Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Ο βασιλιάς

και ο ασκητής



Ο Χριστός είναι η Μεγάλη Απόκριση σε όλες τις απορίες· όλα ξηγούνται, φωτίζουνται, μπαίνουν σε τάξη, κι η ψυχή ησυχάζει.
Ρωτάει, αγωνιάει, χάνει το δρόμο του, απελπίζεται μονάχα ο άπιστος.


Ύστερα από λίγες μέρες, στο Άγιον Όρος, ένας ασκητής μεσοπάλαβος, έξαλλος, σκαρφαλωμένος σε μια σπηλιά απάνω από τη θάλασσα, μου ‘πε ένα λόγο και με αποστόμωσε.
-Έχασες το μυαλό σου, δυστυχισμένε, του ‘πα για να τον πειράξω.

Κι αυτός γέλασε:
-Έδωκα το μυαλό μου, είπε, και πήρα το Θεό· πάει να πει: έδωκα μια κάλπικη πεντάρα κι αγόρασα τον Παράδεισο.

Τι λες, τέκνον μου, ψώνισα καβαλάρης;


Σώπασε μια στιγμή, και σε λίγο:
-Να σου πω και τούτο, για να ξέρεις, είπε.


Μια φορά ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς, όμορφος, φαγάς, γλεντζές, με 365 γυναίκες στο χαρέμι του.

Κάποτε πήγε σ’ ένα μοναστήρι, είδε έναν ασκητή:

«Πόσο μεγάλη η θυσία που κάνεις!» του ‘πε και τον κοίταξε με συμπόνια.

«Εσένα η θυσία είναι πιο μεγάλη, βασιλιά μου», του αποκρίθηκε ο ασκητής.

«Πώς αυτό;

- Γιατί εγώ απαρνιέμαι τον εφήμερο κόσμο, ενώ εσύ τον αιώνιο.»


Νίκου Καζαντζάκη (2009), Αναφορά στον Γκρέκο, εκδ. Καζαντζάκη, σ. 199

O μητροπολίτης

Ράσκας και Πριζρένης

ΑΡΤΕΜΙΟΣ

τα Θεοφάνεια

με τον Λαό του







Ο διαβόητος αρχιτραμπούκος αφηνιασμένος "πατριάρχης Σερβίας" Αθανάσιος Γιέφτιτς, που με τις κακουργηματικές πράξεις του αποδεικνύεται περίτρανα ότι διακατέχεται από εντονη ΨΥΧΑΣΘΕΝΙΚΗ φόρτισι και ωκεάνεια τρικυμία φρενών, βγήκε πάλι ο ανεκδιήγητος και αχαρακτήριστος καραγκιόζης και μίλησε και ύβρισε και ...κοπρισε παντού σαν βρωμερός...κοπρίτης.
Και τάχα καταμέτρησε και απαρίθμησε ολίγους χριστιανούς να ακολουθούν τον ....αιρετικό ΑΡΤΕΜΙΟ.

Αλήθεια από πότε εγινε αιρετικος ο Αρτέμιος;

Και δεν είναι ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ αυτοί που πηγαίνουν στην χανουκα των Εβραίων και ανάβουν την επτάφωτη λυχνία τους και συμφύρονται και συμπροσεύχονται και συλλειτουργούνται όλοι μαζί με τους κάθε λογής Προτεστάντας, Φραγκολατίνους και τους άλλους παμπάλαιους Αιρετικούς;

Εμεις επιπλέον ρωτάμε:


Ολοι μαζί οι ΛΗΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΕΣ Σερβοι ρασοφόροι που παριστανουν τους δεσποτάδες της ΝΤΟΛΤΣΕ ΒΙΤΑ και της ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ που ο έτερος ξυλένιος και αχυρένιος και αραχνοϋφαντος "πατριάρχης" τους δηλώνει και ομολογεί γυμνή τη κεφαλή και στεντορεία τη φωνή, προκλητικά, ωμά και απροκαλυπτα, οτι ειναι εγκάρδιος και βέρος Οικουμενιστής και θέλει να ενωθή ταχύτατα με τους Φραγκολατίνους και τους Εβραίους και την Πανσπερμία των αθεωτάτων αιρέσεων, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ λέγω, εχουν τόσον λαό, οσον λαό έχει ο Επίσκοπος του Ιησού Χριστού ΑΡΤΕΜΙΟΣ;
Είναι αλήθεια οτι ελάχιστοι Σερβοι ακολουθούν αυτούς τους Δαιμονικούς ρασοφόρους, του ποδοσφαίρου, των θαλασσίων σκί και των άλλων πολλών χόμπυ και της ντόλτσε βίτα.
Οι ανθρωποι αυτοί κατά λάθος ρασοφορεσαν και κατέστησαν πραγματικοί "ΛΥΚΟΙ ΒΑΡΕΙΣ μη φειδόμενοι του ποιμνίου".

Εμείς έχουμε ένα χρέος:


Οπου τους συναντάμε να τους αποδοκιμάζουμε και να τους γιουχαϊζουμε.

Είναι το μόνο που τους αξίζει, αυτούς τους αθεόφοβους ΣΧΙΣΤΕΣ της Εκκλησίας.
Ετσι θα αγιάζουμε με τις ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΕΣ αυτές πραξεις μας.

ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ:

Μην σας ξενίζει ο χαρακτηρισμός που αποδίδουμε στον ραδιουργο Γιέφτιτς σε "πατριαρχη της Σερβίας".
Είναι αληθεια οτι το πατριαρχειο της Σερβιας καταλήφθηκεπλεον εξ' ολοκλήρου από την ρυπαρα ΤΡΟΪΚΑ και το διακατεχει.
Αυτο γινεται αμεσως φανερο ειτε την ιστοσελιδα τους που φιγουραρουν συνεχως τα συγκεκριμενα αυτα προσωπα, και ιδιαιτερα του συνταξιουχου Αθανασιου Γιεφτιτς με τα υβριστικα και συκοφαντικα κειμενα του εναντιον του μητροπολιτου Ρασκας ΑΡΤΕΜΙΟΥ, ειτε σε ολες τις δημοσιες εμφανισεις του ...ΑΧΥΡΕΝΙΟΥ να τον κυκλωνουν "κατασκοπευτικα" και να τον κατευθυνουν, οι απαρτιζοντες την ρυπαρα ΤΡΟΪΚΑ.

Η απαίτηση του λαού

να βρεθούν

«ποιοί φάγαν τα λεφτά»,

γιατί δεν πήγαν φυλακή

καί δεν κατασχέθηκαν

οί περιουσίες τους

ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ…


«Εδώ μέσα» κλώτσησαν "κάποιοι...", το αυγό του φιδιού, και από «εδώ μέσα» χάθηκαν 340 δίς ευρώ πού τώρα καλείται ο λαός, κι΄ όχι αυτοί, να πληρώσει !

Έγιναν άφαντα, μέσα από κάθε παράνομη κομπίνα, μισθοδοσία, ή κακό προγραμματισμό και συναλλαγή, κι΄ έρριξαν το βάρος αυτής της κλοπής στις πλάτες φτωχών και μισθοσυντήρητων υπαλλήλων , ανέργων, και συνταξιούχων, αγροτών, και φτωχών πολυτέκνων, πού τους άρπαξαν φρέσκο, άμεσο, και ζεστο χρήμα μέσα από τους τρέχοντας μισθούς τους…

Πού τους «κάλεσαν» να πληρώσουν για κάτι πού αυτοί δεν έφταιγαν, πού τους στέρησαν το φαϊ, τα ρούχα, και τα φροντιστήρια των παιδιών τους με περικοπές πού απέφεραν κέρδος μόνο 1,6 δίς, ποσό ασήμαντο μπροστά στις εκατοντάδες δίς πού απαιτούνται, φέρνοντας μόνο την αγανάκτηση και το ανάθεμα του λαού επάνω τους…

Δεν αρκούν λοιπόν τα κροκοδείλια δάκρυα των ευρισκομένων στην πολιτική σκηνή σήμερα, ότι «…μαζί τα φάγαμε » γιατί εμείς και χιλιάδες άλλοι Έλληνες φορολογούμενοι «δεν τα φάγαμε ! ».

Υπήρξαμε συνεπείς και δεν φάγαμε μία!



Οί Στρατιωτικοί πού απελευθέρωσαν την χώρα πεθαίνοντας στίς μάχες γι΄ αυτήν, ενώ στήν αρχή ήσαν ισότιμοι με τούς πολιτικούς πού πούλαγαν μόνο διπλωματία καί έντεχνα λόγια, γρήγορα παραμερίστηκαν από τούς πολιτικούς καί τούς έβαλαν στό περιθώριο...


Συνεπώς, πρέπει επειγόντως να βρεθούν ονομαστικά και πρακτικά πού πήγαν τόσα λεφτά, και να κατασχεθούν οί περιουσίες αυτών πού τα πήραν.

Αυτών πού έκαναν λάθη. Αυτών πού τα διαχειρίστηκαν !






Ιωάννης Καποδίστριας. Ένας πραγματικά Χριστιανός κυβερνήτης πού έδωσε όλη την περιουσία του για την ανόρθωση τής χώρας...

Στό τέλος, γιά ανταπόδοση, τόν δολοφόνησαν στήν πόρτα τής Εκκλησίας τού Αγίου Σπυρίδωνος ( κάτω ), πού πήγαινε πρωί - πρωί, Πρωθυπουργός αυτός, για νά ψάλλει !

Σήμερα, 1.000 σύγχρονους πολιτικούς να στίψουμε, έναν Καποδίστρια δεν θα βγάλουμε !





Ο τόπος τής δολοφονίας...



Το παρακάτω άρθρο πού διαβάσαμε τις μέρες αυτές ( για το οποίο όπως μάθαμε ο δημοσιογράφος πού το έφερε στο φώς απολύθηκε τηλεφωνικά ), μας έβαλε σε ακόμη σοβαρότερες, από τις προϋπάρχουσες ήδη, σκέψεις μας, μια και φαίνεται ότι ο γιγαντισμός της Ελληνικής Βουλής δεν ξεμπλοκαρίστηκε αλλά ζεί και βασιλεύει…

Κι΄ ότι τα μέτρα πού ψηφίστηκαν είναι για τους «άλλους>..» κι΄ όχι για τους έξυπνους πού ζούν και βασιλεύουν σαν αστέρες της πολιτικής σκηνής πίνοντας και τρώγοντας είς βάρος των αφελών, πού τους ανέβασαν για μια ακόμη φορά στα ύψη της πολιτικής κυριαρχίας!

================

«….Πρωτοπήγα στη Βουλή, στις 4 Μαΐου, μία μέρα πριν από την ψήφιση του μνημονίου.

Το κλίμα ήταν ιδιαίτερα τεταμένο, βουλευτές, υπάλληλοι και αστυνομικοί ανησυχούσαν μήπως οι διαδηλωτές έσπαγαν τον κλοιό και εισέρχονταν στο κτίριο. Την επόμενη μέρα, κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου, οι πόρτες κλειδαμπαρώθηκαν και οι επίδοξοι εισβολείς απωθήθηκαν με χημικά αέρια.

ΝΟ PHOTO...

Στη συνέχεια συνεργεία του δήμου ήρθαν και κλάδεψαν τις μουριές στη Βασιλίσσης Σοφίας. «Διαταγή από τον φρούραρχο, για λόγους ασφαλείας», με ενημέρωσαν όταν ρώτησα. Hδη όμως από τις αρχές του καλοκαιριού, το κλίμα είχε αλλάξει αισθητά και η ηρεμία είχε επανέλθει.

Τα εμπόδια...

Απευθύνθηκα αρχικά στο γραφείο Τύπου του προέδρου και στη συνέχεια στον γενικό γραμματέα της Βουλής, Θάνο Παπαϊωάννου. Ζήτησα να μου επιτρέψουν να παρακολουθήσω, συνοδεία φωτογράφου, κάποιες μικρές στιγμές της κοινοβουλευτικής δραστηριότητας αλλά και να με φέρουν σε επαφή με τους επικεφαλής ορισμένων Διευθύνσεων, προκειμένου να αντλήσω κάποια επιμέρους στοιχεία. Από την αρχή προσπάθησαν να μου ορθώσουν εμπόδια...

«Φωτογράφος απαγορεύεται από τον κανονισμό να έρθει μαζί σας, θα σας δώσουμε εμείς φωτογράφο, οι βουλευτές δεν επιθυμούν να φωτογραφίζονται στις προσωπικές τους στιγμές», μου ξεκαθάρισαν.

Zήτησα να μου υποδείξουν σε ποιο άρθρο του κανονισμού αναφέρεται η απαγόρευση. «Οχι ο κανονισμός, κάποια άλλη διάταξη το απαγορεύει», τα γύρισαν. Ούτε όμως τη διάταξη μπόρεσαν τελικά να βρουν, με αποτέλεσμα να ξεχάσουν τα περί απαγόρευσης.

Καθυστέρησαν υπερβολικά να μου δώσουν τα στοιχεία που ζήτησα, αφήνοντας μάλιστα κάποια ερωτήματα αναπάντητα, όπως για παράδειγμα πόσοι λαμβάνουν βουλευτική σύνταξη και πόσοι από αυτούς παραμένουν βουλευτές, εισπράττοντας ταυτόχρονα και τη βουλευτική αποζημίωση.

«Ούτε ξέρω ούτε θέλω να ξέρω», μου είπε σχετικά ο γενικός γραμματέας. Αναπάντητο έμεινε και το ερώτημα πόσοι από τους δημοσιογράφους που απασχολεί ο τηλεοπτικός σταθμός της Βουλής (με συνολικό προσωπικό περίπου 100 άτομα) καλύπτουν ταυτόχρονα τον κοινοβουλευτικό έλεγχο για λογαριασμό άλλων ΜΜΕ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το κόστος του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής πλησιάζει για το 2010 τα 6 εκατ. ευρώ, ενώ η τηλεθέασή του είναι μόλις 0,3%.

Περίμενα επί 15 μέρες να συναντήσω τον διευθυντή Ανθρωπίνου Δυναμικού, Κώστα Σταματόπουλο (οι υφιστάμενοί του δεν θυμούνταν καλά αν έλειπε στο εξωτερικό για το γάμο της κόρης του ή για την αποφοίτηση του γιου του).

Οταν επιτέλους επέστρεψε και τον συνάντησα, μου έδωσε το χέρι του περιχαρής και μου είπε ότι θα έπρεπε να τον συγχαρώ γιατί είχε μόλις βγει σε πρόωρη σύνταξη και κατά συνέπεια θα έπρεπε να απευθυνθώ στον αντικαταστάτη του. Οπως και έκανα, χωρίς όμως αποτέλεσμα, αφού τελικά και εκείνος με παρέπεμψε πίσω στον γενικό γραμματέα.

Το λούστρο...

Το κτίριο που στεγάζει το σημερινό κοινοβούλιο κατασκευάστηκε το 1840 ως ανάκτορο του Βαυαρού πρίγκιπα Οθωνα, τον οποίο είχαν επιβάλει ως βασιλιά οι τότε «προστάτιδες δυνάμεις».

Παρακολουθώντας κάποια ολιγόλεπτη ξενάγηση μαθητών, που αποτελεί μια καθημερινή «ατραξιόν» και προσθέτει κάποια ζωντάνια στο χώρο, πληροφορήθηκα ότι ο χώρος που φιλοξενεί σήμερα τις συνεδριάσεις της Ολομέλειας ήταν παλαιότερα η αίθουσα χορού και παιγνίων...

Λευκό μάρμαρο παντού, ακόμη και στο προαύλιο, όπου σταθμεύουν οι κυβερνητικές λιμουζίνες, ξύλο και δέρμα, χειροποίητα χαλιά και πολλοί πίνακες ζωγραφικής, που αγοράστηκαν σε πλειστηριασμούς τα τελευταία χρόνια, ενόσω βούλιαζε η πραγματική οικονομία της χώρας.

Πίνοντας καφέ...

Η μεγαλύτερη κίνηση μέσα στο κτίριο παρατηρείται στο καφενείο, ιδιαίτερα στην αίθουσα καπνιζόντων, και μπροστά από το ΑΤΜ στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, όπου σχηματίζονται μόνιμα ουρές.

Κάποια κινητικότητα υπάρχει στην αρχή και στην Ολομέλεια, για τα μάτια του κόσμου, όπως και στις συνεδριάσεις των αμειβόμενων επιτροπών ( 246 ευρώ ανά συνεδρίαση).

Σύντομα όμως οι αίθουσες αδειάζουν δραματικά, ενώ αλλεπάλληλες βάρδιες στενογράφων συνεχίζουν να εναλλάσσονται στα έδρανα.

Αλλά και οι ελάχιστοι που παρίστανται για κάποιο διάστημα κατά κανόνα δεν παρακολουθούν τον ομιλητή και περιορίζονται σε δημόσιες σχέσεις κάνοντας αστειάκια ή συνομιλούν μέσω κινητού τηλεφώνου για άλλες υποθέσεις, πίνοντας τον καφέ τους. Παρ' όλες δε τις φαινομενικά αγεφύρωτες απόψεις μεταξύ των διαφορετικών συνιστωσών του πολιτικού φάσματος, θα δει κανείς στους διαδρόμους πως όλοι σχεδόν χαριεντίζονται μεταξύ τους.

Αλλωστε, τα πολιτικά κόμματα δεν πλήττονται οικονομικά από την κρίση, όπως αποδείχτηκε και μετά την πρόσφατη κυβερνητική απόφαση για αύξηση κατά 30% της ετήσιας κρατικής επιχορήγησής τους, η οποία, από τα 37 εκατ. ευρώ που είχε περιοριστεί θα φτάσει τελικά το 2010 στα 49 εκατ. ευρώ. Συνολικά τα πολιτικά κόμματα χρωστούν 36 εκατ. ευρώ στο ελληνικό Δημόσιο και 245 εκατ. ευρώ στις τράπεζες.

Απολαβές και προνόμια...

Το 2010 οι 300 της Βουλής θα μοιραστούν το ποσό των 42,5 εκατ. ευρώ.

Συνεπώς ο μέσος όρος των μηνιαίων αποδοχών τους ανέρχεται σε 10.000 ευρώ.

Το 50% της βουλευτικής αποζημίωσης φορολογείται αυτοτελώς και μόνο το υπόλοιπο 50% προστίθεται στα τυχόν άλλα εισοδήματα.

Περίπου 35 εκατ. ευρώ θα μοιραστούν μέσα στο 2010 οι συνταξιούχοι βουλευτές ή οι σύζυγοι και οι άγαμες θυγατέρες θανόντων βουλευτών.

Αλλο ένα κονδύλι 4,3 εκατ. ευρώ προορίζεται για τις συντάξεις των πρώην πρωθυπουργών.

Σημειώνεται ότι για την κατοχύρωση βουλευτικής σύνταξης απαιτούνται μόλις 4 χρόνια, ενώ όσοι έχουν πρωτοεκλεγεί πριν από το 1993 συνταξιοδοτούνται από τα 55 τους χρόνια. Ο πρόσφατος σαρωτικός νόμος για το ασφαλιστικό δεν άγγιξε στο ελάχιστο τους επαγγελματίες της πολιτικής.

Επιπλέον, στους πρώην πρωθυπουργούς αλλά και στους πρώην προέδρους της Βουλής παραχωρούνται γραφεία μέσα στο Κοινοβούλιο, ακόμη και στην περίπτωση που δεν έχουν επανεκλεγεί βουλευτές, όπως είναι η περίπτωση του Κώστα Σημίτη. Τον πιο ευρύχωρο και ηλιόλουστο χώρο στον δεύτερο όροφο, με εξαιρετική θέα στον Εθνικό Κήπο, εξασφάλισε πρόσφατα ο Κώστας Καραμανλής.

Οσοι βουλευτές είναι άνω των 65 χρόνων λαμβάνουν ταυτόχρονα και βουλευτική αποζημίωση και βουλευτική σύνταξη.

Οι συνταξιούχοι βουλευτές είναι οι μοναδικοί Ελληνες που έχουν τη δυνατότητα να λαμβάνουν παράλληλα και δεύτερη σύνταξη από το επάγγελμα που ασκούν ή ασκούσαν, εφόσον δεν εργάζονται στο Δημόσιο, ή και τρίτη ( σύνταξη ) στην περίπτωση που ήταν συνδικαλιστές, πρώην δήμαρχοι ή πρώην νομάρχες (χορηγίες).

Μέσα στην τριετία 2010-2012 υπολογίζεται από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ότι μπορεί να δοθούν στους συνταξιούχους βουλευτές άλλα περίπου 80 εκατ. ευρώ που διεκδικούν αναδρομικά, λόγω των αναδρομικών αυξήσεων που πήραν πρόσφατα οι δικαστές (έχουν πάρει ήδη το 25%, ενώ το υπόλοιπο 75% θα καταβληθεί το Μάιο του 2011), όταν οι τελευταίοι αύξησαν τους μισθούς τους κατά περίπου 80%. Αποτελεί πάγια μέθοδο η διεκδίκηση εκ μέρους των συνταξιούχων βουλευτών των αυξήσεων που λαμβάνουν οι ανώτεροι δικαστικοί, οι οποίες μετά την τελική δικαίωσή τους επεκτείνονται και στους εν ενεργεία βουλευτές.

Οι βουλευτές δικαιούνται:

ένα κινητό τηλέφωνο (μέχρι 200 ευρώ μηνιαίως),

οκτώ σταθερές γραμμές τηλεφωνίας (μέχρι 12.000 ευρώ),

αυτοκίνητο (το μισθώνει η Βουλή με λίζινγκ),

δωρεάν διαμονή σε κεντρικό ξενοδοχείο για τους βουλευτές της επαρχίας (70 ευρώ ημερησίως),

γραφείο εκτός Βουλής και γραφική ύλη,

ταχυδρομική ατέλεια,

ατέλεια στις μετακινήσεις με λεωφορεία, σιδηρόδρομο και ακτοπλοΐα,

καθώς και 52 αεροπορικά εισιτήρια μετ' επιστροφής για το νομό τους, εφόσον αυτός απέχει περισσότερα από 200 χιλιόμετρα από την Αθήνα.

Εχουν επίσης τη δυνατότητα λήψης άτοκων δανείων από τη Βουλή και χαμηλότοκων από τις τράπεζες.

Και βέβαια, κάθε βουλευτής έχει στην υπηρεσία του τέσσερις δημοσίους υπαλλήλους αποσπασμένους και μετακλητούς καθώς και έναν επιστημονικό συνεργάτη, ο οποίος πληρώνεται από τη Βουλή.


Δεν φτάνουν οι καρέκλες...

Εκτός από τους 1.200 αποσπασμένους δημοσίους υπαλλήλους και τους επιστημονικούς συνεργάτες των βουλευτών, άλλοι 1.340, που έχουν προσληφθεί χωρίς διαγωνισμό, ανήκουν στο μόνιμο προσωπικό της Βουλής.

«Το θέμα δεν είναι αν θα μας περικόψουν τους μισθούς τώρα, αυτό θα το αντέξουμε. Το θέμα είναι, όταν βγω εγώ σε πέντε χρόνια στη σύνταξη, θα υπάρχει τότε κάτι;» είναι το ερώτημα ενός παλαιού υπαλλήλου στον γ.γ., κατά τη διάρκεια μιας περιήγησης που μου έκανε ο τελευταίος στον πρώτο όροφο. Την τελευταία πενταετία, ο αριθμός των μόνιμων υπαλλήλων διπλασιάστηκε με διακομματική συναίνεση.

Οι περισσότεροι είναι συγγενείς πολιτικών, βουλευτών, υψηλόβαθμων δικαστικών και αστυνομικών, ενώ ως υπάλληλοι έχουν προσληφθεί ακόμη και πρώην πολιτικοί, όπως ο πρώην ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Μανώλης Μαυρομάτης.

Αποτελεί κοινό μυστικό πως δεν προσέρχονται όλοι οι υπάλληλοι στην εργασία τους, διότι, αν έρχονταν όλοι, θα εδημιουργείτο το αδιαχώρητο. Περιμένοντας στον προθάλαμο του γ.γ., είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω προσωπικά πως δεν φτάνουν οι καρέκλες. Μόλις έβγαινε κάποιος για τσιγάρο, αμέσως τη θέση του, πάντα πίσω από μια οθόνη κομπιούτερ ακινητοποιημένη στο Facebook, καταλάμβανε ένας άλλος.

Οι 1.340 θα στοιχίσουν το 2010 στο Eλληνικό Δημόσιο 54 εκατ. ευρώ.

Είναι ενδεικτικό ότι ο νεοπροσλαμβανόμενος στη Βουλή που έχει τελειώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση (π.χ. προσωπικό καθαριότητας) λαμβάνει 1.900 ευρώ καθαρά μηνιαίως.

Συνολικά, το 2010, οι υπάλληλοι της Βουλής (μόνιμοι, μετακλητοί, εξωτερικοί συνεργάτες) θα κοστίσουν στο ελληνικό Δημόσιο 106 εκατ. ευρώ.

Πέρα από τους δύο επιπλέον μισθούς (15ο και 16ο), που τελευταία ενσωματώθηκαν με τη μορφή επιδόματος στη βασική αποζημίωση, οι υπάλληλοι της Βουλής απολαμβάνουν μια σειρά από άλλα προνόμια.

Είναι χαρακτηριστικό ότι την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή εξαιρέθηκαν από την υποχρεωτική υπαγωγή τους στον κλάδο κύριας σύνταξης του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ ακόμα και όσοι θα προσληφθούν από το 2011 και μετά.

Συνταξιοδοτούνται έπειτα από 28,5 χρόνια υπηρεσίας και λαμβάνουν από το ταμείο αρωγής υπαλλήλων της Βουλής (ΤΑΥΒ) ένα εφάπαξ ίσο με δύο μηνιαίους μισθούς για κάθε έτος ασφάλισης (100.000 - 150.000 ευρώ ο καθένας).

Περιέργως, το ΤΑΥΒ καρπώνεται την εκμίσθωση των κυλικείων, του εστιατορίου και των φιλοξενούμενων υπηρεσιών (Εθνική Τράπεζα κ.λπ.), ενώ έχει και τα δικαιώματα της ανακύκλωσης του χαρτιού.

Επίσης, από τη Βουλή μισθοδοτούνται και 74 ειδικοί φρουροί (άγνωστο πού υπηρετούν), ενώ καταβάλλεται και μηνιαίο επίδομα σε όλους τους αστυνομικούς που φρουρούν το Κοινοβούλιο.


Χαμάμ και λάπτοπ...


Οταν δημιουργήθηκε σάλος με τη δημοσιοποίηση των προνομίων των υπαλλήλων της Βουλής, οι τελευταίοι τα έβαλαν με τους πάνω από 70 δημοσιογράφους που καλύπτουν το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, καταγγέλλοντας ότι τους έχει παραχωρηθεί προσωπικός χώρος στάθμευσης στο υπόγειο γκαράζ της Βουλής και ακόμη ότι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση λαμβάνουν δωρεάν από τη Βουλή καινούργιο προσωπικό φορητό υπολογιστή.

«Αξιότιμε Πρόεδρε, αυτά τα λιοντάρια δεν ικανοποιήθηκαν όταν τους δωρίσατε δημόσια περιουσία, χαρίζοντάς τους προσωπικό φρουρούμενο χώρο στάθμευσης, δεν ικανοποιήθηκαν όταν τους χαρίσατε προσωπικά λάπτοπ, με χρήματα του σκληρά δοκιμαζόμενου από τα οικονομικά μέτρα Ελληνα φορολογούμενου», γράφει σε ανοικτή επιστολή προς τον Φίλιππο Πετσάλνικο ο συνδυασμός «Εργαζόμενοι εν δράσει».

Και, βέβαια, οι διαπιστευμένοι συντάκτες του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ μπορούν να στέλνουν τα παιδιά τους στον εξαιρετικό παιδικό σταθμό που λειτουργεί στο υπόγειο προς τη μεριά του Εθνικού Κήπου (επειδή έχουν αυξηθεί οι ανάγκες, δημιουργείται κι άλλος σε κτίριο που παραχώρησε στη Βουλή το υπουργείο Πολιτισμού στην Πλάκα) αλλά και να γυμνάζονται στο άρτια εξοπλισμένο γυμναστήριο (διαθέτει μέχρι και χαμάμ) με εννέα γυμναστές στο ιδιόκτητο πλην του ισογείου κτίριο της οδού Μητροπόλεως 1 και Φιλελλήνων, μαζί με τους βουλευτές, τους επιστημονικούς τους συνεργάτες και τους υπαλλήλους της Βουλής.

Ατιμωρησία...


Η παραβίαση του συντάγματος και του κανονισμού της Βουλής αποτελεί καθημερινό φαινόμενο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το μνημόνιο στήριξης ψηφίστηκε ως νομοσχέδιο, που απαιτεί 151 βουλευτές, και όχι ως διεθνής σύμβαση, που απαιτεί 180.

Και ακόμη πιο χαρακτηριστικό πως την επομένη της ψήφισής του ψηφίστηκε τροπολογία-προσθήκη, βάσει της οποίας οι συμβάσεις δανεισμού ισχύουν από τη στιγμή της υπογραφής τους, χωρίς την προϋπόθεση της κύρωσής τους από το Κοινοβούλιο, ενώ το σύνταγμα προβλέπει πως καμία προσθήκη ή τροπολογία δεν εισάγεται για συζήτηση αν δεν σχετίζεται με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου που ψηφίζεται.

Προβλέπει επίσης ότι, αν ένας βουλευτής απουσιάσει αδικαιολόγητα σε περισσότερες από πέντε συνεδριάσεις το μήνα, παρακρατείται υποχρεωτικά για κάθε απουσία το 1/30 της μηνιαίας αποζημίωσής του. Στην πράξη όμως, ενώ τα νομοσχέδια συζητούνται και ψηφίζονται σε άδεια έδρανα, ούτε ένα ευρώ δεν έχει παρακρατηθεί από κανένα βουλευτή. «Δεν έχουν γίνει υπερβάσεις στις απουσίες», με διαβεβαίωσε κατηγορηματικά ο γενικός γραμματέας.

Την ίδια στιγμή δεν γίνεται κανένας απολύτως έλεγχος στο «πόθεν έσχες» και στους τραπεζικούς λογαριασμούς των βουλευτών, ενώ οι μετοχές, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούν να ελεγχθούν διότι είναι ανώνυμες.

Το πλέον προκλητικό είναι ότι τα αδικήματα των υπουργών παραγράφονται με διαδικασίες εξπρές και οι βουλευτές παραμένουν ατιμώρητοι για όλα τα αστικά και ποινικά αδικήματα που διαπράττουν, επικαλούμενοι την ασυλία τους.

Ο περιορισμός της βουλευτικής ασυλίας, που είχε προαναγγείλει στον νέο Κανονισμό της Βουλής ο Φίλιππος Πετσάλνικος, έμεινε στον αέρα, αφού τελικά και πάλι «θα ερευνάται» αν το αδίκημα για το οποίο κατηγορείται ο βουλευτής συνδέεται με την πολιτική του δραστηριότητα, όπως δηλαδή υποτίθεται ότι γινόταν μέχρι σήμερα...

Ενδεικτικό είναι ότι πολίτης που μήνυσε βουλευτή για εκβιασμό οδηγήθηκε τελικά ο ίδιος στη φυλακή έπειτα από αντιμήνυση που του έκανε ο βουλευτής, ο οποίος, λόγω της ασυλίας, ουδέποτε δικάστηκε.

Του ΝΙΚΟΥ ΒΑΦΕΙΑΔΗ / φωτογραφίες ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ


ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙ


Ή ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ;



Διάβαζα προ καιρού τη συνέντευξη μιας νέας ηθοποιού, η οποία είχε φωτογραφηθεί γυμνή για κάποιο περιοδικό και, όταν τη ρώτησαν πως αισθάνεται, γι’ αυτήν την φωτογράφηση απάντησε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι έκανε το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου και πρόσθεσε χαρακτηριστικά: το «βρώμικο» σώμα είναι κατάλοιπο του Χριστιανισμού»!


Δηλαδή, κατά την άποψή της, ο Χριστιανισμός φταίει που έχει οδηγηθεί ο κόσμος σε αυτό το χάλι! Ο Χριστιανισμός είναι που έβαλε στο μυαλό των ανθρώπων την αμαρτία! Γιατί αν δεν προσδιόριζε στους ανθρώπους ποια είναι η υγεία –άρα και ποια είναι η διαστροφή– όλα θα επιτρέπονταν. Αν δεν έθετε όρια δεν θα υπήρχε αμαρτία! Αν δεν έθετε κανόνες δεν θα υπήρχε η παράβαση.


Αυτή η άποψη δεν είναι μόνο απλή άποψη μιας ηθοποιού. Είναι μια στάση ζωής που δείχνουμε οι περισσότεροι άνθρωποι. Αισθανόμαστε ότι παντού υψώνονται εμπόδια, τίθενται όρια και μας επιβάλλονται κανόνες οι οποίοι μας ψυχαναγκάζουν να κάνουμε πράγματα επειδή πρέπει κι όχι επειδή εμείς τα επιθυμούμε. Και μόνο η ύπαρξη του Θεού και των ανθρώπων που ζουν με το πνεύμα της Εκκλησίας, μας ελέγχει.


Στις τουαλέτες μιας επιχείρησης κάποιοι υπάλληλοι, απηυδησμένοι από την απροσεξία των συναδέλφων τους, ανήρτησαν μια ανακοίνωση: «Παρακαλούμε να διατηρείτε το χώρο καθαρό». Μόλις την διάβασαν ορισμένοι εργαζόμενοι, αντέδρασαν έντονα και διαμαρτυρήθηκαν, γιατί λέει αισθάνθηκαν ότι τους προσβάλει η ανακοίνωση αυτή!


Και αναρωτιέται κανείς: πως μπορεί να προσβληθεί ένας άνθρωπος από μια τέτοια ανακοίνωση; Αν κάποιος σέβεται το χώρο που μοιράζεται με τους άλλους υπάρχει κανένας λόγος να προσβληθεί; Η ανακοίνωση απευθύνεται σ’ αυτούς που δεν σέβονται τίποτα.


Γιατί πρέπει να προσβληθώ εγώ που διαβάζω την σύσταση και να μην σκεφτώ ότι η δική μου απροσεξία προσβάλει τους άλλους; Άρα, το ότι με προσβάλει η ύπαρξη και μόνο της ανακοίνωσης, δηλώνει ότι απευθύνεται σε μένα. Έπρεπε να το διαβάσω για να σκεφτώ ότι οφείλω να διατηρώ τον χώρο που με φιλοξενεί καθαρό;


Αισθανόμαστε ότι και μόνο η ύπαρξη ενός κανόνα μας «προσβάλει». Μας περιορίζει την ελευθερία μας. Δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να σκεφτούμε γιατί διαμαρτυρόμαστε και επαναστατούμε; Επειδή κάποιος μας υποδεικνύει αυτό που θα έπρεπε να μας ερχόταν ως φυσικό και αυτονόητο; Αντί να αναρωτηθούμε γιατί δεν το σκεφτήκαμε από μόνοι μας, επαναστατούμε εναντίον αυτού που μας ανοίγει τα μάτια;


Ειδικά η Εκκλησία αισθανόμαστε ότι μας δυσκολεύει, μας περιορίζει, μας δημιουργεί ενοχές με όλους αυτούς τους κανόνες που μας βάζει. Θεωρούμε ότι η Εκκλησία φταίει που είμαστε άνθρωποι δυστυχισμένοι. Αν δεν υπήρχαν οι κανόνες θα ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι. Αν δεν υπήρχε ο Χριστός, ο τέλειος Άνθρωπος, που η παρουσία Του και μόνο μας ελέγχει, νομίζουμε ότι δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα.


Αντί όμως να κακίζουμε την Εκκλησία, μήπως θα έπρεπε να νοιώθουμε ντροπή που δεν ποθούμε την Αλήθεια από μόνοι μας; Μήπως θα έπρεπε να ντρεπόμαστε που έχουμε τόσο πολύ αποπροσανατολιστεί και έχουμε διαστρέψει την ψυχή μας ώστε δεν είμαστε σε θέση μόνοι μας να ξεχωρίσουμε το συμφέρον μας;


Με αυτήν την νοοτροπία φθάσαμε στην σημερινή εποχή, όπου η κάθε διαστροφή προβάλλεται ως προσωπικό δικαίωμα του καθενός και αποτελεί κοινωνική απαίτηση το να γίνεται αποδεκτή, σαν να είναι εντελώς φυσιολογική κατάσταση.


Είμαστε σε μια εποχή όπου όλα επιτρέπονται κι όποιος μας ελέγχει και μας περιορίζει, μας προσβάλει την προσωπικότητά μας και καταπατά τα δικαιώματά μας!


Αυτή είναι η εξέλιξη του ανθρώπου! Και γι’ αυτό θέλουμε και την Εκκλησία να εξελιχθεί και να εκσυγχρονιστεί, για να μην μας ελέγχει.


Λέμε συνέχεια ότι ο κόσμος πάει μπροστά και δεν πρέπει η Εκκλησία να μείνει οπισθοδρομική και απαρχαιωμένη. Αλλά, αναρωτιέται κανείς, η Αλήθεια μπορούμε να πούμε ότι ήταν αλήθεια σε κάποια άλλη εποχή αλλά έπειτα χρειάζεται εξέλιξη; Σε τι θα εξελιχθεί; Αν χρειάζεται εξέλιξη σημαίνει ότι δεν ήταν αλήθεια! Αναθεώρηση χρειάζεται ό,τι ήταν λάθος ή ημιτελές. Το σωστό και αληθινό γιατί να αναθεωρηθεί; Είναι σαν να ζητάμε από την επιστήμη να αναθεωρήσει όλες τις ανακαλύψεις και τα συμπεράσματα στα οποία έχει καταλήξει, γιατί τώρα είμαστε στον 21ο αιώνα και δεν μπορούμε να δεχόμαστε αυτά που ανακαλύφθηκαν τον 18 ή τον 19ο αιώνα!


Αυτό που ζητάμε τελικά δεν είναι εξέλιξη αλλά μετάλλαξη. Θέλουμε να μεταλαχθεί κάθε τι υγιές σε διαστροφή, ώστε να μην φαίνεται η κατάντια μας.


Αυτήν την νοοτροπία όμως, της επανάστασης εναντίον οποιουδήποτε μας ελέγχει και μας «περιορίζει», την πολεμάμε όταν την εκδηλώνουν τα παιδιά μας. Τα βλέπουμε να επαναστατούν και να εναντιώνονται σε όλα αυτά τα «μέτρα προστασίας», που τους βάζουμε οι γονείς για να τα προφυλάξουμε και προσπαθούμε να τους δείξουμε ότι αυτά είναι για το δικό τους καλό, χωρίς να τα πείθουμε. Δεν τα πείθουμε γιατί δεν τους έχουμε εμπνεύσει την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια. Γιατί ούτε εμείς δεν έχουμε μάθει να εμπιστευόμαστε κανέναν. Δεν τα πείθουμε γιατί δεν είμαστε σε θέση να τους δείξουμε ποια θα είναι τα αποτελέσματα που θα εισπράξουν από τα μέτρα προστασίας που παίρνουμε γι’ αυτά.


Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη ελευθερία για τον άνθρωπο από το να αφεθεί στα χέρια του Θεού και να Τον εμπιστευθεί; Η Εκκλησία έχει ένα μοναδικό τρόπο να δείχνει στον άνθρωπο πως μπορεί να γίνει ελεύθερος. «Τη ελευθερία η Χριστός υμάς ηλευθέρωσε στήκετε και μη πάλιν ζυγόν δουλείας ενέχεσθε». Εμείς όμως επιλέγουμε τον ζυγό δουλείας και κατηγορούμε τον Χριστιανισμό ότι μας κάνει ανελεύθερους!

Μαρίνα Διαμαντή

«Ενοριακή Ευλογία»

Αριθμός Τεύχους 102

ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ

Γ. ΜΟΥΣΤΑΚΗ


Είναι η μεγαλύτερη νομίζω βλασφημία, μετά από αυτήν κατά του αγίου Πνεύματος, να παριστάνουμε τον Θεό Πατέρα και Δημιουργό με μπογιές πάνω σε ξύλα, τζάμια, τοίχους και τούβλα.

Ο Θεός είναι αιώνιο αδιάστατο Πνεύμα και «τους προσκυνούντας αυτόν….» κ.λπ. κ.λπ.

Η πρώτη εντολή του Δεκαλόγου απαγορεύει την απεικόνιση του Θεού Πατέρα, ενώ τον Χριστόν δυνάμεθα να απεικονίζουμε, ως τον Λόγον «εν σαρκί εληλυθότα».

Βλάσφημοι λοιπόν όσοι απεικονίζουν τον Δημιουργό Θεό και ειδωλολατρικά τον προσκυνούν και όσοι ακόμα γίνονται ξυλολάτρες.

Η τιμή των εικόνων είναι κατά σχέσιν και όχι απόλυτη.

«Η τιμή της εικόνος εις το πρωτότυπον διαβαίνει» (Ι. Δαμασκηνός).


Δρ. Γ. Μουστάκης

Θεολόγος-Κοινωνιολόγος
Ξυπνήστε! Φωνάξτε!!!...

Συνάδελφοι Μπλόκερς

Αυτή την Κυριακή-23 του Γενάρη-γιορτάζουμε!
Γιορτάζουμε
μαζί με το Βαρτίμαιο, τον τυφλό της Ιεριχώς.
Τον τυφλό,
που φώναζε για τη θεραπεία του. Γιατί δεν άντεχε άλλο τη φυλακή του σκοταδιού, μέσα στην οποία ζούσε.
Και βέβαια
οι βολεμένοι ανοιχτομάτηδες τον επέπλητταν να σωπάσει…

Όπως συμβαίνει και σε τόσες άλλες, ανάλογες περιπτώσεις:

Όταν οι φυλακισμένοι στη Βαστίλη της αδικίας και πεινασμένοι για ψωμί, δικαιοσύνη και ελευθερία φωνάζουν και διαμαρτύρονται.
Και οι έχοντες
και κατέχοντες τον πλούτο και την εξουσία συνιστούν ψυχραιμία και ησυχία:
Για να μπορούν
να κλέβουν και να ληστεύουν αυτοί…«με την ησυχία τους»! Και ο λαός να δυστυχεί και να πεθαίνει μέσα στην παθητικότητα και την αδράνεια. Κι αυτός… «με την ησυχία του»!

Και, για να πετυχαίνουν αυτοί την-με ή χωρίς «σοσιαλισμό»- βάρβαρη ησυχία, έχουν-σαν πρώτη γραμμή επίθεσης και άμυνας απέναντι στο λαό- τα συντάγματα και τους νόμους.
Με τα οποία
και τους οποίους περιφρουρούν το καθεστώς της κλοπής και της απάτης. Και -συλλήβδην -παντός ,σε βάρος του λαού, εγκλήματος.
Και το δηλητηριώδες
αυτό δολοφονικό, για το λαό, συνοθύλευμα και παρασκεύασμα το σερβίρουν περιτυλιγμένο, με το χρυσόχαρτο της-τάχα-«Δικαιοσύνης».
Την οποία,
με πομπώδες και φανφαρόνικο ύφος, χαρακτηρίζουν αδέσμευτη και ανεξάρτητη. Τη στιγμή, που, την έχουν αλυσοδεμένη χειροπόδαρα… Κι όχι μόνο δεν θέλουν ν’ ακούν γι’ αυτήν, αλλά έχουν κηρύξει εναντίον της απροκάλυπτο και αμείλικτο διωγμό.

Ως δεύτερη γραμμή άμυνας και επίθεσης-μετά τα συντάγματα και τους νόμους και την έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτη δικαιοσύνη τους-έχουν τα σώματα ανασφάλειας και αταξίας:
Ανασφάλειας,
αφού οι ίδιοι αισθάνονται ανασφαλείς, εξαιτίας της απροκάλυπτα εχθρικής και επιθετικής εναντίον του λαού συμπεριφοράς τους. Έτσι ώστε, όσο εχθρικότερα και ληστρικότερα απέναντι στο λαό πολιτεύονται, τόσο περισσότερους ασφαλίτες να χρειάζονται, για να τους περιφρουρούν….
Και αταξίας,
επειδή κανένα καθεστώς καταπίεσης και αδικίας δεν μπορεί να σταθεί, χωρίς τη βία και τα όπλα.

Όσο όμως περισσότερο οι βολεμένοι ανοιχτομάτηδες-για να ξαναγυρίσουμε στο Βαρτίμαιο -του φώναζαν να σιωπήσει, τόσο περισσότερο εκείνος φώναζε, μέχρι, που πέτυχε τη θεραπεία του.

Κι έρχεται τώρα και φωνάζει και σε μας. Και μας λέει:
Πώς μπορείτε
να ζείτε μέσα στο σκοτάδι της αδικίας! Τόσο πολύ σας έχουν αδρανοποιήσει οι αεροψεκασμοί της Νέας Τάξης καθαρμάτων. Και οι τηλε-ψεκασμοί κάποιων εξωνημένων δημοσιογράφων!
Φωνάξτε,
για τους εαυτούς σας και τους άλλους! Για όλους όσοι ζουν στη θανατηφόρα Βαστίλη και το κρεματόριο του ντόπιου και διεθνούς κανιβαλισμού.
Φωνάξτε!
Γιατί, αν δεν φωνάξετε εσείς, θα φωνάξουν οι πέτρες.
Κι όχι μόνο θα φωνάξουν, αλλά και θα σηκωθούν απ’ τη γη και θα σας βαρέσουν στο κεφάλι…

παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com

Υ. Γ. Αγαπητοί συνάδελφοι

Δε νομίζετε ότι κάποτε θα πρέπει ν’ αφήσουμε ο καθένας τον πύργο του. Με τις δονκιχωτικές του επάλξεις και την ατελέσφορη ομφαλοσκόπηση. Και να συνασπισθούμε σε έναν κοινό αγώνα:
Με τη «Σπίθα» του Θεοδωράκη, τη «Σεισάχθεια», τη «Χριστιανική», το «Ρεσάλτο», την «Κοινωνία».
Και όποιους άλλους ο καθένας μας γνωρίζει…
Χωρίς προκαταλήψεις,
χωρίς «ναι μεν, αλλά», χωρίς «το εμόν και το σον, το ψυχρόν τούτο ρήμα», όπως θα έλεγε και ο Χρυσόστομος.

Με κοινό παρονομαστή και όραμα τον Ήλιο της Δικαιοσύνης!

Ως πότε οι «γιοί του σκότους» θα είναι σοφότεροι απ’ τους «γιούς του φωτός»!
Ως πότε,
ενώ αυτοί “τα βρίσκουν” μεταξύ τους, εμάς διαιρεμένους θα μας σύρουν, ως αιχμάλωτους και δούλους δορυάλωτους, πίσω απ’ το θριαμβευτικό άρμα των εφιαλτών του ντόπιου δικομματισμού και των κανιβάλων της διεθνούς τοκογλυφίας!…
Δεν νομίζετε πως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε;
Ο τυφλός
της Ιεριχώς σαλπίζει εκκωφαντικά εγερτήριο!
Δεν ξεχωρίζουμε
το σκοτάδι από το φως; Ή έχουμε σφαλιστά τα μάτια μας!

Με αγάπη και τιμή

παπα-Ηλίας

ω αθάνατοι Πατέρες

ΓΛΩΣΣΑΝ ΕΚΤΕΜΝΟΥΣΙΝ

ΧΕΙΡΑΣ ΕΚΚΟΠΤΟΥΣΙΝ



Το 645 ή 646 πήγε στη Ρώμη. Το 647 ο αυτοκράτορας Κώνστας εξέδωσε τον Τύπο, με τον οποίο απαγορευόταν οι συζητήσεις περί μιας ή δύο θελήσεων και ενεργειών. Η σύνοδος του Λατερανού (649), της οποίας κύριο πρόσωπο ήταν ο άγιος Μάξιμος, καταδίκασε το Μονοθελητισμό.


Συνελήφθη από τον έξαρχο της Ιταλίας Θεοδόσιο, οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τους δύο Αναστασίους, τον μαθητή του και τον αποκρισάριο του Πάπα. Είχε ήδη οδηγηθεί εκεί και ο Πάπας Μαρτίνος και είχε εξορισθεί στη Χερσώνα για δήθεν πολιτική συνωμοσία (653). Το ίδιο έγκλημα, χωρίς αποδείξεις, αποδόθηκε και στον Μάξιμο. Αφού κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να υποχωρήση τον εξορίζουν μαζί με τους άλλους δυο στην Βιζύη της Θράκης (655).


Τους ανακαλούν στην Κωνσταντινούπολη, για νέα ανάκριση και μετά την άρνησή τους να υπογράψουν τον Τύπο τους στέλνουν εξορία στα Πέρβερα (656). Μετά έξη χρόνια τους καλούν πάλι στη Κωνσταντινούπολη για μια τρίτη προσπάθεια να τους πάρουν με το μέρους τους.

Αφού και οι τρεις αρνήθηκαν να υποκύψουν, αναθεματίσθηκαν, κακοποιήθηκαν και διαπομπεύθηκαν, “γλώσσαν ένδον από του φάρυγγος και της παραψαυούσης επιγλωττίδος παρανόμως εκτέμνουσιν” και “σμίλη και σφύρα την δεξιάν των χειρών εκκόπτουσιν”. "Λέγεται δε, μετά την εκτομήν, αυθις υπό Θεού παραδόξως αποκαταστήναι την γλώτταν και τρανώς φθέγγεσθαι, μέχρις αν εν βίω υπήρχε"(ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ αγίου Νικοδήμου).


Μετά από αυτά οδηγήθηκαν και οι τρεις σε τόπους εξορίας στην Αλανία του Καυκάσου, ο καθένας χωριστά. Ο άγιος Μάξιμος κλείσθηκε μόνος στο φρούριο Σχίμαρις, όπου υπέκειψε στις ταλαιπωρίες και τα γηρατειά δύο μήνες αργότερα, τον Αύγουστο του 662. Η μνήμη του εορτάζεται στις 13 Αυγούστου και στις 21 Ιανουαρίου.


Αν και απλός μοναχός για εικοσιπέντε τουλάχιστον χρόνια ήταν ο κύριος εκφραστής της Ορθόδοξης Πίστης.

O μεγάλος αυτός άγιος της Εκκλησίας φέρει τον τίτλο του Ομολογητή γιατί όταν ομολογούσε τις δύο θελήσεις του Χριστού δεν υπήρχε κανείς επί της γής για να "εκφράσει την πίστη του όμου μετ’ αυτού" και έτσι αναγκάστηκε να ομολογήσει με τους πεθαμένους, τους νεκρούς, τους όντως ζώντες εν Χριστώ αγίους της Εκκλησίας.


Τον καιρό της αντίστασης, στη φυλακή και στην εξορία, "η τύχη της Χριστολογίας εξαρτήθηκε από την άκαμπτη σταθερότητα ενός ανθρώπου μονάχα". ((H. U. VON BALTAHASAR, op. C. σ. 32) Από την Εισαγωγή του π. Δ. Στανιλοάε στη ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ).


Ήχος δ’. Ως γενναίον εν Μάρτυσιν.

Οξυγράφου ως κάλαμος,

τεθηγμένη τω Πνεύματι,

η αγία γέγονε Πάτερ γλώσσα σου,

καλλιγραφούσα εν χάριτι,

πλαξί καρδιών ημών,

τόμον θείων αρετών,

και δογμάτων ακρίβειαν,

και την σάρκωσιν,

του εν δύω ουσίαις τοις ανθρώποις,

και μιά τη υποστάσει,

εμφανισθήναι θελήσαντος.

Από τα στιχηρά προσόμια του εσπερινού της 21ης Ιανουαρίου.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ

ΙΣΤΟΡΙΑ



Ο Κρισιμος Ιανουαριος του 1941

Ηταν ο πόλεμος του 1940, ένας πόλεμος κατά του φασισμού; Τον Αύγουστο του 1949, ως γνωστόν, τα κυβερνητικά στρατεύματα ενίκησαν στο Γράμμο τις δυνάμεις του λεγομένου δημοκρατικού στρατού. Όμως, οι νικημενοι κατόρθωσαν να αντιστρέφουν εντελώς τις συνθήκες και έτσι η Ιστορία, που σήμερα μαθαίνουμε, απηχεί κυρίως την άποψη της αριστεράς. Μέσα στα πλαίσια αυτής ακριβώς της παραποιήσεως των γεγονότων εντάσσεται και το περίφημο “δόγμα” ότι ο πόλεμος της Ελλάδος το 1940 κατά της Ιταλίας ήταν πόλεμος κατά του φασισμού. Ας δούμε όμως τι γράφει στο ένθετο της Ελευθεροτυπίας” ο δημοσιογράφος Βαρδιάμπασης την 28η Οκτωβρίου 1999: “Τι ένωνε τους Έλληνες τον ‘40, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και κομματικής τοποθέτησης; Πως ο φασίστας Μεταξάς πολεμάει τις φασιστικές δυνάμεις;”.


Αλλά και ο ίδιος ο Ιωάννης Μεταξάς στο ημερολόγιο του γράφει τα παρακάτω χαρακτηριστικά: “Η Ελλάς έγινε από τις 4 Αυγούστου κράτος αντικομμουνιστικό, κράτος αντικοινοβουλευτικό, κράτος ολοκληρωτικό, κράτος με βάση αγροτική και εργατική και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό”. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμμία αμφιβολία ότι το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ήταν ένα καθεστώς από αυτά, που οι μαρξιστές και οι συνοδοιπόροι τους ονομάζουν “φασιστικά” και το γεγονός αυτό απορρίπτει το δίχως άλλο το επιχείρημα ότι ο πόλεμος του 1940 ήταν ένας πόλεμος ιδεολογικός. Πριν φτάσουμε όμως στην 28η Οκτωβρίου του 1940 είχαν προηγηθεί πολλά. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ήταν ένα καθεστώς, που πλησίαζε ιδεολογικά τόσο στον Γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό, όσο και στον Ιταλικό φασισμό.


Υπήρχε όμως μία σημαντική διαφορά μεταξύ των καθεστώτων της Γερμανίας και της Ιταλίας και αυτού της Ελλάδος: Ο Χίτλερ και ο Μουσσολίνι είχαν καταστεί ηγέτες των χωρών τους μετά από ένα σκληρό πολιτικό αγώνα και αντιπροσώπευαν ένα μεγάλο μέρος του λαού τους. Ο Μεταξάς, αντίθετα, δεν ξεκίνησε έχοντας στο πλευρό του λαϊκό έρεισμα (λαϊκό έρεισμα που απέκτησε στην συνέχεια) και ο ισχυρός άνδρας του καθεστώτος ήταν ο αγγλόφιλος βασιλεύς Γεώργιος. Ο Ιωάννης Ο Στρατηγός Πλαστήρας αναφέρει ότι είχε κατορθωθεί να επιτύχει την μεσολάβηση της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας για να λήξει η ρήξη μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας.


Ο Μεταξάς δεν πίστευε ότι είναι δυνατόν ποτέ η Γερμανία να αποκτήσει μέσα σε λίγα χρόνια τόσο μεγάλη στρατιωτική ισχύ και για το λόγο αυτό είχε κατ’ αρχάς πιστέψει ότι τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Ελλάδος βρίσκονται στο πλευρό της Αγγλίας. Πρώτος υπουργός εσωτερικών του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ήταν ο Στρατηγός Θεόδωρος Σκυλακάκης, ένας έντιμος και γενναίος αξιωματικός από την Μάνη, ο οποίος πριν το 1936 ήτο ηγέτης ενός μικρού εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος, που είχε τον τίτλο ΈΘΝΙΚΟΝ ΚΥΡΙΑΡΧΟΝ ΚΡΑΤΟΣ”.


Ο Στρατηγός Σκυλακάκης από τις πρώτες ημέρες του καθεστώτος κατάλαβε την μοιραία σύγκρουση που ερχόταν τόσο στο εσωτερικό της Ελλάδος, όσο και στην Ευρώπη γενικότερα. Σύμφωνα με όσα είναι γνωστά είχε κάνει από νωρίς τις επιλογές του και ετοίμαζε ανατροπή του Μεταξά και αλλαγή πλεύσεως στις συμμαχίες της χώρας. Για το λόγο αυτό ο Στρατηγός Σκυλακάκης τον Δεκέμβριο του 1936 αποπέμφθηκε από την κυβέρνηση. Τρεις μήνες μάλκπα, πριν την έκρηξη του πολέμου και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1940 διετάχθη ο εκτοπισμός του, ενώ για την Ιστορία πρέπει να αναφέρουμε ότι σκοτώθηκε πολεμώντας τους κομμουνιστές, που είχαν πολιορκήσει την κατοικία του, τον Δεκέμβριο του 1944.


Επανερχόμενοι, λοιπόν, σε όσα αναφέραμε προηγουμένως το καθεστώς της 4ης Αυγούστου παρ’ όλον τον φιλο-φασιστικό χαρακτήρα του είχε αγγλόφιλη κατεύθυνση. Το 1938 μάλιστα, η Ελλάς θέλησε να ζητήσει αγγλικές εγγυήσεις βλέποντας την επερχόμενη πολεμική σύρραξη. Αυτό όμως, που δεν γνωρίζει ο λαός είναι ότι η Αγγλία αρνήθηκε να μας δώσει τις εγγυήσεις αυτές! Ο λόγος μάλιστα για τον οποίον υπήρξε αυτή η άρνηση φαντάζει εξωφρενικός: αρνήθηκε να εγγυηθεί την εδαφική μας ακεραιότητα γιατί δεν ήθελε να δυσαρέστησε ι τη ν Ιταλία! Φαίνεται πως οι άγγλοι από το 1938 ακόμη είχαν αντιληφθεί ότι η Ιταλία, την οποία ήλεγχαν ασφυκτικά μέσω της Ιντέλιτζενς Σέρβις και του παλατιού, ήταν πιο χρήσιμη σαν εχθρός, παρά σαν σύμμαχος!


Την 28η Οκτωβρίου 1940, ως^γνωστόν, η Ιταλία εκήρυξε τον πόλεμο κατά της Ελλάδος, εξυπηρετώντας απόλυτα τα αγγλικά σχέδια για δημιουργία βαλκανικού μετώπου και κατακερματισμού των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το περίφημο “ΟΧΙ” της ελληνικής ιστορίας και ο γενναίος στρατός μας έγραψε σελίδες δόξης στα αιματοβαμμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου. Αυτό όμως, που δεν γνωρίζει ο ελληνικός λαός είναι ότι ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας δεν σήμανε ταυτόχρονα την έναρξη εχθροπραξιών μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας.Μάλιστα, στην έκθεση του Γερμανού Πρέσβη στην Αθήνα πρίγκηπος Φον Έρμπαχ, έκθεση απόρρητη,γραμμένη λίγες μόνον ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου και συγκεκριμένα στις 15 Νοεμβρίου 1940, ευθέως κατηγορείται η Ιταλία ότι με την επίθεση της κατά της Ελλάδος εξυπηρετεί τα σχέδια των Άγγλων. Στην ίδια επίσης έκθεση αναγνωρίζονται και τα ιστορικά δίκαια της Ελλάδος στην Βόρειο Ήπειρο. Η Ελλάς, ως γνωστόν, απώθησε τις Ιταλικές δυνάμεις και κατόρθωσε να απελευθέρωση την ελληνική γη της Βορείου Ηπείρου.Την 6η Δεκεμβρίου απελευθερώνονται οι Αγιοι Σαράντα, ενώ σας 8 Δεκεμβρίου η Ελληνική Σημαία κυματίζει στο Αργυρόκαστρο.


Ο κρίσιμος Ιανουάριος του 1941


Δέκα Ιανουαρίου 1941, ο Ελληνικός Στρατός καταλαμβάνει την Κλεισούρα. Ο πόλεμος στην Αλβανία μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας έχει κριθεί χαι ήδη υπάρχουν οι πρώτες αναγνωριστικές κρούσεις στην ελληνική κυβέρνηση από Γερμανικής πλευράς για ανακωχή μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας και τοποθέτηση Γερμανικών δυνάμεων μεταξύ Ελληνικών και Ιταλικών στρατευμάτων και με ταυτόχρονη αναγνώριση του κυριαρχικού δικαιώματος της Ελλάδος στην Βόρειο Ήπειρο. Οι Γερμανοί επιθυμούν διακαώς μια τέτοια εξέλιξη, όχι βέβαια από φιλελληνισμό, γιατί τα αισθήματα είναι τα τελευταία που παίζουν ρόλο στις αποφάσεις των ηγετών των κρατών, αλλά γιατί θέλουν απερίσπαστοι να προχωρήσουν στην επιχείρηση “Μπαρμπαρόσα”, στην επιχείρηση, δηλαδή, κατά της Ρωσσίας, που ήδη έχει σχεδιαστεί από το γερμανικό επιτελείο. Έχει γραφεί ότι, τις ημέρες εκείνες του Ιανουαρίου του 1941, είχε επισκεφθεί την Ελλάδα ο ίδιος ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας, ναύαρχος Φον Κανάρης και ότι την γερμανική πρόταση έβλεπε με πνεύμα κατανοήσεως και ο ίδιος ο Ιωάννης Μεταξάς. Αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν αναμφισβήτητα επ’ αγαθώ των ελληνικών συμφερόντων.


Υπάρχει όμως μία άλλη μαρτυρία, που δεν είναι εύκολο να αμφισβητηθεί, η μαρτυρία του θρυλικού “Μαύρου Καβαλάρη” του μετώπου της Μικρός Ασίας, του Στρατηγού Νικολάου Πλαστήρα.Αίγους μήνες μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα και συγκεκριμένα στις 5 Απριλίου του 1945, κυκλοφορεί η εφημερίδα “ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΙΜΑ” με μία πρωτοφανή αποκάλυψη: είναι η επιστολή του Στρατηγού Νικολάου Πλαστήρα με ημερομηνία 15 Ιουλίου 1941, προς τον πρεσβευτή της Ελλάδος στο Βισύ της Γαλλίας. Στην επιστολή του αυτή ο θρυλικός Στρατηγός κατηγορεί την κυβέρνηση του αγγλόφιλου Γεωργίου για την εμπλοκή της Ελλάδος στον πόλεμο κατά της Γερμανίας το 1941. Το “ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΙΜΑ” είναι μια εφημερίδα που δεν υπήρχε πριν το πόλεμο και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη διάρκεια της κατοχής παράνομα με την βοήθεια Αγγλων πρακτόρων. Στην επιστολή του αυτή ο Πλαστήρας αναφέρει ότι είχε κατορθώσει να επιτύχει την μεσολάβηση της εθνικοσοσιαλισιικής Γερμανίας για να λήξει η ρήξη μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας.


Μετά την δημοσίευση της επιστολής αυτής ο τότε πρωθυπουργός (το 1945) Πλαστήρας αναγκάζεται σε παραίτηση. Σχετικά με την επιστολή Πλαστήρα, ο Αλέξανδρος Ζαούσης στο βιβλίο του Ή ΤΡΑΓΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ” αναφέρει: “Κρινόμενη με το σημερινό πρίσμα η επιστολή Πλαστήρα δεν περιείχε τίποτε το “προδοτικό”. Απλώς βρισκόταν, όπως λέχθηκε, σε αντίθεση με το πνεύμα τον 1940-1941″.Υπήρξε, λοιπόν, πέραν πάσης αμφισβητήσεως γερμανική πρόταση για ανακωχή μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας. Η ιστορία βέβαια, δεν γράφεται με υποθέσεις, αλλά είναι προφανές ότι η μη εμπλοκή της χώρας μας το 1941 σε πόλεμο με την Γερμανία είναι βέβαιον πως θα σήμαινε για την Ελλάδα την αποφυγή της κατοχής της χώρας και ακόμη περισσότερο της αδελφοκτόνου σφαγής των ετών 1944-1949.


Ποιοί ήσαν αυτοί όμως, οι οποίοι είχαν κάθε λόγο να μην θέλουν την αποδοχή εκ μέρους της Ελλάδος της γερμανικής προτάσεως ανακωχής; Δεν χρειάζεται ούτε ευφυΐα ούτε φιλοσοφία για να το αντιληφθεί κανείς. Ήσαν οι Άγγλοι, οι οποίοι έβλεπαν τα σχέδια τους στα βαλκάνια να αποτυγχάνουν. Σε έκθεση του Foreign Office, έκθεση των αρχών του Ιανουαρίου του 1941, αναφέρονται τα παρακάτω χαρακτηριστικά:”Μπορεί να αποδειχθεί δύσκολο να κάνουμε τους Έλληνες να κηρύξουν τον πόλεμο στην Γερμανία εάν η Γερμανία πρώτα δεν προχωρήσει σε κάποια επιθετική ενέργεια. Φαίνεται, επομένως, ότι στόχος μας πρέπει να είναι να κάνουμε τους Γερμανούς να προβούν σε μια τέτοια ενέργεια. Αυτό θα είναι πιθανότερο εάν εδραιωθούμε γερά στην Ελλάδα. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να προχωρήσουμε το ζήτημα των αεροδρομίων το συντομότερο δυνατόν”.Στις 13 Ιανουαρίου του 1941 φθάνει στην Ελλάδα ο Άγγλος στρατηγός Ουέηβελ. Αμέσως μετά την άφιξη του προτείνει την αποστολή στο μέτωπο της Βορείου Ηπείρου ενός αγγλικού συντάγματος αντιαεροπορικών και αντιαρματικών όπλων.


Ο Ιωάννης Μεταξάς αρνείται την προσφορά χωρίς εξηγήσεις, ενώ ο στρατηγός Παπάγος (που δεν ακολούθησε τον Γεώργιο στην Μέση Ανατολή…) ζητεί την αποστολή τουλάχιστον εννέα μεραρχιών με ισχυρή αεροπορική κάλυψη. Ο Ουέηβελ ανταπαντά ότι μπορεί να διαθέσει… δύο μόνο μεραρχίες!Ο Μεταξάς του λέγει ότι το μόνο που μπορεί να επιτύχει με τις δύο αγγλικές μεραρχίες είναι να επισπεύσει την γερμανική επίθεση. Η διπλωματική πίεση από το Λονδίνο είναι αφόρητη. Κάτω από την πίεση αυτή, πίεση που έχει την συμπαράσταση του περιβάλλοντος του Γεωργίου, ο Μεταξάς αναγκάζεται να δηλώσει επίσημα στις 18 Ιανουαρίου 1941, ότι θα δεχθεί την αποβίβαση αγγλικών στρατευμάτων, μόνον όταν οι Γερμανοί διαβούν τον Δούναβη και εισέλθουν στην Βουλγαρία. Αυτή ήταν και η τελευταία πολιτική πράξη του πρωθυπουργού της νίκης Ιωάννου Μεταξά.Στις 5 Σεπτεμβρίου 1941 ο Στρατάρχης των βρεταννικών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής σερ Άρτσιμπαλ Ουέηβελ υποβάλει την επίσημη έκθεση του στον Τσώρτσιλ.


Στην έκθεση του αυτή, που είδε το φως της δημοσιότητος τον Ιούλιο του 1946, ο Άγγλος στρατηγός αναφέρει την αρνητική στάση της κυβερνήσεως Μεταξά και του Στρατηγού Παπάγου. Μάλιστα, λέγει ότι με απόφαση της κυβερνήσεως Μεταξά απαγορεύτηκε να δοθεί δημοσιότητα στην επίσκεψη του στην Αθήνα, καθώς και ότι υπήρξε άρνηση στην διατυπωθείσα επιθυμία του να επισκεφθεί το μέτωπο.Έτσι, φθάσαμε στις 29 Ιανουαρίου 1941 και στον πολύ περίεργο θάνατο του πρωθυπουργού της χώρας Ιωάννου Μεταξά, έναν θάνατο για τον οποίον πολλοί λίγοι έχουν μιλήσει και κανείς δεν θέλησε να πει όλη την αλήθεια, ακόμη και από τα πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος. Ο λόγος προφανής: Το δίκαιον των νικητών γνώριζε να ανταμοίβει αυτούς που σιωπούσαν και γνώριζε να τιμωρεί αυτούς που μιλούσαν.


Αντί επιλόγου


Τρεις μόλις μήνες μετά τον θάνατο του Μεταξά και αφού στις 6 Απριλίου 1941 η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα ο ελληνικός στρατός αναγκάζεται να συνθηκολογήσει. Στις 20 Απριλίου 1941 ο Στατηγός Τσολάκογλου υπογράφει με τον Γερμανό Στρατηγό των Ες-Ες Ζέπ Ντήτριχτο σύμφωνο της συνθηκολογήσεως. Στο πρώτο σύμφωνο της συνθηκολογήσεως, που υπεγράφη, όπως αναφέρει στο βιβλίο του ΈΙΣΒΟΑΗ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ” ο κ. Δημοσθένης Κούκουνας, προβλέπετο να τοποθετηθούν μεταξύ των Ελληνικών και Ιταλικών δυνάμεων Γερμανικά στρατεύματα και η Ελλάδα να παραμείνει ελεύθερη. Το σύμφωνο αυτό κατόρθωσαν να μην τηρηθεί οι Ιταλοί με την αιτιολογία ότι ήτο συμφωνία μεταξύ δύο Στρατηγών και ότι ο Τσολάκογλου δεν αντιπροσώπευε παρά μόνον τις ένοπλες δυνάμεις. Όμως, πριν πάει να υπογράψει το σύμφωνο αυτό ο Στρατηγός Τσολάκογλου είχε δεχθεί την συμβουλή του τότε Μητροπολίτου Ιωαννίνων και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Σπυρίδωνος Βλάχου, να υπογράψει την συνθηκολόγηση σαν εκπρόσωπος επαναστατικής κυβερνήσεως των Ελλήνων, συμβουλή που δεν ακολούθησε.


Το 1945 οι ήρωες της Αλβανίας Τσολάκογλου, Κατσιμήτρος και Μπάκος κατεδικάστηκαν ως …δοσίλογοι, ενώ αντίθετα, κατά τραγικήν ειρωνεία της Ιστορίας, εδοξάσθησαν σαν… ελευθερωτές(!!!) οι κομμουνιστές, που είχαν την περίοδο, που ο ελληνικός στρατός έγραφε χρυσές σελίδες δόξης παίξει έναν αναμφισβήτητα εθνικά ύποπτο ρόλο.Τον Μάιο του 1941, ως γνωστόν, ο βασιλεύς Γεώργιος κατέφυγε στη Μέση Ανατολή. Εκεί κατέφυγε κι ο υπουργός ασφαλείας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, τον οποίο φρόντισαν στην συνέχεια οι Άγγλοι να εξορίσουν στην Αργεντινή, απ’ όπου επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ‘40.Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης μετά τον πόλεμο ήταν για ένα διάστημα βουλευτής του κόμματος της ΕΡΕ και είναι γνωστό ότι ουδείς τολμούσε να του αντιμιλήσει στη Βουλή για τον απλούστατο λόγο ότι κατείχε τα ένοχα μυστικά όλων! Το 1968, ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης πέθανε. Το αρχείο του όμως,που απ9 ότι λέγεται ήταν αρκετά …πλούσιο, δεν βρέθηκε ποτέ!

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου