και ο ασκητής
Ρωτάει, αγωνιάει, χάνει το δρόμο του, απελπίζεται μονάχα ο άπιστος.
Ύστερα από λίγες μέρες, στο Άγιον Όρος, ένας ασκητής μεσοπάλαβος, έξαλλος, σκαρφαλωμένος σε μια σπηλιά απάνω από τη θάλασσα, μου ‘πε ένα λόγο και με αποστόμωσε.
-Έχασες το μυαλό σου, δυστυχισμένε, του ‘πα για να τον πειράξω.
Κι αυτός γέλασε:
-Έδωκα το μυαλό μου, είπε, και πήρα το Θεό· πάει να πει: έδωκα μια κάλπικη πεντάρα κι αγόρασα τον Παράδεισο.
Τι λες, τέκνον μου, ψώνισα καβαλάρης;
Σώπασε μια στιγμή, και σε λίγο:
-Να σου πω και τούτο, για να ξέρεις, είπε.
Μια φορά ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς, όμορφος, φαγάς, γλεντζές, με 365 γυναίκες στο χαρέμι του.
Κάποτε πήγε σ’ ένα μοναστήρι, είδε έναν ασκητή:
«Πόσο μεγάλη η θυσία που κάνεις!» του ‘πε και τον κοίταξε με συμπόνια.
«Εσένα η θυσία είναι πιο μεγάλη, βασιλιά μου», του αποκρίθηκε ο ασκητής.
«Πώς αυτό;
- Γιατί εγώ απαρνιέμαι τον εφήμερο κόσμο, ενώ εσύ τον αιώνιο.»
Νίκου Καζαντζάκη (2009), Αναφορά στον Γκρέκο, εκδ. Καζαντζάκη, σ. 199
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Ποτέ δεν αρνήθηκε κανείς ότι ο Διάβολος δεν πιστεύει στο Θεό. Ο σατανοκίνητος άνθρωπος έχει την τέχνη να ανακατεύει μέσα από την άρνηση και ότι πράγματικά αξίζει στο θείο. Τούτο όμως το αναιρεί και το ανατρέπει με τη μαστοριά που μόνο αυτός γνωρίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρακτηριστικό παράδειγμα οι αιρέσεις του παπισμού και του προτεσταντισμού. Για το Θεό μιλούν, αλλά το Θεό βλασφημούν με τις κακοδοξίες τους.
Δεν σημαίνει, λοιπόν, με αυτό που έγραψε ο Καζαντζάκης, ότι υμνεί το Θεό. Το συνολικό του έργο είναι μια μεγάλη και πλήρης βλασφημία. Τέτοιες παγίδες τις ξέρουμε και τις αποφεύγουμε. Πρόβλημα έχουν οι ασθενείς στην πίστη. Οι αποφατικοί να πάνε αλλού να γυρευτούν. Δεν μας κάνουν.
"Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών....." εύχεται ο ιερέας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν εύχεται: "Χριστιανός ο βίος της ζωής ημών", αλλά τα τέλη, το τέλος, η τελευτή, όπου εκεί είναι ισχυρότερη από ποτέ η μετάνοια, όπως στο ληστή.
Αν λοιπόν μέχρι την τελευτή σου, ο βίος σου ήταν βίος ληστή, πόρνου και αντίχριστου και στο τέλος της ζωής σου αφήσεις παρακαταθήκη: "Ο Χριστός είναι η μεγάλη απόκριση στις απορίες. Όλα ξηγούνται φωτίζονται, μπαίνουν σε τάξη, κι η ψυχή ησυχάζει. Ρωτάει, αγωνιάει, χάνει το δρόμο του, απελπίζεται μονάχα ο άπιστος", τότε λίγο διαφέρεις από το ληστή, που παραδέχεται Χριστόν, τον Υιόν του Θεού.
Μήπως δεν είναι αλήθεια, ότι ο Χριστός είναι η μεγάλη απόκριση στις απορίες και μόνο ο άπιστος
απελπίζεται και αγωνιά;
Μεγάλες αλήθειες, από ένα νομιζόμενο αντίχριστο, στο κύκνειο άσμα της ζωής και του συγγραφικού του έργου, την "Αναφορά στον Γκρέκο".
Σημασία λοιπόν δεν έχει ο όλος βίος, αλλά το τέλος. Και εάν το τέλος δείχνει Χριστό, τότε "μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου".
ΙΚ
Βρε αληταρά ΙΚ γιατί ψεύδεσαι;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠότε ο αντίχριστος Καζαντζακης αποκήρυξε τις βλασφημίες και τα αισχρότατα έργα του;;;;
ΠΟΤΕ !
Μέχρι τέλους έμεινε ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ.
Και γύριζε την πλάτη στην Θ.Κοινωνία όπως το μαρτυρούν οι αυτόπτες μάρτυρες!
ΝΤΡΟΠΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΑΦΗΜΙΖΟΥΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ!!!!
ΚΑΝΤΙΩΤΙΚΟΣ
ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΗΜΩΝ
ΑπάντησηΔιαγραφή---------------------------
Κύριε ΙΚ, Κάτι νομίζω ξεχάσατε:
Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών.
Λέτε : Δεν εύχεται (ο ιερέας) "Χριστιανός ο βίος της ζωής ημών", αλλά τα τέλη, το τέλος, η τελευτή, όπου εκεί είναι ισχυρότερη από ποτέ η μετάνοια, όπως στο ληστή.
Τα τέλη μπορεί να είναι και τα "διόδια" που θα πληρώσουμε για το δρόμο της ζωής που διαβήκαμε ή ακόμη και ο φόρος, που θα καταβάλουμε για τη ζωή που κάναμε. Και αυτά τα "τέλη", αυτός ο φόρος διέλευσης ζωής, πρέπει να είναι χριστιανικός. Πρέπει να είναι όντως αληθής και ελεύθερος και όχι λάθρα αληθεύων και ψεύτικα ελεύθερος. Φυσικά, αν δεν θέλουμε να "τις φάμε" και να αισχυνθούμε για τη λαθραία ζωή που ζήσαμε.
Ο ληστής δεν είπε μόνο το "Μνήσθητί μου Κύριε".
Ο έτερος επετίμα αυτώ (σ.σ. τον άλλο ληστή) λέγων, ουδέ φοβή συ τον Θεόν, ότι εν τω αυτώ κρίματι ει; και ημείς με δικαίως, άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν. ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε. και έλεγε τω Ιησού, μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.
Ο Καζαντζάκης έγραψε τα "τέλη" της ζωής του με το "δεν ελπίζω, δεν φοβούμαι, είμαι λεύτερος", συνοψίζοντας όσα εκ των "«πολλών δ' ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω».
Άφησε πίσω του το "άξια ων επράξαμεν", για να απολαμβάνομεν τα δεινά αυτής της ζωής. Αλλά και της υστερινής, όταν παράδειγμα έχουμε το "δεν ελπίζω, δεν φοβούμαι, είμαι λεύτερος".
Τούτο το επιτύμβιο ζήτησε ο άπιστος (: δεν ελπίζω) και ανδρείος Καζαντζάκης. Ελευθερώθηκε(;) μετά θάνατον, όχι όμως και όσο ζούσε.
Η πραγματική ελευθερία είναι η εν Χριστώ ελευθερία και μόνο όποιος ζει εν Χριστώ, είναι τη αληθεία ελεύθερος. Διότι ελπίζει, επειδή φοβείται τον άγιο Θεό.
"Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις" και "αρχή σοφίας φόβος Κυρίου". Αυτά είνα τα "χριστιανά τέλη"
Στα αγράμματα τσογλάνια δεν απαντάμε, έστω και εάν είναι Καντιωτικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓ. Μουστάκης
"Εσύ που (ασφαλώς) νηστεύεις (Καντιωτικέ) από τις τροφές, γιατί με υβρεολογίες (αληταράς, κάθαρμα) κατατρώγεις τον αδελφό σου; Διότι είναι προτιμότερο να γεμίζεις την κοιλιά σου με τις τροφές, παρά να μολύνεσαι με τις υβρεολογίες. Αν λοιπόν απέχεις από τις τροφές και μολύνεσαι με τις κακολογίες μοιάζεις με εκείνον που προσεύχεται λίγο και βλασφημεί πολύ"
ΑπάντησηΔιαγραφή(αγίου Ισιδώρου Πηλουσιώτη, Επιστολές, ΕΠΕ Α΄, 446).
ΙΚ