Ομολογία

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙ

Ή ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ;

Διάβαζα προ καιρού τη συνέντευξη μιας νέας ηθοποιού, η οποία είχε φωτογραφηθεί γυμνή για κάποιο περιοδικό και, όταν τη ρώτησαν πως αισθάνεται, γι’ αυτήν την φωτογράφηση απάντησε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι έκανε το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου και πρόσθεσε χαρακτηριστικά: το «βρώμικο» σώμα είναι κατάλοιπο του Χριστιανισμού»!

Δηλαδή, κατά την άποψή της, ο Χριστιανισμός φταίει που έχει οδηγηθεί ο κόσμος σε αυτό το χάλι! Ο Χριστιανισμός είναι που έβαλε στο μυαλό των ανθρώπων την αμαρτία! Γιατί αν δεν προσδιόριζε στους ανθρώπους ποια είναι η υγεία –άρα και ποια είναι η διαστροφή– όλα θα επιτρέπονταν. Αν δεν έθετε όρια δεν θα υπήρχε αμαρτία! Αν δεν έθετε κανόνες δεν θα υπήρχε η παράβαση.

Αυτή η άποψη δεν είναι μόνο απλή άποψη μιας ηθοποιού. Είναι μια στάση ζωής που δείχνουμε οι περισσότεροι άνθρωποι. Αισθανόμαστε ότι παντού υψώνονται εμπόδια, τίθενται όρια και μας επιβάλλονται κανόνες οι οποίοι μας ψυχαναγκάζουν να κάνουμε πράγματα επειδή πρέπει κι όχι επειδή εμείς τα επιθυμούμε. Και μόνο η ύπαρξη του Θεού και των ανθρώπων που ζουν με το πνεύμα της Εκκλησίας, μας ελέγχει.

Στις τουαλέτες μιας επιχείρησης κάποιοι υπάλληλοι, απηυδησμένοι από την απροσεξία των συναδέλφων τους, ανήρτησαν μια ανακοίνωση: «Παρακαλούμε να διατηρείτε το χώρο καθαρό». Μόλις την διάβασαν ορισμένοι εργαζόμενοι, αντέδρασαν έντονα και διαμαρτυρήθηκαν, γιατί λέει αισθάνθηκαν ότι τους προσβάλει η ανακοίνωση αυτή!

Και αναρωτιέται κανείς: πως μπορεί να προσβληθεί ένας άνθρωπος από μια τέτοια ανακοίνωση; Αν κάποιος σέβεται το χώρο που μοιράζεται με τους άλλους υπάρχει κανένας λόγος να προσβληθεί; Η ανακοίνωση απευθύνεται σ’ αυτούς που δεν σέβονται τίποτα.

Γιατί πρέπει να προσβληθώ εγώ που διαβάζω την σύσταση και να μην σκεφτώ ότι η δική μου απροσεξία προσβάλει τους άλλους; Άρα, το ότι με προσβάλει η ύπαρξη και μόνο της ανακοίνωσης, δηλώνει ότι απευθύνεται σε μένα. Έπρεπε να το διαβάσω για να σκεφτώ ότι οφείλω να διατηρώ τον χώρο που με φιλοξενεί καθαρό;

Αισθανόμαστε ότι και μόνο η ύπαρξη ενός κανόνα μας «προσβάλει». Μας περιορίζει την ελευθερία μας. Δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να σκεφτούμε γιατί διαμαρτυρόμαστε και επαναστατούμε; Επειδή κάποιος μας υποδεικνύει αυτό που θα έπρεπε να μας ερχόταν ως φυσικό και αυτονόητο; Αντί να αναρωτηθούμε γιατί δεν το σκεφτήκαμε από μόνοι μας, επαναστατούμε εναντίον αυτού που μας ανοίγει τα μάτια;

Ειδικά η Εκκλησία αισθανόμαστε ότι μας δυσκολεύει, μας περιορίζει, μας δημιουργεί ενοχές με όλους αυτούς τους κανόνες που μας βάζει. Θεωρούμε ότι η Εκκλησία φταίει που είμαστε άνθρωποι δυστυχισμένοι. Αν δεν υπήρχαν οι κανόνες θα ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι. Αν δεν υπήρχε ο Χριστός, ο τέλειος Άνθρωπος, που η παρουσία Του και μόνο μας ελέγχει, νομίζουμε ότι δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα.

Αντί όμως να κακίζουμε την Εκκλησία, μήπως θα έπρεπε να νοιώθουμε ντροπή που δεν ποθούμε την Αλήθεια από μόνοι μας; Μήπως θα έπρεπε να ντρεπόμαστε που έχουμε τόσο πολύ αποπροσανατολιστεί και έχουμε διαστρέψει την ψυχή μας ώστε δεν είμαστε σε θέση μόνοι μας να ξεχωρίσουμε το συμφέρον μας;

Με αυτήν την νοοτροπία φθάσαμε στην σημερινή εποχή, όπου η κάθε διαστροφή προβάλλεται ως προσωπικό δικαίωμα του καθενός και αποτελεί κοινωνική απαίτηση το να γίνεται αποδεκτή, σαν να είναι εντελώς φυσιολογική κατάσταση.

Είμαστε σε μια εποχή όπου όλα επιτρέπονται κι όποιος μας ελέγχει και μας περιορίζει, μας προσβάλει την προσωπικότητά μας και καταπατά τα δικαιώματά μας!

Αυτή είναι η εξέλιξη του ανθρώπου! Και γι’ αυτό θέλουμε και την Εκκλησία να εξελιχθεί και να εκσυγχρονιστεί, για να μην μας ελέγχει.

Λέμε συνέχεια ότι ο κόσμος πάει μπροστά και δεν πρέπει η Εκκλησία να μείνει οπισθοδρομική και απαρχαιωμένη. Αλλά, αναρωτιέται κανείς, η Αλήθεια μπορούμε να πούμε ότι ήταν αλήθεια σε κάποια άλλη εποχή αλλά έπειτα χρειάζεται εξέλιξη; Σε τι θα εξελιχθεί; Αν χρειάζεται εξέλιξη σημαίνει ότι δεν ήταν αλήθεια! Αναθεώρηση χρειάζεται ό,τι ήταν λάθος ή ημιτελές. Το σωστό και αληθινό γιατί να αναθεωρηθεί; Είναι σαν να ζητάμε από την επιστήμη να αναθεωρήσει όλες τις ανακαλύψεις και τα συμπεράσματα στα οποία έχει καταλήξει, γιατί τώρα είμαστε στον 21ο αιώνα και δεν μπορούμε να δεχόμαστε αυτά που ανακαλύφθηκαν τον 18 ή τον 19ο αιώνα!

Αυτό που ζητάμε τελικά δεν είναι εξέλιξη αλλά μετάλλαξη. Θέλουμε να μεταλαχθεί κάθε τι υγιές σε διαστροφή, ώστε να μην φαίνεται η κατάντια μας.

Αυτήν την νοοτροπία όμως, της επανάστασης εναντίον οποιουδήποτε μας ελέγχει και μας «περιορίζει», την πολεμάμε όταν την εκδηλώνουν τα παιδιά μας. Τα βλέπουμε να επαναστατούν και να εναντιώνονται σε όλα αυτά τα «μέτρα προστασίας», που τους βάζουμε οι γονείς για να τα προφυλάξουμε και προσπαθούμε να τους δείξουμε ότι αυτά είναι για το δικό τους καλό, χωρίς να τα πείθουμε. Δεν τα πείθουμε γιατί δεν τους έχουμε εμπνεύσει την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια. Γιατί ούτε εμείς δεν έχουμε μάθει να εμπιστευόμαστε κανέναν. Δεν τα πείθουμε γιατί δεν είμαστε σε θέση να τους δείξουμε ποια θα είναι τα αποτελέσματα που θα εισπράξουν από τα μέτρα προστασίας που παίρνουμε γι’ αυτά.

Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη ελευθερία για τον άνθρωπο από το να αφεθεί στα χέρια του Θεού και να Τον εμπιστευθεί; Η Εκκλησία έχει ένα μοναδικό τρόπο να δείχνει στον άνθρωπο πως μπορεί να γίνει ελεύθερος. «Τη ελευθερία η Χριστός υμάς ηλευθέρωσε στήκετε και μη πάλιν ζυγόν δουλείας ενέχεσθε». Εμείς όμως επιλέγουμε τον ζυγό δουλείας και κατηγορούμε τον Χριστιανισμό ότι μας κάνει ανελεύθερους!

Μαρίνα Διαμαντή

«Ενοριακή Ευλογία»

Αριθμός Τεύχους 102