Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Η ΑΛΗΘΙΝΗ

ΙΣΤΟΡΙΑ



Ο Κρισιμος Ιανουαριος του 1941

Ηταν ο πόλεμος του 1940, ένας πόλεμος κατά του φασισμού; Τον Αύγουστο του 1949, ως γνωστόν, τα κυβερνητικά στρατεύματα ενίκησαν στο Γράμμο τις δυνάμεις του λεγομένου δημοκρατικού στρατού. Όμως, οι νικημενοι κατόρθωσαν να αντιστρέφουν εντελώς τις συνθήκες και έτσι η Ιστορία, που σήμερα μαθαίνουμε, απηχεί κυρίως την άποψη της αριστεράς. Μέσα στα πλαίσια αυτής ακριβώς της παραποιήσεως των γεγονότων εντάσσεται και το περίφημο “δόγμα” ότι ο πόλεμος της Ελλάδος το 1940 κατά της Ιταλίας ήταν πόλεμος κατά του φασισμού. Ας δούμε όμως τι γράφει στο ένθετο της Ελευθεροτυπίας” ο δημοσιογράφος Βαρδιάμπασης την 28η Οκτωβρίου 1999: “Τι ένωνε τους Έλληνες τον ‘40, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και κομματικής τοποθέτησης; Πως ο φασίστας Μεταξάς πολεμάει τις φασιστικές δυνάμεις;”.


Αλλά και ο ίδιος ο Ιωάννης Μεταξάς στο ημερολόγιο του γράφει τα παρακάτω χαρακτηριστικά: “Η Ελλάς έγινε από τις 4 Αυγούστου κράτος αντικομμουνιστικό, κράτος αντικοινοβουλευτικό, κράτος ολοκληρωτικό, κράτος με βάση αγροτική και εργατική και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό”. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμμία αμφιβολία ότι το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ήταν ένα καθεστώς από αυτά, που οι μαρξιστές και οι συνοδοιπόροι τους ονομάζουν “φασιστικά” και το γεγονός αυτό απορρίπτει το δίχως άλλο το επιχείρημα ότι ο πόλεμος του 1940 ήταν ένας πόλεμος ιδεολογικός. Πριν φτάσουμε όμως στην 28η Οκτωβρίου του 1940 είχαν προηγηθεί πολλά. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ήταν ένα καθεστώς, που πλησίαζε ιδεολογικά τόσο στον Γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό, όσο και στον Ιταλικό φασισμό.


Υπήρχε όμως μία σημαντική διαφορά μεταξύ των καθεστώτων της Γερμανίας και της Ιταλίας και αυτού της Ελλάδος: Ο Χίτλερ και ο Μουσσολίνι είχαν καταστεί ηγέτες των χωρών τους μετά από ένα σκληρό πολιτικό αγώνα και αντιπροσώπευαν ένα μεγάλο μέρος του λαού τους. Ο Μεταξάς, αντίθετα, δεν ξεκίνησε έχοντας στο πλευρό του λαϊκό έρεισμα (λαϊκό έρεισμα που απέκτησε στην συνέχεια) και ο ισχυρός άνδρας του καθεστώτος ήταν ο αγγλόφιλος βασιλεύς Γεώργιος. Ο Ιωάννης Ο Στρατηγός Πλαστήρας αναφέρει ότι είχε κατορθωθεί να επιτύχει την μεσολάβηση της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας για να λήξει η ρήξη μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας.


Ο Μεταξάς δεν πίστευε ότι είναι δυνατόν ποτέ η Γερμανία να αποκτήσει μέσα σε λίγα χρόνια τόσο μεγάλη στρατιωτική ισχύ και για το λόγο αυτό είχε κατ’ αρχάς πιστέψει ότι τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Ελλάδος βρίσκονται στο πλευρό της Αγγλίας. Πρώτος υπουργός εσωτερικών του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ήταν ο Στρατηγός Θεόδωρος Σκυλακάκης, ένας έντιμος και γενναίος αξιωματικός από την Μάνη, ο οποίος πριν το 1936 ήτο ηγέτης ενός μικρού εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος, που είχε τον τίτλο ΈΘΝΙΚΟΝ ΚΥΡΙΑΡΧΟΝ ΚΡΑΤΟΣ”.


Ο Στρατηγός Σκυλακάκης από τις πρώτες ημέρες του καθεστώτος κατάλαβε την μοιραία σύγκρουση που ερχόταν τόσο στο εσωτερικό της Ελλάδος, όσο και στην Ευρώπη γενικότερα. Σύμφωνα με όσα είναι γνωστά είχε κάνει από νωρίς τις επιλογές του και ετοίμαζε ανατροπή του Μεταξά και αλλαγή πλεύσεως στις συμμαχίες της χώρας. Για το λόγο αυτό ο Στρατηγός Σκυλακάκης τον Δεκέμβριο του 1936 αποπέμφθηκε από την κυβέρνηση. Τρεις μήνες μάλκπα, πριν την έκρηξη του πολέμου και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1940 διετάχθη ο εκτοπισμός του, ενώ για την Ιστορία πρέπει να αναφέρουμε ότι σκοτώθηκε πολεμώντας τους κομμουνιστές, που είχαν πολιορκήσει την κατοικία του, τον Δεκέμβριο του 1944.


Επανερχόμενοι, λοιπόν, σε όσα αναφέραμε προηγουμένως το καθεστώς της 4ης Αυγούστου παρ’ όλον τον φιλο-φασιστικό χαρακτήρα του είχε αγγλόφιλη κατεύθυνση. Το 1938 μάλιστα, η Ελλάς θέλησε να ζητήσει αγγλικές εγγυήσεις βλέποντας την επερχόμενη πολεμική σύρραξη. Αυτό όμως, που δεν γνωρίζει ο λαός είναι ότι η Αγγλία αρνήθηκε να μας δώσει τις εγγυήσεις αυτές! Ο λόγος μάλιστα για τον οποίον υπήρξε αυτή η άρνηση φαντάζει εξωφρενικός: αρνήθηκε να εγγυηθεί την εδαφική μας ακεραιότητα γιατί δεν ήθελε να δυσαρέστησε ι τη ν Ιταλία! Φαίνεται πως οι άγγλοι από το 1938 ακόμη είχαν αντιληφθεί ότι η Ιταλία, την οποία ήλεγχαν ασφυκτικά μέσω της Ιντέλιτζενς Σέρβις και του παλατιού, ήταν πιο χρήσιμη σαν εχθρός, παρά σαν σύμμαχος!


Την 28η Οκτωβρίου 1940, ως^γνωστόν, η Ιταλία εκήρυξε τον πόλεμο κατά της Ελλάδος, εξυπηρετώντας απόλυτα τα αγγλικά σχέδια για δημιουργία βαλκανικού μετώπου και κατακερματισμού των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το περίφημο “ΟΧΙ” της ελληνικής ιστορίας και ο γενναίος στρατός μας έγραψε σελίδες δόξης στα αιματοβαμμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου. Αυτό όμως, που δεν γνωρίζει ο ελληνικός λαός είναι ότι ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας δεν σήμανε ταυτόχρονα την έναρξη εχθροπραξιών μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας.Μάλιστα, στην έκθεση του Γερμανού Πρέσβη στην Αθήνα πρίγκηπος Φον Έρμπαχ, έκθεση απόρρητη,γραμμένη λίγες μόνον ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου και συγκεκριμένα στις 15 Νοεμβρίου 1940, ευθέως κατηγορείται η Ιταλία ότι με την επίθεση της κατά της Ελλάδος εξυπηρετεί τα σχέδια των Άγγλων. Στην ίδια επίσης έκθεση αναγνωρίζονται και τα ιστορικά δίκαια της Ελλάδος στην Βόρειο Ήπειρο. Η Ελλάς, ως γνωστόν, απώθησε τις Ιταλικές δυνάμεις και κατόρθωσε να απελευθέρωση την ελληνική γη της Βορείου Ηπείρου.Την 6η Δεκεμβρίου απελευθερώνονται οι Αγιοι Σαράντα, ενώ σας 8 Δεκεμβρίου η Ελληνική Σημαία κυματίζει στο Αργυρόκαστρο.


Ο κρίσιμος Ιανουάριος του 1941


Δέκα Ιανουαρίου 1941, ο Ελληνικός Στρατός καταλαμβάνει την Κλεισούρα. Ο πόλεμος στην Αλβανία μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας έχει κριθεί χαι ήδη υπάρχουν οι πρώτες αναγνωριστικές κρούσεις στην ελληνική κυβέρνηση από Γερμανικής πλευράς για ανακωχή μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας και τοποθέτηση Γερμανικών δυνάμεων μεταξύ Ελληνικών και Ιταλικών στρατευμάτων και με ταυτόχρονη αναγνώριση του κυριαρχικού δικαιώματος της Ελλάδος στην Βόρειο Ήπειρο. Οι Γερμανοί επιθυμούν διακαώς μια τέτοια εξέλιξη, όχι βέβαια από φιλελληνισμό, γιατί τα αισθήματα είναι τα τελευταία που παίζουν ρόλο στις αποφάσεις των ηγετών των κρατών, αλλά γιατί θέλουν απερίσπαστοι να προχωρήσουν στην επιχείρηση “Μπαρμπαρόσα”, στην επιχείρηση, δηλαδή, κατά της Ρωσσίας, που ήδη έχει σχεδιαστεί από το γερμανικό επιτελείο. Έχει γραφεί ότι, τις ημέρες εκείνες του Ιανουαρίου του 1941, είχε επισκεφθεί την Ελλάδα ο ίδιος ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας, ναύαρχος Φον Κανάρης και ότι την γερμανική πρόταση έβλεπε με πνεύμα κατανοήσεως και ο ίδιος ο Ιωάννης Μεταξάς. Αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν αναμφισβήτητα επ’ αγαθώ των ελληνικών συμφερόντων.


Υπάρχει όμως μία άλλη μαρτυρία, που δεν είναι εύκολο να αμφισβητηθεί, η μαρτυρία του θρυλικού “Μαύρου Καβαλάρη” του μετώπου της Μικρός Ασίας, του Στρατηγού Νικολάου Πλαστήρα.Αίγους μήνες μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα και συγκεκριμένα στις 5 Απριλίου του 1945, κυκλοφορεί η εφημερίδα “ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΙΜΑ” με μία πρωτοφανή αποκάλυψη: είναι η επιστολή του Στρατηγού Νικολάου Πλαστήρα με ημερομηνία 15 Ιουλίου 1941, προς τον πρεσβευτή της Ελλάδος στο Βισύ της Γαλλίας. Στην επιστολή του αυτή ο θρυλικός Στρατηγός κατηγορεί την κυβέρνηση του αγγλόφιλου Γεωργίου για την εμπλοκή της Ελλάδος στον πόλεμο κατά της Γερμανίας το 1941. Το “ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΙΜΑ” είναι μια εφημερίδα που δεν υπήρχε πριν το πόλεμο και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη διάρκεια της κατοχής παράνομα με την βοήθεια Αγγλων πρακτόρων. Στην επιστολή του αυτή ο Πλαστήρας αναφέρει ότι είχε κατορθώσει να επιτύχει την μεσολάβηση της εθνικοσοσιαλισιικής Γερμανίας για να λήξει η ρήξη μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας.


Μετά την δημοσίευση της επιστολής αυτής ο τότε πρωθυπουργός (το 1945) Πλαστήρας αναγκάζεται σε παραίτηση. Σχετικά με την επιστολή Πλαστήρα, ο Αλέξανδρος Ζαούσης στο βιβλίο του Ή ΤΡΑΓΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ” αναφέρει: “Κρινόμενη με το σημερινό πρίσμα η επιστολή Πλαστήρα δεν περιείχε τίποτε το “προδοτικό”. Απλώς βρισκόταν, όπως λέχθηκε, σε αντίθεση με το πνεύμα τον 1940-1941″.Υπήρξε, λοιπόν, πέραν πάσης αμφισβητήσεως γερμανική πρόταση για ανακωχή μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας. Η ιστορία βέβαια, δεν γράφεται με υποθέσεις, αλλά είναι προφανές ότι η μη εμπλοκή της χώρας μας το 1941 σε πόλεμο με την Γερμανία είναι βέβαιον πως θα σήμαινε για την Ελλάδα την αποφυγή της κατοχής της χώρας και ακόμη περισσότερο της αδελφοκτόνου σφαγής των ετών 1944-1949.


Ποιοί ήσαν αυτοί όμως, οι οποίοι είχαν κάθε λόγο να μην θέλουν την αποδοχή εκ μέρους της Ελλάδος της γερμανικής προτάσεως ανακωχής; Δεν χρειάζεται ούτε ευφυΐα ούτε φιλοσοφία για να το αντιληφθεί κανείς. Ήσαν οι Άγγλοι, οι οποίοι έβλεπαν τα σχέδια τους στα βαλκάνια να αποτυγχάνουν. Σε έκθεση του Foreign Office, έκθεση των αρχών του Ιανουαρίου του 1941, αναφέρονται τα παρακάτω χαρακτηριστικά:”Μπορεί να αποδειχθεί δύσκολο να κάνουμε τους Έλληνες να κηρύξουν τον πόλεμο στην Γερμανία εάν η Γερμανία πρώτα δεν προχωρήσει σε κάποια επιθετική ενέργεια. Φαίνεται, επομένως, ότι στόχος μας πρέπει να είναι να κάνουμε τους Γερμανούς να προβούν σε μια τέτοια ενέργεια. Αυτό θα είναι πιθανότερο εάν εδραιωθούμε γερά στην Ελλάδα. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να προχωρήσουμε το ζήτημα των αεροδρομίων το συντομότερο δυνατόν”.Στις 13 Ιανουαρίου του 1941 φθάνει στην Ελλάδα ο Άγγλος στρατηγός Ουέηβελ. Αμέσως μετά την άφιξη του προτείνει την αποστολή στο μέτωπο της Βορείου Ηπείρου ενός αγγλικού συντάγματος αντιαεροπορικών και αντιαρματικών όπλων.


Ο Ιωάννης Μεταξάς αρνείται την προσφορά χωρίς εξηγήσεις, ενώ ο στρατηγός Παπάγος (που δεν ακολούθησε τον Γεώργιο στην Μέση Ανατολή…) ζητεί την αποστολή τουλάχιστον εννέα μεραρχιών με ισχυρή αεροπορική κάλυψη. Ο Ουέηβελ ανταπαντά ότι μπορεί να διαθέσει… δύο μόνο μεραρχίες!Ο Μεταξάς του λέγει ότι το μόνο που μπορεί να επιτύχει με τις δύο αγγλικές μεραρχίες είναι να επισπεύσει την γερμανική επίθεση. Η διπλωματική πίεση από το Λονδίνο είναι αφόρητη. Κάτω από την πίεση αυτή, πίεση που έχει την συμπαράσταση του περιβάλλοντος του Γεωργίου, ο Μεταξάς αναγκάζεται να δηλώσει επίσημα στις 18 Ιανουαρίου 1941, ότι θα δεχθεί την αποβίβαση αγγλικών στρατευμάτων, μόνον όταν οι Γερμανοί διαβούν τον Δούναβη και εισέλθουν στην Βουλγαρία. Αυτή ήταν και η τελευταία πολιτική πράξη του πρωθυπουργού της νίκης Ιωάννου Μεταξά.Στις 5 Σεπτεμβρίου 1941 ο Στρατάρχης των βρεταννικών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής σερ Άρτσιμπαλ Ουέηβελ υποβάλει την επίσημη έκθεση του στον Τσώρτσιλ.


Στην έκθεση του αυτή, που είδε το φως της δημοσιότητος τον Ιούλιο του 1946, ο Άγγλος στρατηγός αναφέρει την αρνητική στάση της κυβερνήσεως Μεταξά και του Στρατηγού Παπάγου. Μάλιστα, λέγει ότι με απόφαση της κυβερνήσεως Μεταξά απαγορεύτηκε να δοθεί δημοσιότητα στην επίσκεψη του στην Αθήνα, καθώς και ότι υπήρξε άρνηση στην διατυπωθείσα επιθυμία του να επισκεφθεί το μέτωπο.Έτσι, φθάσαμε στις 29 Ιανουαρίου 1941 και στον πολύ περίεργο θάνατο του πρωθυπουργού της χώρας Ιωάννου Μεταξά, έναν θάνατο για τον οποίον πολλοί λίγοι έχουν μιλήσει και κανείς δεν θέλησε να πει όλη την αλήθεια, ακόμη και από τα πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος. Ο λόγος προφανής: Το δίκαιον των νικητών γνώριζε να ανταμοίβει αυτούς που σιωπούσαν και γνώριζε να τιμωρεί αυτούς που μιλούσαν.


Αντί επιλόγου


Τρεις μόλις μήνες μετά τον θάνατο του Μεταξά και αφού στις 6 Απριλίου 1941 η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα ο ελληνικός στρατός αναγκάζεται να συνθηκολογήσει. Στις 20 Απριλίου 1941 ο Στατηγός Τσολάκογλου υπογράφει με τον Γερμανό Στρατηγό των Ες-Ες Ζέπ Ντήτριχτο σύμφωνο της συνθηκολογήσεως. Στο πρώτο σύμφωνο της συνθηκολογήσεως, που υπεγράφη, όπως αναφέρει στο βιβλίο του ΈΙΣΒΟΑΗ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ” ο κ. Δημοσθένης Κούκουνας, προβλέπετο να τοποθετηθούν μεταξύ των Ελληνικών και Ιταλικών δυνάμεων Γερμανικά στρατεύματα και η Ελλάδα να παραμείνει ελεύθερη. Το σύμφωνο αυτό κατόρθωσαν να μην τηρηθεί οι Ιταλοί με την αιτιολογία ότι ήτο συμφωνία μεταξύ δύο Στρατηγών και ότι ο Τσολάκογλου δεν αντιπροσώπευε παρά μόνον τις ένοπλες δυνάμεις. Όμως, πριν πάει να υπογράψει το σύμφωνο αυτό ο Στρατηγός Τσολάκογλου είχε δεχθεί την συμβουλή του τότε Μητροπολίτου Ιωαννίνων και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Σπυρίδωνος Βλάχου, να υπογράψει την συνθηκολόγηση σαν εκπρόσωπος επαναστατικής κυβερνήσεως των Ελλήνων, συμβουλή που δεν ακολούθησε.


Το 1945 οι ήρωες της Αλβανίας Τσολάκογλου, Κατσιμήτρος και Μπάκος κατεδικάστηκαν ως …δοσίλογοι, ενώ αντίθετα, κατά τραγικήν ειρωνεία της Ιστορίας, εδοξάσθησαν σαν… ελευθερωτές(!!!) οι κομμουνιστές, που είχαν την περίοδο, που ο ελληνικός στρατός έγραφε χρυσές σελίδες δόξης παίξει έναν αναμφισβήτητα εθνικά ύποπτο ρόλο.Τον Μάιο του 1941, ως γνωστόν, ο βασιλεύς Γεώργιος κατέφυγε στη Μέση Ανατολή. Εκεί κατέφυγε κι ο υπουργός ασφαλείας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, τον οποίο φρόντισαν στην συνέχεια οι Άγγλοι να εξορίσουν στην Αργεντινή, απ’ όπου επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ‘40.Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης μετά τον πόλεμο ήταν για ένα διάστημα βουλευτής του κόμματος της ΕΡΕ και είναι γνωστό ότι ουδείς τολμούσε να του αντιμιλήσει στη Βουλή για τον απλούστατο λόγο ότι κατείχε τα ένοχα μυστικά όλων! Το 1968, ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης πέθανε. Το αρχείο του όμως,που απ9 ότι λέγεται ήταν αρκετά …πλούσιο, δεν βρέθηκε ποτέ!

1 σχόλιο:

  1. Πολύ καλό και διαφωτιστικό κείμενο! Όσο και να κατηγορείται ο Μεταξάς για τον ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΟ ρόλο
    και συμπεριφοράτου στη μικρασιατική καταστροφή,
    δε μπορεί κανείς να μην του αναγνωρίσει τόσο τα
    κυβερνητικά επιτεύγματά όσο επίσης και για το ΟΧΙ του! Από κει και πέρα ΔΥΣΤΥΧΩΣ ακόμη δεν ξέ-
    ρουμε ούτε το γενικότερο ρόλο του ούτε την μετά τη νίκη 40-41 πολιτική του!Πάντως λέγεται ότι ΔΕΝ επιθυμούσε τη σύγκρουση της Ελλάδας με την Γερμανία και ΑΥΤΟ ίσως τον έφαγε!Κατά τα άλλα καλό θα είναι να μη γίνεται ΚΑΝΕΝΑΣ λόγος για το καθεστώς του...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου