Ομολογία

τα τραγιά...

Καμαρώσαμε τους αξιότιμους εθνοπατέρες μας να παρλάρουν στο Παρλαμέντο τους.
Για το εργατικό και ασφαλιστικό.
Ανάλλαχτοι ολόιδιοι και ολόφτυστοι.
(Πλην ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων).
Υποδείγματα αμίμητου «ηρωισμού»…
Γιατί είναι ύψιστος «ηρωισμός» να μην κουράζεσαι να επαναλαμβάνεις αενάως τις ίδιες τιποτολογίες.
Και να σκηνοθετείς βατραχομυιομαχίες, προκειμένου να εξαπατήσεις, για μια ακόμη φορά, το Ναστραδίν λαό, για να του πάρεις, όχι πια το πάπλωμα, αλλά το τομάρι.
Και η απόφαση δεδομένη, όπως πάντα.
Όπως στην περίπτωση του νόμου για την ανευθυνότητα των υπουργών.
Ή τη βουλευτική ασυλία.
Και όποια άλλη αλητεία.
Για την καταλήστευση σε βάρος του λαού.
Και προπάντων το αλήστου μνήμης δουλαγωγικό και δουλοκτητικό Μνημόνιο.
Οι εξαιρέσεις -λένε- φταίνε.
Η πλειοψηφία είναι καλοί.
Κι όμως τους σκανδαλοποιούς νόμους τους ψηφίζουν πάντα οι πλειοψηφίες και όχι οι εξαιρέσεις.
Ο παπατζής καραγκιοζοπαίχτης του κατεστημένου χορεύει τις μαριονέτες του έτσι, ώστε, κάθε φορά, μονά ζυγά να ’ναι δικά του.
Και πάντα αυτός να βγαίνει κερδισμένος και πάντα ο λαός χαμένος.
Υπάρχουν «τάχα μου» και κάποιοι-προς στιγμήν-διαφωνούντες με τη σκληρότητα των μέτρων.
Για να εκτονώνουν και χαλαρώνουν με τους ψευτοηρωισμούς τους τον εξουθενωμένο και οργισμένο λαό.
Αλλά, παρά τις «τραγικές» συγκρούσεις, που υποτίθεται ότι βιώνουν, τελικά υποκύπτουν στα «τραγικά» αδιέξοδα…
Γιατί βέβαια «τα λεφτά είναι πολλά».
Και σίγουρα πολύ περισσότερα απ’ το μισθό και τη σύνταξη των 360 ευρώ.
Που, αν τους υποχρέωναν να ζήσουν μόνο με αυτά, οι περισσότεροι θα προτιμούσαν μάλλον ν’ αυτοκτονούσαν.

Και ο λαός;
Τι κάνει ο λαός!
Ο, τι και τα τραγιά του ανέκδοτου.
Που, αν ορμούσαν όλα μαζί καταπάνω στο χασάπη, που τα ‘σφαζε, θα τον είχαν εξουδετερώσει και θα γλίτωναν.
Αλλά το καθένα σκεφτόταν:
Δε βαριέσαι!
Τώρα κάποιο άλλο σφάζεται.
Μπορεί και να γλιτώσω εγώ…
Και αναχάραζαν ή τρώγαν το χόρτο τους.
Πράσινο ή και γαλάζιο από τη μούχλα…

Άλλωστε τώρα μας αριβάρουν και οι δημοτικές.
Και τ’ αφεντικά θέλουν ν’ αναμετρήσουν το «έχει» τους.
Να ιδούνε πόσοι «ιδανικοί αυτόχειρες» θ’ ακολουθήσουν το σφαγείο του ενός και πόσοι το σφαγείο του άλλου.
Να τους κακοκαρδίσουμε;
Δεν γίνεται!
Καλύτερα στον Καιάδα κι εμείς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας και τα τρισέγγονά μας…
Άλλωστε, όπως φαίνεται, κατατρυχόμαστε και από σύμπλεγμα εξαρτήσεως.
Όπως οι μαύροι δούλοι.
Που και μετά τη νόμιμη απελευθέρωσή τους, δεν ήθελαν να ζήσουν ανεξάρτητοι απ’ τους δήμιους και εκμεταλλευτές τους.

Που ’σαι καημένε Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη και Μπότσαρη και Μακρυγιάννη!
Και τόσοι άλλοι αθάνατοι ήρωες…
Που χύσατε το αίμα σας και δώσατε και τη ζωή σας για τη λευτεριά!
Να καμαρώσετε τους προσκυνημένους γραικύλους….
Πώς σέρνονται στο Γκουαντανάμο της τοκογλυφίας και τη Βαστίλη του καπιαλιστικού Μεσαίωνα με τις ατσάλινες αλυσίδες των βαρύτατων χρεών, που χάλκευσαν σε βάρος τους κάποιες πλειοψηφίες εθνοπατέρων…

Παπα-Ηλίας