Ομολογία

Αι, αι, θάνατε,

τις δύναται φυγείν σε;;;
« Ορών σε, τάφε, δειλιώ σου την θέαν και καρδιοστάλακτον δάκρυον χέω, χρέος το κοινόφλητον είς νουν λαμβάνων, πως ουν μέλλω διελθείν πέρας τοιούτον Αι, αι, θάνατε, τις δύναται φυγείν σε ».

Νεοελληνική απόδοση:

«Βλέποντάς σε, Τάφε, δειλιώ και τρομάζω από την θεωρίαν σου και χύνω δάκρυα από την καρδιά, φέροντας στον νου μου το υπό όλων των ανθρώπων οφειλόμενο χρέος, δηλαδή του θανάτου πώς και εγώ μέλλω να διέλθω από τέτοιο τέλος; ΄Ε, θάνατε, ποιος είναι εκείνος ο άνθρωπος, που μπορεί να διαφύγη από τα χέρια σου;»

Το απολυτικιο του αγιου:

«Εκ παιδός γεωργήοας ζωήν την κρείττονα, των κατ' αυτής ενεπλήσθης θεουργικών αγαθών, των Αγγέλων μιμητά Σισώη Όσιε, όθεν ως ήλιος λαμπρός, απαυγάζεις τηλαυγώς, εν ώρα της σης εξόδου, δηλοποιών την σην δόξαν, καί καταλάμπων τας ψυχάς ημών».