Ομολογία

Θ΄ Μθ 14,22-34

Ο αληθινός

συμπαραστάτης της ζωής μας

του αρχιμ. Αθανασιου Σιαμακη

Η υπόθεση του ευαγγελίου της Θ΄ κυριακής του Ματθαίου ιστορικά είναι συνέχεια της υποθέσεως του ευαγγελίου της Η΄ κυριακής. Εκεί είδαμε τον Κύριο να χορταίνει πάνω από πέντε χιλιάδες ανθρώπους με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Τώρα τον βλέπουμε να περπατάει πάνω στη θάλασσα. Από θαύμα σε θαύμα και από έκπληξη σε έκπληξη αποκαλύπτεται η θεία του προσωπικότητα, για να κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη των μαθητών του διαχρονικώς.

Εκεί έδειξε πως είναι ο ίδιος που έτρεφε τον Ισραήλ στην έρημο με το μάνα, εδώ εμφανίζεται δημιουργός της άλογης φύσεως και ανώτερος των φυσικών νόμων. Παλιά επί Μωυσή είχε ανοίξει την Ερυθρά. Από τον πυθμένα της πέρασε ολόκληρος ο Ισραήλ σαν από ξηρά. Τώρα περπατάει πάνω στα κύματα. Είναι πάντα ο ίδιος παντοδύναμος Θεός της Παλαιάς και της Νέας Διαθήκης. Κανένας φυσικός νόμος δεν τον περιορίζει. Όλους τους έχει στα παντοδύναμα χέρια του, και τους υπερβαίνει όταν αυτός θέλει. Διότι είναι ο δημιουργός και ο νομοθέτης της φύσεως. Ας παρακολουθήσουμε τα γεγονότα.

Ο Ιησούς γνωρίζοντας ότι ο ενθουσιασμένος λαός, που χόρτασε με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια στην έρημο, είχε πρόθεση να τον ανακηρύξει βασιλιά εκεί επί τόπου, έσπευσε να ματαιώσει μια τέτοια κίνησή τους. Υποχρεώνει λοιπόν τους μαθητάς του να μπουν στο πλοίο και να γυρίσουν στη Γεννησαρέτ. Προφανώς δεν ήθελε να παρασυρθούν και αυτοί από μια τέτοια κοσμική και μάταιη αντίληψη. Στο μεταξύ απολύει τα πλήθη. Και σαν απομακρύνθηκαν ειρηνικά και φιλήσυχα, ο ίδιος ανέβηκε στο βουνό, για να προσευχηθεί. Η νύχτα τον βρήκε εκεί μόνο του προσευχόμενο μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Οι μαθηταί στο διάστημα αυτό ήδη ταξιδεύουν με το πλοιάριο.

Το ταξίδι τους όμως αυτή τη βραδιά, πέρα από κάθε πρόβλεψη, είχε επικίνδυνη εξέλιξη. Ήταν σημαδιακό. Το πλοιάριο βασανιζόταν στα κύματα, που είχε σηκώσει ο αντίθετος αέρας και έπλεε δύσκολα και αργά. Ύστερα από τόσες ώρες ταξιδιού, μόλις μπόρεσαν να φτάσουν στη μέση της λίμνης. Ο Ιησούς όλη τη νύχτα τους άφησε μόνους να παλεύουν με τα κύματα. Εκείνοι, παρ’ όλο που ήταν έμπειροι ψαράδες και θαλασσινοί, εν τούτοις τέτοια άγρια κι επικίνδυνη φουρτούνα δεν είχαν ξαναδεί. Είχαν κυριολεκτικώς πανικοβληθεί.

Τρεις ώρες απέμειναν ώσπου να ξημερώσει, όταν ο Ιησούς πήγε κοντά τους περπατώντας πάνω στα κύματα. Πού να περιμένουν οι μαθηταί τέτοιο θέαμα; Στα τόσα χρόνια που δούλευαν στη θάλασσα ούτε το είχαν υποψιαστεί ότι θα δουν κάποιον να μη βουλιάζει, αλλά να περπατάει σαν σε στεριά. Κι όμως τώρα το βλέπουν. Άνθρωπος, σκέφθηκαν, δεν θα μπορούσε να είναι. Μάλλον φάντασμα πρέπει να είναι. Μα τί σκοπό μπορεί να έχει το φάντασμα καθώς τους πλησιάζει; Τους πιάνει νέος πανικός, τα χάνουν. Αλλ’ εκείνος δεν τους αφήνει μέσα στον πανικό, τους ενθαρρύνει. Μη φοβάστε, τους λέει· έχετε θάρρος.

Από τη λαλιά του κατάλαβαν οι μαθηταί ότι είναι ο Ιησούς, και ο πανικός μεταβάλλεται αμέσως σε χαρά και ενθουσιασμό. Ο πάντα αυθόρμητος Πέτρος δεν κρατιέται τώρα· Κύριε, αν είσαι συ, διάταξέ με να έρθω κοντά σου περπατώντας στα νερά όπως εσύ. Έλα, του αποκρίνεται εκείνος, που είχε τη δύναμη να το κάνει και αυτό. Κατεβαίνει ο Πέτρος από το πλοιάριο και περπατάει κι αυτός πάνω στην επιφάνεια του νερού. Να όμως που ο δυνατός αέρας τον έκανε να φοβηθεί, κι αμέσως άρχισε να βουλιάζει. Κυριεύθηκε από αγωνία και φώναξε απεγνωσμένα· Κύριε, σώσε με. Μην επιτρέψεις να πνιγώ. Ο Χριστός απλώνει το χέρι του, τον τραβάει πάνω και τον επιπλήττει. Είσαι ολιγόπιστος, Πέτρε. Γιατί φοβήθηκες; Ξέχασες πως είμαι εδώ; Και μπαίνοντας στο πλοιάριο, κόπασε ο αέρας.

Όλοι μέσα στο πλοιάριο που παρακολουθούσαν το πρωτόγνωρο σκηνικό και τον κατευνασμό της θάλασσας, έμειναν κατάπληκτοι. Πέφτουν τον προσκυνούν και ομολογούν· Πράγματι είσαι Γιος του Θεού. Πολύ γρήγορα τότε έφτασε το πλοιάριο στην ξηρά της Γεννησαρέτ.

Ποτέ δεν πρέπει να φεύγει από το μυαλό μας ότι ο Κύριος προσεύχεται, όταν εμείς συναντούμε δυσκολίες ή κινδυνεύουμε. Μεσιτεύει για μας στον Πατέρα. Αυτή η έννοια δεν θα μας αφήσει να καταποντιστούμε, να χάσουμε την ελπίδα, να παραδοθούμε στα δεινά της ζωής. Αντιθέτως θα γεμίζει τα στήθη μας με πίστη και θα δίνουμε τη μάχη με θάρρος, μέχρι τελικής νίκης. Πολλές οι φουρτούνες της ζωής, αλλά καμμιά ισχυρότερη από τη δύναμη του Κυρίου.

Σε κάθε δύσκολη στιγμή ας καταφεύγουμε στον απόλυτο εξουσιαστή όλων των δυνάμεων του κακού, με την προσευχή της εκκλησίας· «Κύριε των δυνάμεων, μεθ’ ημών γενού. Άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν. Κύριε, των δυνάμεων, ελέησον ημάς».