος .

Γιατί ο νόμος νέμει τα αγαθά και τα δικαιώματα, σύμφωνα με τα νομίσματα (γνώμες) και τα συμφέροντα των κρατούντων. Και, εν ονόματι της αβυθομέτρητης υποκρισίας ταυτίζεται με τη δικαιοσύνη, με την οποία, σε τελική ανάλυση, έχει μηδαμινή σχέση.

Ενώ, αντίθετα, έχει μεγάλη σχέση και συχνά ταυτίζεται με την αδικία και το έγκλημα. Και μάλιστα το μεγάλο έγκλημα.

Δεδομένου ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος της ανθρωπότητας έχουν διαπραχθεί εν ονόματι του νόμου. Του οποίου αρχιτέκτονες και αρχιερείς είναι, συνήθως, αυτοί, που, ανάλογα με το μέγεθος των κακουργημάτων, που διαπράττουν, τιτλοφορούνται μεγάλοι.

Οι οποίοι, στην προσπάθειά τους να εξαθλιώσουν και να εξοντώσουν τους συνανθρώπους τους, φτάνουν στο σημείο να δολοφονούν ακόμη και τον ίδιο το Θεό.

Γεγονός, για το οποίο καλούμαστε, κάθε χρόνο, και εμείς να πενθούμε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής. Και κυρίως της Μεγάλης Βδομάδας.

Νησίδες και οάσεις χαράς, μέσα στην έρημο της πένθιμης αυτής περιόδου, είναι οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Οι οποίοι απευθύνονται στη μητέρα του πένθους, σαν προανάκρουσμα της αναστάσιμης χαράς.

Και εστιάζονται οι χαιρετισμοί αυτοί, κατά κύριο λόγο, στον Ευαγγελισμό της Παναγίας. Της χαρμόσυνης, δηλαδή αγγελίας για την απελευθέρωσή μας απ’ την κατάρα του νόμου.

Γιατί βέβαια η εμβέλεια των νόμιμων εγκλημάτων, σε καμιά περίπτωση, δεν μπορεί να ακυρώσει το υπεριστορικό έργο του Θεού.

Βέβαια και πριν τον Ευαγγελισμό της Παναγίας, χρόνια και αιώνες, οι φιλόσοφοι και οι προφήτες πάλευαν να μετριάσουν την εγκληματικότητα της νομιμότητας. Αλλά πάντα κατέληγαν σε κάποια, μεγαλύτερα ή μικρότερα αδιέξοδα.

Και φαίνεται παράδοξο πώς άρκεσε η μεσολάβηση ενός απλού κοριτσιού, για να σπάσει το δίχτυ των αδιεξόδων, μέσα στα οποία ασφυκτιούσε το ανθρώπινο γένος.

Και να κάμει τη διέξοδο, που ανακάλυψε, όχι θεωρητική, εν πολλοίς, φλυαρία, όπως τα διάφορα φιλοσοφικά συστήματα και τα νομικά κατασκευάσματα, αλλά βιωματική πρακτική και κοινωνική πραγματικότητα.

Και ασφαλώς δεν πήγε η Παναγία σε κάποιες πανεπιστημιακές σχολές. Όπως οι σύγχρονοι φωστήρες της απάτης και της διαστροφής, πηγαίνουν στην Αμερική ή την Ευρώπη. Για να μάθουν πώς θα προδώσουν και θα ξεπουλήσουν την πατρίδα τους και εξαθλιώσουν το λαό της.

Το μυστικό κλειδί, που χρησιμοποίησε, για να παραβιάσει τα μυστικά του απόρρητου και να κάμει την υπέρβασή της, για να φτάσει στη θέωση, ήταν η ταπείνωση:

«Δοξάζω το Θεό και χαίρομαι“, είπε, όταν, μετά τον Ευαγγελισμό, επισκέφθηκε τη συγγένισσά της, την Ελισάβετ, γιατί «επέβλεψε επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού».

Δεν είναι όμως η ταπείνωση της Παναγίας καρπός μιας δουλικής συμπεριφοράς απέναντι στους τυράννους και εκμεταλλευτές του κόσμου τούτου. Είναι καρπός του θαυμασμού και του σεβασμού της απέναντι στο απέραντο μεγαλείο της σοφίας και της δικαιοσύνης του Θεού.

Γιατί επισημαίνει, στη συνέχεια, ότι ο γιος της θα είναι αυτός, που «θα γκρεμίσει τους τυράννους απ’ τους θρόνους τους και θα υψώσει τους ταπεινούς. Αυτός, που θα πάρει τα άσωτα πλούτη απ’ τους εκμεταλλευτές, για να ταΐσει τους φτωχούς»!

Και μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια κινήθηκε η διδασκαλία και η πρακτική του Χριστού και των Αποστόλων, αλλά και των πρώτων χριστιανών:

Οι οποίοι είχαν «μια ψυχή και μια καρδιά και είχαν τα πάντα κοινά. Προσφέροντας ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του και παίρνοντας ανάλογα με τις ανάγκες του», όπως μας λένε οι Πράξεις των Αποστόλων (Δ,32-34). Κάπου δεκαοχτώ αιώνες, προτού ο Μαρξ γράψει τα ίδια ακριβώς στο «Κομμουνιστικό μανιφέστο» του.

Και κατ’ αυτόν τον τρόπο έβαλαν, απέναντι στην κατάρα του νόμου, τη χαρά της δικαιοσύνης. Και όχι μόνο:

Αλλά και τη λυτρωτική αλήθεια απέναντι στα δόλια ψεύδη. Τη φυσιολογική ζωή απέναντι στη διαστροφή. Τη θρησκευτική ελευθερία απέναντι στη δεισιδαιμονία. Το σεβασμό της ιδιαιτερότητας απέναντι στον ποικιλόμορφο ρατσισμό. Την αξιοπρέπια απέναντι στην τυραννική και ληστρική εξουσία. Την ισότητα απέναντι στα δικαιώματα και τα υλικά αγαθά, σε αντίθεση με τις τερατώδεις και δολοφονικές ανισότητες…

Κι ακόμη, την ελευθερία και την αληθινή δημοκρατία απέναντι στον οποιοδήποτε φασισμό και το ναζισμό. Των οποίων τη βαριά μπότα και τα ασφυξιογόνα της «ύβρης» τους νιώθουμε, τώρα, να πιέζουν ασφυκτικά τη γη της Ελλάδας και τα στήθη των Ελλήνων…

Που σημαίνει ότι η Παναγία μας καλεί, για μια ακόμη φορά, να σταθούμε όρθιοι απέναντι στους οποιουσδήποτε εκμεταλλευτές και τυράννους.

Κι αφού την αποκαλούμε «Υπέρμαχο Στρατηγό» μας να μη γινόμαστε λιποτάκτες. Όπως, δυστυχώς, συμβαίνει με ένα μέρος των, λεγόμενων, Ελλήνων και χριστιανών.

Που, χωρίς αιδώ και συνείδηση, έρπουνε αμετανόητοι πίσω απ’ τη συμμορία των πράσινων και γαλάζιων εφιαλτών και των τοκογλύφων πατρώνων τους!…

Έτσι ώστε, όπως μας λένε και οι χαιρετισμοί, να «εκλάμψει η χαρά και να εκλείψει η αρά»!…

Για μας και την πατρίδα μας…

παπα-Ηλίας