Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011


Παχυδερμία


εμφανιζόμενη ως


πνευματική ευαισθησία


Υπο συνεργατου της ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ


Παρακολούθησα τη διαμάχη μεταξύ μοναχών Μωϋσέως και Ησαΐα, στην οποία ο δεύτερος απαντά εύστοχα και αποστομωτικά στον πρώτο, ενώ ο πρώτος, μη έχοντας την ταπείνωση να παραδεχτεί ενώπιον Θεού και ανθρώπων το λάθος του να υποβληθεί σε μεταμόσχευση και να ζει σε βάρος ζωής άλλου ανθρώπου, ή, τέλος πάντων να σιωπήσει ταπεινά, όπως θα άρμοζε σε μοναχό που υποτίθεται ότι έχει γνώση της αρετής της ταπεινώσεως, προτιμά να επιμένει πεισμόνως ότι είναι καλό πράγμα οι μεταμοσχεύσεις, δηλαδή η με δολοφονική θανάτωση ζωντανών ανθρώπων και η ερήμην χρήση των οργάνων τους από άλλους.


Να πιστέψουμε ότι ο γέροντας Μωϋσής δεν αντιλαμβάνεται ότι ενισχύει την κοσμική αντίληψη περί δωρεάς οργάνων, κατά την οποία, ενώ φαίνεται να υποστηρίζεται μια ευάρεστη πράξη, στην πραγματικότητα εφαρμόζεται το δίκαιο της λαϊκής παροιμίας το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό;


Προφανώς δε ο γ. Μωϋσής προσέφυγε σε κοσμική εφημερίδα (Μακεδονία) τόσο για ευρύτερη διάδοση της κοσμικής και ιδιοτελούς γνώμης του, όσο και για εξασφάλιση αδυναμίας του αντιπάλου του να προσφύγει και αυτός στο ίδιο δημοσιογραφικό βήμα (ηττοπάθεια) ή σε άλλο ίσης εμβέλειας. Αλλά ελπίζεται ο γέροντας Ησαΐας να βρει άλλο βήμα και να του δώσει και σ’ αυτό το δημοσίευμά του τη δέουσα απάντηση.


Ο εξωαγιορείτης μοναχός Μωϋσής (τον ονομάζω έτσι διότι, όπως λένε καλά πληροφορημένες πηγές, το χρίσμα Αγιορείτης δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, επειδή ο μοναχός Μωϋσής συχνότατα βρίσκεται εκτός αγίου Όρους) εκτός της λαθεμένης αντιλήψεώς του, της αμετανοησίας του, και της προπαγάνδας του υπέρ της σφαγής των αδυνάτων και της καταληστεύσεως των ζωτικών οργάνων τους, κάνει και πονηρή, εμπαθή, παραπειστική, και αμαρτωλή χρήση της επιδέξιας γραφίδος του, που του την έδωσε ο Θεός για να προβάλλει τα δίκαιά του, και αυτός τη χρησιμοποιεί για τη στήριξη της νομιμοποιήσεως του φόνου, αν και όταν προβάλλει τα δίκαια του Θεού σε Μητροπόλεις και άλλα βήματα (με το αζημίωτο;), δεν πείθει, διότι στη συνείδηση των ακροατών του εκκρεμεί εις βάρος του η μομφή της μεταμοσχεύσεώς του εις βάρος ζωής συνανθρώπου του.


Αν είχε ζητήσει συγγνώμη, οι ακροατές και αναγνώστες του θα τον άκουγαν με συγκατάβαση. Έτσι τα λόγια του δεν αποκλείεται να είχαν κάποια απήχηση στις ψυχές τους. Τώρα τα λόγια του (γραπτά και προφορικά) σε τελική ανάλυση είναι καμμένο χαρτί. Το μόνο που πετυχαίνει με τις πολλές του δημοσιογραφικές και τηλεοπτικές εμφανίσεις ο γ. Μωϋσής είναι να ενισχύει το κοσμικό προφίλ του ως λογίου μοναχού, όπως ενασμενίζεται ν’ αποκαλείται.


Και έρχομαι στην πονηρή γραφίδα του («Μακεδονία» 19-06-2011). Για να εξασφαλίσει αντικειμενικότητα και αποδοχή στα γραφόμενά του κάνει πως αντιτίθεται στην νομοθετούμενη βάρβαρη νομοθεσία περί εικαζόμενης συγκατάθεσης δωρεάς οργάνων, καθώς και στην εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της υποθέσεως της μεταμοσχεύσεως. Η προσποίησή του όμως αποκαλύπτεται ευθύς πιο κάτω στη φράση του «ακούσιος όμως δότης δεν νομίζουμε ότι υπάρχει», με την οποία αυτοαναιρείται. Δηλαδή λέει ότι αντιτίθεται, για να λέει, υποτιμώντας τη νοημοσύνη των αναγνωστών του για αδυναμία ν’ αντιληφθούν, όπως νομίζει, το πονηρό και αναξιοπρεπές λογοπαίγνιό του.


Πονηρή χρήση της γραφίδος του κάνει και πιο κάτω όπου ταυτίζει το επίπεδο των αντιτιθεμένων στη «δωρεά» οργάνων με τους μάρτυρες του Ιεχωβά. Πολλή συγκάλυψη της μισαλλοδοξίας του ο ευλογημένος! Αλλ’ όταν στερείται κανείς επιχειρημάτων είναι φυσικό να μετέρχεται ποταπή γλώσσα καμουφλαρισμένη με ευγένεια, (που την επιδικάζει στον εαυτό του μόνο, ο μακάριος), προς καταφρόνηση των μη συμφωνούντων μαζί του αδελφών του.


Ουσιαστικά ο μοναχός Μωϋσής δεν εξετάζει καν ηθικώς το ζήτημα. Το προβάλλει μόνο ως «κορυφαίο ιατρικό επίτευγμα». Εδώ στην προσπάθειά του να χρησιμοποιεί γλώσσα πολιτικοποιημένη και εκκοσμικευμένη, αποδεκτή στους μηχανισμούς που θέλουν να επιβάλλουν στον τόπο μας τη λεγομένη δωρεά οργάνων, με την οποία εξασφαλίζουν συνάμα και φήμη αλτρουϊστών, φαίνεται η πνευματική του γύμνια.


Η ίδια πνευματική ανεπάρκειά του φαίνεται και στο λανσάρισμα της φράσεως «ποιότητα ζωής» με τον ίδιο τρόπο που τη χρησιμοποιούν οι υλόφρονες. Είναι γνωστό ότι η φράση αυτή πιπιλίζεται από ανθρώπους της αμαρτωλής τηλεοράσεως και της απατεωνικής πολιτικής, εννοώντας με αυτήν την εν υγεία απόλαυση των γηίνων απολαυών, και κυρίως των ανόμων σαρκικών τοιούτων, των θεοποιηθέντων στην έκφυλη και σαρκολατρική εποχή μας. Και ο μοναχός Μωϋσής το αγνοεί, λόγω κατεσκληκυίας αντιλήψεως, ή θέλει και το αγνοεί, λόγω της κοινώς λεγομένης κουτοπονηρίας, ποντάροντας στο «πόσοι τάχα θα το διακρίνουν;».


Ένδειξη διαστροφικής διαθέσεως είναι και η προσπάθειά του να εμφανίσει ως θαύμα τη μεταμόσχευση με όργανα δολοφονημένου συνανθρώπου, με τη φράση του «το θαύμα μπορεί να τελεστεί πριν από τη μεταμόσχευση, κατ’ αυτήν ή μετά από αυτή». Ιεροποίηση του εγκλήματος!


Τέλος, ένοχος αντιδραστικός τρόπος προς όσους δεν συμφωνούν μαζί του εκδηλώνεται με τη σωρεία περιφρονητικών και υβριστικών φράσεων εναντίον τους, φράσεων που δεν ταιριάζουν σε ένα μοναχό που θέλει να εμφανίζεται ως πνευματικός άνθρωπος. Με τους χαρακτηρισμούς το μόνο που πετυχαίνει είναι να παρουσιάσει τον εαυτό του όπως επιδιώκει να παρουσιάσει αυτός τους αντιφρονούντας.


Γέροντα Μωϋσή! Τί θέλεις και αναλαμβάνεις να σηκώσεις μόνος σου ένα τόσο μεγάλο βάρος; Μάταια κοπιάζεις. Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις, αφού ο εγωισμός σου δεν σου επιτρέπει να παραδεχθείς εν ταπεινώσει το σφάλμα σου, είναι να σιωπάς. Η σιωπή σου ίσως συντελέσει στον εξαγνισμό σου. Όσο μιλάς τόσο εκτίθεσαι στη χριστιανική δεοντολογία, στη συνείδησή σου, στο λαό, και στο Θεό. Σιώπα, λοιπόν, εκζητώντας εν στεναγνοίς το έλεος του του Πολυεύσπλαγχνου, για να ηρεμήσεις διότι έχεις κουραστεί, όπως ομολογείς.

5 σχόλια:

  1. Επιτρέψτε μας γ. Μωυσή να σας υποβάλουμε κάποια ερωτήματα, στα οποία βέβαια δεν είσαστε υποχρεωμένος να απαντήσετε:

    Α/

    1)Τι είναι εκείνο που δίνει βιολογική ζωή στο σώμα; Δεν είναι η ψυχή;
    2)Πεθαίνοντας το σώμα, η ψυχή δεν παραμένει αθάνατη και κατά την Δευτέρα Παρουσία θα επανακτήση αφθαρτοποιημένο το αναστημένο της σώμα;
    3)Το σώμα και η ψυχή δεν είναι κτίσματα του Θεού και δεν αποτελούν ιδιοκτησία του; Έχουμε το δικαίωμα επεμβάσεως στην ιδιοκτησία του Θεού;
    4)Ο άνθρωπος δεν αποκτά ψυχή και σώμα εξ άκρας συλλήψεως ενώ ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί κανένα ιδιαίτερο όργανο, ούτε ο εγκέφαλος, ούτε η καρδιά;
    5)Πότε αναχωρεί η ψυχή από το σώμα ; Όχι όταν παύει οριστικά η καρδιοαναπνευστική του λειτουργία; Πώς τολμάμε με την μεταμόσχευσι, να επισπεύδουμε την καρδιοαναπνευστική λειτουργία; Ποιος μας δίδει αυτό το αυθαίρετο δικαίωμα;
    6)Η ψυχή δεν εδρεύει σε όλα τα όργανα του σώματος και ζωοποιεί και κινεί όλα τα μέλη του; Νεκρούμενο ένα μέρος του σώματος (στην περίπτωσί μας του εγκεφάλου) η ενέργεια της ψυχής από το μέλος αυτό αποσύρεται στα υπόλοιπα υγιή μέλη ή όχι; Προφανώς ναι. Τότε, με ποιο δικαίωμα εμείς αποσύρουμε την ενέργεια της ψυχής από υγιές μέλος μεταμοσχεύοντάς το σε άλλο άτομο;
    7)Όταν δεν λειτουργεί ο εγκέφαλος, δηλαδή έχουμε «εγκεφαλικό θάνατο» και η καρδιακή λειτουργία διατηρείται με υποστηρικτικά μέσα, γίνει διακοπή της υποστήριξης, τότε δεν παύει η λειτουργία αυτής και η ψυχή του ανθρώπου δεν αποχωρίζεται από το σώμα του;
    8)Όταν ληφθούν όργανα με υψηλή κυτταρική διαφοροποίησι, δηλαδή κερατοειδής, δέρμα, νεφρά, αίμα, νωτιαίος μυελός, μέρος του ήπατος, κ.ά. δεν έχουμε ασφαλώς διαχωρισμό ψυχής από το σώμα. Σε άλλες όμως περιπτώσεις αφαίρεσης οργάνων, μπορεί να παραμείνη η ψυχή στο σώμα; Τι λέτε;
    9)Εφ’ όσον ο «εγκεφαλικά νεκρός» άνθρωπος, είναι «νεκρός» γιατί ναρκώνεται για να λάβουν όργανά του; Και πώς εσείς αυτό δεν το λέτε «θάνατο» αλλά «βέβαιη πορεία θανάτου»; Το ίδιο είναι;
    10)Το ίδιο πράγμα είναι ο θάνατος ο βιολογικός και το ίδιο η πορεία προς το θάνατο; Και επιτρέπεται να διακόπτεται αυτή η πορεία προς το θάνατο, για τον οιονδήποτε λόγο και από τον οποιονδήποτε άνθρωπο; Αυτό δεν είναι προνόμιο του Θεού;
    11)Ο δότης προσφέρει τα όργανά του μετά θάνατον (δηλ. μετά την αποχώρησι της ψυχής από το σώμα). Η όχι; Αν ναι, τότε τι αξία έχει η προσφορά του, αφού αυτό που δίνει είναι για τα σκουπίδια;
    12)Για τον κόσμο μια ημέρα, μια ώρα, ένα λεπτό, ένα σώμα είναι μία ημέρα, μία ώρα, ένα λεπτό, ένα δευτερόλεπτο, πρίν το χωρισμό της ψυχής από το σώμα είναι ένα δευτερόλεπτο αντιστοίχως. Για το Χριστό, μία ημέρα, μία ώρα, ένα λεπτό, ένα δευτερόλεπτο, πρίν το χωρισμό της ψυχής από το σώμα είναι ένας αιώνας. Στο χέρι μας είναι να διαλέξουμε με ποιόν είμαστε.

    ΙΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Β/

    13)Μπορεί είτε η επιστήμη ή και η Θεολογία να βεβαιώσουν 1000% πότε αναχωρεί η ψυχή από το σώμα;
    14)Αν, όπως λέτε, σε μια εβδομάδα ο εγκέφαλος ρευστοποιείται ανεπανόρθωτα, ο Θεός δεν μπορεί να παρέμβει μέσα σ’ αυτή την εβδομάδα για να σταματήσει ή να αναστρέψει αυτή τη ρευστοποίηση; Αν όχι, δεν αρνούμεθα τη δυνατότητα του θαύματος;
    15)Αν ζούσαν σήμερα ο Λάζαρος, ο νεκρός της πόλης Ναϊν και η κόρη του Ιαείρου δεν θα προλάβαιναν να αναστηθούν, αφού με τις ευλογίες ορισμένων ποιμένων μας, θα τους είχαν αφαιρεθεί τα όργανα, για λόγους «προσφοράς».
    16)Ασφαλώς τους ασθενείς πάντοτε θα πρέπει να τους παρηγορούμε και να τους ενισχύουμε, αλλά η ενίσχυση αυτή θα φθάνει μέχρι το σημείο να δολοφονούμε κάποιους άλλους, για να κρατήσουμε αυτούς στη ζωή; Τι σόι «δολοφονική» αγάπη είναι αυτή;
    17)Ο εγκεφαλικά νεκρός έχει νεκρό εγκέφαλο, αλλά δεν είναι ολικά νεκρός. Η ενέργεια της ψυχής του έχει αποσυρθεί από το νεκρό αυτό όργανο, αλλά δεν έχει αποσυρθεί από τα υπόλοιπα ζώντα όργανα. Ως εκ τούτου, ποιος έχει το δικαίωμα να ενεργήσει στα ζώντα όργανα, ώστε να αποσυρθεί και από αυτά η ενέργεια της ψυχής;
    18)Η επέμβαση στο έργο του Θεού και συγκεκριμένα η αφαίρεση της ενέργειας της ψυχής από ένα ζων όργανο δεν είναι, κατά την Πατερική Θεολογία, φόνος;
    19)Οι θείοι νόμοι δεν υπέρκεινται των πολιτικών νόμων; Η άμβλωση, κατά τους πολιτικούς νόμους επιτρέπεται, κατά τους θείους νόμους απαγορεύεται και θεωρείται φόνος παρ’ όλον ότι έχουμε εγκέφαλο ή καρδιά ασχημάτιστα ή παντελώς ελλείποντα όργανα (όπως τις 14 πρώτες ημέρες από της συλλήψεως, στη διαδικασία των βλαστοκυττάρων). Έτσι δεν είναι σεβαστέ μου γέροντα;
    20)Η καθοδήγηση από ένα ποιμένα προς το ποίμνιό του να συνεργεί σε εγκληματική πράξη (όπως η αφαίρεση ζωής από εγκεφαλικά νεκρό) ή να αποδέχεται προϊόντα εγκλήματος (όπως η αποδοχή οργάνων από εγκεφαλικά νεκρό) δεν είναι βαρύτατη προσβολή στο πρόσωπο του Χριστού;
    21)Συμφωνούμε απόλυτα μαζί σας ότι οι μεταμοσχεύσεις οργάνων από δότες, χωρίς αφαίρεση της ζωής τους, πράγματι είναι άθλος και πρόοδος της επιστήμης με τη φώτιση του Κυρίου.
    22)Τα κακουργήματα των κοσμικών ανθρώπων κρίνονται ή εκδικάζονται υπό των «αδίκων». Των πνευματικών ανθρώπων κρίνονται ή εκδικάζονται υπό των «αδίκων» ή υπό των «αγίων»;
    23)Αν ένας γέροντας συμφωνεί με την αφαίρεση ζωής, για να σωθεί μια άλλη ζωή, τότε αυτός ούτε γέροντας είναι, ούτε μοναχός είναι, αλλ’ ούτε και «της ημετέρας Πίστεως μετέχει».
    24)Ποιος είναι ο σκοπός και το τέλος του μοναχικού επαγγέλματος; Δεν είναι η σωφροσύνη, η παρθενία, η του σώματος χαλιναγωγία και ο υποπιεσμός, η φυγή των κοσμικών πραγμάτων, η στένωση και η θλίψη; Τώρα, αν αντίθετα ο σκοπός αυτός μεταβάλλεται σε απεγνωσμένη προσπάθεια παράτασης μιας επίγειας ζωής και «γαντζώματος» στα εγκόσμια, τότε αυτός ο σκοπός δεν θεωρείται ξένος προς την Ορθόδοξη Πατερική Θεολογία;

    ΙΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εχω παράδειγμα από συγγενή μου που από αυτοκινητιστικό ατύχημα βρέθηκε στο Κρατικό Αθηνών σε κόμμα 9 μήνες.Στη συνέχεια ανένηψε και ζει ακόμη έχοντας σόας τας φρένας ασχέτως που είναι παράλητος 10 χρόνια.Αν του είχαν πάρει τα ζωτικά του όργανα αυτό δεν θα ήταν φόνος;Πως λοιπόν να δεχτεί κανείς τέτοιες επιπόλαιες σκέψεις αφού κύριος της ζωής είναι Ο Κύριος;Εχω την εντύπωση πως κάποια πράγματα θέλουν εις βάθος μελέτη γιατί και από αυτά αν προκείψουν ανεπανόρθωτα λάθη εις βάρος του ανθρώπου,θα έχουν να δώσουν λόγο Στον Θεό που θα είναι και εις βάρος της δικής τους ψυχής.Επίσης ήθελα να ρωτήσω και κάτι ακόμη.Γνωρίζουμε ότι ο καθε άνθρωπος έχει την δική του καρδιά και εάν αυτην φροντίζει με τον πνευματικό αγώνα καθαρίζεται και εφωλεύει Το Αγιον Πνεύμα .Υπάρχουν βεβαίως και οι μερικώς κεκκαθαρμένοι οι οποίοι έφτασαν στο στάδιο του μερικού καθαρμού με τον αγώνα τους ακόμη και αν είναι κοσμικοί.Πως λοιπόν αυτή την καρδιά την πέρνει η επιστήμη και την εμφυτευει σε ένα άλλο σώμα που μπορεί να είναι και σώμα ακάθαρτο και αμαρτωλό γεμάτο πάθη και δίνει ζωή σε αυτό το σώμα που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι δική του αυτή η ζωή.Γιατί ζούμε γιατί έχουμε την πνοή ζωής Του Θεού αν δεν απατώμαι.Επομένως δεν είναι εγωιστικό αυτό ποιό δηλαδή,το ότι να παρατίνουμε την ζωή σε κάποιον την στιμή που Ο θΕΌς έχει αποφασίσει αλλιώς;;;Δηλαδή θέλουμε να γίνουμε εμείς Θεοί τελικά έχω καταλάβει..Ο θΕΌς ΘΑ ΚΡΊΝΕΙ ΕΑΝ ΚΑΙ ΠΟΣΟΝ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΜΕΧΡΙΣ ΕΔΩ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΕΠΙΔΗ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ .Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός νομίζω.Δεν είναι ασέβεια να θέλουμε να υπερβούμε ΤΟΝ ΘΕΟ;;;;;;;;Αν Ο Θεός ήθελε να παρατίνει τη ζωή του ασφαλώς στο χέρι Του δεν θα ήταν να το κάνει;Ίσως και να μεταβάλλει αυτή τη θέση ο γέρων..Ευελπιστώ!π

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η θεολογική καρδιά δεν περιλαμβάνει μόνο το βιολογικό όργανο.

    Όταν στο νου, που είναι το κέντρο αυτής της καρδιάς εμφωλεύει το άγιο Πνεύμα, τότε με την αφαίρεση αυτής της καρδιάς και την τοποθέτησή της σε έναν άλλον άνθρωπο, αυτό δεν σημαίνει ότι θα τοποθετηθεί καρδιά με το άγιο Πνεύμα μαζί και τούτο διότι από την καρδιά που αφαιρείται έχουμε απόσυρση των ενεργειών της ψυχής, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας.

    ΙΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ο.κ ευχαριστώ πολύ κύριε Ι.Κ!
    Π

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου