Ομολογία

Ας κουβεντιάσουμε

με την ψυχή μας!

Άκου, ψυχή, τη φωνή του Θεού!

του αρχιμανδρίτου Δανιήλ Αεράκη

Θέλω να θυμίσω και στη δική μου ψυχή μερικές απλές αλήθειες.

Αν πάντα τις έχη μπροστά της, δεν θα νικηθή από την παροδικότητα. Θα ζή με εγρήγορσι.

Τα φτερά της θα είναι σε ετοιμότητα.

Θα ατενίζη τον ουρανό.

Δεν θ’ αποκοιμηθή στην αγκαλιά της αδιαφορίας, ή της αυτάρκειας.

-Ψυχή! Άκουσέ με, σε παρακαλώ.

• Σε κυκλώνουν οι σαρκικές επιθυμίες. Πολλοί ξεγελάστηκαν. Πίστεψαν πως η ξενητειά είναι η πατρίδα, πως στη γη έχουν μονιμότητα. Φεύγεις, όπου νάναι, ψυχή! Δώσε προσοχή σε όσα λέει ο λόγος του Θεού: «Αγαπητοί, παρακαλώ ως παροίκους και παρεπιδήμους, απέχεσθε των σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά της ψυχής» (Α΄Πέτρ.β΄11).

-Ψυχή! Δεν είσαι για τα γήινα.

Ούτε για τα πρόσκαιρα. Μη προσκολληθείς στο χώμα. Η γη για σένα είναι ο χώρος για την απογείωσι. Είσαι παρεπίδημη. Όπου νάναι, θ’ αναχωρήσης για τη μεγάλη συνάντησι. Σε περιμένει ο Κριτής. «Ψυχή, τα ώδε πρόσκαιρα, τα δε εκεί αιώνια. Ορώ το δικαστήριον, και επί θρόνου τον Κριτήν και τρέμω την απόφασιν. Λοιπόν, σπουδή επίστρεψον. Η κρίσις ασυγχώρητος» (κάθισμα Τρίτης ήχου πλ.α΄).

-Ψυχή! Πρόσεξε τη μακροθυμία του Θεού.

• Πώς με ανέχεται τούτη η γη;

Περίμενα τους κεραυνούς να πέσουν στο κεφάλι μου.

Τον ήλιο να κρύψη τις ακτίνες του.

Άγρια θηρία να με κατασπαράξουν.

Θαυμάζω τη μακροθυμία του Κυρίου. Αναβάλλει και τη δική σου, ψυχή, αναχώρησι, από δώ, αλλά και το δικό Του ερχομό, για τη Δευτέρα Του παρουσία.

Η μακροθυμία Του δεν είναι ευκαιρία για αμέλεια και ραθυμία και κατ’ εξακολούθησι αμαρτίες. Είναι ευκαιρία για σωτήρια μετάνοια.

Περιμένουμε τη νέα ζωή. Ακούμε αποστολική φωνή: «Διό, αγαπητοί, ταύτα προσδοκώντες σπουδάσατε άσπιλοι και αμώμητοι αυτώ ευρεθήναι εν ειρήνη, και την του Κυρίου ημών μακροθυμίαν σωτηρίαν ηγείσθε, καθώς και ο αγαπητός ημών αδελφός Παύλος κατά την αυτώ δοθείσαν σοφίαν έγραψεν υμίν» (Β΄Πέτρ.γ΄14-16).

-Σήκω, ψυχή!

Να πάμε στο Χριστό. Με ρίγος να φωνάξουμε: Αμάρτησα! Ελέησέ με, Κύριε! «Βλέψον σου τα παράνομα έργα, ώ ψυχή μου! Πώς σε γη βαστάζει; Πώς ου κεραυνοῐ σε; Πώς άγριοι θήρες ουκ εσθίουσί σε; Πώς δε και ο Ήλιος ο άδυτος εκλάμπων σοι αεί, ουκ επαύσατο; Ανάστα, μετανόησον, βόησον προς Κύριον: Ήμαρτόν σοι, ήμαρτον, ελέησόν με» (στιχηρό εσπ.Κυριακής βαρέος ήχου).

-Ψυχή, ανέτοιμη μη μείνης!

• Όλα έτοιμα. Και τα μέσα της σωτηρίας σου στη γη (Λουκ.ιδ΄17). Και η επουράνια βασιλεία, να σε υποδεχτή (Ματθ. κε΄34).

Εσύ, ψυχή, είσαι έτοιμη; Γι΄αυτό στον κόσμο βρίσκεσαι, για να ετοιμαστής. Στον προθάλαμο του παρόντος να ετοιμάσης τις αποσκευές των καλών έργων για το αιώνιο μέλλον.

Έτοιμη για το ταξίδι τ΄ουρανού.

Έτοιμη τώρα «προς παν έργον αγαθόν» (Τίτ.γ΄1). Έτοιμη «αεί προς απολογίαν» (Α΄Πέτρ.γ΄15).

Τα βάρη των κριμάτων σου απόθεσέ τα στα πόδια της μετάνοιας.

Σαν φύγης απ’ το χρόνο και το χώμα και πορευτής στην άχρονη πραγματικότητα, κανένας συνήγορος μαζί σου. Μονάχα τα έργα σου θα σε συνοδεύσουν. Αυτά θα φωνάξουν για το ποιόν σου. «Ετοιμάζου, ψυχή μου, εν τη ζωή σου, προς την μέλλουσαν ζωήν μη ταραχθήναι. Εκεί γαρ ουδείς ο βοηθών… αλλ’ η των έργων επίδειξις, και η του Θεού φιλανθρωπία» (κάθισμα Δευτέρας βαρέος ήχου).

-Κοίτα, ψυχή, τον ουρανό!

• Να μη συρθής στη νέκρα. Πλάστηκες αθάνατη, να είσαι ζωντανή.

Γιατί κολλάς στης λάσπης τη βρωμιά; Είσαι για να πετάς στον Ουρανό ψηλά. Είσαι όχι για της γης το χώμα, αλλά για τ΄ουρανού το βλέμμα.

Δεν είσαι για την πτώσι. Είσαι για την πτήσι. Η ελευθερία σου δεν είναι για τη βουτιά στο χάος∙ είναι για το πέταγμα στ’ ουρανού τα ύψη και τα πλάτη.

Δεν είσαι για την αμαρτία. Είσαι για την αρετή.

-Στάσου, ψυχή, γενναία!

• Σε προκαλεί ο θάνατος. Φόβητρο για πολλούς, όχι για όλους. Άτρομα σταθήκανε ηρωικές μορφές, όπως των αποστόλων, των μαρτύρων και πάντων των αγίων.

Μιλάει η ψυχή. Θα την ακούω;

Το λόγο τον παίρνει τώρα η ψυχή.

Μιλάει στο σώμα, που αναγκαστικά συμπορεύεται μαζί της.

- Θα με ακούσης άνθρωπε; Θ’ ανοίξης τα αυτιά σου; Θα νιώσης το αληθινό συμφέρον σου;

• Σε βλέπω να σε τρώη η αγωνία, πώς θα ζήσης! Με τίποτε δεν φαίνεται να ικανοποιήσαι.

Σε κάνει δικό της εξάρτημα η πλεονεξία και η φιλαργυρία.

Δεν θα σου μιλήσω εγώ. Μια άλλη ψυχή θα σου συστήση τη λύσι, που είναι η αυτάρκεια με ζυγαριά την αναγκαιότητα. Φτάνουν τα λίγα, τα απαραίτητα για τη ζωή.

Σου μιλάει ο Παύλος: «Έχοντες διατροφάς και σκεπάσματα, τούτοις αρκεσθησόμεθα» (Α΄Τιμ.στ΄6-7).

• Ακόμα και τη θρησκεία τη βλέπεις σαν δικό σου βόλεμα. Άκου πάλι τη μεγάλη ψυχή του Παύλου, που σε αποφορτώνει από τα περιττά. «Τίποτε δεν έφερες σαν ήρθες στον κόσμο. Τίποτε δεν θα πάρης σαν φύγης από τον κόσμο» (Α΄Τιμ.στ΄6-7).

• Ο κόσμος σε μαγεύει. Ξεχνάς, πως άλλου το Σώμα σταυρώθηκε, για ν΄αγιάση και μένα και σένα;

Άκου, πώς άγιοι άνθρωποι, καίτοι αγωνίζονταν για τον αγνισμό του σώματος, όμως μιλούσαν εξομολογητικά στον μόνο Καθαρό, τον Ιησού Χριστό, μ’ αυτή τη βαθειά συναίσθησι:

«Φοβερά μόλυνα το σώμα μου. Φρικτά διέφθειρα και την ψυχή και την καρδιά. Μαστίγωσα όλες τις αισθήσεις μου με τους βρώμικους λογισμούς. Λέρωσα τα μάτια μου. Κηλίδωσα τη γλώσσα με άσχημα λόγια. Όλα μου, αισχρά κατάντησαν» (στιχηρό εσπ.Δευτέρας ήχου β΄).

Άκου και τον απόστολο Παύλο, που είχε πεθάνει για τον κόσμο, που είχε με τη χάρι του Χριστού νεκρώσει το σώμα: «Εμοί κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμω» (Γαλ.στ΄14).

• Τα πόδια σου τρέχουν για χρήματα, τα χέρια σου μετράνε αργύρια.

Άκουσε τον μεγάλο Απόστολο, τον Πέτρο, που χρήματα δεν είχε, κι’ όμως διαχειριζόταν δύναμι μεγάλη: «Αργύριον και χρυσίον ουχ υπάρχει μοι∙ ό δε έχω, τούτό σοι δίδωμι∙ Εν τω ονόματι Ιησού Χριστού του Ναζωραίου έγειρε και περιπάτει» (Πράξ.γ΄6).

• Εύκολα αποκάμνεις, σαν χάνης χρήματα, υγεία, ανέσεις. Άκουσε τον Ιώβ, τη γενναία ψυχή: «Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» (Ιώβ.α΄21).

• Έχεις διαρκώς απαιτήσεις. Δεν σου φτάνουν όσα έχεις. Επιδιώκεις βελτίωσι. Κι άλλα, κι άλλα, και όλο πιο καλά, πιο σύγχρονα, πιο μοντέρνα!

Άκουσε, λοιπόν, κάποιον, που ο Θεός του υποσχέθηκε όλες τις ευλογίες. Και εκείνος απάντησε:

-Μου φτάνει, Κύριε, που θάσαι μαζί μου, προστάτης μου και φύλακάς μου. Μαζί με σένα νάμαι, κι΄άς έχω μόνο ένα ρούχο να σκεπάζωμαι και λίγο ψωμί να τρώω.

Είναι η μεγάλη θεοπτική ψυχή, ο Ιακώβ. Μετά το όραμα της «κλίμακος» να η απάντησις (ή μάλλον απαίτησίς) του: «Εάν ᾖ ο Θεός μετ’ εμού και διαφυλάξη με εν τη οδώ ταύτη, ᾗ εγώ πορεύομαι, και δώ μοι άρτον φαγείν, και ιμάτιον περιβαλέσθαι, αρκεί μοι…» (Γεν.κη΄20).

• Βλέπω, αγαπητό μου σώμα, πώς ηλεκτρίζεσαι από πειρασμούς και μάλιστα σαρκικούς. Η αισχρή ηδονή σε αναμοχλεύει. Κι επιζητείς, όταν κανένας δεν σε βλέπη, την κάθε λογής αισχρή ικανοποίησι.

Δες, λοιπόν, το νέο της Παλαιάς Διαθήκης, πώς απαντά στην πρόκλησι του σαρκικού πειρασμού! «Πώς ποιήσω το ρήμα το πονηρόν τούτο, και αμαρτήσομαι ενώπιον του Θεού;» (Γεν.λθ΄9).

Ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος λάλησε τα αντιστασιακά τούτα λόγια. Η όμορφη ψυχή του βρισκόταν σ’ ένα σώμα λαμπερό απ’ την αγνότητα.

Σου μιλάω, ψυχή! Θα με ακούσης;

Στην ψυχή μου, που μαζί με το σώμα αμαρτάνει, επιθυμώ ν’ απευθύνω τις τελευταίες σκέψεις:

-Γιατί πονάς, ψυχή μου;

Ξέρω, πως δεν είσαι αναίσθητη. Μεγάλα γεγονότα σε πικραίνουν. Κι όπως ο Κύριος, λες κάποτε και σύ: «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου» (Ματθ.κστ΄38).

Άλλωστε και η πιο αγιασμένη ψυχή θα πονέση στη ζωή. Η ρομφαία του πόνου ξεσχίζει και χαριτωμένες ψυχές. Ο λόγος του Συμεών είναι για κάθε χριστιανό: «Σού την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία» (Λουκ.β΄35).

-Σε ζητάνε, ψυχή, να σε αρπάξουν. Πρόσεξε! Πάντα θα σε ειδοποιώ: «Τί ραθυμείς, αθλία, ψυχή μου;».

Η προειδοποίησις στον άφρονα είναι και για σένα: «Την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού» (Λουκ.ιβ΄20).

Το πρόβλημά σου, ψυχή μου, ένα είναι: Να μη μείνης «έξω του νυμφώνος Χριστού».

-Τραγούδα, ψυχή μου!

Γιατί να μην είσαι χαρούμενη και δοξολογική;

Ήρθε για σένα ο Χριστός στη γη.

Τραγούδα, όπως τραγούδησε η πιο όμορφη ψυχή του κόσμου, η Μαρία η Παρθένος, η Παναγία: «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, και ηγαλλίασε το πνεύμά μου επί τω Θεώ τω Σωτήρί μου» (Λουκ.α΄46).

-Γίνε, ψυχή μου, κιθάρα του Θεού.

Λέγε, μαζί με την ταλαιπωρημένη, αλλά και ευλογημένη ψυχή, με τον Δαβίδ: «Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον» (Ψαλμ.102,1).