Ομολογία

ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΚΑΙ ΟΙ ''ΑΓΑΠΕΣ''

ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ...

Έψαχνα πολύ καιρό μια «λογική» απαντηση στο επιχείρημα των οικουμενιστών να εχουμε αγάπη για τους ετερόδοξους και να μην τους στενοχωρουμε.
Ακουσα επίσης να λένε «καλύτερα μια ειρήνη στραβή παρά ένας σωστός πόλεμος»
Και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι ανώτερο, η αγάπη ή η αλήθεια;

Την απάντηση, μου την έδωσε ο Αγιος Νικόλαος.
Παρότι δεν έχει γράψει τίποτα, μια χειρονομία του έχει «φυτευθεί» στο υποσυνείδητο των χριστιανών ''Αγαπώ τον Άρειο, σαν χριστιανός, αλλά παρολα αυτά του δίνω ένα χαστούκι επειδή αρνήθηκε την ΑΛΗΘΕΙΑ.''

Ένα χαρακτηριστικο της εικόνας του Αγίου Νικολάου είναι ότι μας κοιτάει προσεχτικά, με μάτια ορθάνοιχτα, με μία περίσκεψη που πηγάζει από κάποια παλιά ανάμνηση που δεν θέλει και δεν μπορεί να την ξεχάσει.
Την ανάμνηση ενός ΧΑΣΤΟΥΚΙΟΥ.
Χριστιανικά η χειρονομία του παραμένει απαράδεκτη.

Η εικονογραφική μορφή του Αγίου, μας εξηγεί ότι δεν πρόκειται για μια εμπαθή χειρονομία, αλλα για αποτέλεσμα της θεολογικής ακρίβειας, συνοδευομένης όμως από ένα ΕΣΩΤΕΡΙΚΌ ΒΙΩΜΑ, αντιστοιχο του οποίου μπορούμε να βρούμε μόνο στην αγιογραφική διήγηση της απομάκρυνσης των εμπόρων από τον ναό, από τον Υιό του Θεού.

Το πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έγινε το 325 στη Νικαια, φάνηκε δυο αιώνες αργοτερα όταν οι βησιτγόθοι αρειανοί΄΄υιοθετήθηκαν'' από τη δυτική "εκκλησία" ,αρχίζοντας τους δογματικούς συμβιβασμούς, που ως αποτέλεσμα είχαν το σχίσμα.

Η εικονογραφική απεικονιση του Αγίου Νικολάου λοιπόν, με το μέτωπο χαρακωμένο από τις ρυτίδες, μας μιλάει για την βαρυτητα όσων έγιναν τότε και όσων ακολούθησαν.
Το τεράστιο μέτωπο του, φωλιά πνευματικής δύναμης και σοφίας, αχώριστα από την αγαπη και ρυτιδωμένο από τις έγνοιες του πράου επισκόπου από τα Μύρα της Λυκίας, μας λέει ότι και η πραότητα έχει τα όρια της και ότι οι εκτροπές από την ορθή πίστη ξεπληρώνονται και με άλλον τρόπο, εκτος απ΄αυτά τα γλυκανάλατα που βλέπουμε και ακούμε στις μέρες μας.

Ο Άγιος Νικόλαος σφραγίζει την ακεραιότητα του μυστηρίου της ενανθρωπήσεως του Κύριου ημών Ιησού Χριστου,του Υιού του Θεού, του μονογενούς, του εκ του Πατρός γεννηθέντος προ πάντων των αιώνων.
Του φωτός εκ Φωτός, του Θεού αληθινού εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντος, ου ποιηθέντος, ομοουσιου του Πατρός ,δι ού τα πάντα εγένετο...

Ν.Μ.