Ομολογία

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ


του Κυπριανου Χριστοδουλιδη, ιατρού


Γράφει ο Απόστολος των εθνών Παύλος:

"Τα πάντα δε δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε". Κι εμείς, με ανευλόγητες ευλογίες κοσμικών - υπάρχουν και οι ευλογημένες των εκκλησιστικών - αυτό κάνουμε. Δοκιμάζουμε τα πάντα. Πείραν έχομεν και της αθανασίας.

Γράφουν οι νεορθόδοξοι : Αθανασία σημαίνει ελευθερία από αναγκαιότητες και κορύφωμα της ελευθερίας είναι η αγάπη. Με τη σειρά του αυτό, επειδή ο Θεός είναι αγάπη, σηματοδοτεί το καθήκον μας να συνάψουμε σχέση με τον Θεό χάριν της ελευθερίας. Ο Θεός απαιτεί σχέση (σημ. Ο Θεός συνάπτει συμφωνία με τον άνθρωπο και όχι σχέση). Και τι κάνουμε τότε;

Παίρνουμε τη ζωή από τους ετοιμοθάνατους. Τους ελευθερώνουμε από τις αναγκαιότητες των μηχανημάτων, "ίνα κατάσχομεν" ζωήν εκ των μεταμοσχεύσεων. Ελευθερίας κορύφωμα η αγάπη και η εθελουσία (πλην ακούσια το πλείστον) αυτοπροσφορά, η έμπρακτη φανέρωσή της. Τοιουτοτρόπως, αποκτάμε την εμπειρία της αθανασίας - από εμάς δι΄ ημάς, που χρειαζόμαστε μόσχευμα. Τι είδους εμπειρία έχει όμως αυτός που του πήραμε τα όργανα; Ω! Μα, αυτό θα το μάθουμε όταν τον συναντήσουμε .... Αλήθεια, πού θα τον συναντήσουμε;

"Δι΄ ευχών των πατέρων ημών/ στιχουργών ορατών/ και θρήνων αφανών". Η κοιλάδα του κλαυθμού μας περιμένει. Η κατάπαυση του Κυρίου, όπου πάντες οι άγιοι αναπαύονται, είναι για τους άλλους : "από παντός είδους πονηρού απέχεσθε". (1 Θσ. ε΄ 21-22). Οι Ορθόδοξοι δεν έχουν σχέση με λαϊκούς στιχουργούς και βάρδους. Δεν έχουν τέτοιας λογής "σχέση" με τον Θεό. Αλλά ας πάμε παρακάτω.

Είναι γνωστό ότι η Επιτροπή Βιοηθικής, που συνέστησε ο μακαριστός Χριστόδουλος, δικαιολόγησε την καταφατική της απόφαση υπέρ των μεταμοσχεύσεων στηριζόμενη στο εδάφιο του κατά Ιωάννην : «δια τούτο ο πατήρ με αγαπά, ότι εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν» (ι΄. 17)

Αυτά όμως έχουν και το έρεισμά τους, το κακόδοξο και διάστροφο έρεισμά τους. Στηρίζονται στο εδάφιο της επιστολής του αδελφοθέου Ιακώβου (Επιστολές Καθολικές σημειωτέον) : Τι το όφελος, αδελφοί μου, εαν πίστιν λέγη τις έχειν, έργα δε μη έχη; Ένας απορών αναγνώστης έγραφε : "Ποια σύγκριση μπορεί να υπάρξει μεταξύ της σταυρικής θυσίας του Χριστού και της Ανάστασής του με την «προσφορά» οργάνων ενός δότη, σ’ έναν λήπτη;".

Τολμώ λοιπόν να πώ, ότι με τις άφρονες, αντιεκκλησιαστικές και αντιπατερικές, διδαχές των νεορθόδοξων, είμαστε όλοι de facto θεωμένοι. Όσοι μετέχουμε στον εκκλησιαστικό βίο, δίχως να το έχουμε καταλάβει - τι γίνεται εδώ με την παμφίλητη εμπειρία ένας Θεός γνωρίζει - είμαστε σεσωσμένοι και Χριστοί κατά χάριν. Και πραγματικά είμαστε. Δυνητικά όμως και οπωσδήποτε όχι, όταν το έργο της πίστης μας είναι σαν αυτό των μεταμοσχεύσεων.

Η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή, γράφει ο αδελφόθεος Ιάκωβος. Αλλά πόσο ζωντανή είναι, όταν για να θεραπεύσουμε έναν άνθρωπο, τερματίζουμε βίαια τη ζωή ενός άλλου, επειδή λέει είναι εγκεφαλικά νεκρός; Κρατάμε στη ζωή έναν ετοιμοθάνατο μόνο και μόνο για να του πάρουμε τα όργανα και να δείξουμε με αυτό τον τρόπο τα καλά έργα της πίστης που έχουμε. Και οι δαίμονες πιστεύουν. Και οι δαίμονες κάνουν καλά έργα. Αλλά τα έργα και η πίστη τους φρικιά, όταν αντιμετωπίζουν την αλήθεια. Και μη έχοντας τι να κάνουν υποδύονται την αγάπη, αγαπολογούν και ταπεινά, δήθεν, σιωπούν. Αλλά μπορεί να εκδίδουν και εγκυκλίους για τις θεόσδοτες (ήμαρτον Κύριε) μεταμοσχεύσεις.

ΣΧΟΛΙΟ του Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Εξ όσων γνωρίζω, και φυσικά δεν είμαι σε θέση να τα γνωρίζω όλα, στον ιατρικό και το δημοσιογραφικό Τύπο, ποτέ δεν υπήρξαν συζητήσεις ή ενδεχομένως επιφυλάξεις, ως πρός το θέμα των μεταμοσχεύσεων και των συναφών ζητημάτων (εγκεφαλικός ή κλινικός θάνατος, δωρεά οργάνων κλπ).
Μιλώ για τη δεκαετία 1980.

Ο αρχικός ενθουσιασμός άρχισε να υποστέλλεται όταν δειλά δημοσιεύματα, έκαναν λόγο για πλήρη ανατροπή των επιστημονικών δεδομένων με την εισβολή καινοφανών και παραπλανητικών νεολογισμών.
Η ορολογία αυτή δεν είχε καμία απολύτως τεκμηρίωση από την πλευρά της ιατρικής επιστήμης και συνακόλουθα της θεολογικής.

Τα δημοσιεύματα αυτά, τα οποία σημειωτέον ο ιατρικός και όχι μόνο,τύπος απέρριπτε, έδιναν τις σαφείς διαστάσεις του προβλήματος και τις υστερόβουλες και αντιεπιστημονικές σκοπιμότητες που αντικαθιστούσαν αρχές επιστημονικές. Αρχές που ανέκαθεν απέβλεπαν προς το συμφέρον του ασθενούς.

Όταν συστήθηκε η Επιτροπή Βιοηθικής από την πλευρά της Εκκλησίας, στο δικό μας χώρο ήταν σχεδόν πλήρως γνωστές όλες οι αντιεπιστημονικές θέσεις:
Ιατρικές και Θεολογικές, που εκτόπιζαν και διέστρεφαν τα εγνωσμένα και παραδεκτά.
Τίποτα νέο δεν είχε προκύψει από ιατρικής πλευράς - υποθέτω και θεολογικής - και ούτε πρόκειται να προκύψει αναφορικά με το θέμα του εγκεφαλικού νεοθανάτου.
Εκτός, φυσικά, της "αγαπητικότητας", που θέλει τα όργανα εγκληματιών (Κίνα) να διοχετεύονται ανά τον κόσμο προς σωτηρία ασθενών, προκειμένου να αλλοιωθεί πλήρως το νόημα της αγάπης και η αλήθεια να κοπεί στα μέτρα των παγκόσμιων ηγητόρων της οικονομίας.
Στα μέτρα δηλαδή μιας ολιγαρχίας, που αριθμεί όσο τα δάκτυλα της παλάμης.

Ειλικρινά λυπάμαι που ο Μητροπολίτης Λαυρεωτικής Νικόλαος, ποιούμενος την ανάγκη φιλοτιμία, έγραψε το ενισχυτικό των μεταμοσχεύσεων βιβλίο του και η Εκκλησία έξέδωσε το γνωστό "τόμο", ας τον ονομάσουμε κι έτσι, υπέρ αυτών.

Δεύτερο σχόλιο του Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Η Ορθόδοξη Εκκλησία οφείλει να κατακρατεί την Αλήθεια, αν επιθυμεί να αυτοχαρακτηρίζεται ως η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική.
Εκπτώσεις ή απομειώσεις (!!! πολλά θαυμαστικά εδώ) δεν χωρούν και δεν συγχωρούνται.
Όπως στο ζήτημα των αμβλώσεων, της κλωνοποίησης και της ευθανασίας, έχει σαφέστατη θέση, κατά τον ίδιο τρόπο οφείλει να αντιμετωπίσει το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων, αλλά καί αυτό της, δια του σωλήνος, γονιμοποίησης.

Είναι εντελώς άλλο ζήτημα αν αυτά, και πλείστα όσα άλλα, μπορούν να τηρηθούν από τους πιστούς.
Αλλά ακόμη και στην υποθετική περίπτωση, όπου οι πιστοί ήταν σε όλα συνεπείς, τίποτα δεν τους διασφαλίζει ότι έχουν το ελευθέρας, ας το ονομάσουμε, για τον Παράδεισο :
"Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους, τις εξιχνιάσει ψυχοσώστα Σωτήρ μου".

Ας έλθουν λοιπόν εις "επίγνωσιν αληθείας" οι της Ιεραρχίας και ας αφήσουν στην άκρη τον εμπαιγμό της.
«Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει».