Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

περί αυτοκριτικής, κλπ...

Το προηγούμενο, περί «ΑΝΤΙ-Χριστουγέννων», κείμενο του γερουσιαστή της Ν. Καρολίνας DavidDuke, σχολιάστηκε ποκιλοτρόπως.
Από τα σχόλια ξεχώρισα να σχολιάσω, με τη σειρά μου, δύο:

Το πρώτο είναι το «περί αυτοκριτικής» των χριστιανών:

Ασφαλώς και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τον τρόπο, με τον οποίο οι «Χριστιανοί» κατάκτησαν τη Βόρεια και τη Νότια Αμερική. Εξολοθρεύοντας με τα πυροβόλα τους όπλα τους τοξοβόλους Ινδιάνους.
Ούτε τι έγινε
στο απώτερο παρελθόν με τους σταυρωτές των Αράβων και του Βυζαντίου σταυροφόρους. Ή με την Ιερη Εξέταση, Με την οποία εξόντωναν τους αιρετικούς και τους Εβραίους.
Κι ακόμη
την αλληλεγγύη το χριστιανικού κατεστημένου με τα πολεμικά και οικονομικά εγκλήματα και την βαρβαρότητα του καπιταλιστικού κατεστημένου σε βάρος της σύγχρονης ανθρωπότητας.
Ή τις αρνητικές
πλευρές της κατεστημένης Εκκλησίας σε όλες της τις αποχρώσεις. Και την προκλητικά αδιάφορη στάση της απέναντι στους πάσχοντες και αδικούμενους λαούς και ανθρώπους.

Που σημαίνει ότι οι χριστιανοί, προτού ρίξουν το λίθο του αναθέματος εναντίον κάποιων άλλων οφείλουν να κάμουν τον αυτοέλεγχό τους. Και να μετανοήσουν για τις δικές τους αβελτηρίες.
Και όχι βέβαια
ετεροχρονισμένα. Όπως κάνουν οι παπικοί σχετικά με τα εγκλήματα των σταυροφόρων. Αλλά έμπρακτα. Και μάλιστα για τις τωρινές τους ραδιουργίες και τα εγκλήματα τους.
Κάτι
, που, όπως όλα δείχνουν, δεν φαίνονται να έχουν την παραμικρή διάθεση να το πράξουν.

Και, εν τοιαύτη περιπτώσει, τίθεται το ερώτημα:

Πώς νομιμοποιούνται να ασκούν κριτική σε κάποιους άλλους, που, ενδεχομένως, κάνουν τα ίδια και χειρότερα;

Σίγουρα δεν νομιμοποιούνται, όταν το κάνουν εξ ονόματος του-εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντος-χριστιανικού κατεστημένου.
Νομιμοποιούνται
όμως απόλυτα να το κάμουν εν ονόματι του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας του Χριστού. Και νομιμοποιούνται από κάθε πλευρά. Και για όλα τα προβλήματα της κοινωνίας των ανθρώπων.
Κι ας υποστηρίζουν κάποιοι
ότι έργο της Εκκλησίας είναι η ενασχόλησή της με τη μεταθανάτια τύχη των ανθρώπων. Και πάντα μέσα στους τέσσερις τοίχους των ναών. Και όχι η μέριμνά της για τα εγκόσμια. Που είναι-υποτίθεται-στην αποκλειστική αρμοδιότητα των-κατά κανόνα- απατεώνων της πολιτικής.
Αφορισμούς,
που διατυπώνουν κάποιοι απ’ αυτούς, που ενοχλούνται απ’ τον λόγο της αλήθειας και της δικαιοσύνης, που εκπέμπει το Ευαγγέλιο.
Επειδή ακριβώς το φοβούνται.
Δεδομένου ότι είναι ισχυρότερο απ’ τους οποιουσδήποτε πυρηνικούς και ηλεκτρονικούς εξοπλισμούς και μηχανισμούς, που διαθέτουν οι σύγχρονοι δολοφόνοι των λαών. Και ιδιαίτερα η διεθνής μαφία των τοκογλύφων.
Και το δυστύχημα,
στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι, ενώ οι καταχθόνιοι και αδυσώπητοι εχθροί του Ευαγγελίου γνωρίζουν την καταλυτική και ακαταγώνιστη δύναμή του, φαίνεται να την αγνοούν οι. λεγόμενοι, χριστιανοί….
Οι οποίοι
δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η μοναδική διέξοδος απόδρασης από το κρεματόριο των τοκογλύφων είναι η εδώ και τώρα επιστροφή στην κοινωνική δικαιοσύνη του Ευαγγελίου.
Ειδάλλως
είναι υποχρεωμένοι να βουλιάζουν στα ολοένα και βαθύτερα μεσάνυχτα του τοκογλυφικού μεσαίωνα.
Στα οποία
η πορεία θανάτου θα φωτίζεται απ’ τις πυρές, που θα ανάβουν οι ιεροεξεταστές του Μαμωνά…

Το δεύτερο σχόλιο, που θέλω να σχολιάσω, προέρχεται από κάποιον «Ανώνυμο», ο οποίος στην ανάρτηση των «ΑΝΤΙ-Χριστουγέννων» από το press.gr προειδοποιεί ότι όποιος τα βάζει με τη μαφία των τοκογλύφων «εξαφανίζεται ως δια μαγείας».
Και βέβαια αυτό είναι ενδεχόμενο.
Αλλά, όπως είναι ευνόητο, , από κει και πέρα, είναι για τον καθένα θέμα επιλογής. Αν, δηλαδή, προτιμάει να τον καρατομήσουν σκυμμένο ή με ορθή την κεφαλή του. Ή θα αφεθεί ν’ ακολουθήσει τον αμετάκλητο νόμο της βιολογικής εξαφάνισής του.
Που, σε τελική ανάλυση,
σημαίνει ότι και οι ανοήτως κακουργούντες κι αυτοί θα εξαφανιστούν. Μαζί με τα δημιουργήματα της κακουργίας τους.
Δεδομένου
ότι και η ζωή των ανθρώπων και η πορεία της ιστορίας βρίσκεται στο χέρι κάποιου Άλλου.
Στου οποίου
τους διαχρονικούς διασκελισμούς δεν μπορούν να βάλουν τρικλοποδιές οι εγκάθετοι του Σατανισμού….

Παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com

1 σχόλιο:

  1. Να μην ξεχνάμε βέβαια τους διωγμούς και τις σφαγές των αιρετικών Παυλικιανών από τους Ορθόδοξους αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Έτσι:

    Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Α' Ραγκαβές (811-813) υπέπεσε σε πολλά σφάλματα στον πόλεμο με τους Βουλγάρους και αύξησε τη δυσπιστία του Μιχαήλ (που ήταν λιγότερο ελαστικός στα θρησκευτικά ζητήματα) προς τους Παυλικιανούς. Η ιδέα του διωγμού εναντίον των τελευταίων άρχισε να απασχολεί τον αυτοκράτορα. Επικράτησε η αδιάλλακτη μερίδα με επικεφαλής τον Πατριάρχη Νικηφόρο και ξεκίνησε ο διωγμός. Πολλοί Παυλικιανοί βρήκαν το θάνατο στην περιοχή της Νεοκαισάρειας.

    Προκειμένου να αποφύγουν τα αντίποινα, οι Παυλικιανοί της Νεοκαισάρειας πήραν την καθοριστική απόφαση να αναζητήσουν καταφύγιο στον Άραβα εμίρη της Μελιτήνης, Ομάρ. Ο τελευταίος τους παραχώρησε την Αργαούν για εγκατάσταση.

    Τον πιο συστηματικό διωγμό εναντίον της αίρεσης εξαπέλυσε η αυτοκράτειρα Θεοδώρα (842-856). Ορισμένοι ιστορικοί επέκριναν τη Θεοδώρα για την απόφασή της να καταδιώξει τους Παυλικιανούς. Υποστήριξαν ότι έτσι πυροδότησε μία μακροχρόνια σύγκρουση που αποδυνάμωσε τα ανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας. Ο αντίλογος είναι ότι οι Παυλικιανοί είχαν ήδη συμμαχήσει με τους Άραβες εναντίον του συζύγου της Θεοδώρας, του αυτοκράτορα Θεόφιλου (829-842).
    Οι τρεις απεσταλμένοι της αυτοκράτειρας στη Μικρά Ασία, ο Λέων Αργυρός, ο Ανδρόνικος Δούκας και ο Σουδάλης, επέδειξαν πρωτοφανή σκληρότητα εναντίον των αιρετικών. Χιλιάδες Παυλικιανοί θανατώθηκαν μετά από βασανιστήρια. Σύμφωνα με τις βυζαντινές πηγές άλλοι Παυλικιανοί αποκεφαλίσθηκαν, άλλοι σταυρώθηκαν και άλλοι πνίγηκαν στη θάλασσα. Στα θύματα συμπεριλαμβανόταν ο πατέρας ενός αξιωματικού (πρωτομανδάτορα) του στρατού του θέματος των Ανατολικών, του Καρβέα. Αγανακτισμένος ο τελευταίος τέθηκε επικεφαλής 5.000 ομοθρήσκων του που κατέφυγαν στον εμίρη της Μελιτήνης. Ο πρώην αξιωματικός θα εξελισσόταν σε θανάσιμο εχθρό του Βυζαντίου.

    Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Γ' (856-867), γιος της Θεοδώρας, στράφηκε αποφασιστικά εναντίον των εξ ανατολών εχθρών του. Ο στρατηγός του Πετρωνάς εισέβαλε το 856 στο εμιράτο της Μελιτήνης και στην επικράτεια των Παυλικιανών. Τα περίχωρα της Τεφρικής καταστράφηκαν και συνελήφθη ένα πλήθος αιχμαλώτων.

    Το 863 ο βυζαντινός στρατός χτύπησε τους Παυλικιανούς με σφοδρότητα και ο αρχηγός τους Καρβέας σκοτώθηκε. Παρόλα αυτά, οι Παυλικιανοί δεν υπέκυψαν και αναδείχθηκε μεταξύ τους ένας νέος ηγέτης, εξίσου ικανός με τον Καρβέα. Ο Ιωάννης Χρυσόχειρ ήταν ανιψιός του Καρβέα και υπηρετούσε ως σπαθάριος στην Κωνσταντινούπολη. Αργότερα μετατέθηκε στην Τεφρική. Όταν ο Καρβέας απεβίωσε το 863, τον διαδέχθηκε ο ανιψιός του. Ο Χρυσόχειρ εξαπέλυσε επιθέσεις μεγάλης έκτασης εναντίον της αυτοκρατορίας. Οι Παυλικιανοί έφθασαν λεηλατώντας μέχρι τη Νίκαια, τη Νικομήδεια και την Έφεσο.

    Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Α' Μακεδόνας (867-886) επιχείρησε αρχικά να διαπραγματευθεί με τον Χρυσόχειρα και απέστειλε στην Τεφρική μια πρεσβεία με επικεφαλής τον Πέτρο τον Σικελιώτη. Τα αποτελέσματά της ήταν πενιχρά, καθώς επιτεύχθηκε μόνο ανταλλαγή αιχμαλώτων. Ο Βασίλειος απάντησε δυναμικά με δύο εκστρατείες εναντίον των Παυλικιανών και των συμμάχων τους Αράβων. Κατάφερε να καταλάβει πολλές πόλεις και κάστρα, χωρίς, όμως, να απειλήσει την Τεφρική. Η εξόντωση του Χρυσόχειρα του έγινε έμμονη ιδέα. Καθημερινά ο αυτοκράτορας προσευχόταν στο ναό των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ να αξιωθεί να καρφώσει τρία βέλη "στη μιαρά κεφαλή" του Χρυσόχειρα.

    Το 873, ο Χρυσόχειρας επέδραμε για μία ακόμη φορά στη Μικρά Ασία φθάνοντας μέχρι την Άγκυρα. Κατά την επιστροφή του στην Τεφρική, τον παρακολουθούσε ένας ισχυρός βυζαντινός στρατός υπό τον δομέστικο των Σχολών Χριστόφορο. Σε κάποιο σημείο, οι Παυλικιανοί δέχθηκαν αιφνιδιαστική επίθεση και τράπηκαν σε φυγή. Οι Βυζαντινοί κατόρθωσαν να συλλάβουν τον Χρυσόχειρα και στη συνέχεια τον αποκεφάλισαν. Η κεφαλή του αποστάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Η απώλεια του χαρισματικού ηγέτη τους θα σηματοδοτούσε την αρχή του τέλους για τους Παυλικιανούς.

    ΙΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου