Ομολογία

Ομοβροντία απο χριστιανους του Βόλου κατα του - ελεω Χριστοδουλου - δεσπότη Βόλου


ΤΟ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ

ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΟ ΟΣΛΟ

ΚΑΙ ΟΙ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ»

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Γράφει ο κ. Ιωάννης Ν. Μαρκάς

Συγκλονισμένη η παγκόσμια κοινή γνώμη, παρακαλούθησε με κομμένη την ανάσα πρίν από λίγες ημέρες, τα όσα τραγικά διαδραματίστηκαν στο Όσλο της Νορβηγίας, με τους δεκάδες νεκρούς που άφησε πίσω του ένας και μόνο δράστης, ο 32χρονος Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ.
Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση ήταν πως ο στυγνός αυτός δολοφόνος, δεν είναι κάποια τυχαία προσωπικότητα, αλλά γόνος γνωστής διπλωματικής οικογένειας της Νορβηγίας (όπως θα λέγαμε και δω στην Ελλάδα «παιδί από καλή οικογένεια»), έχοντας παράλληλα –κι αυτό είναι σίγουρα το πιο ενδιαφέρον- την ιδιότητα του ενεργού μέλους της τεκτονικής στοάς της Νορβηγίας, κοινώς είναι μασώνος!
Μάλιστα ο φρενοβλαβής αυτός άνθρωπος, είχε «ανεβάσει» στο διαδύκτιο και ιδιαίτερα σε ιστοσελίδες «κοινωνικής δυκτίωσης» (facebook, twitter), διάφορα μηνύματα εναντίον του ισλάμ, ενώ ταυτόχρονα εμφανιζόταν ως «ακροδεξιός» και «φιλοσιωνιστής»...

Αυτό όμως που προκάλεσε μεγαλύτερη αίσθηση, ήταν πως αρκετοί προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το τραγικό αυτό γεγονός, προσαρμόζοντάς το, με όρους και προϋποθέσεις που εξυπηρετούν την προπαγάνδα τους, ότι δηλαδή «ο δράστης ήταν χριστιανός» και ότι «ορίστε που οδηγεί ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός» και άλλα παρόμοια.
Τον πειρασμό αυτό δεν απέφυγαν ούτε οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, που για μια ακόμη φορά βρήκαν καλή ευκαιρία να προβάλλουν τα οφέλη της «θρησκευτικής πολυ-πολιτισμικότητας» και της «αμοιβαίας ανοχής και συνεργασίας μεταξύ δογμάτων και θρησκειών», μη παραλείποντας να κατακεραυνώσουν όσους πιστούς τούς ελέγχουν και στέκονται εμπόδιο στα «πολιτισμένα» τους σχέδια.

Πρώτος και καλύτερος –ποιος άλλος;- ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Δημητριάδος, κ. Ιγνάτιος, που έπειτα από τον συνεχή θόρυβο που προκαλούν οι ενέργειες, τόσο του ίδίου, όσο και της «Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών», -και που σχολιάζονται (πανορθοδόξως και πανελλαδικά) δυσμενώς από συνεπισκόπους του, αλλά και κληρικούς, μοναχούς, λαϊκούς- πέρασε στην αντεπίθεση, αφού σε πανηγυρικό εσπερινό στον Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής Βόλου, συνέδεσε –με μαεστρία είναι αλήθεια- το τρομοκρατικό χτύπημα στο Όσλο, με εκείνες τις «θρησκευτικές ομάδες» και τα «άτομα» που σπέρνουν τον φανατισμό στην κοινωνία. Χαρακτήρισε μάλιστα, χωρίς να γίνει περισσότερο συγκεκριμένος, τα άτομα αυτά ως «ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες», που πάντοτε ψάχνουν για «εχθρούς» και που «αδυνατούν να ελέγξουν το θυμό τους, πιστεύοντας ότι με τη βία μπορούν να κυριαρχήσουν στην κοινωνία».


Είναι προφανές ότι ο σεβασμιώτατος επιχείρησε με τον –πραγματικά- χαρισματικό τρόπο που τον διακρίνει, να «περάσει» έντεχνα στο εκκλησίασμα το «τρομοκρατικό» ψευτοδίλημμα: «χριστιανός αγάπης» ή «χριστιανός φονταμενταλιστής»!
Και παρουσίασε το παράδειγμα του «ψυχοπαθή» Μπρέιβικ, παραβλέποντας κάτι το πολύ ουσιαστικό ΄ ότι ο συγκεκριμένος δράστης, δεν ήταν απλά ένας «χριστιανός», αλλά ήταν ένας γνήσιος δυτικός χριστιανός-σταυροφόρος, σαν αυτούς που ο ίδιος και οι θεολόγοι του «καλοϋποδέχονται» στην «Ακαδημία» και μας τους παρουσιάζουν ως κανονικούς χριστιανούς, με ιερωσύνη και μυστήρια, αλλά και μετοχή στη σωτηρία.
Οι οποίοι ναι μεν εμφανίζονται ως «ειρηνοποιοί» και «άνθρωποι της αγάπης», αλλά στην πραγματικότητα είναι «προβατόσχημοι λύκοι», όντας αμετανόητοι στην πλάνη τους, γνήσιοι εκφραστές του δυτικού –ιμπεριαλιστικού- χριστιανισμού, του «χριστιανισμού» εκείνου που αποβλέπει στο πως θα καθυποτάξει την Ορθοδοξία, με απλά λόγια πρόκειται περί γνησίων «δολοφόνων» της μίας και μοναδικής Αλήθειας!

Συνεπώς, αν κάποιους θα έπρεπε να αποκαλέσει «ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες» ο σεβασμιώτατος Δημητριάδος, είναι όλους αυτούς τους αιρετικούς με τους οποίους βρίσκεται σε κοινωνία.
Είναι γνωστό σε όσους εντρυφούν στην πατερική γραμματεία, πως για τους ορθοδόξους, αληθινά ψυχασθενείς είναι –εκτός από όσους πάσχουν από ψυχικά νοσήματα- και όλοι όσοι βρίσκονται εν αποστασία ή στην αίρεση ή βιώνουν ποικίλες μορφές ηθικής αμαρτίας.
Όλοι αυτοί δηλ. που στερούνται της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, ακριβώς λόγω της αποδεδειγμένης εμμονής τους στην πλάνη και στην απιστία τους, αλλά και της πεισματικής εναντιώσεώς τους προς την αληθινή πίστη του Χριστού.
Όμως οι παπικοί και οι διάφορες ομάδες προτεσταντών που προσέρχονται στην «Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών», όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι, αλλά αντιθέτως παρουσιάζονται ως «αξιόλογες προσωπικότητες» και «σπουδαίες μορφές της θεολογίας» από τον μητροπολίτη Δημητριάδος.


Και μια τελευταία επισήμανση. Σίγουρα δεν είναι τυχαία η συχνή αναφορά από τον σεβασμιώτατο, κ. Ιγνάτιο, και τους «προοδευτικούς» θεολόγους του, που ομιλούν για «πατερικό φονταμενταλισμό» και για «ψυχοπαθολογικούς χριστιανούς».
Κι αυτό διότι απώτερος σκοπός και στόχος των «ακαδημαϊκών», αποτελεί η ποινικοποίηση των αντιαιρετικών αγώνων, όπως επιτάσσει η «Νέα Τάξη των Πραγμάτων» και όπως υποδεικνύουν οι φιλοσιωνιστές γκουρού της «Νέας Εποχής».
Ακριβώς κατά το παράδειγμα των ΗΠΑ, όπου εκεί ήδη υφίσταται νομοθετικό πλαίσιο που κάνει λόγο για «ρητορική μίσους» (ο περίφημος νόμος «hate speech»), και οδηγεί σε ποινική καταδική όλων όσων μάχονται κατά του διεθνούς Σιωνισμού, των αιρετικών, ή ακόμα και των ομοφυλοφίλων.

Εισερχόμεθα επομένως, σε μια εποχή πρωτοφανούς ολοκληρωτισμού, που με το μανδύα της δημοκρατίας και της νομιμότητας, θα εγκαθιδρυθεί στην παγκόσμια υφήλιο το πιο δικτατορικό καθεστώς ελέγχου των πάντων.
Μόνο που ξεχνάει ο άγιος Δημητριάδος κάτι πολύ σημαντικό και κεφαλαιώδες για τους ορθοδόξους χριστιανούς: ότι οι φυλακές και οι διωγμοί γεννούν αγίους και ομολογητές της πίστεως!

Αν ο ίδιος πιστεύει πραγματικά στις δημοκρατικές αξίες, ας δέχεται την κριτική για τις αντιπαραδοσιακές ενέργειές του και ας μην προσπαθεί να μπερδέψει τους πιστούς.
Και όπως εκείνος «προσεύχεται» για όλους εμάς «τις ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες», έτσι και εμείς προσευχόμαστε για εκείνον, όπως επιτέλους διακόψει την κοινωνία με τους αιρετικούς και αποτινάξει από δίπλα του όλους αυτούς τους εκσυγχρονιστές και «κουλτουριάρηδες» θεολόγους που τον περιστοιχίζουν, και οι οποίοι με τις καταστρεπτικές και αντίχριστες ιδεολογίες τους, τον οδηγούν –με τη θέλησή του βεβαίως- στην οδό της απωλείας, ήτοι στον όλεθρο της παναιρέσεως του οικουμενισμού.